[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

21 mei 2021 - 20:00 Iotte is offline

Iotte 955

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

VOLGORDE
Nathanaël > Suze > Nina — Outside
Anna > Serilda > Benjamin — Kerkers
Eleonore > Wolfgang — Room 808
Aurora > Ryker — Room 802
Reiner > Johann — Room 803
Dagmar > Salvatore — Hallways

ALONE
Lorenzo — Room 801
Inez — kerkers
Klaus — Hallways

NOG NIET IN HET VERHAAL
Pascale, Anastasiya, Eva, Isolde, Finlay, Ingvar

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• ~~Monika Eberhardt~~ Nina Helene Ackermann — Kristine Froseth — Varian — 1.4
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Inez Renata Borghesius — FC — Mazu — 1.5
• Pascale Sophie Mulder — FC — Mazu — 1.5
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Frederick Ryker Aschenburg — Thyme Stidworthy — Amren — 1.4
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer König Jr. — FC — Reeses — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Jongens
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Frederick Ryker Aschenburg
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Valentino Camorra & Felix Hubert Keller

Meisjes
Kamer 806 — Dagmar Elin Jørgensen & Inez Renate Borghesius
Kamer 807 — Nina Helene Ackermann & Suze Mae Polak
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Lucrezia Dulce De Angelis & Adalyn Viktoria Kühn
Kamer 810 — Muriel Ada Durchdenwald & Aurora Camorra

ROOSTER

LESOVERZICHT

AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 1 nov 2021 - 21:03 ]

someone out there feels better because you exist

22 mei 2021 - 12:12 Paracosmal is offline

Paracosmal 228

Valentino Camorra

Student • Italian • 19 • Outfit • @ Hal • & Aurora

Wanneer Valentino uit de auto is gestapt, kijkt hij over de vlaktes — minimale vorm van afkeuring op zijn gezicht. Hij is niet langer meer in Italië, flitst kortstondig door zijn gedachten. Uiteindelijk draait hij zichzelf richting de auto, waardoor hij Aurora kan ondersteunen met uitstappen.
'Nou, sorella — ons onderkomen voor het jaar.' Valentino blijft haar hand vasthouden, zijn vingers beklemmend. Dan kijkt hij naar achteren, waar de chauffeur toe staat te kijken. 'Onze koffers mogen naar de toegewezen kamers.' Voordat de man kan reageren, stapt hij voorwaarts, Aurora daarbij begeleidend. Hijzelf zou niet gaan sjouwen, evenmin zijn tweelingzus. De Camorra's staan boven het benedengestelde werk — daarvoor werd betaald, simpel. Daarbij moeten ze een imponerende indruk achterlaten.
'Het gebouw kan er gedeeltelijk mee door,' mompelt hij zacht. Hij zou bij zijn vader moeten zijn, aan diens zijde. 'We zullen in de hal worden ontvangen door onze begeleiders,' vervolgt hij daarna — informatie uit de brief opdreunend. 'Wanneer we opsplitsen, krijgen we meer te ontdekken.'
Alhoewel hij deze informatie niet hoeft te vertellen aan Aurora, brengt het hem momenteel ontspanning — waardoor hij het gevoel heeft dit schooljaar te zullen overleven, om vervolgens terug te keren richting Scicilië. Thuis. Zoals gebruikelijk is Aurora kalmer, de rots waaraan hij zichzelf kan vastklampen. Zonder haar zou hij het niet redden, dat gegeven is inmiddels overduidelijk. De Camorra vrouwen staan immers bekend om hun onbewogen karakters, Aurora een spiegelbeeld van hun geliefde moeder.
Ondertussen hebben ze de brede schooldeuren betreden, waardoor ze de hal binnenstappen — overal zijn mensen, ouders en studenten. Valentino laat zichzelf niet afleiden, zijn kijkers naar voren gehouden. Direct wijken mensen uiteen om het tweetal te laten passeren, fluisterend over de nieuwe gezichten van hen.
'Aurora en Valentino — Camorra,' laat hij luid genoeg weten, tot stilstand komend bij een gemeenschappelijke tafel. De man achter het hout kijkt omhoog, zijn kijkers vernauwend. Woordeloos kijkt hij daarop omlaag, papieren in hand. 'Welkom familie Camorra,' start hij dan, om vervolgens een stortvloed aan informatie te geven over Montreuxe. Valentino blijft stil, alles in zichzelf opnemend als een spons — ook al is de informatie hem bekend. Het is toneelspel, waarbij hij de eerste grondstenen plaatst van zijn verblijf hier.
'Mejuffrouw Camorra, u wordt begeleid door meneer Ziegler hier.' De man wijst naar achteren, waar een jongeman plaats heeft genomen op een houten bank. Valentino's kijkers vernauwen, diens postuur in zichzelf opnemend. Uiteindelijk buigt hij zichzelf opzij, een vederlichte kus op Aurora's wang plaatsend.
'Laat hem heel, sorella.'
Wanneer Aurora richting haar begeleider is gestapt, kijkt Valentino terug naar de oudere man — vragend om meer.
'U zal begeleid worden door mejuffrouw Borghesius, maar haar heb ik nog niet gezien. . .'
Valentino rolt met zijn kijkers. Natuurlijk heeft hij een begeleidster welke nog niet is gearriveerd. Zuchtend draait hij zichzelf om, de man daardoor effectief negerend. Ondertussen neemt hij de ruimte volledig op, de mensen daarin. Sommige beloven goeds. Anderen beloven niets.

Whatever causes night in souls, causes stars too.

22 mei 2021 - 14:27 Sev is offline

Sev 19203

REINER BIRCHENFELT

There is an ocean of silence between us… and I am drowning in it.

W. Klaus, Suze • Grote Hal

Een spaarzaam lachje vormde op Reiner’s gezicht toen hij het imposante internaat voor zich op zag doemen. Hoewel het altijd fijn was om thuis te zijn, was hij na afloop van elke zomer toch weer blij om terug naar zijn veilige haven te mogen. Hij was benieuwd hoe het met zijn vrienden was. Nieuwsgierig naar al hun zomerverhalen. Daarnaast kon hij niet wachten om terug te keren naar zijn vaste sportroutine. Mutti vond het altijd belangrijk om haar kinderen extra te verwennen tijdens de zomer, met heerlijke baksels en overdadige maar ongekend smakelijke diners zoals alleen zijn moeder deze kon bereiden. En hoewel Reiner en zijn zus ultiem genoten van al deze lekkernijen, was het toch belangrijk om goed in vorm te blijven.
Dat zou ook steeds belangrijker worden.
Op de eerste avond van de zomervakantie, toen Reiner met zijn neef Klaus en diens familie aan een feestmaal zaten om het begin van de vakantie in te luiden, had Reiner senior zich met zijn serieuze gelaat tot de twee gewend en met zijn vork naar hen gewezen.

“Er komt een oorlog aan, jongens. Binnenkort is het jullie tijd om voor ons op te staan.”

En hoewel Klaus het roerend met Reiner senior eens leek te zijn, bleef deze uitspraak de hele zomer lang door Reiner’s hoofd spoken. Er kwam inderdaad een oorlog aan. Het hing in de lucht. Je kon het aan alles merken. Men was gespannen. Grapjes over de Joodse gemeenschap begonnen gemener en gemener te worden.
Het was zo ontzettend duidelijk geworden dat zijn vader zijn vriendinnetje – nee, ex-vriendinnetje Suze niet meer in huis wilde hebben. In het begin hoopte Reiner dat zijn vader wel bij zou draaien. Dat hij misschien moest wennen aan het idee dat zijn jongste zoon nu een meisje had. Helaas werd zijn gedrag jegens haar alleen maar onvriendelijker. En hoewel Mutti haar best had gedaan om Suze op haar gemak te stellen, kon en wilde ze niet opboksen tegen haar man.
Om die reden had Reiner het voor de zomer met zijn vriendinnetje uitgemaakt. Hij wilde niet meer aan haar denken.
Nee, hij kón niet meer aan haar denken.

