[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

Dat Ramsey vroeger nooit een correctieve tik van iemand had gekregen, was wel duidelijk. Yuliya achtte het spijtig, gezien het misschien ervoor had gezorgd dat de jongen niet zo’n mislukking was geworden. “Het feit dat je wilt weten met wie ik het doe en heb gedaan baart me zorgen,” antwoordde ze. Het ging Ramsey niks aan en daarnaast was hij waarschijnlijk zo narcistisch dat hij zichzelf gelijk of zelfs beter achtte dan al deze mannen. Dat er iets goeds mis was met deze jongen was wel duidelijk. Yuliya rolde met haar ogen, terwijl Ramsey het bleef proberen. Zijn stem begon haar haast te vermoeien.
      ”Mijn lessen zijn goed? Ik weet niet hoor, maar ik heb je nog nooit zien opletten, dus hoe weet jij nou hoe goed mijn lessen zijn? Wat dat betreft, trouwens, vertoon dit jaar hetzelfde gedrag en ik laat je zakken. Waarschijnlijk zal een jaar overdoen toch goed voor je zijn,” ging Yuliya verder. Nee, ze snapte echt niet hoe zoveel vrouwelijke volitares voor Ramsey leken te vallen. Geen enkel punt aan hem was aantrekkelijk. Eerder vermoeiend en vreselijk irritant. Aangekomen in haar kantoor ging haar mentor leerling vrolijk verder met het verkondigen van onzin. Yuliya blokkeerde het meeste wat hij uitkraamde maar gewoon.
      ”Ik denk niet dat het ligt aan het feit dat ik een dame ben, maar aan het feit dat je uit je nek lult, Ramsey,” zei ze tegen hem, nadat hij haar ervan probeerde te overtuigen dat wat er op het plein gebeurde slechts een vriendschappelijke begroeting was. Op zich was het niet vreselijk geweest als ze nu Belial bij haar had. Niet dat ze haar eigen battles niet kon vechten, maar als ze haar oude vriend al het werk kon laten doen, dan bleven haar nagels ten minste heel. Daarnaast was Belial net wat efficiënter met zijn klappen dan Yuliya ooit zou zijn. Ook zou Ramsey, tenzij hij echt gek gestoord was, het niet zien als een uiting van romantische gevoelens voor hem.
      Yuliya voelde zich ongemakkelijk bekeken door haar student, maar om nou een mes door zijn ribben te steken, zoals ze deed bij mannen die haar niet aanstonden toen ze nog leefde, was niet bepaald geaccepteerd gedrag. Zeker niet als ze een plekje in de hemel wilde krijgen. Een tik in Ramsey’s gezicht leek ook niet te werken, aangezien hij dat alleen maar leuk leek te vinden. Yuliya wist niet goed wat ze kon doen om dit waardeloos stuk vlees ervan te overtuigen dat er niks tussen hen zou gebeuren.
      Yuliya was haast onder de indruk van Ramsey toen ze luisterde naar haar bevel om op de aangewezen stoel te gaan zitten. Ze had verwacht dat hij moeilijker zou zijn. Of zou tegenwerken. Het was immers een etter met een onderontwikkeld peuterbrein. “Oh je snapt niet waarom je een mentor nodig hebt? Heb je - jezelf wel eens gezien? Het laatste jaar is drie uur bezig en je hebt jezelf al in de problemen gewerkt,” antwoordde Yuliya Ramsey’s vraag, terwijl een wenkbrauw omhoog schoot. “Ik ben aangesteld om ervoor te zorgen dat jij je laatste jaar haalt, wat ik op dit moment niet zie gebeuren.”
      Yuliya keek toe hoe de jongen op zijn stoel aan het wippen was en de gedachte om hem eraf te schoppen overviel haar. Toen Ramsey zijn voet op haar bureau wilde leggen, keek ze de jongen aan met een blik die kon doden, wat hem ervan weerhield. Toch nog enige intelligentie in dat brein.
      ”Ik denk eigenlijk dat de kleuterklas nog te hoog gegrepen is voor je, een peuterspeelzaal werkt misschien wel beter,” zei Yuliya terug op Ramsey’s opmerkingen. “Ik bedoel, als je toch alleen maar wilt spelen. Krijg je als peuter tijd genoeg voor. Perfecte plek voor iemand als jij, niet?” Een gemene glimlach verscheen op haar lippen. Ramsey maakte het te makkelijk voor haar om hem te beledigen. Vooral omdat hij totaal geen zelfkennis had. Toen de jongen weer begon te zoeken naar antwoorden over haar privéleven, rolde ze voor de zoveelste keer deze ochtend met haar ogen. Yuliya keek toe hoe Ramsey weer op zijn stoel begon te wippen en zonder schaamte haar begon te bekijken. Dat was het moment dat het haar niet uitmaakte in welke problemen ze mogelijk zou terechtkomen.
