[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rory gaf een knikje. Zodra hij het plan had opgevat om Aaron te gaan zoeken, was hij naar een schietbaan gegaan. De organisatie die achter zijn verdwijning zat was immers bereid om over lijken te gaan om hun doelen te bereiken, dus ze konden daar niet ongewapend naartoe gaan. Als zeventienjarige een pistool krijgen viel echter niet mee, zeker niet als ze je er toch al als een veertienjarige vonden uitzien. Het had hem dan ook beter geleken als Nathaniël, die ouder was, een pistool regelde.
‘Naar wie ben je op zoek?’ vroeg Rory zich af. 'En hoe lang al?' Hun correspondentie en de enige keer dat ze elkaar gebeld hadden, hadden ze niet echt in detail getreden. Misschien was hij paranoïde, maar hij kende die lui niet. Misschien tapten ze zijn telefoon wel af of konden ze bij hun mailverkeer. In ieder geval had het hem slim geleken om zo min mogelijk over zijn vriend te vertellen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nathaniel zuchtte. Al had hij de vraag verwacht. Het was niet meer dan eerlijk. "Mijn broertje," gaf hij toe. "Het is nu zes jaar geleden dat hij verdween. Van mijn moeder mocht ik echter niet gaan zoeken. Maar na mijn achttiende had ze daar niets meer over te zeggen. Dus ik ben nu drie jaar op pad. In de eerste jaren heb ik vooral via mijn computer gezocht, maar ze hebben hun geheim handig afgeschermd." Het was wel in die eerste jaren dat hij zich handig gemaakt had in het hacken, dat hij in Europa bijna geperfectioneerd had. Iets wat hopelijk nog een keer van pas kwam, tot nu toe had het hem vooral geld opgeleverd. Wat ook op zich handig was, hij kon zichzelf voorzien. "En wie zoek jij?"

[ bericht aangepast op 25 aug 2020 - 19:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nathaniels broertje was al zes jaar weg… Dat was echt een lange tijd.
      ‘Mijn vriend,’ antwoordde hij. ‘Hij kwam anderhalf jaar geleden om bij een auto-ongeluk. Dat dacht ik tenminste – tot hij een jaar later opeens in mijn kamer verscheen. De meeste van zijn herinneringen waren gewist, maar hij vertelde dat hij op een school zat die Experium heette en dat daar allemaal mensen met een gave zaten. Hij kan blijkbaar tijdreizen. Heel bizar allemaal. Maar ze kunnen dus niet van het terrein af.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dit was voor hem nieuwe informatie. En hij wilde niets liever dan direct zijn laptop aanzetten en kijken of hij iets kon vinden over dit Experium. "Heftig," reageerde hij. Tijdreizen, niets voor hem, maar alsnog ontzettend gaaf. "Dat verklaart wel waarom Gabriël er nog steeds niet is. Ik had wel verwacht dat hij door zijn snelheid door de vingers wist te glippen." Het luchtte hem ergens op, het feit dat de reden dat Gabriel er nog altijd niet was, dat het gewoon niet mogelijk was. Natuurlijk wist hij dat, maar hij was ook niet ergens anders verdwenen. Tegelijkertijd zat er een nieuwe zorg in zijn hoofd. Hun geheugen was gewist. Hoe kon hij zijn broertje dan overtuigen dat ze familie waren en dat hij voor hem kwam. De foto in zijn binnenzak voelde opeens veel belangrijker dan eerder. "Mijn broertje zijn gave is snelheid," legde hij Rory verder uit, voor hij ernaar kon vragen. Een grimas verscheen op zijn gezicht. "Hij zoefde op tienjarige leeftijd al als een malle door het huis. Pas vier jaar later kwamen ze hem halen."
      Het deed zeer om over Gabriël te praten, ook al dacht hij elke dag aan hem en stond zijn leven in het teken van het vinden van zijn broertje. Praten was toch iets anders. "In Salem vinden we hopelijk een clue," ging hij op een ander onderwerp over. "Er ging een filmpje op sociale media over een meisje dat boven de bomen vloog, in het park er vlak bij. Je weet het maar nooit met Salem, maar ik vond het de moeite waard om te bekijken." Nathan wisselde van baan en liet zijn Mustang gestaag de snelweg volgen. Nog maar een paar uur. "Denk je dat er een manier is om met je vriend in contact te komen, zoals hij jou opzocht?"

