[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Sid schreef:
(...)
Je hebt net het drinken van Nate en de kapitein betaalt, zo vreemd ben je niet (:
En ze hebben toch mankracht nodig, dus ga je gang

why is always london so far away when you need it?

Abby
Toen Ace overeind kwam sloeg hij een arm om mijn schouder, hij zag er erg slecht uit.. Ik vreesde het ergste als we niet opschoten. Ik sloeg mijn arm om zijn middel om hem nog wat extra steun te bieden. "Snel.. die kant op," zei hij, maar er stonden alweer twee nieuwe mannen. Nee hè, hield het nooit op? Even beet ik op mijn onderlip, ik kon Ace niet laten vechten, dus ons lot lag in mijn handen. "Ace, blijf zitten en laat dit aan mij over," zei ik hem zachtjes en hielp 'm te gaan zitten. Vervolgens ging ik beschermend voor hem staan en nam de balk weer in mijn handen, aangezien dat het enige wapen was binnen handbereik. "Kom maar op," zei ik tegen het tweetal terwijl ik ze strak aan keek. Ze namen het aanbod maar al te graag aan en kwamen op me afgestormd. Ik wust ze gelukkig een aantal rake klappen uit te delen, maar zij konden er ook wat van. Ik raakte aardig uitgeput en net toen ik één van de twee en klap wou verkopen greep hij mijn armen vast. De balk gleed uit mijn handen en ik deed een poging om los te komen, wat mislukte. "Laat me los!" snauwde ik, met weinig succes.
"Dacht het niet dame," antwoordde hij grijnzend en duwde me met mijn gezicht naar de muur tegen de muur aan. "Wat zijn jullie van plan..?" vroeg ik, lichtelijk in paniek door mijn positie. De man die me vasthield stond naast me en ik keek gauw over mijn schouder waar ik zijn maat met een pistool zag staan, op mij gericht nota bene. "Nee.." fluisterde ik geschrokken en keek met grote ogen naar het wapen.
"Zeg maar dag tegen je lieve vriendje," zei de man die me nog altijd vasthield tegen me. De paniek raasde door mijn lichaam heen, ik wilde nog niet dood. Uit alle macht probeerde ik me los te wurmen en net op tijd gaf ik de man die me vasthield een knietje waardoor hij dubbelklapte van de pijn. Net op tijd wist ik opzij te duiken, anders was ik er nu al niet meer geweest. In plaats van mijn hoofd raakte de kogel mijn arm. "Godve.." vloekte ik en greep met mijn hand naar mijn arm. Zwijgend, maarlichtjes hijgend van de inspanning en andrelanine al die tijd, keek ik naar de twee mannen. Een beetje hulp zou nu perfect zijn.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Pas als de kapitein en Tristan het hebben uitgevochten. Ik ben zo benieuwd naar Vluuvs post

Home is now behind you. The world is ahead!

Waah, Sorry sorry! :x
Ik had het gisteren al gelezen, en ik vond Tristans reactie echt geweldig :'] Ik zag het even voor me :p
Maar mijn vriendin was er, dus ik vond het een beetje onbeleefd om toen te gaan schrijven

Josephine
Ik schud mijn hoofd en glimlach zwakjes. "Ik ben bang van niet. De grootste luxe hier is een tobbe met koud zeewater. Maar misschien volstaat dat ook, als je je wilt wassen. Het is hier weer de gang op, en dan de derde deur van rechts." Ineens bedenk ik me dat ze misschien niet te vertrouwen is. Wat als ze een dievegge is en hier slechts komt met de intentie het schip te beroven? Ik wend me tot Arthur en glimlach. "Misschien kun jij het haar laten zien?" Als ze werkelijk een dievegge is zal Arthur haar makkelijk kunnen overmeesteren, zo lijkt me.

Olivier
De Confidentia dus. Ik wil al weglopen als Tristan zijn zin afmaakt. "..verliefde idioot." Meteen sta ik stil, en langzaam draai ik me om. Hoe kan hij weten.. Ik ben toch niet verliefd? Nee, dit is iets heel anders. Bezorgd om iemand zijn is iets heel anders. Ik zie de triomfantelijke grijns op Tristans gezicht en voel mijn lip trillen. In twee stappen ben ik bij hem, en ik kijk hem recht in zijn ogen. Hij kijkt me minachtend aan, en ik ruik de alcoholstank van zijn adem. Zonder waarschuwing haal ik uit tegen zijn kaak, en ik zie een tand door zijn lip schieten. Snel pak ik hem bij zijn schouders en ram hard mijn knie in zijn buik. Ik adem uit, en stap naar achteren. We zijn niet onopgemerkt gebleven: het wordt stiller in de kroeg en alle gezichten draaien zich naar ons. Tristan wankelt op zijn benen en het verbaast me dat hij niet omvalt. Ik trek mijn jas recht en zet mijn hoed op. "Veel succes met het vinden van een nieuw vervoermiddel. Je bent niet meer welkom op mijn schip." Ik been weg, zonder te kijken of Natambu achter me aankomt, en knik naar de barman. "Sorry voor de overlast."