Er komt een oorlog aan. Binnenkort is het tijd om voor ons op te staan.

Maar toch… Haar lange, donkere haren. Haar prachtige groenblauwe ogen waar hij zo graag in verdronk wanneer ze samen in bed lagen, lachend in elkaars ogen starend. Met zijn 1 meter 92 en brede schouders leek hij altijd een reus naast haar, met haar kleine, slanke postuur. Daarom was zij zijn kleine Maüschen, zoals hij haar graag liefkozend noemde. De hele zomer lang had ze door zijn hoofd gespookt. Een mooie vrouw met een nog mooiere ziel. Hij beet zijn lip. Waarom was vergeten zo moeilijk wanneer de realiteit beter was voor beide partijen?
Toen hij samen met Klaus de school inliep, wist het tumult en de herrie binnen het gebouw zijn gedachten voor een moment te verzetten. Terwijl de twee jongens in de rij stonden om hun schoolspullen op te halen, bestudeerde hij alle vrolijk rennende aapjes op de gang. Elk jaar opnieuw zagen de eerste- en tweedejaars er weer jonger en kleiner uit. Nu was hij zijn leven lang altijd de slungel van de klas geweest, dus wellicht had hij niet echt recht van spreken.
Zodra de jongens hun spullen ontvangen hadden, checkte Reiner nieuwsgierig zijn kamersleutel. Kamer 803. Nog voordat hij het nummer zelf goed in zich opgenomen had, gaf Klaus hem al een speels elleboogje.
“Jammer dat wij geen kamer delen, hè neefje?” vroeg hij met een grijns.
“En jouw stinksokken elke ochtend op mijn bed vinden?” kaatste Reiner direct met een lach terug. “Nee bedankt, vriend.”
Wanneer Klaus en zijn gezin bij Reiner thuis op bezoek kwamen om samen tijd door te brengen en op jachttripjes te gaan, bleven ze vaak slapen in het grote huis van de Birchenfelts. En hoewel de familie in een flinke woning leefde, hadden ze niet genoeg slaapkamers om alle zeven Kahl kinderen een eigen kamer te bieden voor de nacht. Om die reden bleef Klaus vrijwel altijd slapen in Reiner’s kamer – om er vervolgens weinig moeite mee te hebben om zijn vuile was rustig op diens hoofdkussen te deponeren.
“Over kakkerlakken gesproken...”
Reiner’s lach verdween langzaam van zijn gezicht en een klein schokje ging door zijn lichaam toen hij haar zag. Haar onmiskenbare lange, donkere haren en haar kleine postuur… Het was zijn Suze. Nee. Niet de zijne. Niet meer. Ze was nog net zo mooi als voor de zomer. Hij hoopte zo dat hij haar niet teveel pijn had gedaan…
“Hallo, mein jüdisches Lieblingsspielzeug.” riep Klaus met zijn grote mond.
“Klaus,” gromde Reiner met een waarschuwende toon, maar de jongen was al naar haar toegelopen om met zijn hand door haar haren te gaan.
“Heb je het al gehoord?” vroeg hij haar smalend. “Je clubje is opgeheven!”
“Klaus, serieus. Ophouden nu,” herhaalde Reiner, zijn lage stem een stuk autoritairder. Het liet hem klinken als zijn vader. Maar kom op, het was al moeilijk genoeg om zijn ex-vriendin voor het eerst weer te zien sinds het begin van de zomer. Hij had zijn neefje niet nodig om het nog ongemakkelijker en lastiger te maken.
Zijn blik ontmoette de hare en hij gaf haar een geforceerde glimlach. Stomme idioot. Alsof zij op hem zat te wachten nu.
“Hey,” besloot hij daarom maar te zeggen. “Heb je ehm… moet ik even helpen je boeken naar je kamer te dragen?” Ze stond duidelijk een beetje te klungelen met die zware stapel in haar armen.

[ bericht aangepast op 22 mei 2021 - 14:38 ]

ars moriendi

22 mei 2021 - 17:12 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • grote hal • with wolf

Stilletjes keek Nore door het raam van de auto naar het voorbij flitsende landschap. Het was een flink lange tocht van Wolf’s ouderlijk huis in Berlijn naar Montreuxe. Van de drukke stad naar de stille natuur, het ging weer een flinke omwenteling worden. Het was ook vreemd geweest om de gehele zomer bij Wolf te spenderen. Normaal ging ze altijd al voor een week of twee, maar dit was anders. Het was een idee geweest van hun ouders. Heel eerlijk vond ze het niet erg dat ze haar eigen ouders slechts enkele dagen had gezien, toen ze zelf op bezoek waren in Berlijn. Het was nog vreemder geweest om Ryker de hele zomer niet te zien. De drie zomers hiervoor had ze hem altijd trouw bij haar thuis uitgenodigd. Nore wist niet veel over zijn thuis situatie – maar wel dat het verre van goed was. Afgelopen zomer had ze hetzelfde willen doen, voor ze het echter aan hem kon vragen, had ze de brief van haar ouders gekregen dat ze de zomer zou door brengen bij de familie Schultze. Door de zomer heen had ze hem enkele brieven verstuurd, in de laatste voorzichtig dat ze Wolf aan het daten was, maar geen antwoord. Op niks. Ze maakte zich zorgen maar wilde hem tegelijk achter het behang plakken. Eikel.
Wolf’s chauffeur meldde dat ze er waren, waardoor ze uit haar gedachten geschud werd. “Laten we maar gaan,” mompelde ze tegen de jongen naast haar. Zoals altijd was het een drukte van jewelste op aankomstdag, met overal studenten, ouders, en wie er nog meer bij kwam kijken. Het riedeltje was elk jaar hetzelfde: aanmelding, informatiepakket, spullen naar de kamer brengen, boeken halen en het welkomsdiner. Nore verstrengelde haar vingers met die van Wolf en trok hem mee naar de tafel waar de docenten zaten. Ondertussen probeerde ze Klaus alvast ergens te spotten, maar nog zonder succes.
Even later hadden zowel zijzelf als Wolf hun benodigde spullen. “808 dit jaar,” Nore zwaaide met haar sleutels en spiekte over Wolf’s schouder om op zijn lesrooster te spieken. “Eerst kamers en dan bieb?” stelde ze voor. "En opzoek naar de rest?"

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 mei 2021 - 18:51 Reeses is offline

