[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Baxter is online

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

28 maart 2023 - 13:04 Baxter is online

Baxter 4988

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Plotseling waren we met zijn drieën. Het huissnotje van Candy was inmiddels ook gearriveerd. Inmiddels hadden we de strijdbijl zo goed als begraven, maar zo af en toe een plagerij kon ik niet laten. Hoewel ik de bijzondere band die ze hadden nooit echt zou begrijpen, begreep ik wel dat hij veel voor haar betekende. Dus zat er maar één ding op: Bill dogen.
Inmiddels was ik ook zijn kwaliteiten in gaan zien. Hij bezat er in mijn ogen niet per se veel, maar één was al genoeg. Hij probeerde Candy met al zijn macht te beschermen. Daar waar ik dat niet kon. Misschien waren we door onze liefde voor Candy dan ook zo snel tot een wapenstilstand gekomen.

Als alles volgens plan was verlopen had ik nu al een tijdje met mijn motor rond gecrost. Echter vond ik het op deze manier niet erg afgeleid te worden. Ik zou altijd tijd vrij maken voor deze vrolijke suikerspin.
Ik kende haar inmiddels goed genoeg om te weten dat ze nogal snel verveeld kon raken. Om te voorkomen dat ik vanavond nog bezig zou zijn met de reparatie had ik voorbereidingen getroffen: een zak lolly’s in één van de kasten verstopt.
”You know I love you, right? Sprak ze vol enthousiasme. Ik keek met een brede grijns toe hoe ze de zak open probeerde te frommelen. Ze deed het sneller dan ik iemand ooit had zien doen.
Echter was ik met mijn gedachten nog bij haar laatste opmerking. "Hm, I wonder just how much..." mompelde ik terwijl Candy al met haar gedachten elders leek te zijn. Dat was misschien maar beter ook, het leek me een goed idee niet verder op die woorden in te gaan. Ze had ja gezegd op een date en dat was voor nu genoeg.
¨Je leert het ook nooit, hé?¨ Was haar opmerking op mijn gestuntel met mijn shirt. Eenmaal ik het ding over mijn hoofd hat weten te trekken, mijn haar ernstig in de war brengend, keek ik haar met een brede grijns aan. "Wrong," zei ik afkeurend en tikte haar speels op haar neus. "Ik doe mijn shirt nu toch juist uit, wijsneus."
Ik streek bij mijn motor neer nadat ik Candy had gevraagd wat gereedschap voor me te pakken. Ik was in mijn hoofd op een rijtje aan het zetten hoe ik het het beste aan kon pakken toen ik afgeleid werd door een paar armen, wiens handen over mijn borst gleden. Ik kon uren in opperste focus blijven eenmaal ik bezig was met sleutelen, maar Candy haar prominente aanwezigheid maakte het lastig nog iets uit mijn vingers te krijgen. Het was maar goed dat ze geen goed zicht had op mijn gezicht, deze was inmiddels waarschijnlijk zo rood gekleurd als een winegum.
Haar zachte aanrakingen maakte het moeilijk mijn focus niet volledig op haar te leggen. Des te sneller ik het klusje had geklaard, des te sneller ik me weer volledig op haar zou kunnen focussen. Echter kon ik het af en toe niet laten mijn hand kort over die van haar te laten gaan.
¨Dat duurde lang,¨ had Candy uitgesproken toen ik eenmaal klaar was en weer op was gestaan. Ik veegde mijn handen af een poetslap om vervolgens mijn tong naar haar uit te steken. "Dat krijg je als iemand me afleid."
Vervolgens ging ik op zoek naar mijn jasje, welke niet meer lag waar ik hem voor het laatst neer had gegooid. Het begon me op te vallen dat er wel vaker dingen verdwenen met een zeker rozharig meisje in de buurt.
Mijn vermoeden werden werkelijkheid toen ik haar eens goed bekeek. Ze had inderdaad mijn jasje over haar schouders hangen, iets wat zo goed bij haar paste dat het me nog niet eens was opgevallen. "Ik moet toegeven, deze staat je ook goed." grijnsde ik alvorens ik van hem aanpakte. "Maar beter zoeken we er een speciaal voor jou uit, hm?"
¨Ik dacht dat je het nooit meer zou vragen¨ Was haar antwoord alvorens ze achterop kroop en haar armen nu stevig rond mijn middel klemde. ¨Maar ik wil wel een echte, valse Ash route dan,¨ Was haar eis. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen.
Ik liet de motor eens goed geluid maken alvorens ik één van mijn beste routes voor Candy uitzocht.
Eenmaal dwars door de hallen gecrost te zijn en studenten geterroriseerd te hebben, kwamen we buiten aan. Het was, net als dwars door de school, ten strengste verboden door de kasteeltuinen te rijden. Regels waren er echter om deze te breken. Liet dat nou net één van mijn favoriete bezigheden zijn...
Het laatste beetje zonlicht was perfect te gebruiken Candy een rondleiding door de normaal off limits bloementuinen te geven,
Hier was het pas echt mogelijk vaart te maken en ik trapte de motor dan ook flink op zijn staart, wetende dat Candy niets liever zou willen.
Eenmaal aangekomen bij de dorms parkeerde ik mijn motor in de gezamenlijke woonkamer. Mijn kamergenoten waren hier over het algemeen niet zo blij mee, maar ik moest toch een oogje op mijn mooiste bezit kunnen houden. Ik hielp Candy er vanaf, alvorens ik haar met een soepele beweging van de grond tilde en haar mee droeg naar mijn kamer. Hier zette ik haar weer op de grond en opende mijn kastdeuren voor haar, welke voornamelijk bestond uit lederen jasjes en een hele hoop zwart en flamingo roze.

[ bericht aangepast op 28 maart 2023 - 13:04 ]

How far is far

28 maart 2023 - 18:35 Saureus is offline

Saureus 1891

『 Lyraine Zephyra』
Hercules • Metanoia • 19 years old

Outfit | Training grounds | With: ... (feel free to join ^^)

❝ I’m not the one on the cover of a magazine.

I’m not the one little girls call their hero❞

Lyraine weet nooit zo goed wat ze met haar dag aanmoet, want zonder vrienden die haar ergens mee naartoe trekken, kiest ze er vaak voor om te trainen. Dat is namelijk een vertrouwde bezigheid die -volgens haar vader althans- erg belangrijk is voor haar ontwikkeling. Ze is al erg goed, maar natuurlijk kan het altijd beter. Het zou immers saai zijn als het niet beter kan. Dus nadat ze uit bed is gerold, haar sport outfit aan heeft getrokken en haar fles van het kastje heeft gepakt, wandelt ze richting de keuken. Er is namelijk niets beter dan wat lekkers voor de training. Ze heeft zo'n vermoeden dat de bakclub momenteel bezig is, maar daar heeft ze nu niet zo'n zin in. Bovendien kan ze met hen geen uren besteden, dat kost haar te veel energie. Het is dan ook haar missie om hen te vermijden, in het bijzonder Fee, aangezien zij haar nog welles kan aansporen om mee te bakken.
Nadat ze succesvol een appel en wat koekjes heeft gescoord zonder gezien te worden, wandelt ze richting de trainingsgrond. Ook daar is de kans groot dat ze iemand tegenkomt, maar dat vindt ze om eerlijk te zijn niet zo erg. Mensen zitten toch vaak in hun eigen wereldje als ze aan het trainen zijn. Tenzij iemand natuurlijk een partner zoekt, maar ook dat zou ze niet erg vinden. Er is namelijk niets beter dan een goed potje sparren. Vooral Marius is voor haar een waardige tegenstander, iets wat nog lastig te zoeken is op een school als deze. Al verwacht ze dat Ira betere vechters heeft, dus ze hoopt dat een van de studenten daar misschien haar nieuwe trainingsbuddy kan worden. Ze is namelijk wel toe aan wat uitdaging. Een andere manier om aan uitdaging te komen, is om de schoolgrond te verlaten en ergens opzoek te gaan naar wat geweld, maar dat lijkt haar niet de meest verstandige keuze. Het schoolhoofd zal het vast niet waarderen als zij wat herrie gaat schoppen.
Lyra werkt het laatste koekje naar binnen terwijl ze de trainingsruimte af scant met haar ogen. Het is niet heel druk, dus dat is gunstig. Dat betekent dat er meer plek is voor haar en zo ook minder afleiding. Ze plaatst haar waterfles op de grond, om zo aan haar warming-up te beginnen. Ze heeft bijna nooit last van spierpijn, maar dat betekent niet dat ze de belangrijke warming-up kan overslaan. Na enkele oefeningen besluit ze dat de dummy haar slachtoffer gaat worden, voor nu dan, want ze hoopt dat ze later nog met iemand kan gaan sparren.
Ze plaatst zich goed voor de dummy en oefent een nieuwe combinatie van stoten en trappen. Ze herhaalt de bewegingen eerst langzaam, zodat ze in haar geheugen komen, voordat ze het tempo wat opvoert. De arme dummy heeft het zwaar te verduren en verliest dan ook zijn arm bij de laatste trap van Lyra. De arm vliegt naar de andere kant van het veld, waarbij het met een pof op de grond valt. Een brede grijns verschijnt op haar gezicht, want dit geeft haar toch wel de nodige ego boost. Al is een dummy vechten natuurlijk heel anders dan een échte tegenstander.