Nooooooez, dat is zielig voor Abby :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

>8D

Niet voor Tristan dan? :']
Hihi, hij komt er op de een of andere manier wel weer bij
Abby haalt Captain wel over ofzo ^^

Haha, daar zat ik dus ook al aan te denken x]
Abby haalt de Captain wel even over.
(Bij mij op facebook staat er voor iedereens naam Cap'n omdat ik heb op English Pirate heb staan)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wow, auwtch. Nu reken ik inderdaad wel op Abby. Man, geniaal Els

Home is now behind you. The world is ahead!

Danku

Eh, ik veronderstel dat hij die tand niet kwijt is? (:

Tristan
Ik ben te dronken om snel genoeg te reageren wanneer de kapitein uithaalt met zijn vuist en hij treft me dan ook genadeloos hard tegen in mijn gezicht. Ik voel mijn lip opengereten worden door iets en vervolgens warm bloed over mijn gezicht lopen. Verd-
Ik sla dubbel onder de volgende explosie van pijn wanneer de kapitein me raakt in mijn buik. Hij trapte hard genoeg om mijn maag permanent tegen mijn ruggegraat onder te brengen. Kreunend en met tranen in mijn ogen grijp ik me vast aan de tafel. Ik ga niét omvallen, zeg ik mezelf, dat gun ik hem niet. Op de een of andere manier kan ik mijn pijn zelfs ruiken.
'Veel succes met het vinden van een nieuw vervoermiddel. Je bent niet meer welkom op mijn schip.'
Amechtig kijk ik op, maar de kapitein en zijn neger zijn al vertrokken. Klootzak. Ik laat me op een stoel vallen om op adem te komen en tast voorzichtig naar mijn lip. Ze zit vreemd los en is glibberig van het bloed. Hoogstwaarschijnlijk gescheurd. Godverdomme. Dit is echt het stomste wat ik ooit heb gedaan toen ik dronken was. Een piratenkapitein beledigd. Hoewel, beledigd. Dat hij zo reageerde, bewijst alleen maar dat ik gelijk heb. Nu pas zie ik dat heel de pub naar me staart.
'Iemand van jullie een genezer?' vraag ik luid en pissig. De mannen wenden zich snel weer tot hun bier en de gesprekken beginnen weer op gang te komen. Met de rug van mijn hand probeer ik wat bloed van mijn mond te krijgen en ik sis van de pijn. Met mijn tong voel ik of ik al mijn tanden nog heb, wat gelukkig wel het geval is.
Iemand komt naast me zitten en ik kijk wantrouwig schuin omhoog wie het is. Een oudere hoer met een vod, niets om bang van te zijn.
'Hier, druk dit er tegen en volg me.'
Dankbaar neem ik de vod aan en sta ik recht. Ze neemt me mee naar de achterkamer, waar ik me op een ton zet en haar naar mijn lip laat kijken.
'Haal Jerôme even, Marie,' zegt ze in snel Frans tegen een meisje van een jaar of vijftien en tegen mij: 'Jij hebt geluk gehad dat hij zijn vuist nam en niet zijn zwaard.'
Ik antwoord niet, hetgene wat me nog meer in beslag neemt dan mijn pijn is de vraag of Abby al veilig zou zijn. En of ze nog leeft. En dan krijg ik een krankzinnig plan, nog geschifter dan alleen een schip vol martelaars binnenvallen.
Het meisje komt terug met een magere man aan de hand. Op zijn scherpe haakneus staat een brilletje en hij kijkt me aan met pretlichtjes in zijn ogen. Wantrouwig kijk ik terug. 'Ja, dat zullen we moeten hechten, hé jongen.'
Hij haalt naald en draad uit een leren tas die me nog niet was opgevallen en vraagt de oudere dame om water en een schort. Wanneer hij uiteindelijk klaar is met hechten, ziet hij er meer uit als een beenhouwer dan een dokter, mijn bloed heeft bijna de hele schort licht- en donkerrood geverfd. En ik voel me ook even beroerd als een halfgeslacht schaap.
De genezer/beenhouwer veegt zijn handen af aan een doek en bekijkt zijn resultaat goedkeurend. 'Dat is dan 1 zilverstuk,' zegt hij en hij steekt zijn hand uit. De vrouw zet haar vuisten in haar zij en zegt luid en duidelijk: 'Dit was om je schulden mee af te betalen. Je bent nu halfwege de rekening. En nu opgerot.'
De man maakt zich gehaast uit de voeten en de vrouw grinnikt zo gauw hij weg is. 'Bedankt,' zeg ik gemeend tegen haar. Ze wuift met haar hand en ik glimlach naar haar. Mijn lip doet onmiddelijk nog meer pijn en ik laat de glimlach vallen. 'Wel jongen, dat kan alleen maar over geld of een vrouw gegaan zijn. En laat me je iets vertellen: als het om een vrouw ging, zorg er dan maar voor dat je haar hart voor jou wint, want ze is er een uit de duizend. En nu wegwezen.'