Reeses 1333

Suze Mae Polak
✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

▫ Negentien jaar
▫ Jewish student @Motreuxe
▫ Is with Klaus & Reiner

✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

Nadat de trein wegreed, snoof Suze de buitenlucht op voordat ze haar koffer greep en via het dorpje Schreibourgh de weg volgde die haar richting het internaat zou leiden. Suze genoot van de buitenlucht en de wandeling, na bijna acht weken binnen te hebben doorgebracht. Haar vader vond het veel te riskant om zijn jongste en enige dochter alleen door de stad te laten gaan, zeker sinds één van zijn zoons, Boaz, was opgepakt tijdens een razzia. Vader had geprobeerd uit te vogelen waar Boaz werd vastgehouden, wist Suze. Hij werd echter enkel en alleen uitgelachen en men verzekerde ervan dat Herr Polak van geluk mocht spreken dat híj niet was opgepakt.
En hoewel Suze het vervelend vond dat ze haar zomervakantie binnen had moeten spenderen, had ze toch nergens heen gekund, zelfs al had dit wel gemogen van vader. Vlak na het begin van de vakantie waren er bij de diverse Berlijnse parken, zwembaden, musea’s en theaters bordjes geplaatst met de tekst Für Juden verboten. Daarom had de donkerharige haar ouders geholpen in de boekenwinkel, maar zelfs daar was het minder druk. Niet-Joodse klanten kwamen er niet meer, en velen van hun Joodse klanten hadden simpelweg geen geld over voor het kopen van boeken.
Door de weinige afleiding had Suze alle tijd gehad om aan haar ex-vriendje Reiner te denken, die het voor de zomervakantie had uitgemaakt. Hoewel ze het aan had zien komen – er waren teveel spanningen tussen hun geweest – had het Suze pijn gedaan en nog altijd kon ze de jongen niet uit haar hoofd zetten.
Doordat Suze stevig had doorgelopen, kwam het internaat al snel in zicht. Meerdere auto’s stonden voor het gebouw en zowel studenten als ouders stapten uit. Even verderop zag Suze Ben en zijn vader de auto uitstappen, maar Suze had geen zin om nu al een confrontatie met hen aan te gaan en haastte zich naar binnen. Verschillende leeftijden liepen door elkaar – kwamen en gingen – terwijl Suze zich naar de tafel voor de achtstejaars begaf.
“Polak… Polak.” Frau Zimmermann gleed met haar vinger langs de lijst en knikte toen ze haar naam zag staan, waarachter direct een kruisje werd gezet. Ze rommelde wat in de papieren die voor haar neus lagen, terwijl Suze geduldig wachtte. “Hier heb je je boekenlijst en je lesrooster. En…” Frau Zimmermann zuchtte en tikte toen op de schoolkrant. “Sorry Suze, maar je Joodse club is per direct opgeheven,” zei frau Zimmerman toen en haar stem klonk spijtig. “Dat is door de oudercommissie unaniem besloten.” Suze wierp een korte blik op de schoolkrant en zag toen de titel op de voorpagina. Joodse club per direct opgeheven. De blik van de donkerharige werd dof, terwijl ze haar haar boekenlijst en lesrooster op de schoolkrant legde. Dat hoefde ze nu niet te lezen. “Oké,” mompelde Suze terneergeslagen en nadat de donkerharige haar kamersleutel in ontvangst had genomen draaide ze zich om.
Met een wee gevoel in haar maag, ging Suze in de rij staan om haar boekenpakket in ontvangst te nemen. Begon het hier nu ook al? Zwitserland was toch neutraal in de beginnende oorlog? Waar kwamen deze maatregelen dan opeens vandaan? Toen Suze ook haar boeken had, stak ze de hal over en wilde naar boven verdwijnen toen een spottende stem riep: “Hallo, mein jüdisches Lieblingsspielzeug.” Klaus, één van haar minst favoriete personen op Montreuxe, dook voor haar op en ging met zijn hand door haar donkere haren. Een lichte huivering schoot door Suze heen bij die aanraking. “Klaus.” Haar begroeting klonk mat en ze zette een stap achteruit, waardoor haar blik op haar ex-vriendje Reiner viel. Scheisse. De donkerharige had gehoopt dat deze ontmoeting nog iets langer zou worden uitgesteld. Ze richtte zich echter weer tot Klaus, die alweer begon te spreken. “Heb je het al gehoord?” Klaus’ stem klonk minachtend. “Je clubje is opgeheven!” “Klaus, serieus. Ophouden nu,” sprak Reiner zijn neef streng toe. Suze knikte echter kort en probeerde Reiner te negeren. “Ja, ik hoorde het van professor Zimmermann. Maar dat vind jij vast niet erg?,” zei Suze koeltjes.
Een wat krampachtige glimlach gleed over Reiners gezicht. Een opgewonden kriebel schoot door Suze’s buik, maar ook dat probeerde ze te negeren. Scheisse. Waarom was hij nog altijd zo aantrekkelijk? “Hey,” sprak Reiner toen. “Heb je ehm… moet ik even helpen je boeken naar je kamer te dragen?” Meteen schudde Suze haar hoofd, terwijl ze het gewicht van haar boeken wat probeerde te verplaatsen. “Nee… Nee, dank je – Hoe was je vakantie?” Hoe koeltjes Suze tegen Klaus had gedaan, zo overdreven beleefd was Suze nu tegen haar ex-vriendje. Daarop schudde Suze haar hoofd en ditmaal probeerde ze Klaus te negeren, terwijl ze haar stem dempte in de hoop dat Klaus het niet zou horen. "Reiner, ik denk dat het beter is als we elkaar een poosje niet spreken..." Maar haar stem klonk lang niet zo overtuigend als dat ze daadwerkelijk wilde.

22 mei 2021 - 20:20 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. Benjamin • Grote Hal

Natuurlijk stapte Valentino als eerste uit. Haar tweelingbroer was een absolute heer. Hij stak zijn hand uit en Aurora pakte deze vast om ook uit de auto te stappen. Aurora keek om zich heen, terwijl ze uitstapte en snoof luid.
"Nou, sorella — ons onderkomen voor het jaar." zei Valentino, hij hield haar hand stevig vast. "Onze koffers mogen naar de toegewezen kamers." melde hij aan hun chauffeur. Dit zorgde voor een glimlach op haar gezicht, Valentino nam zo natuurlijk de leiding. Hij zou een fantastische opvolger van hun vader worden. Het maakte Aurora trots én gaf haar vertrouwen in het aankomende jaar. Zolang Valentino zich onder hetzelfde dak als haar bevond, kon ze alles aan.
"Het gebouw kan er gedeeltelijk mee door," keurde Valentino hun nieuwe school. "We zullen in de hal worden ontvangen door onze begeleiders, wanneer we opsplitsen, krijgen we meer te ontdekken."
Aurora luisterde naar haar broer met een absolute pokerface. Ze nam de omgeving in haar op. Het weer was slecht, de natuur was lelijk, het gebouw was niet haar stijl van architectuur én het stond in het verkeerde land. Ieder land zonder strand is vervloekt.
"Goed plan, fratello." oordeelde ze. "Het is belangrijk dat we meteen weten wat de sociale structuur hier is." Ze had hun aankomst allang uitgedacht. Valentino zou binnen no-time goede connecties vinden onder de heren. Aurora zelf had als plan om uit te zoeken hoe de vrouwen hier met elkaar omgingen. Per favore, Dio laat er een Italiaanse tussen zitten. Ze had een Italiaanse vrouw nodig in haar leven.

Hand in hand liepen Aurora en Valentino Montreuxe binnen. Het was er druk en Aurora kon de blikken al voelen. Ze kon niet ontkennen dat ze die aandacht heerlijk vond. Laat ze maar kijken dacht ze. Ze verstevigde haar grip op haar broers zijn hand. Alle aanwezige meiden moeten weten dat Valentino van haar was. Hij was van haar en van haar alleen. Aurora had altijd al een hekel gehad aan alle meisjes waarmee Valentino iets kreeg. Ze haatte zelfs zijn one night stands. Haar broer nam ze absoluut niks kwalijk, hem begreep ze wel. Maar die meiden moesten niet denken dat ze belangrijker zouden worden dan zijzelf. Zij stond op nummer 1, dat is altijd al zo geweest en dat zal ook altijd zo blijven.
Ze kwamen pas tot stilstand bij een lange tafel waar een aantal docenten achter zaten.
"Aurora en Valentino — Camorra," Introduceerde Valentino hen, zijn stem was luid en zelfverzekerd.
"Welkom familie Camorra." zei een man met een stoffig uiterlijk. Hij overlaadde hen meteen met informatie; rooster, schoolboeken, schoolkrant, kamernummers.
"Mejuffrouw Camorra, u wordt begeleid door meneer Ziegler hier." hij wees naar een jongeman in een nette zwarte blazer, een goed gekapt kapsel en een - voor een Duitser - knap gezicht.
"Prima." zei ze kort maar krachtig.
Valentino boog zich naar Aurora toe en kuste haar wang. "Laat hem heel, sorella."
Aurora glimlachte, dat heel laten moeten we nog zien, dacht ze ondeugend.
"Spreek ik je vanavond weer,fratello?" vroeg ze, kijkend in haar tweelingbroers ogen, een evenbeeld van haar eigen ogen.

