[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

Marius Victor LeGume

---

Ik vond het heerlijk om de juiste schakels te vinden die Lucien irritatie in volle vaart lieten gaan. Zijn haren die nodig iets nieuws nodig hadden opwarren, beetje op zijn zieltje trappen de regular stuff you know. "Fils de pute," Net optijd had ik me van de biefstuk afgeduwd voordat hij me een stoot kon geven en even stonden mijn ogen op storm. “Qoui? EH? “ ik snoof even, waarna ik mijn lichte opborrelde woede wist te wisselen voor een ondeugende grijns en mijn handen kort onschuldig in de lucht hielden, vooraleer ik richting de deurpost slenterde. Luidop bedenkend hoe ik al dat werk alleen wel zou verrichten. Af en toe achterom blikkend gezien ik wist dat broerlief niet zomaar mij met alle eer zou laten strijken. En zo wel…. Nu ja, dan had ik er enkel maar meer baat bij toch? Win Win I’d Say. Het leek enkele seconden te duren vooralleer de jongen misschien uberhaupt door leek te krijgen waar ik heen ging voor hij dan toch eindelijk zijn bekkie opende.
"Oh dat is je plan, sorry in dat geval doe ik natuurlijk mee," klonk de jongen haast uit de lucht gevallen en tevreden like ik mijn onderlip- I knew he wou- "Sorry, ik was even in de war, ik dacht dat je het over limonade en bakseltjes maken had, dat leek me namelijk meer iets voor jou." Een frons vormde zich op mijn voorhoofd waarna kort met mijn ogen rolde, vooralleer ik mijn armen groots gebaarde. “I can make some good lemonade Brother” ik grijnsde “ sweet sticky stuff” ik wiebelde vunzig met mijn wenkbrauwen, waarna ik moest lachen om zijn woorden. “ Tuurlijk wel.” Grimaste ik waarna ik iemand zijn keel hoorde schrapen. "Ah, you can just smell the toxic masculinity from afar..."
Ik draaide me even ongeïnteresseerd om waarna ik mijn grijns toch niet kon verbergen bij het zich van de zeerat. “ Ah als het mijn favoriete wifey niet is.” Ik sloeg geamuseerd mijn armen over elkaar waarna ik kort naar Lucien blikte. “Ik heb onze lookout geregeld, wat heb jij geklaard?” vroeg ik Elio wat uitdagend terwijl ik naar hem toeliep en hem een schouderklopje wilde geven al hield ik mezelf tegen gezien hij nogal erg naar…. Vijver rook. “Poisson’ ik trok mijn neus even op en liet mijn hand dan maar gewoon weer in mijn broekzak zakken. Het idee van deze saaie schoolbedoening even te boycotten was ontstaan in the one and only macho club- maar naast drank hadden we zo goed als nog nietes klaar. “Let’s paint these white roses red.”
Ik duwde Elio iets aan de kant zodat ik terug in de hallen kon paraderen. "Come on Losers! Legends don't write 'emselves !"

[ bericht aangepast op 10 april 2023 - 11:20 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mijn dag leek toch nog een positieve wending te hebben gekregen. Waar ik er vanochtend nog de pest in had gehad kon ik me op dit moment geen betere dag meer bedenken. Het was me eindelijk gelukt Candy mee uit te vragen, en ze had zowaar positief geantwoord. Ik had al mijn moed bijeen moeten schrapen, maar eenmaal het hoge woord eruit was ging de rest als vanzelf. Zo bevond ik me nu in een positie waarvan ik vanochtend nooit had gedacht dat het ooit werkelijkheid zou worden. Het moment dat mijn lippen eindelijk die van Candy raakten bracht een euphorisch gevoel met zich mee. Het voelde goed, alsof het zo hoorde. Maar het bracht ook de nodige twijfels met zich mee... Het liet met vurig wensen voor een knop die simpelweg alle lastige gevoelens even uit kon schakelen. Helaas stak het zo niet in elkaar. Het moment dat ze me opnieuw in een zoen trok werd mijn hart gevuld met hoop. Hoop dat ik niet zojuist onze vriendschap voor eens en altijd had verpest. Zodra ze haar afstand nam vulde mijn hart zich weer net zo snel met angst als dat het zich met hoop had gevuld. Aan haar gezicht was af te lezen dat ze het er moeilijk mee had. Ik wist natuurlijk niet precies wat ze dacht maar ik kon me er iets bij voorstellen. Ik wist het namelijk ook even niet. Ik stond daar maar, met stomheid geslagen. Mijn hand was onderweg naar haar uit te reiken, maar na wat te aarzelen trok ik deze toch maar weer terug. Misschien was het beter als ik haar wat ruimte zou geven. Mijn hart had snel geklopt toen we onze eerste zoen deelde, maar klopte nu misschien wel drie keer zo snel. Bang voor het vonnis wat ik zou krijgen. Dit was het allemaal niet waard als onze dynamiek hierna nooit meer hetzelfde zou zijn... ¨I can't do this,¨ Klonk er als een piep uit haar mond. Deze woorden lieten me slikken en hard op mijn lip bijten. Dit was dus precies het geen waar ik al die tijd bang voor was geweest. Het voelde of mijn wereld opnieuw instortte. ¨It's not that I don't want it, but I can't afford to lose you,¨ Waren haar volgende woorden. Er schoot nog steeds paniek door mijn gehele lichaam maar deze woorden verlichtte het wel iets. Dit was namelijk precies wat er ook omging in mijn hoofd. Ik moest wederom al mijn moed bijeen rapen om weer in beweging te komen, het leek of ik aan de grond genageld stond. Eenmaal ik Candy had bereikt sloeg ik voorzichtig een arm om haar schouder en trok haar zachtjes mee op het bed. Ik wreef met mijn hand over haar rug en gunde haar even wat tijd. Na een moment zo gezeten te hebben vouwde ik voorzichtig haar vingers voor haar gezicht vandaan. Ik keek haar aan met een warme maar onzekere glimlach. Ik wist niet zo goed waar ik goed aan zou doen in deze situatie. Met gevoelens omgaan was nog zo vers voor mij... "I'm sorry if I crossed a line..." Bood ik mijn oprechte excuses aan. "I've just... I've just had the biggest crush on you since the day I met you... It sounds cliche but I've never felt the same for someone before. You make everyday so much better. You make this place bearable." Sprak ik terwijl ik haar hand beed pakte en met mijn duim over de rug van haar hand streek. "So I can't afford to lose you either... And I totally understand it if romance is too much for you right now. I don't want to ruin things between us..." Sprak ik en ik hoorde mijn stem breken. "You just mean too much to me..." Sprak ik bijna op fluistertoon alvorens ik haar in een stevige omhelzing trok.

