[RPG] Geen weg meer terug. 8 - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand[/i]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 26 maart 2011 - 16:47 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Op het moment dat ze me in de auto duwen hoor ik Lew's woorden, die redelijk lastig te verstaan zijn door het geschreeuw van de jongeren. Die zullen wel denken; eindelijk eens een show. "Blijf kalm, werk niet tegen. Ik kom je straks halen." Verbaasd kijk ik in de richting waar de woorden vandaan komen, maar ik zie niemand? Wat is hij van plan? De twee mannen stappen in en rijden me richting het bureau.
'Waar heb je dat wapen gekocht?' vraagt één van hen. Ik wil haast gaan grinniken, maar ik zeg geen woord. 'Hé, heb je soms zand in je oren? Ik vroeg je wat.' 'Ik hoorde je wel,' antwoord ik rustig, maar negeer hem verder. We stoppen bij een stoplicht en ik kijk nerveus om me heen. Zou ik het er nu op moeten wagen? Hoe dan? Die boeien beginnen me behoorlijk te knellen en ik betwijfel het of ik mezelf los kan wurmen zonder al te veel pijn te lijden.
'John, schrijf even het type wapen op en- Jezus christus!' Ineens springt iemand voor de wagen. "Agent, alstublieft. Je moet me helpen.." Ik schrik me een ongeluk, maar besef dan dat het Lew is. Als ze uit het zicht zijn probeer ik me los te wurmen uit de boeien. Dan komt Lew aangerend en forceert de autodeur. Goddank! Ik word meegetrokken en ren zo hard als ik kan. Als we eindelijk weer bij de motor terug zijn zitten er nog een paar jongeren op een bankje.
'No shit, dat zijn die bikers! Zijn jullie 'm bij die smerissen gepeerd? Jullie hebben ballen. Ey chickie, je mag bij mij wel onderduiken!' Ik besteed geen aandacht aan de jongen, maar keer Lew mijn broekzak toe, terwijl ik nerveus in de richting kijk waar een sirene steeds harder wordt. 'De sleutel. Jij moet rijden, ik heb de handboeien nog om, we moeten weg hier!' Ik spring achterop en kijk nerveus in de richting van de sirenes, die almaar dichterbij komen. Verdomme! Ik spring achterop, waar ik door de enorme hoeveelheid gas van Lewis haast weer af word geblazen. Ik hoop dat hij in staat is mijn motor zonder al te veel krassen veilig thuis te brengen. Met het hart in de keel grijp ik me aan de achterzijde van het zitvlak vast en hoop dat die ellendige smerissen ons niet zullen pakken.

[ bericht aangepast op 2 april 2011 - 14:43 ]

No growth of the heart is ever a waste

Miljaar, de laatste keer dat hij met een motor gereden had was hij zelf nog geen vampier geweest. Hij had echter niet veel keus en hoopte dat er niet al te veel veranderd was. 'Je moet me de weg tonen, ik heb niet opgelet-' Hij werd abrupt afgebroken aangezien de motor steigerde en op zijn achterste wiel reed. Te veel vermogen en bovendien was bijna al het gewicht gefixeerd op het achterste punt van de motorfiets. 'Godver,' vloekte Lew die probeerde om Odile vast te pakken en ondertussen de motor terug op twee wielen te krijgen. Door zijn gewicht zoveel mogelijk naar voor te balanceren slaagde hij er in om de wheelie af te breken. 'Sorry -' riep hij naar achter, hopend dat ze er niet af was getoeterd. 'Leef je nog?' Lew hoorde Odile vaagjes wat mompelen en kon het niet laten om te grijnzen. Hun getaway was niet bepaald gladjes verlopen, maar ze reden tenminste. Nu alleen nog die irritante sirenes afschudden. De kans dat ze de motor met hun armzalige Ford in kunnen halen is klein, maar hij was natuurlijk niet al te ervaren met een machine van dit kaliber. In de stad met dit ding rijden was helemaal niet simpel merkte hij toen hij noodgedwongen vertraagde om bochten te pakken. Op dit tempo zouden ze gegarandeerd gepakt worden. Als ze nou gewoon op tijd bij de grote weg zouden kunnen komen, dacht Lew die het riskeerde om het tempo een beetje op te voeren. Op een recht stuk zouden die flikken hen nooit in kunnen halen... Aan een hels tempo scheurden ze door de straatjes die waarschijnlijk te hoekig en te klein waren voor dit soort rijgedrag en tegen de tijd dat Lew de weg waar hij naar zocht zag op doemen, was de Ford achter hen al gevaarlijk dicht gekomen en hadden ze bovendien steun gekregen van nog twee andere wagens. Hij wist wat ze wilden doen. Ze zouden proberen om hen in te sluiten. Miljaar vloekte hij, toen één van de wagens naar voren schoot en bijna aan hun achterste plakten. Hij hoopte maar dat ze het niet in hun kop haalden om te schieten. De gedachte had zijn hersenen nog niet verlaten toen een stem uit een luidspreker hen al dwong om aan te kant te stoppen. Tegen die tijd had hij zijn doel echter al bereikt. 'Hou je vast...' grijnsde hij breed terwijl hij de motor tot topsnelheid dwong. Het beest schoot als een pijl vooruit en in zijn spiegel merkte Lew dat de agenten het nakijken kregen. Na een tijdje werden het stipjes in de verte en was zelfs de sirene maar vaagjes meer te horen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