28 maart 2023 - 21:14 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Candace Carmella von Schweetz

🍬 What? Speak up, I can't hear you. Your breath is so bad it made my ears numb! 🍬

Het was maar goed dat mensen wisten hoe ik inmiddels in elkaar zat. Ik kon mij namelijk goed voorstellen dat niemand mij meer op mijn woord deed vertrouwen. Zeker niet als het zou gaan om een dagplanning en een tijdsbestek.
Het gebeurde vaak genoeg dat ik benoemde binnen een kort tijdsbestek terug te zijn terwijl het in werkelijkheid, mocht je geluk hebben, een paar uur later zou zijn. Vaak had het wel dezelfde aanleiding waardoor mijn dag er ineens heel anders uitzag dan dat de bedoeling was. Het had een geblondeerd kapsel, was eigenwijs en had een afleidende factor omdat er altijd een nieuwe vorm van avontuur terug te vinden was.
Al kon ook Ash mijn aandacht niet altijd vasthouden. Iets wat al snel bleek. Hij kon het nog altijd niet winnen van snoepjes. Al kwam hij akelig dicht in de buurt en wist wel mijn aandacht vaak terug te krijgen.
"Ik doe mijn shirt nu toch juist uit, wijsneus." Ik hield mijn hoofd ietwat schuin bij die opmerking en trok een wenkbrauw op. ¨En wat maakt dat je dat shirt uitdoet, hé? Dus de vraag is dan alsnog; wie heeft het daadwerkelijk wrong?¨
Zoals ik eerder al aanhaalde; ik vond hem ook een goede afleiding na de snoep, dus het duurde dan ook niet lang voor ik afgeleid was door zijn tatoeages.
Toen hij eenmaal klaar was, trok ik de poetslap uit zijn handen en poetste de zwarte veeg van zijn gezicht, die er al zat vanaf het eerste contactmoment tussen ons vandaag. Iets waar ik wijselijk over had gezwegen, maar inmiddels was die zo uitgeveegd dat het wel nodig was. "Dat krijg je als iemand me afleid." Ik maakte een gebaar wat moest lijken op dat ik mijn punt eerder had gemaakt. ¨Dat krijg je als het zolang duurt. En het is nou niet dat ik je hoor klagen,¨
Ik draaide mij om, als teken dat ik zo weg kon lopen, en keek over mijn schouder. ¨Of wil je dat ik ga?¨
Ik deed echter niets meer dan een stap van hem vandaan zetten. Het compliment wat ik kreeg over het stelen van zijn jasje, liet mij alleen maar lachen. Het liet mij weten dat ik er gemakkelijk mee weg had kunnen komen, mocht hij ´m niet nodig gehad hebben.
Het duurde daarna niet lang voor met de woorden kwam waar ik op zat te wachten. Hij hoefde dan ook niet lang te wachten tot ik klaar was voor vertrek.
Mijn hoofd liet ik rusten tegen Ash zijn rug. Al was dat echter van korte duur toen ik doorkreeg dat ik kreeg waar ik om had gevraagd, ook al hoefde ik er praktisch gezien niet meer om te vragen. Misschien was het een voordeel van elkaar leren kennen, misschien was het een voordeel van dezelfde interesses delen. Ik kwam ogen en tijd te kort om alles in mij op te nemen. Ik had het geleerd om dat te accepteren, wetende dat ik niet alles kon hebben. Snelheid in combinatie met alles weten was geen mogelijk. Daarbij had ik het gegeven ´alles weten´ al lang opgegeven als het ging om Ash en zijn eeuwig onbekende routes. Net als je dacht wat te weten, ging meneer zichzelf toch weer uitsloven. Ik wist nog heel goed dat ik eerste paar keer in protest wilde gaan, ben gegaan zelfs, maar sinds het moment dat hij ze begon te delen, had ik er meer vrede mee. En het feit dat ik hem wandelend nog wel een meetrok met die routes. Ik had er wat minder vrede mee dat ik niet langer ongeslagen was. Al kon ik daar ergens ook wat rust en voordelen in vinden, wetende wat het woord concurrentie betekende, die zich niet aan mij deed aanpassen.
Ik vond het stiekem dan ook best jammer dat we al snel op de plek van bestemming aankwamen. ¨Aan al het moois komt een eind,¨ mompelde ik somber terwijl ik mij mee liet dragen naar zijn kamer. Niet dat het van mijn gezicht af te lezen was. De dag bracht nog meer dan genoeg met zich mee.
Mijn ogen gleden langs de kledingstukken die in zijn kast hangen en het duurde niet lang voor mijn vingers volgde. Het moment dat ik een van de jasjes wilde vastpakken, bedacht ik mij en draaide ik met mijn meeste onschuldige blik naar degene achter mij. ¨Jij....Ksssst,¨ verliet mijn mond en maakte een wegwuif gebaar. Voor hij überhaupt een kans zou krijgen om te antwoorden of te protesteren, duwde ik Ash alweer terug in de richting van de gezamenlijke woonkamer.
¨Byeeeee,¨ Het waren mijn laatste woorden toen hij eenmaal zelf buiten zijn kamer stond en sloot de deur weer voor zijn neus. Met een grijns liet ik mij tegen de deur aanvallen voor een klein aantal seconden om zeker te weten dat blondie niet gelijk weer binnengestormd kwam. Niet dat dit hem hem tegen zou houden, wetende dat ik het betreft kracht op elk mogelijk front zou verliezen. Die gedachte liet mij met een vrolijk huppel naar zijn kast gaan en met dezelfde grijns pakte ik een shirt uit de kast, waar eerder mijn oog opgevallen was. Wetende dat Ash weinig geduld had, kon ik maar beter opschieten. Binnen no-time had ik door middel van wat creativiteit een look gecreëerd waar ik tevreden mee was, zelfs al was het dit keer met een jurk. Ik had mijn major geen goed recht gedaan als ik hier niets mee had gekund. Ik griste nog een roze jasje uit de kast, die ik aantrok terwijl ik terugliep in de richting van de deur. ¨Tadaaaa, heb ik het recht om zo met je mee te gaan?¨ vroeg ik, nadat ik deze weer had opengegooid. Ik draaide een rondje en het niet kon laten om kort te poseren.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

