[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Lyra verlangt naar het uitdelen van klappen tegen iets dat beweegt. De dummy is alles behalve een uitdaging voor haar. Ze weet ook wel dat Kai niet zo'n hele grote uitdaging is, maar hij vecht op z'n minst terug, dat is al meer dan die dummy doet. Bovendien vindt ze zijn opmerkingen ook altijd wel vermakelijk, dus dat is een tweede pluspunt. Een derde reden om met Kai te vechten? Ze wint altijd. Oké die ene keer niet, maar toen had ze hem laten vinden. Het begon gewoon een beetje sneu te worden. Al zal ze hem nooit vertellen dat ze medelijden met hem had, want ze heeft nooit medelijden met iemand.       Een geïrriteerde zucht ontsnapt uit haar mond als hij de arm ontwijkt. Dat was niet helemaal hoe ze het gehoopt had. Waarom moet hij er nou zo saai op reageren. Ze heeft nog wel haar best gedaan om het helemaal naar hem te gooien. Haar ogen glijden langs het lemmet van het zwaard, ze was niet bang voor hem. Al zou ze het wel een tikkeltje oneerlijk vinden als hij een zwaard zou gebruiken in dit gevecht. Dan verdient zij ook een wapen. ''Het is niet netjes om rond te gooien met pas afgehakte ledematen. Denk je dat hij, dat leuk vindt?'' Lyra reageert gelijk op zijn woorden, het is een soort reflex geworden om sarcasme naar hem terug te gooien. ''Dat denk ik zeker, hij vindt het fantastisch,' knikt ze hem vol zelfvertrouwen toe, want hij weet ook niet wat de dummy denkt. Dus zij mag daar net zo goed over oordelen.       Lyra fronst zodra hij het zwaard laat zakken, toch geen gevecht? Wat is dit nou weer voor anticlimax. Dit was wel het laatste wat ze had verwacht. Gaat hij nou serieus weglopen? Ze biedt hem gewoon een gevecht aan, gratis en voor niets. "Als je toch zo nodig in de pan gehakt wil worden, kunnen we dat net zo goed buiten doen." Kai zijn woorden laten weer een frons op haar gezicht verschijnen. Of zij is niet helemaal wakker vandaag of hij is echt niet zichzelf. 'Buiten? Allergisch voor binnen?' Ze is gewoon lui, natuurlijk heeft ze geen zin om helemaal naar buiten te gaan. Zelfs niet voor een gevecht. Bovendien is binnen dichtbij de keuken, wat betekent dat ze snel een snack kan gaan halen als ze honger heeft. Door de gedachten van eten trekt ze kort haar neus op, maar helaas is de geur die ze ruikt alles behalve lekker. De stank die van zijn shirt af komt, kan ze hier ruiken 'Never mind, jij moet naar buiten. Ik weet niet uit welke container jij dat shirt hebt gevist, maar als kroonprins moet je toch genoeg geld hebben om kleren te kopen?' Nu pas valt haar op dat hij ook nog een pyjamabroek draagt, op het midden van de dag? Zelfs zij zou dat niet doen.       Zijn laatste opmerking: "Tenzij je deze laatste vijf uur toch liever voor de spiegel spendeert.", is genoeg om haar te laten verplaatsen. 'Dat stomme bal? Ik ga daar absoluut geen moeite voor doen.' Ze pakt haar flesje weer van de grond en wandelt aan richting de deur. 'Jij daarentegen kan wel een douche gebruiken,' om hem extra te plagen, haalt ze een keer duidelijk haar neus op. 'Of twee.'

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

Een stel donkere poelen keek me aan alsof ze me hier en nu kon verscheuren terwijl ik als een gazelle toekeek hoe ze steeds dichter sloop. Niet meteen meer een knat opkunnend, had ik het boek vliegensvlug achter mijn rug verdoken terwijl het schaamrood mijn wangen bekroop. Als ik even kon verdwijnen dan wilde ik dat nu wel en Hassim leek dit maar al te grappig te vinden dat kon ik horen aan het zachte gespin en het neerploffen op zijn achterste dat ik al zeker niet meer kon ontsnappen zonder hem met me mee te sleuren. Van het korte moment dat mijn bruine kijkers naar Hassim waren geflitst en daarna terug naar Elodie- leek ze verdwenen al galmde haar stem als een twee duiveltjes op mijn schouder wel door de bibliotheek gang waar ik me bevond.
“Ik had nooit gedacht dat jij zonder al het stamelen kon praten. Je verrast me Ilyas,” ik slikte even kort waarna een " Ik- ehm- Nou..." ik opende mijn mond wel om mezelf uit de situatie te helpen, maar niet eens meer wetend waar de dame is keek ik rond, tot mijn hart toch even een sprongetje maakte nu ze plots aan het eind van het gangpad stond. Gekleed in een gedurfde en voornamelijk zwarte outfit leunde ze kalm tegen de hoek aan met om haar volle lippen een grijns gekruld.
Heel erg goed kende ik de Ira studente nog niet helemaal al was Elodie wel lief voor me. Ik was nou niet de meest populaire ziel op de school geweest zelf voor de komst van de Ira studenten, maar het was wel fijn om iemand nieuws te leren kennen. Ookal was het met de nodige onzekerheden en gênante momenten van mijn kant uit.
Het stemmetje diep in mijn hoofd schreeuwde om wat te zeggen- meteen al aan mijn belofte te komen om het lot in eigen handen te nemen, maar met een verschijning als Elodie voor me was het gewoon moeilijk om mijn gedachten op orde te houden. Komaan Ilyas niet denken gewoon doen!
“.... - aan mij ligt,” wat de New Orleaanse net zei ontging me even maar een schaapachtige glimlach op mijn lippen was het eerste stapje op mijn sociale ladder. “En ik weet niet of dat een belediging moet zijn of een compliment.” Haar woorden drongen wat traagjes door, gezien een instemmend keelgeluid van mijn kant uitkwam.
Wacht- ik trok mijn wenkbrauwen kort op terwijl ik haar woorden nogmaal door liet dringen- oh no. Met handen uitgestrekt om mezelf te stoppen, kwam het boek voor dummies weer voren, waarna ik met paniekerige blik het ding hard tegen mijn borst aandrukte , mijn armen er zo omheen gekuist dat de titel niet meer leesbaar zou zijn. " Niet zozeer ehm- een compliment als eeh' probeerde ik me uit mijn woordenvomit te redden. " Ik bedoel wel! want eh- ik wil je zeker niet beledigen- het ehm... zit namelijk zo dat eh..." heen en weer wiebelend op mijn benen flitste mijn paniekerige blik van Elodie naar Hassim en weer naar de zwartgeklede dame.
" Het.... het ligt zeker niet aan jou hoor. Maar aan mij en ehm- " ik kon mezelf haast een hartverzakking voelen krijgen. Ik nam een teug adem en perste mijn lippen op elkaar terwijl mijn bruine kijkers beschamend naar de zomen van mijn roze broek staarden. "Conversaties zijn lastig..." de blosjes nog roder geworden wangen nogsteeds vollop in gloei en kort mijn handen door mijn haar krabbelend rechtte ik mijn rug weer. "Ik probeer er ehm aan te werken." ik schonk haar een klein bescheiden glimlachje en loste iets het boek in mijn handen. " W...Welk boek heb je daar?" poogde ik mezelf te herpakken, tevens ik oprecht een gesprek wilde aangaan met de Hoodoo Priestess.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