"Hou je vast," hoor ik Lew met een onheilspellende grijns zeggen. Hij geeft me echter weinig kans en de motor vliegt met een grommende snelheid vooruit en laat de agenten ver achter zich. Mijn hart vliegt in mijn keel en gil nogmaals. Normaal ben ik niet weg van een beetje snelheid, maar het feit dat ik nog geboeid en machteloos achterop een motor zit laat me er absoluut niet beter op voelen. Als we ver buiten bereik van de politiesirenes zijn gekomen naderen we de tunnel die naar de kelder onder mijn kamer leidt. Gelukkig was ik zo slim metaalsensoren aan te brengen zodat de deur vanzelf open ging. Een goed gecamoufleerde tunnel, dat moet je me nageven.
'Daarin,' zeg ik en wijs op het geopende gat. Lew rijdt naar binnen en als we eindelijk onder mijn kamer zijn en de motor weer op de juiste plek staat geparkeerd kan ik weer ademhalen. 'Dat scheelde niet veel. Dank je. Kun je me losmaken?' Ik draai me om naar Lewis, waar ik tot mijn verbazing recht in zijn grijnzende gezicht kijk. Volgens mij ziet hij de lol wel in van mijn machteloze positie. Ik slaak een zucht. Ik ben vastgebonden en mijn haar krult. Ach ja, het kon erger. Ik kijk hem aan en de grijns is nog steeds niet van zijn gezicht verdwenen. Hij verwacht toch niet dat ik hem ga smeken om me los te maken?

[ bericht aangepast op 2 april 2011 - 16:24 ]

No growth of the heart is ever a waste

Met een brede grijns en een wenkbrauw in de lucht onderzocht hij haar gezicht. 'Je dacht toch niet dat je me ongestraft kon bijten?' vroeg hij aan Odile, die er nogal hulpeloos uitzag met de handjes van in die boeien. 'Misschien als je lief bent, overweeg ik het om je los te maken.' zei hij, zoals het hoorde volgens het cliché. Hij grinnikte nog eens, trok dan de sleutel uit de motor en stopte hem in haar broekzak. 'Ik zal je boodschappen wel dragen,' Hij pakte beide zakken uit de motor en wandelde het trapje op om in Odile's kamer uit te komen. Hij ging er vanuit dat die laatste vanzelf wel zou komen. Haar zak gooide hij op haar bed, waarna hij in zijn eigen tas begon te rommelen naar het grijze T-shirt en een jeansbroek. Toen hij de kledingstukken van het labeltje ontdaan had, trok hij zijn kapotte, bebloede shirt over zijn hoofd en verving hij het met het nieuwe shirt. Hetzelfde deed hij met zijn gerafelde spijkerbroek. Het deed deugd om eens nieuwe kleren aan te hebben. Het was een luxe die hij praktisch vergeten was. Opgegeven voor het rondzwerven 's nachts. Het was nooit bij hem opgekomen om een warenhuis te overvallen en hij verscheen niet al te graag in de zon.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Hier was ik al bang voor.
'Ik ben altijd lief,' lieg ik, volgens mij meer om mezelf te overtuigen dan hem. Ik grinnik om mijn eigen opmerking. Yeah right, Odile. Met het aantal moorden dat ik op mijn naam heb staan. Hij pakt de tassen en wandelt er rustig mee naar boven. Ik slaak een zucht en volg hem de trap op naar boven. Ik kijk toe hoe hij zijn shirt over het hoofd trekt en zich van zijn broek ontdoet. Ik neem plaats op bed en kijk naar de show. 'Dus, meneer, kun je me nu losmaken?' Ik ga er poeslief, doch wat uitdagend bij zitten en knipper een paar keer verleidelijk met mijn ogen, waar zo nu en dan een krul voor komt te hangen. Ik haat die krullen en het eerste wat ik doe zodra hij me uit mijn lijden heeft verlost is er een einde aan maken. Als hij me uit mijn lijden gaat verlossen.
'Alright, fine. Wat moet ik doen zodat je me losmaakt?' Aan zijn nog altijd enorme grijns te zien heb ik het gevoel dat hij me gaat laten lijden. Oh god, ik heb mezelf echt in de ellende gewerkt, denk ik al grinnikend, terwijl mijn haar smeekt om een stijltang.