Aurora liep op de donkerharige jongen af. Ondanks dat de jongen er knap uit zag, was ze niet van plan om meteen actie te ondernemen. Eerst moest ze weten wie er allemaal in haar jaar zat. Jongens én meisjes. Ze wou natuurlijk wel voor de knapste en invloedrijkste gast gaan én ze moest de Queen B van deze Beehive tot een van haar vriendinnen maken.
"Er is mij verteld dat jij me gaat begeleiden." begroette ze de jongeman, haar ogen namen hem nieuwsgierig in haar op. Haar gezicht was terug naar haar standaard pokerface. "Klopt dat?" vroeg ze en ze stak haar hand naar hem uit, zodat hij haar hem kon kussen.

22 mei 2021 - 20:53 Halsin is offline

Halsin 1446

Lorenzo Andrea Cavallo
Nineteen | With no-one | Great Hall |

Na een lange zomer was het weer tijd om terug te gaan naar Montreuxe. De eerste paar weken had hij met zijn zus gespendeerd bij hun ouders in Londen en twee week geleden waren ze terug naar het vaste Europese land gegaan om de laatste tijd in Florence te kunnen spenderen bij de grootouders. Het weer in Italië was velen maten beter dan de regen in het Verenigd Koninkrijk, dus dat was een plus punt. Nu zal dit straks weer gaan tegenvallen op Montreuxe.
De rit in de auto was ook lang geweest. Dit keer was er een chauffeur en nog een andere man mee. Alleen vanwege het feit dat Lorenzo zijn rechter pols in het gips had, niet handig gezien dat zijn dominante hand was. Hij was weer eens gevallen. Na het doen van iets doms, volgens zijn grootsouders dan.
Hij kon niet wachten om Muriel weer te zien. Toen hij haar vorig jaar aan zijn ouders had voorgesteld had hij niet verwacht dat ze zo afkeurend waren. ''Potresti aver fatto di meglio.'' waren de woorden die zijn vader had uitgesproken. Ofwel: Je had beter kunnen doen. Voordat hij ook maar had kunnen reageren daarop of nog iets tegen haar had kunnen zeggen werd hij nog net niet meegesleurd naar de auto toe. Ze hadden er ook op toegezien dat hij haar niet ging schrijven. Iets waar Lorenzo meerdere malen zijn ongenoegen over uit liet. De kans die hij daarvoor had bij zijn grootouders had hij verpest door zijn pols te breken. Het was dus tijd dat hij iets aan haar kon uitleggen. Niet over wat zijn ouders hadden gezegd echter.

Toen ze eindelijk bij de school waren, stapte hij de auto uit en trok een sprintje naar de deur van Giada om deze voor haar open te doen. Hij hoorde hoe zijn zus de chauffeur en de andere man de opdracht gaf om hun koffers naar de respectievelijke verdiepingen te dragen en dan hun later in de Bibliotheek op te zoeken om de boeken naar de kamers te dragen. Een grijns sierde zijn lippen bij het zien dat zijn zus niet van plan was om zelf te sjouwen. Als hij zijn pols niet gebroken had, had hij zijn eigen boeken wel gedragen. Maar het mocht niet zo zijn.

Lorenzo liep samen met Giada naar binnen en richting de Grote Hal. Eenmaal bij de lange tafel aangekomen richtte hij zich tot Herr Müller. ''Giada en Lorenzo Cavallo, tiende en achtste jaars.'' meldde hij hen aan. De man keek wat nors en Lorenzo moest zijn best doen om niet te vragen of hij met het verkeerde been uit bed is gestapt. Hij kreeg zijn lesrooster, boekenlijst, een lijst met de buitenschoolse activiteiten en clubs, een recente versie van de schoolkrant én zijn kamersleutel. Met zijn beste puppy ogen keek hij zijn zus aan en vroeg hij in het Italiaans of zij alsjeblieft zijn boekenlijst aan de twee mannen zou willen geven. Hij hoorde haar zacht klagen, maar stemde wel in en ze pakte zijn boekenlijst van hem.
Hij keek de Grote Hal rond om te zien of hij Muriel al zag of iemand anders met wie hij goed over weg kon.

[ bericht aangepast op 22 mei 2021 - 22:00 ]

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

22 mei 2021 - 21:04 Kobyla is offline

Kobyla 19314

A N N A P R A D L

20 jaar ~ In Muriels kamer ~ met Muriel

Hoewel ze Wenen ook zeker wel zou gaan missen, voelde terugkeren naar Montreuxe voor Anna toch wel een klein beetje als thuisgekomen. Dit was slechts haar derde jaar hier, maar toch was ze zich thuis gaan voelen op deze kostschool. Het was er in ieder geval stukken beter dan op haar oude school in München of het thuisonderwijs dat ze hiervoor had gehad. Daarnaast hoefde ze haar nietsnut van een broer dan ook niet elke dag te zien. Hoe stoer hij zich ook voordeed aan iedereen, ze zag wel wat voor zwakkeling hij eigenlijk was. Jammer dat hun ouders nog niets doorhadden.
'Hmm, misschien dat ik mijn dochters ook wel hierheen stuur als ze oud genoeg zijn,' humde haar oom Ernst tevreden, terwijl hij het gebouw in zich opnam. Haar vader had geen tijd gehad om zich te voegen bij de vergadering van de ouderraad die zou plaatsvinden, dus had hij zijn broer Ernst in zijn plaats gestuurd.
Daarnaast zou hij ook vast wel de laatste paar tegenwerkende ouders intimideren. Anna glimlachte tevreden bij die gedachte. Haar oom had nogal een reputatie. Naast dat hij in verband werd gebracht met de moord op Dollfuss, Anna was verteld dat hij het fatale schot had gelost, was hij ook het Gestapo hoofd in Wenen en een vooraanstaande SS'er. Niemand zou hem zomaar een "nee" durven verkopen.
Zoals elke jaar tot nu toe waren ze vroeg. Haar vader wilde dat ze op tijd zou zijn om het goede toonbeeld te zijn, maar rekening houdend met tegenvallen, resulteerde in dat ze te vroeg was. Op zich kon Anna het wel waarderen, want zo miste ze altijd de topdrukte, en had ze altijd even tijd om met Muriel bij te kletsen voor hun verplichtingen beginnen.
Hun chauffeur en bediende Bruno reed de auto tot vlak voor de ingang, stapte uit en hield vervolgens de deur voor Anna en haar oom open. Gracieus stapte ze uit de auto en begon richting de ingang te lopen, haar oom op haar hielen. Bruno volgde erachteraan met haar koffers in zijn handen. Binnen zaten de docenten al klaar aan hun tafels, maar de hal zelf was nog betrekkelijk leeg. Ze glimlachte vriendelijk naar de docenten en haalde al haar spullen op.
'Kamer 808,' snauwde ze naar Bruno en zelf vertrok ze naar de bibliotheek om haar boeken op te halen. Bruno wist ondertussen wel dat hij zo snel mogelijk ook daarheen moest komen wanneer hij haar koffers bij haar kamer had achtergelaten. Natuurlijk zou ze de zware boeken niet zelf dragen.
'Dank u dat u mij wilde vergezellen,' glimlachte ze lieflijk naar haar oom, welke vervolgens vertrok naar een kamer gereserveerd voor de ouderraad. Zelf stond ze enkele minuten later in haar kamer, haar koffers op het bed, haar boeken op het bureau. Tevreden keek ze rond, tijd om te settelen. Ze was benieuwd naar met wie ze haar kamer zou delen, hopelijk zou het één van haar vriendinnen hier zijn. Ze moest er niet aan denken de kamer te moeten delen met een meid zoals Lucrezia of Inez.
Terwijl ze haar spullen uitpakte, bleef ze luisteren voor andere mensen. Waar bleef Muriel nou? Ze was altijd net zoals zij vroeg, maar nu was er geen spoor van haar te bekennen. Pas toen ze haar eerste koffer helemaal had uitgepakt, hoorde ze iemand luid vloekend naar boven komen. Een brede glimlach verscheen op Anna's lippen. Er was er maar één die zo kon schelden zover ze wist.
Anna legde de laatste dingen weg en liep toen de gang op. Slechts één deur stond ook open, dus liep ze direct hierop af en zodra ze haar hoofd om de deur stak, begroette Muriel haar.
'Lieverd, die haarstijl is echt té vorig jaar,' begon ze en Anna rolde grijnzend met haar ogen. Natuurlijk kon Muriel het niet laten om een opmerking te maken die eerder uit haar mond zou moeten komen. 'Ik heb je zooo gemist,' vervolgde ze lachend.
'Als je zo nodig een opmerking over mijn haar moet maken, die van jou is echt van drie jaar terug ofzo.' Ze stak even heel ondamesachtig haar tong uit en liep op Muriel af om haar te omhelzen. 'Ik heb jou ook wel echt gemist hoor,' zei ze terwijl ze haar armen om haar vriendin sloeg.
'Ik hoop dat jouw vakantie net zo interessant was als de mijne.' Ze grijnsde breed en wiebelde met haar wenkbrauwen. Ze had het heerlijk gevonden om een deel van de zomer bij Ben te kunnen doorbrengen. Ze was dan ook erg trots dat ze hem nu haar vriend mocht noemen en ze kon niet wachten om dit aan Muriel te vertellen.