29 maart 2023 - 21:39 Baxter is online

Baxter 4988

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Eén blik op Candy en ik was meteen verkocht. Het waren haar fel gekleurde haren en aanwezige persoonlijkheid welke mijn aandacht hadden weten te trekken. Natuurlijk voelde ik me wel eens aangetrokken tot iemand of had ik een flirt, maar ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard probeerde iemands aandacht voor me te winnen.
Ik kwam er al snel achter dat het niet enkel haar uiterlijk wat me aantrok. Eenmaal ik haar leerde kennen werd het al snel duidelijk dat ze het hele pakket bezat. Ze leek overal voor te porren, bracht leven in de brouwerij, leek ook nog eens daadwerkelijk verstand te hebben van voertuigen en racen én ze durfde tegen me in te gaan. Een moment met Candy kan veel kanten op gaan, maar saai is het nooit.
Mijn methode met de zak lolly's leek te werken, waardoor ik snel mijn motor kon fixen. Echter zorgde Candy alsnog voor de nodige afleiding. Niet dat ik het erg vond... Als ik uren zo had moeten blijven zitten had ik het ook niet erg gevonden.
Eenmaal mijn klus geklaard was maakte ik mijn handen snel schoon aan een rondslingerende poetslap. Mijn shirt had ik uit voorzorg al verwijderd maar dat betekende niet dat het gevaar geweken was. En daar was Candy weer, wie de doek uit mijn handen trok en er vervolgens mijn gezicht mee schoon boende. "Als ik jou toch niet had..."
¨Dat krijg je als het zolang duurt. En het is nou niet dat ik je hoor klagen,¨ Kaatste ze terug, wat me mijn wenkbrauwen op liet trekken. ¨Of wil je dat ik ga?¨ Sprak ze uit terwijl ze zich al omdraaide.
In mijn hoofd ging ik met een noodgang door de dingen die ik de laatste paar minuten had gezegd, op zoek naar iets wat ze verkeerd had op kunnen vatten. Normaal beledigde ik iedereen zonder er ook maar iets bij te voelen. Candy kwetsen wilde ik echter ten alle tijden voorkomen. Ik pakte haar pols beet en draaide haar weer richting mij. Voor een moment waren mijn kijkers verdwaald in die van haar en wist ik plotseling niet meer wat te zeggen. "I want you to never leave." Waar we de hele tijd al aan het dollen waren, was ik nu bloed serieus. Ik kon me een leven zonder Candy niet meer voorstellen. En dan te beseffen dat we elkaar helemaal nog niet zo lang kende.
Niet snel na deze woorden trok ik haar in een stevige omhelzing en liet haar weer een rondje onder mijn arm draaien, dit maal wat soepeler dan eerder buiten. "And don't you forget about that date, date."
Vervolgens was het tijd voor Candy om haar prijs te innen. Ze stapte achterop en eenmaal haar armen om me heen geklemd waren en haar hoofd om mijn rug rustte verscheen er een tevreden grijns op mijn gezicht. Zo wilde ik elke dag wel spenderen...
Mijn routes waren zelden hetzelfde, ik reed namelijk letterlijk waar ik op dat moment zin in had. Normaal zou ik de kortst mogelijke route genomen hebben, maar met Candy achterop wilde ik toch wat tijd zien te rekken. Ik moest natuurlijk ook de kans krijgen me even lekker uit te sloven.
¨Aan al het moois komt een eind,¨ Mompelde ze teleurgesteld eenmaal ons ritje tot een eind was gekomen. "Er is voor jou altijd een plekje achterop."
Ik wilde net neerzeilen op mijn bed om toe te kijken hoe mevrouw tot een keuze zou komen toen ik de kamer uit gebonjourd werd. ¨Jij....Ksssst,¨ Ik was zo van mijn apropos dat ik geen tijd had na te denken er überhaupt iets tegenin te brengen. Candy was net zo'n ongeleid projectiel als ik zelf.
¨Byeeeee,¨ Waren haar laatste woorden voor ze me buiten mijn eigen kamer sloot. Ik wist niet zo goed wat me overkwam. Was dit nou een poging tot mijn volledige kledingkast plunderen?
Vervolgens hoorde ik wat gerommel uit de kamer komen. Ik besloot haar wat privacy te geven, geen idee hebbend wat ze aan het uitspoken was. Niet veel later stond ze weer in de deuropening. ¨Tadaaaa, heb ik het recht om zo met je mee te gaan?¨ Waren haar woorden terwijl ze een rondje draaide en voor me poseerde. Mijn blik gleed met een brede grijns over haar heen. Ze had maar gelijk haar hele outfit geshopt uit mijn kast. Ik herkende één van mijn favoriete shirts, welke voor haar als jurk diende, en mijn roze jasje. Hoe kon het ook anders. Ik beet kort op mijn lip alvorens ik haar richting uit liep.
"Dat had je al, hoor." Grijnsde ik terwijl ik de kraag van het jasje fatsoeneerde en haar van dichtbij nog eens goed bekeek. "Maar er is geen ontkennen aan; je ziet er enorm goed uit in mijn kleding." Sprak ik, waarna ik een lok van haar suikerspinroze haren uit haar gezicht achter haar oor streek.
Ik vermeed expres haar ogen, niet wetend of ik de impuls mijn lippen vluchtig op die van haar te drukken zou kunnen bedwingen. Ik spendeerde zo goed als iedere dag met haar maar het voelde nooit genoeg.
"Jij hebt je outfit voor vanavond, nu ik nog." Veranderde ik van onderwerp terwijl ik een stapje terug deed. Candy had nu misschien wel de uitnodiging voor de date geaccepteerd, de kans dat ze me enkel als vriend zag was groot. Een blauwtje lopen vond ik normaal niet zo'n ramp, alleen was het met Candy toch een ander verhaal. Ik wilde niet weggooien wat we hadden...
"En aangezien je een oog voor mode hebt, mag jij mijn outfit voor me uitkiezen."