De mouwen van mijn hoodie trok ik over mijn handen heen. Het begon inmiddels best frisjes te worden. Er hing rond de begraafplaats altijd wel een grimmige en kille sfeer. Je zou denken dat ik er inmiddels aan gewend zou moeten zijn. Toch was dat een hele andere kou. De kou die de dood met zich mee bracht werkte vreemd geruststellend. Het was alsof het haar armen naar me uitreikte en me in een omhelzing trok. Als kind was ik praktisch overal bang voor, zelfs voor mijn eigen schaduw. De eerste paar keer dat ik een verschijning had gezien was ik dan ook van mijn stokje gegaan, was ik weggerend of sloot ik mezelf op in de voorraadkast, niet door hebbend dat ik daar net zo goed dingen tegen zou kunnen komen. Het had ervoor gezorgd dat ik stopte met praten. Tenminste, tegen mensen met een hartslag. Ik kon me uren vermaken met tegen muren praten volgens mijn ouders. Ik werd dan ook de ene na de andere kinderpsycholoog en psychiater af gestuurd, in de hoop iets te kunnen vinden. Helaas leverde het enkel frustraties op. Tegenwoordig deden de verschijningen me weinig tot niets. Het was een deel van mijn leven geworden, van mijn persoonlijkheid. Ik was in ieder geval nooit allleen... Niet volledig. Dat was dan ook één van de redenen waarom ik graag begraafplaatsen bezocht. De meeste hier voelden zich eenzaam, net als ik. De meeste praatte niet met me, gunde me niet eens een blik waardig. Sommigen keken enkel gefascineerd naar me en anderen trachtte me bang te maken. Er waren zelden entiteiten wie echt met me probeerde te communiceren. Iets wat misschien maar goed was ook. Ik klapte mijn schetsboek dicht en borg deze veilig op in mijn tas. "Nog steeds geen vrienden zie ik." Toen ik zei dat verschijningen me weinig tot niets deden bedoelde ik dit dus als uitzondering. Ik kreeg bijna een hartverzakking van de stem welke uit het niets opdoemde. Ik keek naast me en keek tegen een vertrouwde verschijning aan. Julie. Ik zuchtte diep waarna ik mijn blik weer op mijn tas richtte. Ik had hier toch zo geen zin in. Wanneer ik haar nodig had was ze in geen velden of wegen te bekennen en nu ik van plan was te vertrekken besloot mevrouw op te komen draven. Natuurlijk was het naïef van me om te denken dat ze zich zomaar zou laten negeren. Ze verscheen enkele seconden later gewoon weer stug voor me, ditmaal aan de andere kant. Ik was inmiddels omhoog gekrabbeld en stond nu oog in oog met de grauwe zwartharige dame. "En jij hebt nog steeds geen aandacht gekregen zeker?" Gaf ik haar een sneer, alvorens ik stug door begon te lopen richting de school. "Daar heb ik jou toch voor?" Sprak ze, gevolgd door een gemene giechel, wetend dat dit de glas harde waarheid was. Ik kon haar gergeld wel schieten, maar zij wist net zo goed als ik dat ik afhankelijk was van haar. Ik wilde ons geen vrienden noemen maar daar begon het wel verdacht veel op te lijken. Het was nu al enkele momenten stil, iets wat ongewoon was voor haar. Eenmaal ze begonnen was me te terroriseren zou het wel even duren voor ze het weer beu zou zijn... Ik draaide mijn hoofd om -om te zien of ze niet achter was gebleven. Helaas voor mij was dit niet het geval. Het moment dat ik me weer om wilde draaien verscheen haar gezicht gevaarlijk dicht bij dat van mij, wederom gevolgd door een schater lach. Ik draaide me nijdig om en versnelde mijn pas. "Ha-ha, erg geestig" sprak ik met een kleine grijns. Ik vond mezelf op dit moment stiekem best grappig. Als zij zo flauw deed kon ik het ook. "Zeg, je kunt toch wel tegen een geintje? Of staar je de rest van de dag liever depressief voor je uit?" Vroeg ze terwijl ze iets aan het doen was wat verdacht veel op koppeltje duiken leek. Ik besloot haar te negeren. Wonder boven wonder hield ze zich de rest van de tocht koest. Althans, zo goed als. Het enige wat ik kon doen was hopen dat ze zich vroeg of laat zou gaan vervelen. Julie was niet enkel een geest, ze was ook een stalker. Ik had haar voor het eerst gezien in de kelder van het leegstaande huis tegenover mijn oudelijk huis. Ik had een voetbal voor mijn veertiende verjaardag gekregen, in de hoop dit me aan te sporen buiten te gaan sporten met mijn leeftijdsgenootjes. Tevergeefs, natuurlijk. Het resulteerde er enkel in dat ik er zelf buiten een aantal trappen tegen aan had gegeven, er vervolgens mijn frustraties op af reageerde en er zo hard tegenaan trapte dat de bal dwars door de kelderruit van het leegstaande huis was gevlogen. Bang voor de preek van mijn ouders was ik er maar achteraan gegaan. En zo was ik aan mijn oh zo geestige stalker gekomen... Ze had me sinds die dag nooit meer verlaten en was me nu zelfs naar de universiteit gevolgd. Soms was ze er een paar weken niet, misschien hadden geesten ook behoefte aan vakantie... Maar ze wist de momenten die ze verscheen altijd zorgvuldig uit te zoeken. Wat mijn plan voor de avond was, wist ik ook nog niet. Ik hoopte in ieder geval dat Julie snel op zou krassen. Het plan voor nu was mijn spullen afdroppen in mijn kamer. Ik was bijna op de plek van bestemming toen ik een beertje vrolijk rond zag hobbelen in de gang voor me. Ik stopte voor een seconde om zeker te weten dat het daadwerkelijk hetzelfde beertje was wat me recentelijk op was komen zoeken. Ik knipperde een paar keer om hem vervolgens te volgen. Ik had geen idee waar hij vandaan was gekomen maar hij had me willen troosten. Ik wist niet zo goed of het nou echt was gebeurd of niet, ik zag immers wel vaker dingen... Dit beeld bevestigde echter dat ik niet gek was geworden en dat er gelukkig niet nog een vloek over me rustte... Alleen geesten zien was genoeg, daar hoefde geen knuffeldieren aan toegevoegd te worden. Tot mijn opluchting leek iedereen dit beertje te kunnen zien. Ze wezen hem na en lachten om hoe schattig hij was. Het beertje schoot snel om de hoek van de bibliotheek. Eenmaal ik de biblotheek in liep leek hij echter nergens meer te bekennen. Ik fronste en liet mijn blik eens goed over alles heen gaan. Na enkele seconden had ik hem weer in mijn vizier. Hij was op één van de studeertafels geklauterd en was aandachtig naar mijn kamergenootje, Caleb, aan het kijken. Was dit beertje van hem...? Dan had ik hem toch wel eerder gezien, toch? Ik besloot op de jongen en de kleine beer af te lopen, mijn wangen al rood aanlopend van de verlegenheid. "Hi, eh..." Stamelde ik, spontaan vergetend wat ik ook alweer wilde vragen. "Dit is misschien een gekke vraag, maar, uhm..." Ondertussen peuterde ik nerveus aan de huid van mijn vingers en richtte ik mijn blik net langs Caleb op. "Maar is deze beer misschien van jou?"

---

How far is far

‵BOO YOU WHORE‵

• ♛ • POPPY DEVIL       De rode glans over haar lichte poelen was verdwenen, en ze gebruikte deze kans om met haar ogen te rollen. Tot nog toe was ze niet onder de indruk geweest van de woorden als zowel de acties die hij had uitgekozen. Uitgekozen –want soortgelijke mensen selecteren hun handelswijze op basis wat ze eruit trachten te krijgen. Nu hadden de geruchten en zijn aandeel Crimson een notoire naam gegeven, een naam die hij niet verdiende. Sterker nog: ze was zwaar underwhelmed, verbijsterd zelfs door de gang van zaken.       Het liefste had ze hem in benzine gegoten en haar sigaret erbij gegooid –maar, ze had wat beters in petto. Bij terugkomst wees ze naar een jongeman met platinum-blond haar en een lijkbleke expressie – Larsen. Haar mondhoeken krulden zich duivels naar boven zodra ze gadesloeg hoe Crimson te werk ging –dat zijn arm daarbij over de schouders van haar beste vriendin was geslagen, vond ze weer wat minder. Met een blanco uitdrukking en haar armen over elkaar geslagen, leunde ze met haar rug tegen de stenen muur aan. Ze vroeg zich af hoezo hij zich op Brianna had gefixeerd, en naast dat, hoezo Brianna niet gewoonweg zijn arm weg sloeg? Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd, die ze snel weg wist te jagen.       "En wat had die afknapper voor toneelspel te betekenen? Mijn broertje kon het nog beter toen hij vastgebonden zat en geen kant op kon. Wat een anticlimax, zeg." Verveeld duwde ze zich recht, en haalde een hand door haar rode lokken. Ze had meer willen zeggen alleen daar was Vaatdoekje om opnieuw haar plannen te dwarsbomen. Toen hij echter Crimson tegen de muur aandrukte, haalde ze haar wenkbrauwen omhoog. Of niet – dit was toch nog sappig geworden. Het was alleen jammer dat zijn keel niet steviger was dichtgeknepen.       "Trouble in paradise?" Hoewel er een glimlach op haar lippen trachtte te spelen, klakte ze teleurstellend met haar tong. "Tragic. In elk geval, ik zei nog dat je ze met rust moest laten, Crimson, maar je wilde per sé een punt maken om jezelf te bewijzen", ze rolde haar ogen, "I'll leave you boys to it, and Larsen, do give my best to Amor the next time you see him. Ta-ta", zwaaide ze op haar manier gedag voordat ze naar Brianna liep.       "Oh, don't look at me like that, love. I swear I didn't do anything, and I'll explain everything on the way." Het moment dat ze haar arm door die van Brianna had gelinkt en haar meetrok, hield ze haar andere hand achter haar hoofd – middelvinger opgestoken. "Ik maak me zorgen om jou, darling, gaat het wel goed? You look like you've seen a ghost." In gedachten voegde ze toe dat ze dat wel kon begrijpen, gezien Larsen.       Eens ze de richting op waren gekomen om hun eigen gang in te lopen voor de dorm rooms hoorde ze luid getier in het Frans. Nu klonk die taal sowieso al als een plekje weg van thuis, en het feit dat er scheldwoorden klonken, was een plus – er was echter één probleem. . . Het kwam van Marius af –die achterlijke imbeciel! Om haar gedachten snel ergens anders op te richten, glimlachte ze – enigszins geforceerd – naar Brianna. "Laten we onze samenvatting voor vandaag combineren met een masker, I have so much to tell you!"