[ bericht aangepast op 13 maart 2021 - 12:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Gabriël had zijn gave dus al zijn hele leven gehad. Aaron niet, wist hij. Hij kon zich tenminste niet voorstellen dat hij hem dat nooit verteld had.
      Hij was blij dat Nathaniël in ieder geval een aanknopingspunt had gevonden, want zelf zou hij niet weten waar hij moest beginnen met zoeken. Het enige wat hij wist, was dat het niet een of ander ondergronds complex was. Aaron had verteld dat ze gewoon naar buiten konden. Toch moest het een afgelegen plaats zijn.
      ‘Nee,’ zuchtte hij in antwoord op Nathaniëls vraag. ‘Hij wilde dat ik verder zou gaan met mijn leven.’ Het snoof verbitterd. Hij zou niet weten hoe. Aaron mocht zijn herinneringen dan wel zijn kwijtgeraakt, maar hij niet. Hij kon niet zomaar doen alsof hij nooit bestaan had! ‘Te gevaarlijk enzo, blabla.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij lachte schamper. "Als Gabriël me dat verteld had, had ik hem vast gepind aan de muur. En hem niet laten gaan voor hij duidelijk had waar ik hem precies moest gaan halen." Hij kon zich niet voorstellen dat hij verder zou gaan zonder Gabriël. Hij was al jaren aan het zoeken. Zijn broertje was alles voor hem, familie. Dat liet je niet zomaar zitten. "Als je vriend had gewild dat je zonder hem verder ging, dan had hij je niet op moeten zoeken." Hij keek even nieuwsgierig naar Rory naast hem. "Weet je uit welke maand en jaar hij kwam? Hij kwam toch uit de toekomst?"

[ bericht aangepast op 25 aug 2020 - 20:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dat was makkelijk praten. Als hij Aaron tegen de muur had vastgepind, was hij misschien wel gewoon verdwenen. Het was zo’n rollercoaster geweest, hij had zo veel emoties gevoeld dat hij ze nog steeds niet allemaal een plek had gegeven. ‘Hij wilde vooral antwoorden. Over wie hij was. Wie ik was. Waar zijn familie was.’ Het was meer over Aarons verleden gegaan dan over zijn huidige situatie. ‘Hij was ongeveer een halfjaar terug in de tijd gereisd. Rond november, december van dit jaar, denk ik.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Wel, er is in ieder geval iets positief aan." Hij keek even naar Rory. "Punt 1, hij leeft nog op dit moment. En punt 2, hij komt niet drie jaar uit de toekomst, wat zou betekenen dat je hem niet gevonden zou hebben bij die tijd." Nathan had geleerd om te houden van de kleine momenten, de kleine overwinningen. Als hij daaraan vast kon blijven houden, dan kon hij de hoop houden dat hij zijn broer vond. Als hij al zijn teleurstellingen bij elkaar op ging tellen, dan sprong hij liever van de dichtstbijzijnde brug af.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was gelukt! Hij had een soort gesprek gevoerd met een meisje dat een paar jaar jonger was dan hij en hij had een paar woorden van haar geleerd. Boom, zon, hut, vogel, dat soort dingen. En dat helemaal zonder in paniek te raken. Hij was aan de rand van het dorp gebleven en hij had het kort gehouden, maar het meisje was net zo nieuwsgierig geweest als hij.
      Inmiddels had hij het dorp achter zich gelaten. Het meisje had hem uitgelegd dat de zee vlakbij was en voordat hij weer naar huis zou reizen, wilde hij daar even heen. Het zand glooide zachtjes en er lagen aangespoelde bomen aan de kustlijn. Verder was er niemand, hij zag alleen een varaan over het zand rennen en er cirkelden meeuwen boven zijn hoofd. Hij genoot van het ruizen van de golven en de weidsheid van het water.
      Terwijl hij langs het zand struinde, werd hij een herinnering in gezogen.

