Hij zweeg kort. 'Je bent bij de verkeerde persoon. Ik kan je proberen vertellen hoe je karakter in elkaar zit,eventueel blokkades herkennen, maar ik kan je niet vertellen wat je verleden is. Daar heb je Gawyn voor nodig,' legde hij kalmpjes, maar zelfzeker uit. Lew voelde aan dat het meisje verlegen was en daardoor niet helemaal zeker praatte. Hij had eerder gehoord dat zijn grootte en zijn botte manier van spreken soms mensen intimideerden, maar hij had nooit gedacht dat vampiers dat zelfde effect ondergingen. 'I'm sorry kid, but I can't help you,' zei hij zacht, zijn blik niet van haar afwendend. Het was vreemd dat ze niet wist wat haar overkomen was. Geen normale situatie, dat wist zelfs hij. Maar dat zou willen zeggen dat de vampier die het meisje in dit vervloekte leven geïntroduceerd had, baat had bij het feit dat zij zich niks kon herinneren. Wat wilde zeggen dat ze waarschijnlijk iets had geweten wat ze niet hoorde te weten. Merkwaardig, dacht hij terwijl hij haar nieuwsgierig bekeek. Erg merkwaardig. 'Veel succes met Gawyn te vinden, though,' ging hij verder terwijl hij zijn blik losscheurde van het kind en naar Odile keek. 'We hebben hem al een tijdje niet meer gezien. En zijn geur is verdwenen...'
[ bericht aangepast op 10 feb 2011 - 19:35 ]
Frankly my dear, I don't give a damn.