[ bericht aangepast op 4 april 2023 - 21:47 ]

---

[ heaven knows ]

Deze dag liet blijken dat we elkaar nog wel degelijk konden verrassen als het ging om impulsieve acties. En de ander terugverwijzen naar een eerder uitgevoerde actie, die de hele dag hadden gemaakt zoals die nu was. Dat was misschien nog wel het leukste, omdat het leuk was.
Het waren helemaal geen slecht bedachte acties, ook al is die gedachte minimaal een keer naar boven gekomen. De lijn waar de scheiding van wel of niet uitvoeren lag, begon steeds verder te vervagen in mijn hoofd. Hoe meer ik met Ash omging, hoe meer ik begon te merken dat ik zijn impulsieve acties toch het meest kon waarderen. De momenten dat je met een blik uitwisselen genoeg wist, waren soms heel fijn meegenomen, maar voelde toch net wat anders.
"Als ik ja zeg, ga je dan ooit nog iets anders dragen?" Ik hoefde nog geeneens op te kijken om te weten dat Ash een grijns op zijn gezicht had. Het was alleen al luid en duidelijk hoorbaar in zijn woorden. ¨Nu ik het eerste item in handen heb, denk ik dat je moet gaan delen,¨
Ik wist wel zeker dat dit het moment was dat Ash zijn kleding nog een keer goed na moest kijken. De kans dat er iets meer zou gaan verdwijnen was aanzienlijk groot nu deze situatie zich had voorgedaan en de woorden uitgesproken waren. Al had ik niet het idee dat hij er moeite mee zou hebben.
Misschien was dat stiekem ook de reden dat ik plaats nam op het bed in plaats van te helpen met zijn kleding uitzoeken. Vanaf een afstand observeren was nooit slecht. Daarbij vond ik het leuker om toe te kijken hoe hij aan het stuntelen was.
Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken bij zijn woorden en kon het niet laten om mijn tong ook naar hem uit te steken. ¨Altijd, dat weet je toch?¨
Ash had een aparte smaak. Dat moest ik toegeven en kon niemand ontkennen, maar het maakte hem wel tot wie die was. En ik voelde mij niet geroepen om dat te gaan veranderen, ook niet als we het hadden over een avond als vandaag.
Het duurde niet lang voor ik mij lichtelijk begon te vervelen in de positie waarin ik zat en draaide mij om op mijn rug. In een zeester houding hield ik het helemaal niet lang vol. Ik was mijn uitzicht ook gelijk kwijt, dus wilde opstaan om eens rond te gaan snuffelen in zijn kamer. Toen ik opkeek, kreeg ik pas door wat voor uitwerking mijn woorden hadden. Hierdoor bleef ik in een wat aparte houding hangen, kijkende hoe Ash mijn kant opgelopen kwam.
Het moment dat zijn stem brak, was het moment dat ik mijn hart hoorde breken. Ik kreeg al snel door dat ik een gevoelige snaar te pakken had. Iets wat ervoor zorgde dat er bij mij een dubbel gevoel ontstond. Aan de ene kant was ik heel blij dat hij deze kant van zichzelf toeliet en in staat was om zijn gevoelens te delen in mijn buurt. Aan de andere kant was dit de laatste staat waar ik hem in wilde zien.
¨Kom hier,¨ was het enige wat mijn mond verliet voor ik naar hem toe kroop en naast hem neerzette. Mijn ene been gooide ik over zijn schoot heen en de andere lag achter zijn rug, zodat ik hem vervolgens gemakkelijker tegen mij aan kon trekken.
Ik beet kort op mijn lip, niet wetende of mijn antwoord nu zo verstandig zou zijn. Ik had door dat Ash in alle macht probeerde om controle over zijn emoties te houden en wilde het niet erger maken voor hemzelf. Dat was ook de reden dat ik mij nog even stil hield. Uiteindelijk had ik door dat ik het op deze manier ook niet beter zou maken, omdat het niet-antwoorden ook weer gedachten kon oproepen.
¨Everything is better with you. Everything has been better since you,¨ sprak ik langzaam naar de volledige waarheid. ¨Dus ja, ik meen het,¨
Waar het mogelijk was, klemde ik mijn armen nog strakker om hem heen en drukte een zacht kusje in zijn haren. Ik kon mij op het moment niet bedenken wat hij zou moeten doen om te zorgen dat ik hem niet meer aan zou kunnen kijken. Het ergste scenario wat in mijn hoofd op zou komen was dat hij weg zou vallen in mijn leven. Dat zou het ineens een stuk minder vrolijk maken en een heel stuk leger.
In elke mogelijke situatie had ik kunnen lachen van hoe we er nu bij zaten, wetende dat ik ruim twee koppen kleiner was, maar op dit moment kwam het nog geeneens in mij op. ¨Please, don't hate yourself. It´s okay,¨
Ik wist dat die woorden meestal averechts werkten, maar ze verliet mijn mond zonder er erg in te hebben, omdat zijn hele houding het riep. Je had daar nog geeneens de kracht van gedachten of gevoelens nodig.
Ik bleef even zitten. Tot het moment dat ik mij bedacht dat de beste manier misschien toch afleiding kon zijn. Ik liet hem los en klom wat onhandig van het bed af. Mijn handen plaatsten zich over de zijne om voor zijn gezicht vandaan te halen. Ik wilde op het moment zoveel dingen doen om hem weer te laten lachen, maar wist zelf even niet meer waar ik goed aan zou doen. Met wat moeite trok ik hem overeind en besefte toen weer wat voor verschil er tussen ons zat. Van de kracht moest ik het niet hebben, want het scheelde niet veel dat we bijna samen weer op bed lagen.
´Hoeveel ik ook van die knuffels hou, het is tijd om wat aan jouw kleding te gaan doen,¨ zei ik, hopende dat dit de juiste keuze was om zijn gedachten te verzetten. ¨Misschien kom ik je dan toch wel helpen met een keuze maken,¨

