[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

---

---

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Tot zijn eigen irritatie had Lucien de hele middag doorgebracht met dom en dommer, hij had zich uiteindelijk toch door zijn broer laten overtuigen dat hij hem moest helpen. Of eigenlijk had Lucien het idee gehad dat hij iets aan zijn oudere broer had te bewijzen, uiteindelijk had hij niet eens echt veel gedaan. Vooral omdat Marius hem niet toe liet, Lucien werd namelijk al snel op de uitkijk gezet, waardoor hij niet eens precies wist wat zijn broer en zijn linkerhand hadden uitgespookt. Op de uitkijk staan was ook niet bepaald spannend geweest, er was nergens echt een gevaar opgedoken, had dat wel het geval geweest wist Lucien niet eens of hij wel alarm had geslagen. Ergens had hij zijn oudere broer best wel graag in de problemen willen werken, dat zou hem leren hem als een domme loop jongen te gebruiken. Lucien zou niet direct zijn broer verklikken, dat was gewoon laag, maar hij had best 'per ongeluk' net even de andere kant op kunnen kijken. Het was al laat toen Lucien eindelijk weer terug naar zijn dorm terug kon keren, waar hij, zoals gewoonlijk, uitgebreid de tijd nam om zich zelf klaar te maken. Lucien zou nooit uit de deur gaan zonder er perfect gestijld uit te zien, hij wou natuurlijk niet dat mensen een verkeerd beeld van hem zouden krijgen. Lucien had nog geprobeerd na te halen wat nou precies ook alweer het thema van het bal was geweest, maar moest uiteindelijk die kant op zonder een definitief antwoord. Lucien zijn beste oplossing voor dit probleem was een zwarte pantalon met een witte blouse die hij op maat had laten maken. Je kon nooit fout gaan met perfect zittende kleding in de twee meest neutrale kleuren die er waren. Aangekomen op het bal nam Lucien eerst de hele gelegenheid goed in zich op, hij moest toegeven Metanoia had goed hun best gedaan en duidelijk over over na gedacht. Uit gewoont was Lucien zijn eerste stop de tafel met drankjes, wat was een feestje zonder drank. “Excusez-moi!” Lucien hoorde de woorden voordat hij echt door had wat er gebeurde, hij keek Layla recht in de ogen aan. "Salut" zei hij met een kleine grijns terwijl hij toekeek hoe ze haar best deed haar drank je niet over hem heen te gooien. Langzaam gleden Lucien zijn ogen naar beneden naar de bordeaux rode jurk die zich perfect om Layla haar lichaam omsloot. "Wat een prachtige jurk*" zei Lucien terwijl hij om Layla heen draaide om voor zichzelf ook een drankje in te schenken. "Wat drink je?*" vroeg Lucien terwijl hij een klein knikje naar Layla haar beker maakte. *In het frans

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

AMOR-BEAU DESROSIERS

---

De donkere lach die over zijn lippen rolden lieten me mijn spieren aanspannen. "Had je liever een vuist in je gezicht gehad?” Wie was deze jongen? Het leek even alsof Kai enkel nog maar een omhulsel leek van zijn vroegere zelve. Gevuld met een kille koelte die ik enkel maar wist te herkennen uit de neerbuigendheid van mijn vader. Kort vertrok een bezorgde spier mijn linkerwenkbrauw even omlaag vooraleer ik mijn kin optilde. "Nog steeds een optie," vervolgde de prins van de golven- zijn dreigementen een mix van verdovende middelen en een opgesloten frustraties. Ik slikte even al hield ik defensief mijn schouders op. Ik had de afgelopen maanden veel dreigementen gehoord- dreigementen die overvloeiden naar daden waar ik voor ‘gewaarschuwd’ was. Dat als ik mijn mond opende en niet nadacht over de woorden ook gewoon kon krijgen wat ik ‘vroeg.’
‘Doe maar’ dacht ik. ‘Sla me verrot- noem me een laffaard- SCHREEUW NAAR ME!’ Mijn doffe donkere kijkers gleden enkel naar zijn gezicht bij zijn volgende woorden. 'Grijp me vast- kus me - SCHEUR ME UITEEN, alsjeblieft....' vervolge mijn innernoodkreeg al zweeg ik. "Maar je ziet er al zodanig belabberd uit dat ik het bijna niet erger durf maken." Mijn mondhoek trok zich kort op, mijn gespleten onderlip prikkend na zijn ruwe Kus- of wattes. “ Ben je zeker dat je niet tegen jezelf bezig bent, mi Amor? “ gleed er rustig over mijn lippen, waarna mijn blik naar de blauwe plek rond zijn slapen gleden. Donkere wallen onder zijn lichtroode ogen, pupillen groot. Ik wilde haast dat hij me sloeg- Eén mep- die me zou aantonen wat hij van me dacht. Was het niet met zijn venijnige woorden of zijn hondsdolle kus….
Wilde hij mij klein krijgen als mijn vader? Me zo neerkrijgen dat ik niet anders meer kon dan gehoorzamen of wilde hij me laten ontwaken uit mijn nachtmerrie van een leven die ik momenteel onderging, Mijn tong gleed even traag over mijn gescheurde onderlip- de metaalachtige smaak me terug in lijn zettend. Misschien… Misschien was het best deze schim van het verleden te laten- van Kai leek er op eerste zicht bitterweinig hetzelfde gebleven te zijn. Zijn ooit rosse golvende lokken- Hoe zijn ogen net leken als het helderste water op de witste stranden- waar we hand in hand over paradeerden. Zand tussen mijn tenen waar ik na dagen nog steeds resten van terugvond evenals het resterende warme gevoel na die leuke momenten met de toen nog onschuldige Prins van Tirullia. Na onze breakup – wat nooit mijn eigen keuze was geweest had ik eigenlijk al moeten weten dat onze levens gewoon één grote shitshow was.
Als poppen aan draadjes bespeeld te worden- het idee dat free choice aan ons geschonken werd- met de belofte als we braafjes de regels zouden volgen we als geliefde koningen ons rijk mochten heersen. Een heershap die ik toen graag met mijn eerste liefje had gedeeld. Het droombeeld.
Het maakte me geen hol uit of dit over een rijk ter zee zou gaan of blijvend mij het franse konijnkrijkje waar ik was opgegroeid. Zolang het gewoon was met de persoon waarvan ik hield. Meer had ik niet gevraagd.
Mijn vader was als kind getroffen geweest met een vloek omdat zijn vader hem geleerd had om egocentrisch te zijn… Nie tom zijn volk te geven, hij had geen liefde gekend van die man… Waarom.. Dan WAAROM kon hij zijn eigen zoon niet de andere kant tonen? Waarom had hij zich niet aan die liefdevolle beloftes gehouden die hij me als klein jochie had toegesust toen ik mijn knie schaafde.
Waarom kon hij niet leren liefhebben zoals hij had gedaan bij mijn moeder. Want zo hoorde het verhaal toch te gaan? Ondanks zijn gemene daden en beestelijk uiterlijk- kon mijn moeder het zachte liefhebbende in hem zien. Kon ze dit nog steeds? Of was de reden dat ze bijna nooit meer aan zijn zijde stond juist omdat Mijn vader net als zijn vader geworden was?
De klauwmarkeringen om mijn lichaam, mijn achterhoofd zeiden van wel. Zelf al wou ik Kai liefhebben- zelf al koos ik voor het verdovende leventje met Dominic of mijn eigen schaamteloze wezen waarbij ik eiste mezelf te zijn- zou ik dan niet- net als mijn vader veranderen in niets minder dan een monster?
Kai leek alvast zo te denken . Zijn vijandige houding niet veel verschillend van hoe iemand met afschuw naar een beest keek- heel even had ik een hint van medelijden kunnen zien- al was dit misschien een weerspiegeling van mijn eigen zelfmedelijden waar mijn gedachten me naartoe sleurden in een melancholieke draaikolk.
Ik had niet mogen terugkeren naar deze school- waar ik had gehoopt een laatste jaar voor heel even nog te kunnen ontsnappen aan mijn verantwoordelijkheden- mijn Vrouw… Leek ik hier enkel maar gevangen in vlagen van oud verlangen en hartzeer.
Mezelf uit mijn gedachten dwingend veegde ik het kleine beetje bloed aan mijn lippen weg en schonk mezelf dan maar een nieuwe solocup in met alcoholvrije drank- waarbij ik nog ene inschonk voor de jongezeeprins voor me. Zonder veel woorden hield ik het bekertje dan ook voor hem. “ Dat jij je toekomst wilt upfucken is jou probleem. Maar ik merkt dat je er nood aan hebt.” Kwam er scherp over mijn lippen waarbij ik even afwachtend en emotieloos mijn wenkbrauwen optilde.
“ Ooit worden we beiden leiders. Dat een beetje hartzeer je wrok laat voelen voor mijn koninkrijk zou ik maar- “ Ik dan even kort een teug adem een manier om deze kutte woorden over mijn lippen te laten rollen zonder dat ik mezelf een mep wilde gaan verkopen. “Zou ik maar sneu vinden. Herpak jezelf.” Ik duwde mijn bekertje even aan mijn lippen- mijn trillende handen vermijdend.
Tirullia had ons nodig- net zoals wij met Conques ook het hele atlantica konden gebruiken. Ik had oppofferingen gemaakt- mijn leven was het mijne niet meer. Daar moest Kai ook maar mee leren leven, want hoezeer ik hem graag zag openbloeien. Wij als mensen van koninklijk bloed hadden maar 1 doel. Overleven.
En als ik Kai nu even moest kapotgooien- voordat zijn advisors dat konden doen. Dan moest dat maar. Mijn donkere gedachten waren ervan overtuigd dat ik en stuk zachter zou zijn tegen hem want de marteling die ik met mijn vader was ondergaan wenste ik niemand toe. Niet mijn zusje, niet mijn vrouw niet mijn Kai…
Vechten kon ik niet meer- een Beest een monster zou ik worden. Generatie 3 of 4 of misschien wel 5. Ik had amper een goed woord gehoord over mijn familielijn van vaders kant en bij moeder was opa al te snel heengegaan. Ik had gewenst dat mams mij en zus zou meenemen- ver weg in de franse velden zodat vader gewoon terug tegen zijn meubilair kon gaan spreken. Maar helaas. Misschien had ik haar bittere nood aan banningschap in een ruime leegde van haar geërfd. Zou ik me in de gevangenis dat een huwelijk was ook maar moeten plezieren met talloze boeken.. De krulligere letters besturedern die op elk einde ‘Lang en Gelukkig’ sierden.
Gelukkig.

