[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

Ik kwam er al snel achter dat mijn gedachten die afdwaalden ervoor zorgden dat ik niet tot de juiste conclusie kon komen. Het project wat voor mij lag, kon ik dus nog niet in staat van perfectie afleveren. Iets wat zorgde dat een zucht mijn mond verliet waarna het besluit om wederom mijn vingers op het hart te leggen volgde.
Het beestje, dat net zo vrolijk aan het rondhuppelen was, viel binnen enkele seconden weer neer op de tafel alsof het nooit het leven had gekend. Dat was iets om later verder naar te kijken.
Het was precies de juiste timing, want het duurde niet lang voor mijn aandacht op het tafereel voor mijn neus werd gevestigd.
Het beertje dat net zo druk in gesprek zat, was compleet afgeleid door iemand die een vraag had gesteld. Het ging allemaal zo snel dat ik nauwelijks de tijd had om te puzzelen wat er gebeurde. Laat staan om een correct antwoord te geven.
Net op het moment dat ik dacht alle vraagtekens in mijn hoofd geordend te hebben, kwam ik tot de conclusie dat er alleen maar meer bij kwamen. Op het moment snapte ik niets meer van mijn eigen creatie, die nu daadwerkelijk een eigen leven begon te leiden, en de hele situatie die voor mijn neus gaande was.
Het enige wat ik daarentegen wel met zekerheid kon zeggen is dat het totaalplaatje mij wel een soort gevoel van blijdschap bezorgde. Dit was het bewijs dat er op sociaal vlak meer mogelijkheden waren om mijzelf in te verdiepen dan dat tot nu toe gebleken was.
Ik pakte een pen en begon gelijk wat steekwoorden op te schrijven voor een later moment. Als ik dat nu niet zou doen, zou ik mezelf straks nog aanpraten dat dit een deel van mijn dagdroom was geweest.
Het duurde dan ook even voor de eerste woorden mijn eigen mond verlieten als antwoord op zijn vraag. Pas toen deze woorden mijn mond verlaten hadden, had ik het idee mijn stem teruggevonden te hebben en leek ik te weten hoe ik deze moest gebruiken.
Al waren het ook Luke zijn woorden die ervoor zorgden dat ik weer wat opgelucht kon ademhalen. Gelukkig maakte hij hier geen groot probleem van. Het nam echter niet weg dat ik de inmiddels weer protesterende beer weer overnam. Zodra die met beide benen op tafel stond, schoof ik een stoel naar achteren en maakte een gebaar wat moest blijken dat de jongen plaats kon nemen.
¨Kan je alsjeblieft wat vraagtekens voor mij beantwoorden?¨ vroeg ik met een kleine glimlach. ¨Dat jullie inmiddels kennis hebben gemaakt is duidelijk, ik ben ook blij dat je mijn mening deelt over zijn gezelschap, maar vertel mij alsjeblieft wat meer,¨
Ik keek naar Pooh, die stug de andere kant opkeek, voor ik weer terugkeek. ¨Het blijkt namelijk dat iemand hier mij niet alles meer vertelt,¨
Het was niet dat ik boos was, iets wat de glimlach op mijn gezicht ook verraadde, het was meer een mix van onder de indruk zijn en verwarring.
¨Pooh was jaren geleden een cadeau, maar wel waar een deel eigen bijdrage bij zat,¨ begon ik mijn verhaal met een steeds groter wordende glimlach door zijn vraag. ¨Vanaf dat moment ben ik mijzelf steeds meer gaan verdiepen en ontwikkelen tot het moment dat ik hetzelfde terug kon gaan doen voor anderen,¨ Ik was nog lang niet waar ik wilde zijn, dat zagen we eerder vandaag al, maar kleine stapjes waren ook stapjes.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

---

¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥

Het geluid van een stel vrolijke vogeltjes wekten Fee langzaam uit haar middag dutje, geen echte vogels, het was het alarm van de wekker die ze van haar ouders mee had gekregen. Haar moeder was er van overtuigd dat ze thuis de vogeltjes had getrained om haar elke ochtend wakker te maken, Fee dacht daat het toeval was, en vond het dan ook nodig om haar dochter een wekker te geven die dit zelfde geluid na bootste. Ook al vond Fee het een lachertje, ze gebruikte de wekker toch telkens weer en hij kwam al zeker erg goed van pas wanneer ze haar middag dutje deed. Normaal gesproken sliep Fee nooit overdag, maar ze kende zichzelf ook langer dan vandaag, ze was een ochtend persoon, op rond een uur of zeven en op een gewone dag in bed bij elf en soms zelf om tien. In het geval van een feestje maakte ze een uitzondering, maar de enige manier om tot zo laat op te blijven was door haar slaap iets naar voren te brengen, vandaar het middagdutje. Fee keek op de wekker, ze had nog zeeën van tijd voordat het bal begon, even dacht ze er overna om zich nogmaals om te draaien, nog iets langer in de comfortabele warmte van haar bed. Het was echter haar ramellende maag die haar van gedachten deed veranderen, dat kreeg je dan ook als je door de lunch heen sliep. Snel maakte Fee zich klaar om opzoek te gaan naar de restjes eten die in de kantine zouden zijn of misschien in de keuken. Hoewel Fee zich behoorlijk op haar gemak voelde op Metanoia University, ze zou nooit buiten haar dorm in haar pyjame op pad gaan. Vooral niet de oude hartjes pyjama die ze al had sinds haar dertiende. Erg veel moeite om zich klaar te maken deed Fee niet, ze probeerde alleen vluchtig wat eten te bemachtigen, waarna ze van plan was weer terug naar haar kamer te sneaken. Terwijl ze de gangen van de univeristeit door liep propeerde ze een vluchtige vlecht in haar lange blonde haren te krijgen, hierdoor lette ze niet hlemaal goed op haar omgeving en toen ze net de trap afdaalde schrok ze van een andere blonde verschijning. Vluchtig liet Fee haar haar los en pakte ze de trap leuning vast om niet van schrik naar achteren te vallen. ''Fee!'' zei Daisy, terwijl Fee haar hartslag weer een beetje onder controle probeerde te krijgen. 'Hi,' stammelde ze nog altijd een beetje verdwaasd, Daisy haar energie leek daar en tegen weer op een volledig ander niveau te liggen. . ''Fee, wat ben ik blij om JOU te zien!'' zei Daisy enthousiast, Fee fronste een beetje verbaasd, blij om haar te zien? Fee kende Daisy wel, maar echt goed bevriend waren ze niet, ze zaten samen in de bakclub, maar dat was dan ook de enige keer dat ze echt met Daisy sprak. Het bracht Fee wel naar nieuwschierigheid, want waarom was Daisy plotseling zo blij om HAAR te zien. ''Oh Fee, heb jij Sour Bill gezien? Het is een klein groen figuur met ONZE bakspullen!'' legde Daisy uit, Fee grinnikte, klein groen figuurtje met hun bakspullen, voor Fee klonk dit vooral hilarisch, ze wou het groene figuurtje eigenlijk wel zien, wat zou hij mee hebben? Ze zag Sour Bill al helemaal voor zich met een zelfde deegrol als Daisy in zijn hand. ''We moeten hem vinden, het is cru- ci- aal!'' ging Daisy dramatisch verder, Fee probeerde haar gezicht weer in de plooi te trekken. "Dit klinkt als een noodgeval." zei Fee op een zo'n serieus mogelijke toon, eigenlijk vond ze het enkel grappig, maar voor de sake of de bakclub zou ze Daisy natuurlijk helpen. "Ik heb hem niet gezien, maar welke kant ging hij op?" zei Fee terwijl ze haar vingers naar haar voorhoofd bracht. "Sergant Fee to the rescue." zei ze grappend om Daisy aan te geven dat ze zeker bereid was om de andere blondine te helpen.

