[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Natuurlijk mag je dat vragen,' antwoordde hij een beetje verbaasd. 'Ik was het eigenlijk al van plan. Wel, natuurlijk voordat je genezen was maar ik wil het nu ook wel doen.' Hij beet op zijn wang. Goh, hij was lekker aan het ratelen. 'Ik eh, zet het wel op de veranda neer, goed? Dan vind je het wel.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dankje Darian," zei ze voor de tweede keer. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk. Hier stond ze afscheid van hem te nemen, terwijl hij net van alles had gedaan om haar veilig hier te krijgen. Het voelde alsof ze hem te kort deed, door puur een dankjewel te zeggen. Hem omhelzen durfde ze echter niet. Ze kende elkaar nu wel weer een tijdje, maar ze wist niet of ze al zo ver waren om echt te knuffelen. Ze keek even in zijn groengrijze ogen en nam toen een beslissing. Ze sloot even haar ogen, verzamelde al haar moed bij elkaar en gaf toen een vederlichte kus op zijn wang. Ze glimlachte even kort naar hem, maar bleef niet staan om zijn reactie af te wachten en haastte zich terug naar binnen.
      Waarom had ze dat gedaan? Ze voelde een blos gek genoeg tot haar kaken opkruipen. Misschien dacht hij nu wel dat ze raar was of had ze hem afgeschrikt. Vienna moest moeite doen om toch niet stiekem even achterom te kijken, ook al wist ze dat ze niets zou zien. Een zweem van een glimlach was op haar gezicht blijven hangen en voor het eerst voelde ze een verdwaalde kriebel door haar buik gaan.

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 11:13 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dat we dit nog niet eerder gedaan hebben, is echt een schande." Vienna haakte lachend bij hem in. Ze had een tas over haar rug geslagen en stapte samen met hem van de veranda af. Het was inderdaad gek dat ze dit nog niet eerder gedaan hadden, maar met alle heibel rondom zijn rolstoel, het gedoe met de Rhino's en Onyx was er nog niet veel tijd geweest. Daarnaast was hij heel intensief aan het werk geweest met Adam en Fox om zichzelf een beetje dapperder te maken. Vienna maakte uit van dat proces. Hij begreep dat hij haar ontlopen had, omdat hij bang was geweest dat ze vragen zou stellen over vroeger. Hij zou niet weten wat hij daarop zou moeten antwoorden, die antwoorden waren geen van allen leuk. Vienna had het echter niet erg gevonden, hij had zijn excuses niet eens mogen maken, want ook zijzelf voelde zich schuldig over het feit dat ze nu pas wat gingen doen. Volgens Vienna had ook zij veel aan haar hoofd gehad.
      Ze hadden besloten om naar het zwembad te gaan, na Merrins voorstel. En hij was opgelucht geweest dat zijn zus zo makkelijk ingehaakt had. Om een of andere gekke reden werd hij altijd nog een klein beetje nerveus rondom Vienna, vooral omdat ze elkaar zo lang niet gezien hadden. Bij de ingang van het zwembad namen ze even tijdelijk afscheid van elkaar, tot ze elkaar bij de douches weer ontmoeten. Hij glimlachte naar Vienna, toen ze in een legergroene bikini aan kwam zetten, handdoek over haar schouder. Ze zochten een plek langs het binnenbad en Merrin sprong direct het bad in. Grijnzend kwam hij weer boven. Het was heerlijk om weer te kunnen zwemmen. Sinds dat hij uit zijn rolstoel was gekomen, had hij het zwemmen weer opgepakt. Al moest hij bekennen dat hij toch iets minder zwom als eerder, dat kwam nu vooral omdat hij zijn tijd besteedde met Adam en Fox. En wonderbaarlijk zelfs met Onyx op pad was geweest.
      Hij keek naar zijn zus, die nog steeds langs de rand van het zwembad aan het treuzelen was. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij zachtjes. Vienna keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Het is koud!" Merrin keek grinnikend toe hoe het meisje aan het zeuren was over het koude water en met moeite haar voeten in het water stak. Merrin verdween zover mogelijk onderwater zoals hij kon, maar hield zijn ogen en neus boven water. Hij sloop op zijn zus af en sprong vlak voor haar uit het water. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen. Vienna haar ogen werden groot, toen ze in de gaten had, wat hij wilde doen. "Nee, Merr! Niet doen! Niet doen, alsjeblieft." Maar Merrin trok haar meedogenloos het water in en Vienna slaakte een gil vlak voor ze onderwater verdween. Proestend kwam ze boven en ze duwde knorrig Merrin van zich af. "Ik haat je, weet je dat," mompelde ze rillend. Merrin moest stiekem lachen.