No growth of the heart is ever a waste

Hij moest innerlijk lachen om haar opmerkingen. Zegt de gevaarlijkste van ons beiden, dacht hij met een grijns. Dan vraagt ze wat ze moet doen om haar vrijheid terug te winnen. 'Hmmm,' deed hij nadenkend, terwijl hij naast haar plofte en het zich in kleermakerszit gemakkelijk maakte. 'Aangezien ik je krullen zo ongelofelijk schattig vind...' begon hij, terwijl zijn grijns groeide toen hij Odiles gezicht vol walging zag veranderen. 'Wil ik dat je je haren niet meer stijlt. Vandaag toch niet,' maakte hij zijn eis af terwijl hij een krul uit haar gezicht viste en hem achter haar oor schoof. Hij wist dat hij er vroeg of laat spijt van zou krijgen, maar die prijs was hij bereid om te betalen. Het beeld dat hij nu immers zag was veel te mooi om op te geven. 'Dus...wat zal het zijn, juffie?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Alweer het s-woord! Dit kan hij toch niet menen, ik kan werkelijk niks verzinnen dat schattig is aan mij, Odile Lavossa. Dan komt zijn eis en mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Nee, niet mijn haar! Vol walging en afkeer kijk ik naar de krul die voor mijn ogen hangt, die vervolgens door Lewis achter mijn oor wordt gestoken.
'Iets anders misschien?' vraag ik wat wanhopig, maar hij lijkt niet van plan een tweede bod te doen. Ik zucht uit ellende. Mijn haar is me heilig. De hele dag met krullen rondlopen is iets vreselijks. Het doet me denken aan de tijd dat iedereen me over mijn hoofd aaide en vertelde hoe ik er wel niet uitzag als een pop. Vervolgens maakte mijn moeder ook nog eens jurkjes voor me. Maar dat krijgt hij niet te weten. Over mijn dooie lijk niet. Ik slaak nogmaals een zucht. Een hele dag zonder stijltang. En de dag is pas begonnen!
'Goed. Een dag niet stijlen. Beloofd,' zeg ik met een stem van ingehouden walging. Vervolgens draai ik me naar hem om. 'En dan zeggen dat ik een sadist ben. Maak me nu maar los.'

No growth of the heart is ever a waste

'Relax,' grijsnde terwijl hij met zijn bajonet aan de boeien begon te prusten. 'Het is niet alsof ik je vraag om je in een prinsesje te verkleden... Al is dat wél een goed idee, vind je ook niet?' Hij moest opnieuw lachen. De situatie was ook zo hilarisch. Een meisje dat je nergens bang mee kon maken, behalve met haar eigen schattige krullen. Oh she's one of a kind, alright... Na een tijdje peuteren, hoorde hij uiteindelijk een klik en kon hij de boeien losmaken. 'Daar. Ben je weer vrij als een vogel. De boeien mag je houden,' Zijn wenkbrauw wipte even omhoog, waarna hij naar voor leunde om haar te zoenen. 'You wanna go and get a drink?' stelde hij voor toen hij haar weer losliet, opstond en zich uitrekte.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik kijk hem vernietigend aan.
'Over my dead body,' zeg ik sissend en gris de handboeien uit zijn handen. "De boeien mag je houden." Ik grijns. 'Daar zou je nog wel eens spijt van kunnen krijgen.' Ik gooi ze achter me neer en kom overeind. Natuurlijk is het nu heel verleidelijk om meteen naar de stijltang te grijpen, maar de kans is aanzienlijk aanwezig dat hij weer mijn haar door de war haalt en zodoende ben ik weer zo goed als bij af. 'Prima,' zeg ik op zijn vraag en kom overeind. Ik volg hem naar de keuken en voorzie mezelf van een glas water.
'Verdomme, nu ben ik wel mijn wapen kwijt,' bedenk ik me dan. 'Nou ja, dan zal ik het wel moeten doen met mijn mes.' Echt bang ben ik niet voor hetgene dat daar in de bossen schuilt. Wel nerveus. Wat is er zo genadeloos en bloeddorstig dat het iemand zo toetakelt? Zelfs in de martelkamers van Johna's clan heb ik zoiets niet meegemaakt. Daar hielden ze het meestal bij verkrachtingen, nagels trekken en andreaskruizen. Enfin, ook niet echt prettig.