[ bericht aangepast op 3 april 2023 - 17:46 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ik had kunnen weten dat ik een koekje van eigen deeg zou krijgen, dat de jongen eenzelfde actie tegen mij kon gaan gebruiken. Maar dat detail dat hij het een tikkeltje oneerlijker en valser speelde, vergat ik altijd tot het moment dat het net te laat was. Het voelde als een cirkel van eindeloze koppigheid en slechte beslissingen.
Ik had al zoveel lessen geleerd vandaag en net op het moment dat ik dacht alles af te kunnen strepen, dat er niet meer bij kon, bleek dat de lijst alleen maar langer werd. Het was niet mijn dag. Ik wist zeker dat dit een dag was dat karma ineens bestond en het was niet in mijn voordeel.
Een vloek rolde over mijn lippen, toen ik doorkreeg wat er was gebeurd, waarna ik al snel op de binnenkant van mijn wang begon te kauwen. Ik gunde hem het plezier niet. Waar ik de eerste paar keer dat dit gebeurde in alle staten was geweest, voelde ik het vandaag niet meer.
Ik wist ook niet zo goed of ik hem vervloekte of mijzelf omdat ik werd afgeleid. Maar ergens diep van binnen voelde ik een soort van voldoening dat mijn plan nog enigszins een vorm aannam die ik in gedachten had. Het was niet naar mij bedoeld, in mijn eigen gedachten, maar oké, dat moest ik nu dan maar voor lief nemen.
Het moment dat ik geforceerd werd om Larsen aan te kijken, bracht mij van mijn stuk. Het was het eerste moment in deze hele confrontatie dat ik hem daadwerkelijk aankeek. Het liet mij ook weten waarom ik deze blik de hele tijd had ontweken. Weliswaar was het voor een kort moment, want het duurde niet lang voor ik mij alleen nog maar geneigd voelde om die voldane grijns van zijn gezicht te slaan. Misschien was het voor hem dan wel een voordeel dat ik mij niet in de positie bevond om dat te doen. ¨I´ve learned that you are still worthless without your powers,¨
Het was het enige wat mijn mond verliet terwijl ik veel meer kon inbrengen. Maar dit was het gene wat het belangrijkste punt was vanuit mijn oogpunt om uit te spreken. Ik merkte wel dat ik mij helemaal niet zo comfortabel meer voelde.
Dit gevoel verstrekte alleen maar toen zijn vingers over mijn kaaklijn voelde gaan. ¨Now, I give you a fair warning — At least if you want to keep those fingers, ¨
Waar ik niet in staat was om mijn handen of voeten te gebruiken, had ik nog altijd een paar tanden gekregen om te gebruiken. Mijn eerste reactie was dan ook om deze te gebruiken.
¨Like you know — Het zou zo zonde zijn als je eens een keer een eerlijke strijd moet leveren,¨
Een sarcastische lach kwam uit mijn mond bij zijn volgende woorden waarna ik met mijn ogen rolde. ¨Says the one who had to freeze me to the ground so that I can't move,¨
Ik liet mijn achterhoofd tegen de vloer vallen en staarde voor een aantal tellen naar het plafond. Alles was beter dan hem aan blijven kijken. Toen kwam ik ook wederom tot het besef wat maakte dat we in deze situatie beland waren. Ik wist als ik geen reactie zou geven aan Daisy dat zij hier binnen de kortste keren hier zou staan. Nu was de keuze waar ik het minste zin in had. De keuze dat ik net gewoon had moeten opstaan en mij had moeten omdraaien, was op dit moment de meeste aannemelijk. Maar ik wist dat het geen optie meer was en daar te laat voor was. Daarbij weet ik niet of het überhaupt verschil had gemaakt.
¨Okay, you win. Je hebt mijn aandacht,¨ begon ik en merkte dat het heel veel moeite kostte om het over mijn lippen te krijgen. Ik vroeg mij af of het ook zo klonk. ¨Maar bericht, of doen dan wel even iets aan, die beste vriendin van je,¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Een korte zucht verlaat haar lippen als hij over de bo-staff springt, dat was niet de bedoeling. Al hun gevechten hebben zeker goede invloed op hem gehad, dat heeft ze in de loop van tijd wel gemerkt. Hij wordt namelijk steeds beter in het ontwijken van haar aanvallen, dus dat betekent dat ze nieuwe combinaties moet gaan zoeken. Of ze moet zich niet meer gaan inhouden als ze tegen hem vecht, want hij mag nog steeds niet winnen natuurlijk. Dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Lang blijft ze hier echter niet bij stilstaan, want ze gaat gelijk door met haar volgende aanval. De stok vliegt steeds vanuit een andere invalshoek richting Kai. Lyra neemt de snelheid en de kracht bij iedere gemiste slag toe, want frustratie begint zich langzaam op te bouwen.       Dan beseft ze zich ineens dat er iets mis is met haar manier van werken, want wat ze ook doet, het is niet hoe ze normaal vecht. De frustratie is namelijk niet zomaar ontstaan, maar er zit een andere emotie achter. Een emotie die ze vrijwel nooit voelt. Het duurt dan ook even voor ze de emotie kan plaatsen, want twijfelen is niets voor haar. Bovendien is haar zelf vastbeslotenheid een van de belangrijkste punten die haar ieder gevecht weer naar de overwinning brengt. Het vermogen om in korte tijd een beslissing te maken, is namelijk van uiterst belang in dit soort situaties. Hoe korter de ander heeft om te reageren, hoe meer kans zij heeft om te winnen. Hij beïnvloedt dan ook niet alleen haar twijfel, maar ook haar vechtkunsten. Overigens betekent dit dat ze verward raakt, want waar komt dit gevoel vandaan? Ze weet dat Kai iets kan manipuleren, maar het is nooit zo heel groot geweest en bovendien kon dat alleen als hij iets van muziek maakte. Nu komt er geen muziek uit zijn mond, dus in haar ogen kan hij het al niet zijn. Hierdoor begint ze zich wel een beetje zorgen te maken, want waar komt die twijfel dan vandaan? Het is zo plotseling in haar opgekomen, dat er wel een andere reden achter moet zitten. Het voelt in ieder geval alsof iemand met haar emoties aan het spelen is en daar heeft ze een gruwelijke hekel aan. Het voelt voor haar al alsof ze weinig grip op haar eigen leven heeft, doordat haar vader vooral bepaalt wat ze wel en niet moet doen. Dus hiermee voelt het voor haar alsof ze dat laatste beetje zelfcontrole ook verliest. Een vreselijk gevoel dus.       Lyra begint steeds ongeduldiger te worden en dat is geen goed teken. Haar ogen lijken wel vuur te spuwen als ze haar kaken strak op elkaar klemt. Waarom twijfelt ze toch zo erg? Iedere stoot die ze wilt geven, lijkt wel te haperen. Hierdoor geeft ze hem extra tijd om haar aanval te ontwijken. Niet goed natuurlijk. Ze begint het steeds warmer te krijgen, maar ze gaat niet opgeven. Dat gevoel houdt ze namelijk nog wel voor zichzelf, al zou Kai waarschijnlijk wel de woede voelen die in haar opborrelt, samen met de verwardheid, het ongeduld en de twijfel -die hij zelf in haar opbrengt-. Veel emoties dus en dat kost haar de nodige mentale kracht. Nog even en ze geeft het op, want wat is dit? Waarom gebeurd dit? Door al het getwijfel kan ze niet eens een mogelijke oorzaak bedenken. Kai is de enige die in de buurt is, maar hij kan dit niet? Toch?       Om zichzelf wat meer mogelijkheden te geven, vecht ze niet meer alleen met de bo-staff. Ze probeert hem nu ook te trappen vlak na een bo aanval. Al twijfelt ze steeds voor ze iedere combinatie doet, weer een voordeel voor deze jongen. Maar zodra Kai zal stoppen en zij erachter komt dat hij de oorzaak is, kan hij maar beter gaan rennen.