How far is far

30 maart 2023 - 21:57 DreamerN is offline

DreamerN 7329

Daughter of Aurora and Philip ✧ 21jaar ✧ Outfit ✧ /w Daisy

Daisy klapte fanatiek op mijn gemompelde startsein en ik moest even zacht lachen terwijl mijn vingers aan de slag gingen. Eerst nogmaals het recept doorlezen zodat ik elke stap uit mijn hoofd ken. Dit is niet de eerste keer dat ik brownies maak, maar toch. Je moet altijd het zekere voor het onzekere nemen. Je weet maar nooit wat er aan dit recept anders is dan anders. Ah, Melk, wat ook te vervangen was met amandelmelk. Check. Mijn vinger schoot verder over het papier heen. Zelfrijzend bakmeel. Check. Chocolade, zowel puur als melk. Al is het meer melk dan puur. Oh, die was ik nog vergeten, ook al had Daisy mij zonet daar nog op geattendeerd. “Daisy, weet jij waar-” Maar ze was me al voor. “Oh ja, de chocola, ik zal die voor je pakken.” Alsof ze mijn gedachten had kunnen lezen, of had ze nog over mijn schouder meegekeken? Nee, zij was al druk in de weer geweest met haar eigen ingrediënten.
Achter me hoorde ik Daisy druk in de weer en haar voetstappen golven in een ritmisch deuntje door de ruimte heen, wat betekende dat mijn vriendin al huppelend tussen de tafels door vloog.
Ik hoorde deuren opengaan en Daisy die tussen producten zat te zoeken.
''We hadden toch ook aardbeien nodig, Dawn?'' Daisy haar stem dwarrelde weer naar voren en ik keek naast me op het karretje, ik dacht echt dat ik die al gepakt had. Had mijn hoofd me in de steek gelaten?
“Ja zeker, hoeveel is er nog?” Als we maar een beperkt aantal hadden moesten we alles even goed uitrekenen. Al had ik er laatst nog heel wat dozen zien liggen. Wie heeft er in de tussentijd allemaal gebruik gemaakt van dit lokaal? De lessen die gegeven werden in die tijd hadden volgens mij geen betrekking op aardbeien. Wat als we nu wel te weinig hebben? En dit is waarom je eigenlijk geen last minute klussen aanneemt, Dawn. Al leren we hier wel weer van. Zie het als een soort stress bestendigheidstest. En er is daarnaast vast wel wat anders te bedenken om bij de brownies te doen.
Achter me hoorde ik Daisy wat mompelen, maar ik kon niet echt opmaken wat ze zei, zeker niet door alle geluiden die van mijn eigen tafel afkwamen. De weegschaal die voor mijn neus staat hielp daar ook niet echt mee, met elke keer als ik een andere instelling wilde aandrukken hij zo’n luide piep liet horen. Nu stond hij gelukkig weer op de nulmeting en kon ik zo het zelfrijzende bakmeel afwegen.
“Dawn?” Ditmaal ving ik wel de stem van mijn vriendin op en ik keek op, haar stem had dringend geklonken. “Ja?”.
Daisy kwam omhoog vanuit haar gehurkte positie bij één van de voorraadkastjes. “Kunnen aardbeien… Weglopen?”
Dat was een… Vreemde vraag. Het kon gebeuren, maar dan alleen als iemand er een spreuk over uitgesproken heeft. “Over het algemeen niet nee. Wat-” Ik had me naar haar omgedraaid en zag haar nu verwoed elk voorzetsel bij de tafel te inspecteren. “De laatste keer dat ik checkte kon chocola namelijk niet vliegen... En konden marshmallows geen kastjes open maken!''
Weglopende aardbeien. Vliegende chocolade en kastjes-openende marshmallows. Het klonk als personages uit een leuk kinderboek.
Met nog de zak met zelfrijzend bakmeel in mijn handen liep ik naar haar toe. “Wat is er gebeurd? Hoe kunnen ingrediënten-.” Maar weer werden mijn woorden ingeslikt vanwege een afleiding.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik nog net iets groens voorbij schieten en galmde mijn naam door het lokaal heen. “Halt die dief!”
Slaap, dacht ik. maar daarvoor zou ik eerst bij hem in de buurt moeten komen. In een zo’n snel mogelijke beweging zette ik het pak bakmeel neer en dook achter Sour Bill aan, maar mijn vingers misten hem net en nu moest ik toekijken hoe het groene balletje steeds verder van me af rende, de gang op. Het laatste wat ik zag was een glinstering van de plastic verpakkingen die hij boven zijn hoofd met zich mee tilde. Hoe kan hij toch zo snel zijn op zulke korte beentjes?
Met een verontschuldigende blik keek ik om naar Daisy en ik merkte nu pas op dat ze een deegroller in haar handen had. “Wat gaan we nu-” Maar voordat ze haar zin af kon maken was Daisy al achter het groene balletje aangerend. Ik zucht. Hopelijk kan zij meer bereiken, al wist ik niet precies of ze we achter Sour Bill aanging of rechtstreeks naar de aanrichter. Maar ik kan haar daar niet bij helpen. als we daar met z’n tweeën opduiken maken we de situatie mogelijk erger dan dat het daadwerkelijk is.
Nee, het beste wat ik momenteel kan doen is doorgaan met het werk wat we gestart waren. Jammer genoeg had ik niet de magie om dingen zichzelf te laten bakken. En mijn peettantes waren veel te ver weg van hier om snel even langs te komen. Nee, ik moet dit zelf op zien te lossen.
Waar zal ik beginnen? Mijn Brownies kan ik nu niet verder, want zo goed als de eerste stap had al de vraag naar de chocolade. Zal ik met Daisy haar macarons verder gaan? Ik wil haar natuurlijk niet voor de voeten lopen met haar visie voor de zoete merengue koekjes. Nee. Straks verpest ik haar idee nog, ik weet niet wat voor smaken ze eraan wilt geven.
De pesto-broodjes zouden nu wel uitkomst bieden, maar dan waren ze ijskoud als ze geserveerd zouden worden. Dat is ook weer niet ideaal. Nee, misschien moesten we met een back-up plak komen.
Voor ik het wist hurkte ik neer naast één van de voorraadkasten en schoof wat ingrediënten aan de kant, een mentale memo makend dat we de kasten echt even anders in moeten delen. Wachtend op
Ah, daar was het. Gelukkig waren er nog twee zakken met pure chocolade over gebleven, dus die was er alvast. Zo te merken hield Sour Bill en daarmee hoogstwaarschijnlijk Candy toch minder van die bitterheid. Maar de afwezigheid van een grote hoeveelheid melkchocolade kan nog wel eens tot een probleem leiden. Nee, als we echt geen andere optie kunnen vinden moeten we enkel iets vinden wat goed past als brownies met pure chocolade. Misschien kan ik ze luchtiger maken met opgeklopt eiwit. Hopelijk zou dat de tekort aan chocolade al wat goedmaken. Wat past er goed bij pure chocolade? De karamel zou nog steeds kunnen. En als vervangend fruit…
Met tikkende voetstappen liep ik naar de fruitopslag en gleden mijn ogen over de vele manden heen.
Tot ze bleven vallen op de grote oranje ballen. “Maar natuurlijk. Pure chocolade en sinaasappels zijn zo ongeveer de meest klassieke combinatie naast chocolade en aardbeien.” En om er nog een beetje een twist aan te geven. Een heel klein beetje munt.
Mocht Daisy terugkomen met een gedeelte van de buit die Sour Bill gemaakt heeft en we niet meer op het juiste aantal komen voor vanavond, kunnen we altijd dit plan als een back-up uitvoeren.
Nog een idee schoot mijn hoofd te binnen. Dat kan wel werken nu. In een rotvaart schoot ik naar een andere kast. De kast die meer kruiden, noten en specerijen inhield. Ik heb nu natuurlijk alle tijd om de pesto zelf te maken. Hopelijk hebben we daar nog wel alles voor. Zelf het brood nog maken zit er niet meer in, voor echt goed brood heb je een langer proces nodig dan dat wij daadwerkelijk de tijd voor hebben.
“Oké.” Ik zet mezelf op power modus. Het hoofdbestanddeel, Basilicum. Check. Pijnboompitten. Check. Zout. Check. Knoflook. Knoflook....Ah. Ik vond nog een netje met drie bolletjes naast de gember. Check. Volgende kast. Olijfolie. Extra vergine olijfolie. Het duurde een tijdje om tussen alle flessen de juiste te vinden. Waarom hebben we echt zoveel verschillende soorten olijfolie in de kast? “Oké, nu alleen nog..." Mijn voeten brachten we nu weer naar nog een andere kast, de kast van de zuivel. “Parmezaanse kaas.”
De bij elkaar verzamelde ingrediënten voor de brownies leg ik aan de kant om ruimte te maken voor mijn nieuwe stapel. Multitasken tussen recepten zit er voor nu even niet in terwijl ik toch ergens prees dat ik nog niets met een blender heb gedaan, anders moest ik die eerst nog schoonmaken. Nu kon ik eerst de pijnboompitten roosteren en daarna alles in één keer in de blender doen en die laten draaien. Om de één of andere reden werkt het zoemende geluid van een blender geruststellend, ook al wordt het geluid op zichzelf vaak als akelig ervaren. Maar de gedachte dat ik er wat mee maak waarmee ik anderen blij kan maken zorgt voor een bolletje enthousiasme en geluk bij mij.
Hopelijk kan ik Daisy hiermee verrassen wanneer ze weer terug is.

@Hightower, en nog langer.

✧

"Now, come have a
nice cup of tea, dear.
I'm sure it'll
work out somehow."

✧

Credendo Vides

30 maart 2023 - 23:17 Vanparys is offline

Vanparys 27618

Woeps, deze stond nog niey in MT

help

30 maart 2023 - 23:32 Baxter is online

Baxter 4988

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

Waar ik had gehoopt me zo snel mogelijk weer terug te kunnen trekken in mijn kamer, leek die vlieger niet op te gaan. Ik werd gestopt in mijn pas door een zekere blonde prinses, wie ik al jaren niet meer had gezien. Desalniettemin wist ik precies wie ik voor me had: Brianna, mijn voormalig beste vriendin en ex verloofde.
De manier waarop het verlopen was spookte regelmatig door mijn hoofd, wetend dat ik haar er enorm mee gekwetst had. De klap tegen mijn wang had ik in mijn optiek dan stiekem ook wel verdiend. Ik had geluk als het hierbij bleef.
Ondanks dat ze me een klap had uitgedeeld had ik nog steeds ergens de neiging haar in een omhelzing te trekken. We hadden jaren van onze levens samen gespendeerd, ze was zo goed als familie. Zoiets vergat ik niet zomaar.
De reden van mijn vertrek had dan ook niets met haar te maken, iets wat ik haar nooit persoonlijk had kunnen vertellen. Ik was zo overvallen door deze plotselinge confrontatie dat ik niet goed uit mijn woorden wist te komen.
“Ik denk dat - dat wel het minste is wat ik verdien, aangezien je zomaar verdween en Arendelle niet meer kwijt wil dan dat alles afgeblazen was. Mensen zeiden dat je iemand wat had aangedaan en weet je hoe moeilijk is dat te verdedigen als ik niet weet wat er gebeurd is,” Sprak Brianna uit voor ik de kans had mezelf uit te leggen.
Ik wist mezelf niet zo goed een houding aan te meten. Ik focuste me op een bepaald punt op de vloer terwijl ik de welverdiende klappen incasseerde.
Ik had Brianna zelden zo gezien. Nooit, eigenlijk. Brianna was niet snel over de rooien te krijgen, maar mij was het gelukt. En hoe.
Voor ik de kans kreeg er op te antwoorden gleed er zo soepel als een serpent een arm rond haar schouder. Crimson.
Alsof de situatie nog niet benard genoeg was kwam hij zich er ook nog eens in mengen. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen ten hemel.
“Gaat het hier wel goed, ik voel iets van boosheid? En ik hoor zelfkennis van zijn kant, dus wat heeft onze ijsprins nou weer gedaan?” Sprak de jongen met zijn vertrouwde doortrapte grijns. Deze zin maakte me enorm in de war. Het was duidelijk een sneer naar mij, maar dit keer was het anders. Ik had hem nog nooit ijsprins in deze context horen gebruiken.
Echter in plaats van zijn aandacht op mij te richen, besloot hij zijn focus op Brianna te leggen. Hij had me in de fractie van een seconde dat hij zich hier had begeven al weten te irriteren. Ik had Brianna in geen jaren gezien, maar de manier waarop Crimson met haar om ging liet mijn bloed koken.
Met mijn ogen tot spleetjes gevormd volgde ik hoe de jongen weer afdroop. Al snel kwam er een roodharige in beeld. Poppy, hoe kon het ook anders... Waar rook is, is vuur.
Brianna vervolgde haar ondervraging, helaas tevergeefs. Ik liep achter de jongen aan en vatte hem bij zijn kraag, om hem vervolgens tegen de dichts bijzijnde muur aan te planten. "Wat ben jij in vredesnaam van plan?" Siste ik vlakbij zijn oor. Ik was kwaad dat hij zich weer met mijn zaken kwam bemoeien. Hij wist altijd uit het niets op te doemen tijdens mijn meest kwetsbare momenten, alsof hij het rook. Ergens was zijn gedrag enorm herkenbaar, ik wist dat het stiekem gewoon een schreeuw om aandacht was.
Mijn hand pinde ik om zijn strot heen, al zette ik niet al te veel druk. Mijn hand die zijn huid aanraakte en de geur van zijn zoete parfum brachten me kort van mijn stuk. "Wat het ook is, vergeet het maar. Ik heb hier nu écht geen zin in."