[ bericht aangepast op 23 mei 2023 - 19:11 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

❀₊˳˚‧ outfit ┊Ballroom w/ Lyra ‧˚˳₊❀       Brianna had nooit problemen met een feestje. Al helemaal als er een thema bij was. Ze vond het heerlijk om met een gericht doel en haar vaders creditcard op zoek te gaan naar een outfit.       Het thema Elegant Halloween, was iets waarbij ze halloween alleen wel erg luchtig had genomen. En niet omdat ze niet van een goed halloween kostuum hield. Maar ze had de afgelopen jaren een goed beeld gekregen van hoe de andere studenten halloween voor zich zagen.       Natuurlijk hadden er genoeg je typische halloween kostuum met bloed en alles, maar het was Brianna snel opgevallen dat een deel ook jurken droegen, die voor haar eerder dagelijkse outfits waren in het kasteel. Daarom had ze dit jaar wat meer naar het elegant geneigd.       Ze had heel lang getwijfeld over het af te maken met een tiara, maar dat vond ze voor school een stap te ver. En de mooiste lagen nog in haar kamer thuis, maar dat had er echt helemaal niks mee te maken hoor. Met een laatste blik op haar verschijning, verliet ze haar kamer en dorm.       Tegen de tijd dat ze aankwam bij de ballroom was het al goed gevuld met mensen. Brianna schoof zorgvuldig haar krullen over haar schouders, voor ze haar blik door de ruimte liet gaan.       Met het idee dat haar handen leeg aan voelde, vertrok ze als eerste richting de bar. Zodra ze een glas champagne vast had draaide ze naar Lyra die naast haar stond. Brianna haar blik schoof over het meisje haar jurk, een glimlach op haar lippen dansend.       “Mooie jurk,” sprak ze als een vorm van een gedag.

---

--

Marius Victor LeGume

---

Tevreden keek ik naar mezelf wat ik de afgelopen 15 minuten ook al had gedaan- mijn achterste zat perfect in deze lederen broek/ short- euhh wat was dit eigenlijk? Tijdens het aankleden had ik gemerkt dat ik na 2 maanden hier op Metanoia al mijn dozen met spullen nog niet had uitgeladen- mede omdat mijn klerenkast hier veel te klein was… waardoor een deel van mijn kleren dus nog even spoorloos waren. Alhoewel het liefst paradeerde ik rond met zo min mogelijk aan, who can blame me? Mijn gedachten dwaalden weer af naar de lederen short en het half gescheurde mesh shirt ding die ik aangetrokken had. Waarom had Ash zo’n kleine maat vanboven? This no fit- so it went rip. Zijn deur stond toevallig open en zijn klerenkast was iets gemakkelijker uit kammen dan die van mij dus leende ik deze feestoutfit even.
Nuja de Devill telg ging dit heus niet missen- daarbij met de nieuwe scheuren die mijn massa spieren gecreëerd had- had hij nu een unieke Legume designer. S’ill vous plait. Met nog twee Rambo strepen op mijn wangen en een setje vleugels die ik vanonder mijn bed had geplukt -i would say don’t aks why, but please do- Hees ik die om mijn schouder heen en viste daarna nog het belangrijkste element van de hele avond uit mijn nachtkast lade. De Deadly USB. De beste Ira party nummers gecomprimeerd tot dit stukkie technologie-ish iets. Het enige wat ik moest doen was optijd deze in de boxen rammen et voila- dit saaie gala zou veranderen naar een waar dansfeest.
Met een springetje in mijn stappen sloop ik de veels te nette Hallen van Metanoia. Ik was nu niet echt een erg sentimenteel persoon, maar ik miste de vuile met verf en andere smurrie bekladden muren wel van Ira, de kapotte tegels waar je de newbies vaak over zag stuikelen) daar kan je tenminste dinngen afbreken zonder al te zware gevolgen of ubersaaie preek. Hier had iedereen gewoon een …. Stok in hun achterste.
Maar Metanoia had ook wel zijn voordelen- zo wist de bezompen Piraat van een Elio al enkele geheime hallen ontdekt te hebben waaronder onze Macho Club en deze monde erg convientenlty uit bij de coulissen van het Halloweengala van de avond. Dus na nog een links afgeslagen te zijn wist ik me achter het standbeeld van Mr.Mouse de geheime inkeping te vinden waar ik me- met een hoop moeite en een verliet aan pluimen tussen wist te wurmen tot ik aan de grote stoffige ruimte uitkwam. Middenin de kamer ene krijtbord waar Elio en ik onze scores op hielden al stond ze momenteel nog bij beiden op 0. Vanavond ging ik daar mooi verandering in maken.
Met een zelfvoldane grijns nam plukte ik de laatste door op die we hadden klaar gesprokkeld voor het feest. Een boel UV lampen en kleurenfilters en nog wat andere troep in de hand wist ik via trapjes en onderaardse wegjes me een weg te banen naar de schaduwen van het feest. Er klonk al muziek in de verte, een beetje je standaard Vanille stuff- het zou me niet verbazen moest Abba nog gaan spelen…
Even fluitend liep ik door de hallen heen, tot ik bij het luik aankwam- met de stap omhoog klaurde en met een soepel duwtje het houten luik omhoog duwde. De zware doos volgde algauw, waarna
Ik mezelf ook omhoog hees, bips op de krakende houten vloer belande en ik met een domme tevreden grijns om mijn gezicht rechtsprong om het stof van de lederen broek af te kloppen (wat een stuk moeilijker ging met dit plakkie stofje- Jeezus waar gebruikte Ahs deze voor??-
Verder fluitend heiste ik de doos terug op en liep naar de metalen constructie toe waar de meeste lampen al volop de zaal verlichtten. “Oké Legume- klimmen, flirter en dan feestje.” Sprak ik mezelf toe, waarna ik één van de Uv lampen nam en mijn ware Macho man bovenhaalde. Ik viste een schroevendraaier uit de doos en klemde deze tussen mijn tanden en met de lamp tussen mijn armen klom ik de stelling omhoog. Benen om de ladder heen geklemd wist ik niet 1 maar ook de 4 andere Uv lampen te installeren, eveals de paars en limoen groene kleurenfilters die zometeen met een simpele klik de hele zaal in de ware Halloweenkleuren zou lichtten. Ik klauterde weer naar beneden en bij de laatste 2 meter sprong ik gewoon stoer naar beneden- mijn combatboots met een heuse “SMACK’ op de grond landen waarna ik mezelf een letterlijk schouderklopje haf. “Je bent gewoon de beste Marius.” Zei ik met een hoog piepstemmetje waarna ik mezelf een kwartslag draaide, mijn keel even schraapte en op een lage zwoele manier “Dat weet ik toch.” Grijnsde terwijl ik de kleine zweetdruppels op mijn hoofd afdopte met de rug van mijn hand . Ik liep langs de lege UV glow in de dark verfpotten en schopte er 1 aan de kant- een verfspetter belande op mijn shortje. Oops. Met mijn wijs en middelvinger schepte ik de klodder op en wreef deze rambo gewijs als twee vegen op mijn kaken. Oh yeahh. Op het teken van Elio zou niet alleen de glow in de dark stepen op mijn mooie gezichtje zichtbaar worden maar ook de boodschap ‘Me + U = Sexy time” op mijn torse oplichtten (al dan niet in spiegelbeeld want op jezelf schrijven gaat moeilijk) Maar ook enkele items in de zaal zouden ene nieuwe tekening kennen vooralleer de hel feestgewijs zou losbarsten.
Ik viste de USB sleutelhanger uit mijn zakken en draaide deze even stoer om mijn vinger heen vooralleer ik me omdraaide en een paar euh oh shit haast roodgloeiende ogen opmerkte in de duisternis. “wel fuuuu.” Mopperde ik in mezelf
 

