[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Smiths is offline

Smiths 5032

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

25 maart 2023 - 22:25 bubbIes is offline

bubbIes 1176

⅄SI∀ᗡ
DAISY

─── ･｡ﾟ☆: *.☽ .*☆ ｡ﾟ. ───

『C』『A』『T』『A』『S』『T』『R』『O』『P』『H』『E』

banshee • daughter of Violet Parr & Tony Rydinger • 19 • outfit & apron • with Dawn at the cooking space

─── ･｡ﾟ☆: *.☽ .*☆ ｡ﾟ. ───

“Dat is een goed idee! We kunnen dan ook lekker met de kleurstof in de weer. Misschien zelfs een aantal zwartkleurige als een soort welkomstcadeautje? Wat voor kleuren denk jij dat ze allemaal leuk vinden? Misschien moeten we ook nog wat hartigs maken, zoals pesto-broodjes.” Daisy kon de drang om te grinniken niet weerstaan. Dawn had een goede ziel, enthousiast zoals die van haar. In haar buurt voelde Daisy zich op haar gemak, alsof haar mening gehoord werd en ze een oprecht overleg konden voeren. Hierdoor werkten de dames snel en efficiënt, zonder onnodige discussies. Dawn verscheen achter Daisy om over haar schouder mee te kijken in het kookboek, waarna Daisy het recept dichterbij haar gezicht bracht, zodat haar vriendin het beter kon lezen.

''Pesto-broodjes klinken ook goed. Dan is er keuze en staat er niet alleen maar zoet eten op tafel, maar ook iets met zout en kan iedereen wel iets vinden,'' antwoordde Daisy op het laatste idee. ''En ik denk trouwens dat we inderdaad zwart moeten gebruiken, want dat past natuurlijk geweldig bij....'' Om de spanning op te bouwen maakte de jongedame op haar schoot een klein tromgeroffelgeluid met haar vingers. ''Roze!'' Die kleurencombinatie leek Daisy het beste, het bezat immers haar favoriete kleur en Dawn wist daarom waarschijnlijk wel dat ze Daisy niet meer op andere gedachten kon brengen. Het werden dus hoe dan ook roze macarons.

Dawn wilde gelijk de beslagkommen pakken, maar werd onderbroken door Daisy's vraag over haar jurk voor vanavond. De jongedame was nog niet haar strijd van vanochtend vergeten en wilde eigenlijk zo snel mogelijk Dawn's mening, zodat ze dat gelijk ook af kon sluiten. Het was alleen onhandig dat de jurken zelf niet in de ruimte waren. Nu kon haar vriendin de zachte stoffen en de glinsteringen niet bewonderen, zoals zij dat had gedaan toen ze ze had uitgekozen.

Op Dawn haar gezicht verscheen gelukkig een glimlach, die Daisy kalmeerde. Ze wist dat ze op Dawn kon rekenen, die stond altijd wel voor haar klaar. De jongedame zette haar hand in haar zij en tuitte haar lippen, terwijl Dawn haar bekeek. “Het ligt er totaal aan wat voor tinten blauw en roze het zijn. Denken we hierin meer in het aspect pastel of neon? Meer navy of sky blauw? Zalmroze of hot pink?" Daisy lachte, als Dawn ratelde was dat vaak een goed teken. Het betekende dat ze meedacht en dat had Daisy net nodig.

"Sorry daarvoor, maar ik denk dat roze over het algemeen meer bij je past, het brengt je warme persoonlijkheid meer naar voren.”
-- ''Geen verontschuldiging nodig,'' giechelde Daisy liefelijk, terwijl ze zichzelf van de tafel af liet glijden. Met een huppelpas stond ze al snel naast Dawn, om een beslagkom van haar over te nemen. ''Ik had hier de hele ochtend al stress over en het is zo fijn om iemand te hebben die met je meedenkt.''

“Heb je toevallig foto’s? En eventuele accessoires? Je kan ook dingen van mij lenen als je wilt. Vertel me er alles over terwijl we aan de slag zijn, want jammer genoeg begint de klok nu echt te tikken. Maar met een power-bakkersteam als ons moet het allemaal goed komen.'' Dawn had gelijk. Ze waren een meesterteam. Helaas waren er geen foto's van de jurken, dat was wel weer onhandig. Ze had verwacht Dawn mee te kunnen nemen naar haar slaapkamer om met haar jurken te gaan passen, maar sinds dat er niet in zat moest ze met een andere oplossing komen... En die oplossing kwam eigenlijk sneller dan gedacht, want wie lijkt eigenlijk altijd bij de bakclub rond te hangen als er toevallig lekkernijen worden bereid? Candy von Schweetz! Daisy duwde te enthousiast de kom terug in Dawn haar armen, die ze zelf nog geen minuut had vastgehouden, om haar telefoon erbij te pakken. Sneller dan het licht gleden de jongedames vingers over het toetsenbord van haar roze mobiel en met een grijns van oor tot oor werd het berichtje naar Candy verstuurd. ''Ik heb geen foto's, maar ik heb daar een oplossing voor!'' Haar vingers begonnen te typen, zodat ze Candy's aandacht snel kon trekken.

Daisy : Dawn en ik gaan nu bakken in het kooklokaal. Als je met mijn roze en blauwe jurk hier komt, laat ik de beslagkommen voor je over om uit te likken ; ).
Daisy : Ze liggen op mijn slaapkamer
Daisy : GET THEM PLS!!!!

En... Verzonden! ''Candy komt als het goed is de jurken brengen. Ik heb haar een aanbod gedaan die ze niet kan weigeren. Dan kan je ze in leven de lijve zien en je mening geven en dan gaan wij nu beginnen met bakken!'' Zonder op Dawn te wachten, maakte ze enthousiast haar weg naar de de schorten. Daisy haar eigen roze schort knoopte ze om haar middel en haar gekleurde lokken knoopte ze in een staart. We willen natuurlijk geen haren in de baksels! Die van Dawn gooide ze naar de jongedame toe. ''We willen dat mooie shirtje van je natuurlijk niet vies hebben! En niet vergeten je handen te wassen voor het bakken hé, Dawn.''

Ze maakte haar weg terug naar de bakplaat en de oven, want voordat ze begonnen, ging Daisy eerst het receptenboek met de macarons op een houder zetten. Zo konden de meisjes die gemakkelijker lezen tijdens het bakken en raakten ze die niet midden in het gedoe kwijt, wat eerder is voorgevallen, waarna ze zich boog om de oven voor te verwarmen. ''Hoeveel graden hadden we ook alweer gezegd? Zal ik er gewoon een goeie draai aan geven?''

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 22:25 ]

''With all due respect, which is none...''

26 maart 2023 - 0:22 DreamerN is offline

DreamerN 7344

Daughter of Aurora and Philip ✧ 21jaar ✧ Outfit ✧ /w Daisy

Mijn geratel had Daisy schijnbaar om één of andere reden opgelucht en ik haalde ook even adem.
“Geen verontschuldiging nodig.” Giechelde ze dan ook en een gevoel van opluchting gleed over me heen. Ik zie niet graag mensen vol zorgen, paniek of zenuwen.
Met een hernieuwde pas kwam ze naar me toe huppelen om de beslagkom die ik opgepakt had van me over te nemen. ''Ik had hier de hele ochtend al stress over en het is zo fijn om iemand te hebben die met je meedenkt.'' Een brede lach verscheen op mijn gezicht. Het geeft me altijd zo goed gevoel als ik anderen kan helpen en al helemaal als ik hen op hun gemak kan laten voelen. Ik doe er goed aan om van major te veranderen binnenkort. Arthur had gelijk gehad daarin. In plaats van naar mijn ouders te luisteren moet ik doen wat ik zelf wil, zeker met betrekking tot het land wat ik later moet besturen. Iets waar ik alsnog wel redelijk tegenop zie. Politiek trekt me niet, maar de sociale en de zorg dragen voor anderen juist weer wel. En wat is er belangrijker binnen een land dan het algemene welzijn van diens inwoners?
Focus Dawn. Terug naar het hier en nu. Daisy heeft me nodig willen we deze klus klaren.

Al leek mijn vriendin plotseling een ander plan in haar hoofd te krijgen. Met wat waarschijnlijk nog geen eens twee minuten was geweest, had ik de beslagkom weer in mijn armen teruggeworpen gekregen, waardoor ik even wankelend terug naar balans zocht in de stapel bakgerei.
Met een hernieuwd enthousiasme greep ze naar haar mobiel, waar ze in een waas op begon te typen.
''Ik heb geen foto's, maar ik heb daar een oplossing voor!'' En ik had al een zwaar vermoeden met wie ze contact aan het zoeken was. Candace.
Het zachte getik van vingers en nagels op verstevigd glas vond ik altijd interessant om naar te luisteren en ik besloot haar wat privacy te geven. Dit gaf mij de ruimte om de spullen uit te stallen en alvast wat informatie op te zoeken en te schrijven die we nodig hadden.

Oké, Brownies met karamel en aardbeien. Was dat echt een goede combinatie? Chocolade en aardbeien is natuurlijk een match made in heaven, misschien dan een beetje karamelsaus voor eroverheen? Dan hebben we nog de zwarte en roze macarons. Misschien leuk om daar ook een soort combinatie tussen te maken, met een soort marmer-look? Of laat ik die aan Daisy over? En dan nog de pesto-broodjes als extra voor de mindere zoetekauwers. Nu was alleen de vraag of we de pesto ook geheel zelf zouden maken of dat we een stiekeme short cut nemen, dan was dat zo gepiept.
Maar deze drie dingen moeten toch zeker meer dan genoeg zijn? Toch? En wat dan nog als er wat overblijft? Dat kunnen we zelf de volgende dag eten of zorgen dat het terecht komt bij mensen uit het dichtstbijzijnste dorp. Daar waren vast mensen die we er gelukkig mee konden maken zonder dat het een gevalletje Let them eat cake werd.