Natambu/Nate
Ik kijk nog even zonder medelijden naar het dronken ex-crewlid en hol dan achter de kapitein aan. Hij heeft toch meer pit dan ik dacht, denk ik bewonderend. Ik loop achter hem de loopplank van de Confidentia op en op onze hoede sluipen we over het dek. Er ligt een wachtpost te slapen en ik sla hem met een houten plank op zijn kop, zodat hij zeker niet op het foute moment wakker wordt. Benedendeks klinkt gestommel en kreten, maar niet die van mensen die worden gefolterd. Het zijn die van razende beroepsvechters. Dit wordt leuk. Nonchalant doe ik mijn met leer gevoerde boksbeugel om mijn linkerhand en neem ik mijn zwaard in de rechter. 'Zullen we, kapitein?'

[ bericht aangepast op 11 juni 2011 - 20:47 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Noooou, nu ben ik benieuwd naar Tristan's krankzinnige plan

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nee, die tand heeft hij gelukkig nog
Ik vind het eigenlijk toch wel een beetje zielig voor Tristan :']
En ik ben ook benieuwd naar zijn plan ^^

Josephine
Ik schud mijn hoofd en glimlach zwakjes. "Ik ben bang van niet. De grootste luxe hier is een tobbe met koud zeewater. Maar misschien volstaat dat ook, als je je wilt wassen. Het is hier weer de gang op, en dan de derde deur van rechts." Ineens bedenk ik me dat ze misschien niet te vertrouwen is. Wat als ze een dievegge is en hier slechts komt met de intentie het schip te beroven? Ik wend me tot Arthur en glimlach. "Misschien kun jij het haar laten zien?" Als ze werkelijk een dievegge is zal Arthur haar makkelijk kunnen overmeesteren, zo lijkt me.

Olivier
Boos loop ik naar de haven. Die vuile gore miezerige klootzak moet het niet nog een keer in zijn hoofd halen zoiets te flikken. Ach, daar krijgt hij niet eens de kans voor. Hij komt niet meer op mijn schip. Als ik hem daar nog een keer zie snijd ik zonder pardon zijn keel door. Ik stop als ik de Confidentia zie liggen. Een mooi schip, waar verschrikkelijke dingen gebeuren. Ik schrik op als ik Natambu hoor. Ik knik en slik mijn woede even in. Abby moet nu gered worden, dat is het belangrijkste. Ik trek mijn zwaard en loop het dek op. Er is niemand, en het ziet er akelig stil uit. Dan hoor ik de geluiden van beneden: geroep, ijzer dat tegen elkaar ketst en.. Abby. Haar stem klinkt me als muziek in de oren: Ze zit dan wel in de problemen, maar ze leeft in ieder geval nog. Ik wenk Natambu en samen lopen we naar beneden. Het schip is haast een doolhof, maar door het geluid te volgen komen we uiteindelijk toch op de goede plek. Abby staat in een hoekje, met twee mannen om haar heen. Ze grijpt naar haar arm, en er sijpelt bloed tussen haar vingers door. Ik scan de rest van de ruimte en kijk naar de martelwerktuigen die overal staan. Wat is dit voor plek? Dan zie ik een slap lichaam aan een paal hangen. Is dat.. Ace? Is hij dood? Hm, geen tijd om daar nu naar te kijken. Abby leeft sowieso nog, dus die moeten we eerst redden. Ik storm op haar belagers af en ram mijn zwaard door de borstkas van de rechter. Blijkbaar zit ik precies tussen twee ribben in, want mijn zwaard glijdt gemakkelijk door zijn vlees heen. Ik hoor hem gorgelen en hij proest bloed uit, wat deels op Abby spettert. Ik geef hem een trap in zijn rug, waardoor hij van mijn zwaard af glijdt en op de grond valt. Natambu heeft zich zo te zien ondertussen op de andere man gestort. Ik richt me tot Abby en leg een hand op haar schouder. "Ben je zwaargewond?" Ik wil bijna beginnen met een vragenvuur over haar gezondheid en hoe ze zich voelt als ik me Ace herinner, die nog steeds slapjes aan de paal bungelt. "En weet je of Ace nog leeft?"