      "Ja, ik hou ook van jou, zus."

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 11:02 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het kostte Darian moeite om niet aan zijn wang te voelen, waar Vienna net een hele lichte kus had gevonden. Hij wist zeker dat hij bloosde. Bij iedere stap die hij zette, trokken er tintelingen door zijn hele lijf. Hij kon nog niet helemaal geloven dat ze zulke affectie had getoond en het veroorzaakte een megaglimlach om zijn lippen. Pas toen hij op het hoofdpad was, besefte hij dat zijn zweefboard nog bij de deur stond. Even aarzelde hij om terug te gaan, toen liep hij toch maar verder. Met alles wat er in zijn lijf aan de hand was, was vliegen misschien sowieso niet zo’n goed idee.
      Het zweefboard dat hij voor Vienna had gemaakt, lag nog steeds op het veldje. Hij pakte het op, keek er toch met stiekeme bewondering naar en liep daarna terug naar de campus van de Panthers. Voorzichtig legde hij het daar op de buitentafel, waarna hij zijn eigen zweefboard pakte en fluitend op huis aanging.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze vergat de kou compleet. Verrast keek ze Merrin aan, die zojuist een zin had uitgesproken die ze nooit van hem had verwacht. Al kon die zin heel logisch zijn, hij was nu eenmaal haar broertje. Ze herstelde zich door haar hoofd te schudden en keek grijnzend naar de jongen met de zwarte haren. "Werkelijk?" Ze sprong op hem af en haakte hem onderuit. Merrin verdween kopje onder en Vienna wachtte tot hij boven kwam. "Nu nog steeds?" vroeg ze zachtjes lachend.
      Merrin liet het echter niet over zich heen gaan. Een tijdje waren ze aan het stoeien, waarbij ze af en toe kopje onder verdwenen. Uiteindelijk lieten ze elkaar lachten en uitgeput met rust en verdwenen ze in een van de bubbelbaden. Nieuwsgierig keek Vienna naar haar kleine broertje. Het was bijzonder dat hij het wist, dat hij achter zijn herinneringen was gekomen. Herinneringen die hij met haar deelde. Ze had het nog niet durven vragen, of ze was er eerlijk gezegd nog niet echt mee bezig geweest, maar ze begon toch nieuwsgierig te worden. "Vertel eens iets over thuis," vroeg ze zachtjes. Ze had even om zich heen gekeken, of ze niemand zag. Maar het was rustig in het zwembad en ze was iets dichter op Merrin gaan zitten.
      Spijt gleed meteen over Merrin zijn gezicht heen. Haar glimlach bevroor iets. "Ik weet niet of je het wel wil weten, Vie. W- we hebben het niet makkelijk gehad." Vienna keek met een verontschuldigende glimlach naar haar broertje en legde haar hand over de zijne heen. Was haar leven voor Experium zo vervelend geweest? Het baarde haar iets zorgen, maar ze wist niet zo goed waarover ze zich dan zorgen moest maken. "Er zijn vast ook leuke dingen gebeurd, daar kan je wel iets over vertellen toch?" zei ze zachtjes. Merrin knikte en viel op dat moment even stil.

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 11:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij keek even om zich heen, maar zag dat niemand luisterde. Het bubbelen van het bad zou hun stemmen hopelijk wat overstemmen, maar toch schoof hij iets dichter naar Vienna en dempte zijn stem. Een zweem van een glimlach kwam op zijn gezicht te liggen, bij de eerste herinnering die boven kwam drijven. "Mijn kamer was altijd maar klein, maar ik had een vrij hoog bed, een hoge kast en een bureau erin staan. Vroeger gingen we er altijd een groot dekenfort in bouwen. Dan spanden we een deken van de kast naar het bureau en dan weer naar het bed. En we stopten hem helemaal vol met kussens." Merrin moest zachtjes lachen bij de herinnering en werd erin teruggetrokken, terwijl hij erover vertelde aan Vienna.

"Ik wil deze! Deze!" Michiel kwam aanrennen op zijn kleine beentjes, met een boek in zijn handen. Enthousiast dook hij het dekenfort in en struikelde over het eerste de beste kussen dat er lag. Hij ging languit, waarbij hij bijna een deel van het dekenfort mee naar beneden nam. "Michiel, doe voorzichtig," waarschuwde zijn grotere zus hem. Michiel kon het echter niet schelen. Hij kroop over de kussens naar haar toe. Marisse zat in het hoogste gedeelte van hun fort, waar ze rechtop onder de dekens kon zitten met haar rug tegen het bureau aan. Ze zat in kleermakerszit en Michiel kroop tussen haar benen om bij haar op schoot te gaan zitten. "Wil je hem aan me voorlezen, please?" Met grote ogen keek Michiel naar zijn zus, die het boek met een glimlach van hem overnam. Michiel nestelde zich al tegen Marisse aan, klaar om naar het verhaal te luisteren.