De wind trok aan zijn haren. Hij was iets in zijn jas weggedoken. Het zonnetje was wat bedrieglijk geweest, het was niet zo warm als het geleken had. Voordeel was wel dat het rustig was op het strand, hier en daar liep alleen iemand met een hond.
      ‘Kom je hier vaker?’
      Aaron draaide zijn hoofd opzij. Er kwam een glimlach op zijn gezicht toen hij Rory aankeek, wiens ogen net zo grijs waren als de dreigende wolken boven de zee. Hij hield van die ogen, die altijd zijn emoties verraadden. In ieder geval wanneer hij boos, verongelijkt of bezorgd was. De meest belangrijke – of hij hetzelfde voor hem voelde als Aaron voor hem – kon hij helaas maar moeilijk peilen. Maar vandaag zou hij het vragen. Ze zaten al een jaar bij elkaar in de klas en hadden nu drie dates gehad, en tijdens de vorige date hadden ze zelfs gezoend.
      Een warm gevoel ging door hem heen toen hij daaraan terugdacht. Aaron had voor hem gekookt en daarna hadden ze samen film gekeken. Aaron had heel tactisch een romantische film gekozen, maar voordat hij dat kon voorstellen, had Rory al gezegd dat hij in slaap viel bij romantische films, maar dat hij de nieuwe Fast and the Furious graag wilde kijken. Erg veel van de film had Aaron niet meegekregen, hij was vooral bezig geweest met of hij wel of niet een hand op die van Rory moest leggen. Uiteindelijk had hij zijn hand op Rory’s been geplaatst, maar dat had zo vreemd gevoeld dat hij half in paniek zijn hand had teruggetrokken. Pas toen Rory in zijn oor had gefluisterd dat hij dat best mocht doen, was zijn hart ietsje bedaard en had hij zijn hand teruggelegd. Toen de film was afgelopen, had Aaron het toch stiekem een beetje jammer gevonden dat er niet meer was gebeurd. Rory had dat door.
      ‘Had je gehoopt dat we zouden zoenen?’ had Rory grinnikend gevraagd.
      Aaron had dat met vuurrode wangen ontkend, hoewel hij daarna toch ‘misschien’ had gefluisterd.
      ‘Het is je eerste kus,’ was Rory’s antwoord geweest. ‘Als ik je zoen, wil ik alle aandacht voor jou hebben. Zoals nu.’
      Daarna had Rory zijn gezicht gestreeld en hem zachtjes gekust. Vlinders raasden door zijn lijf toen hun tongen elkaar vonden. Hoewel hij van de zenuwen bijna uit elkaar klapte, nam Rory moeiteloos de leiding en had het tot een eerste kus geleid die hij nooit meer zou vergeten.
      Hij keerde weer terug naar het hier en nu en bloosde lichtjes toen hij Rory’s blik opving. Die had hem een gewone vraag gesteld en vervolgens had hij over zoenen gefantaseerd. Hij probeerde zich zijn vraag weer te herinneren. Of hij hier vaker kwam.
      ‘Een paar keer per maand. M-maar eigenlijk niet met anderen, behalve mijn familie.’
      Zijn vingers botsten tegen die van Rory. Voor hij zichzelf kon overhalen om ze vast te pakken, gleden Rory’s vingers al langs de zijne en pakte hij zijn hand vast. Schelpjes knisperden onder hun schoenen terwijl ze verder liepen.
      ‘Vroeger woonden we vlak bij het strand, op maar een paar minuten ervandaan.’ Tijdens hun vorige dates was vooral Rory aan het woord geweest en hoewel hij ook zeker vragen aan Aaron had gesteld, had hij nog niet vaak iets uit zichzelf verteld. Iets wat hij wilde veranderen. ‘Mijn moeder vond het altijd leuk om te jutten en ik ging vaak met haar mee. Al vanaf dat ik een kleine jongen was.’
      ‘Wat is het mooiste wat jullie hebben gevonden?’
      ‘We vonden eens een muntje uit de achttiende eeuw. En we hebben ook weleens fossielen haaientanden gevonden.’