[ bericht aangepast op 1 april 2023 - 17:38 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ik had een van de boeken weer plat op tafel neergelegd en was druk aan het bladeren. Ik wilde mijn nieuwste aanwinst leren om nog iets van normen en waarden mee te geven voor we op zoek zouden gaan naar een nieuwe eigenaar. Het lukte wel, maar was nog altijd op zoek manier zoeken wat dat soepeler zou laten verlopen. Maar eigenlijk was het nu meer een soort van bezigheidstherapie, dat bladeren, terwijl ik half luisterde naar het resterende gedeelte van het verhaal wat aan de gang was. Een nieuwe stem voegde zich door het verhaal toe, maar had niet het idee dat het voor mij bedoeld was.
"Maar is deze beer misschien van jou?"
Het duurde even tot deze woorden tot mij doorgedrongen waren en het duurde nog net een aantal seconden langer om te beseffen dat dit wel tegen mij was.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar het geluid dat mijn gehoorgangen binnendrong, was niet het geluid van mijn eigen stem. Met een half open mond keek ik opzij naar het beertje dat het woord had genomen.
¨LUKE!¨ riep hij vrolijk en stond met wat moeite op. Hij wist niet hoe snel hij richting de stem moest waggelen. Eenmaal aan de rand van de tafel, kwam het bedenkelijke gezicht weer terug. Ik hield mijn hoofd wat schuin en knipperde met mijn ogen, toekijkend hoe het beertje moeite deed om via elke mogelijke weg naar de schouders van de jongen te komen. Een van zijn favoriete plekken, bij mij althans, om overal overzicht te behouden. Wederom resulteerde het in dat hij een aantal keer bijna viel voordat het eindelijk gelukt was.
Ik richtte mijn blik voor het eerst op de persoon, die blijkbaar niemand minder was dan mijn kamergenoot, en liet deze daarna even terug glijden naar het gele ding wat het zichzelf gemakkelijk had gemaakt om hem te knuffelen.
De error met de nodige vraagtekens was waarschijnlijk van mijn gezicht te lezen. Ik kwam in ieder geval al zelf snel tot de conclusie dat mijn mond nog steeds open hing en klapte deze dicht voordat ik hem opendeed, beseffende dat ik nog steeds geen antwoord had gegeven.
¨Uhm..Eh.. ja, dat is Pooh en hi?¨ Het klonk eerder als een vraag dan een antwoord. Ik had nog steeds geen idee wat er zojuist was gebeurd. Ik dacht inmiddels alles gezien te hebben, maar zelfs dit was in al die jaren nieuw voor mij. Zowel het enthousiasme als de begroeting in het algemeen. ¨En dat doet hij normaal dus nooit,¨
Ik was zo van mijn apropos dat ik nog geeneens op de gedachten kwam om dat beertje terug te roepen of iets. Het enige wat mijn mond nog net kon verlaten was: ¨En jij hoort dat nog altijd te vragen voor je dat soort acties onderneemt,¨
Ik kreeg door dat de aandacht volledig weg was, dus richtte ik mijn aandacht weer op de persoon die het te verduren kreeg. ¨Ik…sorry voor dat,¨ voegde ik er snel aan toe en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Een klein ideetje kreeg vorm in Kais hoofd - iets wat hij eigenlijk nog niet in een gevecht of een serieuze situatie getest had en liever niet probeerde waar andere mensen bij waren - hij dacht opnieuw aan de brief van gisteren en even verstrakte zijn spottende glimlach naar iets dat meer geforceerd was. Daarbij, als alles toch mislukte en Lyra hem toch in het stof deed bijten, was het gras buiten nog steeds een stuk zachter dan de vloer van de trainingsruimte. Eigenlijk zou hij sowieso al een helm en beschermende kledij aan moeten wanneer hij trainde, maar Kai was nu eenmaal iemand die de regels aan zijn laars lapte en daarbij ook helemaal niet wilde toegeven dat hij die bescherming nodig had.       "Buiten? Allergisch voor binnen?" Lyra snoof en een grimas viel over haar gezicht. "Nevermind. Jij moet naar buiten. Ik weet niet uit welke container jij dat shirt hebt gevist, maar als kroonprins moet je toch genoeg geld hebben om kleren te kopen?"       Kai rook ongegeneerd aan zijn T-shirt, dat nu toch wat muf en zweterig begon te ruiken. Hij haalde zijn schouders op en boog spottend zijn hoofd terwijl hij zijn schede weer opraapte.       "Mijn excuses, jonkvrouwe Zephyra. Ik zal eraan denken mijn hoffelijke kledij aan te trekken wanneer ik van plan ben om te komen zweten in de gymzaal."       Lyra maakte een halfslachtige opmerking over de douche die hij zo dringend nodig had terwijl ze haar drinkfles oppikte en naar de deur liep. Kai rolde met zijn ogen, maar ging er niet verder op in. In plaats daarvan stak hij zijn rapier terug in de schede - het was een oefenzwaard dat hij al zes jaar bezat, niet eens scherp, maar nog steeds een prachtig ding. Het leder op de grip was helemaal glad door jaren gebruik en er miste een edelsteen in de nauwkeurig gesmede filigraan die zich in een golf rond zijn hand vormden.       Soms vergat Kai dat hij rijk was. (Soms vergat hij het met opzet.)       (De gedachte aan de brief en de ruzie van vorige maand kwam opnieuw zijn gedachten in zweven.)       Kai zette het uit zijn hoofd en volgde Lyra mee naar buiten - er waren meerdere sportvelden op campus, maar het kleine grasveldje naast de trainingszaal waar niemand behalve Kai ooit gebruik van leek te maken, was toch één van zijn favorieten geworden. Daarbij was het dicht bij het meer, voor als hij alsnog de behoefte kreeg zijn hoofd onder water te steken.       Kai trok zijn zwaard opnieuw en gooide de schede aan de kant, waarna hij zijn rug rechtte en haar elegant groette. Hij zag er bijna uit als een echte prins - als je de outfit even kon wegdenken. Met zijn stralendste glimlach naar Lyra, zocht Kai zijn focus op.       "Heb je je deze zomer wat verdiept in scherm- en duel-etiquette, of vecht je nog steeds als een barbaar?"

---

help

“Over het algemeen niet nee. Wat-” Had Dawn geantwoord, op Daisy's vraag of aardbeien konden vliegen. Terwijl ze de tafel van boven tot onder had geïnspecteerd, had Dawn zich bij haar gevoegd. De chocolade, de marshmallows en de aardbeien had ze op te tafel gelegd, maar geen van de lekkernijen was te vinden. Van deze plotselinge verdwijning had Daisy niks begrepen, noch snapte ze welke andere destinatie aardbeien konden hebben dan haar maag. “Wat is er gebeurd? Hoe kunnen ingrediënten-.” Dawn kreeg de kans niet om haar zin af te maken. De plotselinge verschijning van Sour Bill had haar ook afgeleid. Het groene snoepje had het op lopen gezet en terwijl Daisy met een deegroller de achtervolging inzette om het ontvoerde eten terug te halen, zette Dawn haar bakmeel neer. Beiden dames hadden het op rennen gezet. Dawn haar vingers misten de kans om hem in slaap te toveren en Daisy was niet snel genoeg om hem in te halen met haar deegroller, waardoor Sour Bill kon ontkomen aan de aanval. Daisy werd halt gehouden door een dichte deur, die in haar gezicht werd dichtgesmeten. Sour Bill was de gang op gegaan en verdwenen. Terug naar zijn meester, hoe kon Candy dit doen!
      Daisy sloeg verslagen tegen de deur aan, die haar vijand was geworden. Het cruciale ingrediënt voor de brownies was gestolen door een zure dief die veel sneller was dan ze had verwacht. Moeizaam kreeg ze de deur weer open en voordat ze zich bij de menigte voegde om Sour Bill te vinden, riep ze Dawn gedag. Ze had alleen niet veel tijd, waardoor de woorden mompelend werden uitgesproken. ''Ik ben weg,'' zei ze. ''Dit is allemaal mijn schuld, omdat ik Candy om hulp vroeg. Ik haal ze allemaal ook weer terug!'' Het was een uitspraak van een heldin, typisch. Ze is ook de dochter van Violet Parr, natuurlijk liet ze een dief niet wegkomen met de buit. Het enige dat nog in Daisy's gedachten ronddwaalde, was het feest dat die avond zou plaatsvinden. De titel van bakclubleider stond op háár naam en ze zou deze niet schaden. ''Ik kom zo terug! Bak maar alvast!'' Riep Daisy, voordat de deur met een harde klap werd dicht gesmeten en ze zich nu buiten de deuren van het kooklokaal bevond.
      Daisy was een detective van hart. Haar moeder had haar opgeleid om niet te snel conclusies te trekken. Dit gold niet alleen voor mensen, maar ook voor crimé scenes. Een mes met bloed is namelijk het moordwapen, totdat er een kogelgat in het hart wordt gevonden. Een mes is schadelijk, maar een pistool is hetgeen wat het slachtoffer gedood heeft. Alleen als je geduldig observeert, vind je en dit gebeurde ook. Voor Daisy's neus lag namelijk een aardbei. Hij was wel platgetrapt door medeleerlingen, maar toch. Dit zorgde ervoor dat Daisy naar rechts begon te hollen en medeleerlingen aan de kant begon te duwen, om zo snel mogelijk door de drukte te komen.
      In deze weg kon ze alleen maar denken aan Candy. Deze zou zo meteen billenkoek krijgen met de deegroller, want hoe kan ze Sour Bill in deze omstandigheden sturen om eten te stelen. Het welkomstfeest is vanavond en nu heeft Daisy nog een zorg erbij. De jongedame zal nooit lang boos blijven, echter hoopte ze nu niet Candy tegen te komen, want ze had geen tijd om een preek te geven. In plaats daarvan zocht ze haar telefoon om Crimson te bereiken, sinds hij altijd wel ergens rondhing en vol met onhandige spelfouten stuurde ze hem onhandige berichten. Ze moest nog steeds met hem praten, maar daar had Daisy op dit moment nog geen tijd voor. Ze zou hem later wel opzoeken.