''Candy komt als het goed is de jurken brengen.” Mijn voorgevoel had dus inderdaad aan het rechte eind getrokken. “Ik heb haar een aanbod gedaan die ze niet kan weigeren. Dan kan je ze in levende lijve zien en je mening geven en dan gaan wij nu beginnen met bakken!'' Hoorde ik achter me Daisy opeens zeggen en ik keek weer op van mijn tafel, waar ik gelukkig nog net op tijd de mijne kon vangen voor die vol in mijn gezicht belandde, waardoor ik toch even moest giechelen terwijl ik mijn gebroken witte schort ombond. Het bleef iets wat me altijd rust bracht. De kleur. de twee vakjes voorop waar ik makkelijk gerei in op kan bergen en dan de decoratieve borduursels bij de zoom en boord van bloemetjes en blaadjes op een kanten strook.
"We willen dat mooie shirtje van je natuurlijk niet vies hebben! En niet vergeten je handen te wassen voor het bakken hé, Dawn.'' Met een brede grijns keek over mijn schouder naar haar om. “Jij ook niet!” Was mijn speelse weerwoord, maar eerst ging ik me om mijn haar bekommeren voor ik überhaupt in de buurt kwam van de wasbak.

Het duurde een tijdje voor ik al mijn lange blonde lokken in een hoge staart vastgebonden had en voor de zekerheid knoopte ik als haarband een zakdoek vast terwijl ik naar het overzicht van de tafels keek die we samen op hadden gesteld. Nu waren ze nog netjes. Op de tafel met de stapels boeken na, maar die ruim ik zo meteen wel op. Alleen de ingrediënten er nog bij pakken en dan konden we beginnen.
Ik was net onderweg naar de wasbak toen ik Daisy zich over de ovens zag ontfermen.
“Hoeveel graden hadden we ook alweer gezegd? Zal ik er gewoon een goede draai aan geven?”
Oh nee, we weten nooit wat eruit komt met een verkeerd afgestelde oven. “De brownies moeten op 190 graden en-” Mijn ogen gleden snel over het recept in het boek wat op haar tafel staat, terwijl ik mijn handen schoot scrubde, waar ik nog maar net bij kon omdat ik iets achterover moet leunen om de kleine lettertjes bij haar kon lezen. “De macarons moeten op 150 graden. Dus ze kunnen niet bij elkaar in.” Dit kon misschien nog wel eens lastiger worden dan verwacht. Snel schudde ik met mijn hoofd. Nee. Dat gaat niet gebeuren. Als we alles gewoon goed plannen lukt het ons echt wel.
“De pesto-broodjes komen later wel, die hoeven ook niet zo lang erin en daarnaast zijn die het lekkerst als ze nog warm zijn. We hebben nu eerst echt de ovens nodig voor de andere twee.” Mijn voeten brachten me langs Daisy richting de voorraadkast. “Begin jij met de macarons? Dan neem ik de brownies voor mijn rekening.” Verwoed begon ik alles bij elkaar te sprokkelen en wie-dan-ook-zij-dank dat er twee rolkarretjes in de buurt stond waar ik alles op kon dumpen. Van extra kommen tot zakken vol meel en een verscheidenheid aan suikers. Dit wordt onze nieuwe beste vriend van de middag. Het gaf meer ruimte op de tafels om ons werk op te kunnen doen. "Hoeveel keukenmachines hebben we ook al weer hier? Anders moeten we ook wat met de hand gaan maken." Al werd het mogelijk ook een heel gedoe om dat gelijktijdig te moeten doen.
Ik stalde alle ingrediënten netjes naast me uit op het rolkarretje. “Bakkers klaar? Bakken maar!” Mompelde ik onder mijn adem als een grappende oppepper.
Daar gaan we dan.

damn, dat is weer een lange post.

✧

"Now, come have a
nice cup of tea, dear.
I'm sure it'll
work out somehow."

✧

Credendo Vides

26 maart 2023 - 13:37 Smiths is offline

Smiths 5032

D Ɵ M I N I Ɔ "Ð o M" T ∀ Я R A N ┴ Լi꒯d Ǝ𝓁꒒

Het was een gegeven dat mijn dagen en nachten nogal eens omgedraaid werden, dat ik geen grip leek te hebben op het meeste in mijn leven. Het was beter er niet te lang bij stil te staan, het maakte me onzeker. Ik leek stukje bij beetje steeds een stabieler leven te krijgen op Metanoia. Tot ik daar niet langer kon blijven. Het leek of ik weer opnieuw moest beginnen...
Maar daar was Seth om me op te vangen. Ik had me zo intens verloren gevoeld de eerste weken op Ira. Niemand schroomde om me te laten weten dat ik er niet thuis hoorde. En in zekere zin was dat niet gelogen. Mijn voornaamste bezigheid was huppelen door het bloemenveld.
Tot ik Seth tegenkwam. Ik had nog steeds geen idee hoe hij het deed maar hij wist me altijd meteen op mijn gemak te laten voelen. Het leek of hij al mijn stress en onzekerheden van me ontnam. Iemand die me vertelde dat het allemaal uiteindelijk wel goed komt. Hij wist me altijd precies te vertellen wat ik op dat moment moest horen. En ik weet zeker dat ik me nog steeds verloren had gevoeld als hij er niet was geweest. Hij was mijn reddende engel. De engel van de dood, weliswaar.
Ik was me er bewust van dat ik geen makkelijk persoon was om mee om te gaan, maar hij had me nog nooit laten zitten. Het voelde dan ook altijd of mijn bedankjes zijn daden te kort deden. Daarom probeerde ik zoveel mogelijk mijn dank te uiten in extraatjes zoals mijn kunst projecten aan hem wijden. Seth was een perfecte muse.
Hoe leuk ik de kunst lessen ook vond, ik kon niet wachten tot de bel zou klinken. Wetende dat Seth op me aan het wachten was. Hij had een verassing voor me, iets waardoor ik sinds vanochtend niet stil had kunnen zitten. Ergens was ik gek op verassingen maar stiekem toch ook weer absoluut niet. Ik wilde altijd alles meteen het naadje van de kous weten. En daar was Seth zich heel goed bewust van.
Het moment om Seth te ontmoeten was eindelijk aangebroken. Na voor een momentje afgeleid geweest te zijn, wat eigenlijk de standaard procedure was, had ik hem uiteindelijk gevonden. Ik had me praktisch in zijn armen gelanceerd. De plek waar ik me meteen veilig voelde.
Ik sloot tevreden mijn ogen toen ik zijn lippen op mijn voorhoofd voelde. Zodra ik bij Seth was voelde ik me minder verdwaald. Het voelde of ik weer thuis was. Seth was mijn thuis.
Seth zijn aanraking bleef constant en ik nestelde me dankbaar tegen zijn borst aan, kijkend naar hoe hij mijn poging tot kunst van zijn papier ontdeed. Ietwat nerveus friemelde ik wat met mijn vingers, wetende wat er op de bodem van de mok gekerft stond. Het was nog best een uitdaging geweest, maar eenmaal ik iets in mijn hoofd had gaf ik het niet zomaar op. Het zag er dan ook niet fantastisch uit, maar gelukkig goed genoeg om het te kunnen lezen.
"Oh, do you?" was zijn antwoord, waardoor ik mijn rood aangelopen gezicht naar zijn borst keerde uit verlegenheid. We gingen al bijna een jaar met elkaar uit maar Seth wist me nog altijd in verlegenheid te brengen. Puur omdat ik nog altijd niet helemaal begreep waarom hij voor mij had gekozen. "I wonder just how much, my little bunny?"
Ik keek hem met grote ogen vol bewondering aan toen hij me los liet. "I am afraid I can't quite express just how much." antwoordde ik. Seth had intussen een waslijst aan koosnaampjes voor me, maar "little bunny" was toch stiekem wel mijn favoriet.
Mijn blik volgde die van hem; hij was mijn geïmproviseerde cadeaupapier aan het inspecteren. Net als ik had Seth oog voor detail. "Is this a hint, sweet Dominic, are you asking me to the dance?" Er ontstond een brede grijns op mijn gezicht. Het was maar goed ook dat ik er in elke hoek en kier van deze school aan herinnerd werd dat er vanavond een bal plaats vond, ik was het inmiddels alweer glad vergeten. Ik was nou eenmaal nogal verstrooid en had moeite met me te focussen op meerdere dingen tegelijk. Seth nam het grootste gedeelte van mijn gedachten in beslag, en ik zou het niet anders meer willen. "I'll take any chance I'll get to see you all dressed up." sprak ik opgelaten terwijl ik mijn blik trots over mijn "date" heen liet gaan. "..Although, I wouldn't mind dressed down either..." grinnikte ik ondeugend terwijl ik kort mijn hand voor mijn mond sloeg. Het maakte eigenlijk niet uit waarin Seth gekleed was. Hij was altijd adembenemend om naar te kijken.
"I love the gift, Dom, perhaps I'll need it later." Sprak Seth en ik keek hem nieuwsgierig met gekanteld hoofd aan. Voor ik er erg in had had hij zijn armen al om me heen geslagen en waren we beland op een plek in het bos. Seth deed dit wel vaker maar ik leek er maar niet aan te kunnen wennen. Mijn geest hield me al op dagelijkse basis voor de gek. Het maakte het moeilijk voor mij om te onderscheiden wat nou écht gebeurde en wat niet. Gelukkig was daar Seth wie me stabiliteit gaf. Seth was op het moment de enige stabiele factor in mijn leven en ik besefte me steeds meer dat ik eigenlijk niets meer nodig had.
"We're here. Now, promise me you'll close your eyes and don't open them until I tell you, too." Sprak Seth op een sussende oorstrelende toon zoals alleen hij dat kon. Ik deed wat er van me gevraagd werd maar uitte mijn ongenoegen doormiddel van een protesterend geluid. "Seeeeth, you know how hard that is for me..." klaagde ik terwijl ik zenuwachtig op en neer bewoog. "Fine..." zuchtte ik alvorens ik mijn armen over elkaar heen sloeg. "This better be good..." Al twijfelde ik daar eigenlijk niet aan.