---

How far is far

• ♛ • POPPY DEVIL w. Brianna/ @Dorms       • • CLOTHING • •       Uitleggen onderweg deed ze zeker. Het was echter aan Brianna of ze het kon geloven, daar ze zelf al had toegegeven niets ervan te geloven dat Poppy geen deel ervan had uitgemaakt. Toch was het zo. "Dit was onze eerste ontmoeting en je weet zelf dat ik geen enkele uitdaging uit de weg ga, darling", vertelde ze haar, armen nog altijd in elkaar gelinkt als twee ketenen. "hij wilde zichzelf bewijzen. Ik was op het verkeerde moment, de verkeerde plek." Ze had haar schouders opgetrokken en vreemd opgekeken toen er iemand in het Frans had staan schelden. Brianna had geantwoord het met meerdere glazen wijn uit te leggen, wat de roodharige op haar beurt absoluut niet afsloeg. Ze zou van alles drinken, zolang er maar een doel voor ogen lag, en Poppy had genoeg te vertellen. Met een kleine, wellicht ietwat ondeugende glimlach zoals een jong kind zou hebben, liep ze achter de blondine aan.       "Ik heb nog rode wijn?" Ze hoorde de slaapkamerdeur dicht vallen, en dat was het moment dat Poppy haar tas op de grond liet vallen en zichzelf met een dramatische handeling op het bed neerzeeg. Ze was nog altijd bitter over het feit dat ze geen dorm deelde met haar goede vriendin, en had meermaals mensen voorgelegd te ruilen. "Wil je een Merlot?"       "Oh, lieverd, ik dacht dat je het nooit zou vragen", vermeldde ze, terwijl ze toekeek hoe de jonge vrouw twee glazen inschonk. "Ik mag toch hopen dat je meer hebt dan enkel deze ene fles, darling –nothing better than having our own party right here. Over dat gesproken, welke vent uit je oh-zo lange rij heeft je gestrikt voor vanavond?" Ze nam een flinke slok van het aangeboden glas, waarna ze vervolgde, "Ik zag verschillende jongens naar je lonken, heeft één van hen je aandacht getrokken, mon amie?"       Geïrriteerd rolde er een zucht over haar lippen heen toen haar telefoon af bleef gaan met allerlei meldingen. Haar vingers haalden het soepel uit de zak van haar jas om door de berichten te scrollen, en naarmate ze dit deed, kon ze een kleine grijns niet tegenhouden. Desalniettemin legde ze de telefoon al snel weg om zich volledig op haar vriendin te richten. “Ik vertel het je later, Bri, ons gesprek heeft voorrang.” Met de telefoon op stil gezet, nam ze nogmaals een slok van de wijn. “Dus, brand los.”

---

[ heaven knows ]

Caleb zijn uitnodiging om te gaan zitten had me enigszins gerust weten te stellen. Al bleef ik bezig met aan mezelf te plukken. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat dit macht der gewoonte was, maar stiekem voelde ik me nog altijd niet op mijn gemak. Iets wat Julie precies door leek te hebben. Op dit soort momenten had ik graag een middel gehad waarmee ik de doden van de levenden kon filteren. Helaas had ik nog niet uitgevonden hoe dit werkte dus wierp ik het een geïrriteerde blik haar kant op. Ik probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen maar Caleb leek mijn lichaamstaal door te hebben. ¨Gaat het wel?¨ Vroeg hij, een vraag waarop ik me niet had voorbereid. Ik keek hem aan en knikte vlug. "Er is niets, ik, eh, bedacht me ineens iets..." Wuifde ik het vraagstuk weg. Alsof ik al geen vreemde eend in de bijt was lieten mijn reacties op Julie me al helemaal van mijn kop af lijken. Zijn volgende vraag maakte me zowaar nog nerveuzer dan ik al was. Het feit dat hij zijn hand op mijn schouder liet rusten hielp hier dan ook absoluut niet bij. Zijn volgende opmerking liet me wederom kort knikken, niet goed wetend wat ik hier op moest antwoorden. Ik had dan ook besloten mijn verhaal te doen... de grove lijnen althans. Ik glimlachte als een boer met kiespijn, me stiekem schamend voor wat ik zojuist uit de doeken had gedaan. Ik wilde niet over komen als een of andere overprikkelde angsthaas die zich liever overal maar voor verschool. Maar stiekem was dit wel een klein beetje de realiteit... ¨Pooh zoekt zijn mensen uit, dus denkt dat hij jou ook wel zo ziet. Anders zou die dat niet doen, ¨ Deze woorden wisten weer een glimlach op mijn gezicht te brengen. "Ik voel me vereerd," Glimlachte ik terwijl ik wat ging verzitten. Vervolgens werd ik afgeleid door wat vage stemmen om me heen, een glimps van het verleden opvangend toen iemand aan de andere kant van de tafel een eeuwen oud boek open sloeg. ¨Nou kijk, ik kan het hele verhaal wel uit gaan leggen... Maar ik kan je het ook laten zien,¨ Deze woorden zorgden ervoor dat mijn onverdeelde aandacht weer bij Caleb kwam te liggen. Ik mocht dan misschien wel verlegen zijn, maar dat maakte me niet minder nieuwsgierig. Ik volgde Caleb zijn acties en keek met grote ogen toe hoe hij de pluche pinguïn die voor hem op tafel lag binnen enkele seconden tot leven wist te roepen. Ik wist dat magie en krachten hier de normaalste zaak van de wereld waren, maar zoiets had ik nog nooit eerder gezien. Ik keek toe hoe het beestje zich nogal onhandig over de tafel bewoog, wat me zacht liet grinniken. Het deed me immers sterk aan mezelf denken... Echter voor ik uitgelachen was -was de pinguïn in mijn schoot terecht gekomen. Wat bezorgd hielp ik het beestje overeind, welke meteen stevig zijn armpjes rond mijn pols klemde. Dit liet me wederom lachen. ¨Oké, ik weet niet wat voor charme je hebt, maar volgens mij heb je nog een nieuwe vriend,¨ Deze woorden lieten me weer op kijken naar Caleb. "Oh, ehm, sorry. Ik weet niet wat het is. Normaal val ik nooit zo in de smaak." Lachte ik nerveus alvorens ik de pinguïn lost probeerde te maken van mijn pols, in de veronderstelling dat ik Caleb zijn werk enkel in de weg liep. Iets wat ook een talent van mij leek te zijn. "Het is echt heel bijzonder wat je doet..." Sprak ik terwijl nog altijd half bezig was met de pinguïn. Ik glimlachte schuldig naar Caleb en hiel mijn arm omhoog, waar de pinguïn nog altijd aan hing. "Ehm... Ik weet niet of je hem direct weer nodig hebt maar hij schijnt nogal gehecht te zijn aan mijn pols..." ¨Maar vergeef mij, je zult hem wel manieren bij moeten brengen dan. Het probleem is niet het het maken, maar het opvoeden voor vertrek,¨ Deze zin liet me fronsen. Ik opende mijn mond om wat te zeggen maar sloot deze al snel weer toen ik niet wist wat ik moest zeggen. Ik focuste mijn blik weer even op het zwart-witte beestje. "Hij is... voor mij?" Vroeg ik vol ongeloof. De pinguïn was honderd procent één van de schattigste knuffeldiertjes die ik ooit had gezien. Al had ik sowieso altijd al een zwak gehad voor deze dieren in het bijzonder. ¨Nu je iets van mij weet, keren de rollen zich toch echt om,¨ Deze woorden maakte me terug nerveus. Ik had er een hekel aan om in het middelpunt te staan. Het liefst verdween ik alijd maar zo ver mogelijk op de achtergrond. Ik keek Caleb weer aan en poogde wederom te glimlachen. "Oh... Ik ben niet zo heel interessant." Mompelde ik terwijl ik wat op de binnen kant van mijn wang kauwde. "Wat wil je weten?"