Daisy: Crimsbn
Daisy: Hwb je Sour Bkll gwziwn?
Daisy: EMERGWNCY!!!!!!!

      Toen ze van haar telefoon opkeek, bevond ze zich op een nieuwe plek. Haar tocht had haar bij een volgend dilemma gebracht. Elke hal heeft namelijk een einde en dan komt de leerling voor een keus te staan. Als je weet waar je heen moet, was dit dilemma makkelijk opgelost, maar Daisy had geen idee waar Sour Bill naar toe was gegaan. In haar borrelde een gevoel van paniek. Kon ze niet beter terug gaan naar Dawn? Konden ze niet beter een nieuw recept opzoeken om te maken? Moest ze opgeven? Daisy schaamde zich, opgeven was voor een heldin nooit een optie. Ze moest doorzetten, hoe dan ook. Als er een aanvaller voor haar neus had gestaan, had ze ook geen tijd gehad om na te denken. In een fight or flight situatie heeft een normaal mens twee opties, maar voor een held moest er alleen één ding op het spel staan: fight. Daisy moest dat nu ook doen. De paniek stond oog in oog met zelfverzekerdheid, waarvan het leger werd aangevuld met nieuwe troepen door het mooie gezicht van een bekende.
      Fee. De dochter van Rapunzel en Flynn Ryder, een prinses en prachtbeeld en nu ook nog eens Daisy's redder in nood. ''Fee!'' Daisy sprong op de eerste traptrede om in het gezichtsveld van Fee te belandden, zodat ze niet meer om de Daisy heen kon. ''Fee, wat ben ik blij om JOU te zien!'' Van de zelfverzekerdheid werd Daisy enthousiast en door nieuwe hoop klapte ze in haar handen, waar nog steeds een deegroller in vastgehouden werd. Paniek veranderde in een glimlach op haar gezicht, Fee was een heldin. ''Oh Fee, heb jij Sour Bill gezien? Het is een klein groen figuur met ONZE bakspullen!'' Ze sprak snel, doordat de dames eigenlijk geen tijd hadden. Hoe langer ze stilstonden, hoe verder de dief kon komen. ''We moeten hem vinden, het is cru- ci- aal!'' Haar zin had natuurlijk korte pauzes, voor het dramatisch effect.

[ bericht aangepast op 1 april 2023 - 23:15 ]

---

''With all due respect, which is none...''

Alles ging binnen een no-time vaart en niets leek te gaan zoals ik het had gewild. Waar ik probeerde om te rotzooien met gevoelens van anderen, had ik momenteel het idee alleen met die van mijzelf bezig te zijn. Het voelde alsof mijn krachten zich tegen mij keerde en het irriteerde mij niet meer, maar werd er nu op z'n zachtst gezegd gewoon pissig van. Alle controle leek verloren te zijn.
Diep van binnen voelde ik een driftbui opborrelen, maar probeerde deze te verdringen. Het laatste waar ik op zat te wachten, was dat ik hier op de grond zou liggen spartelen omdat iets niet naar mijn zin ging of mezelf nog iets aan zou doen in deze staat van verkeren.
Dat was het nadeel; Ik wist niet zo goed hoe ik kon reageren op het moment dat ik mijn volledige controle verloor. Dat was voor mij ook altijd maar een verrassing. Ik liet het namelijk nooit uit mezelf zover komen. Daarnaast had ik nog niet eerder het gevoel gehad de complete controle te verliezen omdat alles begon tegen te werken.

Ik hoorde Poppy haar woorden op de achtergrond, wetende dat ze gelijk had. Ik wist op het moment zelf niet waar ik mee bezig was. Maar dat was iets wat ik nooit zou laten blijken of hardop zou zeggen. Ik trok mijn mond open om een bijdehante opmerking haar richting op te knallen, maar nog voor ik überhaupt kon antwoorden stond ik tegen de muur aangeduwd.
¨What the f–,¨ Een bekende stem gaf al antwoord op mijn nog onafgemaakte vraagstelling. Als automatisme op zijn woorden, rolde ik met ogen. ¨Don´t be flattered drama queen. The last thing I need today is you,¨
Die woorden droegen een kern van waarheid met zich mee. Mijn humeur schoot al alle kanten op en Larsen maakte het er niet echt beter op met zijn aanwezigheid.
Terwijl ik die woorden uitsprak, liet ik mij niet afleiden en klemde mijn vingers zich rond zijn pols waarmee hij mij vast had. Binnen een fractie van een aantal seconden en niet al te veel moeite lag hij op de grond.
Een licht hysterische lach verliet mijn mond. ¨Dit probeerden ze mij in het kasteel nou ook altijd te flikken en dachten ze ook ermee weg te komen. En raad eens?¨
Ik viel stil om Larsen wat tijd te geven om het antwoord te bedenken. In de tussentijd liet ik mijzelf met een zachte plof op zijn rug zakken om voorover te buigen zodat ik in zijn gezichtsveld verscheen. Met mijn blik op bedenkelijk, tikte ik met mijn vinger van mijn andere hand op mijn kin alsof het antwoord nog bedacht moest worden in de stilte.
Mijn voeten zetten zich ondertussen zo op zijn ene pols neer dat die geen kant meer op kon. De andere pols zat nog steeds tussen mijn vingers geklemd. Ik was niet achterlijk, ik wist dondersgoed dat ik nu met vuur aan het spelen was. Dat maakte het juist leuker, maar dat vroeg ook om de nodige voorzorgsmaatregelen wat betreft zelfbescherming.

¨They didn´t. So don't even think about it next time ---I was still nice for you,´ vervolgde ik uiteindelijk waarna een nog harder lach mijn mond verliet.
Ik keek op om op het laatste moment nog een paar rode lokken en een middelvinger op te zien lossen in de menigte. Oké, dus dat was dat en dat was niet zo best.
Mijn aandacht wilde ik weer op Larsen vestigen, maar werd getrokken door mijn telefoon die afging. Er was maar één iemand die in zo´n tempo achter elkaar berichten kon versturen.
Ik viste mijn telefoon uit de zak van mijn jack en de berichtjes van Daisy zorgde voor een frons gevolgd door een diepe zucht. Het liet mij eigenlijk een beetje de situatie van het moment vergeten.
¨Perfect timing¨ mompelde ik in tweestrijd of ik de telefoon tegen de muur zou gooien of mijn goede gedrag weer eens zou laten zien.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

---

---

❝ I’m not the one on the cover of a magazine. I’m not the one little girls call their hero❞