How far is far

31 maart 2023 - 10:24 Frodo is offline

Frodo 15040

NAIA MARMORIS

De duik in het water leek Elio goed te doen. De vermoeide uitdrukking was van zijn gezicht gegleden en hij zwom nu in dezelfde cirkeltjes als mij. Het water gleed langs mijn armen en voelde zo zacht als satijn.
"Hmm, you and me both..." zei Elio toen ik hem vertelde dat ik niet echt uitkeek naar het schoolbal. Een diepe zucht rolde over zijn lippen.
Opnieuw sprongen de alarmbelletjes in mijn hoofd op. Elio, die geen zin had in een feestje? Ik had hem nochtans vaker de tavernes aan de kade op hun kop zien zetten - zeker na enkele glazen whiskey of rum. Dan sprong hij op de bar en kon hij zo uitgelaten lachen dat ik geen andere keuze had dan met hem mee te lachen. Ik was nooit goed geweest in sociale bijeenkomsten, maar wanneer Elio bij me was... maakte het ineens niet meer uit dat ik niet kon dansen of hoe ongemakkelijk ik me voelde. Ineens kon het allemaal.
Ik had mijn ogen op de bergen gericht, waardoor ik Elio's hand niet had zien aankomen. Ik schrok eventjes maar mijn mondhoeken gleden al snel omhoog. Hij nam mijn kin vast en dwong mijn gezicht naar hem toe. "Teroso," begon hij en het bloed schoot weer meteen naar mijn wangen. Hij wist goed genoeg wat zijn liefkozingen met me deden - zéker als ze in zijn elegant Italiaans werden uitgesproken. "Misgun me niet de laatste blik in jouw prachtige ogen... "
Ik keek hem aan - hoe kon ik ook anders? - en had meteen weer spijt. Zijn innemende, bruine ogen hielden me weer volledig in de ban.
"Ik heb een afspraak staan maar geen date," grijnsde Elio. "Mocht je wat later op de avond nog een danspartner zoeken houd ik me graag aanbevolen." Die laatste woorden fluisterde hij in mijn oor.
Ik wilde hem geloven. Ik wilde geloven dat hij alleen op het bal zou aankomen en dat hij op zoek zou gaan naar mij - net zoals ik op zoek zou gaan naar hem. Maar mijn verstand protesteerde koppig. Het schoof me een kersverse herinnering voor. Eentje waarin ik had afgesproken met Elio, om samen een eindje te gaan zwemmen. Eentje waarin ik hem op het strand aantrof met een blonde, jonge vrouw en hun gegiechel me tegenmoet kwam nog voor ik het water uit kwam. Eentje die mijn hart verscheurde en me met beide voeten op de grond - of in dit geval: het water - plaatste.
Maar nog voor ik mijn protest kon uitspreken, greep Elio mijn handen vast en trok hij me mee het water in. Ik liet mijn twijfels en hartenpijn achter aan de oppervlakte. Onder water was er enkel plaats voor geluk.
Ik stond iedere keer weer versteld van hoe snel Elio zich in het water bewoog. Ik moest me weliswaar wat inhouden, maar het was ook niet echt een eerlijke strijd tussen mijn vissenstaart en zijn mensenbenen. Toch kon Elio verrassend uit de hoek komen en minstens even behendig door het water bewegen.
Ik wist niet hoe lang Elio en ik precies zwommen. Het voelde als een eeuwigheid en tegelijkertijd als enkele seconden. We waren het gewend om langs elkaar te zwemmen en hadden een soort ritme of tendens ontwikkeld, waarin zwemmen even makkelijk leek als ademhalen. Ik hield mijn armen voor me uit gestrekt, mijn handen in elkaar gehaakt. Mijn lichaam en staart liet ik meedeinzen op de golven in het water.
Ik kon hier eeuwig blijven, als mijn gezond verstand niet zo godverdoms luid was. Na een tijdje kon ik hem niet langer negeren en zwom ik naar de rand van het meer, waar Elio en ik niet veel eerder ons gesprek begonnen waren.
"Ik eh... denk dat ik er maar eens vandoor ga. Ik zit al een tijdje in het water, als ik er nu niet uit ga, krijg ik mijn haren nooit droog voor vanavond." Ik keek Elio aan en hoopte dat hij de leugen in mijn stem niet gehoord had. De waarheid was dat ik weg moest van hem. Mijn verstand had langzaam maar zeker de strijd met mijn hart gewonnen. De zorgvuldig opgebouwde muurtjes die Elio had omgeduwd, slopen weer omhoog. Bij Elio zijn was geen slimme keuze. Hij deed me iedere keer opnieuw weer pijn.
En toch... wilde ik hem altijd weer een tweede kans geven. Om me te laten zien dat hij me ditmaal niet zou kwetsen - dat hij zou blijven.
Ik keek hem aan en probeerde niet al te hoopvol te klinken toen ik vroeg: "Behalve als je me een reden kan geven om te blijven?"

~~The definition of pulling and pushing away~~

[ bericht aangepast op 31 maart 2023 - 10:28 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

31 maart 2023 - 11:48 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Candace Carmella von Schweetz

🍬 What? Speak up, I can't hear you. Your breath is so bad it made my ears numb! 🍬

Er kwamen allerlei ideeën op in mijn hoofd toen ik eenmaal voor Ash zijn kledingkast stond. Het moment dat ik toegaf aan een van de ideeën, die te aannemelijk klonk om het niet te doen, maakte dat het niet lang duurde voor hij buiten zijn eigen kamer stond voor een gesloten deur. Hoewel we allebei dezelfde reacties bij elkaar konden oproepen, was het mooi om te zien dat het schakelmoment nog wel eens naar voren kwam. Dat we elkaar nog eens van apropos konden brengen. Alleen maar goed, want dat maakte dat het niet saai of voorspelbaar zou kunnen worden en sneller over konden gaan op actie. Niet dat ik het vermoeden had dat er een moment zou komen dat wij ons snel zouden vervelen.
Het duurde niet lang voor ik een nieuwe outfit aan had en weer voor zijn neus verscheen. De grijns op zijn gezicht vertelde mij waarom ik dit deed. De vriendschap, deze combinatie, zorgde voor een veilige plek. Mijn hoofd draaide geen overuren over elke mogelijke situatie en een eventueel perfect antwoord. Ik voelde mij geaccepteerd om wie ik daadwerkelijk was en niet om degene die ik probeerde te zijn. Ik voelde niet de neiging om mezelf zo goed mogelijk te presenteren. Dat maakte dat ik wist dat ik het ¨ongeleide projectiel¨ kon uithangen, zoals Ash dat zo mooi had beschreven, en dit soort dingen kon doen zonder de wind van voren te krijgen.
¨Dat weet ik, je noemde mij niet voor niets…,¨ sprak ik bedenkelijk en tikte met mijn vinger tegen zijn borst alsof ik na moest denken wat het laatste woord was om die zin af te maken. ¨Oh ja, een date¨
Zijn volgende woorden lieten mij tegen hem aankruipen zodat het hopelijk onopgemerkt bleef dat het bloed naar mijn wangen steeg. Ik had vaak een weerwoord, leerde langzaam met complimenten omgaan, maar er waren vaak genoeg momenten dat ik niet zo goed wist wat ik ermee aan moest. En dit was er eentje van. Het liet mij echter wel in mijn achterhoofd houden dat dit een mooie opmerking was om vaker wat uit zijn kast mee te nemen. ¨I like it. It looks and smells like you,¨ fluisterde ik zachtjes.
Ik had een moment nodig om mijzelf te herpakken, maar kon het toen niet laten om er nog een typische reactie achter te plakken. ¨Alleen in jouw kleding? Was dat nu een compliment naar mij of naar jezelf dat je een goede smaak hebt? Ik had gerust dat compliment naar jou willen maken,¨
De woorden over een outfit kiezen liet ik mij geen tweede keer zeggen. Ik pakte Ash zijn hand vast en liep met dezelfde vrolijke huppel terug naar zijn kast. Wederom vormden er weer nieuwe ideeën in mijn hoofd. Ik hield van het vertrouwen, maar we wisten allebei ook dat ik te eigenwijs voor woorden kon zijn. Na een tweestrijd met mezelf keerde ik mij dan ook weer terug naar hem toe. ¨Ik zit daar als je jouw assistent nodig hebt, ̈
Ik wees naar zijn bed, waar ik niet veel later ook plaats op had genomen. Ik lag op mijn buik en mijn handen ondersteunden mijn hoofd, zodat ik mijn blik strak gevestigd kon hebben op datgene wat zich voor mij afspeelde.
¨I´ve said it before and I´ll say it again; I´m here,¨ zei ik zachtjes. ¨I promise I'm not going anywhere,¨ Het waren dezelfde woorden die ik vanmiddag had uitgesproken in de garage, waar hij ineens bloedserieus werd over hem verlaten. Ik weet niet waarom, maar voelde sterk de behoefte om het nog eens te herhalen. Waar ik normaliter mij niet geneigd voelde om een belofte te maken, wetende dat deze vaak alleen gebroken konden worden, voelde het nu als niets meer dan de waarheid. Al waren er honderden redenen om wel te weg te lopen, had ik heel sterk het gevoel dat er altijd een reden zou zijn om wel te blijven. Iets zei mij ook dat we het punt van kunnen weglopen inmiddels gepasseerd hadden en dat precies in tegenovergestelde richting had uitgepakt.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