How far is far

26 maart 2023 - 14:34 Smiths is offline

Smiths 5032

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Als ik er zo over na dacht zorgde mijn gedrag tegenover Candy voor een flinke deuk in mijn reputatie. In mijn eigenlijk nog maar korte tijd op Metanoia had ik er al voor weten te zorgen dat, zodra men door had dat ik me een weg door de gangen baande, automatisch al een pad voor me opende. Het was dan ook geen bijzonder voorval als ik mensen aan de kant gooide tegen de kluisjes om er zelf maar langs te kunnen, of gewoon met mijn motor de school binnen trad. Ik had mensen nog nooit in zo'n vaart aan de kant zien schieten...
Ik was nogal gesteld op het feit dat de meeste studenten in zekere zin bang voor me waren. Dat maakte een hoop dingen een stuk makkelijker. Het was het tegenovergestelde van hoe ik me bij Candy in de buurt gedroeg. Maar gek genoeg maakte ik me daar helemaal niet druk om. Het leek wel of ik me in een andere wereld begaf zodra wij samen waren. Een vele malen betere wereld.
´Eerlijk, wat is het ergste wat je mij zou kunnen aandoen?´ was haar vraag dan ook nadat ik kenbaar had gemaakt dat ze maar beter kon uitkijken bij mij in de buurt. Het was een loos dreigement geweest en dat had zij ook wel geweten. Ik betwijfelde of ze me ooit wel op en top Ash had gezien... Het liet me ook twijfelen of ze zich dan nog wel met mij op wilde houden.
Ik lachte. "Het ergste wat ik jou aan zou doen?" sprak ik bedenkelijk. "Je laatste koekje opeten." sprak ik lachend, ook al was ik eigenlijk bloed serieus. Ik zou Candy nooit iets aan kunnen doen. Ik had gewoon een enorme zwak voor haar... Het idee dat haar iets zou overkomen gaf me een gek gevoel in mijn maag.
Gelukkig ging het al snel over een luchtiger onderwerp. ´Een roze? Of mag ik eindelijk jouw kast plunderen?´ ging ze in op mijn voorstel. Er werd meteen een beeld in mijn hoofd gevormd van Candy met één van mijn jasjes aan en ik kon een grijns niet onderdrukken. Het gegeven dat ik een flink stuk langer én breder dan haar was maakte dat ze zo goed als verzoop in het jasje. Iets wat haar er stiekem nog aantrekkelijker uit liet zien. Al kwam dat misschien meer door het feit dat ze mijn jasje droeg.
"Hmm, vooruit, misschien laat ik je er wel één uitzoeken uit mijn kledingkast als bedankje voor je hulp vandaag."
Ik probeerde haar zo goed en zo kwaad als het ging aan te kijken, iets wat in deze positie nogal een uitdaging bleek. "Mits je je weet te gedragen natuurlijk..." sprak ik alvorens ik mijn tong kort naar haar uit stak.

Waar we nooit uitgepraat leken te zijn hadden we buiten toch kort een momentje voor onzelf nodig. Het was fijn hoe we zonder er woorden aan vuil te maken elkaar perfect leken te begrijpen. Haar lichaamstaal sprak boekdelen.
Het had me enorm veel moeite gekost me zo kwetsbaar op te stellen en het maakte dat er allerlei dingen door mijn hoofd spookte. Ik had nog nooit zo erg aan mezelf getwijfeld... Was dit hoe het voelde om onzeker te zijn?
Gelukkig was daar Candy om het, voor mij, zware onderwerp meteen een stuk luchtiger te maken door één van haar capriolen uit te halen. Het wist weer een lach op mijn gezicht te toveren, en mijn gestuntel zo ook een op die van haar. "Het verbaast me hoe je keer op keer blijft vergeten dat ik niet zo elegant ben als jij..." lachte ik, nog altijd wat nerveus. Candy wist zich altijd overal doorheen en tussendoor te wurmen. Voor mij ging dit een stuk lastiger met mijn lengte. Het maakte het niet beter dat ik daarbij ook nog eens enorm lomp was.
Door dit voorval was ik alweer bijna vergeten waardoor we ons in deze situatie bevonden. Mijn blik focuste ik op haar handen, welke zich nog altijd in die van mij bevonden. Vervolgens verzonken mijn ogen in haar groene kijkers. ´Ash..,' Begon ze, en ik voelde hoe mijn hart plotseling een paar slagen oversloeg. Er vrijwel van overtuigd dat ze me op een beleefde manier af ging wijzen. Steeds een stukje meer beseffend dat ik het geen wat voor mij op het moment het meest waardevol opnieuw had verpest... Iets wat één van mijn talenten leek te zijn.
´How long will it take you to know I can´t say no to that cute face of yours?´ Was haar uiteindelijke antwoord, wat ervoor zorgde dat ik even kortsluiting kreeg. Ik voelde de spieren in mijn kaak aanspannen en mijn lichaam verstijven. In de veronderstelling dat ik een fout had begaan. Maar zodra ik de enorme glimlach op haar gezicht zag ontspande ik. En pas toen drongen haar daadwerkelijke woorden écht tot me door... Ze had ja gezegd...
Vol ongeloof opende ik mijn mond een stukje terwijl ik haar met stomheid geslagen aanstaarde. ´So I guess you have a date tonight,´
Nu kon ik mijn lach niet meer onderdrukken en tilde ik haar met één soepele beweging zo van de grond af en draaide een rondje uit pure blijdschap, alvorens ik haar weer op de grond parkeerde en tegen me aan drukte in een omhelzing.
Ze drukte een vlug kusje op mijn wang, alvorens ze soepel mijn sleutels uit mijn zak wist te vissen. Hoe kort de aanraking van haar lippen op mijn huid ook was geweest, het was genoeg om me rood aan te laten lopen.
´Hoe graag ik hier ook zou blijven staan...Sinds dit een little, but lovely, detour was, moeten we overgaan tot verdere actie, my lovely date,´ Sprak ze terwijl ze mijn eigen sleutels voor mijn neus hield.
Een schuine glimlach verscheen op mijn gezicht alvorens ik speels de sleutels uit haar handen griste. "You little thief... help me herinneren dat je een prima zakkenroller zou zijn." lachte ik alvorens ik naar haar toe liep, mijn hand langs haar rug naar haar zijn liet glijden waardoor ik haar de andere kant opdraaide, en vervolgens haar hand weer beet pakte.
"Je hebt gelijk, geen tijd te verliezen. My baby needs fixing and you..." grijnsde ik alvorens ik mijn blik weer kort over haar heen liet glijden. "...You need a new jacket."

[ bericht aangepast op 26 maart 2023 - 14:34 ]

How far is far

26 maart 2023 - 18:43 Smiths is offline

Smiths 5032

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

Een gefrustreerde grom verliet mijn lippen waarna ik het boek waar ik maar niet uit kwam door de bibliotheek lanceerde. Het suisde met een vaart langs wat voorbijgangers en belandde uiteindelijk op het bureau van de bibliothecaresse. Oeps.
Ze tuurde met haar kraaloogjes over het montuur van haar bril en ik wist genoeg. Ik grijnsde schuldbewust en hield mijn handen al in de lucht. "Ik weet het, ik weet het eruit. Ik ga al..." mompelde ik alvorens ik me met een versneld pasje naar de uitgang begaf voor de bom daadwerkelijk zou uitbarsten.
Het was niet alsof dit niet vaker gebeurde. Ik dwong mezelf zoveel mogelijk stof te vergaren en dat, hand in hand met veel te weinig slaap, resulteerde in een frustratie van jewelste. Tot noch toe had ik enkel boeken (en per ongeluk de bibliothecaresse) aangevallen, maar er hoefde niet veel meer te gebeuren wilde ik deze grens overschrijden.
Mijn humeur werd er niet beter op eenmaal ik door de hallen liep. Overal was men druk in de weer met attributen voor dat bal... Lekker belangrijk. Ik rolde mijn ogen toen ik de tafel passeerde waar de last minute tickets aan verkocht werden.
Hoe erg het ook tegen mijn principes in ging, ik had het toch echt overwogen te gaan. Puur zodat ik me een avondje kon laten gaan. Tot ik de melding had gezien dat er, net als op de campus, geen alcohol toegestaan werd. Daar ging mijn idee...
Nu was ik niet vies van tegen de regels in gaan maar alleen was ook meteen weer zo zielig...
“Hey,” Hoorde ik iemand roepen. Het was erg rumoerig in de hallen dus besteedde ik er geen aandacht aan. De kans dat iemand mij zocht was nihil. Tot iemand mijn arm beet pakte.
Ik draaide me geagiteerd om, beledigd dat mijn uitstraling blijkbaar niet op iedereen werkte. Naar mijn idee gaf ik een sterk beeld af dat ik er niet van gediend zou zijn mocht iemand mij aanraken en of aanspreken. Echter zodra mijn ogen de helder blauwe ontmoette van de persoon die mijn aandacht had gevraagd, verstarde mijn blik. Na een flink aantal seconden wist ik pas weer hoe ik mijn oogleden ookalweer moest gebruiken.
“Larsen,” Stamelde de persoon voor me: Brianna. Ik opende mijn mond voorzichtig zonder er daadwerkelijk iets uit te laten komen en fronste mijn wenkbrauwen. Voor ik iets uit wist te brengen raakte haar vlakke hand mijn wang al. De impact een branderig gevoel op mijn ijskoude huid achterlatend.
“What the Fuck, Larsen?” Bracht ze uit, terwijl ik nog aan het verwerken was wat er zojuist daadwerkelijk allemaal was gebeurd. De afgelopen weken waren al vreemd geweest maar het werd alsmaar gekker. Ik richtte mijn blik weer op die van haar en keek haar verwonderd aan. "Brianna...?" stamelde ik nu op mijn beurt.
Toen ik haar gezicht eens goed bekeek bezorgde het me een schok door mijn lichaam. Het intense gevoel van schuld. Iets wat mij niet onbekend was...
Het was bijna precies drie jaar geleden dat ik haar in de steek liet, mijn nieuwe leven begon. Maar ik wist als geen ander dat leed niet per se slijt naarmate de jaren verstrijken. Ik wist dat ik haar intens had gekwetst en dat deed mij ook zeer. We hadden altijd zo'n speciale band gehad.
We werden praktisch gedwongen te trouwen, terwijl we elkaar beiden meer als beste vrienden zagen. Maar dat was niet het geen wat de doorslag gaf voor mijn vertrek... Ik was niet bang om me te binden, zoals velen dat al hadden geroepen. Ik was bang nog meer slachtoffers te maken.
Ik zuchtte en ontspande wat. "Ik weet het, ontiegelijke klootzak, right?" sprak ik schuldbewust. "Just hear me out, okay?"
Ik wist niet wat Brianna dacht dat de reden was voor mijn vertrek en ik wist ook niet of ze wist wat er die avond in Arendelle was gebeurd... Iets vertelde me dat ik daar snel genoeg achter zou komen...