No growth of the heart is ever a waste

'De mijne ligt ook ergens in de vuilbak,' antwoorde Lew terwijl hij de whiskeyfles die hij op de vensterbank had achtergelaten weer vast greep en een glas in schonk. 'Dus blijft het maar bij de bajonet. Ik voel er namelijk niet veel voor om dat ding te gaan zoeken,' Eigenlijk was het wel spijtig, aangezien een vuurwapen perfect was om iets gevaarlijks zoals hetgeen in het bos, van op een veilige afstand koud te maken. 'Ach ja. Zolang we niet alleen in de bossen gaan, denk ik niet dat we veel moeten vrezen,' zei Lew schouderophalend terwijl hij ook zijn achtergelaten pakje sigaretten greep en er één op stak. Het zou niet simpel zijn om voor Dewi en co te zorgen nu ze zelf bescherming nodig hadden. Het enige pluspunt was dat hetgeen daarbuiten het ook op Savoy, Faith en Grace gemunt had. 'Voor ik het vergeet. Dewi moest je nog wat vragen over Kerstmis of zo.' Vervolgde Lew snel daarna, zich het gesprek met Dewi herrinnerend. Hij had toen al gezegd om naar Odile te gaan.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dudes, waarom gebeurt er altijd van alles als ik weg ben?
Ik was naar de dierentuin 8D

Dewi ~ Mens.
Ik stond op en ging naast Yue op de bank zitten, ze stelde voor Kerst te vieren en er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
''Lijkt me leuk om Kerst met jullie te vieren.'' Antwoordde ik terwijl ik mijn warme chocolademelk pakte en in beiden handen hield. Ik kon me de tijd niet heugen dat ik Kerst gevierd had, vooral niet met personen die me dierbaar waren. Ik blies in mijn chocolademelk en nam voorzichtig een slokje.
''Alleen.. Ik heb geen mooie jurken of iets dergelijks en ik denk ook niet dat er een kerstboom verstopt zit in dit huis.. Volgens mij vieren vampieren geen feestdagen meer, of wel?'' vroeg ik, het leek me saai om 300 jaar hetzelfde feest te blijven vieren. Misschien hadden ze eigen feesten, feesten waarbij ze dappere vampieren herinnerden en vereerden.
''Weet jij of vampieren eigen feestdagen hebben?'' Vroeg ik daarom aan Yue, ik vreesde dat ze het niet wist, ze was nog maar zo kort een vampier.. Opnieuw dronk ik van mijn warme chocolademelk, trok mijn benen op de bank en keek naar het haardvuur.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

'Kerstmis?' Ik draai het hoofd naar hem toe, waardoor de pijpenkrul weer los komt te schieten. Ik grijp de lok haar vast en leg hem weer achter mijn oor, niet zonder zichtbare frustratie. 'Dat is lang geleden,' zeg ik en denk terug aan de laatste kerstviering met mijn ouders. Ik kom overeind.
'Ik ga naar haar toe. Misschien is het wel een goed idee, ik ben altijd wel in voor een feest.' Ik druk mijn lippen op de zijne en been gauw door naar de woonkamer, waar ik een knetterend vuur hoor en de geuren van Yue en Dewi opvang. Ze kijken wat verbaasd op en nu snap ik waarom: mijn krullen. 'Lang verhaal,' zeg ik met een half glimlachje, wijzend naar de krullen. 'Ik heb gehoord dat jullie het wel zagen zitten om kerst te vieren. Lijkt me een prima plan.' Ik neem plaats op een stoel.
'We hebben helaas geen versieringen en dergelijke, daarvoor zullen we naar het dorp moeten. Ik kan voor het eten zorgen en jullie kunnen de boel inrichten. Trouwens, wanneer ís het eigenlijk kerstmis?' vraag ik dan. 'En wat zijn dát?' Ik wijs naar een wit schuimachtig spul waarvan Yue er eentje in haar mond propt.