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

¸¸♬♩¸¸outfit ┊Ballroom w/ Lucien ¸¸♪♫¸¸       Layla had in eerste instantie haar concentratie volledig op het bekertje in haar hand, voorkomend dat ze overal morste. Het laatste waar ze op zat te wachten was vlekken uit haar eigen kleding, of die van een ander, te moeten wassen.       ”Salut,” klonk de stem van de heer, en dat liet Layla opkijken naar de jongen voor haar. Een kleine grijns sierde zijn lippen wat automatisch een glimlach op de hare wist te brengen.       ”Wat een prachtige jurk*,” sprak Lucien verder, het Frans rolde zo soepel van zijn tong dat het meisje in eerste instantie niet eens doorhad dat ze in de taal waren blijven hangen.       “Dankjewel*,” glimlachte ze, haar vingers kort over de stof laten strijkend terwijl ze een slok van haar drankje nam. Normaal had ze de neiging meteen te zeggen waar ze het vandaan had, maar ze schatte zo in dat de jongen dat weinig kon boeien. Haar ogen volgde hoe hij langs haar heen draaide, zelf zijn drankje inschenkend.       “Wat drink je?*” vroeg de jongen verder, een knikje gevend naar haar beker. Haar blik dwaalde af naar de beker in haar hand.       ”Sangria,” glimlachte ze, voor haar blik de zijne weer ontmoette. “Daar lijkt de smaak tenminste het meeste op, dus daar heb ik op gegokt,*” lachte ze zachtjes, met haar vrije hand een lok haar uit haar gezicht strijkend. “Het ziet er allemaal goed uit deze keer, ik heb erger meegemaakt,*” voegde ze nog toe, haar ogen rollend.       “Ik neem aan dat dit nogal een ander soort feestje is dan Ira had?*” vroeg ze vervolgens, haar woorden wat voorzichtig, ze wilde totaal geen verkeerde aannames maken over de gesloten school. Maar als ze naar de studenten keek die waren overgekomen, kon ze zich niet indenken dat de feestjes daar hetzelfde waren. *in het Frans ⊱ ────── {.⋅ ♫ ⋅.} ───── ⊰

---

--

Feestjes waren altijd al haar ding geweest. De jongedame herinnerde zich het nog goed, of... herinnerde... Ze had het op de oude babyvideo's gezien. Haar ouders die het kleine meisje op schoot namen en haar broers en zussen, die allemaal om de houten keukentafel heen stonden. Voor de kleine Daisy stond een reusachtige Hello Kitty taart, met een kaarsje precies op de gele snoet. Daisy was net drie of vier geworden, ze was de jongste van het Parr Rydinger gezin. Haar familieleden klapten in hun handen, de broers en zussen zongen voor haar en door al deze aandacht viel het huilende meisje gelijk stil. Het was alsof het applaus haar kalmeerde, alsof ze genoot om in het middelpunt te staan en in die paar seconden realiseerde kleine Daisy zich, dat ze niet kon wachten tot volgend jaar. Wanneer ze weer een kaarsje mocht uitblazen en wanneer opnieuw iedereen zich om haar heen zou vergen, klappend en zingend, terwijl ze haar verjaardagswens deed. Of haar kinderwensen ooit zijn uitgekomen? Dat weet ook Daisy eigenlijk niet meer. Toch stonden al de herinneringen van feestjes haar wel bij. Waarin iedereen samen iets vierde en iedereen samen even de stress vergat. En ook zo meteen stond er weer een feestje voor de deur. Iets waarop de jongedame niet kon wachten. Het was het idee dat iedereen op de dansvloer luisterde naar dezelfde muziek, danste op dezelfde beats en bewoog op hetzelfde ritme. Het was het idee van samenhang, die Daisy rust gaf en de kans gaf om het middelpunt te worden van haar eigen gedachtegang. Als de muziek aanstaat, telt voor Daisy even niemand anders. Haar hoofd zoekt dan voor even een weg naar de wolken, terwijl haar lichaam de vrije loop gaat. Zwaartekracht hield haar lichaam misschien wel op aarde, maar in haar hoofd zal ze de hoogte in gaan. Ver boven de wolken, zal ze gaan vliegen. Daisy had er zin in.       De jongedame kuste de babyfoto die ze aan haar spiegel had vastgemaakt een laatste keer, waarna ze in haar jurk stapte en moeizaam de rits op haar rug omhoog kreeg. Het was een roze jurk geworden, met wijde mouwen en een wijde rok, zodat ze straks goed kan bewegen. Daisy hield niet van strakke jurken, die zorgen er alleen maar voor dat je aan de kant blijft staan. Als je los wil gaan, zorg er dan ook voor dat je los kan gaan. Dat had ze geleerd van Kai, ook al doelde hij waarschijnlijk meer op alcohol. Haar favoriete laarzen had ze gisteravond al klaar gezet, voor het geval ze toch besloot haar pracht en praaltjes aan te doen. Daisy veranderde namelijk best wel snel van mening, en als plan A het niet ging worden, zou ze gelijk maar overstappen op plan R, namelijk roze hartjes overal. Ze had uiteindelijk ook weinig tijd gekregen om zich klaar te maken, doordat Sour Bill zich beter had verstopt dan verwacht en er haastig nog gebakt moest worden, maar zij en Dawn hadden gelukkig op tijd hun inzending klaar kunnen krijgen. Als het goed is, zouden Dawn en Arthur de brownies en macarons voor haar naar de gebakjestafel op het welkomstfeest brengen. Ze kon niet wachten om Naia haar nieuwe brownie recept te laten uitproberen, die ze spontaan had bedacht tijdens het bakken. Het feest zou hun meidenavondje worden, zonder jongens en zonder... Hem... Daisy rolde haar ogen al bij de gedachte aan Elio, als die het nu maar niet in zijn hoofd krijgt om Naia van Daisy te stelen. Daar had de jongedame écht geen zin in vanavond... Ugh... Het kon vast wel toch één keer zonder zijn geslijm.       Nadat ze laarzen omhoog waren geritst en de haarband goed in het haar zat, verscheen er een gedaante in de deuropening. ''Daisy'', zuchtte Naia, Daisy's beste vriendin. Een dame, die altijd een glimlach op Daisy's gezicht kon toveren met alleen al haar aanwezigheid. Ze hoefde er niet eens te zijn, als iemand anders al Naia's naam noemde, werd Daisy al vrolijk. De jongedame sloot dan ook zonder tegenspraak haar vriendin in haar armen.       "Ja, ik weet het. Ik heb toch besloten om naar het bal te gaan."       ''Dat is toch alleen maar mooier voor mij, dan hoef ik niet al die brownies in mijn eentje op te eten!'' Daisy klapte in haar handen, ''met jou erbij gaat alles ZO - VEEL beter worden!'' Toch voelde er iets niet kloppend aan Naia's glimlach. Daisy wilde er niet meteen iets over zeggen, om niet de hoop van haar vriendin te verderven, maar toch zal ze er later naar vragen. Ze zou een oogje in het zeil houden voor haar vriendin en als ''ongevraagde gasten'' elio te dicht in de buurt zouden komen, zou ze gelijk haar karate-moves in de strijd gooien. "Kom je mee?" Zei Naia, waarop Daisy knikte. ''Natuurlijk!''       "Ik durf te wedden dat je crush er ook zal zijn. Ilyas is niet iemand om een feestje uit de weg te gaan, toch?" Ze hadden hun weggemaakt uit hun slaapkamers en waren net de deur uit. De trappen naar het feestje waren lang en onhandig in de hoge laarzen die Daisy had besloten aan te doen, maar er was één pluspunt: er zat nu minder verschil tussen de lengte van Daisy en Naia. Ze kwam nu zelfs tot Naia's schouders! Dat verdiende in Daisy's ogen wel een applausje. Haar hoge laarzen hadden haar afgeleid van de woorden van haar vriendin, die hierdoor een paar seconden te laat binnen drongen. ''Ilyas is helemaal niet mijn crush!'' Haar pupillen groeide bij het idee, ''Naia! Je weet hoe gecompliceerd het is tussen mij en Ilyas,'' niet alleen doelend op de taalbarrière tussen hen in. Als ze bij elkaar zijn, lijkt Daisy alle voegwoerden tot medeklinkers te zijn vergeten, waardoor het lijkt alsof ze als een holbewoner tegen hem spreekt. Doordat de taal hen eigenlijk in de steek laat, lijken hun woordenwisselingen nooit ver te rijken en bouwt er zich elke keer opnieuw een barrière tussen hen in: een taalbarrière.       ''Hij is ook nog eens de prins van Agrabah, wat moet ik doen? Hem redden van zandstormen? Hij heeft daar al een cape voor!'' Vervolgde Daisy, terwijl ze met haar ogen rolde, een crush op Ilyas... Zijn lieve glimlach die haar meer warmte kan geven dan alle zonnestralen bij elkaar en zijn schattige bruine ogen waarin je kan wegsmelten? Moest ze daar ineens op vallen? Daisy grinnikte, geen sprake van! En dat mag Naia weten! Ze zette haar armen in haar zij, om vastberadenheid te tonen. ''Ilyas is lief...'' Daisy hief haar neus op om haar gelijk te onderstrepen, maar had eigenlijk geen sterk weerwoordje klaar. Ilyas is lief... Daar kon niemand wat tegen inbrengen. En hij was ook grappig en ze keek graag naar hem, maar een crush? Had de jongedame ooit wel eens een... crush gehad? ''Ik doe niet aan crushes!'' Ze sloeg haar armen over elkaar, maar haar punt was niet sterk gezet. Voor Naia was Daisy een doorzichtige doek, alles was duidelijk af te lezen. ''Ugh... Boys...'' Daisy liep voor Naia uit en greep de eerste trapleuning in zicht, ''vandaag hebben we een girls night! No boyzzzz,'' met een z voor het dramatisch effect, ''allowed!''