Uiteraard moet Lyra met haar ogen rollen als ze de sarcastische opmerking van Kai hoort. Het is onderhand een gewoonte geworden, waardoor de kans groot is dat ze dit ook doet als hij geen sarcastische opmerking maakt. Ze snapt dan ook niet hoe een jongen als hij later koning kan worden. Niet alleen de outfit die hij draagt, maar ook het feit dat hij het niet nodig lijkt te vinden om te douchen.       Zodra Lyra doorkrijgt dat Kai zijn zwaard mee gaat nemen naar buiten, besluit zij ook een wapen te pakken. Ze draagt op enkele momenten na drie werpmessen in een houder om haar linkerbeen. Dit kan ze namelijk ook gemakkelijk onder een jurk dragen of over een broek (al is het dan wel zichtbaar, maar dat maakt haar vrij weinig uit). Tijdens de training heeft ze vaak geen wapens bij zich, omdat ze dan naar een locatie gaat waar wel wapens aanwezig zijn. Bovendien zijn de meeste mensen op Metanoia geen bedreiging voor haar, met haar fysieke kracht kan ze de meesten wel aan. De beslissing lijkt in haar hoofd wel uren te duren. Het liefst neemt ze werpmessen of dolken mee, maar de kans dat Kai daardoor in de ziekenboeg beland is te groot. Ook een zwaard lijkt haar geen verstandige keuze, die arme jongen heeft al het nadeel, dus ze moet hem wel iets van een kans geven. Uiteindelijk besluit ze een houten bo-staff te pakken uit het rek, eentje speciaal voor trainingsmomenten. Zo is deze van minder hard hout, al heeft zij de voorkeur voor een metalen, maar ook dat lijkt haar op dit moment niet de juiste keuze. Met de houten stok in haar handen wandelt ze naar buiten.       Lyra weet naar welk veldje Kai wandelt, aangezien ze daar alleen komt als ze met hem is. Voor haar is het veel te afgelegen en te dicht bij het meer. Ze heeft helemaal niets met het water. De staf houdt ze stevig in haar handen, niet te strak natuurlijk, maar gewoon stevig genoeg. De manier waarop ze het ding draait, laat zien dat ze hiermee getraind is. Al is ze in praktisch elk wapen wel getraind, je weet namelijk nooit wat er zomaar op je pad wandelt. Ze gaat tegenover Kai staan, zet haar voeten goed in de grond, zakt wat door haar knieën en houdt de bo-staff in de gevechtspositie. 'In een oorlog gebruikt niemand etiquette, dus wat is het nut?' Die opmerking was niet eens sarcastisch, want dat is iets waar ze écht achter staat. 'Succes Marmoris, hopelijk hou je het dit keer wat langer vol,' plaagt ze hem met een brede grijns op haar gezicht. Om te voorkomen dat Kai allemaal gaat praten om onder het vechten uit te komen, besluit zij de eerste aanval te doen. Ze draait een rondje om haar as om vaart te maken en zo ook meer kracht te zetten achter haar stok. Als ze weer tegenover de kroonprins staat, haalt ze met de stuk uit richting zijn been. Hopend hem te raken natuurlijk.

Het gevoel wat ik kreeg zodra ik met Candy was -was moeilijk te beschrijven. Het voelde allemaal zo vertrouwd, voor haar hoefde ik geen toneelstuk op te voeren. Het voelde of we elkaar al jaren kende. Ik liet normaal niemand toe in mijn kamer, laat staan in mijn kledingkast. Candy was wederom een uitzondering op deze regel. Ik kon er wel aan wennen mocht ze zich vanaf nu enkel nog in mijn kleding bewegen over de campus. Echter was ik in deze situatie blij dat Candy er was om me stijl advies te geven. Waar ik het liefst de touwtjes uit handen had gegeven, vertrouwde Candy erop dat ik zelf wel met een outfit kon komen. Ik wist dat ze voet bij stuk zou houden dus begon ik in mijn hoofd maar met dingen samen te voegen. Tot Candy het gesprek van daarstraks weer oprakelde. Het gesprek waar ik misschien iets té duidelijk door had laten schemeren dat ik niet meer zonder haar zou kunnen. Ze herhaalde opnieuw wat ze met toen ook vertelde: dat ze me niet in de steek zou laten. Dit vond ik maar moeilijk te geloven. Niet omdat het Candy was wie het zei, ik had het van niemand aangenomen. De enige wie ik ooit volledig had durven te vertrouwen was Poppy, en kijk hoe die relatie verloopt. Ik werd overweldigd door een stortvloed aan emoties. Woede, verdriet en zelfs een greintje geluk. Al durfde ik niet teveel van die laatste te genieten, wetend dat dit ook zo weer voorbij zou kunnen zijn. "Kom hier," Sprak ze alvorens ze naar me toe kroop en me dicht tegen haar aan drukte. Uit reflex bevroor ik. Ik had nooit geleerd hoe met emoties om te gaan, waardoor ik ze voornamelijk probeerde te negeren. Als ik er geen aandacht aan zou schenken zouden ze vanzelf wel weer weg gaan, toch? Affectie was ook schaars in huize De Vil. Het aantal omhelzingen die ik in mijn leven had gekregen waren voor mijn ontmoeting met Candy op één hand te tellen. Het duurde dan ook even voor ik haar überhaupt toe liet dicht bij me in de buurt te komen. Ik kon me niet heugen dat ik me ooit zo kwetsbaar naar iemand had opgesteld. Het maakte me angstig. Bang dat Candy haar blik op mij hierna volledig zou veranderen. Eigenlijk was ik bang voor duizenden dingen tegelijk, waarvan geen een daawerkelijk ergens op sloeg. "Everything is better with you. Everything has been better since you," Waren haar woorden. Woorden welke me in elke andere situatie van oor tot oor hadden laten grijnzen. Nu leken de woorden strak langs me op te gaan. Ik voelde me een hoopje ellende en was wanhopig opzoek naar een manier om van deze brei aan gevoelens af te komen. Alleen wist ik niet hoe... Candy klemde haar armen steeds iets steviger om me heen. Langzaam begon het steeds iets meer te dagen dat ze niet zomaar weg zou gaan. Stukje bij beetje begonnen de onzekerheid en de paniek wat weg te ebben. Candy wist precies hoe mijn gedachtengang in elkaar stak. Haar volgende woorden omschreef deze dan ook perfect: ik was mezelf inderdaad enorm de grond in aan het boren. Maar de woorden die volgde was precies het geen wat ik moest horen. Dat het oké was om emotie te tonen. Ik deed een poging de ontstane brok in mijn keel weg te slikken. Vervolgens keek ik haar aan met een voorzichtige glimlach. Ik haalde mijn hand nog eens door haar haren en liet deze vervolgens op haar wang rusten. "I am very lucky to have you." Ieder woord gemeend. Vervolgens kwam ze van het bed af en probeerde ze mij er ook met al haar macht af te krijgen, iets wat me weer deed lachen. ´Hoeveel ik ook van die knuffels hou, het is tijd om wat aan jouw kleding te gaan doen,¨ Ik zuchtte en stond vervolgens op, haar nu tegen mij aan drukkend. "Ik weet dat ik het niet vaak uit spreek, maar ik ben echt dankbaar dat je er voor me bent." Sprak ik recht vanuit mijn hart, iets wat zeldzaam was. Mijn waardering liet ik meestal merken doormiddel van handelingen, niet doormiddel van woorden. "Oké, klaar met sentimenteel zijn." Sprak ik met een ondeugende grijns alvorens ik haar speels van me af duwde. Plotseling viel mijn blik op het jasje met het Ira insigne erop. Ira had ooit een poging gewaagd haar studenten in een uniform rond te laten lopen. Het was een zwart krijtstreep pak. Lelijk was het niet, maar ik liet me gewoon niet graag vertellen wat ik moest doen - of moest dragen. Het jasje droeg ik af en toe nog wel eens en ik had er ook de nodige aanpassingen op aangebracht. Het pak zou best prima bij Candy haar outfit passen. Ik pakte het uit de kast en liet het aan haar zien. "This could work?" Stelde ik voor terwijl ik het naast haar roze haren hield. "Great match, I think?" Sprak ik met mijn lippen getuit en mijn ogen tot spleetjes geknepen, zoals die fashion designers dat ook altijd deden. I got to play the part. Plotseling kwam ik op een heel ander idee. Ik gooide het pak op mijn bed keek Candy met een brede grijns aan. "Ik denk dat mijn outfit nog iets roze mist..." Sprak ik langzaam terwijl ik met mijn haren begon te spelen. "Still have some of that dye leftover?"