[ bericht aangepast op 26 maart 2023 - 18:43 ]

How far is far

26 maart 2023 - 19:32 Schweetz is offline

Schweetz 21318

🍬 Candace Carmella von Schweetz🍬

Mijn roze haren die door mijn verschillende houdingen steeds voor een gedeelte langs Ash zijn gezicht hingen, lieten mij afvragen hoe lang ik de neiging kon onderdrukken om te vragen wanneer ik mijn haarverf bij hem mocht gaan gebruiken. Niet dat ik wist of ik het lef daar ooit voor zou hebben als ik mij bewust was van mijn woorden, wetende dat het zijn reputatie niet ten goede zou doen. Daarbij was ik stiekem wel erg gesteld op zijn kleur en mijn eigen kleur mijn eigen houden.
Om mijn gedachten te verzetten, kwam mijn onbeschofte houding naar voren om bij de eerste beste voorbijganger een zak snoep uit zijn handen te trekken. Nog voor diegene zijn mond kon open trekken, wierp ik hem een blik toe, die ervoor zorgde dat die ´m toch maar dicht hield. Misschien lag het ook een beetje aan het feit dat mijn suikergehalte niet meer op pijl was gezien ik in het hele gesprek nog geen mogelijkheid had gekregen om iets naar binnen te werken. Met wat moeite en gestuntel kreeg ik het voor elkaar om een snoepje naar binnen te werken. Ik deed nog geeneens meer de moeite om te vragen of Ash ook wat wilde, wetende als dat het geval was hij het toch wel zou pakken.
Hij lachte. "Het ergste wat ik jou aan zou doen?" sprak hij bedenkelijk op mijn vraagstelling. "Je laatste koekje opeten."
Het horror antwoord. Dat was ook van mijn gezicht af te lezen. Maar ergens wist ik ook heel goed dat het een Ash antwoord was, iets wat hij daadwerkelijk zou doen. Misschien zelfs zonder nadenken. En ondanks dat, gaf het mij ergens wel een soort van rust. ¨Als jij mij beloofd dat -dat het ergste is, ga ik nog geeneens meer zeggen dat je het ook had kunnen delen. Dan mag je ´m hebben,¨
Ik vond het knap hoe van die bloedserieuze vragen zo gemakkelijk tussen alle luchtige onderwerpen door gingen. Het leek soms een ´Oh ja,´ vragen moment om daarna weer vrolijk door te gaan zodat er geen negatieve, ongemakkelijke lading ontstond.
De grijns die op zijn gezicht verscheen door mijn vraagstelling liet mij weten dat het idee nog niet gelijk van tafel werd geveegd. De reactie die volgde, maakte dat er een enthousiast geluid over mijn lippen rolde en maakte dat ik neiging moest onderdrukken om Ash van koers te laten veranderen, voor hij zich zou bedenken. Door de toevoeging werd mijn gezicht weer wat serieuzer. ´Wilde je beweren dat ik mij nooit gedraag dan?´
Als toevoeging daarbij stopte ik nog een snoepje in mijn mond, wetende waar die eerder vandaan kwam. Het feit dat hij mij zo goed mogelijk aan probeerde te kijken en zijn tong uitstak, maakte dat ik heel makkelijk een snoepje in zijn mond kon stoppen.

Het leven was zoveel leuker als we beiden vrolijk waren en dat ik niet kon plaatsen waar Ash zijn gedrag vandaan kwam, maakte dat ik probeerde om in ieder geval hem een beetje aan het lachen te maken. Zelfs toen ik wel doorkreeg waardoor het kwam, kon ik het niet laten om gek te doen. En al met al had het altijd wel succes. Zo ook deze keer. Gelukkig.
´Vergeten? Of je dit gewoon expres laten doen?´ vroeg ik bedenkelijk. ´Je weet dat daar een verschil in zit, toch?´
Al had hij wel gelijk. Stiekem vergat ik inderdaad wel eens dat er best een groot verschil tussen ons zat en lompheid een nog grotere factor was dat dingen niet zo soepel verliepen.
Voor een seconde was ik bijna vergeten waarom ik had gekozen voor deze actie. Maar Ash was Ash niet als hij mij daar weer aan zou helpen herinneren, ook al was het volgens mij ook niet zijn favoriete moment.
De verschillende emoties en zijn houding, maakte dat ik doorkreeg dat mijn woorden, ondanks dat ze bijna onhoorbaar waren, wel aangekomen worden. In een kort tijdsbestek leek er zoveel door hem heen te gaan dat ik alleen maar toe kon kijken tot het moment dat het besef leek in te dalen. Ik kreeg een beetje het idee dat het -het laatste was wat hij had verwacht.
Zijn hele reactie maakte alleen al dat ik niets anders had willen en kunnen zeggen. Deze blijdschap was aanstekelijk en weerspiegelde al snel aan mijn kant. Zijn omhelzing ontving ik dan ook met open armen.

Ik voelde kort daarna mijn telefoon trillen, wat zorgde dat ik voor een seconde werd afgeleid en misliep hoe hij rood aanliep door mijn actie. Echter wilde ik hier niets van afweten, dus ging vrolijk verder met mijn verhaal en acties. ´You little thief? I call you a lovely date and I get this in return? Thank you, I´ll take that as a compliment,´lachte ik terug, wetende dat het nog waar was ook. Na die woorden pakte ik mijn telefoon uit mijn zak, omdat die bleef trillen en hierdoor verslofte mijn aandacht voor een gedeelte. Ik kreeg de helft maar mee van wat Ash deed en zei. Ik kon mij eenmaal niet op meerdere dingen tegelijkertijd focussen.

Daisy :Dawn en ik gaan nu bakken in het kooklokaal. Als je met mijn roze en blauwe jurk hier komt, laat ik de beslagkommen voor je over om uit te likken ; ).
Daisy : Ze liggen op mijn slaapkamer
Daisy : GET THEM PLS!!!!

Ik beet op mijn onderlip en keek van mijn scherm naar Ash en weer terug. Normaliter was ik bij de woorden beslagkommen uit likken al verdwenen. Daisy wist dat net zo goed. Misschien net iets té goed. Alleen voelde ik mij op het moment helemaal niet geroepen om te vertrekken. Ik schudde mijn hoofd en bij het eerste, beste idee wat in mij opkwam, floot ik op mijn vingers.
Het duurde nog geen paar seconde tot Sour Bill wederom voor mijn neus stond. Ik boog voorover en liet hem de berichtjes lezen en gaf directe aanwijzingen van wat hij moest uitvoeren met als belangrijkste; een beslagkom achterover drukken en meenemen voor later. Ik kwam weer overeind en keek naar Ash, helemaal geen erg in hebbende of hij een idee had wat er inmiddels gaande was. ´Heb je nog enige toevoeging?´vroeg ik terwijl ik Bill nog even staande hield. Ik pakte bijna automatisch zijn hand weer vast. ´Of ben je klaar om te gaan? Ik hoor een jack roepen,´

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

26 maart 2023 - 20:17 glowfaery is offline

glowfaery 1546

ÉLODIE FACILIER

☾ You're in my world now, not ~~your world~~. And I got friends on the other side ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊library w/ Ilyas ☾∘∙⊱⋅•⋅

De lessen waren misschien wel afgelast voor de rest van de dag, maar Élodie had zich al bijna de hele middag opgesloten in de bibliotheek. Het meisje had nooit eerder maar een seconde moeite gehad met haar lessen op Ira. Maar de magie die ze haar heer leerde, was niks wat ze gewend was. Of wat haar magie aan kon. Ze maakte zich echter geen zorgen. Ze was overtuigd dat als ze nu de extra tijd pakte om wat bij te lezen, dat ze zo weer helemaal bij was.
En tot nu toe ging dat ook precies als gepland. Niks leek haar uit haar concentratie te krijgen, terwijl ze door de boeken bladerde. Zelfs Larsen die een slechter humeur leek te hebben dan normaal, was niet voldoende om haar aandacht te laten afwijken.
De lichte magie die ze op Metanoia aanmoedigde was normaal echt het laatste waar ze geïnteresseerd in was. Ze zag het dan ook meer als algemene kennis opdoen, hopelijk iets tegenkomen waar ze ook echt wat aan zou hebben. Er was vast wel een manier hoe dit later tot haar voordeel kon komen.
Nadat Larsen was vertrokken heerste er zo’n rust in de bibliotheek, dat Élodie bijna schrok van de zachte stem die ze hoorde. Het geluid was net te ver om de woorden te verstaan, maar genoeg om de richting in te kunnen schatten. Het meisje hoefde niet eens na te denken voor de schaduwen over haar handen leken te kruipen.
Élodie schoof haar stoel voorzichtig naar achter, het boek voor haar dicht slaand voor ze deze oppakte van de tafel. Zodra ze dichterbij kwam bevestigde het geluid van de stem, wat de lwa’s fluisterde. En Élodie was een simpel persoon als het hier op aan kwam, als ze de kans had om een prins van Agrabah te kunnen plagen, dan zou ze die niet missen.
Het koste haar maar minimale magie om haar stappen geluidloos te houden, terwijl ze langs de verschillenden paden van boekenkasten liep. “Dit word mijn jaar Hassim- mijn verhaal,” klonk, en het meisje stapte een pad in haar vingers langs de boeken halend terwijl ze dichterbij de stem kwam.
“Vanavond gaan we dansen- en eindelijk eens met meiden praten én én - ehm.” Oh dit werd puur entertainment, besefte ze terwijl ze naar de jongen luisterde. Ze had zeker betere dingen te doen dan dit, maar ze kon zich niet inhouden. ”Wat hoort daarna te volgen? Betere studiepunten? Klink ook niet echt erg avontuurlijk… Met kleedje vliegen?”
Niemand antwoordde er, de jongen volledig tegen zichzelf aan het praten. Of tegen die tijger die hij altijd bij zich had. Ze had gekke huisdieren gezien over de jaren, maar het had haar toch enigszins verbaasd dat dit was toegestaan op de school.
Élodie leunde tegen de boekenkast achter haar aan, overwegend om weer naar haar plek terug te gaan en haar werk af te maken zodat ze nog wat had aan haar dag. Haar vingers hadden het boek nog steeds vast. Maar zodra er een boek recht voor haar van het rek verdween, kon ze niet meer weg gaan vond ze. Het was een kleine opening maar ze kon de jonge prins toch goed zien vanaf hier. Hij leek haar echter volledig te missen. Élodie sloeg haar armen over elkaar, afwachtend of hij het door ging hebben of zo wetenloos zo blijven
”Ha ha erg geestig- ik kan het heus wel aan om met een meisje te praten- daar heb ik deze handleiding niet voor no-”. Ze ving een glimps op van het boek, Flirten voor Dummies, en ze wist een zacht lachje tegen te houden.
Een grijns danste op haar lippen zodra hij stilviel, zijn wangen kleurde rood terwijl hij haar bijna-geschokt aankeek. Élodie trok haar wenkbrauw wat vragend op naar hem. ”Ehh,” begon hij, het boek verdween uit zicht. ”Wat.. Ehm.. Héy- zit je hier eh … al lang?” klonk er stamelend. Nu kon ze de zachte lach niet meer tegen houden. Voor ze in beweging kwam.
“Ik had nooit gedacht dat jij zonder al het stamelen kon praten. Je verrast me Ilyas,” sprak ze, terwijl ze langs de kast liep terug naar het hoofdpad om zijn pad in te slaan. Op de hoek leunde ze tegen de boekenkast, haar armen over elkaar slaand. Ze liet haar blik langzaam over de jongen glijden, hem helemaal in zich opnemend. Het was bijna niet in te denken dat de jongen voor haar, net nog zo zeker en helder kon praten.
“Nu ga ik toch bijna denken dat het aan mij ligt,” sprak ze, zelfs al had ze hem al in dezelfde nerveuze staat bij andere gezien. Ze was gewoon meer dan benieuwd naar zijn reactie. “En ik weet niet of dat een belediging moet zijn of een compliment.”