      ‘Echt? Dat is vet!’
      Hij glimlachte. ‘Ik kan ze thuis straks wel laten zien. Je mag er wel eentje hebben als je wilt.’
      ‘Aw, dat is lief.’ Rory ging op zijn tenen staan en kuste zijn wang.
      Aaron voelde zijn wang tintelen. Hij verlangde er heel erg naar om hem weer te kussen, maar hij deed het niet. Hij vond het ook fijn om zo met hem hand in hand te lopen en om te praten en hij wilde dat fijne gevoel dat hij nu ervoer niet verpesten.
      ‘Spaar jij iets?’ vroeg hij nieuwsgierig.
      Rory lachte zachtjes. ‘Ik was begonnen met zwaarden sparen – replica’s uit films en games, weet je wel? Ik heb die van Thranduil uit The Hobbit, en één uit Diablo 3 en Peters zwaard – van Narnia. Maar ze zijn zo fucking duur – ik zou het nog geen verzameling durven noemen.’
      ‘Wauw, ik wist niet dat dat mocht.’
      ‘Zolang ik er niet mee over straat ga is het legaal.’
      ‘Maar gaaf zeg. Ik ken niemand die dat spaart.’
      Hij vond het leuk dat Rory ook hobby’s had die niet echt doorsnee waren – hij wist dat hij weleens ging zwaardvechten en hij had hem ook eens uitgelegd wat larp was. Die van hem waren dat ook niet en daardoor dacht hij niet dat Rory hem zou uitlachen.
      Er vielen nauwelijks stiltes terwijl ze zeker twee kilometer aflegden tot ze bij een restaurantje naar binnen gingen om warme chocolademelk te drinken. Nu hij binnen was, werd hij weer een beetje zenuwachtig. Hij had Rory willen vragen wat hij van hem vond als ze ergens zaten, maar het was best wel druk en rumoerig en hij durfde het niet goed. Uiteindelijk stelde hij de vraag die op zijn lippen brandde niet, al was hij een beetje in zichzelf teleurgesteld toen ze daarna weer naar buiten gingen.
Een klein halfuurtje later zag hij echter zijn kans schoon, toen ze langs een bankje liepen.
      ‘Zullen we even zitten?’ stelde hij voor.
      ‘Ja hoor.’
      Aaron voelde de zenuwen door zijn lijf gieren. Nu moest hij het doen. Ze namen naast elkaar plaats, hun vingers waren nog steeds verstrengeld. Rory keek naar hem op, weer met die prachtige glimlach van hem. De vlinders dwarrelden weer door zijn buik en begonnen rond te razen toen Rory dichter naar hem toe leunde. Aarons vrije hand bewoog zich naar Rory’s kaak. Zijn hart bonkte zo snel dat het pijn deed, en toch zette hij door en kuste hij de jongen die hij al ruim een jaar zo verschrikkelijk leuk vond. Rory beantwoordde de kus gelijk. Aaron wist niet zo goed wat er gebeurde, maar iedere kus leek nog fijner te zijn dan de vorige. Hij wilde dit. Hij wilde dit voor altijd.
      Toen ze na een tijdje de kus verbraken, tuurde hij een beetje opgelaten naar zijn bovenbenen. Rory’s hand gleed naar zijn knie. ‘Wat is er?’
      Zenuwachtig beet Aaron op de binnenkant van zijn wang. Hij haalde diep adem en keek hem toen aan. ‘Ik vind je heel leuk, Rory,’ zei hij toen, en zijn stem trilde van de spanning. ‘En ik heb het erg naar mijn zin op onze dates maar eigenlijk – eigenlijk zou ik graag meer willen. Eigenlijk zou ik je vriendje willen zijn. Als – als jij dat ook wilt?’ Hij drukte zijn tanden in zijn onderlip terwijl hij schichtig opzij keek.
      Rory’s blik dwaalde over zijn gezicht, zijn glimlach was niet veranderd.
      ‘Ja, dat wil ik, Aaron,’ zei hij uiteindelijk. Hij legde een hand tegen zijn wang en kuste zachtjes zijn lippen. ‘Dat wil ik heel graag.’

