[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Ryker staarde doelloos uit het raam van de auto waarin hij zat. Naast hem zaten zijn jongere zusje en broertje, in de rij voor hun zijn ouders. Een bestuurder, ingehuurd door zijn ouders, reed. Dit was de eerste zomer in drie jaar geweest die hij thuis had doorgebracht, nu het uit was met Nore, iets wat zijn vader hem niet in dank had afgenomen. Iets met een dame van goede afkomst en een schande voor hun familienaam, of zoiets. Inmiddels was Ryker oud genoeg om te weten dat zijn vader van alles een groot probleem maakte, zelfs als het eigenlijk geen probleem was. Zijn blauwe oog maakte dat nog een keer goed duidelijk.
      Eenmaal aangekomen bij Montreuxe stapte het vijftal uit de auto. Zijn vader had namelijk een vergadering met de ouderraad en moest dus ook vandaag aanwezig zijn. De man gaf zijn jongste twee kinderen een korte schouderklop, keurde Ryker geen blik waardig en liep alvast richting de school. Edilene en Lucas pakte hun koffers en volgden snel. Ryker bleef met zijn moeder achter, maar staarde zijn familie na. “Je moet je vader eens niet zo uitdagen, Frederick. Je weet dat hij een kort lontje heeft,” hoorde hij zijn moeder zeggen, terwijl ze een hand door haar zoon’s haren haalde. Ryker snoof zachtjes en schudde zijn hoofd.
      Uitdagen? Dat was een aparte manier om de situatie te beschrijven. “Moeder, u weet ook dat ik vader nooit uitdaag. Hij heeft het gewoon altijd op mij gemunt, terwijl ik niks fout doe,” antwoordde Ryker zo vriendelijk mogelijk. Zijn moeder schudde met haar hoofd en zuchtte zachtjes.
      ”Frederick, praat niet zo slecht over je vader. Je zou hem dankbaar moeten zijn voor alles wat hij voor ons doet,” zei zijn moeder teleurgesteld. Ryker verzette zich tegen de drang om zijn ogen te rollen. In plaats daarvan forceerde hij zichzelf om te knikken. “Ja natuurlijk, moeder, mijn excuses. De eerstvolgende vakantie dat ik hem zie zal ik zijn schoenen kussen om mijn dank goed kenbaar te maken,” antwoordde Ryker, waarna hij zijn koffer pakte en wegliep naar de hal. Hij hoorde zijn moeder boos zijn volledige naam roepen, maar hij negeerde het. Zo ging het nou altijd en Ryker had er schoon genoeg van.
      Bij de hal aangekomen, mengde hij zich gelijk in de drukte. Ryker onderschepte enkele blikken die naar zijn blauwe oog staarde, maar gelukkig hield iedereen wijselijk hun mond. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat hij vooraan in de rij stond. Tegenover Frau Meyer. “Goedemorgen professor, Frederick Ryker Aschenburg, achtste jaars,” zei Ryker tegen haar, terwijl hij haar zijn charmantste glimlach gaf. De ogen van de lerares bleven op zijn linkeroog steken. “Vriendelijk gevecht met mijn oudere broer, niets aan de hand,” loog Ryker makkelijk. Hij kon immers moeilijk vertellen wat de echte reden was. Frau Meyer leek hem niet helemaal te geloven, maar was slim genoeg er geen opmerking over te maken.
      ”Hier is je rooster, je boekenlijst, lijst met buitenschoolse activiteiten en je kamersleutel. Je hebt kamer 802. Je boeken kunnen later opgehaald worden in de bibliotheek,” zei Frau Meyer, terwijl ze Ryker al de papieren en sleutel gaf. Ryker glimlachte nogmaals naar de dame, waarna hij wegliep. Ergens zat het hem niet lekker dat vrouwen professoren konden worden. Zijn toekomstige vrouw zou in ieder geval nooit zo hoog opgeleid mogen zijn, dat soort vrouwen waren te gevaarlijk. Ryker stopte zijn sleutel in zijn zak en ging opzoek naar vrienden. Dus niet Wolf of Nore. Niet veel later spotte hij Reiner, die in gesprek was met.. Oh gadver. De jood. Ryker rolde zijn ogen. Dat moest hij uit elkaar halen.
      ”Reiner, maat van me. Zie ik jou nou praten met het stuk onkruid van de school? Je zou toch beter moeten weten dan dat, niet?” zei Ryker, terwijl hij kwam aangelopen bij het tweetal. Hij sloeg een arm om Reiner’s schouder en keek even vies naar Suze. “Ik word misselijk van het feit dat een tweederangs burger als jij in staat is hetzelfde gras te bewandelen en dezelfde lessen kan volgen,” sneerde hij naar de dame. Hij rolde met zijn ogen, wat meer pijn deed dan hij wilde toegeven.
      ”Kan je nu alsjeblieft opflikkeren uit mijn gezicht? Ik wil een goed gesprek hebben met mijn goede vriend hier. Dag dag Suze,” zei Ryker, waarna hij zich tussen het tweetal zette en Reiner’s zicht op de dame blokkeerde en andersom ook.