26 maart 2023 - 22:04 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Crimson Red Heart

❤️“My dear, here we must run as fast as we can, just to stay in place. And if you wish to go anywhere you must run twice as fast as that.”❤️

In de afgelopen periode had ik genoeg kansen gehad om mijn krachten uit te kunnen breiden en in de leer te gaan bij vrienden. Met het nodige effect, want ik werd mij er steeds bewuster van dat elke handeling steeds krachtiger aanvoelde. Alleen gaande weg kwam ik ook tot de conclusie dat ik nog een hoop te leren had. De les van vandaag was; het behouden van concentratie. En ik kon met zekerheid vaststellen dat dit geen daverend succes was. Mede door een roodharige dame, die inmiddels mijn aandacht had, nadat ik haar woorden had gelaten voor wat het was.
“Verrot en duivels? I’d rather say clever ─as clever as the devil, and not twice, but thrice as pretty.” Het was een snel antwoord en ik meende met een nasmaak van desinteresse. ´You can say that now, but those are not the words I heard,´
Ik luisterde naar de woorden die volgde. Het moment dat ik mijn mond wilde opentrekken om een opmerking te maken en haar zin te onderbreken, viel Poppy zelf al stil. Ik slikte mijn woorden weer in. In plaats daarvan verscheen er een geamuseerde grijns op mijn gezicht bij het zien wat voor reactie er werd uitgelokt door mijn actie met haar sigaret. Dit was niets meer dan het gene wat ik achter haar had gezocht, waar ik naar opzoek was om uit te lokken. Mijn mond was pas opengevallen van verbazing op het moment dat zij dit wel had geaccepteerd. ¨Ik kijk nu al uit naar dat moment. Steek je er nu gelijk nog eentje op dan? We hebben dat gedeelte dan alvast gehad,¨
Het klonk net zo simpel als haar woorden aan het begin van ons gesprek. Ik had dan ook totaal niet het gevoel dat ik onder de indruk moest zijn. Ik ging dit dus ook niet faken voor iemand zijn plezier. Behalve als ik er zelf ook een voordeel uit kon halen, maar in dit geval was dat niet zo.
´Daar zou ik ook dramatisch van zuchten. Als je die pit van je nu ook in die gooikunsten van je verwerkt, kunnen we tenminste nog lachen,´ zei ik, doelende het teleurstellende resultaat dat de sigaret niemand had geraakt en haar wat dramatische zucht.
Ik luisterde naar wat zij te zeggen had op mijn zogenoemde challenge. Het zorgde voor een dubbel gevoel. Aan de ene kant zorgde het voor nieuwsgierigheid, werd ik enthousiast van het feit dat zij er in mee ging, maar aan de andere kant kwam er een gevoel van irritatie naar boven. Wie had het lef om mij een amateur te noemen en nu al zo zelfingenomen te zijn om uit te spreken dat ik mijn verlies maar moest slikken.
Zoals gezegd stopte ik mijn aansteker weg en liet mij tegen de muur vallen. Mijn geamuseerde grijns verscheen opnieuw op mijn gezicht bij het aanzien van de situatie die zich voor mij afspeelde.
´Het bewijs is geleverd dat mensen goedgelovig zijn,´ gaf ik als reactie bij haar terugkomt. ´Wat betreft of ik blij ben? Meh, je kunt ermee door,´
Ik ging weer rechtstaan bij het moment dat ik doorhad dat het mijn beurt was. Mijn ogen volgde haar vinger, die bleef hangen bij Brianna en Larsen. Maar natuurlijk, hoe kon het anders? Net als je denkt alles gehad te hebben vandaag kon het alleen maar nog erger worden.
Mijn ogen gleden terug naar de dame die bij mij stond. ´Zeg je dit nu om mijn actie te zien? Of zeg je dit voor jouw eigen plezier?´
Ik mocht dan niet de slimste zijn, maar ik was zeker niet achterlijk. ´Ach, wat maakt het ook uit. Watch and learn,´
Na die woorden liep ik met grote stappen naar het tweetal wat niet ver van ons verwijderd stond. Het tafereel aanschouwend, zag het er niet echt uit alsof ze mij nog nodig hadden om de situatie te verergeren. Mooi, des te beter het voor mij uitkwam.
Eenmaal bij de twee aangekomen sloeg ik mijn ene arm bij Brianna om haar schouder waarna ik met mijn andere arm precies hetzelfde deed bij Larsen. Mijn blik gleed van de een naar de ander. Al bleef deze uiteindelijk hangen bij de dame.
´Gaat het hier wel goed, ik voel iets van boosheid? En ik hoor zelfkennis van zijn kant, dus wat heeft onze ijsprins nou weer gedaan?´vroeg ik met mijn meest bezorgde stem. Ik boog mij voorover tot mijn lippen bijna haar oor raakte. ´Ik zal je vraag vast voor zijn. Crimson Heart is de naam,´Mijn handen lagen nog steeds bewust op hun schouders. Dit zorgde dat ik onopvallend wat extra boosheid kon overbrengen om de huidige gevoelens te versterken. Ik hield ervan om gevoelens die aanwezig waren te versterken. Maar wist ook dat het daarna al snel mijn cue was om los te laten en mij weer terug te voegen bij Poppy. Iets wat ik dus ook maar snel deed.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

26 maart 2023 - 22:07 Smiths is offline

Smiths 5032

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Zodra ik Candy had getroffen was mijn dag al meteen een stuk beter geworden. Ze wist overal jeu aan te geven, zoals alleen zij dat kon. Toen ik haar voor de zoveelste keer deze dag stevig in mijn armen klemde kon ik het niet laten een kus op haar kruin te drukken. Zodra ik haar haren raakte vulde mijn neus zich met de geur van aardbeiensnoepjes. Ze rook precies zoals ze er uit zag: om op te eten. Ik hoopte maar niet dat zodra ze mijn jasje zou dragen ze ook naar mij zou gaan ruiken... Een mix tussen asbak, motorolie, benzine en een veels te sterke aftershave.
Nadat ze me compleet voor gek had gezet kwam ze ook nog eens met een bijdehand antwoord. Iets wat me enkel grijnzend mijn hoofd deed schudden. "Wacht maar..." waarschuwde ik haar alvorens ik haar zak snoep bij haar vandaan griste. Wetende dat ze deze binnen no time weer terug zou proberen te krijgen hield ik hem zo ver boven haar hoofd dat ze er net niet bij kon.
Met een zelfvoldane grijns begon ik op mijn gemak aan de zoetigheid. Heel eerlijk: ik was eigenlijk helemaal geen fan van zoetigheid. Het was kwam puur door Candy dat ik snoep begon te waarderen. Met name zuurtjes, welke ik inmiddels tot mijn favoriet had uitgeroepen. In het specifiek degene die je ogen zo erg lieten wateren dat je er nog net niet van hoefde te huilen.
Het duurde een tijdje voor mijn hartslag weer volledig op pijl leek. Ik wist niet zo goed wat geluk in hield, maar ik had zo'n vermoeden dat ik er niet heel ver vanaf zat op het moment.
Het was het gerinkel van mijn sleutels wat me weer terug trok uit mijn gedachtes. Om me vervolgens op een breed grijnzende Candy te richten. ´You little thief? I call you a lovely date and I get this in return? Thank you, I´ll take that as a compliment,´
"Who said it was meant as an insult?" sprak ik alvorens ik naar haar toe stapte en mijn eigendom weer uit haar handen griste. "You're the loveliest little thief I've ever seen..."
Candy leek haar aandacht verloren te zijn en staarde inmiddels naar het scherm van haar telefoon. Ik fronste toen ze op haar vingers floot. Dat betekende vaak maar één ding: Sour Bill zou snel volgen.
Ik herinner me mijn eerste ontmoeting met Sour Bill nog maar al te goed. Candy was iets uit haar kamer vergeten en ik werd vervolgens meegesleept. Ik was in de deuropening blijven staan en voor ik er erg in had werd ik overvallen door een groene bal. Hij had iets weg van een gigantisch lopend en pratend snotje. Ik keek niet snel meer ergens van op, maar deze verschijning had toch vraagtekens bij me opgeroepen. Zeker gezien de vuile blik die hij me had gegeven. Het duurde niet lang voor ik door had dat hij niet enkel Sour Bill heette omdat hij een zuurtje is...
Ik vroeg me af waar ze hem voor nodig had. Het duurde niet lang voor het ronde balletje aan kwam hobbelen en ik moest me inhouden hem niet "per ongeluk" te laten struikelen, zoals hij zo vaak bij mij had gedaan.
Vervolgens keek Candy weer naar mij op en vroeg ze of ik nog toevoegingen had. Als ik het goed had begrepen ging het erom dat ze Daisy ging afwijzen voor mij, iets wat me een brede grijns op mijn gezicht bezorgde. Inmiddels had ik tegen het muurtje aangeleund, waar ik me nu tegen af zette om richting Sour Bill te lopen.
Ik hurkte naast hem en haalde mijn vinger over zijn ronde bol, om deze vervolgens in mijn mond te steken. Sour Bill was de wandelende versie van mijn favoriete snoepje. "Billy Booger," gaf ik hem een knikje. Ja, ik had inmiddels mijn eigen koosnaampje bedacht voor Bill.
Ik bracht mijn gezicht dichterbij zodat Candy net niet kon horen wat ik hem influisterde. "Zeg maar tegen Daisy dat ze een ander voor haar karretje mag spannen."
Vervolgens kwam ik weer overeind en pakte Candy mijn hand weer beet. "Oh, en, Billy..." grijnsde ik. "Vergeet haar niet de groeten te doen van mij." zette ik de grootste neppe glimlach op die ik voor elkaar wist te krijgen, om hem vervolgens uit te zwaaien.
'Ik hoor een jack roepen,' Ik richtte mijn focus weer op Candy. "Niet alleen een jack..." grijnsde ik alvorens ik haar mee trok de school in, op weg naar het onderdelen magazijn en vervolgens naar de garage.