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊library w/ Ilyas ☾∘∙⊱⋅•⋅       Ilyas leek helemaal van zijn stuk zodra ze tegen hem sprak. Het was het compleet tegenovergestelde van hoe hij net had geklonken toen hij tegen zichzelf sprak. De jonge prins was vast een prachtig voorbeeld om te bestuderen voor iemand die iets in de richting van Psychologie studeerde. Helaas voor hem had Élodie totaal geen interesse in dat vak.       Het was misschien wel het meest simpele vermaak. Maar oh wat was het heerlijk om de jongen te zien strugglen Hij strekte zijn armen eerst uit, het boek wat hij vast hield in het volle zicht, voor hij het ding hard tegen zijn borst drukte. Ze kreeg bijna het idee dat het boek er bij zijn rug weer uit zou komen. Zijn armen gekruist over de kaft heen.       ”Niet zozeer ehm - een compliment als eeh,” deed Ilyas zo zijn best om zichzelf te verklaring. De woorden lieten Élodie vragend haar wenkbrauw op trekken, vooral benieuwd of hij doorhad hoe snel zijn woorden het verkeerde effect zouden hebben. ”Ik bedoel wel! Want eh - ik wil je zeker niet beledigen- het ethm zit namelijk zo dat,”       Ilyas begon onrustig heen en weer te wiebelen, zijn ogen constant heen en terug schietend. Als hij zo door ging zou er een punt komen dat zelfs zij medelijden met hem zou krijgen, maar dat kon zeker nog wel even duren. “Het ligt zeker niet aan jou hoor. Maar aan mij en ehm-”. De jongen leek een poging te doen tot zichzelf kalmeren, een diepe ademhaling, zijn ogen afgewend. Het was te verleidelijk om te praten, het hem nog moeilijker te maken. Maar voor nu bleef ze stil, benieuwd of dat hem rustiger kreeg of hem alleen maar door liet stotteren tot hij er echt niet meer uit kwam.       ”Conversaties zijn lastig..” zijn wangen kleurde alleen maar roder terwijl hij sprak. ”Ik probeer er ehm aan te werken,” ging hij verder. Een wat bescheiden glimlach verscheen op zijn lippen.       “Je kan het alleen leren door het veel te doen,” sprak ze hem toe. “En je kunt niks leren zonder fouten te maken,” de glimlach op haar lippen voelde ineens bijna angstig oprecht aan voor haar. De woorden die haar oma zo vaak gezegd had smaakte bitter op haar tong.       ”W.. Welk boek heb je daar?” vroeg de jongen. En toch verraste het haar dat hij toch wilde doorzetten, een gesprek probeerde te houden tenminste.       “Oh, ehm,” sprak ze voor ze het boek wat losser vast hield zodat ze de titel kon lezen. “Fairy Godmother’s Bibbidi Bobbidi book about transformation magic,” las ze op, de hele titel had haar gedachten al lang verlaten. “Maar het is vreselijk saai, een afrader,” zuchtte ze vervolgens dramatisch terwijl ze zichzelf overeind duwde van de planken. Het was dat ze teveel respect had voor een bibliotheek, anders had ze het hier op de eerste de beste plank gedumpt       “Maar het is onderdeel van mijn lesstof helaas,” sprak ze met rollende ogen. “Ik ben veel meer geïntereseerd in jouw boek,” grijnsde ze daarna, terwijl ze op hem afliep. “Flirten voor dummies? Ik dacht dat prinsen dat toch echt niet nodig hadden,” glimlachte ze onschuldig voor ze het boek uit zijn handen wist te grissen.