---

How far is far

"Ah Nana. Nu hangt er bloed aan je kleren, idioot."       Ik volgde Kai's blik naar de rand van mijn coltrui, waar inderdaad wat donkerrode vlekken zaten. Ik wreef er hardhandig over maar de vlekken bleven gewoon op hun plek. "Noem me geen idioot, jij idioot," bromde ik. Daarna rolde een diepe zucht over mijn lippen. Kai was de enige die me zo snel op de kast kon krijgen. Ik was normaal gezien niet iemand die schold. Maar bij Kai kende ik ineens woorden die de meest doorgewinterde piraat tijdens een scheldpartij ook gebruikte.       Ik liet mijn ogen over Kais gezicht gleden. Zelfs met het beginnend donkerblauwe oog en de pijnlijke grimas, zag hij er goed uit. Zijn huid was donkerder, warmer. Wat had hij deze zomer allemaal uitgespookt? Waar had hij gezeten? En vooral, waarom had hij me helemaal niets laten weten?       "Wat een liefdevolle reünie." Ik keek verstoord op naar Lyra en fronste. Goed, de ontmoeting tussen Kai en mij was niet meteen liefdevol te noemen, maar wie was zij om daarover te oordelen?       Ik keek even achter me, om te zien of Elio hetzelfde over mij en Kai dacht als Lyra. Maar mijn blik vond enkel het lege grasveld. Wild keek ik om me heen en zag Elio nog net de school binnen lopen. Ik slikte. Natuurlijk had hij me alleen gelaten zonder afscheid te nemen. Natuurlijk had die zoen voor hem niks betekend. Natuurlijk.       Ik wist niet waarom mijn hart tot in mijn maag zonk. Wat had ik nu verwacht? Maar voor ik mezelf kon verliezen in de zoveelste, hopeloze gedachtegang over Elio, zei Lyra: "En voordat je iets zegt... Hij begon." Lyra knikte naar Kai.       Ik perste mijn lippen op elkaar. "Je bent nog maar net hier en je begint al meteen te vechten? Goed bezig hoor, Kai." Ik schudde mijn hoofd. Ergens wist ik wel dat het niet slim was om hem op deze manier toe te spreken. Hij had me zo vaak gezegd dat ik mama niet was en dat ik me daar ook niet naar moest gedragen. Maar ik kon het gewoon niet helpen, niet als hij zo'n domme dingen deed. Domme dingen waar ik hem voor wilde behoeden. "Laten we maar naar de ziekenboeg gaan. Jullie zien er allebei uit alsof jullie wel wat zorgen kunnen gebruiken." Mijn donkere blik gleed naar Kai. "Dan kan jij me onderweg vertellen waar je de afgelopen maanden gezeten hebt." Ik keek naar Lyra. "En zij mag je slaan, bij iedere leugen die je vertelt. Je bent gewaarschuwd."

[ bericht aangepast op 10 april 2023 - 19:25 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Kais blik dreef opnieuw af naar de plek achter Naia waar hij Elio's gestalte opgemerkt had, waardoor hij het gebrom van zijn tweelingzus miste. Hij zag enkel Elio's silhouet, dat steeds kleiner in de richting van de school verdween. Kai herinnerde zich vaag dat zijn haar was nat geweest - en besefte zich tegelijkertijd dat Naia's haar nog steeds nat was. Zijn frons werd dieper.       Hoezo kenden die twee elkaar? En waarom had Elio daar helemaal niets van gezegd? Het was niet alsof de relatie die Kai en Naia hadden, een groot geheim was. Het was dan ook niet dat ze totaal niet op elkaar leken - ze hadden praktisch hetzelfde gezicht. Alleen was dat van Kai iets zongebruinder en meestal een heel pak zelfvoldaner. En momenteel ook bedekt met het bloed dat nog steeds uit zijn neus liep, ondertussen ook zijn keel in.       Hij was in de war, al was er stiekem ook dat warme gevoel in zijn borst dat Naia's knuffel hem gegeven had - of misschien waren dat de gebroken ribben.       "Wat een liefdevolle reünie." In plaats van op Lyra, landden Kais ogen opnieuw op Naia, die achter zich keek. Er scheelde iets en het had niet enkel met zijn afwezigheid van deze zomer te maken. Of toch? Zelfs voordat Kai zijn krachten ontdekt had, was hij goed geweest in het opmerken van iemands gemoedstoestand. Soms zelfs op het enge af. Het maakte hem een goede luisteraar, was de reden dat hij zo snel nieuwe vrienden vond. Het was wat hem die eerste avond in Larsens bed had doen belanden (en dat van een hele hoop anderen). En het was de reden dat Naia nog steeds haar hart tegen haar luchtte, ook al had hij het zijne afgesloten. Hun moeder had hem steeds een gevoelige, empathische jongen genoemd en had vaak benadrukt dat dat een gave was - dat dat hem speciaal maakte. Vandaag wist hij dat het meer dan dat was.       Ondanks de mentale vermoeidheid die het hem net had opgeleverd, kreeg Kai een onweerstaanbare drang om het opnieuw te doen. Om die toegangspoort tot Naia's muziek open te zetten zodat hij zeker kon zijn dat er wel degelijk iets speelde dat niet alleen met hem te maken had. Hij dwong zichzelf om het niet te doen. (Waarom was het oké om het in een gevecht met Lyra wel te doen, maar met zijn zus dan niet? Hij overtuigde zichzelf dat de al-dan-niet-bestaande empathische link die hij met zijn zus had, voldoende moest zijn. Hij had zijn kracht er niet voor nodig.)       Naia was een paar weken voor afgelopen zomer enorm overstuur geweest omwille van één of andere stomme jongen waar ze haar hart aan verloren had. Hij had toen een gelijkaardig gevoel van haar gekregen als nu - maar ze had hem nooit zijn naam gezegd omdat Kai anders gegarandeerd zijn gezicht had verbouwd. Dat kon niet Elio zijn, toch?       Een onaangenaam gevoel nam plaats in Kais maag. Zijn grip op het T-shirt dat hij tegen zijn gezicht hield verstrakte en iets donkers leek in zijn ogen te zweven - niet al te verschillend van wat er zonet bij het gevecht met Lyra was gebeurd.       "Voordat je iets zegt... Hij begon." Met deze opmerking landde Kai opnieuw met zijn beide voeten op de grond. De intense agressie die zich was beginnen opbouwen, verdween als sneeuw voor de zon - dat soort assumpties mocht hij niet maken, nam hij zich stellig voor. Hij wist helemaal niets van Naia en Elio's relatie. Voor hetzelfde geld hadden de twee elkaar pas een uur geleden leren kennen - dat was niet eens zo vergezocht; water was nu eenmaal iets dat hen verbond. En toch...       Kai was zich maar half bewust van de manier waarop hij zijn mond had geopend om te protesteren op Lyra's reactie. Er kwam geen geluid uit.       "Je bent nog maar net hier en je begint al meteen te vechten? Goed bezig hoor, Kai," kwam Naia's geïrriteerde stem plots.       Kai slaagde er deze keer wel in om iets te zeggen. "Het is toch helemaal niet mijn schuld dat papa me per se zijn liefde voor zwaardvechten en agressie moest bijbrengen?" Het liefst had hij er nog iets aan toegevoegd in de aard van 'je bent mijn moeder niet' of 'doe niet zo saai', maar Lyra stond er nog steeds bij en om de één of andere reden... had hij helemaal geen zin om gemeen te doen tegen Naia. Hij voelde zich eigenlijk zelfs een beetje schuldig.       Hé, waar kwam dat nu vandaan?       "Laten we maar naar de ziekenboeg gaan. Jullie zien er allebei uit alsof jullie wel wat zorgen kunnen gebruiken. Dan kan jij me onderweg vertellen waar je de afgelopen maanden gezeten hebt. En zij mag je slaan bij iedere leugen die je vertelt. Je bent gewaarschuwd."       Ach nee. Daar gingen zijn goede voornemens.       "Het is niet alsof ik Lyra de afgelopen maanden met me heb meegesleurd," zei hij, en de poging om niet giftig te klinken, mislukte. Hij vervloekte Lyra's aanwezigheid. Hij had er absoluut geen behoefte aan dat ze de brokstukken van de relatie tussen hem en zijn familie te zien kreeg. Het waren ook helemaal haar zaken niet. "Daarbij, jullie wisten dat ik van plan was een maand op zee door te brengen. Ik had sowieso al geen bereik." Dat het was uitgelopen en dat hij zichzelf eigenlijk bijna verloren was, liet hij achterwege. Gelukkig was Kai een uitstekende acteur. Althans, zijn stijgende nijdigheid verdoezelde dat hij informatie achterwege hield. Hij zou alleen moeten leren wanneer hij beter ophield met praten. "En ik ben een week thuis geweest, maar jij zat in Atlantica, dus bespaar me die hele preek."