Eenmaal in de garage was het eerste wat ik deed een la open wrikken om er een zak lolly's uit vandaan te toveren. Dit moest Candy wel even zoet houden. Ik gooide de zak naar haar toe alvorens ik mijn jasje uit trok en op een stoel gooide. "Kun je mij de waterpomptang en de remmenreiniger aangeven misschien?" Mompelde ik terwijl ik aan het stunten was mijn shirt uit te trekken. Het was me te vaak gelukt mijn witte shirt onder te smeren.
Het duurde niet al te lang voor ik alles omgewisseld had, zeker niet met Candy die vanaf de zijlijn mee keek. "There she is..." grijnsde ik trots toen weer opstond van de grond. Ik draaide me weer om naar Candy. "Jij hebt je beloning wel verdient," sprak ik op een speelse toon alvorens ik weer in mijn jasje gleed. Ik had het inmiddels zo heet gekregen dat ik mijn shirt voor nu maar even achterwegen liet.
Ik nam eindelijk weer plaats op mijn motor en trapt de standaard eronder vandaan, alvorens ik mijn hand naar Candy uitstak. "Wanna hitch a ride?"

How far is far

27 maart 2023 - 0:01 bubbIes is offline

bubbIes 1176

⅄SI∀ᗡ
DAISY

─── ･｡ﾟ☆: *.☽ .*☆ ｡ﾟ. ───

『C』『A』『T』『A』『S』『T』『R』『O』『P』『H』『E』

banshee • daughter of Violet Parr & Tony Rydinger • 19 • outfit & apron • with Dawn at the cooking space

─── ･｡ﾟ☆: *.☽ .*☆ ｡ﾟ. ───

“Jij ook niet!” Zei Dawn speels terug op Daisy haar opmerking over het handenwassen. Terwijl Dawn haar lange blonde haren bij elkaar in een staart probeerde te knopen, had Daisy zich over de oven ontfermt. Deze had twee platen en als haar calculaties klopten konden op één plaat rond de 60-65 zijden macarons. Terwijl deze in de oven gingen, kon Daisy meteen de vulling maken en hadden ze één van de lekkernijen al snel af.
“De brownies moeten op 190 graden en-” Daisy draaide haar hoofd, zodat ze Dawn beter aan kon kijken. Dawn kon, terwijl ze bezig was met het schoonmaken van haar handen, nog het receptenboek lezen. Van Daisy ging een wenkbrauw omhoog. ''En de macarons?'' vroeg ze erachteraan.

“De macarons moeten op 150 graden. Dus ze kunnen niet bij elkaar in.” Dat was dan wel weer onhandig, maar ach. De brownies duurden geen uren. Ze hadden nu nog genoeg tijd. Daisy greep gelijk naar de knop op de oven, die ze draaide naar de hoeveelheid graden die Dawn had benoemd. De oven maakte een zacht piepje toen de 150 graden werden aangetikt. Daarna de tijd, die Daisy voor het voorverwarmen op een halfuur zette. In die paar minuten hadden ze vast wel een deel van het beslag af.

“De pesto-broodjes komen later wel, die hoeven ook niet zo lang erin en daarnaast zijn die het lekkerst als ze nog warm zijn. We hebben nu eerst echt de ovens nodig voor de andere twee.” Daisy knikte, terwijl ze uit haar hurkpositie omhoog kwam. ''We kunnen die ook nog wel op het laatste moment afmaken. Als we dan niet genoeg tijd meer hebben, kunnen we desnoods iets anders kiezen. Als de brownies en de macarons maar goed komen...'' toch weer lichte twijfel in Daisy's stem. Het macaron recept was moeilijk, omdat er een bepaalde luchtigheid in het beslag moest zitten. Als die er niet in zat, werden de koekjes niet smeuïg en waren ze niet perfect. Daisy hield niet van niet perfect, niet als het haar baksels waren. Toch had ze dit recept al gekozen, de dames konden dit heus wel aan. Ze waren immers geen nieuwe bakkers meer, samen hadden ze al genoeg ervaring opgedaan.

Daisy volgde de bewegingen van haar vriendin richting de voorraadkast. Zelf moest Daisy nog haar handen wassen en misschien kon ze daar het best mee beginnen. In twee stappen was ze bij de kraan en terwijl ze het water aanzette, klonk Dawn haar stem weer. “Begin jij met de macarons? Dan neem ik de brownies voor mijn rekening.”

''Is goed! Kan je mijn ingrediënten ook even verzamelen? Volgens mij ligt er nog chocola in de koelkast, die hadden ik en Candy niet helemaal gebruikt voor de chocolate chip cookies.'' De koekjes waar ze zelf misschien twee of drie van gehad had die middag, omdat Candy moeite heeft met... Proeven. Eén is voor haar niet genoeg, want straks zit er in de rest te veel zout en was dat ene koekje alleen maar goed gelukt... Of straks zit er in die ander toch een haar en dan is het maar goed dat Candy die heeft gezien, voordat iemand anders dat koekje had gepakt. Haar vriendin had altijd wel een goede reden voor een extra en om eerlijk te zijn vind Daisy dat niet erg. De herinnering aan die middag toverde een grote glimlach op de jongedames gezicht, ze bakte graag dingen met Candy.

"Hoeveel keukenmachines hebben we ook al weer hier? Anders moeten we ook wat met de hand gaan maken." De keukenmachines... Daisy kon zich herinneren dat zij en Candy één gebruikt hadden. De onderdelen ervan lagen nog in de afwasmachine. De afwasmachine die Daisy nog niet had kunnen aanzetten, omdat ze Dawn moest zoeken... Oeps, wat onhandig weer. ''Er zit nog een gebruikte met chocola eraan in de afwasmachine, zal ik die zo dan afwassen? Dan kan jij die in de voorraadkast staat gebruiken!'' De jongedame had haar handen schoon gewassen. Haar natte vingers grepen naar de handdoek naast haar en terwijl ze haar handen droogde, verscheen Dawn weer uit de voorraadkast met een karretje vol ingrediënten.

“Bakkers klaar? Bakken maar!” Mompelde haar vriendin. Daisy klapte fervent in haar handen. Ze had toch wel zin om even weer iets nieuws te bakken, want macarons maakte ze namelijk niet iedere dag en waren toch wel heel lekker. In haar sprankelde een nieuw vuurtje van enthousiasme. Ze wou naar Dawn's karretje lopen, maar zag dat er nog een ingrediënt miste. ''Oh ja, de chocola, ik zal die voor je pakken.'' De jongedame draaide zich om en liep met een huppelpasje naar achteren, waar ze halt hield voor de koelkast. Ze gooide de koelkastdeur open, waarna ze met haar hand langs de producten gleed. Chocola, had ze dat niet naast de melk gelegd? Oh, daar lag het toch, gelukkig. Met haar linkerhand tilde ze de melk op, om de chocola te kunnen pakken. Toevallig lagen daar ook de aardbeien. ''We hadden toch ook aardbeien nodig, Dawn?'' Riep ze naar haar vriendin, terwijl ze de melkchocolade eerst even achter haar neerlegde. Daisy had sowieso de aardbeien wel nodig, misschien kon ze wel haar eigen natuurlijke kleurstof maken met aardbeien? Dat hadden zij en Dawn eerder gedaan en het was niet heel moeilijk, je moest de aardbeien alleen goed fijnstampen. Fruit in een zoetigheid is altijd goed, dus boog Daisy zich terug om de aardbeien te pakken, maar wat ze niet door had was dat een klein groen balletje achter haar was verschenen. Deze was stil, zonder geluid en wist de cruciale chocola van de tafel te grijpen, voordat Daisy überhaupt zijn aanwezigheid kon opmerken. Toen Daisy de tafel weer had bereikt om de chocola te pakken, was deze plotseling verdwenen. Had ze Dawn gemist? Had ze zich de chocola verbeeld? De jongedame wist het niet. ''Dat is gek,'' mompelde ze. ''Ik weet toch zeker dat ik de chocola hier neer had gelegd!''