---

--

Kai kon het niet helpen. Het gefocuste grimas veranderde stilaan in een grijns. Ooit was Kai een schattige, onschuldige rosse krullenbol geweest. Elke herinnering daaraan was verdwenen. Alles aan Kai was hoekig en scherp - bijna venijnig, giftig. Het zat in de manier waarop hij zijn kaken op elkaar klemde waardoor zijn jukbeenderen een scherpe rand leken te krijgen. Het zat in het helblauw van zijn ogen, haast elektrisch, vol bliksemschichten, in de fijne punten van de tatoeage op zijn rug die boven zijn T-shirt uit kwam piepen. Kai was één en al snijvlak - het maakte hem bijna ontastbaar.       Bijna. Het is gevaarlijker dan je denkt, Kai. Kom naar huis.       Het was helemaal niet zo dat hij wrok koesterde voor Lyra (of het feit dat ze ooit een van zijn kiezen had los geslagen) - maar... De laatste zomer... Dingen waren veranderd. Elio was de feitelijke trigger geweest. Hij had Kai het nut van zijn gave doen inzien - daarna was het enkel een kwestie van grenzen opzoeken geweest. En de laatste drie weken had hij amper geslapen. De rusteloosheid was zich gaan opbouwen als een vloedgolf; hij moest weten waartoe hij in staat was. Lyra was altijd al zijn gelukkige testsubject geweest - voordien was zij gewoon altijd de sterkste gebleven.       Blijf hier. Voordat het uit de hand loopt.       Lyra's volgende slag ving hij te laat. Het hout van de staf schampte zijn schouder en hij vloekte, dook onder haar volgende haal door en kwam achter haar weer overeind. Voordat hij haar in de rug kon aanvallen, was ze alweer omgedraaid. Hij maakte een schijnbeweging naar haar hoofd en stuurde zijn zwaard daarna de andere richting uit. Hij had te weinig momentum, maar schampte toch haar scheen, waar vrijwel meteen een boze rode streep zichtbaar werd. Hij hoorde niets anders meer dan zijn eigen gejaagde hartslag en de eindeloze stroom twijfel die hij Lyra's kant uit stuurde - twijfel? Nee, het was iets anders nu. Angst. Ellende. Frustratie. Pijn.       Kais wenkbrauwen fronsten zich zodanig diep dat het zeeblauw van zijn ogen meer begon te lijken op het zwart van de oceaanbodem toen hij Lyra's twijfelachtige blik opmerkte en besefte dat... hij grip begon te verliezen. Een stemmetje in Kais achterhoofd zei hem dat hij moest stoppen - bijna lukte dat ook; het moment waarin hij zelf begon te twijfelen gaf Lyra de kans haar staf tegen de zijkant van zijn hoofd te knallen.       Kai zag sterretjes en wankelde, maar de vernietigende golf zelftwijfel (zijn eigen zelftwijfel) die zich zo lang had opgebouwd, was op dit punt amper te stoppen. Hij had te hard geduwd; teveel van zichzelf meegegeven. Hij had het niet eens door gehad - het was nu toch te laat. Kais lichaam reageerde automatisch, ontweek de stomp van Lyra's voet die hoogstwaarschijnlijk het einde van Huis Marmoris had betekent, en greep haar staf vast met één hand terwijl de andere de punt van zijn rapier tegen haar hals drukte.

---

help

Marius Victor LeGume

---

Het was onbegrijpelijk hoe ver deze schoonheid de perfectie naderde ik kon er wel uren naar staren. Die volle vormen, een stel zoenbare lippen en een glimlach die eender wie zou moeten doen zwijmelen. " En toch wordt jouw schoonheid niet gewaardeerd... Als deze spiegel zou spreken haf hij me gelijk ." sprak ik mijn evenbeeld beminnend " I would do me- so hard. Rrrr." grommend toonde ik mijn tanden naar mijn weerspiegeling gevold door een lachje en knipoog, waarna ik me naar het Scoreboard toewendde die in onze Machoclub stond. Of nou ja wat je deze vervallen ruimte ook kon noemen. Mezelf en die halve zeepschuit van een Elio hadden zo ons eigen spel uitgevonden. Daterende ver ver in Ira en nu met frisse start hier meegesleurd in Metanoia. Wat het precies voorstelde was voor ons een weet en wat de anderen erover denken boeit ons geen reet. Maar punt is- er staat momenteel een vette 0 bij mijn naam. En daar moest verandering inkomen en met zo'n zompig gedoe als een 'ball' gingen de lijven niet vanzelf tegen elkaar aanschuren in een vlaag van passie en agressie. Nee nee, maar daar gingen we Ira style voor zorgen. "Vaarwel schoonheid" woof ik mezelf nog toe in de reflectie, waarna ik met de nodige benodigdheden in mijn armen uit de verborgen ruimte sloop.
Natuurlijk kon ik dit plan niet alleen aan en die zeekwal was niet waar ik hem wilde hebben op dit moment- dus tijd om plan B op te trommelen. Dus wie beter dan dit beestje mee sleuren in mijn idiote acties. Zonder enige gêne liep ik de trappen op richting de dormrooms waar ik die van mijn bloed zocht. Als ik mijn broer kende- dan was de kans groot dat ik hem op de meest voorspelbare plek zou vinden.... Aha- de eikendeur voor mijn neus werd begroet met een stevige stamp van mijn army boots waardoro de deur met een hevige zwaai open zwiepte. "BROTHA!" brulde ik naar de kleine -minder knappe-mij die zoals verwacht voor de spiegel stond in zijn common room. "Meekomen jij! We hebben een feestje te redden. " Grijnsde ik breed, waarna ik me op mijn hiel weer omdraaide en de gang weer inliep om na een 50 tal passen bruusk te stoppen. Hij volgde niet... " Sacré blue, OU est lui ? FILS de PUTE! " ik beende terug de ruimte binnen en nam Lucien met zijn kraag mee. " LUCIEN ! Jezelf bewonderen is voorbij - werken NU." beval ik hem. "Hoe moeten we anders een illigale Ira rave hebben vanavond?" ik haalde mijn allercharmanste glimlach terug boven. "Jij wilt toch ook bekend staan als de man die deze saaie boel eens tot leven bracht? Hmmm? "

[ bericht aangepast op 3 april 2023 - 22:02 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

☽ · ☾ SETH ♥♥ w/ Dom ♥♥       Zijn wangen hadden een vertederende rode kleur gekregen, die hij trachtte te verbergen door zijn gezicht naar de borstkas van Seth te keren – die zich op zijn beurt inhield hem niet nogmaals te kussen. In plaats daarvan plaagde hij hem door middel van een opmerking en Seth grinnikte zacht door het antwoord die Dom leverde.       Met zijn vingers door de zachte haren van zijn partner, veegde hij zijn oor vrij van de lokken, om tegelijkertijd langzaam naar voren te buigen. “Perhaps tonight you can express just how much you love me”, fluisterde hij provocerend, “little one”, Rechtstaand trok hij een wenkbrauw lichtelijk omhoog, een blik in zijn poelen die hem vertelde aan alle intieme momenten te denken die ze al samen beleefd hadden – en allen die nog in het verschiet lagen. Het was op z’n zachtst gezegd. . . zinnenprikkelend. In het bos liet hij de zoon van Alice niet direct los, in plaats daarvan deelde hij mede zijn ogen te sluiten en niet stiekem te kijken – iets wat Dom geregeld deed en menig verrassing sneller dan gewild onthuld werd. Gelukkig luisterde het konijntje voor de verandering ditmaal wel, en terwijl Seth zijn ogen over Dominic's knappe gelaatstrekken liet dwalen, drukte hij in pure opwelling zijn lippen op die van hem. Het vermakelijke gejammer had de Engel des Doods uiteindelijk over de streep getrokken. Gokkende dat Dom zijn ogen niet dicht kon houden door dit, glimlachte hij tegen zijn lippen aan.       "Are you okay, Dominic?" Hij pakte zijn beide handen vast, een onpeilbare expressie over zijn gelaat heen. "Be patient, my sweet bunny, you'll know sooner rather than later. Now, let me guide you –and do keep your eyes closed. Otherwise I'll take you right back and won't surprise you anymore."       Zo goed mogelijk leidde hij hem naar een open plek waar ze binnen een minuut al aangekomen waren. Daar aangekomen controleerde hij voor de laatste keer of hij daadwerkelijk geluisterd had, en glimlachte vervolgens om het antwoord. "You may now open your beautiful eyes, Dominic." Op deze open plek huppen meerdere konijntjes met verschillende kleuren en groottes, waarvan Seth zeker wist dat Dom enthousiast zou worden, en was het aangekleed op een wijze die aan Wonderland deed denken. Er stond een tafel, opzettelijk iets scheef, met alle lekkernijen en drankjes die de jongen lekker vond. Normaal gesproken, zou Seth het niet fijn hebben gevonden – daar hij hem waarschuwde niet teveel zoetigheid binnen te krijgen – maar dit moment was speciaal voor hem gecreëerd. Daarnaast had hij zelfs de hele dag niet gerookt en zijn kleding als zowel hemzelf grondig gewassen zodat Dominic geen last zou hebben van de geur.       "Well, what do you think, my love?" Seth had zich ondertussen naar de tafel begeven, waar hij een kopje thee inschonk precies op de wijze die de Wonderling zou behagen. "Do you fancy a cup of tea – or do you want to show me now how much you love me?"