[ bericht aangepast op 16 april 2023 - 17:53 ]

---

help

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Als Naia een blik naar achteren werpt, kan ook Lyra het niet laten om even te kijken wie ze zoekt. Nog net ziet ze Elio wegglippen, is zij even blij dat hij niet hierheen is gekomen. Sorry not sorry, maar ze mag hem alleen met alcohol op. Dan lijken ze ineens de beste maatjes, terwijl ze zonder hem helemaal niet kan uitstaan. Misschien dat ze vanavond op het feest een woordje wisselt met hem en ergens vraagt wat er tussen hem en Naia aan de hand is. Niet dat het haar zaken zijn, maar ze houdt wel van wat roddels. Zeker als ze de personen kent.       ''Je bent nog maar net hier en je begint al meteen te vechten? Goed bezig hoor, Kai." Een brede grijns verschijnt op haar gezicht zodra Kai deze preek van zijn zusje krijgt. Dit is namelijk extreem vermakelijk voor haar en bovendien vindt ze het extra leuk omdat ze dit zelf heeft gesticht. Het is maar waar je trots op wilt zijn."Het is toch helemaal niet mijn schuld dat papa me per se zijn liefde voor zwaardvechten en agressie moest bijbrengen?" reageert Kai. Kijk nu begrijpt Lyra eindelijk waar de agressie van Kai vandaan komt, daar maakt ze even een mentale notitie van. Ze mag dan wel niet zo heel slim zijn, maar haar geheugen laat haar zelden in de steek. Ditmaal is dat in het nadeel van Kai.       "Laten we maar naar de ziekenboeg gaan. Jullie zien er allebei uit alsof jullie wel wat zorgen kunnen gebruiken." Lyra is zeer tevreden met deze opmerking van Naia. De wond op haar been heeft snel wat zorg nodig, ze wilt namelijk nog wel naar het feest gaan vanavond. Ze zegt geen nee tegen heel de avond zuipen en flirten. En alsof die opmerking nog niet goed genoeg was, komen er nog meer fantastische woorden uit Naia's mond. "Dan kan jij me onderweg vertellen waar je de afgelopen maanden gezeten hebt. En zij mag je slaan, bij iedere leugen die je vertelt. Je bent gewaarschuwd." Een zelfvoldane grijns staat op haar gezicht als haar blik zich naar Kai verplaatst, wat vindt ze dit toch heerlijk. 'Ik mag jou steeds meer,' glimlacht ze onschuldig naar Naia, ze mag best weten dat ze zeer tevreden is met deze opdracht. Bovendien is het Lyra gelukt om Kai wakker te krijgen uit zijn duistere gedachten met die stomp tegen z'n neus, dus misschien mag Naia haar wel meer dan ze denkt.       Ze neemt haar taak als leugendetector heel serieus, hoe moeilijk dat dan ook mag zijn bij Kai. Ze weet dat hij een goede leugenaar is, want deze twee lopen constant tegen elkaar te liegen. Dat is nou eenmaal een deel van hun vriendschap, als het al een vriendschap te noemen is. Voor nu zet ze dat kleine beetje vriendschap aan de kant, want Kai slaan zonder gevolgen? Dat is iets waar je haar 's nachts voor mag wakker maken. Al helemaal na die streek van hem, hij verdient nog wel een paar klappen meer. "Het is niet alsof ik Lyra de afgelopen maanden met me heb meegesleurd," zei Kai. De woorden waren nog geen seconde uit z'n mond of ze reageerde er al op. 'Gelukkig niet nee, dat zou ik mentaal niet aankunnen,' reageert ze doodserieus, dit was geen leugen. Ze kon hem wel uitstaan, maar niet zó lang. Dat is iets te enthousiast. "Daarbij, jullie wisten dat ik van plan was een maand op zee door te brengen. Ik had sowieso al geen bereik." Aan de manier waarop hij zijn verhaal begint, krijgt Lyra het vermoeden dat hij niet van plan is te delen wat er is gebeurd in de vakantie. Misschien omdat zij hier is, want het zijn gewoon haar zaken niet of misschien zit er wel een andere reden achter. Wat het ook is, ze is nu aardig nieuwsgierig geworden. Want hoe meer hij het lijkt te verbergen, hoe meer ze wilt weten wat hij heeft uitgespookt. "En ik ben een week thuis geweest, maar jij zat in Atlantica, dus bespaar me die hele preek." Na die woorden geeft ze hem een stomp tegen zijn arm, niet heel hard, maar wel gewoon stevig. 'Dat is niet wat ze vroeg prins, om de waarheid heendraaien is ook een soort leugen.' Ze weet nu al dat ze hiervan gaat genieten, maar hoe graag ze ook hier blijft praten, ze moeten wel vertrekken. Kai's neus lijkt namelijk ook niet te stoppen met bloeden. Ze begint te wandelen in de richting van de ziekenzaal, op een redelijk rustig tempo. Bij iedere stap gebruikt ze de stok voor ondersteuning, zodat ze niet ineens onderuit zakt. Elke keer als ze haar verkeerde voet neerzet, schiet er een pijnscheut door haar been naar boven. Al weet ze dit met haar gezichtsuitdrukkingen te verbergen. Deze mensen hoeven niet te weten dat ze er last van heeft, vooral Kai niet.