      Met een tik van haar voet tuimelde de stoel, met Ramsey er in, op de grond, waardoor de jongen hard neerkwam. Een korte lach verliet Yuliya’s lippen, terwijl ze rustig bleef zitten en niet de moeite nam haar leerling overeind te helpen. Ze sloeg haar ene been over de andere en keek Ramsey aan. “Dít is hoe ik mijn stoom afblaas. Irritante kinders op de grond laten vallen,” zei ze, terwijl ze hem een lieve glimlach gaf. Daarna focuste ze zich weer op haar nagels, Ramsey alweer vergeten.
      ”Nou, kom je nog overeind of blijf je de rest van de dag met een verkreukt ego op de grond liggen? Ik heb nog een serieus mentor gesprek met je te voeren. Over hoe je denkt je jaar te halen en welke baan je wilt in de demon realm. Of misschien dat we het moeten hebben over je twijfelachtige gedrag en keuzes, die zijn er toch genoeg,” zei Yuliya na een korte stilte, terwijl ze weer naar Ramsey keek.

Gabrièl staarde de jongen even kort aan. Dacht Elias nu echt dat hij er niet verdacht uitzag? Die jongen moest maar geen schaduwwerk gaan doen na zijn afstuderen. “Vriend, je verschuilt je ergens in een hoek en probeert oogcontact met alle leraren te vermijden. Je bent zo subtiel als een vliegende baksteen,” antwoordde Gabe zijn vraag, terwijl hij hem een korte schouderklop gaf. “Maar om je vraag te beantwoorden: op een paar domme gevechten tussen mensen met een overvloed testosterone is het behoorlijk saai geweest. Ben wel benieuwd wat je nou hebt uitgespookt hoor.”
      Gabrièl’s mondhoeken schoten omhoog toen Elias zijn aanbod om koffie te gaan halen accepteerde, kennelijk het feit dat hij voor de docenten aan het schuilen was vergeten. Of misschien was de koffie het waard om in de problemen te komen. Al achtte Gabe het missen van de opening niet dusdanig erg dat Elias erop aangesproken zou worden. Het was niet alsof er iets nieuws was verkondigt, behalve het feit dat ze nieuwe kamers kregen. “Hmm, ik kom terug op mijn woorden. Er is een interessant ding verteld, namelijk dat we na onze mentorgesprekken gefouilleerd worden en dan naar Asteria moeten voor onze kamers,” zei Gabe niet veel later, gezien hij verwachtte dat de jongen dit ook niet gehoord zou hebben.
      Samen liepen ze richting de koffietafel, terwijl Elias hem uithoorde over het feest waar Gabe niet naartoe was geweest. “Nee man, niks te zoeken daar. Die gekken hebben zich helemaal lam gedronken en met alles wat los en vast zit gezoend, of zo,” antwoordde hij. Een korte lach verliet zijn lippen. De reden dat Gabe zo energiek was, was omdat hij een goede nachtrust had gekregen. Met een groot deel van de herrieschoppers tot diep in de nacht weg, was het erg rustig geweest. “Wat ik gewoon doe is op tijd gaan slapen. Het is erg effectief en zorgt er ook voor dat je - je er goed uitziet in de ochtend.”
      Gabe knikte toen Elias hem ook een bekertje koffie offerde. Hij wachtte tot het was gevuld, waarna hij gelijk een slok nam. Koffie met de temperatuur van hel deed Gabe inmiddels niks meer. Het werd hem haast een beetje aan de koude kant. Hij keek Elias even kort aan. “Nou ja, vanavond ronde een voor mij dus. Ik moet er nu wel aan geloven, anders zal Laslo me het de rest van het jaar niet vergeven. Daarnaast is volgens mij bijna iedereen uitgenodigd, behalve Ramsey, dus dat kan ik ook niet missen. Jij?”
      Gabe nam een tweede slok van zijn koffie, waarna hij zijn blik over de ruimte liet gaan. “Hoelang gaat het nog duren, denk je, voordat we overgaan naar het tweede onderdeel van de dag?”