      "Mathilda opnieuw?" vroeg ze lachend. Michiel knikte enthousiast. "Ja! Ze is super slim en leuk en kan dingen laten vliegen, net als jij!" Daarnaast had Mathilda ook een stomme papa en mama, net zoals zij een stomme mama hadden. En het broertje van Mathilda heette Michiel, net als hij! Al was de Michiel uit het boek ook stom soms. Misschien dat Marisse op een dag ook wel hun moeder voor de gek kon houden, en dan konden ze samen hier weg. Maar daar zei Michiel helemaal niets over. Dit was gewoon een moment van hun twee samen.
      Marisse lachte zachtjes om haar broertjes compliment en sloeg toen het boek open van het meisje Mathilda. "Je weet dat je het boek ook zelf kan lezen he?" Michiel knikte ernstig. Hij wilde alleen het boek helemaal niet zelf lezen. "Maar ik vind het leuker als jij hem voorleest!"
      Het was een soort traditie geworden. Een dekenfort maken, waarbij Marisse een boek voorlas die Michiel vaak uitkoos. Ze hadden dit al gedaan op de momenten dat hun vader er nog was, een jaar terug. En nog altijd hielden ze dit in stand, zo af en toe. Het was alsof hun vader neerkeek op het dekenfort, waarbij hij hen welterusten kwam wensen. En ze toch stiekem een nachtje in de dekenfort mochten slapen, al vond hun moeder dat niet goed. "Goed," begon Marisse, die bladerde naar de eerste pagina. "Weet je wat zo raar is aan vaders en moeders? Al is hun eigen kind het walgelijkste mormel, zij blijven ervan overtuigd dat hij of zij fantastisch is," begon ze rustig aan de eerste zin.

Merrin keek met een zweem van een glimlach op zijn gezicht naar Vienna. Dat waren altijd de momenten geweest waar hij naar uitkeek, die momenten samen in het dekenfort, waar niemand ze kon raken. "Dat klinkt heel gezellig," zei Vienna met een zweem van een glimlach. Er klonk ook echter iets anders door, een zwaarte die Merrin niet kon verklaren. Maar voor Merrin kon vragen wat er aan de hand was, legde het meisje haar hoofd op zijn schouder. "Ik ben blij dat we elkaar gevonden hebben, Merr. Ook al weet ik veel minder van ons dan jij, ik ben blij dat je er bent."

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 12:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij zat in kleermakerszit langs zijn bed, met zijn rug tegen het zachte voeteneind aan. Adam was er niet deze avond, waarschijnlijk was hij ergens met Onyx op pad of zat hij bij de anderen. Op stille avonden als deze miste Merrin zijn vriendje wel, zijn kamergenoot. Eerder waren ze bijna onafscheidelijk geweest, en hoewel ze elkaar nog altijd elke dag zagen, was de tijd die ze met elkaar doorbrachten wel iets minder. Dat lag niet alleen aan Adam, maar ook aan hemzelf. Maar na vier weken alleen te slapen op hun kamer begon hij er stiekem toch naar te verlangen dat Adam terug kwam. Hij zei echter niets, Adam kwam wel als dat weer mogelijk was. Hij kon geduld hebben.
      Aan de andere kant was het wel rustig en stil in hun kamer. De perfecte tijd om te oefenen, er was namelijk niemand om hem te storen. Merrin had zichzelf alweer in Fox veranderd en probeerde zich nu te focussen op Fox zijn gave. Al vier weken lang was hij enorm intensief aan het studeren op Fox zijn gave. Hij had voor een van Fox favorieten willen gaan; een hond, maar Fox had hem aangeraden kleiner te beginnen. In eerste instantie door goed de vorm van een spin uit zijn hoofd te leren, met een borststuk en een achterlijft, acht poten natuurlijk. Voor de zekerheid leerde hij ook het skelet van een mens uit zijn hoofd - om te kunnen terugveranderen. Ook bekeek hij Fox soms in de spiegel (als hij erin veranderd was) en was blij dat niemand hem dat zag doen, om zeker te weten dat hij niets miste. Merrin wilde niet in een spin veranderen en dan weer niet terug kunnen.