31 maart 2023 - 12:10 Vanparys is offline

Vanparys 27618

KAI LEOMARIS MARMORIS

Crown prince of Tirulia • 20 • In a terrible mood • Bedroom > mess hall > training (Lyra)

Het rothumeur waarmee Kai gisterenavond zijn bed was ingekropen, was er nog steeds toen Kai kort na de middag eindelijk besloot zijn lichaam er uit te slepen. Hij had amper geslapen - was na middernacht eigenlijk nog naar buiten geslopen om in de nachtwinkel net buiten de campus koekjes te kopen omdat hij stierf van de honger. Het plastic omhulsel dat samen met enkele trieste kruimels naast zijn bed lag gedumpt, deed Kais maag knorren toen zijn blik erop viel en een diepe frons werd zichtbaar op zijn gezicht.
Markus was een paar uur eerder met zijn snavel op het raam komen tikken, maar Kai had zich omgedraaid en zijn ogen gesloten in de hoop toch nog wat slaap te vatten. Tevergeefs. Hij had in plaats daarvan nog een paar uur liggen wrikkelen en zichzelf ervan weerhouden elke minuut te checken hoe laat het was zodat hij zich niet schuldig zou voelen dat hij zijn les miste.
Het was niet de rusteloosheid die hem zijn bed uitjoeg, maar de honger - de kruimels deden weinig om die te stellen. Dus nu, klokslag halftwee 's middags, stond Kai naast zijn bed met een boze blik op de brief die nog steeds op zijn bureau lag, waarna hij de beslissing nam om het gewoon helemaal te negeren en in plaats daarvan iets kapot te gaan maken om zijn gedachten te verzetten.
Hij had in principe zijn kwaadheid op een minder destructieve manier kunnen uitwerken - hij werd naar zijn aanvoelen toch al genoeg in de gaten gehouden. Misschien had hij Naia kunnen opzoeken, die hij de hele zomer niet gezien had en ook deze eerste weken op school niet tegen het lijf was gelopen (ontweek hij haar onbewust of ontweek zij hem deze keer?) Misschien had hij alcohol op kunnen zoeken (it's always happy hour somewhere). Misschien had hij gewoon even muziek kunnen spelen, want zijn viool had hij ook al in weken niet meer aangeraakt. Misschien was het beste idee gewoon om even zijn hoofd onder water te stoppen, maar Kais hand had zich al om de schede van zijn rapier gesloten en twee minuten later stond hij in de gang om dan tot het besef te komen dat hij zijn t-shirt vergeten was.
Na een korte terugkeer naar zijn kamer om zich ietwat deftig(er) aan te kleden en de koekjesverpakking in de juiste vuilniszak te gooien, maakte Kai nog één stop bij de kantine om snel twee boterhammen in zijn mond te proppen en een appel mee te grissen.
Ook voor hij die stomme, veel te officiële brief van zijn ouders gekregen had (konden ze niet gewoon een sms'je sturen? Een mail?), had hij het gevoel gehad bekeken te worden. Nu werd het bijna ondraaglijk - hij weerstond de sterke neiging om naar de trainingsruimte te rennen. Het was bijna een opluchting om net op tijd de ruimte binnen te lopen om te zien hoe Lyra de arm van een onschuldige trainingsdummy amputeerde.
Kai hield zijn (iets te gejaagde) pas in en trok een wenkbrauw op toen hij haar zag grijnzen. De spottende woorden die zijn mond uit kwamen klonken scherper dan de bedoeling was. "Beetje creepy hoeveel plezier je lijkt te hebben bij verminking, Zephyra. Ik word bijna bang van je."

[ bericht aangepast op 31 maart 2023 - 12:37 ]

help

31 maart 2023 - 14:21 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Caleb Augustus Robin

📚"Always watch where you are going. Otherwise, you may step on a piece of forest that was left out by mistake"🍯

Vanaf het einde van de tafel kwam er een geel beertje aangewaggeld. Een grinnik verliet mijn lippen, omdat hij nogal wat moeite leek te hebben om over alle boeken heen te klimmen. Het resulteerde in het feit dat hij een paar keer bijna viel en geïrriteerde blikken toegeworpen kreeg. Ik kon het die mensen niet kwalijk nemen, want ik zou ook gefrusteerd raken als ik alle losse blaadjes, waar je zoveel werk in had gestoken, in het rond zag dwarrelen, nadat een beer ze had weggetrapt. Per ongeluk of niet. Ik gebaarde iets wat op een excuus moest lijken, net als dat de teddy verontschuldigingen bleef stamelen, maar had het idee dat het niet hielp. Eenmaal voor mijn neus nam hij met een diepe zucht plaats op de rand. Hij klonk alsof hij er net een marathon op had zitten.
Ik haalde de draad, die ik in mijn handen had, nog een laatste keer mijn nieuwe project heen voor deze klaar was. Ik showde ´m aan mijn gezelschap en kreeg een goed, instemmend geluid terug. De ondertoon verraadde wel dat het duidelijk niet de gepaste reactie was. ¨Oké, oké, wat heb je gevonden?¨vroeg ik uiteindelijk, want had door dat iemand heel graag zijn verhaal kwijt wilde. Was het de ondertoon niet geweest, was het wel zijn gezicht geweest.
Ik luisterde naar het verhaal wat alle kanten op leek te gaan, allerlei zijwegen had, behalve het punt waar we uiteindelijk uit moesten komen. Ik had kunnen weten dat ik de verkeerde vraag had gesteld.
Halverwege één zin hield in mijn handen omhoog als teken dat hij even moest stoppen met praten. ¨Andere vraagstelling; weet je waar die heen moet?¨
Ik kreeg een gezicht als antwoord wat al genoeg zei. Het moest een mix van verontwaardiging zijn en een stel je mij deze vraag nu echt? gezicht. Als antwoord daarop haalde ik mijn schouders op. Je wist het immers maar nooit als je taken uit handen zou geven. Al wist ik stiekem wel een beetje aan wie ik die taken toevertrouwde.
¨Watch,¨zei ik waarna ik de knuffel op de tafel neerzette en met mijn vingers op het hartje op zijn borstkas drukte. Het duurde een paar seconden, maar langzaam maar zeker begon het wezentje tot leven te komen. Het begon met het moeizaam strekken van een armpje, gevolgd door een been tot het moment dat die helemaal zelfstandig overeind kwam. Een grijns vormde zich rond mijn lippen terwijl ik mijn hand wederom omhoog hield. Dit keer werd die ontvangen met een high five vanaf de beer zijn kant. Het was wederom weer een keer gelukt.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

31 maart 2023 - 15:04 Saureus is offline

Saureus 1891

『 Lyraine Zephyra』
Hercules • Metanoia • 19 years old

Outfit | Training grounds | With: Kai

❝ I’m not the one on the cover of a magazine.