[ bericht aangepast op 20 mei 2023 - 14:47 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Waar ik mijn bekentenis jegens Candy had gezien als de dood of de gladiolen en had verwacht dat het faliekant mis zou lopen, was het me alleszins meegevallen. Ze had me niet voor gek verklaard en was niet weggelopen. Maar het was ook niet zo gelopen zoals ik stiekem had gehoopt. In het beste scenario had ze me verteld dat ze zich er hetzelfde onder voelde en waren we nu samen geweest. In mijn hoofd klonk alles óf heel moeilijk óf heel simpel, een tussenweg was er niet. Zwart wit denken zit nou eenmaal in de familie. Maar relaties opbouwen kosten gewoon tijd. In eerste instantie had ik me enigszins afgewezen gevoeld, een gevoel waarvan ik had gehoopt het nooit meer te ervaren. Tot ze haar gevoel uitlegde. Ze was gewoon bang dat het nooit meer hetzelfde zou worden. En daar had ze een punt. Mijn leven zou enkel beter worden met meer Candy in mijn leven maar een leven met minder Candy klonk als een regelrechte nachtmerrie. Het was verstandig om niet over één nacht ijs te gaan dus besloten we het vraagstuk voor nu maar aan de kant te zetten. Wetende dat zij ook gevoelens had voor mij wist ik niet of dat het beter of juist lastiger maakte. Ik moest het voor nu maar van me af zien te zetten, ik wilde het feestje, of het "bal", niet verpesten. Er was nog genoeg werk aan de winkel, zeker nu we er nog een spontaan plan tussen moesten wurmen. "You getting old means two parties." Grijnsde ik. Natuurlijk had ik allang een plannetje beraamd voor haar verjaardag. "Je maakt me benieuwd. Ik pak snel die van mij en laten we daarna snel "mission pink" uitvoeren." Lachte ik alvorens ik mijn tas met Halloween kostuum pakte, welke al een lange tijd lag te verstoffen tot het haar kans was om te stralen. Vervolgens haakte ik mijn arm in die van Candy en liet ik me meesleuren. Waar we al enigszins haast hadden kwamen we opnieuw voor een obstakel te staan. Een erg zoete ditmaal. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik toe keek hoe er marshmallows uit de lucht kwamen vallen. Het werd steeds gekker op deze school... Het duurde echter niet lang voor we erachter kwamen wie hier achter zat: Sour Bill. Mijn grote vriend het snotje. Ik rolde mijn ogen alvorens ik zag hoe mijn metgezel omgekocht werd door een reep chocolade. Soms vroeg ik me af waarom ze nog dingen aan hem overliet. "Kom, je krijgt van mij wel een nieuwe zak marshmellows. En als we opschieten heb je straks je hoogst persoonlijk marshmallow naast je lopen." Probeerde ik haar op te beuren toen ze met een pruillip naar het plakkerige slagveld keek. Met een ervaringsdeskundige was het gebonden goed te gaan. Ik keek dan ook tevreden in de spiegel naar mijn inmiddels suikerspin roze haren. Het betekende echter wel dat we nu voort moesten maken, al was fashionably late zijn wel een beetje mijn ding. Ik hees mezelf in mijn Halloween outfit, een waar ik lang genoeg op heb moeten wachten het te dragen: mijn eigen Poppy outfit. Aan de ene kant was het jammer dat de rode pruik maakte dat ik mijn vers geverfde roze haren niet kon showen, maar het was wel een vereiste om de outfit af te maken. Candy liep nog altijd rond in mijn kleding wat voor een geniale ingeving zorgde: voor vanavond waren wij de De Vil twins. Eenmaal ik de badkamer uit liep, weliswaar op het meest hatelijke schoeisel ooit, sloeg ik mijn armen rond Candy. "Streelt het mijn ego te erg als ik nu zeg dat je er goed uitziet?"

---

How far is far

Ik klopte zachtjes op de deur van de slaapkamer en zonder te wachten op antwoord, duwde ik deze al open. Ik wilde mijn hoofd om het hoekje steken, maar Pooh had andere gedachten en duwde deze volledig open. Helaas zonder het effect waar hij op gehoopt had. Hij wilde met trots zijn kostuum showen. Een wit laken met twee uitgeknipte ogen, die drie keer zo lang was als hijzelf waardoor hij met iedere stap struikelde. Het nam echter niet weg dat hij zich trots voelde. Ik had daarentegen de kleine beer gewaarschuwd om het niet te doen, zeker na het gesprek van vanmiddag. Ik wilde niet de indruk wekken dat we hem belachelijk zouden maken naar aanleiding van zijn verhaal. Ik kon dan ook wel door de grond zakken, want straks kreeg ik nog de schuld. Het was vroeger zelf mijn favoriete, lees gemakzuchtige, outfit, maar voor vanavond had ik mijzelf maar in een zwart pak gehesen met wat subtiele schmink. In de hoop door te kunnen gaan als verlaten bruidegom. Het verhaal over de verlaten bruid was mij altijd bijgebleven van vroeger. Daarnaast was ik lui en inspiratieloos.
Al had ik inmiddels ook hoop dat de jongen inmiddels doorhad dat mijn woorden over een eigen persoonlijkheid niet gelogen waren. Stiekem was ik wel opgelucht om momenteel in een lege kamer te staan. Ik wierp een blik naar beneden en haalde mijn schouders op. ¨Luke?¨
Het bleef akelig stil zoals verwacht. ¨Luke?¨ Mijn stem klonk iets harder, maar nog steeds leek er geen geluid uit de kamer te komen. Twijfelend zette ik een stap naar voren, de kamer in, om vervolgens weer een stap naar achteren te zetten en toch de deur te sluiten.
Even stond ik doelloos. Misschien stiekem in de hoop dat de blonde krullen uit het niets alsnog in mijn gezichtsveld zouden verschijnen. Kort schoot het beeld van vanmiddag weer voor mijn ogen en beet kort op mijn lip. Het gaf mij echter wel een antwoord op mijn onuitgesproken vraag over waar hij kon zijn.
Ik draaide mij om en begon in een rap tempo richting de begraafplaats te lopen. Ik hoopte dat mijn gevoel mij de goede kant op zou leiden. En er eerder te zijn dan de beer, die zijn eigen weg wel zou kunnen vinden. Ik kon zijn actie namelijk nog steeds niet waarderen. Het duurde dan ook niet heel lang voor mijn gevoel bevestigd werd en een duidelijk silhouette leek te herkennen. Niet dat het moeilijk was, want er waren niet veel mensen die deze plek zouden uitkiezen om er op dit tijdstip rond te lopen. Op überhaupt hier rond te lopen.
Ik bleef even toekijken vanaf een afstand. Ik wilde niet storen, maar eigenlijk ook weer wel. Daarbij had ik liever wat gezelschap op plekken als deze, want dit zou persoonlijk ook niet mijn eerste keuze zijn. Zo zachtjes mogelijk liep ik zijn kant op en liet mij naast hem op de grond zakken. Ik trok mijn benen hoog op om vervolgens mijn armen eromheen te slaan, zodat ik met mijn hoofd erop kon steunen.
Ik hield mij stil, wachtende tot ik opgemerkt zou worden. Al had ik ergens best de neiging om hem gewoon mee te sleuren naar de eerste locatie waar ik had gezocht.