      Merrin opende even zijn ogen en legde het schrift met instructies voor hem open. Fox was zo aardig geweest zijn oude aantekeningen schrift met hem te delen, al was dat behoorlijk puzzelen tussen alle hartjes en bloemetjes wat er stond. En Fox had nu ook niet bepaald het beste handschrift wat er was, maar Merrin kon uiteindelijk zijn weg erin vinden.
      Sinds vorige week was hij eindelijk begonnen met het proberen te veranderen. Merrin merkte al vrij gauw dat hij een bepaalde valkuil had, hij wendde te snel zijn eigen gave aan, maar daarmee veranderde hij sneller terug in zichzelf dan echt in een spin. Hij moest zien dat hij zijn gedaanteverwisseling behield, en dan nogmaals eens veranderde. Dat maakte deze truc lastig. Merrin nam eens diep adem.
      Goed, ik ben nu Fox. Niet mezelf. Ik ben Fox. Merrin beeldde in zijn hoofd de anatomie van de spin in en beeldde zich in dat er huid overheen groeide. Hij liet niet zijn energie plaatsnemen in zijn huid, nee de huid moest er overheen groeien. Niet plaatsnemen, maar..
      Opeens schoot er een immense pijn door zijn arm heen. Hij stootte een of andere dierlijke huil uit, waar hij zichzelf te pletter van schrok en kermde gevaarlijk. Heel gauw dacht hij terug aan een menselijke arm, wat de pijn liet stoppen. Verwonderd keek Merrin naar zijn arm, die nog na zeurde van de pijn. Fox had het hierover gehad, over onvolledige transformaties dat die best zeer konden doen. Zou het... Zou hij het echt kunnen?

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 19:41 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

De afgelopen dagen had Adam in zijn vrije uren aan tekeningen van zijn familie gewerkt. Zijn vader had hij maar kort gezien, maar de rest was best wel goed gelukt. Een velletje verder wilde hij aantekeningen over ze maken, dingen opschrijven die hij over ze ontdekte. Tot nu toe bleef het bij hun namen. Zo’n vier jaar geleden had hij in ieder geval nog een goede band met zijn familie gehad. Niet dat hij ze alles durfde te vertellen – duidelijk niet – maar hij had zich daar wel geliefd gevoeld.
      Adam keek op toen de deur na een vluchtige klop openging.
      ‘Hé,’ zei hij toen Fox naar binnenstapte.
      Adam had hem niet bewust ontlopen, maar hij dacht dat ze elkaar onbewust wel een beetje uit de weg waren gegaan. Hij vond het best moeilijk, want Fox had gewoon een hele fijne persoonlijkheid. Hij trok echter vooral met Jester op terwijl Adam Onyx gezelschap hield op de momenten dat hij niet met Nish was.
      ‘Ik heb goed nieuws,’ zei Fox met een brede grijns. ‘Ik geloof dat ik helemaal over je heen ben.’
      ‘Oh.’ Adam wist even niet hoe hij moest reageren.
      ‘Wat? Ga nou niet zeggen dat Merrin je begon te vervelen, dan word ik echt gek.’
      ‘Nee natuurlijk niet,’ zei hij vlug.
      Integendeel, hij miste zijn vriendje. Ze deden in het begin alles samen, maar nu voelde dat allemaal minder vanzelfsprekend. Onyx was heus geen vervelende kamergenoot, maar hij miste het om ’s nachts tegen zijn vriendje aan te kunnen kruipen, om naar zijn ademhaling te luisteren en om elkaar onverwacht te kussen. Buiten hun slaapkamer probeerden ze ook niet te vaak elkaars hand vast te houden omdat ze Onyx en Jester niet voor het hoofd wilden stoten, maar soms verlangde hij stiekem naar een tijd waarin ze niet zo voorzichtig hoefden te doen.
      Hij richtte zijn aandacht weer op Fox en glimlachte. Het was goed nieuws, hij zou graag weer als vrienden dingen gaan doen.
      ‘Dat is fijn,’ zei hij.
      ‘Absoluut! Je kunt Mer aflebberen wat je wil – mij doet het niets meer!’
      Adam grinnikte zacht.
      ‘Dus kom! We gaan vieren dat we weer vrienden kunnen zijn!’ Fox sloeg vrolijk een arm om hem heen. ‘Het wordt hoog tijd dat ik je in meer geheimen van het Verboden Bos inwijd!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox en Adam waren door het gat gekropen.
      ‘Je moet de witte bomen volgen,’ zei Fox. Hij liet hem een boom zien waar een wit steenlaagje overheen zat.
      Adam keek Fox verwonderd aan. ‘Heeft Kris dat gedaan?’