Het beeld vervaagde. Een tijdlang staarde Adam naar het komen en gaan van de golven, zich niet écht bewust van waar hij was. Blijkbaar was hij in he zand gaan zitten. Langzaam druppelde het besef binnen wat hij had gezien. Hij – hij had een vriend? De blonde jongen die hem had leren boksen was zijn vriendje? Of was dit een verre herinnering, hadden ze het allang uitgemaakt? Met een steek in zijn buik dacht hij aan Merrin. Dat was zijn vriendje nu. En al had die Rory aardig geleken en al was hij knap en had hij de vlinders net gevoeld – hij kon zich niet indenken dat hij net zoveel van hem gehouden had als van Merrin. Dan – dan had hij dat moeten voelen toch? Hij dacht aan Merrin. Ondanks zijn geheugenverlies, was hij heel overtuigd van zijn gevoelens voor Adam geweest. Maar de eerste keer dat Adam deze jongen in zijn herinneringen zag, had hij helemaal niet die overtuiging gehad. Het was niet eens in hem ópgekomen. Maar wat als die jongen nog ergens op hem aan het wachten was? Wat als ze wel nog bij elkaar waren geweest, voordat, voordat hij hier terecht was gekomen? Opeens voelden zijn ledematen loodzwaar. Hij voelde zich nu zowel rot tegenover Rory als tegenover Merrin. Hoe zou Merrin reageren als hij dit vertelde? Zou hij bang zijn dat Adam zijn vorige vriendje terug wilde? Wilde hij dat? Hij kende hem niet eens. Maar wie weet hoe lang ze samen waren geweest? Misschien wel hartstikke lang. Nerveus plukte hij aan zijn kleding. Kon hij die herinnering hier achterlaten? Die jongen vergeten? Kon hij dat wel maken? Gefrustreerd streek hij door zijn haren. Voor het eerst begon hij zich af te vragen of het niet veel beter was om géén herinneringen te hebben – en meteen voelde hij zich weer schuldig tegenover de blonde jongen. Met een zucht sloot hij zijn ogen, probeerde hij zijn hoofd leeg te maken.
      Hier moest hij maar op een ander moment over nadenken. Als hij niet tweeduizend jaar terug in de tijd zat. Bijna gewelddadig duwde hij alle gedachten uit zijn hoofd en concentreerde hij zich op de kamer van zijn mentor. Daar moest hij heen. Daar wílde hij heen, daar waren zijn vrienden, daar was Merrin. En wat er ook precies tussen Rory en hem gespeeld had – hij wilde Merrin niet kwijt. Hij wilde hem nooit kwijt.
      Net zoals je ooit over je andere vriendje dacht.
      Hij kneep zijn ogen dicht, haalde diep adem.
      Hij zat nog steeds op het strand.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rory glimlachte. Dat was helemaal waar. Al wist hij niet helemaal hoe Aarons gave werkte. Werd de originele tijdlijn veranderd door deze tijdsprong van Aaron? Stel dat Rory hem vond vóórdat zijn vriend hem ging opzoeken, werd dat gesprek dan uit hun geheugens gewist? Wist Aaron dan helemaal niet meer wie hij was? En zou er een mogelijkheid zijn waarop hij – en de anderen – helemaal hun herinneringen terug konden krijgen? Peinzend staarde hij uit het raam. Erover nadenken duizelde hem soms.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was in de boomhut. Ineen gedoken zat hij tegen de muur, rillend van de kou. In plaats van hout, het alsof hij op planken van ijs zat. Een ijskasteel gemaakt door Azumi, met kou die nooit ophield. Tegenover hem kon zij zwakjes het symbool op de muur zien, de lijnen afwisselend scherp en daarna weer vaag. Jester rilde weer en iemand riep zijn naam.
      Hij keek opzij en zag Onyx staan. Ze waren in het bos, een plek die hij niet herkende. De jongen had een mes in zijn hand en het puntje ervan zweefde net boven zijn linkerpols.