[ bericht aangepast op 21 mei 2023 - 17:37 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

‵DRESS TO KILL‵

• ♛ • POPPY DEVIL ○ ○      MET      haar telefoon op stil gezet, hoorde ze het verhaal van haar beste vriendin aan, die kennelijk een verborgen kracht had om zo subtiel mogelijk te vermelden dat ze verloofd was geweest. Alsof het niets was.       "Merde!" Voor ze het wist, riep ze iets uit dat iemand uit haar verleden regelmatig riep wanneer hij verbaasd was of geestig probeerde te doen. En de roodharige moest toegeven: het was een stopwoordje dat ze onbewust had overgenomen. “You poor woman — More good women have been lost to marriage . . . than to war, famine, disease and disaster.” Het was alsof ze haar moeder hoorde spreken, en begrijp het niet verkeerd, ze is nog altijd een gestoord wijf die een enkeltje Mental Hospital hoorde te krijgen. Alleen die psycho wist wel waar ze het over had. “Is dit wat er van vrouwen verwacht wordt — trouwen en kinderen uitpoepen als één of andere gombal-machine?” Ze rilde kort, haar neus vies opgetrokken terwijl de knokkels wit wegtrokken, een onbewuste reactie die ze niet eens trachtte te beteugelen.       Haar hand legde ze vervolgens vol medeleven op Brianna's arm. “Oh, you poor soul, you”, en ze schonk het glas van de blondine vol tot de rand, dat zal haar troosten. “Wanneer je Koningin wordt, heb je de kans om die ouderwetse traditie te begraven onder gelijkheid en bewustzijn. En als je wilt dat ik iets voor je doe, just say the word. You know that, darling. There’s a lot we can achieve on our own, and there’s nothing we can’t do together.” Ze spraken er nog even kort over, en Poppy trachtte haar wat aan te moedigen op haar eigen kracht te vertrouwen. Als laatste stak ze haar glas wijn, voor de zoveelste keer leeggedronken en vervolgens gevuld, de lucht in. “Here's to shitty parent figures!”       Uiteindelijk waren ze bij een ander topic aangekomen, een onderwerp waar zelfs Poppy lichtelijk . . . terughoudend over werd. Haar liefdesleven, en in het bijzonder: de liefdesdaad. Ze kuchte eens en zette zichzelf recht op het bed, opeens nuchter door de harde realiteit. Het glas zette ze zachtjes neer op het nachtkastje, zo netjes gepositioneerd dat het duidelijk was dat ze in haar hoofd bezig was. Met een bestuderende blik onderzocht ze Brianna, alsof ze zo iedere leugen, geheim of verborgen agenda probeerde te lokaliseren. Vervolgens besloot ze haar het voordeel van de twijfel te geven — in het verleden was Poppy’s vertrouwen immers al genoeg geschaad, door de persoon die ze het meest vertrouwde. Ze verdomde dat ene stukje van haarzelf waar ze zichzelf afvroeg wat er met Amor was gebeurd, en of het wel goed ging met hem.       “To be honest, Darling, do you want to know a secret? It’s only fair, you told me one of yours.” Nonchalant haalde ze haar schouders op, diep van binnen echter, voelde ze zich nerveus over deze revelatie. “Honestly, I haven’t lost my v-card yet. I know right? Me — of all people! Do you know how exhausting it is to find someone up to par? I’m surrounded by idiots!” Haar hoofd schuddende, haalde ze vervolgens soepel een hand door haar rode haren. Ze bedaarde zich zo goed mogelijk en liet zichzelf achterover op het bed vallen, starend naar het plafond. “It’s not like you can google your Prince Charming”, vermeldde ze zuchtend, waarna ze op haar buik rolde, haar benen lichtjes heen en weer zwierend, “Prince Charming’s are overrated anyway”. Eindigde ze haar zin vervolgens, denkend aan de vader van haar beste vriendin. “What if I become one of those crazy, old cat ladies? Oh my God, I could never.”       Er kwam geen antwoord. “Bri? Hoorde je wat— OMG, Brianna!” Zo snel ze kon sprong ze op om de telefoon uit haar handen te proberen te grijpen, die de blondine soepel wist te vermijden met een zacht gegrinnik. “Bri, don’t!!” Het mocht echter niet baten en haar beste vriendin had haar al een datingprofiel gegeven voor ze überhaupt was opgesprongen. En ze stond er ook bij te grijnzen.       “You. . .Didn't. . .” murmelde ze, de telefoon uiteindelijk in haar handen en ze zakte verslagen neer op het bed. Volgens Brianna was dit een noodzakelijke stap in de roodharige haar liefdesleven, en prima — Poppy miste inderdaad iemand in haar leven. Het positieve aan een anoniem datingsaccount was dat ze niet wisten wie zij was, en beter nog: ze kende haar moeder niet. Anderzijds kende zij hen ook niet, en dat beangstigde haar wel lichtelijk. “DareDeville?”, verzuchtte ze om de woordkeuze, want als ze iets had geleerd, was het wel dat zoiets juist niet in trek viel. Not that she cared much. “En wat nu?” Ze was al naast Poppy gaan zitten om te vertellen hoe alles werkte en wat ze in moest vullen, voornamelijk omdat Poppy alweer aan het zoeken was hoe ze haar account kon verwijderen.

      Status: ‘Instead of calling me a snack, call me a candle bc I'm warm and I smell good and I might burn your house down if you forget about me for too long.’

THAT      should scare them off, dacht ze. Terwijl ze Brianna aanspoorde naar het feest te gaan, die daar wel zin in had, wandelde zij zelf terug naar haar eigen vertrek. Diep in gedachten verzonken en haar ogen gefixeerd op het profiel had ze niet door wat er om haar heen gebeurde. Ze klikte een lijst of iets aan met mogelijke gegadigden, en ze wilde er net eentje afwijzen tot er iemand tegen haar op knalde, waardoor haar vinger uitschoot en deze chat als MATCH geopend werd.
      Giftig schoot haar blik naar het slachtoffer, “Kijk uit waar je loopt, jij sukkel. Could your pea-sized brain not make out I am walking here?” Geërgerd liet ze haar blik weer op het telefoonscherm vallen, waar ze nu met de feiten geconfronteerd werd. “For God's sake, wie is YoHoe nou weer?!” Op automatische piloot wist ze haar eigen kamer te vinden, haar blik aan de telefoon gelijmd terwijl ze de status las.

      Status: ‘I'll put the wind in your sails if you raise my mast.’

      Ze rolde haar ogen. “Ugh, wat een loser. Hoe blokkeer ik hem?” Ditmaal liet ze zich op haar eigen bed neervallen en, terwijl ze op zoek was naar iets wat haar ook zou redden van dit, bedacht ze zich wat anders. Voor ze het wist, was ze al een bericht aan het typen. Dit was zo’n typische manwhore —het deed haar denken aan Percy. Of Lucien. Oh, laat het alsjeblieft niemand van deze school zijn. Op die ene school zaten wel hotties, daar had ze het in haar girl-talks met Brianna soms over, en dat ze hier allemaal onder het gemiddelde zaten.

      “I don't know whether it's brave or stupid to outright call yourself a hoe.”
      Send.
      Een paar minuten later tikte ze erachteraan: “Nevermind. Just row, row, row your boat far away from me.”

      Zo.
Ze gooide haar mobiel naast zich neer, trok haar hakken uit en huppelde naar de kledingkast, die tjok— en tjokvol zat. Al miste ze hier en daar een kledingstuk —ze waren gelabeld— en durfde ze erop te gokken dat, dat achterlijke broertje van haar weer iets had gejat. Hoe kon hij überhaupt met alle vergrendelingen die ze erop had geplaatst? Misschien zou ze toch een klein bezoekje aan dat lachwekkende event besteden, al was het maar om Ash z’n haren uit z’n kop te trekken, hopend dat hij daarvan zou leren.
      Na een aantal outfits geprobeerd te hebben, poseerde ze de zoveelste voor haar staande spiegel. Het geping van haar telefoon hielp haar uit gedachten, al reageerde ze er niet gelijk op en in plaats daarvan bleef ze nog zo’n half uur door haar kledingkast zoeken. Als het echt belangrijk was, zou diegene wel meer berichten sturen of bellen. Uiteindelijk opende ze dan toch haar telefoon, waar ze erachter kwam dat YoHoe had teruggereageerd.

      “Well y’know you gotta call a spade a spade. Better be honest so people know what they’re getting into.
But don’t worry, I still hold lots of surprises 😉
Oh and just so you know, there’s plenty of space in that rowboat, I’d be happy to save some for you…”

      Langzaam trok ze haar wenkbrauw omhoog. “Pfffft, this joker really thinks he’s all that, huh? Fine”, ze gooide de rok die ze eerst vast had op het bed, “take this.”

      “I doubt it. Sounds like empty promises and sunken treasures no one wants.
I know what I’m worth. And I’m not wasting any precious time on someone with a Napoleon-complex and a teeny-tiny boat that’s punctured with holes.”