I’m not the one little girls call their hero❞

Lyraine hoort iemand de ruimte betreden, maar draait zich niet om richting het geluid. Ze verwacht namelijk niet dat het iemand is die ze kent. Een frons verschijnt dan ook op haar gezicht als ze een bekende stem hoort. De sarcastische opmerking bevestigt haar vermoeden. 'Ah Kai Marmoris,' mompelt ze voor ze zich richting de jongeman draait. Haar ogen scannen hem kort af voor ze reageert op zijn opmerking. Hij ziet er niet heel vrolijk uit, dat is iets wat haar al gelijk opvalt. Niet dat hij zich normaal als een eenhoorn gedraagt die op iedereen kotst met vrolijkheid, maar toch hij lijkt geïrriteerder dan gewoonlijk.
'Goed, want je hoort ook bang voor me te zijn,' grijnst ze allereerst terwijl ze het waterflesje van de grond grist. 'Je bent gewoon jaloers, omdat jij de kracht niet hebt om dit te doen.' Ze haalt kort haar schouders op terwijl ze hem nog steeds met een speelse grijns op haar gezicht aankijkt. Haar saaie dag is plotseling een stuk leuker geworden. Er is namelijk niets beters dan een beetje Kai vervelen.
Ze neemt een slokje van haar water, voor ze het flesje weer neerzet. Natuurlijk heeft ze al een manier bedacht om hem nog meer te vervelen.
In een snelle beweging draait ze zich weer om, zodat ze weer richting de dummy staat. Met een sierlijke trap raakt haar scheen de andere arm van de dummy, die op z'n beurt weer losschiet. Vervolgens vangt ze de arm, zet ze er wat extra kracht achter en schiet ze de ledemaat richting Kai. 'Hier, vangen,' zegt ze met een lachje, hopend dat hij hem niet vangt en dat hij tegen zijn kop aan komt of iets. Ze heeft de arm niet super hard gelanceerd, voor het geval ze hem wel raakt. Het is namelijk saai als hij straks in de ziekenboeg beland, want dat zou betekenen dat haar dag weer saai is geworden. Ze wilt gewoon sparren, zodat ze wat energie kwijt kan en ook de nodige frustraties die studeren tot held met zich meebrengt. Want ze weet nog steeds niet of dat het doel is die ze wilt bereiken.
Lyra hoopt maar gewoon dat ze Kai op deze manier kan uitdagen, want een arm naar je hoofd gesmeten krijgen moet iemand wel boos maken toch? Als hij wilt vechten, dan is dit zijn moment. Het is zelfs een prachtige uitnodiging, bovendien lijkt hij het nodig te hebben. Dus hij zou niet alleen Lyra teleurstellen als hij het aanbod niet aanneemt, maar ook zijn kans op een uitlaatklep opgeven.

31 maart 2023 - 18:53 Baxter is online

Baxter 4988

𝔈 𝔩 𝔦 𝔬 𝔄 𝔯 𝔪 𝔞 𝔫 𝔬 𝔅 𝔢 𝔫 𝔢 𝔳 𝔦 𝔢 𝔫 𝔱 𝔬

Slechts enkele seconden voor ik het water betrad had ik me nog miserabel gevoeld. Ik voelde me loom en alles leek slechts een waas te zijn van wat het hoorde te zijn. Ik had dan ook niet door gehad hoe laat het daadwerkelijk was tot ik naar buiten was gestapt. Het feit dat de zon alweer bijna onder zou gaan had me verbaasd. Ik was net als zo goed als elke nacht klaarwakker geweest. Tegen de tijd dat ik normaal gesproken mijn bed uit had moeten komen viel ik pas in slaap. Helaas was dit niet langer geweest dan een schampere drie uur. Mijn besef van tijd was er dan inmiddels ook helemaal aan.
Mijn conversatie met Naia hielp me weer een beetje met beiden benen op de grond te landen. Mijn interactie met haar liet me beter voelen en eenmaal ik het water raakte leken voor even al mijn zorgen verledentijd te zijn.
Al snel werd het favoriete gespreksonderwerp van de afgelopen dagen aangesneden: het bal. Waar ik normaal gesproken altijd wel te porren was voor een goed partijtje, was ik er nu niet echt in de stemming voor. De feestjes op Ira waren toch vele malen beter. Ik had het niet voor mogelijk gehouden dat ik óóit zou verlangen naar een school...
Echter was niet alles negatief aan deze school, als voorbeeld de prachtige meermin voor mij. Net als het meer was zij wonderschoon. Ze was nieuwsgierig of ik al een date had voor het bal. Ik had genoeg dames uit kunnen nodigen, maar ook het bal was me nogal ontgaan. Tot Marius me had uitgenodigd de boel op stelten te zetten.
Ik was niet van plan het bal daadwerkelijk als bal te zien, maar wat extra quality time met Naia klonk nooit verkeerd...
Eigenlijk had ik nu helemaal behoefte me druk te maken over wat er later op de avond zou gebeuren. Ik wilde me focussen op het water, de enige plek waar ik voor even al mijn zorgen aan de kant kon schuiven. De perfecte plek je even te kunnen verstoppen voor alle hectiek van buitenaf.
Ik had Naia met me mee getrokken de diepte in en ik hoefde haar niet met woorden te vertellen wat mijn bedoeling hiermee was. Het duurde niet lang voor ons bijna synchroom verplaatsten door het water, zij aan zij. Ik keek vol verwondering toe hoe Naia zo nu en dan sierlijke bewegingen maakte. Als ik kee hoe ze zich zonder enige moeite een weg door het water baande was ik stiekem wel eens jaloers op haar staart. Onder water was geen besef van tijd hebben geen probleem. Zodra ik mijn hoofd weer boven water bracht begon het meteen weer te gonzen. Alle afspraken en verwachtingen maakte dat ik me liever voor altijd hier verschool.
Ik zag dat Naia ook al boven water was gekomen en ik zwom naar haar toe. "Ik eh... denk dat ik er maar eens vandoor ga. Ik zit al een tijdje in het water, als ik er nu niet uit ga, krijg ik mijn haren nooit droog voor vanavond."
Aan al het mooie kwam een eind... Er ging dan ook een golf van teleurstelling door me heen toen ze haar vertrek aankondigde. Ik had me de laatste tijd niet meer zo goed gevoeld als ik nu had gedaan. Ik voelde me lichter, er spookten niet enkel meer zorgen door mijn hoofd. Ik glimlachte zwakjes naar haar en gaf haar een knikje. Het was niet aan mij om haar hier te houden als ze weg wilde. "Behalve als je me een reden kan geven om te blijven?" Sprak ze vervolgens toen haar poelen de mijne weer hadden gevonden. Haar stem klonk luchtig, hoopvol. De tevreden grijns kroop weer terug op mijn gezicht en zwom nog iets dichter naar toe. Ik haalde mijn haar door haar lange lokken, om er vervolgens een stel achter haar oor te schuiven zodat ze niet in haar gezicht zouden vallen. Ik liet mijn hand lief kozend over haar wang glijden, alvorens ik met mijn duim over haar volle lippen streek.
Ik raakte niet graag gehecht aan iemand, dat betekende enkel dat je al snel afhankelijk werd van die persoon. En langzaam maar zeker had ik mezelf erop betrapt verlangen naar mijn momentjes met Naia. En niet alleen dat, ik verlangde ook naar haar aanrakingen, haar lippen...
Dezelfde lippen waar ik mijn blik op had gefixeerd terwijl ik diep verzonken was in mijn gedachten. Ik wist dat het een gevaarlijk spelletje was wat ik met haar speelde, maar het werkte net zo verslafend als tabak en alcohol. Het duurde dan ook niet lang voor ik mijn verstand volledig negeerde en mijn lippen verlangend op die van haar drukte.

How far is far

31 maart 2023 - 19:20 Vanparys is offline

Vanparys 27618

KAI LEOMARIS MARMORIS

Crown prince of Tirulia • 20 • In a terrible mood • Training hall (Lyra)