Ik had gewild dat ik niet zo snel kon schakelen tussen mijn emoties. Dat mijn hoofd een keer niet gelijk zou protesteren waardoor momenten van geluk wat langer konden blijven bestaan.
Maar het was ook niet dat ik expres in de staat van paniek verkeerde. Als het aan mij had gelegen, had ik alles wat momenteel lastig was in mijn hoofd gewoon uitgeschakeld. Maar ik kon het niet. Het enige wat wel leek te lukken, waren beelden van een niet-bestaande situatie voor mijn ogen halen waardoor ik alleen maar meer paniek leek te ontwikkelen. Het was niet de situatie die mij gek maakte, het waren mijn eigen gedachten.
Ik was hier zo in verstrikt geraakt dat dat ik nog geeneens meer meekrijg wat het wel niet met Ash moest doen. Ik was niet de enige in deze situatie.
Pas toen ik zijn voorzichtigheid voelde toen er een arm om mij heen geslagen werd, kwam ik tot het besef dat hij hier nog steeds was. Zijn woorden en manier van doen, lieten langzaamaan doordringen dat zijn emoties net zo hoog zaten.
¨Ash, don´t….,¨ Een zucht rolde over mijn lippen door zowel hoe mijn stem klonk, waardoor ik ook de moeite niet meer nam om die zin af te maken, als dat een excuses het laatste was wat uit zijn mond hoefde te komen. Ik hield mij stil en tijdens het luisteren naar zijn woorden, kroop ik op zijn schoot. Mijn gezicht verstopte ik in zijn nek. Zodra zijn bekende geur mijn neusgaten binnendrong, voelde ik mijzelf langzaamaan iets rustiger worden. Het gaf een vertrouwd gevoel, ook in de situatie waar we ons nu bevonden.
Zijn hand die de mijne gevonden had, kneep ik inmiddels bijna fijn. Alsof ik bang was dat hij alsnog weg zou lopen en dit zou helpen om dat te kunnen voorkomen. Ik wist dat het niet zou gebeuren, maar dat maakte niet dat het voor mijn gevoel wel ineens akelig dichtbij leek te komen. Ook al zeiden zijn woorden het tegenovergestelde, voelde ik mij er nog niet heel gerust op.
¨I..I,¨ Ik liet mij in de omhelzing trekken en nam een moment om de juiste woorden bij elkaar te vinden. ¨I´m just too scared,¨
Ik denk dat het momenteel ook de emotie was die de overhand had. ¨Too scared that it's all going to change,¨ mompelde ik zachtjes. Het was ook het enige waar ik inmiddels genoeg ervaring mee had. Niets was blijvend wanneer je daadwerkelijk toe zou geven aan gevoelens en mensen nog dichterbij liet. Beloftes waren er om gebroken te worden en ik wist niet of ik daar wel klaar voor was.
Mijn ogen zochten de zijne op terwijl ik probeerde om mijn mondhoeken wat omhoog te brengen tot een glimlach. Het was weliswaar wat aan de zwakke kant, maar het lukte wel.
¨Ash, you didn't ruin anything. You are one of the most important people in my life and I think –, ¨ Ik stopte even om te bedenken hoe ik die zin af moest maken. ¨I think I need some time to sort things out,¨
Ik denk dat het de beste manier was om die zin af te ronden, wetende dat mijn hoofd en alle gedachte en emoties maakte dat ik niet logisch kon nadenken.
Na nog even zo gezeten te hebben, stond ik op. Ik had het gevoel dat dit ons allebei niet echt goed deed. Het was eenzelfde situatie als eerder vandaag waar we in verkeerde. Daar bleek ook al dat het beter was om te schakelen.
Ik stond op, om mijn ene arm naar hem uit te steken. In mijn vrije hand nam ik zijn pak wat eerder op bed was gegooid. ¨I think that's enough emotions for today,¨
Ik probeerde het wat luchtig en lacherig over te brengen, maar er zat wel een kern van waarheid in. Ik wist niet hoeveel we momenteel nog konden handelen. Ik durfde met mijn onhandigheid hem niet meer van bed te trekken, wetende dat de kans groot was dat het mij geen tweede keer meer zou lukken. ¨It's time for a little bit more pink in your hair,¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

"Het is toch helemaal niet mijn schuld dat papa me per se zijn liefde voor zwaardvechten en agressie moest bijbrengen?" Ik keek mijn broer vanonder mijn wimpers aan. Het was waar dat onze vader heel wat meer uren van zwaardkunst in Kai had gestoken dan in mij. Als ik aan papa dacht, dacht ik aan onze vele wandelingen aan op het strand en aan de fluit waarop hij speelde als ik niet kon slapen. Bij Kai lag dat anders en dat wist ik.       Ik begon aan de tocht richting de ziekenboeg. Het voorstel aan Kai om over zijn zomer te vertellen - en het voorstel aan Lyra om te fungeren als mijn persoonlijke leugendetector - leek bij haar alleszins in goede aarde te vallen. "Ik mag jou steeds meer," liet ze me glimlachend weten. Ik keek haar onderzoekend aan. Wie had haar zo'n pijn gedaan dat ze het zo leuk vond om anderen te slaan?       Kai was er echter niet voor te vinden. "Het is niet alsof ik Lyra de afgelopen maanden met me heb meegesleurd," reageerde hij kortaf.       "Gelukkig niet nee, dat zou ik mentaal niet aankunnen," reageerde Lyra snel en ik keek van de een naar de ander. Wat was er precies tussen hen gebeurd, toen ik nog in het meer zat? Kai kon mensen het bloed onder hun nagels vandaan halen, dat wist ik, maar Lyra's bloed leek wel te koken door alleen nog maar naar Kai te kijken.       "Daarbij," zei Kai, "jullie wisten dat ik van plan was een maand op zee door te brengen. Ik had sowieso al geen bereik."       Ik wilde zijn excuses wegslaan. Goed, we hadden inderdaad geweten dat hij een maand weg ging zijn. Maar toen hij na een maand nergens te bekennen was en hij weken later nog steeds niet opdook, begonnen alle alarmbellen in mijn hoofd simultaan te rinkelen. En dat moest Kai dondersgoed geweten hebben ook. "En ik ben een week thuis geweest, maar jij zat in Atlantica, dus bespaar me die hele preek."       Ik slikte. De weken voor de school begon had ik inderdaad zoveel mogelijk tijd in Atlantica doorgebracht. Ik had dagenlang gehuild omdat ik het onderwaterpaleis moest verlaten. En in die paar dagen... was Kai thuis geweest? God, we hadden elkaar waarschijnlijk op het nippertje gemist.       Lyra had de woorden ook gehoord en gaf een stevige mep tegen Kais arm. "Dat is niet wat ze vroeg prins, om de waarheid heendraaien is ook een soort leugen." Ik keek naar Lyra en haalde mijn schouders op. "Ze heeft ergens wel gelijk."       We stonden ondertussen voor de deur van de school en ik hield hem open voor de twee vechthanen. Toen nam ik Kai's hand kort vast. "Luister, Kai... Ik wil graag horen wat je precies gedaan hebt deze zomer, maar ik kan je daar ook niet toe dwingen." Ik keek in zijn ogen, die zo vertrouwd waren en de laatste jaren toch ook dingen borgen waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ik zuchtte. Het liefst wilde ik hem vertellen hoe ik mijn zomer gespendeerd had. Dat de situatie in Atlantica verslechterd was. Dat mama en vooral Melody me helemaal niet hielpen, terwijl ze dat vroeger wel deden. Maar vooral wilde ik hem vertellen hoe zeer ik hem gemist had.       En toch... Durfde ik dat niet. De Kai die voor me stond, was niet langer de broer die ik door en door kende. Ik wist niet hoe hij ging reageren en die onzekerheid, die twijfel, maakte dat ik al mijn woorden weer inslikte. "Dat is alles," mompelde ik.       Toen liet ik zijn hand weer los.