[ bericht aangepast op 3 april 2023 - 23:11 ]

---

[ heaven knows ]

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Die grijns van hem, Lyra zag zijn gezichtsuitdrukking veranderen en ze weet maar al te goed wat dat betekent. Of ja, dankzij hem twijfelt ze daar nog over. Betekent dit dat hij degene is die haar aan het manipuleren is of is het toch iets anders? Nu is het vooral zijzelf die twijfelt, zonder invloed van hem. Want nog steeds begrijpt ze niet hoe hij zoiets kan doen zonder geluid te maken, maar misschien moet ze de vereisten van zijn kracht heroverwegen.       Lyra's gezicht straalt nog steeds pure focus uit, ze weet niet precies hoe, maar ze probeert frustratie, twijfel en woede te verbergen. Ze toont dan ook geen teken van emotie als ze hem eindelijk raakt. In plaats daarvan blijft ze gewoon doorzetten, ze draait zich in een ruk om als hij ineens achter haar verschijnt. Dat is namelijk niet iets waar ze over kan twijfelen, omdat dat een soort reflex is geworden. Ze duikt nét op tijd onder zijn zwaard, of althans de schijnbeweging ervan. Ze merkt al snel dat ze een fout heeft gemaakt, want het koude metaal snijdt over haar huid. Ze ademt een keer scherp in, voor ze haar kiezen weer op elkaar duwt. Ja het doet pijn, maar ze heeft erger meegemaakt. Ze kan hier doorheen zetten. Bovendien kon de wond nooit heel diep zijn, want ze kan haar been nog bewegen. Dus de spieren zullen waarschijnlijk nog intact zijn. Dat is alles wat ze hoeft te weten, het bloed dat eruit sijpelt, is haar geen blik waard. Bovendien is door haar zwarte legging lastig te zien hoeveel bloed er echt uit de wond is gekomen, al vertelt de rode streep genoeg.       Ze weet niet zo goed hoe ze hier op moet reageren, twijfelend of ze toch een boze opmerking naar zijn hoofd moet gooien of hem 2x zo hard moet terugslaan. In een vriendschappelijk duel was ze voor de eerste keuze gegaan, maar dit is niet meer vriendschappelijk. Haar ogen schieten naar de zijne, waarbij ze al gauw het verschil in gezichtsuitdrukkingen weer opmerkt. Precies op dat moment voelt ze de twijfel wat zakken. In het begin is het niet veel, maar het is genoeg voor haar om een juiste conclusie te kunnen trekken. Hij zit hierachter.       Lyra maakt gebruik van het moment dat hij afgeleid is om met de staf uit te halen naar zijn hoofd. Dit keer raakt ze wel, waardoor haar mondhoeken zich toch een beetje optrekken. Nu is het haar beurt. Zodra hij wankelt, zet zij een paar stappen naar hem toe, want no way dat hij hiermee weg gaat komen. Hoe meer de twijfel begint te zakken, hoe meer grip ze weer krijgt op haar emoties. Het geeft haar de nodige boost om zich over de overgebleven twijfel heen te zetten. Om het gevecht tot een einde te brengen, laat ze hem haar pakken. Hem een beetje zelfvertrouwen geven, zodat ze hem daarna kan inmaken. Ze voelt de punt van zijn zwaard tegen haar hals, terwijl haar staf vastzit in zijn hand. Afkeurend schudt ze haar hoofd. 'Dit had je niet moeten doen Marmoris,' zegt ze hem op kille toon, bijna dreigend.       Nu is het tijd om los te komen. Aangezien ze sterker is dan hij, trekt ze de staf richting het gevest van het zwaard. Als eerst moet ze namelijk die gevaarlijke punt voor haar hals weghalen, want wie weet waar hij nog meer tot in staat is. De staf laat zijn hand zakken, waardoor ook het zwaard uit haar gezichtsveld is. Zodra ze haar hals veilig heeft gesteld, gaat haar vrije vuist in een rechte en harde beweging naar zijn gezicht. Ze hoort iets kraken onder haar vingers, maar dat maakt haar niets uit. Hij is begonnen met zijn vieze manier van vechten en dan had hij de ballen om haar barbaars te noemen? Haar woede begint de overhand te nemen, waardoor ze geen genoegen neemt met een gebroken neus. 'Wat dacht je wel niet?' Haar voet schiet richting zijn borst, waarbij ze hem met een harde trap omver probeert te krijgen. 'Blijf uit mijn hoofd.' Haar woorden zijn direct en kort, alsof ze de woede nog iets tegen probeert te houden. Ze schreeuwt dan ook niet, een duidelijke toon vindt zij genoeg om tot haar door te dringen. Dat doet waarschijnlijk ook meer dan schreeuwen. 'Ik zweer het Marmoris, als jij nogmaals zo'n streek in je hoofd haalt, dan is het gedaan met je.' Kijk dit is een dreigement en eentje die ze ook echt meent. Het maakt haar niet uit dat ze halve vrienden zijn, ergens trekt ze de grens. Ze zag namelijk wel in zijn ogen dat hij bijna leek te genieten hiervan, terwijl zij aan het lijden was.       Haar bo-staff houdt ze op een defensieve manier voor zich, voor het geval meneertje besluit om nogmaals aan te vallen. Al laat haar houding zien dat dat misschien niet de juiste keuze is. Kort wendt ze haar blik van hem af, om naar de schade op haar scheen te kijken. Ze vloekt zachtjes, ze moet nog naar het bal vanavond.