"Goed, want je hoort ook bang voor me te zijn," reageerde Lyra. Kai hield zijn hoofd schuin, zijn opgetrokken wenkbrauw zo mogelijk nog hoger dan voordien. Zijn glimlach was scherp, meer lemmet dan tanden. Lyra griste haar waterfles van de grond; haar energie haast voelbaar. Ze had blijkbaar evenveel zin als Kai om te vechten - maar Kai was nog niet helemaal zeker of hij het risico wel wilde aangaan. Ja, hij had zin om te vechten - om iets kapot te maken - maar Lyra's fysiek was een oneerlijk voordeel. Kai zelf had een topfysiek, snelle reflexen en perfecte techniek, maar zijn moeder was nu eenmaal half vis en niet half god. Hij was er slechts één miezerige keer in geslaagd Lyra op de grond te krijgen en hij was vrij zeker dat ze hem toen had laten winnen. Kai was een goede schermer - hoe kon het ook anders, als je al sinds je vierde bijna dagelijks een degen in je hand gedrukt krijgt - maar Lyra was sterker, en daar kon hij nooit omheen. Het was dan ook niet meer dan logisch dat hij gemenere strategieën was beginnen inzetten.
Ja, Kai had zin om stoom af te blazen. Nee, hij had geen zin om zijn schedel tegen de vloer te breken.
"Je bent gewoon jaloers, omdat jij de kracht niet hebt om dit te doen." Ze had gelijk, maar dat zei hij niet hardop. Hij snapte nog steeds niet zo goed wanneer hij zich er precies bij had neergelegd dat hij Lyra nooit op een eerlijke manier zou kunnen verslaan - Kai was een verschrikkelijke verliezer en het was vreemd dat hij nooit echt wrok leek te koesteren ten opzichte van Lyra. Dat deed hij namelijk wel bij andere mensen.
Kai deed zijn mond open om iets gemeens te zeggen - daar was hij namelijk goed in - maar toen kwam de geamputeerde arm zijn richting uit. In een reflex trok hij zijn rapier en zette hij een sierlijke stap opzij, waardoor de arm op een net iets minder sierlijke wijze naast de schede plofte die hij zonet op de grond had laten vallen.
De gechoqueerde blik die hij Lyra gaf, was gespeeld. Hij wees zijn zwaard in haar richting, ogen groot. "Zephyra," zei hij nadrukkelijk, zijn toon scherp, al leek de kwaadheid toch net iets minder aanwezig. Ergens diep vanbinnen voelde hij dankbaarheid. "Het is niet netjes om rond te gooien met pas afgehakte ledematen. Denk je dat hij," Kai's zwaard wees naar de verminkte dummy, "dat leuk vindt?"
Hij zuchtte kort, schudde zijn hoofd en liet zijn zwaard uiteindelijk zakken. Hij draaide zijn lichaam naar de deur achter hem. "Als je toch zo nodig in de pan gehakt wil worden, kunnen we dat net zo goed buiten doen." Kai wierp een blik op zijn horloge en draaide toen zijn hoofd naar haar toe en liet zijn ogen afkeurend over haar figuur gaan. Ze zag er toch oké goed uit als ze weinig kleren aan had; Kai zelf stond te stralen in een groezelig T-shirt en een pyjamabroek die eigenlijk vorige week al in de was had gemoeten.
"Tenzij je deze laatste vijf uur voor het Bal des Doods toch liever voor de spiegel spendeert." De want dat is dringend nodig liet hij deze keer achterwege.

~~I am speed~~

[ bericht aangepast op 31 maart 2023 - 21:42 ]

help

31 maart 2023 - 21:07 Baxter is online

Baxter 4988

ᗩ S ᕼ ᗪ ᕮ ᐯ I ᒪ

Waar ik dacht Candy inmiddels vrij goed te kennen wist ze me nog altijd te verassen met haar acties. We waren beiden zo impulsief als maar kon, wat geregeld voor interessante situaties zorgde. Inmiddels was ze op het idee gekomen niet enkel een jasje van mij mee te nemen maar om gewoon mijn volledige kledingkast te plunderen. Ieder ander had ik aan zijn kraag terug getrokken en de kamer uit gebonjourd. Maar Candy kon alles maken en breken bij mij. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit boos op haar zou worden. Als ik in een bui was wist zij altijd een glimlach op mijn gezicht te toveren.
Ik liet haar haar plannetje maar uitvoeren en niet veel later kwam ze weer tevoorschijn, volledig gehuld in mijn kleding weliswaar.
Ik vertelde haar dat ze in haar eigen kleding ook zou voldoen om met mij op date te gaan. ¨Dat weet ik, je noemde mij niet voor niets…,¨ Sprak ze bedenkelijk. ¨Oh ja, een date¨
Deze opmerking liet mijn hart telkens opnieuw weer een klein sprongetje maken. Ik had er dagen tegen op zitten te hikken het haar te vragen en was zelfs van plan geweest het compleet te cancellen. Gelukkig had ik uiteindelijk toch de moed gevonden het te doen. Ik verbaasde me erover hoe het me gelukt was zo'n geweldig leuk en mooi persoon als date te krijgen. In onze energie waren we aan elkaar gewaagd maar onze persoonlijkheden konden niet meer van elkaar verschillen. Waar Candy zo goed als altijd positief ingesteld was, was ik dat juist negatief. Candy was behulpzaam, ik hielp mensen van de regen in de drup.
Na mijn woorden kroop ze tegen me aan en verschool ze haar gezicht. Als reactie klemde ik mijn armen om haar heen. Haar lichaam tegen het mijne aanvoelen gaf me een geborgen gevoel. Opnieuw een bevestiging dat ik volledig mezelf bij haar kon zijn.
¨I like it. It looks and smells like you,¨ Onderbrak Candy de stilte op een fluisterende toon. Deze woorden zorgde ervoor dat de inmiddels bijna permanente glimlach op mijn gezicht enkel nog breder werd. "...You smell way better." Sprak ik zacht alvorens ik mijn neus weer kort in haar naar aardbeien ruikende haar verschool. Ik sloot kort mijn ogen en wenste dat er nooit een eind aan deze dag zou komen.
¨Alleen in jouw kleding? Was dat nu een compliment naar mij of naar jezelf dat je een goede smaak hebt? Ik had gerust dat compliment naar jou willen maken,¨ Dit liet me grinniken. "Als ik ja zeg, ga je dan ooit nog iets anders dragen?" Vroeg ik grijnzend. Ik zou met liefde mijn garderobe met haar delen.
Vervolgens vroeg ik haar of ze nu mijn outfit voor me uit wilde kiezen, gezien ze haar weg inmiddels had weten te vinden in mijn kledingkast. Dit liet ze zich geen tweede keer zeggen. Ze pakte mijn hand vast en huppelde terug richting de kast. Ik had bijna net zo hard met haar meegehuppeld. Haar enthousiastme was aanstekelijk.
¨Ik zit daar als je jouw assistent nodig hebt," Sprak ze voor ze plaats nam op mijn bed. Ik keek haar na en trok één van mijn wenkbrauwen op. "Je speelt liever voor jury, dus?" Vroeg ik haar lachend alvorens ik mijn hoofd schudde. "Laat me maar aan mijn lot over." Zei ik voor ik mijn tong wederom kort naar haar uit stak. Of ik daadwerkelijk smaak had wist ik niet. Ik deed altijd aan waar ik zin in had en keek verder niet per se of het matchte te ja of te nee.
Ik draaide me om naar mijn kast en was plotseling nogal onzeker. Ik had nog nooit mijn eigen kleding voor een bal uitgezocht. Mijn moeder het stijlicoon had altijd al iets klaar liggen voor ons. Ik liet mijn ogen langs de hangers glijden en krabbelde aan mijn achterhoofd.
¨I´ve said it before and I´ll say it again; I´m here,¨ Ik staakte mijn zoektocht kort toen Candy weer begon te praten. ¨I promise I'm not going anywhere,¨ Deze woorden lieten me kort verstijven. Ik was er niet op voorbereid deze woorden nog eens te horen. Ze lieten me op de binnenkant van mijn wang bijten, proberend mijn emoties in toom te houden. Ik weet niet waar het plotseling vandaan kwam maar deze woorden maakten me sentimenteel. Wetend dat Candy praktisch alles wat ze zei meende, maar ook bang zijnde dat dit een uitzondering op die regel zou zijn.
Candy liet me voelen dat het oké was gevoelens te hebben, om ze te uiten. Het ging compleet tegen mijn principes in, maar de woeste storm die al jaren lang in mij woedde zocht dringend een weg naar buiten. Voorheen had ik Poppy nog gehad om dingen mee te delen, maar dit was ook verleden tijd...
Een gevoel van heimwee stak door mijn hart en ik wist me niet langer meer te focussen. Ik draaide me om en liep trillerig naar Candy toe, alvorens ik op de rand van het bed ging zitten.
"Meen je dat?" Vroeg ik zacht, mijn stem brekend. Ik haatte alles aan mezelf op het moment. Een meisje uitvragen had me zowat terplekken over laten geven en nu was ik tegen tranen aan het vechten. Ik kon me laatste keer dat ik had gehuild niet eens meer herinneren... Candy wist precies de juiste snaar te raken, de geen die de emmer van emoties over deed lopen.
Ik wendde mijn gezicht van haar af en verborg deze in mijn handen. "Fuck," Siste ik, me nog altijd hevig verzettend tegen mijn eigen emoties.
Was het me eindelijk gelukt Candy op date te vragen, verpestte ik het dezelfde avond alsnog. Ik had Candy nooit zo diep in mijn leven toe moeten laten, Ik zou haar uiteindelijk toch enkel pijn doen. Desalniettemin was ik dit moment enorm dankbaar haar bij me te hebben.

How far is far

Index RPG Actieve Topics Zoek