[ bericht aangepast op 12 april 2023 - 21:46 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Hoe hij het precies deed was me een raadsel maar Crimson wist altijd sterke gevoelens bij me los te maken. Momenteel was dit voornamelijk frustratie. Het maakte niet uit met welk dreigement ik kwam, de jongen bleef me maar uitdagen. En ik bleef er maar op in gaan... Inmiddels was het erg druk geworden in de hallen, maar mensen wisten intussen wel beter dan te staren. Echter had een enkeling deze waarschuwing nog niet mee gekregen. Ik maakte er dan ook mijn taak van om ze te laten merken dat ze in het vervolg beter door konden lopen. Als blikken konden doden was ik inmiddels een seriemoordenaar geweest. Ik had Crimson bevrijd uit zijn benauwde situatie en had hem nu op mijn beurt uitgedaagd. Ik wist niet wat ik precies van hem verwachtte maar het was zeker niet het geen wat er gebeurde... De rollen hadden zich inmiddels opnieuw omgedraaid, waar ik nu de persoon was welke tegen de muur werd gedrukt. Ik keek hem met een starre, ijzige blik aan. ¨All that frustration,¨ Zijn zelfingenomen grijns had ik graag, samen met zijn bril, van zijn gezicht verwijderd. Anderzijds was het verlangen om de al minimale afstand tussen onze lippen te overbruggen er ook. Het was een constante tweestrijd. Er ging een kleine schok door me heen toen hij zijn gezicht dichterbij bracht, waardoor ik even verstijfde. Zodra ik zijn adem tegen mijn oor raakte liep er een rilling over mijn ruggengraat. ¨I think it would be a wise idea to avoid the alcohol tonight,¨ Deze woorden lieten me kort op mijn lip bijten, twijfelend wat zijn intentie was met deze woorden. Echter zodra hij een stap naar achter zetten en ik de grijns van zijn gezicht af kon lezen werd het me allemaal een stuk duidelijker. Zodra hij de woorden ¨Or not,¨" uitsprak zonder daadwerkelijk woorden te gebruiken wist ik zeker waar hij op doelde. Ik keek hem na als een hert wat rechtstreeks in een stel koplampen keek. Aan de grond genageld. Ik bleef toekijken tot hij de hoek om verdween. Voor enkele seconden aarzelde ik, alvorens ik hem toch met de nodige vaart in mijn pas achtervolgde. Mijn verlangen wederom te groot. Eenmaal ik hem had bereikt legde ik mijn hand op zijn schouder, de ander rond zijn zij en draaide hem soepel naar me toe. Voor een fractie van een seconde keek ik hem aan, alvorens ik zonder aarzeling mijn lippen kort op die van hem plantte. Het kostte me stiekem meer moeite mijn lippen weer los te maken dan ik had gedacht. Er was naast ons verder niemand te bekennen in de gang waar we ons in bevonden, maar daar kon maar zo verandering in komen. "To be fair, I was looking forward to having a drink or two..." Grijnsde ik, mijn blik richtend op mijn hand welke een niet bestaand pluisje van zijn schouder plukte. "...Maybe more..." Vormde ik nu de woorden zonder ze daadwerkelijk uitsprak. Dit terwijl ik mijn hand via zijn arm naar zijn hand af liet glijden terwijl ik een paar stappen achteruit deed, zonder mijn ogen van die van hem af te laten wijken.

---

How far is far

"Dat is niet wat ze vroeg, prins, om de waarheid heendraaien is ook een soort leugen," was Lyra's bijdehandse opmerking toen ze hem tegen zijn arm stompte. Het was niet echt hard, maar het zorgde nog steeds voor een pijnscheut door zijn gebroken ribben. Als die pijn er niet was geweest, had Kai Lyra hoogstwaarschijnlijk een schedelbreuk opgeleverd met het gevest van zijn zwaard. In plaats daarvan klemde hij zijn kaken op elkaar en staarde hij nors voor zich uit. Zijn kiezen braken bijna onder zijn irritatie toen Naia Lyra ook nog eens gelijk gaf.       Toen het schoolgebouw voor hen opdoemde, checkte Kai nog maar eens of zijn neus nu eindelijk gestopt was met bloeden - kon je doodbloeden van een bloedneus? Zo ver zou het in ieder geval niet komen, want toen hij zijn wijsvinger onder zijn neus streek, bleef er amper nog iets van het plakkerig rood achter. Hij liet zijn zwaard tegen de muur naast de ingang van het gebouw leunen en trok zijn doorweekte T-shirt weer aan. Fijn, nu zag hij eruit alsof hij net een moord gepleegd had.       Terwijl Kai zijn rapier opnieuw oppikte, overwoog hij om gewoon linea recta naar zijn kamer te gaan om de comfortabele high van zijn cannabisplantje op te zoeken - of misschien die halve fles absint leeg te drinken zodat hij gewoon zijn roes kon uitslapen in plaats van naar dat stomme bal van deze avond te gaan - maar toen nam Naia zijn hand vast. Het was net als voordien, toen ze hem omhelsd had. Hij kromp lichtelijk ineen en wilde haar hand wegslaan en wegrennen. Zijn lichaam deed het tegenovergestelde; zijn eigen hand kneep terug.       "Luister, Kai... Ik wil graag horen wat je precies gedaan hebt deze zomer, maar ik kan je daar ook niet toe dwingen." Kai betwijfelde ten sterkste dat ze zou willen horen welke ellende hij op zijn eigen hoofd gebracht had, of hoe hij in de laatste weken ofwel te high ofwel te dronken was geweest om zich het aantal vreemdelingen te herinneren bij wie hij de ochtend nadien was wakker geworden.       "Dat is alles." Ze liet zijn hand weer los.       Zelfs als hij dat zou willen, kon Kai niet eerlijk zijn tegen Naia. Hoewel ze zich ongetwijfeld bewust was van de ramp die Kais persoon de afgelopen jaren geweest was (de talloze artikels die de pers er vorig jaar had weten uit te pompen, hadden weinig aan de verbeelding overgelaten), kon hij het zelf niet toegeven. Niet aan haar.       Hij negeerde de ongemakkelijke steek in zijn maag, keek schuin naar Lyra en toen opnieuw naar Naia met een blanco gezichtsuitdrukking.       "Vlak voor mijn eerste stop ben ik in een storm terechtgekomen. Mijn boot was beschadigd, mijn gsm kapot en ik heb een maand op één of ander eiland in een visserij gewerkt en vrijwilligerswerk gedaan om de herstellingen te kunnen betalen," zei hij na een diepe zucht. Het was geen leugen, maar het was opnieuw ook niet de volledige waarheid. Hij draaide zich om en duwde tegen de deur om naar binnen te gaan, terwijl hij eraan toevoegde: "Fantastisch werk. Zeker als die vissen je blijven smeken om hen terug de zee in te gooien."       Het was niet per se die maand die Kais identiteitscrisis had doen toenemen; vooral de weken erna hadden hem uitgeput. Het waren weken die hij in een donker plekje in zijn hoofd had verstopt zodat enkel het positieve nog overbleef - het talent (de vloek?) dat hij beter had weten te ontwikkelen. En de vrijheid van de zee.