[ bericht aangepast op 22 mei 2021 - 21:04 ]

23 mei 2021 - 2:30 Aynur is offline

Aynur 2380

Inez Renate Borghesius

19 years — Voorzitter Vrouwen Korfbalteam — Hal — w. Valentino

"if I do but one thing today — "

" — may I be human sunshine for someone"

Al rennend door de gangen kamde ik met mijn vingers door mijn haar. Hier en daar werd ik geïrriteerd nageroepen doordat ik mensen voor hun sokken liep waarna ik rondstrooide met verontschuldigingen. De wallen waren zichtbaar onder mijn ogen en met mijn ongetemde rode haar zag ik er niet op mijn allercharmanst uit. Ik hoopte dan maar dat mijn glimlach wonderen kon doen verrichten.
Sinds de breuk met Klaus sliep ik velen malen slechter. In mijn familie het was traditie dat je pas een relatie aanging met de persoon waarbij je het gevoel had dat er toekomst inzat. Als vrouw was het een schande dat je het uitmaakte. Echter bleef ik ontzettend lang met mijn gevoel in de knoop zitten aangezien Klaus en ik toch geen goede match bleken te zijn.
“. . .maar haar heb ik nog niet gezien. . .” wist een stem me uit mijn gedachten te halen. “Hier! Ik ben hier!” Hijgend kwam ik tot stilstand en ik zette mijn hand in mijn zijde waarna ik vooroverboog. “Mijn excuses, zou ik. . . een klein momentje mogen?” wist ik er tussen mijn ademhalingen door te krijgen. Na eindelijk weer op adem te zijn gekomen, hief ik mijn hoofd op om de jongeman aan te kijken die ik dit jaar onder mijn hoede zou nemen.
Ik glimlachte, rechtte mijn rug en stak opgewekt mijn hand. “Het spijt me voor mijn verlate opkomst, dit zal me geen tweede keer gebeuren.” Ik gaf hem een krachtige handschudding voordat ik hem losliet. “In ieder geval, welkom hier op Montreuxe. Ik ben Inez. Aangenaam kennis met je te maken.”

[ bericht aangepast op 23 mei 2021 - 2:40 ]

I have seen my own sun darkened

23 mei 2021 - 12:45 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

Alone • Grote Hal

"Over kakkerlakken gesproken...” waren Klaus zijn woorden bij het zien van Suze Polak.
Dat Reiner en Suze hun relatie pas uit was gegaan, was voor hem geen reden om haar niet op te zoeken. Reiner had überhaupt geen relatie met haar aan moeten gaan. Een schande voor de familie. Het was zijn eigen verantwoordelijkheid om nu te dealen met de ongemakkelijke momenten.
“Hallo, mein jüdisches Lieblingsspielzeug.” riep hij dan ook.
“Klaus,” gromde Reiner meteen. Zijn stem was autoritair.
"Oh kom op." beet Klaus zijn neef toe. "Wat wil je doen? Het tegen je vader zeggen?" Dat zou Klaus graag willen zien... Reiner had geen schijn van kans dat zijn vader zijn kant zou kiezen. Het slecht behandelen van joden was inmiddels hun familie ingeslopen. Thuis werd er slecht gesproken over de Joodse gemeenschap en terecht; zij waren bovendien de reden waarom Duitsland het zo zwaar heeft gehad de afgelopen jaren. De Joden hadden veel geld en deelden dit niet met de rest van de samenleving, ze waren gierig en egoïstisch.
Klaus ging verder niet op Reiner in en liep op Suze af. Hij ging met een hand door haar donkere haren.
“Heb je het al gehoord?” vroeg hij vermakelijk aan haar. “Je clubje is opgeheven!”
“Klaus, serieus. Ophouden nu,” sneerde Reiner. Wat was zijn probleem?
"Oh kom op, Reiner." zei Klaus gespeeld onschuldig. "Ik ben Suze maar wat aan het plagen, toch Suuz?" Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht.

“Ja, ik hoorde het van professor Zimmermann. Maar dat vind jij vast niet erg?,” zei Suze, haar stem was koel.
Klaus wou daarop reageren, maar Reiner wou Suze duidelijk beschermen tegen nog meer opmerkingen van Klaus.
“Hey,” zei hij dan ook tegen zijn ex-vriendin, voordat Klaus de kans had om op haar te reageren. “Heb je ehm… moet ik even helpen je boeken naar je kamer te dragen?”
Klaus rolde met zijn ogen. Wat een onzin dit.
“Nee… Nee, dank je – Hoe was je vakantie?” vroeg ze aan haar ex-vriend. "Reiner, ik denk dat het beter is als we elkaar een poosje niet spreken..." Haar stem was een stuk gedempter en waarschijnlijk wou ze niet dat Klaus dit hoorde, maar hij had het wél gehoord.
"Okeee..." zei Klaus luid en duidelijk. "Jullie tortelduifjes hebben mij niet meer nodig! Hij sloeg Suze op haar arm. "Laat met me het weten hè, als hij je lastig valt." gooide hij nog wat olie op het vuur en liet het stel toen alleen. "Zie je later neefje!" riep hij nog achter zich aan naar Reiner.
Hij wist niet waar Reiner mee bezig was, maar het was verdacht dat hij het zo voor Suze wou opnemen.

Klaus liep weg van Reiner en Suze, op zoek naar mensen die hem misschien meer konden waarderen op deze ochtend. Hij had deze zomer bovendien al genoeg van zijn neef gezien. Een eindje verderop in de Grote Hal spotte hij Nore en Wolf, over tortelduifjes gesproken... In de jaren hiervoor had Nore een relatie gehad met Ryker. Echter was die relatie stuk gelopen en nu was ze met Wolf. Klaus was niet heel erg fan van deze switch. Hij gunde het Wolf en Nore absoluut, maar maakte zich zorgen over hoe deze breuk de vriendschap tussen Wolf en Ryker zou beïnvloeden. Als hij eraan dacht dat Inez met een van hen zou gaan... Klaus voelde de woede al opborrelen. Relaties zorgden voor te veel gedoe binnen zijn Gentlemen's Club en hij had geen zin dat zijn twee beste vrienden niet met elkaar overweg konden.
Hij stak zijn hand op naar zijn vrienden om hen te begroetten. Hij hield nooit rekening met de grenzen van anderen, maar maakte voor Wolf, Nore en Ryker een uitzondering. Hij wachtte even af of de twee zijn gezelschap op dit moment konden gebruiken en keek rond of hij Ryker anders kon spotten. Net als Klaus was hij nu ook weer single. Het zou vermakelijk zijn om samen met hem single te zijn dit jaar... Waarschijnlijk stonden er vele vermakelijke en wilde nachten voor de boeg.

23 mei 2021 - 14:10 ostranenie is offline

ostranenie 273

Muriel

Not all those who
wander are lost.