      Ugh, ze moest echt aan Brianna vragen hoe ze mensen op deze app moest blokken. Misschien was het toch handig een klein kijkje te nemen op het feest. . . Poppy pakte de rok weer vast, ruilde deze in de kledingkast om met een rode jurk en een bontjas en kleedde zich om. Desalniettemin nam ze zeker haar tijd om er goed uit te zien, er werd immers gezegd dat al het goede op zich liet wachten.
      Eenmaal ze de kamer uitstapte, deed ze deze op slot. Of ze iemand vertrouwde? Volgens mij hoefde ze dat niet voor te kauwen. Als het erop aankwam, zou iedereen hun eigen hachje redden, en zij was niet uitgezonderd op die regel. Niet met wat Ash en zij vroeger allemaal hadden meegemaakt, het corrupte van de mens te hebben gezien.
De hoge hakken tikte zachtjes op de vloer, dat op een gegeven moment overtroffen werd door de muziek. Halloween? Ze keek de ruimte rond. Natuurlijk hadden bepaalde groepen last van een superioriteitscomplex, die gekleed waren in iets totaal anders of nou, gekleed was een groot woord. Zeker voor veel mannen, welke besloten hadden hun "free the nipples" beweging te laten gelden. Voor haar zag het er slordig en laks uit. Alhoewel. . . haar ogen vielen op Elio. Mocht iemand op dit instituut het geluk hebben met haar samen te gaan, was hij het wel. Haar ogen volgden de rest van de mensen bij de dranktafel.
      Ze kon zich nog wel herinneren dat ze dat aan Amor had toevertrouwd, en dat ze daar in hun tijd om gegiecheld hadden. Op zijn beurt had hij Lucien gezegd, en elke keer wanneer ze hen zagen, stalen ze een heimelijke blik naar elkaar. Hoewel hij duidelijk had laten blijken geen speciale band met haar te hebben, vond ze zichzelf zo nu en dan terug in die bijzondere tijd.
Tot haar heldere poelen op een bekend gezicht vielen. Een gezicht waarvan ze niet zeker wist of deze daadwerkelijk aanwezig was of enkel een hallucinatie – waar ze vroeger nog weleens last van had. Amor. Bijna wilde ze in haar ogen wrijven, maar besloot deze enkele malen te knipperen en opnieuw te controleren. Alsof het lot met haar speelde door precies hem tevoorschijn te toveren. Totaal van het padje af wilde ze zich omdraaien om weg te lopen, daar het feest opnieuw z’n reputatie bewezen had. Alleen, iets hield haar tegen – een gevoel dat haar vertelde het daar niet vanaf te laten hangen.
      Met hernieuwde concentratie marcheerde ze praktisch op Elio af, haar ogen nog net niet in hem geboord, om hem vervolgens met een verleidelijk lachje om de nek te vallen. “Here you are, darling! Hadn’t we agreed to meet at 8?” Was haar stem opzettelijk op zo’n volume gezet dat Amor en z’n wathetookwas mee konden genieten? Ja. Viel Elio met z’n neus in de boter? Altijd. Kon het haar ook maar iets schelen? . . . Overbodige vraag. “I see you’ve forgotten your shirt in my room. Why don’t we go and get that, shall we?” Een zinnenprikkelende toon rolde zoetjes over haar lippen terwijl ze haar vingers over zijn borstkas streek en dichter tegen hem aan ging staan. Hierbij lette ze niet op waar Elio mee bezig was, en het ging haar volledig voorbij wie er nog meer in de buurt kon staan.

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 22:52 ]

---

[ heaven knows ]

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊party w/ Thessalonica ☾∘∙⊱⋅•⋅       Élodie was zeker niet van plan geweest naar het feest te gaan. Ze had uiteindelijk de bibliotheek achter zich gelaten, haar spullen weer meegesleurd naar de dorms. Hoewel zodra ze Candy’s stem had gehoord het meisje direct door was gegaan naar haar eigen kamer. Normaal kon ze nog wel iets van plezier vinden in het sarren van het meisje, maar vandaag had ze geen zin in een hoofdpijn.       En tot haar opluchting heerste er gelukkig vrij snel een stilte in de dorm. Het gaf Élodie alle rust en tijd voor haar rituelen. Als ze dan toch al wierook aan had, ging iemand dan de sigaretten lucht die er ook rond dwaalde opmerken? Ze vertrouwde erop van niet.       Het toch gaan naar het feestje was een dilemma die constant terug keerde in haar hoofd terwijl ze bezig was. Ze had haar plan voor de avond al lang en breed klaar liggen, maar het kon nooit kwaad om even haar gezicht te laten zien. En het zou haar niks verbazen als genoeg studenten niet eens doorhadden dat ze weer vertrok, waarschijnlijk volledig overtuigd dat ze er de hele avond en nacht was geweest. Daarnaast zei ze nooit nee tegen een drankje, of twee.       Het meisje trok dan uiteindelijk een outfit uit de kast. Ira studenten kennende, hield niemand zich aan het thema. En als Metanoia studenten dat wel deden, was dat hun probleem. Ze deed voorzichtig haar ketting om, de twee slangen tanden tegen haar huid rustend. Een geluks talisman kon nooit kwaad toch.       Het vinden van de balzaal werd een makkie, een kwestie van het geluid volgen tot ze de zaal spotte. Gelukkig maar want de gangen van de school konden soms nog een heel doolhof lijken. Ze had nooit verwacht dat ze Ira kon missen maar als ze hier liep verlangde ze naar de donkere gangen, soms uit elkaar vallende stenen en lekkende daken. Hoewel de omstandigheden daar vaak een stuk slechter waren dan op deze school, had het veel meer als thuis gevoeld.       Eenmaal in de zaal aangekomen zocht ze, zonder te kijken naar wie er waren, eerst de drank op. Pas zodra ze een glas had keek ze rond om iemand te zoeken. Haar blik vond Thessalonica wat het hele feestje meteen een stuk draagbaarder maakte. Ze ontweek een paar studenten die er eerder uitzagen als lopend snoep, met de kleuren die ze gekozen hadden, het groepje een dodelijke blik toewerpend, en maakte haar weg naar Thessalonica.       “Please zeg dat het draagbaarder gaat worden dan dit,” jammerde ze als vorm van hallo. “Ze kunnen toch wel feestjes geven die niet zo zoetsappig zijn? Ze maken het steeds onwaarschijnlijker dat ik het overleef hier tot mijn diploma.”

---

--

---

---

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Lucien liet zijn blik langs de verschillende drankjes gaan terwijl hij naar Layla luisterde die hem op haar beurt uitlegde wat ze zelf dronk. ”Sangria, daar lijkt de smaak tenminste het meeste op, dus daar heb ik op gegokt, het ziet er allemaal goed uit deze keer, ik heb erger meegemaakt,*” Lucien grinnikte en keek even naar de grote karraf met een donker rode drank er in, maar zelf koos hij uiteindelijk toch voor een flesje bier. Lucien dronk waarschijnlijk al bier sinds hij een jaar of twaalf was, toen hij graag met zijn vader en zijn oudere broers mee wou doen. Het had ook niet heel lang geduurd voordat hij voor het eerst 'te veel' had gedronken en met zijn hoofd in de wc wakker was geworden. Later was hij in nog wel vreemdere plekken wakker geworden na een avond feesten, zoals in de bibliotheek, waar hij normaal nooit zou komen, in een stal naast de varkens en helaas ook eens in de cel. Wat er toen was gebeurd kon hem niet eens precies worden uitgelegd. Zijn favoriete plek om wakker te worden was nog altijd naast een ander persoon. Hoewel Lucien op zulke avnonden meestal wel iets minder dronk, want zijn versierskills werden niet bevorderd door alcohol. Hoewel, er waren al eens eerder wonderen gebeurd natuurlijk. Lucien draaide zich terug naar Layla toe, als ze het hadden over iemand in zijn bed... “Ik neem aan dat dit nogal een ander soort feestje is dan Ira had?*” vroeg Layla hem, een kleine lach rolde over Lucien zijn lippen heen terwijl hij zijn blik over de gedecoreerde ruimte liet gaan. "Ja, misshien iets minder georganiseerd en de drank iets sterker.*" zei Lucien waarna hij een slok nam van zijn drankje . "En de eerste mensen zouden daar al onder de tafel liggen.*" voegde hij er aantoe, waarbij hij er bewust geen verdere uitleg aangaf om Layla met nog enkele vragen te laten. "Maar het belangrijkste...*" zei Lucien terwijl een zijn mondhoeken speels omhoog krulden. "De mensen zijn niet zo aantrekkelijk als hier*." Lucien zijn ogen vonden die van Layla en hij keek haar veel betekenden aan.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Son of Aurora ✧ 20 ✧ heading to the ball

---

✧ “In the dark of the night Evil will find you In the dark of the night Terror comes true” ✧