[ bericht aangepast op 16 april 2023 - 15:18 ]

---

help

Er was iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Iets in zijn houding wat mij terughoudender liet zijn in mijn vragen. Maar in de tussentijd prikkelde het ook des te meer mijn nieuwsgierige kant. Een moeilijke combinatie, die mij bewust extra liet nadenken.
¨Is het waard om die gedachten te delen?¨ Het antwoord was duidelijk, maar probeerde toch een poging te wagen.
Ik had inmiddels door dat zijn verhaal wel de waarheid was, maar niet de volledige waarheid was. Of ik bewust of onbewust tot die conclusie kwam, was ik nog niet helemaal achter. Dat was het nadeel van een hartslag kunnen waarnemen. Soms kreeg je daar een vertekend beeld van.
Echter hield ik stug mijn mond dicht. Het waren immers niet mijn zaken. Het was niet dat ik mij geroepen voelde om gelijk te gaan graven in iemand zijn privéleven. Af en toe was het leuk, maar het grootste gedeelte van de tijd liet ik het gewoon links liggen tot het moment het toeliet.
¨Onthoud een ding; dit is een uitnodiging geweest,¨ Luke moest er niet verbaasd van opkijken als hij straks ineens een Pooh had ronddwalen in zijn kamer op zoek naar zaken waar hij zijn neus in kon stoppen of eten. Daar was hij goed in. Heel goed. Zeker als je het net niet kon gebruiken en/of opgeruimd had.
Al had ik al snel het idee dat hij zijn handen vol zou krijgen aan wat anders. Met een goedkeurende blik keek ik toe naar hoe de pinguïn zijn houvast gevonden leek te hebben. In de meerdere betekenissen van het woord. Waar ik zojuist nog wat frustratie had over dat het niet leek te willen lukken, had het kleine wezentje zich goed herpakt. Ik moest ergens bekennen dat ik best onder de indruk was dat dit zo snel ging. Dat het moment van afscheid nemen zo snel kwam. Het was mooi om te zien, maar het voelde wel wat vreemd. Niet in de verkeerde zin van het woord, want uiteindelijk was dit het gene waar ik het voor deed. Het kon niet zo zijn dat ik straks zelf een hele horde knuffels achter mij aan had lopen. Ik had mijn handen al vol aan Pooh. ¨Wacht, wat? Wie heeft je wijsgemaakt dat je niet in de smaak valt?¨ vroeg ik wat verbaasd toen zijn woorden tot mij doordrongen.
De reactie van Luke maakte de situatie alleen maar mooier en beter. Ik haalde mijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zowel wat er gebeurde als wat ik zei. Misschien was dat in mijn ogen ook wel het geval. Ik moest af en toe nog eens schakelen in het feit dat mijn blik hier een stuk verfijnder in geworden was en niet iedereen die dezelfde kijk erop had.
¨Ze zoeken zelf uit bij wie ze horen, ik heb daar geen zeggenschap over,¨ Het was zo simpel als dat het klonk. ¨Hij is van jou,¨
Ik had hier wel een goed gevoel over. Er waren momenten dat ik met man en macht geprobeerd had om matches niet te laten kloppen. Gelukkig gebeurde dat maar zelden en had ik inmiddels ook geleerd dat ik moest accepteren hoe het was. Het is wat ik zei; Ze zoeken iemand met een reden en soms was die niet zo overduidelijk als je zou denken.
Als manier om van de aandacht af te komen, kaatste ik de vraag van belangstelling terug. Ik kon nog net een grinnik onderdrukken toen ik merkte dat hij in dat opzicht er een beetje hetzelfde in leek te staan als mij. Maar dat maakte het voor mij juist interessant. De mensen die het minst in de spotlight wilden staan, hadden vaak het meest te vertellen. Het waren vaak degene die een beetje over het hoofd werden gezien en ergens kon ik mij daar best goed in verplaatsen.
¨Daar geloof ik helemaal niets van,¨ protesteerde ik voor ik een bedenkelijk gezicht trok en deed alsof ik heel diep na moest denken. Misschien was dat ergens ook wel een klein beetje het geval. Het feit dat je iemand niet zo goed kende, maakte wel dat er interessante en veel vragen naar boven kwamen. Maar ondertussen wilde je ook niet te veel met de deur in huis vallen. ¨Hmm, is alles een antwoord? Eigenlijk gewoon iets wat je wilt delen zonder dat er specifiek naar gevraagd word,¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ik had kunnen weten dat mijn woorden één reactie uit zouden lokken. Meer dan de reactie die ik al had gekregen. Ik had net zo goed kunnen weten dat hij zou volgen. Hij kon het allebei niet laten. Ik kon dan ook niet met alle zekerheid zeggen dat ik het niet daarvoor had gedaan. Misschien was het stiekem wel een beetje de reactie waar ik diep van binnen op gehoopt had, waardoor mijn pas niet de snelste was door de wandelgangen, maar wat nooit hardop gezegd zou worden.
Elke mogelijke neiging om Larsen dichtbij te laten komen, had ik kunnen negeren en afwimpelen. Ik vond het te vermakelijk om te zien hoe gemakkelijk hij gefrustreerd kon raken zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Maar in de fractie van die ene seconde dat onze blikken elkaar wederom kruisten, werd het steeds lastiger om mijzelf dat te blijven voorhouden. Zijn frustratie die hij met zich meedroeg, maakte alles een stuk aantrekkelijker. En alsof dat nog niet voldoende was, moest hij het natuurlijk nog net een tikkeltje erger maken door zijn lippen kort op die van mij te planten.
Ik trok hem net zo snel aan zijn blouse terug tot onze lippen elkaar net niet raakten. ¨I hate you,¨
Het klonk gemeend. Het was ook zo, want hij was de enige die kon zorgen dat ik zo snel kon schakelen tussen mijn eigen gevoel en kon zorgen dat er andere dingen mijn mond verlieten dan ik bedoelde.
Mijn vingertoppen gleden langs zijn kaaklijn. ¨Hmm, just save some for tonight then,¨ sprak ik na zijn woorden waarna ik de nodige ruimte weer opzocht. Het laatste wat de bedoeling was, was dat mensen ons zo zouden zien. En de meesten hadden een neus voor drama, dus het kon nooit lang duren. Maar zijn woorden gaven wel de bevestiging die ik had verwacht te krijgen. We wisten allebei dat als er iemand niet tegen alcohol kon het Larsen wel was en we wisten allebei donders goed hoe zo´n avond ongeveer zou eindigen.
¨You´ll never learn, you´re too stubborn,¨ vervolgde ik mijn vorige zin. Het moest afkeurend klinken, maar het klonk alles behalve dat. Ik rolde met mijn ogen om mijn woorden nog enigszins kracht bij te zetten, ook al was het een verloren zaak. Zeker toen er kippenvel verscheen waar zijn huid de mijne raakte.
Ik kon mezelf nu echt wel vervloeken. Ik wilde ons allebei het liefst ook ter plekke vervloeken, maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen. Ik wist dat ik mij ook gewoon moest omdraaien en weg moest lopen zoals het plan was. Echter leken mijn voeten op de plek vastgelijmd waar ik nu stond.
"Like, you can just ask me, if you want attention that bad,"
Het waren letterlijk zijn eigen woorden die ik ditmaal tegen hem kon gebruiken. Nog voor hij het besluit kon nemen om mijn hand los te laten, trok ik hem terug tegen mij aan. De ruimte van de paar passen naar achteren weer totaal verdwenen. Ik hield mijn hoofd iets schuin en liet mijn blik kort wisselen tussen zijn lippen en zijn ogen. Het was zo verkeerd, maar die gedachten verdwenen langzaamaan steeds verder op de achtergrond. Dit moest dan ook niet te lang gaan duren.
¨I promise I won't bite,¨ Mijn mondhoeken krulde nog net iets verder omhoog bij de loze woorden, wetende dat ik die actie al geflikt had vandaag. ¨Not again,¨ voegde ik er snel aan toe alsof ik de onschuld zelf was. Misschien ook nog deels proberende om te laten blijken dat de eerste keer echt zijn eigen schuld was.
Zijn hand, waar eerder mijn tanden in stonden, bracht ik naar gezicht om zonder omkijken mijn lippen er tegenaan te duwen als bewijs voor de uitgesproken woorden. ¨Maar je wel wel dat je in een ergere situatie terecht komt als je dit blijft doen, toch?¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Lyra krijgt steeds meer het idee dat ze gewoon een sprintje moet trekken om de twee wat tijd alleen te gunnen. Hoe graag ze alles wilt horen -om Kai te plagen natuurlijk- weet ze ook wel dat dit haar zaken niet zijn. Zij heeft altijd al een broer of zus gewild, dus ze wilt hen ook de ruimte geven om het goed te maken met elkaar. Maar aangezien de twee ook niet vragen of ze weg wilt gaan, besluit ze toch maar in de buurt van het duo te blijven. Voor nu althans.       "Ze heeft ergens wel gelijk." Een scheve grijns verschijnt op haar gezicht na die woorden van Naia. Natuurlijk had ze gelijk, Lyra weet heel goed wanneer ze wel en niet haar mond moet opentrekken. Ze is dan ook erg trots op de statement van Naia, maar ze wrijft het er verder niet in bij Kai. Ondanks dat ze dat normaal wel zou doen. Nu is gewoon even niet het moment. Kort glijden haar ogen naar de tweeling, totdat ze ziet dat ze even een momentje hebben. Ze besluit dan ook om maar alvast naar binnen te gaan, zodat ze iets van privacy hebben. Eenmaal binnen wacht ze wel, want om nou ineens weg te lopen? Dat is pas awkward. Met de stok op de grond, inspecteert ze nogmaals haar wond. Het leek al enigszins beter te worden, al komt dat vooral door haar halfgoddelijk bloed die het helingsproces versneld. Hechtpleisters zullen waarschijnlijk voldoende zijn.       Het wachten geeft haar wel wat tijd om na te denken over het feest vanavond. Ze heeft niet eens een date. Niet dat het haar écht wat uitmaakt, want ze vindt vast wel iemand om zich te vermaken. Het enige wat ze wel klaar heeft, is een outfit. Ondanks dat haar voorkeur niet uitgaat naar een jurk, weet ze precies hoe ze zich moet kleden. Ze heeft namelijk niet alleen de prachtige Griekse jurken, maar ook de flirterige jurken die net wat meer laten zien dan nodig is. Perfect voor de Ira raves, waar ze altijd met veel plezier naartoe gaat. Al zullen die dit jaar vast hier worden gehouden, nog beter. Al zal de sfeer hier waarschijnlijk iets saaier zijn, want ze heeft toch wel een lichte hekel aan al die vrolijke 'Ik ga de wereld redden' mensen.       Zodra ze de deur ziet opengaan, brengt ze haar blik terug naar de tweeling. Als ze iets hoort over vissen, verschijnt er een frons op haar gezicht. Vissen? De jongen die half vis -of is het kwart?-, vis is, is gaan vissen. Het klinkt ergens als een grote grap. Ze moet een lachje binnenhouden als ze zich ineens afvraagt of vis eten kannibalisme is voor hen. Praktisch gezien zijn ze natuurlijk niet écht vis, want er zijn altijd vissen die vissen eten -haaien bijvoorbeeld-, maar dat laat ze compleet achterwegen. Ze besluit gewoon in haar hoofd te genieten van deze gedachten. 'Bijgepraat?' vraagt ze de twee met een onschuldig glimlachje. 'Dan kunnen we verder.' Ze haalt kort haar schouders op voor ze zich nonchalant omdraait. Alsof ze een hekel heeft aan het bijpraten tussen de twee, maar stiekem is ze helemaal voor. Dan is er op z'n minst iemand anders die een broer/zus heeft met een goede band.