Yes, nu kunenn we weer verder :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Precies op het moment dat ik dacht dat het het einde was, kwamen er mensen binnen. Even keek ik op en zag de Kapitein met een voor mij nog onbekende man. Een gelukzalig gevoel ging door mijn lichaam heen, ondanks de pijn die ik had. Ik voelde het bloed langs mijn hand sijpelen, ik had nog nooit een schotwond gehad en wist dus niet of het erngstig was of niet. De Kapitein boorde zijn mes tussen de ribben van een van de mannen, geschokt keek ik toe. De man begon te gorgelen en hoestte bloed. Een paar bloedspetters kwamen op mijn broek en voorzichtig stapte ik opzij, alsof ik nog niet genoeg onder het bloed en wonden zat. Plots voelde ik een hand op mijn schouder, het was de Kapitein. "Ben je zwaargewond?" vroeg hij me en ik schudde gauw mijn hoofd. Voorzichtig haalde ik mijn hand van de wond, het zag er vast erger uit dan het was, hoopte ik.. "Nee, niks ernstigs."
"En weet je of Ace nog leeft?" vroeg hij toen nog. Shit, Ace! Gauw snelde ik naar Ace toe en knielde bij hem neer. "Ace, gaat het nog?" vroeg ik bezorgd en meteen daar achterna: "We gaan hulp voor je halen."
Ik keek naar de Kapitein en vreemde man, waren ze maar met zijn tweeën of stond de rest te wachten op de gangen? Ik hoopte sterk het tweede. Hoe wisten ze trouwens dat we hier waren? Te veel vragen, te weinig tijd. Dat waren zorgen voor later. "We moeten hulp voor hem zoeken, hij is ernstig gewond."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Natambu/Nate
Terwijl de kapitein de ene man voor zich neemt, stort ik me geamuseerd op de tweede. Hij is best sterk, maar we zijn aan elkaar gewaagd. Eerst weet hij me langs mijn arm en zij de schrapen, maar uiteindelijk krijg de overhand. Ik dwing hem tegen de muur en steek dan mijn sabel schuin omhoog onder zijn borstbeen. Hij gorgelt en vlotjes trek ik mijn sabel er terug uit, waarop de man met levenloze, veropengesperde ogen naar beneden zakt, een natte, rode streep achterlatend op de houten want. Terwijl de kapitein en het meisje - niet lelijk, maar zeker niet bijzonder- zich over een zo goed als doodgefolterde man buigen, begin ik systematisch alle kajuiten na te kijken. Kajuit 1, niemand, kajuit 2, ook niet en wanneer ik kajuit 3 wil opendoen, stormen er 3 mannen de trap op. De eerste steek ik simpelweg in de buik wanneer hij met opgeheven zwaard op me afkomt, maar terwijl ik mijn degen in een kruistelling houdt met dat van de tweede, glipt de derde langs me heen naar de kapitein en zijn Abby. 'Pas op!', roep ik zonder om te kijken; mijn ogen zijn gefixeerd op die van mijn tegenstander, die steeds zwaarder begint te duwen. Uiteindelijk duw ik zijn zwaard met al mijn kracht naar beneden en haal ik uit met mijn boksbeugel. Die maakt drie diepe, bloederige wonden in zijn gezicht en verschrikt deinst hij achteruit. Ik stap met hem mee en duw mijn boksbeugel nog 2 keer in zijn gezicht, om hem vervolgens mijn mijn zwaard in de hals te steken. Zijn lichaam valt voorover, maar ik geef het snel een trap zodat het naar de andere richting kantelt. Kijk, zó maak je iemand af. Vervolgens draai ik me om naar de kapitein en Abby om te zien hoe zij het ervan afbrengen. Ik heb het gevoel dat ze hier zo snel mogelijk weg willen- ik niet, ik amuseer me wel. Hopelijk zit er nog een verrassing achter één van die deuren.

[ bericht aangepast op 11 juni 2011 - 20:41 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Sarah Kate Smith

Ik wist niet echt of ik hem kon vertrouwen. ' Nee laat maar zitten, ' zei ik op een vriendelijke toon. Josephine leek het niet te begrijpen. ' Ik douche straks wel.. '

( sorry voor zo'n klein stukje )