Lyra schudde afkeurend haar hoofd, wat haar een grimmige glimlach van Kais kant opleverde omdat het lawaai in zijn hoofd stilaan te luid werd. Hij hoorde amper wat ze zei toen ze haar mond open deed en toen een scherpe pijn plots door zijn neus en de rest van zijn gezicht schoot, werd alles weer stil, buiten zijn eigen zware ademhaling. Kai liet zijn zwaard in het gras vallen en likte het bloed van zijn bovenlip.       "Ah shit, Lyra, heb je nu weer m'n neus ge..." Verder kwam hij niet, want toen lag hij plots met zijn hoofd in het gras. Ach ja. Fair enough.       "Blijf uit mijn hoofd." Technisch gezien had Kai daar nooit gezeten - hij had gewoon geluisterd naar wat er uit haar hoofd kwam en had toen zelf iets teruggestuurd - maar hij hield wijselijk zijn mond. Hij was nog steeds buiten adem en nam even de tijd om te herstellen terwijl hij naar de donkere wolken boven hem keek. "Ik zweer het, Marmoris, als jij nogmaals zo'n streek in je hoofd haalt, dan is het gedaan met je."       Kai had het lef om luidop te grinniken, duwde zich recht op zijn ellebogen en keek met een bloederige glimlach op naar Lyra, elk gevoel van ellende dat hij daarnet nog even gevoeld had, verdwenen. "Sorry." Het klonk niet echt gemeend, zeker niet omdat hij nog steeds aan het lachen was. Het bloed stroomde nog steeds uit zijn neus, en zijn rechterslaap begon aardig blauw te zien. Kai ging in kleermakerszit zitten en trok de onderkant van zijn t-shirt naar boven om het bloed te vangen. Hij merkte hoe Lyra haar schenen checkte terwijl ze haar staf nog steeds defensief voor zich uit hield. Kai trok een wenkbrauw op. Misschien moesten ze toch even een pitstop in de ziekenboeg maken voor ze op het bal verschenen.       "Ach, maak je niet druk. Ik ben heus je diepste, donkerste geheimen niet te weten gekomen. Daarnaast weet ik toch allang dat je me onweerstaanbaar vindt."       Kai liet de rand van zijn shirt weer zakken en inspecteerde de doordrenkte stof. Het bloed gutste nog steeds over zijn lippen, maar hij kon desondanks nog steeds oké ademhalen, wat betekende dat de schade beperkt was. Hij duwde zichzelf behendig overeind en trok het geruïneerde T-shirt over zijn hoofd om het dan in een prop weer tegen zijn neus te duwen en meteen kippenvel over zijn hele lijf te krijgen.

---

help

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Lyra weet dat ze hechtingen nodig gaat hebben in haar been, ondanks dat ze al sneller geneest dan een normaal persoon. Dit betekent niet dat het binnen een uurtje genezen is, dus hechtingen zijn alsnog van belang. Ze heeft alleen totaal geen zin om naar de ziekenboeg te gaan, dat is namelijk kostbare tijd die ze liever op een andere manier spendeert. Bovendien zal Kai daar waarschijnlijk ook heen moeten, dus dan zit ze nog langer met hem opgescheept.       Ze rolt haar ogen als hij begint te grinniken, deze jongen heeft echt problemen. Al zou zij in zijn situatie misschien wel dezelfde reactie hebben, maar dat laat ze achterwegen natuurlijk. "Sorry." Lichtjes trekt ze een wenkbrauw op als ze de verontschuldiging van de jongen hoort. Ze hoort dat hij het niet meent, bovendien helpt die glimlach ook niet mee, maar het is beter dan niets. Ze had überhaupt niet verwacht dat hij iets van sorry ging zeggen. Ze reageert er dan ook alleen op met een korte knik. Aan zijn houding ziet ze dat hij niet meer van plan is aan te vallen en dus laat ze de stok op de grond rusten, nu kan ze er ook gelijk wat op ondersteunen, om zo haar been wat minder te belasten. Ze gaat namelijk nog de hele avond moeten staan, dus dat betekent nu zo veel mogelijk rust pakken.       Om de prikkende pijn in haar been te negeren, besluit ze zich te focussen op Kai, die er veel erger uitzag. Een tevreden glimlach staat op haar gezicht. Ze heeft zijn neus goed geraakt, dus daar mag ze zeker trots op zijn. "Ach, maak je niet druk. Ik ben heus je diepste, donkerste geheimen niet te weten gekomen. Daarnaast weet ik toch allang dat je me onweerstaanbaar vindt.". Lyra rolt haar ogen, al krullen haar mondhoeken wel wat meer op van die opmerking. 'Dat zou je willen, ik ben bang dat je neus nu officieel verpest is. Ik hoop voor je dat ze hem nog recht kunnen zetten,' grinnikt ze hem plagend toe. 'Maar een beetje fluiten om me af te leiden prima,' begint ze dan wat serieuzer, want dit is wel iets wat ze duidelijk wilt hebben bij hem. 'Maar dit? Nooit meer. Ga maar met iemand anders emoties kloten, maar van die van mij blijf je af.' Ze kijkt hem nu strak aan, zodat hij weet dat ze dit echt meent. Even geen grapjes. Ze voelde zich namelijk zo machteloos, alsof ze dat laatste beetje controle over zichzelf ook had verloren. Daarnaast is het gevoel van twijfel ook iets wat ze niet gewend is en dus ook niet wilt voelen.       Ze haalt kort haar neus op als hij overeind komt, kort laat ze haar ogen over zijn bovenlichaam glijden. Het is niets wat ze nog nooit heeft gezien, maar het blijft leuk om naar te kijken. 'Ik ga mijn been laten hechten,' deelt ze hem dan mee, want hoe eerder dat gedaan is, hoe beter. 'Ik zou ook maar opschieten met je neus, voor hij voor altijd krom blijft.' Een lachje ontsnapt uit haar mond bij de gedachten van Kai met een kromme neus.