Theo had geen idee wat hij aan moest trekken. Hij wist dat het bal 'elegant halloween' als thema had, maar zijn fantasie was daar te levend voor. Spinnen in hoge hakken, spoken met een grote hoed of pompoenen met een smoking... zo'n dingen sprongen in Theo's hoofd en geen daarvan leken zich te kunnen vertalen naar zijn garderobe.       Uiteindelijk besloot Theo om voor een wit hemd te gaan, dat hij vanboven losknoopte, en een donkerblauwe broek die niet al te strak om zijn benen zat. Zijn hoodie legde hij zorgvuldig op bed, zodat hij hem meteen weer aan kon trekken wanneer dit gedoe voorbij was.       Theo keek nog een laatste keer rond in zijn kamer. Hij zou ook hier kunnen blijven. De demon onder zijn bed en het lijk in de kast waren ondertussen vaste kost geworden. Maar wat als zijn fantasie met een nieuw wezen op de proppen kwam deze nacht? Weer iets nieuws om rekening mee te houden, iets om naar te staren terwijl de nachtelijke uren aan hem voorbij liepen. Nee, dan kon hij maar beter afgeleid worden door een warme zaal voor dronken tieners en muziek.       Theo wreef over zijn gezicht, hoopte dat de wallen niet té zichtbaar waren en liep toen door de gang naar het bal. Zijn blik bleef vastgeroest op de deur voor hem. Als hij rond zich begon te kijken, werd zijn fantasie gevoed en zou hij nooit meer door deze gang durven lopen. Zo was er een hal in hun kasteel waar hij geen voet meer kon zetten, door het bloed dat langs de wanden sijpelde en de vele ogen die hem aanstaarden. In feite was het vocht dat soms een tinkelend geluid maakte wanneer het op de grond viel en portretten van oude familieleden. Als hij rationeel nadacht, wist Theo dat. Maar zijn fantasie was zoveel malen groter - en sterker - dan zijn gezond verstand.       Al snel hoorde Theo de diepe bassen van een bekend popnummer. Hij liep door de open deuren en besefte toen pas dat hij te laat was. Het feest leek al een tijdje aan de gang te zijn. Theo liep verder naar de zijkant van de zaal, waar hij zich verschool achter een van de grote zuilen, die volhing met slingers. Vanaf hier kon hij de menigte bekijken, terwijl hij zelf haast onzichtbaar was.       Theo liet zijn blik over de zaal glijden. Hij was te donker naar zijn mening. Te veel duisternis om opgevuld te worden door zijn fantasie. Snel keek hij naar buiten, in de hoop daar wat licht te vinden. Zo merkte hij op het grasveld een wel heel bekend figuur, samen met een tijger. Theo's hart sprong op toen hij de lange benen naar boven volgde en Rin in het vizier kreeg. Ze zag er prachtig uit in haar zwarte jurk. Maar het was zo donker buiten, en ieder moment konden er schaduwen zich losmaken uit de duistere hemel en dan... Theo slikte. Nee, de demonen zouden haar met rust laten. Rin was te licht, te goed voor hen. En dus ook te goed voor Theo.       Theo keek weer naar binnen en zijn ogen bleven hangen bij Kai.       Een diepe zucht rolde over Theo's lippen. Hij wist maar niet wat hij met Kai moest doen. Ze waren goede vrienden, skipten samen hun lessen of zaten stoned op de achterste banken. Kai luisterde naar hem wanneer Theo's demonen te groots werden. De meerderheid van de tijd spendeerden ze op het dak van de school. Het leek de enige plek te zijn waar Theo's nachtmerries hem niet volgden. Daarnaast keek Kai niet vreemd op wanneer Theo een joint rolde of een pilletje achterover sloeg. Sterker nog, Kai deed vaker mee dan niet.       Ja, Theo had enorm veel aan de kroonprins van Tirulia en hij had het allemaal verpest, afgelopen zomer. De laatste week van school. Theo had altijd geweten dat Kai ook op mannen viel, maar hij had zichzelf daar niet onder gerekend. En toch, toen Kai die avond de ene flirterige opmerking na de andere voorschoof, was het geen totale verrassing. En Theo was eenzaam. En bang. Dawn was al terug naar huis gekeerd, dus zij kon Theo niet helpen inslapen. Hij had altijd zijn drugs nog, maar die maakte zijn hoofd zo zwaar. En Kai... Kai was er.       Dus was Theo ingegaan op de flirterige vragen. Hij had gegrinnikt toen Kai donkere mopjes maakte. En toen Kai zijn lippen op Theo's mond drukte, was hij niet terug gedeinsd. Bij dat eerste contact, kwam Kai's laatste nachtmerrie naar hem toe gezweefd. Er zat niets in dat Theo nog niet wist. Hij kende Kai en Kai kende hem. Er waren geen geheimen tussen hen en nu, met hun eerste contact, al zeker niet meer.       De hele nacht lang waren de demonen weggebleven, maar het donkere gevoel in Theo's middenrif was dubbel zo sterk geworden. Hij voelde niets voor Kai. Hij schaamde zich voor wat er gebeurd was en hij durfde Kai niet eens aan te kijken, toen die hem een goedemorgen wenste. Kai was vertrokken zonder afscheid te nemen en de hele zomer lang, had Theo niets van hem vernomen.       Toen was het nieuwe schooljaar begonnen en Theo had gedaan alsof de avond nooit gebeurd was. Kai leek daar maar al te graag in mee te gaan. Het evenwicht leek hersteld te zijn. En toch was er iets dat Theo tegenhield om op zijn beste vriend af te stappen.       Theo zuchtte en nam zijn gsm erbij. Maya's berichtje stond nog op zijn scherm. Hey Theo! Ga je vanavond ook naar het bal? Zo ja, save me a dance, will you? Kus.       Theo had nooit geantwoord, maar Maya zou wel weten dat hij op het bal zou zijn. Theo stak zijn gsm weer weg en liet zijn blik op zijn schoenen rusten. Gewone, witte sneakers. Zelfs zijn fantasie kon daar niks duisters van maken.

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 13:32 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Eerlijk was eerlijk; Daisy zag er geweldig uit. Met haar kauwgombalroze jurk en hartjes boots kon ik haar wel opeten. Ondanks de grote hak onder de boots, kwam Daisy nog steeds maar tot aan mijn schouder - wat haar nog schattiger maakte.       Daisy's woorden cirkelden nog steeds rond in mijn hoofd. Met jou erbij gaat alles ZO - VEEL beter worden! Ik wilde in eerste instantie enkel naar het bal uit wrok tegenover Kai maar daar was zonet een extra reden bijgekomen. Het was al veel te lang geleden dat ik tijd had doorgebracht met mijn beste vriendin. Vanavond was de perfecte kans daarvoor.       We liepen net met ons tweetjes langs de trappen toen Daisy in de verdediging ging. ''Ilyas is helemaal niet mijn crush!'' beweerde ze met grote ogen. "Naia! Je weet hoe gecompliceerd het is tussen mij en Ilyas."       Ik knikte. Daisy had vaker een klaagzang afgestoken over hun zogezegde taalbarrière, waar ik trouwens geen knars van snapte.       "Hij is ook nog eens de prins van Agrabah, wat moet ik doen? Hem redden van zandstormen? Hij heeft daar al een cape voor! Ilyas is lief...'' Daisy bleef even stil. 'Ik doe niet aan crushes!'' Ze sloeg haar armen over elkaar.       Ik moest mijn best doen om niet te grinniken. Daisy had zonet een minutenlange preek afgestoken over Ilyas, maar zelfs dat was niet genoeg voor haar om de waarheid onder ogen te zien. Voor mij was het echter al dagen zo klaar als een klontje. Daisy was over haar oren verliefd.       "Ugh... Boys...'' ging Daisy verder. "Vandaag hebben we een girls night! No boyzzzz allowed!''       Eindelijk iets waar ik het wel mee eens kon zijn. "Afgesproken," zei ik en ik hield mijn handpalm uitgestrekt naar Daisy om de deal te bezegelen. Vanavond zou alleen in het teken staan van ons.       Daisy en ik liepen de feestzaal in. Hij was versierd met slingers en ballonnen en ik zag al verschillende groepjes verspreid staan over de ruimte. In mijn ooghoeken ving ik een bijzonder eenzaam persoon op, wiens naam ik niet kende. Ik wilde Daisy volgen naar de bar maar bleef verbluft staan. Wat had Kai in hemelsnaam met zijn kostuum gedaan? De hete woede die zich in mijn middenrif genesteld had, worstelde om naar buiten te komen maar ik dwong het om rustig te blijven. Geen mannen vanavond. Dat was de afspraak.       Lichtjes trillend van woede, draaide ik Kai mijn rug toe en vroeg twee glazen champagne, eentje gevuld met aardbeiensiroop. De lichtroze variant gaf ik door aan Daisy. "Op ons," zei ik glimlachend en ik tikte mijn glas tegen het hare. "Wat heb jij de hele dag uitgespookt? Ik heb het gevoel dat ik je uren niet gezien heb." Ik keek door de zaal en merkte zo ook op dat Ilyas er nog niet was. Misschien maar beter ook. Waar Ilyas ook zat, misschien kon Kai met hem mee verdwijnen. Dan zou ik pas volledig comfortabel zijn en kon het feestje écht beginnen.