      Er kwam een weemoedige glimlach om Fox’ lippen en hij knikte. ‘The one and only.’
      ‘Het nieuws over hem, heeft dat je geholpen om over me heen te komen?’ vroeg Adam aarzelend.
      Fox knikte – al was het niet helemaal waar.
      Ja, het had geholpen. Het feit dat Kris nog in leven was, hield hem enorm veel bezig. Dat had echter niet voorkomen dat hij gevoelens voor iemand anders had gekregen. Voor Jester, nog wel. Iets waar hij helemaal niet blij mee was. Ze konden het echt goed met elkaar vinden, zo’n klik had hij nog nooit met iemand gehad, en hij wilde niet dat het in hetzelfde resulteerde als met Adam en dat hij hem straks weken zou moeten ontlopen in een poging om over hem heen te komen. Dat was ook de reden dat hij het Adam niet vertelde. Niet omdat hij de jongen niet vertrouwde, maar omdat er niet over praten het minder echt maakte. Waarschijnlijk duurde het nog een hele tijd voordat Jester over Onyx heen was of voordat hij überhaupt weer een relatie durfde aan te gaan. En Kris… Kris was misschien ook nog steeds ergens. De reden waarom hij nu naar deze plek wilde gaan, om zichzelf ervan te overtuigen dat wat hij voor Jester voelt, helemaal niets voorstelde bij wat Kris bij hem losmaakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De vakantie ging sneller aan hem voorbij dan hij wilde. Een dag met Vienna op pad, een dag met Phone op pad en gisteren de dag doorgebracht met Emil, wie hij de afgelopen zes weken ook iets vaker had gesproken. Daarnaast had hij nog zijn 'dates' hoog te houden met de twee meiden die hij er voor Zebediah eruit moest werken, met wie hij regelmatig appte en soms ook zag. En hij wilde deze week nog ergens tijd inplannen met Jester, al was die de laatste tijd ook vaak druk.
      Het voelde alsof hij tientallen ballen tegelijkertijd omhoog moest houden. Hij vond het niet vervelend om elke dag met iemand anders op te trekken, zeker niet. Yrla was toch al niet zo'n persoon om alleen op zijn kamer te zitten, maar heel af en toe had hij het idee dat het allemaal een beetje veel werd. De jongen zou stiekem opgelucht zijn als hij afscheid mocht nemen van die twee meiden, met die het contact nog het meest ingewikkeld was. Al wist hij wat dat zou betekenen... Dat maakte hem weer angstig aan de andere kant. Hij had weinig van Zebediah gehoord de afgelopen zes weken, maar dat zou ook kunnen omdat Romeo plotseling was verdwenen, zes weken terug. De persoon die duidelijk het contactpunt met Zebediah was, zo ver was hij nu ook wel gekomen. Hij had Jester op de hoogte gesteld van de vreemde verdwijning en van het feit dat Zebediah nu helemaal afgesneden leek te zijn van de school, maar Jester had er maar mondjesmaat op gereageerd. Waarschijnlijk wist de roodharige jongen er meer van, maar Yrla was zo slim om daar verder niet naar te vragen.
      En ook nu was hij weer onderweg naar het Panthers house, met Emil in zijn kielzog. Ze hadden gisteren een plan bedacht met zijn tweeën, maar ze hadden daar een derde persoon bij nodig. Het was een tijd stil geweest en het werd wel weer eens tijd voor een feestje, dit keer gewoon met de hele school. Misschien dat het een beetje de rust onder de houses terug zou brengen, de rust die de school zelf leek te willen verstoren. Maar ze wilden dat feestje muzikaal aankondigen in de eetzaal, op een makkelijke meezinger. Helaas was de band van het nummer dat ze uitgekozen waren met zijn drieën, dus ze hadden een derde man nodig. Yrla had Jester voorgesteld, al had hij Emil wel gewaarschuwd dat dat wel eens een 'nee' kon zijn. Emil had Fox voorgesteld als derde man, iets wat Yrla niet echt zag zitten, maar goed. Hij moest toch een keer normaal gaan doen tegen Fox, het zag er niet uit dat hij snel de krullenbol zou kwijtraken. En zijn haat voor de jongen kwam nog uit de tijd dat hij met Nish omging, vier jaar geleden.