No growth of the heart is ever a waste

Dewi ~ Mens.
Nog voordat Yue kon antwoorden kwam Odile binnen, ik keek nogal verbaasd aangezien ze ineens pijpenkrullen had. 'Lang verhaal,' zei ze, nog voordat we ernaar konden vragen. Ik moest toegeven dat die krullen mooi waren, ik had zelf altijd al krullen willen hebben, maar ik was verdoemd met stijle haren. Odile maakte het zichzelf gemakkelijk in een stoel en begon te vertellen over dat ze Kerst vieren wel een goed idee vond.
''Ik heb geen idee wanneer het kerst is, sinds ik hier ben heb ik geen benul meer van de tijd of datum.'' bekende ik. ''Meestal merkte ik het wel aan de straten, dan gingen ze alles weer versieren.'' Ik glimlachte flauwtjes en zette mijn lege beker op tafel.
'En wat zijn dát?' Vroeg Odile plots, ik volgde haar wijzende vinger.
''Een marshmallow.'' zei ik verbaasd en keek Odile aan. ''Nog nooit gehad?'' vroeg ik toen grijnzend en pakte de schaal, ik hield hem haar voor.
''Voor alles moet een eerste keer zijn, probeer er één.''

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Ik kijk wat onzeker naar de vreemde witte schuimpjes. Ik zie hoe Yue er één aan een prikker in het vuur houdt. Daarop trek ik een grijns, pak er één en doe hetzelfde.
'Ik wist niet eens dat we die dingen in huis hadden.' Ik hou hem niet te lang in het vuur en prop hem dan in mijn mond. 'Lekker spul,' zeg ik onder de indruk. We waren net nog in de stad geweest, maar ik kan me niks herinneren qua versieringen. Alhoewel.. er schiet me het beeld te binnen van een café dat rijkelijk versierd was met prachtige verlichting. Maar welke datum het vandaag is.. ik zou het bij god niet meer weten.
'Als we naar het dorp gaan kunnen we kijken.' Dan schiet me ineens te binnen dat dat niet kan. 'Oh, ik.. eh.. sorry,' zeg ik dan. Dat is hier juist het hele probleem.
'We kunnen morgenavond inkopen doen. Deze keer wel op de eerlijke manier, want ik zit niet te wachten op nog een politieachtervolging,' brom ik, nog steeds gefrustreerd over het verlies van onze wapens. Ik bedenk me dat ik nu gauw weg kan sneaken om mijn haar te stijlen, maar ik vrees dat mijn straf dan des te groter zal zijn. Alhoewel.. ik kan het er best op wagen. Wat heb ik te verliezen, behalve mijn krullen? Ik begin te grijnzen. 'Ik moet even iets regelen, zo terug,' zeg ik en loop op mijn dooie gemak de gang in, langs de keuken waar Lew nog zit. Zonder wat te zeggen glip ik mijn kamer in, waar de verlossende stijltang al op het kastje ligt.
'Eindelijk,' fluister ik en prop het snoer in het stopcontact. Ik heb welgeteld een half uur met mijn pijpenkrullen doorgebracht en dat is een half uur te veel.

[ bericht aangepast op 2 april 2011 - 23:12 ]

No growth of the heart is ever a waste

Een beetje lui keek Lew op om Odile langs de deur te zien sneaken. Het was niks voor haar om zomaar langs te lopen, zonder wat te zeggen. Hoofdschudden drukte hij zijn sigaret uit, stond muisstil op en sloop op zijn tenen achter haar aan. 'Zeker dat je dat wil doen?' vroeg hij grijnzend terwijl hij tegen de deurpost aanleunde en naar Odile keek. Stiekem had ze de tang opnieuw aangesloten en stond op het punt om haar rode haren opnieuw steil te maken. 'Voor het leven van je stijltang; ik zou het niet wagen,' Ze wisten allebei dat ze het geld niet hadden om een nieuwe tang te kopen. En 's nachts één gaan stelen was ook niet ideaal, gezien ze waarschijnlijk op de most wantedlist van de nachtpatrouille stonden.

Frankly my dear, I don't give a damn.