Ik wist niet wat me bezielde. Waarom gaf ik Elio een tweede - nee, derde, vierde, vijfde? - kans? Hij had er genoeg gekregen, dat was zeker.       En toch, toen zijn mondhoeken langzaam omhoog gleden in een tevreden grijns, kon ik niet anders dan de lach overnemen. Hij strook met zijn vingers door mijn haren en liet zijn hand toen op mijn wang rusten. Elio's duim streek over mijn lippen en ik werd voor de zoveelste keer vandaag weer eens bloedrood. Zijn gezicht kwam langzaam dichterbij en bij iedere ingesloten centimeter voelde ik mijn hart sneller bonzen. Toen drukte hij zijn lippen op de mijne en vergat ik alles rondom me.       Ik wist niet hoe lang de zoen precies duurde. Ik wist alleen dat, toen Elio zich van me losmaakte, ik naar adem hapte en ik me meteen terug tegen hem aan drukte. Hij was nu van mij - voor eventjes dan - en ik was niet van plan om hem snel los te laten. Ik krulde mijn armen rond zijn nek, mijn vingers in zijn natte haren en drukte mijn lippen tegen de zijne.       Elio proefde naar het zoete water uit het meer. Toen ik door mijn halfgesloten oogleden naar hem gluurde, zag ik de druppels in zijn wimpers. Dit is waar we thuishoorden, hij en ik, in het water en bij elkaar.       De zon verdween langzaam achter de bergen en het werd steeds kouder in het water. Een rilling liep over mijn rug en ik kon niet anders dan de omhelzing onderbreken. 'Dat... Dat was niet wat ik verwacht had,' grijnsde ik. Ik kon het niet helpen en plantte nog een paar kleine, liefdevolle kusjes op zijn voorhoofd, jukbeenderen en neus. Toen hees ik mezelf op de kant van het meer. 'Het begint laat te worden. Zullen we maar naar binnen gaan?' ik wees naar het kippenvel op mijn armen en naar mijn trillende lippen van de kou. 'Als het hier niet zo verdomd koud werd 's avonds, had ik hier heel de nacht kunnen blijven,' zei ik stilletjes. Toen sloot ik mijn ogen, omklemde ik het medaillon rond mijn nek en fluisterde zacht: 'aan land'. Meteen verschenen er twee mensenbenen, waar eerst een lange vissenstaart had gezeten. Ik klemde mijn armen rond mijn knieën, om even te kunnen wennen aan het gevoel. Deze huid was zoveel gevoeliger dan mijn schubben.       Het liefst wilde ik Elio vragen waar ik stond. Had de zoen iets voor hem betekend? Of was het de zoveelste opwelling voor hem, die hij meteen weer zou vergeten? Dat was het niet voor mij, alleszins. De herinnering aan daarnet stond nu al op mijn netvlies gebrand en daar zou hij nog lang blijven ook. Misschien kon ik Elio toch ooit overtuigen om voor mij te kiezen - helemaal deze keer?       Maar omdat ik de vraag niet durfde te stellen, bleef het stil op onze wandeling terug naar de school. We liepen langs het oefenterrein en ik liet mijn ogen over het open veld glijden. Toen stokte mijn adem in mijn keel. 'K-Kai?'       Mijn grote ogen gingen van Kai's ontblote bortskas naar het bebloede t-shirt, dat hij tegen zijn neus gedrukt hield. Een donkere, nare plek ontstond ter hoogte van zijn rechterslaap. Ik had mijn broer de hele zomer niet gezien en nu stond hij hier, ineens, voor mijn neus, bebloed en gekneusd?       Ik twijfelde nog één seconde en rende toen naar Kai toe, om hem meteen te omhelzen. Ik drukte hem stevig tegen me aan en voelde de tranen achter mijn ogen branden. Hij voelde peziger en gespierder dan de laatste keer dat ik hem omhelsd had - al kon ik me niet goed herinneren wanneer dat was geweest. Toen liet ik Kai los en sloeg ik hem tegen zijn borstkast. 'Je had op zijn minst kunnen schrijven, Kai. Eén brief was genoeg geweest.'       Snel daarna liet ik hem weer los. Ik moest mezelf er regelmatig aan herinneren dat Kai en ik niet meer zo close waren als vroeger. Ik sloeg mijn ogen neer, mezelf er ineens heel erg van bewust dat Elio en Lyra er ook bij stonden en ze getuige waren geweest van mijn mini-uitbarsting. Wat zouden ze wel niet van me denken? Ik kruiste mijn armen en zette een stap achteruit, niet wetend welke houding ik mezelf moest geven. 'Sorry,' mompelde ik zachtjes.

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Kais gedachten debatteerden wat meer sociaal acceptabel was: met een bebloed T-shirt op campus rondlopen, of zonder? Hij wreef met zijn ene hand over zijn arm - het begon toch aardig koud te worden - de andere drukte nog steeds de prop stof tegen zijn neus. Wanneer Lyra van wal stak met een hele dreigende preek, rolde hij met zijn ogen. Hij had de sterke neiging iets heel erg gemeens of onheilspellends te zeggen zoals "De volgende keer zie je het toch nooit aankomen," of "Hoe voelt het om machteloos te zijn?" of "Hou je bek, dramaqueen." Kai zei geen van die dingen - op fysiek vlak zou de strijd tussen hen altijd oneerlijk blijven. Hij nam genoegen met andere overwinningen - want die waren er, zelfs als Lyra ze ontkende.       "Ik ga mijn been laten hechten," deelde ze uiteindelijk mee. "Ik zou ook maar opschieten met je neus, voor hij voor altijd krom blijft."       "Ik denk eigenlijk dat je die lelijke bochel eruit gestompt hebt." Kais stem klonk gedempt en nasaal. "Waarvoor dank." Het stomme orgaan leek maar niet te willen ophouden met bloeden - zonder T-shirt leek dan toch de beste optie, anders gingen mensen nog denken dat hij in elkaar geslagen was.       Hij vroeg zich af of zijn bloed zo'n modieus tie-dye patroon zou achterlaten op zijn T-shirt en of het iets zou zijn dat hem zou staan of dat hij het T-shirt toch beter gewoon in de vuilnisbak dumpte voordat hij het kon uittesten. Uiteindelijk zette hij de gedachte uit zijn hoofd en bukte hij zich om zijn zwaard weer op te rapen en op te bergen - wat niet superhandig ging omdat hij nog steeds met die stomme bloedneus zat. Voordien had hij niet eens geweten dat er zoveel bloed in zijn neus zat. Straks bloedde hij dood - dan was Lyra meteen geschorst en kon hij zichzelf mooi de ultieme winnaar noemen.       "Als je niet uit de zwaardvechtclub gegooid, of geschorst wil worden omwille van 'onveilige praktijken'... We werden overvallen door een crimineel, oké?"       Voordat hij Lyra's antwoord te weten kwam, vloog er hem plots een meisje om de hals en Kai hapte naar adem door de plotse pijn die door zijn lichaam schoot - mooi, had Lyra's laatste stomp hem ook nog gebroken ribben opgeleverd. Hij had er niet eens op gelet dat er op zijn bovenlijf ook een aantal mooie blauwe plekken tevoorschijn kwamen. Ondanks de pijn hief hij uit een reflex toch zijn vrije arm (ook al had de hand van die arm een zwaard vast) om het meisje - hij besefte dat het Naia was - terug te omhelzen. Hij had haar in geen maanden gezien.       Toen ze hem op zijn borst sloeg, kon hij een pijnlijke kreun niet onderdrukken. "Je had op zijn minst kunnen schrijven, Kai. Eén brief was genoeg geweest."       Zijn gezicht vertrok zich automatisch in een boze frons - maar toen werd hij zich opnieuw gewaar van Lyra's aanwezigheid achter hem, en van die van... Elio? De frons werd verward.       Naia zette een stap achteruit. "Sorry," mompelde ze, wat ervoor zorgde dat Kais blik zich terug naar haar verplaatste - en naar zijn bloed op de halslijn van haar jurk (blouse? shirt? Idk what she's wearing man).       "Ah, Nana," begon hij. "Nu hangt er bloed aan je kleren, idioot."