      Ze klopte op de slaapkamerdeur van de jongens, iets wat Yrla normaal niet zou bommen, maar sinds iedereen in het house gay was geworden en hij niet geconfronteerd wilde worden met het feit dat ze met elkaar stonden te kopkluiven, had hij zich dit aangewend. Alleen bij de meiden denderde hij nog altijd naar binnen, wat vaak genoeg voor hilarische situaties zorgde. De deur werd open gedaan door de jongen met de rode krulletjes en Yrla was blij zijn goede vriend te zien. "Hee Jes," Yrla besloot meteen maar met de deur in huis te vallen. Hij stak een van de opblaasgitaren naar voren, vlak onder Jester zijn neus. "Emil en ik hebben een plan. We willen een karaoke-avond gaan organiseren voor de hele school, maar daarvoor hebben we wel een muzikale uitnodiging nodig. Beetje luchtgitaar spelen, dansen op de tafel. Maar daar hebben we een derde man voor nodig, doe je mee? For old times sake?" vroeg hij met een kleine glimlach.
      Jester schoot in de lach, zodra hij de gitaar zag. En voor heel even liet dat een vonkje hoop oplichten bij Yrla. "Serieus?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. Yrla haalde zijn schouders op. Waarom niet? Ze deden vroeger wel gekkere dingen en af en toe moest je het leven gewoon verlichten met een lolletje. Yrla keek hem hoopvol aan, maar Jester schudde al zijn hoofd. Het voelde alsof hij een plas ijskoud water over zich heen kreeg en het vonkje was direct weer gedoofd. De oude Jester zou er meteen vol voor gegaan zijn, deze was daar of gewoonweg nog niet klaar voor, of was gewoon zo veranderd dat die Jester niet meer bestond. Yrla probeerde het zo hard als hij kon, maar hij kon uiteindelijk niet zijn teleurstelling van zijn gezicht weren. Hij had zo gehoopt dat er in ieder geval nog iets van de oude Jester was overgebleven, iemand om mee te geinen. Yrla keek naar Emil en haalde zijn schouders op. "Misschien kunnen we Fox vragen, zoals je voorstelde."
      Met dat hij de naam zei, verscheen de jongen achter Jester vandaan. "Wat vragen?" vroeg hij nieuwsgierig. Emil stapte naar voren en legde hetzelfde idee uit aan Jester, maar dan aan Fox. De jongen met de krulletjes ging wel meteen vol enthousiasme erin. Yrla stak een van de opblaasgitaren naar voren en grijnsde erbij.
      "Mooi! Ken je het nummer 'Year 3000' van Busted?" Het zou zoveel makkelijker zijn als hij het al kende. Dan hoefde ze alleen maar afspraken te maken. Karaoke-avond.. Hij had er nu al zin in!

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 23:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was een lange wandeling van zeker drie kwartier. Fox kletste er vrolijk op los, het was alsof hij alle woorden die ze niet tegen elkaar gesproken hadden nu wilde inhalen. Ondanks het feit dat zijn ex nog steeds een gevaar vormde, leek hij goed in zijn vel te zitten.
      Uiteindelijk kwamen ze bij een behoorlijk groot grasveld aan. Ze stapten door een soort doorzichtig waas, daarna was de temperatuur opeens en stuk warmer. Niet klef warm, het was een fijn soort warmte. Zoete geuren prikkelden zijn neusgaten. Zo ver hij kon zien, waren bloemen in werkelijk álle kleuren, zodat het was alsof hij naar een vloeibare regenboog keek. Voor één ogenblik dacht hij zelfs dat er vlíégende bloemen waren, daarna realiseerde hij zich dat het vlinders waren.
      ‘Wauw Fox,’ zei hij onder de indruk. ‘Dit is echt prachtig!’ Hij stak zijn hand uit, direct streken er drie vlinders op zijn arm neer. Hun pootjes kriebelden over zijn huid.
      Fox liep met hem naar een grote kei in het midden. Adam hoorde hem zwaarder ademhalen en hij staarde stilletjes voor zich uit. Adam zakte naast hem neer en wreef over zijn rug.
      ‘In de nacht is het nog mooier. Dan geven de bloemen en sommige vlinders licht.’ Hij was even stil. ‘Bijna niemand weet van deze plek. Zonde. Dus ik dacht – Merrin en jij moeten hier maar eens naartoe gaan.’
      Adam glimlachte. ‘Het is prachtig, dat ga ik zeker doen. Bedankt dat je het wilde laten zien. Heb je ehm – heb je dit met Kris ontdekt?’
      ‘Kris heeft het voor me laten maken,’ zei hij zacht. ‘Toen we een jaar samen waren.’ Zijn blik werd ietwat afwezig, zoals iedere keer dat hij over de jongen sprak. ‘Ik denk dat iedereen hem zou uitlachen als ze wisten van zijn lieve kant. Het was ontzettend romantisch.’ Hij streek over het midden van de kei. Er stond een F, een hart met een pijl erdoorheen en een K. Fox glimlachte verdrietig.