— J.R.R. Tolkien

✧ STUDENT, 19 ✧ at bedroom 810 with Anna ✧

∘ ──── ♡ ༉──── ∘

❝Everyone has two eyes
•´¯`•» but no one has the same view. «•´¯`•.❞

''Als je zo nodig een opmerking over mijn haar moet maken, die van jou is echt van drie jaar terug ofzo.'' Muriel rolde haar ogen, ze wist dat ze er vast totaal niet uitzag. ''Het had er nog goed uitgezien, als ik een andere chauffeur had gehad.'' Deze man, die haar vader een goede chauffeur vond, moest en zal over de domste, kleinste weggetjes rijden, omdat deze zogenaamd sneller waren dan de normale route. Helemaal niet, het maakte de weg alleen nog maar langer. Hij bleef maar door de bochten stormen en racete over de kleinste hobbeltjes, waardoor Muriel nu wel alle kanten van de auto heeft gezien. En deze man had ze ook nog fooi gegeven voor zijn zogenaamde goede diensten. Het enige wat hij volbracht was haar op zijn minst levend op school krijgen, ook al had Muriel in de auto hevig getwijfeld of hij dat wel zou kunnen doen, maar hier is ze dan. Het zou haar niet verbazen of er ook ergens een barstje zat in haar koffer.
''Ik heb jou ook wel echt gemist hoor,'' zei Anna terwijl de dames elkaar omhelsden. ''Ik hoop dat jouw vakantie net zo interessant was als de mijne.'' Muriel knikte en nam weer plaats op haar bed. Ze klopte op de ruimte naast zich als hint naar Anna om naast haar te komen zitten. De jongedame had advies nodig van haar beste vriendin, liefdesadvies. Sinds vorig jaar mocht Muriel Lorenzo al haar vriendje noemen, maar aan het eind van het schooljaar leek er iets veranderd te zijn. Iets wat ze totaal niet doorhad toen ze afscheid van hem nam, maar tijdens de zomervakantie had de dame geen brief terug ontvangen of alleen maar korte antwoorden. Wou Lorenzo het nu al met haar uitmaken? Niet dat het haar wat boeit, maar het boeit haar. Muriel wou er niet aandenken, het moet anders te verklaren zijn.
''Lorenzo gedraagt zich echt apart.'' Met één hand haalde ze de knot, die de hobbelige weg niet heeft overleefd, uit haar haren, terwijl ze met de andere hand haar haarborstel zocht. ''Hij heeft bijna niet op een brief gereageerd, terwijl we vorig jaar nog helemaal oké waren.'' Ze legde haar vingers om de borstel, die zich in het hoekje van haar tas had verstopt, en trok hem tussen de opgevouwen kleuren vandaan. ''Soms begrijp ik mannen echt niet,'' ze draaide de borstel om, zodat het handvat naar Anna was gericht en zijzelf de bovenkant vasthield. ''Kan je me even helpen?''
Als er iemand was die Muriel begreep was het haar beste vriendin, maar sinds ze zelf nog geen idee had waarom haar vriendje zich zo gedroeg, hoe moest Anna dat weten wat ze moest doen? Opnieuw verliet een zucht Muriels lippen. Ze had niet gedacht dat het begin van het jaar zou starten met dit, maar soms kan het leven raar lopen.

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

23 mei 2021 - 17:22 Vanth is offline

Vanth 23147

BENJAMIN ADRIAN ZIEGLER
20 • Grote hal • With Aurora

Het had niet al te lang geduurd voor ik alle interessante stukjes uit de schoolkrant had weten te halen. Toegegeven dat ik niet alles uitgebreid had gelezen, maar er was dan ook weinig te melden waar ik niet van wist. Het was daarom ook dat ik het weer netjes opvouwde en tussen de andere papieren stak. Weer werd mijn blik getrokken naar Dagmar, maar wederom was iemand mij voor toen ik iets wou zeggen waardoor ik snel mijn mond weer sluit. "Er is mij verteld dat jij me gaat begeleiden." Ik kijk op naar het nieuwe gezicht voor me en weet een kleine glimlach op mijn gezicht te toveren. Waar de brunette voor mij niet direct iets specifieks verraadde over haar afkomst, deed haar stem dat wel. Het Italiaanse accent wist ik moeiteloos op te vangen.
"Klopt dat?" vroeg ze mij terwijl ze haar hand uitstak. ''Dat klopt.'' zeg ik terwijl ik opsta en vervolgens zachtjes haar hand vastneem. ''Benjamin Ziegler,'' stel ik mezelf voor waarna ik een zachte kus op de rug van haar hand druk, waarna ik haar hand loslaat. ''Het is een genoegen om je te ontmoeten...*'' Zeg ik vervolgens, waarbij ik het einde openlaat zodat ze zich ook kan voorstellen. Leek mij wel zo netjes. Deze keer antwoord ik in het Italiaans, waardoor mijn glimlach iets groter wordt. Mijn Italiaans en Spaans kosten mij iets meer moeite dan de andere talen die ik spreek, maar met een beetje geduld om zo nu en dan op de woorden te komen moet het lukken. Het ging er uiteindelijk om dat de dame voor mij zich thuis ging voelen hier, en ik had een vermoeden dat dit nog wel eens kon bijdragen daaraan.
''Welkom op Montreuxe, ik stel voor dat we hier weg gaan voor we bestormd worden door iets te enthousiaste 12-jarigen.'' Een speelse grijns is op mijn lippen te vinden bij deze woorden, het was maar wat duidelijk wat ik bedoelde sinds de eerstejaars hier ook gelijk het meest aanwezig waren. Kort blik ik op dezelfde papieren die ik heb in haar handen en ik geef een licht knikje naar de deuren van de grote hal. Mijn spullen verplaats ik naar mijn linkerarm, zodat mijn rechterarm vrij is en zij die van haar erin kan haken. Dat is toch iets makkelijker wanneer ik ons moet manoeuvreren uit deze drukte.
Met succes weet ik ons naar de iets rustigere hallen te krijgen en ik begin te lopen naar de bibliotheek. ''Dus, waar kom je vandaan?'' vraag ik haar ondertussen geïnteresseerd en ik werp weer mijn blik op haar. ''Verder dan Rome ben ik helaas nooit gekomen.'' vervolg ik met een klein lachje. Dat was ook gelijk de enige keer dat ik in Italië was, jammer genoeg. Het was een leuke vakantie in een mooi land. Eenmaal bij de bibliotheek aangekomen neem ik onze boeken aan. ''Welke kamer heb je?''

* = Schuingedrukt is Italiaans bc yes I'm to lazy to translate

El Diablo.

23 mei 2021 - 22:53 Sev is offline

Sev 19203

REINER BIRCHENFELT

There is an ocean of silence between us… and I am drowning in it.