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 13:30 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

De verhitte ontmoeting tussen mij en Crimson was geïndigd zoals dat het meestal deed; het ene moment bevonden onze lippen zich op elkaar en het andere moment scholden we elkaar met diezelfde lippen de huid vol. Het was de normale gang van zaken tussen ons, maar dat betekende niet dat ik hier altijd voor de volle honderd procent achter stond. Zeker vandaag had ik gehoopt dat het anders zou eindigen. Ik weet niet wat het was maar ik voelde me eenzamer dan ik normaal gesproken deed. Althans, ik was me er vandaag hyper bewust van. Iedereen had een date voor het bal, of ging met vrienden. Beiden bezat ik niet. Niet dat ik interesse had in het zogenaamde bal, ik had sowieso al een antipathie jegens sociale events. Maar iets om mij uit mijn gedachten te sleuren was meer dan welkom. Ik wist dat de Ira studenten het bal zouden crashen en mijn vermoeden werd bevestigd door een beschonken piraat welke zich aan het uitleven was op de bar en zich verdacht dichtbij de drankjes bar bevond. Precies wat ik nodig had. De enige reden waarom ik überhaupt mijn kamer had verlaten en me naar de balzaal had begeven was om mezelf te bezatten. Niet mijn meest trotse moment, maar het klonk aanlokkelijker dan de hele avond medelijden te hebben met mezelf in mijn kamer. Ik verplaatste me richting de punch en schepte mijn beker tot de rand vol. Ik deed niet aan half werk. Echt veel zin in interactie had ik niet, dus ik hoopte maar dat ik niet op zou vallen. Iets wat ik in dit geval dus waarschijnlijk wel deed, gezien de meeste zich in een Halloween outfit hadden gestoken. Daar stond ik dan, met mijn smetteloos witte blouse tot het laatste knoopje dichtgeknoopt. Ach, wetend dat ik absoluut niet goed ging op alles wat ook maar een beetje alcohol bevat zou ik er binnen de kortste keren toch al geen weet meer van hebben. Schichtig keek ik rond of ik hier nog wel veilig stond. Toen viel mijn blik op iets wat ik liever niet had gezien: Amor. En wat het nog erger maakte was dat Kai druk bezig was met hem. Een geïrriteerde zucht verliet mijn mond. Het leek me verstandiger me maar toe te spitsen op de alcohol... Na bijna de bodem van mijn tweede beker bereikt te hebben voelde ik plotseling een arm rond mijn schouder. Een gefrustreerde grom verliet mijn mond gezien deze handeling ervoor had gezorgd dat ik de zo goed als fluoriserend rode punch over mijn witte blouse had gemorsd. Met een diepe frons keek ik naast me, om te achterhalen wie de dader was. Om daar mijn blik op niemand minder dan Crimson te laten vallen. Stiekem viel er een last van mijn schouders. Samen bezopen zijn klonk toch een stuk aanlokkelijker dan alleen ergens in een greppel belanden. "I see you've found the drinks." Grijnsde ik. Dat was een understatement. "Came back for more?" Sprak ik nonchalant alvorens ik mijn lippen weer aan de beker zette en het restant op dronk. Zo te zien was Crimson al verder heen dan ik was, dus ik had wat in te halen. "You know, it's not too late yet to ask me as your date to the ball." Wiebelde ik mijn wenkbrauwen naar hem, waarna ik mijn zoveelste beker vol punch schonk.

---

How far is far

De tranen stonden nog steeds in Maya's ogen toen ze de trein opstapte, het boeket bloemen tegen zich aangedrukt, het handvat van haar kleine koffertje in haar andere hand. Ze snoof de geur op, genoot van de warmte die ze nog steeds in haar borst voelde. Tegelijkertijd voelde ze een steek heimwee. Nu al; de trein was nog niet eens vertrokken.       Ze zocht een plekje in één van de lege coupés en legde het boeket voorzichtig op het tafeltje voor zich, waarna ze haar koffer omhoog hees en op het rekje boven haar hoofd legde. Toen ze ging zitten en het raam uitkeek, begon ze bijna weer te huilen. Daar stonden haar collega's - ex-collega's - klaar om haar uit te wuiven wanneer de trein vertrok. Ze liet de tranen naar beneden lopen toen ze uit het zicht verdwenen en snoot snel even haar neus.       Ze ging hen missen. Maar ze keek ook uit naar het avontuur dat haar te wachten stond: Metanoia was prestigieus en zou haar zoveel kansen kunnen bieden. Ze begon alweer te dromen over de toekomst, over hoe ze haar talenten met de wereld zou kunnen delen en hoe ze op die manier toch een zonnestraaltje in het leven van zovelen kon binnenbrengen.       Maya zuchtte tevreden, keek even voor zich uit, en haalde toen haar gsm uit haar broekzak. Binnen een paar uur zou ze er zijn. Ze hoopte maar dat haar bagage goed aangekomen was, dat ze haar jurk voor vanavond toch op z'n minst zou kunnen aandoen. Het zou triest zijn om in een spijkerbroek en een bloes waar nog een spetter tomatensaus op zat op het welkomstbal te moeten verschijnen. Ze had haar best gedaan om hem weg te krijgen, maar tomatensaus was nu eenmaal hardnekkig op wit katoen.       Ze scrollde in haar telefoon tot ze Theo's nummer vond en tikte snel een berichtje. Hey Theo! Ga je vanavond ook naar het bal? Zo ja, save me a dance, will you? Kus. Ze vroeg zich af hoe lang geleden het was dat ze hem in levende lijve gezien had, vroeg zich af of alles wel goed met hem ging. Paniekerig bedacht ze zich dat ze vergeten was die overgebleven macaron in haar tas te stoppen, maar nadat ze er even in rond zocht, vond ze het (ietwat geplette) doosje toch terug. Ze zette het naast de bloemen op tafel en sloot haar ogen. Het was een emotionele voormiddag geweest; ze had helemaal niet verwacht dat haar collega's haar een volledige afscheidsbrunch cadeau zouden doen, maar ze had er zo van genoten. Het was een mooi slot aan het einde van dat hoofdstuk van haar leven geweest, al hoopte ze toch dat ze het later toch ooit nog zou kunnen voortzetten.       Maya's gsm trilde in haar handen en ze opende haar ogen opnieuw om het telefoontje van haar moeder te beantwoorden, hield de emotionele tranen even weer in toen ze over het afscheid vertelde, straalde toen haar moeder zei dat ze trots op haar was en lachte toen haar vader de telefoon overnam en streng zei dat jongens idioten waren.       De batterij van haar gsm was bijna leeg toen ze ophing en opnieuw zuchtte Maya. Enkele uren later arriveerde ze op haar bestemming, waar een auto haar stond op te wachten om haar naar de school te brengen.       Het was iets later dan verwacht toen Maya op haar kamer arriveerde. Haar kamergenoten waren nergens te bespeuren; vast al op weg naar het bal. Eigenlijk wilde Maya gewoon haar koffers uitpakken en haar bed in kruipen, maar toen dacht ze opnieuw aan Theo. Ze had hem nog een macaron te geven.       Nadat ze haar koffers had uitgespit en eindelijk de goudachtig groene jurk te pakken had gekregen (hij was gelukkig niet gekreukt), maakte Maya zich haastig op om er toch nog wat fatsoenlijk uit te zien. Ze wierp een blik in de spiegel. Met haar haren opgestoken en de glanzende stof van de jurk die haar gezicht deed oplichten, leek ze meer op haar moeder dan ze zelf mogelijk geacht had. Snel deed ze nog een ketting rond haar hals en oorbellen in haar oren, trok ze haar schoenen aan (geen hakken, daar kreeg ze rugpijn van) en ging ze de kamer uit.       Toen ze buiten stond, besefte ze dat ze geen idee had waar de balzaal was. Ze twijfelde even of ze Theo een berichtje zou sturen... Theo! De macaron! Maya ging opnieuw haar kamer binnen om het minidoosje uit haar slaapkamer te grissen. Op het moment dat ze weer buitenkwam, zag ze een aantal opgeklede studenten die ze besloot maar op veilige afstand te volgen.       Toegegeven, ze was toch wat nerveus toen ze de balzaal binnenging. De hele ruimte was tot in de puntjes gedecoreerd en een heleboel onbekende mensen stonden al te drinken en te dansen. Ze liet haar ogen even de zaal rond gaan terwijl ze verder wandelde, in de hoop iemand te herkennen, en botste toen onhandig op tegen de persoon die ze eigenlijk aan het zoeken was. Voordat ze door had dat hij het was, barstte ze in een hele hoop verontschuldigingen aan. Toen viel ze stil en knipperde ze even.       "Theo!" zei ze, waarschijnlijk veel te enthousiast en veel te laat. Ze stak haar armen uit om hem een knuffel te geven. "Ach, wat is dat lang geleden! Hier, ik heb een welkomstgeschenkje bij."

[ bericht aangepast op 22 mei 2023 - 14:10 ]

---

help