---

help

---

---

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Het was een klein plukje van zijn zwarte haar wat Lucien de hele dag al dwars had gezeten, elke keer dat hij zijn spiegelbeeld oppikte, en dat was vaak, zag hij het de verkeerde kant op steken. Vannochtend, had hij geen tijd gehad, als hij optijd wou komen bij zijn lessen op Metanoia moest hij ruim van te voren weg gaan, deze school was als een doolhof en elke keer dat Lucien het doolhof leek te hebben uitgevogeld leken de hallen weer van plaats te veranderen. Of misschien had hij toch nog niet uit kunnen vogelen hoe de hallen hier in elkaar staken. Net zoals hij niet uit kon vinden hoe hij dat laatste plukje op precies de juiste plek gestreken kreeg. Lucien liet zijn vingers langs de verschillende haar produten onder zijn speigel gaan, tot hij de juiste gel vond. "BROTHA!" Klonk er ineens luid door de kamer heen terwijl de houten deur met een luid kabaal tegen de wand aan werd gegooid. Lucien hoefde niet eens op te kijken om te weten wie er met zoveel jeu naar binnen kwam gestormd. Lucien kende de brullende toon van zijn oudere, misschien wel minst favoriete broer van mijlen ver en hij had er nu even geen zin in. "Meekomen jij! We hebben een feestje te redden. " werd hem vervolgens gecomandeerd, nu keek Lucien even op, naar de sporen van zijn broer die al door de gang weg stampte en waarschijnlijk dacht dat Lucien achter hem aan aan het rennen was. Marius zou beter moeten weten, Lucien luisterde niet naar bevellen, in iedergeval niet naar die van zijn oudere broers. Lucien duwde eindelijk het plukje haar terug in zijn plaats, een tevreden zucht rolde over Lucien zijn lippen, hij voelde zichzelf weer een beetje tot rust komen. " Sacré blue, OU est lui ? FILS de PUTE! " Marius stormde weer binnen, zijn vingers krulden zich om Lucien zijn kraag, de plotselinge beweging zorgde er voor dat Lucien zijn haar weer terug viel, OP DE VERKEERDE PLEK. 'Putain!! Mari.' mommperde Lucien terwijl hij zich nu eindelijk naar zijn broer omdraaide. " LUCIEN ! Jezelf bewonderen is voorbij - werken NU." zei Marius, een diepe zucht rolde over Lucien zijn lippen heen. Eerst durfde Marius zijn rust te verstoren, toen zorgde hij er voor dat zijn haar werd verwaarloosd en nu beval hij hem ook nog eens om te werken.... Te werken... Had Marius wel door tegen wie hij aan het praten was als er iemand liever lui dan moe was dan was het Lucien wel, werken stond niet in zijn woordenboek. "Hoe moeten we anders een illigale Ira rave hebben vanavond? Jij wilt toch ook bekend staan als de man die deze saaie boel eens tot leven bracht? Hmmm? " Lucien trok zijn wenkbrauwen op bij het idee van zijn broer, het was geen verkeerd idee. 'Oh ik wil daar best bekend om staan.' zei Lucien terwijl hij voor een heel kort moment deed alsof hij over Marius zijn idee nadacht. 'Maar wil ik echt de moeite daarvoor doen? Nee ik dacht het niet.' Lucien draaide zich weer om naar de spiegel om opnieuw zijn haar te doen. 'Ga iemand anders lastig vallen.'

[ bericht aangepast op 4 april 2023 - 21:24 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

De eerste wie ik op zocht wanneer ik mijn dag niet had was Candy. Als ik iets graag met iemand wilde delen was zij ook de persoon wie ik op zocht. Eigenlijk zocht ik haar overal voor op. Ze was gewoon een permanent stuk van mijn leven geworden. Ik dacht iedere dag wel aan haar, zelfs onbewust spookte ze door mijn hoofd. Zoete geuren lieten me aan haar denken, felle kleurtjes. Net als nelle ritjes, de geur van benzine en nu ook lederen jasjes. Het liet me afvragen waar ik mijn dagen mee vulde voor ze in mijn leven verscheen. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ik, ondanks mijn lichaamstaal haar anders vertelde, ik haar aanrakingen nodig had. Ik schonk meer waarden aan daden dan aan woorden. Een beetje de niet lullen maar poetsen mentaliteit, net als mijn lieftallige moeder. Ik hoefde niets uit te leggen aan Candy, ze wist me automatisch te begrijpen. Ze wist ook dat ik niet graag lang in mijn emoties bleef hangen en wist me er dan ook snel weer uit te slepen, zoals alleen zij dat kon. Haar gestuntel toverde automatisch een glimlach op mijn gezicht en mijn neerslachtige gevoel was plots verdwenen als sneeuw voor de zon eenmaal ik wist dat Candy nergens heen zou gaan. ¨Ik vind die sentimentele kant zo en dan ook wel leuk hoor,¨ Sprak ze tussen neus en lippen door, waar ik allang weer afgeleid was. Echter had ik haar woorden wel degelijk gehoord. Ik draaide me om en glimlachte zwakjes. "Praten over gevoelens is niet mijn sterkste kant en ik weet niet of het ooit makkelijker gaat worden, maar ik wil wel dat je weet dat ik je altijd zal helpen waar ik kan." Sprak ik op een zachtere toon dan normaal. Ik had gezien dat het helemaal niet eng was te laten zien dat ik ook gevoelens had. In ieder geval niet bij Candy. Zij zou me nooit veroordelen. Intussen was ik zover dat ik mijn pak voor de avond had uitgezocht, eentje welke Candy ook goed wist te keuren. Ik had plots de neiging iets impulsiefs te doen. Ik had zoveel adrenaline gekregen van wat er zojuist allemaal gebeurd was. En deels wilde ik ook Candy bedanken voor haar aanwezigheid. Ze had het al wel eens vaker gehad over mijn haar verven, iets wat nooit verder kwam dan enkel geinen. Eigenlijk was het iets waar ik wel degelijk interesse in had. Haar haarkleur leek mij ook wel wat. Dit was dan ook het geen wat ik aan haar voorstelde. De blik die ik kreeg was onbetaalbaar en het liet me afvragen waarom we dit nooit eerder hadden gedaan. ¨Wait did you just .what?¨ Stamelde ze alvorens ze recht voor mijn neus kwam staan, met ogen als schotels. Ik keek haar breed grijnzend met opgetrokken wenkbrauwen aan. ¨Are you real? I don't think you are¨ Sprak ze vol ongeloof alvorens ze haar vinger in mijn wang prikte. Haar woorden en speelse aanraking lieten mij meteen brainstormen over iets waarmee ik haar kon bewijzen dat ik echt voor haar stond. Nu bracht ik op mijn beurt mijn gezicht dicht bij die van haar. Voor een moment liet ik mijn blik op haar ogen rusten alvorens ik mijn handen op haar wangen legde. Enkele seconden twijfelde ik, niet wetend of dit wel de juiste zet was. Maar als dit het niet was, waarom voelde het dan zo goed? Ik besloot mijn zorgen even aan de kant te zetten en mijn lippen op die van haar te drukken. Het was iets waarover ik wel vaker had nagedacht, waarvan ik dacht dat ik het toch nooit zou ervaren. Denkend dat Candy mij nooit op die manier zou zien. Ik was er nog steeds niet zeker van, maar nu ze er mee had ingestemd mijn date te zijn had ik iets meer hoop. Het voelde vertrouwd en als het juiste moment. Dat maakte dat ik het ook durfde.

---

How far is far