      'Onyx? Onyx- Wacht! Niet doen!' Jester begon te rennen, maar hij was veel te ver weg om de jongen tegen te houden. Onyx negeerde hem en haalde het mes vastbesloten door de huid van zijn pols. Eerst de ene arm en toen de andere. Het bloed stroomde van zijn vingers op de grond. Jester kwam slippend tot stilstand en hij greep Onyx arm, terwijl hij zijn gave al naar boven haalde om de wonden dicht te kunnen praten.
      Maar Onyx trok zijn arm terug, zo bleek als een spook. 'Dit is jouw schuld.' Zijn beschuldigende ijsblauwe ogen boorden zich keihard in die van Jester. 'Je kunt dit niet oplossen.'
      'Onyx-' Jester deed een nieuwe poging om zijn arm te kunnen pakken. 'Het spijt me! Sorry!'
      Nu keek de jongen op. Er flikkerde iets in zijn ogen en hij schudde zachtjes zijn hoofd. 'Ik had je nog zo gewaarschuwd,' fluisterde hij.
      Een rilling trok langs zijn rug en onbegrijpend fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Wa-'
      Onyx hief zijn arm en begroef het mes in Jesters borst.

Met een schreeuw vloog Jester recht overeind.

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 12:47 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hoewel het Fox vaak niet zo veel moeite kostte om op een nieuwe plek in slaap te vallen, bleef er toch van alles door zijn hoofd malen. Hij was nog een beetje aan het wegzakken toen Jester opeens met een schreeuw overeind schoot. Na wat er de afgelopen twee dagen was gebeurd, was dat niet zo vreemd. Fox kwam overeind en ging op de rand van zijn bed zitten. Even aarzelde hij. Kon hij gewoon bij hem gaan zitten? Of zou hij denken dat hij Onyx was? Hij zag Onyx niet echt aan voor het type dat iemand na een nachtmerrie troostte, dus hij nam maar aan dat hij dat ook bij Jester niet zou hebben gedaan – als hij vaker nachtmerries had. Hij kwam overeind en ging op de rand van Jesters bed zitten. De jongen staarde hem verwilderd aan.
      ‘Je hebt een nare droom gehad. Er is niets aan de hand.’ Hij glimlachte bemoedigend

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het duurde even voor hij kon plaatsen wat Fox hier überhaupt deed— half en half verwachtte Jester om Onyx in de kamer te zien staan, om af te maken waar hij aan begonnen was. Maar op het andere bed lagen niet de spullen van Onyx en ook de gitaarstandaard was weg. Want hij sliep hier niet meer. Fox wel. Jester trok zijn knieën op (zijn deken lag ergens naast hem en hij had de energie niet om het ding op te pakken.
      Het was maar een stomme nachtmerrie.
      Het was niet echt, Onyx zou dat—
      Onyx zou nooit—
      Of in ieder geval het tweede—
      Jester kneep zijn ogen dicht en probeerde maar gewoon aan helemaal niks te denken. Het hielp, een beetje. Langzaam kreeg hij zijn ademhaling weer een beetje onder controle en slaagde hij erin om iets van de verkrampte houding te ontspannen. Fox zat naast hem op de rand van het bed en Jester keek schuldbewust opzij.
      'Sorry,' mompelde hij en er trok iets onaangenaam samen in zijn borst. Hij liet zijn knieën los om erover te wrijven. 'Heb ik je wakker gemaakt?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik had nog wat moeite met in slaap vallen, dus geen zorgen.’ Hij schoof ietsje dichter naar Jester toe. Hij ademde nog steeds zwaar. Fox stond op en vulde een glas water voor hem, dat hij aan hem gaf voordat hij weer ging zitten. ‘Wil je over de nachtmerrie vertellen?’
      Waarschijnlijk ging het over Onyx, maar zelfs dan waren er heel veel dingen die hij kon dromen. Dat ze Onyx nu wel dood aantroffen. Dat hij Jester aanviel. Dat hij omkwam in de vlammen die ze woensdag hadden gezien. Dat Experium hem van school verwijderde omdat hij te labiel was…

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester probeerde iets wat moest lijken op een glimlach. 'Daar wordt jouw nacht niet heel veel beter van.' Zijn vingers klemde zich als witte spinnen om het glas.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.