[ bericht aangepast op 2 april 2023 - 16:00 ]

---

How far is far

De overweldigende drukte in de school, zeker nu de Ira studenten hier ook rondliepen, lieten me alweer verlangen naar de begraafplaats. Ik vroeg me meerdere keren per dag af of ik niet toevallig zelf ook onzichtbaar was, gezien merendeels volop tegen me aan liep. Iets waarvoor ik me vervolgens voor verontschuldigde. Het liefst was ik linea recta omgekeerd. Ik had me prima weten te vermaken vanavond op het kerkhof. Julie was niet altijd een vals sekreet, ze had zo haar momenten... Al snel werd ik afgeleid door een teddy beertje, een die me wel heel bekend voor kwam. Een paar dagen geleden was het me allemaal een beetje teveel geworden en was ik onderin het trappenhuis gaan zitten, wetend dat daar praktisch niemand kwam. Ik weet niet precies wat het beertje er deed, maar hij was naar me toe gewaggeld en had me proberen te troosten. Ik had niet zeker geweten of ik het me nou ingebeeld had of dat het daadwerkelijk was gebeurd. Toen ik zag dat Caleb leek te communiceren met het beertje bevestigde dit dat ik nog niet helemaal door was gedraaid. Ik begaf me schoorvoetend naar de tafel, mezelf van te voren al druk makend over wat te zeggen. Ik had het liefst de bibliotheek meteen weer verlaten maar ik moest het mysterie van het beertje gewoon oplossen. Hakkelend wist ik mijn vraag aan Caleb te stellen. Caleb zag eruit als een lieve jongen, helaas was ik over het algemeen veel te onzeker zelf de eerste stap te zetten. Dus meer dan zijn naam en kamernummer wist ik nog niet. Hij haalde zijn ogen van zijn project om deze op mij te kunnen richten. Echter voor hij zijn mond kon openen om te antwoorden, had het beertje dit al gedaan. Iets waar ik lichtelijk van schrok, gezien ik die reactie niet had verwacht. "LUKE!" Riep het beertje vrolijk alvorens hij op me af gelopen kwam. Het beertje stond inmiddels aan de rand van de tafel en reikte met zijn armpjes omhoog. Het duurde niet lang voor ik door had wat hij hier mee bedoelde: hij wilde op mijn schouder zitten, net als die ene dag. "Oh, sorry..." Mompelde ik, alvorens ik hem voorzichtig van de tafel tilde en op mijn schouder zette. Ik had al door gehad dat het beertje niet erg handig was, net als ik zelf, dus leek het me beter hem maar te helpen. Ik glimlachte naar hem en aaide hem over zijn bol. Vervolgens richtte ik mijn blik weer op Caleb, wie erg verbaasd leek. Alsof hij mij nog nooit had gezien. Iets wat me eigenlijk niets zou verbazen... De meeste mensen onthielden mijn naam toch niet. Ik was er inmiddels wel aan gewend. ¨Uhm..Eh.. ja, dat is Pooh en hi?¨ Antwoordde hij uiteindelijk. Pooh dus. Alsof het beertje al niet het toppunt van schattigheid was maakte de naam dit enkel beter. ¨En dat doet hij normaal dus nooit,¨ Sprak de jongen vervolgens, waarna ik mijn focus weer even bij de beer legde, welke me nog altijd aan het knuffelen was. "Oh, ehm, sorry..." antwoordde ik, eigenlijk niet goed wetend waar ik precies sorry voor zei. Sorry was al jaren mijn stopwoordje. ¨Ik…sorry voor dat,¨ Sprak de jongen nadat hij het beertje toegesproken had op zijn gedrag. "Oh, ik vind het helemaal niet erg hoor..." Glimlachte ik alvorens ik het beertje van mijn schouder af tilde en aan Caleb wilde overhandigen. "Hij is goed gezelschap," De knuffels van het beertje hadden me die dag in ieder geval geholpen. Lang niet iedereen begreep dat je soms meer aan aanrakingen had dan woorden. Ik wierp een blik op het project waar de jongen mee bezig was geweest toen ik binnen was gekomen. "Maak je ze zelf?"

---

How far is far

Mijn focus lag binnen enkele seconden volledig op Crimson, wie ik met mijn oogjes tot spleten geknepen wantrouwend in mijn vizier hield. Deze jongen was soms net een kakkerlak. Ik wist niet welke situatie ik prefereerde: mijn ongemakkelijke situatie met Brianna of een confrontatie met Crimson. Crimson wist altijd de juiste knoppen in te drukken om me uit de tent te lokken. Het duurde dan ook niet lang voor ik hem bij zijn nekvel had gegrepen en hem tegen de muur had geparkeerd. De neiging hem in een sneeuwpop te veranderen leek met de seconde groter te worden, zeker eenmaal hij zijn grote mond weer opende. ¨Don´t be flattered drama queen. The last thing I need today is you,¨ Was zijn bijdehante antwoord. "You should've thought about that before you opened that big mouth of yours." Gromde ik, mijn vingers dreigend rond zijn strot klemmend. Voor een kort moment kon ik het niet helpen zijn gezicht te bestuderen. Ondanks het feit dat ik pisnijdig was kon ik niet ontkennen dat hij er goed uitzag. Echter maakte meneer hier meteen misbruik van, gezien ik binnen een fractie van een seconden op de grond lag. Iets wat me normaal nooit zomaar gebeurde. Een hysterische lach vulde de ruimte, gevolgd door een hoop gezanik. Een nijdige grom verliet mijn op elkaar geklemde kaken. Verwend ettertje dat het ook was... Hij was natuurlijk altijd gewend zijn zin te krijgen. Hij was bij mij toch echt aan het verkeerde adres... Eenmaal hij afgeleid leek te zijn maakte ik hier meteen gebruik van. Ik trok mijn pols met al mijn kracht onder zijn voet vandaan, waardoor hij zijn evenwicht verloor en van mijn rug af rolde. Ik duwde mezelf vlug van de grond, om vervolgens zijn voeten en handen aan de grond vast te vriezen. Ik hurkte vervolgens met een voldane grijns naast zijn gezicht. Ik greep zijn kaak beet, waardoor hij geforceerd werd me aan te kijken. "You still haven't learned anyhthing, huh?" Wat was dat gezegde ook alweer? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen? Deze ezel kreeg er maar geen genoeg van. Het was misschien een oneerlijk gevecht, gezien mijn krachten, maar ik had hem vaak genoeg gewaarschuwd. "Get out of my hair for once," Snauwde ik. "You can just ask me, if you want attention that bad." Grijnsde ik gemeen alvorens ik zijn kaak hardhandig weer los liet en met een vinger plagend zijn kaaklijn volgde. "Or is this your way of asking?"

---

How far is far

Kai had er nooit bekend gestaan omwille van de kracht die hij bezat. Op een school vol wezens die magie door hun bloed hadden stromen, had het nooit echt opgevallen dat hij wel degelijk talenten had. Hij gaf het niet graag toe - zou het nooit luidop toegeven - maar zijn 'normaalheid' was wel vaker een bron van irritatie geweest. Sterk, snel, sluw - in vergelijking met mensen dan. Maar hier? Nooit de sterkste, nooit de snelste, en nooit de sluwste.       Die vreemde gevoeligheid die hij als kind had gehad? Daar had nooit iemand bij stilgestaan. Kais kracht was zich pas vijf jaar geleden echt beginnen ontwikkelen; toen hij besefte dat die vreemde gevoeligheid wel degelijk abnormaal was - toen hij eindelijk doorkreeg dat hij zich de muziek rond zich niet enkel verbeeldde, maar ook echt hoorde. Hij herinnerde zich de nijdige muziekles waarin hij gefrustreerd met zijn boog op zijn viool inhakte en de manier waarop zijn leraar was beginnen schreeuwen, Kai was beginnen uitschelden en op staande voet ontslagen werd, ook al was hij voordien steeds het voorbeeld van geduld geweest. De incidenten erna waren sporadisch - ver genoeg uiteen om onopvallend te zijn, maar met genoeg regelmaat om Kai tot een ontdekking te doen komen.       De ontdekking was overweldigend geweest; het was alsof iemand een deur in zijn hoofd had ingestampt. Voordien was de muziek dof geweest, een wazig achtergrondgeluid waar hij soms geïrriteerd door raakte, maar niet echt bij stilstond. En dan, plots, zat er een orkest in zijn hoofd waarin iedere muzikant het foute stuk in de foute toonaard, in een te snel of te traag ritme aan het spelen was.       De hoofdpijn was een marteling; een week doodziek in bed voor hij eindelijk door kreeg hoe hij die stomme deur weer dicht kreeg. Naia was de enige die het door had, lange tijd de enige die het wist. En toen Kai de bibliotheek in dook en de verhalen over zijn over- over- overgrootmoeder ontdekte, schaamde hij zich dood.       Het was eigenlijk dankzij Lyra dat hij die gave (die vloek) wat meer was gaan appreciëren en er de mogelijkheden van ging opzoeken. Continu met je achterwerk in het stof geduwd worden deed wat voor iemands motivatie.       Afgelopen jaar was het echter amper een troef geweest. Hij had te weinig controle om veel meer te doen dan haar in de war brengen zonder zelf weer barstende koppijn te krijgen - maar deze zomer had Kai een doorbraak bezorgd waarmee hij nu gretig aan het experimenteren ging. De poort in zijn hoofd zette hij op een kier, zodat Lyra's lied (energie? Frequentie? Hij snapte het nog niet helemaal, maar voor Kai klonk het als een boze elektrische gitaar) tegen het zijne botste. De meeste mensen, had hij deze zomer gemerkt, kwamen niet zo graag binnen - botsten en ebden weer weg, waren moeilijker om vat op te krijgen. Lyra was net een springtij. Het overviel hem bijna, zijn glimlach veranderde voor een fractie van een seconde in een grimas. Hij kon nog net over Lyra's bo springen, struikelde bijna, en ving haar tweede aanval met zijn zwaard meer op goed geluk dan dankzij techniek.       Kai herstelde zich snel - het zou erg gênant zijn geweest moest hij nu al op de grond liggen - en dankte in stilte zijn vader voor de meedogenloze dril waarmee Kais voetenwerk in zijn lijf was gestampt.       Lyra was snel en sterk. Hij had een tijd geleden geleerd dat het niet veel nut had om bij haar in de tegenaanval te gaan; in het beste geval zou ze gewoon zijn zwaard uit zijn handen trekken. Hoewel hij bij haar geleerd had defensief te vechten, ging hij meestal op zoek naar gaten in haar verdediging - een zwakke plek waarbij hij telkens de fout maakte die te proberen raken. Dat deed hij nu niet. Lyra viel aan, hij ving haar staf met zijn zwaard en boog het af, keer op keer. Alle focus lag op de energie die zich in Kais hoofd verzameld had, de manier waarop hij zijn lied vervormde naar iets dat twijfel schreeuwde en subtiel deed vervlechten met dat van Lyra, totdat er een vaste stroom van hem naar haar liep. Het was intensiever dan hij verwacht had en terwijl Lyra hem steeds verder naar achter dreef - ze begon ongeduldig te worden - begon het zweet op zijn wenkbrauw te parelen. Best dat hij geen vers t-shirt had aangetrokken. Ik heb Lyra's reacties voordien met Carpe_Diem besproken ^^. Also: credit where credit is due, Kais kracht is sterk geïnspireerd door Petra Dooms boek 'Het lied van Ariane'.