W. Klaus, Suze • Grote Hal

"Oh kom op, Reiner. Ik ben Suze maar wat aan het plagen, toch Suuz?" snoof Klaus met een schijnheilige maar lichtelijk dreigende ondertoon in zijn stem.
Reiner kende dat toontje maar al te goed. Die stem betekende dat het tijd werd om de situatie in de kiem te smoren. Klaus was familie en zou daarom altijd ontzettend belangrijk voor hem zijn, maar… Reiner wist dat Klaus een duistere kant had. Hij had deze al enkele keren tot uiting zien komen en had nog veel meer verhalen gehoord van zowel familieleden als klasgenoten. Zijn neefje en hij waren in de kern verschillend. Waar Reiner niet bang was voor geweld maar liever de rust bewaarde, zocht Klaus het conflict liever op. En dat eindigde niet altijd in slechts een gemene plagerij. Reiner wist dat zijn neefje door kon slaan en niet terugdeinsde voor het pijn doen van dieren en mensen. Zo had de familiehamster het niet na kunnen vertellen. Het was iets waar Reiner niet teveel over na wilde denken, maar… hij vermoedde dat het de jongen soms zelfs een gevoel van voldoening gaf. De manier waarop Klaus soms tegen hem over mensen praatte, was… verontrustend, to say the least.
Reden genoeg om hem bij Suze weg te houden.
“Ja, ik hoorde het van professor Zimmermann. Maar dat vind jij vast niet erg?” antwoordde Suze Klaus met een koele stem. Reiner kon in haar ogen zien dat het sluiten van de club haar pijn had gedaan. Zijn ex-vriendinnetje was een enthousiaste, gedreven meid. De Joodse Club was belangrijk voor haar geweest.
Voordat Klaus zijn grote mond weer open kon trekken, stapte Reiner naar voren om hem zowel vocaal als fysiek af te snijden. Genoeg was genoeg.
“Hey. Heb je ehm… moet ik even helpen je boeken naar je kamer te dragen?” vroeg hij het meisje.
Ze schudde direct haar hoofd.
“Nee… Nee, dank je – Hoe was je vakantie?”
Reiner was niet van plan uitgebreid met haar in gesprek te gaan met Klaus naast hem en dus knikte hij kort. Hij was sowieso niet de grootste prater, en deze ongemakkelijke situatie maakte het niet eenvoudiger.
“Best goed. En de jouwe?”
Wat een stomme vraag. Natuurlijk had ze een rotzomer gehad. Meer en meer plekken waren begonnen met het uitsluiten van Joodse mensen, en er gingen geruchten rond over haar broer Boaz. Hij zou zijn opgepakt tijdens een razzia.
Reiner had sinds hij op de hoogte was van de roddel elke avond gebeden voor de veiligheid van Boaz en de rest van de familie Polak.
Suze schudde haar hoofd zonder hem echt aan te kijken. Het was alsof er een grote, hoge muur tussen hen in was komen te staan. Een muur die hij niet meer kon doorbreken.
"Reiner, ik denk dat het beter is als we elkaar een poosje niet spreken..."
Nog voordat Reiner kon reageren op deze harde maar bloedeerlijke uitspraak, had Klaus zichzelf alweer herpakt.
"Okeee,” riep hij luid. "Jullie tortelduifjes hebben mij niet meer nodig! Laat het me het weten hè, als hij je lastig valt. Zie je later, neefje!”
Reiner klemde zijn kaken op elkaar, wetende dat Klaus probeerde een boze reactie uit te lokken. De situatie was al vervelend genoeg voor Suze, dus dat was het niet waard deze keer. Daarom wachtte hij tot Klaus weg was voordat hij zich weer tot het meisje wendde.
“Hij is soms een eikel. Probeer niet naar hem te luisteren,” mompelde hij. “En het spijt me van je Joodse Club. Ik weet hoe belangrijk die voor je was.” Hij keek op en probeerde haar blik te vangen.
En het spijt me dat ik het heb uitgemaakt, dacht hij. Het spijt me dat het niet tussen ons werkte. Het spijt me dat ik niet de man kon zijn die je verdiende. Het spijt me dat ik niet voor je kon vechten. En het spijt me dat ik mezelf nooit kan verwoorden zoals ik dat wil.
“Als je me na vandaag liever niet meer wilt zien, dan ehm.. dan begrijp ik dat,” besloot hij in plaats daarvan te zeggen. Hij zou een oogje in het zeil houden. Ervoor zorgen dat niemand haar pijn zou doen. De wereld was op een enge manier aan het veranderen. Zolang hij Maüschen er zoveel mogelijk van kon beschermen, al was het slechts op school, dan zou hij daar zijn best voor doen.
Hij keek naar haar met een ietwat verdrietige blik. Hij moest het vragen. “Is het waar? Wat ze zeggen over Boaz?”

[ bericht aangepast op 23 mei 2021 - 22:58 ]

ars moriendi

24 mei 2021 - 0:07 Iotte is offline

Iotte 955

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

With Eleonore • At Grote Hal

There are two things from which to choose: profit or loss

Stilzwijgend staarde Wolf naar het landschap die voorbij raasde. Hoe dichter de auto, waar in hij zich bevond, Montreuxe naderde hoe stiller het in de auto leek te worden. Hij draaide zich naar Nore toe, die naast hem in de auto zat, en zag haar in gedachten verzonken naar buiten kijken. Hij was zo blij met haar, de afgelopen weken had hij echt op een roze wolk geleefd. De zomer met z’n tweetjes was heerlijk geweest. Mede doordat er geen mensen om hen heen waren, of beter te zeggen geen Ryker. Sinds het uit was gegaan tussen Eleonore en Ryker een half jaar geleden, waren de spanningen tussen hem en zijn voormalige vriend steeds meer opgelopen naarmate hij meer en meer tijd met Nore doorbracht. Hij kende Nore al ontzettend lang, maar de vonk was recentelijk pas overgeslagen. Het was geen ideale situatie geweest, want Ryker was toch een van de jongens geweest waar hij op Montreuxe mee optrok, maar dit was echte liefde en hij vond dat hij hier voor moest gaan. Ryker zou het vast begrijpen, had Wolf naïef gedacht. Maar ergens zat het hem toch niet helemaal lekker.
Na een tijdje kwam de auto tot stilstand voor de grote poorten van Montreuxe. “Laten we maar gaan” stelde Nore voor nadat de chauffeur van de familie Schultze had aangekondigd dat ze hun bestemming hadden bereikt. “Wacht even met uitstappen.” Was zijn enige antwoord, waarna hij de auto uit snelde om vervolgens galant voor haar de portierdeur te openen. Uitnodigend stak hij zijn hand uit, zodat hij haar uit de auto kon helpen. “De koffers kunnen naar binnen worden gebracht.” Droeg hij zijn chauffeur vervolgens op, waarna hij en Eleonore zich een weg naar binnen baanden. Zoals gewoonlijk was het druk in de hal, maar keer op keer overrompelde het Wolf, want hij was die drukte en levendigheid alles behalve gewend. De sfeer op Montreuxe stond lijnrecht tegenover zijn strenge opvoeding in Berlijn. Nu hij terug op Montreuxe was kon hij eindelijk ontspannen. Hij was thuis.
Eleonore vond zijn hand en verstrengelde haar vingers met die van hem alvorens ze hem mee trok naar de tafel waar ze zich moesten aanmelden. Gewapend met hun roosters, boekenlijst, buitenschoolse activiteiten lijsten, de schoolkrant en hun kamersleutels waren ze niet veel later voorzien. “808 dit jaar.” Zwaaide Nore met haar kamersleutel. Hij spiekte even snel op de zijnde. “802, it is! Ik ben niet ver weg dus.” Grapte hij. Ze spiekte over schouder om zo zijn lesrooster beter te kunnen bekijken. “Eerst kamers en dan bieb?” Stelde ze voor. “En opzoek naar de rest?” Op dat zelfde moment werd Wolf’a aandacht getrokken door Klaus die van een afstandje zijn hand op had gestoken naar de twee ter begroeting. “Ik heb Klaus in ieder geval al gevonden.” Antwoordde hij op Nore terwijl hij grijnzend zijn hand naar zijn beste vriend op stak. Zijn vrije hand vond die van Nore weer waarna hij haar zachtjes door de mensenmenigte heen trok om zich bij Klaus te voegen.