      ‘Kon hij dit dan ook allemaal maken met zijn gave?’
      Fox schudde zijn hoofd. ‘Nee. Maar met zijn gave kon hij anderen wel vaak overhalen om hem ergens mee te helpen. Dan betaalde hij ze met diamanten. De vorige conciërge kon je daar heel eenvoudig mee omkopen. Hij heeft Melissa gevraagd om de bloemen te maken, de vlinders kwamen van Cho. En zijn beste vriend heeft er een soort onzichtbaarheidskoepel omheen geplaatst.’
      Adam keek opzij. ‘Ik zou hem heel graag eens ontmoeten. Hij klinkt als een hele bijzondere jongen.’
      Fox kreeg een kleur. Nog steeds streek hij over de inkervingen in het steen.
      ‘Weet je…’ begon Adam aarzelend. ‘Ik heb mijn naam natuurlijk nog niet en ik ben nog niet zo geoefend met tijdreizen. Maar over een poosje… Dan kan ik je wel een keertje meenemen naar het verleden. We moeten heel voorzichtig zijn zodat je jezelf niet tegenkomt… maar dan zou ik een ontmoeting kunnen regelen. Zodat je hem nog een keer kunt vasthouden. En misschien kunt waarschuwen.’
      ‘Dat is lief, Adam.’ Fox liet zijn hoofd op zijn schouder zakken. ‘Maar ik weet niet of ik dat aankan. Als ik hem daar dan weer moet achterlaten… Straks ben ik weer een wrak.’
      Adam knikte stilletjes. ‘Ja. Dat – dat snap ik. Sorry.’
      ‘Nee, ben je gek? Ik vind het hartstikke lief van je.’ Fox gaf hem een kus op zijn wang, daarna glimlachte hij naar hem. ‘Daarom wil ik jullie deze plek cadeau doen. Omdat jullie alle twee van die lieverds zijn. En omdat ik... omdat ik voel dat jullie net zo veel van elkaar houden als Kris en ik deden.’
      Adam glimlachte terug, daarna keek hij om zich heen. ‘Mag ik de bloemen plukken?’ vroeg hij. ‘Voor een veldboeket voor Mer?’
      ‘Getver wat klef,’ grijnsde Fox.
      Adam gaf hem een schouderduwtje. ‘Zegt degene die verliefd is op iemand die een complete vlindertuin voor hem heeft gemaakt.’
      ‘Wacht maar. Volgens mij krijgen jullie net zo’n zoetsappig jubileum en neem je hem mee naar de Eifeltoren ofzo.’
      ‘Hmm misschien wel,’ grijnsde hij. ‘Maar ik heb nog máánden om iets onvergetelijks te verzinnen!’
      Fox gaf hem een knipoog. ‘Ik wil wel een gedetailleerd verslag.’ Hij kwam ook overeind. 'Ik ga ook wel een boeket plukken voor op mijn kamer. Jester vindt het vast ook leuk.'

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 23:27 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester was geen intimiderend persoon en dat wist hij. Misschien was dat ook één van de redenen dat hij de afgelopen jaren maar wat graag de titel van clown geaccepteerd had, want veel beter dan dat ging het niet echt worden. Al helemaal niet omdat Zebediah al vijf jaar iedereen terroriseerde en alles wat Jester zou doen, in vergelijking in het niet zou vallen. En hé, daar hoorde je hem heus niet over klagen. Hij had geen behoefte om op Zebediah te lijken, nu niet en nooit niet.
      Maar, en dat moest Jester toegeven, het zou af en toe wel handig zijn.
      Romeo was misschien een klootzak, maar hij was een klootzak met informatie die ze hard nodig hadden. Zebediah zou echt niet rustig op zijn gat blijven zitten als zijn bestie plotseling verdween. En ondanks dat Fire er twintig keer zo eng uit kon zien als hij, waren ze het er allemaal over eens geweest dat Romeo bij een beetje geweld vast niet zou barsten.
      Dus dat klusje kwam op zijn schouders. Jester hield zichzelf niet voor de gek; Romeo bewerken met zijn gave zou echt geen makkie worden. Je trok niet zomaar vrolijk jaren met Zebediah op zonder mentale muren van hier tot het middelpunt van de aarde te ontwikkelen. Daarbij had Romeo zelf óók een mentale gave, om de boel nog wat ingewikkelder te maken. Al met al: gevaarlijk doen zou waarschijnlijk alleen resulteren in de slappe lach. Dus Jester had een ander plan.
      Nam hij een risico? Ja. Ja dat deed hij. Maar hé, Phone en Fire gingen een Rhino op klaarlichte dag kidnappen, dus heel veel stommer dan dat ging het niet worden.