Daisy zette de aardbeien op tafel. Ze herinnerde zich dat ze ook nog marshmallows hadden en misschien kon Dawn die wel gebruiken? Als ze de kleine, roze suikervierkantjes over de chocola kon verspreiden, werd er iets meer kleur in de chocola gebracht. Marshmallows waren een schattige toevoeging, Daisy zou zich zo meteen wel zorgen maken over de chocola. Gelukkig had de bakclub altijd nog een paar stukken achter! Ze hurkte naar de grond om in het kastje te zoeken naar de marshmallows, maar tot haar verbazing waren deze... Verdwenen? Ze had toch kunnen zweren dat ze Candy had verteld die hier terug neer te zetten? Ze wilde Dawn roepen, maar zag toen ook dat de aardbeien ineens van de tafel weg waren. ''Dawn?'' Riep ze, vanuit de hoek van de ruimte. ''Kunnen aardbeien.... Weglopen?'' Daisy kwam weer omhoog en naderde de tafel. Ze keek er voor de zekerheid even onder en naast, straks waren de ingrediënten zelf echt van de tafel af gesprongen! ''De laatste keer dat ik checkte kon chocola namelijk niet vliegen... En konden marshmallows geen kastjes open maken!''

Ineens hoorde Daisy kleine tikjes of waren het... Stapjes? Bijna geluidloos, maar wel herkenbaar. De lamp bracht ook een groene gloed op de vloer en voordat ze het wist stond ze oog in oog met... Sour Bill. De dief had ook nog eens haar spullen! Voordat Daisy uberhaupt haar vinger op kon tillen om hem de les te lezen, was Sour Bill al tussen de tafels door. ''DAWN!'' Gilde Daisy, terwijl ze een deegroller van de muur greep. Ze was klaar om te rennen, want een brownie zonder chocola is... Gewoon een helemaalnietsnie en dat kon Daisy niet hebben. Helemaal niet op de avond van het welkomstfeest. ''Halt die dief!'' Riep Daisy, terwijl ze de deegroller steviger vastgreep. De deegroller was echter niet bedoelt voor Sour Bill, hij was bedoelt voor Candy om haar een billenkoek te geven. want Hoe kon Candy dit nu doen!

~~@DreamerN, ze kunnen nog langer hoor ;-;~~

''With all due respect, which is none...''

27 maart 2023 - 10:20 Frodo is offline

Frodo 15127

NAIA MARMORIS

Nu ik dichter bij Elio zat, kon ik hem beter observeren. Mijn ogen gleden over zijn gezicht en ik fronste. Hij leek wat bleekjes, zelfs in het licht van de ondergaand zon. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en de zwarte make-up zou heel wat mensen kunnen bedotten, maar mij niet. Het leek alsof hij al weken niet had geslapen. Het liefst wilde ik me uit het water hevelen, een bezorgde hand op zijn wang leggen en hem vragen wat er gaande was. Maar ik wist wel beter. Elio kon soms zoals een klein vogeltje zijn. Eén beweging te veel of een plots geluid en hij zou wegvliegen. En ik, die hem bezorgdheid en genegenheid toonde? Dat zou hem zonder twijfel doen vluchten.
Daarnaast moest ik ook mezelf beschermen. Ik mocht niet te veel om Elio geven. Dus beet ik op mijn tanden en veegde de bezorgde gedachten weg.
Elio hurkte bij me neer, zijn hemd alvast wat losgeknoopt. Ik scheurde mijn blik weg van zijn ontblote nek en borstkas. "You're a sight for sore eyes," complimenteerde Elio me en meteen schoot het bloed naar mijn wangen. Ik hoopte dat mijn blozende kaken niet te veel op zouden vallen en liet me dieper in het water zakken, zodat mijn ogen nog net over de waterrand kwamen.
"Hmh, ik kom hier niet enkel voor de schone dames." Hij haalde een hand door zijn haren en ik deed mijn best om niet ter plekke in zeeschuim te veranderen.
Hij lachte toen ik hem naar het bal vroeg. "Belangrijk? Ik weet zo net nog niet of ik wel ga." Elio sprong in het water en het water spatte op. Ik kon het niet helpen en begon meteen rond hem te zwemmen, in kleine cirkeltjes. "En jij? Moet jij je niet alvast klaarmaken voor het grote bal?"
"Zie ik er dan uit alsof ik zin heb om te gaan?" Ik keek hem aan, mijn hoofd lichtjes naar rechts getild. "Jij weet net zo goed als ik dat ik het liefst in het water blijf." Ik zwom dichter naar hem toe. Het voorstel lag klaar op mijn lippen. We moeten niet naar het bal. We kunnen ook hier blijven. Tot jouw vingers eruit zien als rozijnen en alle krullen uit mijn haar zijn verdwenen. We kunnen naar de sterren kijken en ronddobberen tot het water ijskoud begint te voelen.
Gelukkig sprongen de stemmetjes in mijn hoofd net op tijd op. Denk aan het vogeltje sisten ze. Denk aan jezelf.
Dus perste ik mijn lippen op elkaar en hield het bij een schijnbaar onschuldige: "Moest je toch beslissen om te gaan... Heb je dan al een date voor het bal?" Ik durfde hem niet aan te kijken en liet mijn ogen rusten op de bergen rond het meer. Mijn vingers omklemden het medaillon rond mijn nek en nerveus wachtte ik op zijn antwoord.

[ bericht aangepast op 27 maart 2023 - 10:21 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

27 maart 2023 - 12:23 Smiths is offline

Smiths 5032

𝔈 𝔩 𝔦 𝔬 𝔄 𝔯 𝔪 𝔞 𝔫 𝔬 𝔅 𝔢 𝔫 𝔢 𝔳 𝔦 𝔢 𝔫 𝔱 𝔬

Waar ik me stiekem naar het meer begeven had om mezelf wat tijd te gunnen na te denken, was het misschien maar beter ook dat ik Naia tegen was gekomen. Ik had inmiddels een ongezonde gewoonte gecreëerd door mezelf af te zonderen en mezelf even goed zielig te vinden. Iets waar je natuurlijk niets mee op lost. Nu had ik afleiding, en wat voor een...
Het bleef een betoverend aanzicht haar gewichtloos en elegant door het water te zien bewegen. Het was immers haar domein.
Na mijn opmerking zag ik enkel nog haar helder blauwe kijkers boven de waterrand uitturen. Iets wat ik inmiddels wist te herkennen als een teken dat ik haar in verlegenheid had gebracht.
Naarmate ik haar vredig rond zag dobberen werd mijn verlangen me naast haar te begeven steeds groter. Ik maakte me dan ook snel klaar om een duik te nemen.
Al snel begon ze over het bal, het onderwerp wat prominent aanwezig leek te zijn in ieders gedachten. Heel eerlijk was al het plezier er voor mij al af toen bekend werd gemaakt dat er geen alcohol geschonken ging worden. Iets wat eigenlijk ook niet als verassing kwam achteraf gezien. Normaal gesproken had ik de kans dan aan gegrepen eens lekker te keten, iets wat ik eigenlijk ook afgesproken had met Marius. Maar ook daar leek ik op het moment niet enorm veel motivatie voor te hebben. Het niet slapen begon me langzaam maar zeker op te breken.
Eenmaal in het water werd ik meteen omcirkeld door Naia, iets wat een flauwe glimlach op mijn gezicht bracht. Ik volgde haar voorbeeld, waardoor we nu om elkaar heen cirkelden. Het water leek de perfecte temperatuur te zijn. Het water had altijd direct een kalmerend effect over me. Dit was dan ook de plek die me het meest aan thuis deed denken.
Ik besloot haar vraag terug te kaatsen, wat er in resulteerde dat ze me met haar grote kijkers aan keek. "Zie ik er dan uit alsof ik zin heb om te gaan? Jij weet net zo goed als ik dat ik het liefst in het water blijf." Was haar antwoord.
"Hmm, you and me both..." zuchtte ik terwijl, mijn ogen volgend hoe ze dichter naar me toe zwom. Het was grappig hoe ik eerder leek te kunnen verdrinken in haar ogen dan in het daadwerkelijke meer. Haar ogen weerspiegelde de onstuimige zeeën waar ze vandaan kwam exact. Het liet me verlangen, verlangen naar mijn thuis, mijn schip... maar ook naar haar.
"Moest je toch beslissen om te gaan... Heb je dan al een date voor het bal?" Trokken haar woorden me uit mijn gedachten. Voor een moment keek ik haar schaapachtig aan, daar haar woorden nog niet volledig bij me geland waren.
Ze had haar blik snel van me afgewend, iets wat een schuine glimlach op mijn gezicht bracht. Ze voelde zich zo zeker in het water maar mijn aanwezigheid bracht haar van haar apropos.
Ik streelde haar wang met de rug van mijn hand, alvorens ik haar kin in de palm liet rusten en haar gezicht mijn kant op draaide. "Tesoro, misgun me niet de laatste blik in jouw prachtige ogen..." Sprak ik op vloeiende toon, doelend op het laatste beetje zonlicht wat snel zou verdwijnen. Haar ogen waren prachtig, en nog dat kleine beetje extra wanneer ze de zonsondergang weerspiegelden.
"Ik heb een afspraak staan maar geen date," Zette ik mijn charmanste grijns op alvorens ik mijn lippen dichtbij haar oor bracht. "... Mocht je wat later op de avond nog een danspartner zoeken houd ik me graag aanbevolen." Sprak ik op zoete toon alvorens ik een duik in het water nam en haar handen beet pakte om haar mee de diepte in te trekken.