someone out there feels better because you exist

24 mei 2021 - 12:47 Reeses is offline

Reeses 1333

Suze Mae Polak
✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

▫ Negentien jaar
▫ Jewish student @Motreuxe
▫ Is with Klaus & Reiner

✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

Suze had het idee nog half in een soort shock te verkeren, na het nieuws dat professor Zimmermann haar had vertelt. De afgelopen jaren had ze zoveel tijd en energie in de club gestoken, maar Suze was dan ook oprecht enthousiast erover geweest. Iets dat ze ook op haar medestudenten had weten over te brengen. Uiteindelijk waren het niet enkel Joodse studenten geweest, regelmatig hadden ook niet-Joodse studenten de bijeenkomsten gevolgd.
Uiteraard moest Klaus er een opmerking over maken en Suze was ook niet verbaasd over zijn smalende toon. De jongen maakte er nu bepaald geen geheim van dat hij een hekel had aan Joden, net als het gros van Duitsland. Toch was het Reiner die voor haar opkwam, zijn eigen neef daarbij tegensprekend. Galant bood haar ex-vriendje aan haar boeken te dragen, iets waarop Suze haar hoofd schudde en de eerste de beste vraag te stellen die haar te binnen schoot.
“Best goed. En de jouwe?,” vroeg Reiner haar. Die vraag was natuurlijk te verwachten geweest. Nu ze enkel nog beleefdheden uitwisselde, was het een logische wedervraag. Suze haalde enkel haar schouders op. “Prima,” antwoordde Suze en probeerde haar toon luchtig te houden. Dolgraag wilde ze Reiner alleen spreken, onder vier ogen. Maar zolang Klaus erbij was, zou dat niet zo snel gebeuren. Daarom prevelde de donkerharige Reiner een aantal woorden toe – woorden die ze niet meende. Maar het was opnieuw Klaus die hen onderbrak.
“Okeee,” riep Klaus en Suze zag Reiners blik verstrakken. “Jullie tortelduifjes hebben mij niet meer nodig! Laat het me weten hè, als hij je lastig valt. Zie je later, neefje!” Suze knikte op Klaus’ woorden, maar zei verder niets. Ze probeerde Klaus zo vriendelijk als mogelijk te behandelen, zijn reputatie inmiddels kennende. Of het waar was, wist ze niet maar Suze was niet van plan dat uit te proberen.
“Hij is soms een eikel. Probeer niet naar hem te luisteren,” mompelde Reiner haar toe. Soms? Dacht Suze, maar knikte enkel. “En het spijt me van je Joodse Club. Ik weet hoe belangrijk die voor je was.” Zijn blauwe kijkers boorden zich in die van haar, die Suze trachtte te negeren. In plaats daarvan volgde ze Klaus’ rug, die Wolf en Nore had gevonden. Nog een vriendin die het had laten afweten. “Ja,” sprak Suze toen, haar toon afwezig. “Ik had gedacht dat het hier nog mee zou vallen. Dat Zwitserland neutraal zou zijn. Blijkbaar verkeerd gedacht.” Nu keek ze Reiner wel rechtstreeks aan en dat maakte het lastig zijn volgende woorden te bevestigen.
“Als je me na vandaag liever niet meer wilt zien, dan ehm.. Dan begrijp ik dat.” Opnieuw knikte Suze, maar alles in haar schreeuwde nee. Natuurlijk wilde ze hem blijven zien. Natuurlijk hield ze nog steeds van hem. Suze plantte haar stapel boeken op een bijzettafeltje, zodat ze haar armen weer vrij had. “We kunnen elkaar nog wel zien. Toch? Af en toe,” zei ze luchtig en sprak haar eigen, eerdere woorden daarmee tegen. “We hebben ten slotte een aantal vakken samen – al vraag ik me af hoe lang dat nog zal worden goedgekeurd.” Een vreugdeloos lachje ontsnapte uit Suze’s mond, terwijl ze aanstalten maakte om haar boeken weer te pakken.
“Is het waar? Wat ze zeggen over Boaz?” Suze slikte toen ze met die woorden weer aan haar favoriete broer dacht. “Ja…,” begon ze langzaam. “Ja – tijdens een razzia. Samen met twintig anderen van zijn leeftijd. We weten niet…” Suze’s stem stierf weg, terwijl ze Reiner nu wat beter bekeek. Alsof ze hem nu pas echt zag. “Reiner,” begon ze toen en het uitspreken van zijn naam bracht een tinteling teweeg. “Mijn vader lachen ze uit en Adam, David of Daniel hoeven het ook niet te proberen. Maar jouw vader… Herr Birchenfelt is belangrijk. Hem zullen ze het vast wel vertellen, toch?” Er was een hoopvolle ondertoon in Suze’s stem geslopen, dat ook langzaam haar lichaam binnen sijpelde. Reiners vader was niet Joods en hem zouden ze vast meer vertellen dan dat ze tegen haar eigen vader deden. Suze richtte haar blauwgroene kijkers op die van Reiner en keek hem met een haast smekende blik aan.

24 mei 2021 - 17:11 Sev is offline

Sev 19203

REINER BIRCHENFELT

There is an ocean of silence between us… and I am drowning in it.

W. Suze • Grote Hal

"Ik had gedacht dat het hier nog mee zou vallen. Dat Zwitserland neutraal zou zijn. Blijkbaar verkeerd gedacht,” zei Suze, haar hoofd duidelijk ergens anders. Reiner kon zich niet voorstellen hoe ze zich moest voelen. Om praktisch van de één op de andere dag niet meer welkom te zijn op openbare plekken. Om je te moeten schamen voor je afkomst. Hij dacht aan de reactie van zijn moeder, toen hij haar vertelde dat hij het had uitgemaakt.
“Wat jammer dat ze Joods is. Ik vond haar zo’n leuk meisje.”
Het waren woorden zo koud als ijs. En ze had het zelfs vriendelijk bedoelt wist Reiner, dat was nog wel het ergste. Zat hij er zo naast? Waarom zag hij niet wat zij zagen? Waren Joden dan toch echt zo verschrikkelijk als zijn familie beweerde…? Dat kon toch niet zomaar?
“We kunnen elkaar nog wel zien. Toch? Af en toe,” vroeg ze toen. “We hebben ten slotte een aantal vakken samen – al vraag ik me af hoe lang dat nog zal worden goedgekeurd.”
“Wat mij betreft wel,” antwoordde Reiner terwijl hij naar haar keek met zijn lichtblauwe ogen. “Maar dat is helemaal aan jou.”
Het was zo tegenstrijdig. Hij had het uitgemaakt omdat ze niet samen konden zijn, maar tegelijkertijd wilde hij haar beschermen. Vooral nu. Door bij haar weg te gaan, als Arische jongen van goede komaf, had hij alles misschien nog wel moeilijker voor haar gemaakt.
En ze had het al zo lastig. Haar hele familie had het lastig…
“Is het waar? Wat ze zeggen over Boaz?”
Zijn vraag kwam duidelijk binnen. Suze’s gezicht verstrakte en een bezorgde blik verscheen in haar ogen.
“Ja,” zei ze toen, gespannen. “Ja – tijdens een razzia. Samen met twintig anderen van zijn leeftijd. We weten niet…-”
Ze maakte haar zin niet af, maar het leek alsof haar iets begon te dagen.
“Mijn vader lachen ze uit en Adam, David of Daniel hoeven het ook niet te proberen,” zei ze toen. Maar jouw vader… Herr Birchenfelt is belangrijk. Hem zullen ze het vast wel vertellen, toch?”
Reiner voelde zijn maag omkeren. Oh nee, dit kon ze echt niet van hem vragen. Natúúrlijk deed ze het wel. Ze moest de wanhoop nabij zijn. Maar dit… nee. Dit kon niet.
Zijn vader zou hem zo’n beetje onteren als hij erachter kwam dat hij Joodse mensen probeerde te helpen, zelfs al ging het om zijn ex-vriendin. Duitsland kwam vóór alles.
Hij ontweek haar smekende blik.
“Ik weet het niet, Suus…” zei hij ongemakkelijk, zijn stem wat zachter. Hij keek snel even over zijn schouder. Goed, de rest was buiten gehoorafstand. “Je weet hoe mijn vader is.”
Zijn schuldgevoel werd alleen maar erger toen hij weer naar haar smekende ogen keek. En hij kon het Suze niet eens kwalijk nemen. Hij had haar laten vallen. Niets meer en niets minder dan dat. Zijn omgeving had hem verteld dat uitmaken de juiste beslissing was geweest, maar Reiner kon niet anders dan zich ervoor schamen.
“Ik kan proberen voorzichtig wat informatie te winnen, maar ik kan hem niet vragen om te helpen. Dat zal hij nooit willen doen,” besloot hij uiteindelijk zachtjes te zeggen. “Mijn familie…- Alles is lastig, momenteel.”

ars moriendi

Index RPG Actieve Topics Zoek