Odile - Slechte vampier.
Op dat moment schiet me iets te binnen. Ik zet het glas neer - waar ik nog een tijdje naar heb zitten staren en recht mijn rug. Ik denk terug aan wat Lew tegen me zei, toen hij me voor de zoveelste keer tegen de grond had gesmeten.
"Je verstopt iets."
Misschien is hij in staat Yue's verleden te ontraadselen. Of althans.. voor een deel. Ik weet nu al dat hij er allerminst op zit te wachten en eigenlijk zit ik er ook totaal niet op te wachten om hem een gunst te vragen. Hij zal er vast iets voor terug willen, denk ik chagrijnig. Aan de andere kant moet ik toegeven dat hij de kwaadste niet is. Dat mensenkind lijkt het aardig naar haar zin bij hem te hebben en dat hij me al slapend naar huis droeg was ook geen daad die een gemiddelde vampier zo snel zou doen. Ik zucht.
'Ik heb een idee,' geef ik niet al te vrolijk toe. 'Je moet bij Lewis wezen. Hij kan het zien. Denk ik. Ik heb zo'n vermoeden dat hij het kan zien.' Onze afgelopen confrontatie dringt tot me door. Jezus, wat kan die gast soms zo'n ongelofelijke arrogante eikel zijn.
'Ik denk dat het 't beste is als je alleen gaat,' zeg ik dan. 'Hij zal je geen kwaad doen, maar de kans dat ik het niet kan laten hem in z'n nekvel te grijpen is te groot.' En dan te bedenken dat hij nog een goed bedankje van me te goed heeft. Ik zucht geërgerd. Waarom kan ik het gewoon niet laten rusten? Ik heb hem toch al bedankt, of niet soms? Toch?
[ bericht aangepast op 9 feb 2011 - 20:40 ]
No growth of the heart is ever a waste