[ bericht aangepast op 27 maart 2023 - 12:24 ]

How far is far

27 maart 2023 - 19:21 Saureus is online

Saureus 1959

MT ^^

27 maart 2023 - 19:49 glowfaery is offline

glowfaery 1546

Brianna Seraphina Charming

❁ "I’m sorry that people are so jealous of me. But I can’t help it that I’m popular.” ❁

❀₊˳˚‧ outfit ┊w/ Larsen ~~&Crimson~~ ‧˚˳₊❀

Een wat geïrriteerde zucht rolde over Brianna’s lippen toen er totaal niet gereageerde werd op haar geroep. Zodra ze dichtbij genoeg was zag ze dan ook geen andere optie dan de jongen zijn arm vast te pakken, haar nagels bijna krassend over de stof.
Het zien van de jongen, zijn hemelsblauwe ogen, voelde als een klap in haar gezicht. Ze was er zo vanuit gegaan dat ze het fout had gezien. Dat het steeds een willekeurige lange jongen met lichtblond haar was geweest die ze zag lopen. Zo erg had ze zich overtuigd dat het bijna niet echt voelde om hem voor haar te zien.
Het voelde dan ook als een soort achtbaan van emoties die door het meisje raaste, op een te hoog tempo om nou te kunnen benoemen wat ze precies voelde. Zodra haar vlakke hand zijn wang raakte begon de huid van haar palm te branden. Maar ze vertrok geen spier, liet niet zien wat voor pijn haar pols nu deed. Waarom hadden jongens zulke harde hoofden, waarom had ze nooit geleerd hoe je goed moest slaan.
“Brianna…?” stamelde Larsen. Pas nu hij hier voor haar stond besefte ze hoe boos ze was. Niet eens op hem persoonlijk, maar over hoe alles gelopen was. Drie jaar lang in het donker gehouden worden. Geen uitleg, niet eens een teken van leven. En dat van de persoon die ze als haar beste vriend had beschouwd.
“Ik weet het, ontiegelijke klootzak right?” sprak hij uiteindelijk en Brianna trok enkel haar wenkbrauw vragend op, er van uitgaand dat - dat niet het enige was wat hij te zeggen had. “Just hear me out, okay?” ging hij verder.
Brianna sloeg haar armen over elkaar, haar hoofd ietsje kantelend. “Ik denk dat - dat wel het minste is wat ik verdien,” sprak ze, en ze was zelf verbaasd over hoe kalm ze haar stem wist te houden. “Aangezien je zomaar verdween en Arendelle niet meer kwijt wil dan dat alles afgeblazen was.”
“Mensen zeiden dat je iemand wat had aangedaan en weet je hoe moeilijk is dat te verdedigen als ik niet weet wat er gebeurd is,” sprak ze verder, ze probeerde kosten wat het kost zichzelf kalmer te krijgen. Ze haatte het als ze zichzelf niet onder controle had en kreeg.
De arm die om haar schouder sloeg liet haar abrupt opkijken, haar hele gedachtengang in de war brengend. Een frons verscheen op haar gezicht terwijl ze de jongen zijn gezicht probeerde te plaatsen, maar geen naam kon ze vinden die matchte. Zijn blik bleef uiteindelijk op haar hangen, en Brianna wist met moeite de intense verleiding om hem zo’n harde duw te geven tegen te houden. Ze wist niet waar hij het lef vandaan had om zomaar aan haar te zitten maar het stond haar echt niet aan.
“Gaat het hier wel goed, ik voel iets van boosheid? En ik hoor zelfkennis van zijn kant, dus wat heeft onze ijsprins nou weer gedaan?” sprak de jongen, de bezorgdheid bijna overdreven in zijn stem. Brianna draaide haar hoofd weg van hem zodra hij dichterbij boog, wat er enkel voor zorgde dat zijn lippen bijna haar oor raakte.
“Ik zal je vraag vast voor zijn. Crimson Heart is de naam,” sprak hij. Voor ze de sneer naar hem kon maken verdwenen zijn handen. Direct liet ze haar hand over de plek waar hij haar had vast gehouden vegen, alsof ze het gevoel van zijn hand op haar schouder weg kon boenen.
De jongen had haar zo van haar stuk gebracht door zo in het gesprek binnen te vallen dat ze nog over haar schouder keek waar hij naar toe was verdwenen. Een vragende wenkbrauw trok ze op zodra ze Poppy spotte. Ze wist niet waar haar beste vriendin mee bezig was, en eerlijk gezegd vond ze het nu niet het moment om daar achter te willen komen.
Pas toen ze weer opkeek naar Larsen sloeg ze haar armen weer over elkaar, zichzelf iets van een houding gevend. “Okay, leg uit,” sprak ze kortaf, zichzelf weer herinnerend wat het laatste wat gezegd was. Ze kon niet bepalen of ze bozer was over het idee dat hij hier al dagen rond liep, of het feit dat het de laatste drie jaar radiostilte was geweest.
Ze was nooit een fan geweest van het idee om uitgehuwelijkt te worden, maar met hoe close zij en Larsen waren geworden in de jaren had was ze blij geweest dat hij het was, en niet een wildvreemde. Ze kon geen enkele situatie bedenken waarom hij de dag voor het huwelijk zou vertrekken.

27 maart 2023 - 20:23 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Candace Carmella von Schweetz

🍬 What? Speak up, I can't hear you. Your breath is so bad it made my ears numb! 🍬

Het moment dat het groene gevaarte niet meer was dan één klein stipje, draaide ik mij naar Ash toe. ¨He´s just scared. Dat weet je toch? Voor een lange tijd was het ons twee,¨ was het enige wat mijn mond verliet voor ik mij mee liet trekken de school in.
Mijn woorden waren niet meer dan de waarheid, want voor een lange tijd was het ook alleen Sour Bill en ik tegen het kasteel. Althans zo voelde het. Mijn verhuizing naar Metanoia had ervoor gezorgd dat die relatie een aardige klap had gekregen en nog net niet als een kaartenhuis in elkaar was gestort. Ash kwam in mijn leven gevolgd door Daisy en ga zo het rijtje maar af. Dat maakte dat Sour Bill het zwaar te verduren kreeg en zijn taken moest gaan leren verdelen. Waar hij ooit de enige was, kwamen er steeds meer mensen bij om die muren af te laten breken. Als we daarnaast nog eens gingen kijken naar het algemene plaatje, kreeg Sour Bill vele dingen meer mee dan dat ik zelf kreeg. Dat maakte dat hij vaak zijn beschermende kant liet zien en zijn naam in eren hield. Iets waar ik hem dankbaar voor was, maar soms ook achter het behang kon plakken.
Al met al was dit alles de voornaamste reden dat hij gecandynapt was uit het land van Sugar Rush. Als ik hem mee had genomen voor alleen de vervelende klusjes, had ik hem net zo goed achter kunnen laten. Al moet ik ook eerlijk bekennen dat het soms een mooie bijkomstigheid was. Maar zelfs dan stond er nog iets tegenover voor zijn zogenoemde eigen plezier.

Eenmaal in de garage voelde het een beetje als thuiskomen. Er waren een aantal locaties op school die zorgde voor een rust en liet dit er nu net eentje zijn. Met ook hier een geheime verstopplek als het ging om snoepgoed. Dat liet mij bedenken dat ik Ash toch eens wat beter in de gaten moest gaan houden. Al wist ik dat hij het de volgende keer gewoon weer ergens anders neer zou leggen, zodat hij wat achter de hand had. Een omkoopmiddel wat geen omkoopmiddel meer was. Of was het misschien meer een zwijgmiddel.
¨You know I love you, right?¨ Het verliet mijn mond met hetzelfde enthousiasme wat een kind zou hebben als je die voor het eerst een snoepje uit mocht laten kiezen in de snoepwinkel. Alsof ik in mijn hele leven nog nooit een zak lolly´s had gekregen. Met de zak in mijn handen nam ik plaats tegen een van de metalen kasten. Het gaf mij een klein ogenblik om mijn telefoon te checken om te zien of Daisy al een reactie had achtergelaten op het bezoek van mijn kleine, groene vriend. Niets. Dat was een goed teken, toch? Zonder er verdere aandacht aan te besteden, stopte ik mijn telefoon weer weg. Als het wel een probleem geweest was, was het nog niet mijn probleem geweest op dit moment.
Het duurde daarna niet lang voor een groot gedeelte van mijn suiker erdoorheen was. Iets wat mij liet opstaan om te doen wat mij gevraagd werd. In plaats van het gelijk af te geven, bleef ik ermee in mijn handen staan om toe te kijken hoe hij aan het stuntelen was om zijn shirt uit te trekken. ¨Je leert het ook nooit, hé?¨ grijnsde ik voor ik weer in beweging kwam. Niet dat je mij hoorde klagen.
Eenmaal achter hem legde ik de spullen naast hem neer voor ik mijn armen om hem heen sloeg en mijn vingers over tatoeages glijden. Inmiddels was ik gewend om hem zonder shirt te zien, ik geloof bijna de halve school wel, maar toch bleef het een fascinerend gezicht en had ik het idee steeds wat nieuws te zien.
¨Dat duurde lang,¨was mijn reactie op zijn woorden. Het was een reactie die niet gemeend was, maar waar ik wel de humor van zag om ´m uit te spreken. Waar ik nooit het geduld had, kon ik hier het eeuwige geduld hebben. Het was ook niet dat ik dit zelf beter had kunnen doen. Of sneller. Dat nam echter niet weg dat ik het leuk om om hem wel te plagen om te kijken of het effect zou hebben. Al was het effect wel wat minder geworden na de eerste keer dat Ash doorkreeg dat ik werkelijk verstand had van dit soort dingen en wist waar ik over sprak. Zijn gezicht was goud waard en had gehoopt dit ooit nog eens te zien.
Het jasje wat ik ergens tussen het moment van neergooien had opgeraapt en om mijn schouders had hangen, had ik inmiddels voor mij uitgehouden, zodat hij deze weer aan kon trekken. Ik wist ook dat ik dit moest doen, wilde ik de volgende woorden uit zijn mond horen, wetende dat deze anders nooit naar voren zouden komen.
¨Ik dacht dat je het nooit meer zou vragen¨ zei ik en pakte zijn hand vast om vervolgens achterop de motor te klimmen en mijn armen weer om zijn middel heen te klemmen. ¨Maar ik wil wel een echte, valse Ash route dan,¨ Iets zei mij dat ik daar nog geeneens meer om hoefde te vragen , was dan ook zeker niet veeleisend, maar vond het geweldig om steeds weer wat nieuws te leren kennen. Net als je dacht alles te weten en tegen Ash te racen, wist hij weer wat nieuws te verzinnen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Index RPG Actieve Topics Zoek