[ bericht aangepast op 14 april 2023 - 10:20 ]

Het was allemaal misschien een stuk makkelijker geweest als ik Candy meteen had verteld wat ik voor haar voelde. Deze gevoelens waren enkel verstrekt eenmaal ik haar daadwerkelijk leerde kennen en dat had de situatie nu zoveel lastiger gemaakt. Nu er daadwerkelijk een al bestaande relatie was welke beschadigd zou kunnen raken. We hadden naar mijn idee beiden een flinke veeg uit de pan gekregen wat betreft een troubled childhood. Dit maakte het ook zo lastig mensen volledig te vertrouwen. Het was geen geheim dat emoties niet mijn ding waren. Ik wist niet zo goed hoe ik met bepaalde situaties om moest gaan. Goed met woorden was ik ook niet. Eigenlijk had je helemaal niets aan mij mocht je behoefte hebben aan steun of goed advies. Toch wist Candy het een en ander uit me te krijgen. Het was niet of ik de woorden van tevoren op een briefje had gekregen en had gerepeteerd. Ik sprak rechtstreeks vanuit mijn hart. Ik meende het dan ook, woord voor woord. Ik was dankbaar toen ze weer als vanouds bij me op schoot kroop. Ik was bang geweest dat de schade al was aangebracht. Haar dichtbij me hebben bracht sterke emoties met zich mee. Ik had enkele seconden geleden nog bedacht hoe een leven zonder haar er uit zou zien. Monotoon en kleurloos. Ze had moeite woorden te vinden. Ik kneep nu op mijn beurt in haar hand om te laten weten dat het oké was. Het was oké. Wij waren oké. ¨I´m just too scared,¨ Wist ze uiteindelijk uit te spreken, iets wat mij een brok in mijn keel bezorgde. Dit gevoel uit duizenden herkennend en dus ook wetend dat dit niet van de een op andere dag opgelost zou zijn. Verandering, één van mijn grootste angsten. Eén die zij met mij leek te delen. Ze zeggen wel eens gedeelde smart is halve smart, maar onze halfjes maakten er weer hele van. Haar woorden sloegen de spijker op zijn kop. Ik was ook bang. ¨I think I need some time to sort things out,¨ Was haar uiteindelijke oordeel. Ik wist niet zo goed hoe ik me moest voelen. Ergens vond ik het jammer dat ik mijn lippen die van haar niet nog eens zouden ontmoeten. Net als de rest van onze dynamiek had het juist gevoeld. Maar in haar angst kon ik me ook heel goed verplaatsen. We moesten ons er beiden oké bij voelen. Ik knikte dan ook op haar antwoord en trok haar in een korte omhelzing. "Me too," Mompelde ik met mijn lippen tegen haar kruin aan. Ze stond op van het bed en stak een arm naar me uit, welke ik zonder aarzeling aan pakte. Zo te zien had ze geleerd van de vorige keer. ¨I think that's enough emotions for today,¨ Constateerde ze en ik kon het er niet meer mee eens zijn. Ik knikte en bolde mijn wangen om vervolgens een diepe zucht te laten ontsnappen. Mijn hersenen hadden in korte tijd flinke overuren gemaakt en dat was duidelijk te merken aan mijn energie level. Gelukkig kreeg ik van Candy over het algemeen enkel energie. ¨It's time for a little bit more pink in your hair,¨ Deze woorden wisten de verloren energie dan ook met een noodgang weer aan te wakkeren. "I think it's time for a whole lot more pink in my hair," Grijnsde ik breed alvorens ik mijn blik wierp op het pak wat verderop op bed lag. "It's almost Halloween, right?" Het antwoord eigenlijk al wetend. "What do you say we make this a Halloween party?" Sprak ik met een ondeugende grijns. "But first you have some hair to dye."

---

How far is far