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 23:33 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zijn hoofd bonkte, verschrikkelijk. Hij wilde met zijn hand ernaar reiken, maar merkte dat zijn handen niet mee wilden werken. Direct was hij klaarwakker. Alert keek hij om zich heen. Hij zat op een of ander krakkemikkig stoeltje, zijn handen vastgebonden aan de poten. Het duurde even om te herinneren wat er precies gebeurd was, tot hij zich besefte dat hij getrapt was in de vervelende tweelingtruc. Yeah, right. Hij was een idioot.
      Precies op dat moment viel zijn blik op de roodharige in de hoek, die vanaf een stoel in de hoek naar hem zat te kijken. Romeo schoot direct in de lach. "Oh natuurlijk, ze hebben jou op me afgestuurd." Onze wannabe-Zeb moest waarschijnlijk aan hem vragen wat nu precies het plan was, waar hij was. Hij mocht het eens proberen. Romeo wilde uit first hand wel eens zien hoe de roodharige te werk ging, al had hij eerder een glimp ervan opgevangen toen de jongen vocht met Maaya in de arena.

[ bericht aangepast op 20 aug 2020 - 23:50 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      'Originaliteit is overrated, denk je ook niet?' Jester wiebelde met zijn wenkbrauwen en duwde zijn iNet terug in zijn zak terwijl hij overeind kwam. De ontspannen manier waarop hij zijn stoel oppakte om nu recht voor Romeo te gaan zitten was in werkelijkheid heel zo ontspannen niet, en ondanks dat Romeo dat vast kon raden hoefde hij dat heus niet te zien.
      Romeo's gave heeft geen vat op je. Je eigen gave zit daarvoor in de weg.
      Herhaling is de sleutel tot woordjes stampen en tot zijn eigen gave. Dit kon hij best. Fire en Phone wachtten buiten op zijn teken dat hij klaar was, dus de enige op wie Romeo zijn gave kon aanwenden, was Jester. Die zelf zijn eigen mentale muren ook had geüpgraded naar standje honderd met een extra bescherming van zijn gave, dus met een beetje geluk kwam hij veilig door de eerste paar minuten heen. Dat was alles wat hij nodig had.
      En zo niet... Romeo zat vastgeboven. Jester niet. Dan probeerde hij het later gewoon opnieuw. Het waren maar emoties.
      'Dus,' zei hij opgewekt en hij wreef in zijn handen. 'Een goed gesprek is altijd leuker wanneer er iemand vastgebonden zit. Meteen een goed gespreksonderwerp. Anyway, als bestie van onze grote vriend en mijn lichtend voorbeeld, weet je vast wel hoe dit gaat.' Jester gebaarde vaag met zijn hand. 'Ik heb vragen, jij hebt antwoorden en we hebben de hele nacht. Er zijn snacks, cheesy liedjes en ik heb zelfs pyama's en kussens meegenomen, als dat helpt. Goeie geheimen komen altijd aan het licht tijdens een slumberparty, en uiteindelijk heb je weinig keus, dus...' Hij grijnsde. 'Brand maar los, vriend.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De jongen was gespannen. Romeo kon het zien op zijn gezicht, al probeerde hij het nog zo erg te verbergen. Hij keek Jester even peilend aan, maar niets van de spanning die hij zag kwam door. Het was alsof er een grote muur gezet was tussen zijn gevoelens en hem. Dat was een keer volledig nieuw, dat hij totaal in het duister tastte over hoe iemand zich voelde over iets. Dat werd nog interessant. Hij trok uitdagend een wenkbrauw op naar de jongen tegenover hem, die zijn stoel had opgepakt om voor hem te komen zitten. Hij moest toegeven dat een gesprek vaak leuker was als er iemand vastgebonden was, maar meestal was Romeo in dat soort gevallen degene op de stoel waar Jester nu zat.
      Hij grinnikte in ieder geval om zijn omschrijving om hem aan het praten te krijgen. Het was alsof hij hem in de watten wilde leggen, in plaats van bedreigen. Alsof dat hem over de streep zou halen. "Waar wil je het over hebben?" vroeg hij grijnzend. "Ik kan je vertellen over mijn avondeten van vanavond. Niets bijzonders vandaag, gewoon spaghetti. Niet echt mijn favoriet."
      Mooie praatjes hebben kon hij ook... En ze mochten dan de hele nacht lang hebben, Jester moest echt met iets beters komen, anders gingen ze die hele nacht nog volmaken ook.

[ bericht aangepast op 21 aug 2020 - 8:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.