[ bericht aangepast op 2 april 2023 - 22:52 ]

---

help

Inmiddels wist ik heel goed dat ik een uitzondering op de regel was. Iets wat ik altijd was geweest. Maar waar ik dit normaliter niet zo goed kon verdragen, was ik in deze situatie erg blij deze te hebben. Ik maakte er dan ook met regelmaat gebruik van, net als dit andersom precies hetzelfde verhaal was. Ik had dit voor geen goud willen missen.
Het nadeel; In plaats van de ongeleide projectiel kant aan de kant te zetten, werd deze alleen maar verergerd. Het maakte wel dat wij vrij luchtig met de meeste onderwerpen om konden gaan, erom kon lachen door een stomme actie wat volgde. De meeste beladen onderwerpen waren weer zo van tafel geschoven. Echter maakte het ook dat deze nog wel eens uit de lucht kwamen vallen. Dat maakte dat ik momenteel Ash in mijn armen zat.
Het was voelbaar hoe hij bevroor voor mijn aanrakingen. Waar ik vaak de neiging had om heel snel los te laten als iemand deze reactie gaf, negeerde ik het signaal nu van alle kanten. Ik kon inmiddels de inschatting maken met wie ik te maken had en wist dat Ash momenteel alleen de nodige puzzeltijd nodig had. Hem loslaten zou, voor mijn gevoel, een misstap in die hele puzzel zijn.
Ik wist niet hoe zijn verleden eruit zag, misschien een klein gedeelte in grote lijnen, maar voelde mij ook niet geroepen om hiernaar te vragen. Het verleden behoorde tot het verleden en had altijd de gedachte gehad dat Ash er vanzelf mee zou komen, mocht hij er iets over kwijt willen. We hadden in een hele korte tijd al aardig grote stappen gemaakt. En dat was niet alleen voor hem soms beangstigend. Hij was niet de enige die iemand ineens heel dichtbij liet komen. Vaak ging het vanzelf, maar wanneer het besef kwam, was het soms even slikken.
Al wist ik ook dat het in zijn hoofd een andere puzzel was dan bij mij. Waar we beiden in dezelfde situatie zaten, wist ik dat het op ons allebei nooit precies hetzelfde zou over komen. Wel wist ik bijna zeker dat we hier uiteindelijk sterker uit zouden komen.
Mijn kin steunde op zijn hoofd terwijl ik af en toe de stilte verbrak. Hopende om ergens de juiste woorden te vinden om hem te laten zien dat ik nergens heen zou gaan. En dat het oké was om in deze staat te verkeren. Het was oké, maar het was niet oké om zichzelf helemaal de grond in te boren.
Ik was dan ook wat verbaasd toen hij weer in beweging kwam. Dat gevoel veranderde echter al snel in blijdschap door de glimlach die te zien was en zijn woorden. ¨Remember that,¨
Dit voelde wel als een moment dat ik weer iets luchtiger kon zijn in mijn opmerking. ¨Maar dat is geheel wederzijds, Ash,¨
Het was het laatste wat mijn mond verliet voor ik weer mijn stuntelige zelf werd in een poging om hem van bed af te krijgen. ¨Lach maar, maar fijn dat je helpt,¨ lachte ik nu zelf ook toen hij opstond. Ik had nog wel eens de neiging om mijzelf te overschatten als het ging om alles wat met kracht te maken had.
"Ik weet dat ik het niet vaak uit spreek, maar ik ben echt dankbaar dat je er voor me bent." Het was hoorbaar dat de woorden stuk voor stuk gemeend waren. Een net zo gemeende reactie kreeg hij terug.
¨Action speaks louder than words, darling —- maar je weet niet half hoeveel die woorden betekenen. Echt, ik waardeer dit zo erg,¨ Ik was inmiddels gewend om naar acties te kijken in plaats van woorden, dus dat maakte deze woorden extra speciaal. Dat samen met de situatie in zijn algemeen lieten mij een goed gevoel krijgen.
¨Ik vind die sentimentele kant zo en dan ook wel leuk hoor,¨ sprak ik voor ik gewoon weer een stap naar voren zette. Niet dat het veel nut had, wat nu was hij degene die zich alweer liet afleiden.
Ik knikte instemmend toen ik doorkreeg waar hij door afgeleid werd en het pak een keurende blik had toegeworpen . Mijn gevoel zei echter dat dit niet alleen ging over de match met de kleding die ik aanhad. Er was iets in zijn manier van brengen en zeggen wat maakte dat er meer achter leek te zitten. Het duurde niet lang voor mijn gevoel werd bevestigd.
Ik keek Ash aan alsof hij ter plekke veranderde in een gigantisch snoepje. Mijn mond viel open en het was een mix van puur enthousiasme en verbazing dat door mijn lichaam ging. Zo bleef ik hem aanstaren. Geen idee hoe lang het duurde voor ik tot het besef kwam dat hij waarschijnlijk wachtte op een antwoord van mijn kant. ¨Wait…did you just….what?¨
Ik zette een stap dichter naar de jongen toe zodat ik pal voor zijn neus tot stilstand kwam te staan. Mijn hoofd hield ik wat scheef om hem wederom te observeren. Mijn ogen nog steeds zo groot als schoteltjes.
¨Are you real?¨ vroeg ik inmiddels met wat lichte twijfeling om mijn eigen vraag al snel te beantwoorden met de woorden; ¨I don't think you are¨
Ik kon het niet laten om mijn hand op te tillen en met mijn vinger in zijn wang te prikken. Een hummend geluid verliet mijn mond bij het gevoel van zijn huid tegen mijn vingers aan. Dat was voor mij ook een soort van bevestiging dat dit daadwerkelijk wel gebeurde en was uitgesproken. Mijn vinger vond een weg naar zijn haren om een pluk hier omheen te wikkelen. ¨Oké, misschien heb je dan gewoon nooit verteld dat je gedachten kan lezen,¨
Na die woorden kon ik mijn grijns niet langer verbergen. In de loop der tijd was de voorstelling van hem met mijn haarkleur al meerdere keren mijn gedachte gepasseerd. Ik kon het dan ook niet bevatten dat hij die woorden nu uitsprak. ¨Al had je dan ook geweten waar je die had kunnen vinden,¨

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer