[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Nenya dankte de hemel dat haar huid wat donkerder was dan de rest en dat het gelúkkig iets minder opviel als ze om alles wat Emil deed bleef blozen. Zijn scheve grijns deed iets heel geks met haar maag en even kon ze alleen stom knikken. "Honderd procent," herstelde ze zich vlug weer. "Thanks voor de redding. Dat had ik al soort van- maar toch. Straks groei ik per ongeluk nog aan die boeken vast," grapte ze.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Emil grinnikte. ‘Doe maar niet. Jij bent onmisbaar voor je afdeling gebleken. En dus ook voor de mijne.’ Hij hees zijn tas wat hoger op zijn schouder en dacht na. Ja – wat nu? Wat konden ze gaan doen? ‘Heb je trek in een ijsje?’ vroeg hij maar. 'Niet dat het superwarm is. Maar warm genoeg voor ijs,' vond hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Oh, jij kan vast stiekem ook gedachten lezen," floepte ze eruit, voor ze zichzelf kon tegenhouden. "Daar zat ik ook net aan te denken!" In de winter had ze nog geen idee hoe ze over ijs zou denken, maar in de heerlijke zomermaanden was een ijsje het beste moment van haar dag. Zeker de fruitige smaken waren haar favoriet, die proefden toch weer extra fris. "Mijn lievelings is mango. En framboos." Het water liep haar al in de mond bij de gedachte en ze ging vrolijk een stukje rechterop lopen. "En de jouwe?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Alles behalve het roze ijs, daar kan ik niet tegen. Dus helaas, geen framboos voor mij. Maar als ik er twee moet kiezen... Dan ga ik voor ananas en witte chocolade.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Waarom geen roze?" vroeg Nenya nieuwsgierig. "Oh, en ananas is ook goddelijk. Goeie keus."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Ik word misselijk van alles wat roze is. Waarschijnlijk de meest rare bijwerking die er is.' Al waren er heus wel vervelendere bijwerkingen. Fire kon immers niet liegen, wat hem ontzettend vervelend leek en hij wist dat Heidi vreselijke migraineaanvallen kreeg als de zon scheen. Wat hier vrijwel altijd was. 'Wat is die van jou?'

[ bericht aangepast op 23 aug 2020 - 10:02 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij schoot het einde van zijn peuk met een boogje van zich af. Nathaniël zat op de trap van hun oude veranda en blies de laatste rook van zich af. Hij haatte het om hier stil te zitten en niets te doen, maar zijn moeder had erop gestaan dat hij terug naar huis kwam voor zijn verjaardag. Alsof hij er ook maar bij stil kon staan om zijn verjaardag te vieren, belachelijke dag. Hij had wel iets beters te doen.
      "Nou, hoe was je reis?" Zijn moeder kwam vlak naast hem zitten, met een kop koffie in haar handen. Hij glimlachte even kort naar zijn moeder voor hij zijn koffie van haar aannam. "Best," antwoordde hij kort af. Toen hij haar teleurgestelde gezicht had, stelde hij zijn houding bij. Hij vertelde kort over de dingen die hij in Europa gezien had, de steden die hij bezocht had. Wat hij niet vertelde, was wat hij daadwerkelijk in Europa had gedaan.
      Zijn moeder wilde er niets van weten, en dus had hij de zoektocht naar zijn broertje in het geheim verder gezet. De lead in Europa had tot niets geleid, al had hij de anderhalf jaar dat hij in Europa was zijn skills enorm kunnen verbeteren. Ze hadden het de hele middag over niets anders dan koetjes en kalfjes, iets wat hij alleen voor zijn moeder deed. Pas tegen een uur of 4 stond de jongen op. "Ik moet een maat van het vliegveld halen, moeders." Zijn moeder knikte, stond op om hem in een omhelzing te trekken, waarvan hij hoopte dat niemand het zag. "Kom, ik heb een verrassing voor je."
      Een beetje verbaasd haalde Nathan een hand door zijn donkere haren heen en liep achter zijn moeder aan naar de garage. "Ik ben heel voorzichtig ermee geweest," zei ze met een kleine glimlach. Ze knipte het licht aan en de jongen werd blij verrast. Nathaniël liep met een grijns op zijn auto af. Zijn moeder had zijn auto duidelijk voor hem gewassen, want hij straalde als nooit tevoren. "Hallo schatje, heb je me gemist?" zei hij, terwijl hij zijn hoofd op het dak van zijn Ford Mustang legde.
      Hij gooide zijn tas met spullen in zijn auto en nam haastig afscheid van zijn moeder. Met dat hij de sleutel in het contact omdraaide, kwam de Mustang brullens tot leven. Zijn hart maakte een sprongetje bij dat geluid. Het was toch ergens fijn thuis te zijn. Nathan gooide het gas erop en parkeerde zijn auto bij het vliegveld, op de ophaalstrepen. Hij had geen idee hoe Panthom eruit zag, maar hem en zijn Mustang kon de jongen nooit missen.

[ bericht aangepast op 23 aug 2020 - 16:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Dan is frambozen ijs geen goed idee, nee," beaamde ze. "Misselijk worden van roze, die is wel irritant zeg." Iedereen op Experium had een bijwerking, wist ze. Gewoon iets compleet ramdoms wat je in de weg stond, misschien juist omdat je iets anders wel goed kon. Superman's kryptonite. De andere Panthers hadden ze vast ook, hoewel het tot haar doordrong dat ze eigenlijk geen idee had wat precies. "De mijne is dat ik niks kan vangen. Hand-oog-coördinatie van likmevestje. Zelfs als ik van te voren al weet hoe iets op me afkomt." Ze moest even lachen. "Ik zie het heus wel, wat mensen naar me toe gooien, maar het dan ook vangen... laten we maar zeggen dat het een verstandig idee was ook om een hoesje om mijn iNet te doen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Kris keek verstoord op toen de deur openging. Die lul kon hem ook geen moment alleen laten. Zebediah zakte op de stoel in de hoek neer en gebaarde hem dichterbij. Kris bleef zitten waar hij zat.
      ‘Kom op, niet zo nors doen. Ik heb je vandaag een mooie show gegeven.’
      Kris zette het volume van de tv harder om Zebediahs stem te overstemmen. Het zou hem niet wegjagen, maar hij vond het overduidelijk niet leuk als anderen hem negeerden.
      Uiteindelijk trok Zebediah gewoon weg de stekker eruit en keek hem vernietigend aan. Kris kon het niet laten om naar hem te grijnzen.
      ‘Je weet dat je de enige bent met een kamer als deze én met een tv.’
      Kris trok zijn schouders op. Hij had nooit om een speciale behandeling gevraagd. Had dat in het begin zelfs vreselijk gevonden, alsof hij daarmee aan de anderen liet zien dat hij ook deel uitmaakte van Zebediahs team met gekken. Inmiddels kon hij de afleiding toch wel waarderen en kon hij ook tv kijken zonder dat hij meteen met Zebediahs gezelschap zat opgescheept.
      ‘Ik kreeg net een berichtje van Romeo, dat het bestuur iets doorheeft en dat ik me even op de vlakte moet houden.’ Hij zonk op de armleuning van de bank neer. ‘Dus mijn avondje met Damon gaat niet door en het zal ook nog wel een tijdje duren voordat Romeo weer op bezoek komt. Dus meer quality time voor ons.’ Hij bewoog zijn wenkbrauwen op en neer.
      Het zag er idioot uit. Dat Zebediah niet goed bij zijn hoofd was, wist hij allang. Soms leek hij echter zijn best te doen om op iemand te lijken die hij niet was. Het was zowel lachwekkend als irritant. Vooral omdat hij altijd weer heel makkelijk kon omslaan naar een ik-zie-de-hele-wereld-het-liefst-aan-mijn-voeten-kronkelen bui.
      ‘Een paar weken lang zonder Romeo. Ja daar zou ik ook vrolijk van worden.’
      Kris besloot het spelletje maar mee te spelen. Tegen beter weten in hoopte hij nog steeds dat Zebediah zijn vriend gewoon eens zat zou worden. De school neerhalen was iets waar hij met alle liefde aan mee wilde helpen – maar dan moest hij er wel zeker van zijn dat de leerlingen niet een tijd wachtten waarin het leven nóg moeilijker voor ze werd.
      ‘Ik dacht al dat je daar vrolijk van werd. Laten we een potje schaken.’
      Schaken. Dat was inderdaad wel heel uitbundig feestvieren.
      Kris ging er maar in mee. Behoedzaam, dat wel. Hij had toch wel een andere reactie verwacht nu de school hem op het spoor was. Zebediah verliet de kamer al. Na even aarzelen liep Kris achter hem aan. Wat kon het hem ook schelen. Zolang die gluiperd met z’n tengels van hem afbleef, vond hij het wel best.
      Twee kamers verder schoof hij aan een tafel waar het schaakspel al op klaarstond. Er lag een envelop naast.
      ‘Ik dacht – laten we er wat tegenover zetten. De winnaar mag een brief naar ons liefje sturen.’
      Ons liefje.
      Hij werd spontaan misselijk. Alsof ze hem deelden. Hij wist echter wel beter dan te laten merken hoe dwars die woorden hem zaten.
      ‘Wordt briefjes versturen niet wat lastig zonder je loopjongen?’
      Zebediah schoof een pion naar voren. ‘Daar verzin ik nog wat op.’ Hij keek op. ‘Vind je niet dat die jongen niet wat extra moeite verdient?’
      Kris schoof ook een speelstuk naar voren.
      ‘Ik heb gehoord dat het alweer over is met dat meisje,’ vertelde Zebediah. ‘Misschien mist hij me.’
      Kris rolde met zijn ogen. ‘Jóú missen. Ja, dat zal het zijn.’ Hij verschoof zijn paard.
      ‘Ik heb wel overwogen om hem hier eens uit te nodigen. Niet eens in mijn slaapkamer, als hij dat niet wil. Maar gewoon. Om jou een plezier te doen.’
      ‘Als je mij een plezier wil doen kun je me ook gewoon laten gaan.’
      ‘En dan?’ snoof Zebediah. ‘Waar ga je heen, in je eentje? Ik ben je enige connectie met Fox.’
      Dat was een pijnlijke waarheid.
      ‘Jij kunt hem ook weghalen.’
      Hij wist niet eens waarom hij het zei. Hij wist heus wel dat Zebediah hem niet zo laten gaan. En Fox ook niet.
      ‘Ja,’ zei Zebediah langzaam. ‘Dat zou ik kunnen doen. Ga ik ook wel doen, uiteindelijk.’
      Als je mij niet meer nodig hebt.
      Zebediah was niet achterlijk. Hij mocht dan wel van alles over Fox vertellen, maar hij wist heus wel dat Fox niet eens naar hem óm zou kijken als Kris er ook was. Hij zou de jongen pas halen als hij Kris niet meer nodig had.
      Kris keek naar de overzijde. De uitdrukking in Zebediahs ogen was weer donker. Hij had geen idee wat zijn humeur nu weer had laten omslaan, maar hij schoof de envelop naar Kris toe.
      ‘Schrijf hem de brief. Anders doe ik het.’
      Kris was niet dom. Hij wist heus wel dat Zebediah zijn woorden zou gaan verdraaien in de hoop Fox naar zich toe te lokken. Natuurlijk kon hij hem simpelweg uit zijn bed trekken, maar boven alles was dit een psychologisch spelletje voor hem. Hij wilde dat Fox uit éígen beweging naar hem toe zou komen. Omdat iets in de brieven hem aantrok.
      ‘Doe jij het maar. Laat me vooral de brief lezen.’ Hij grinnikte droog. ‘Een liefdesbrief van Zebediah de Verschrikkelijke. Die zichzelf ervan probeert te overtuigen dat hij een zachte kant heeft en niet gewoon een mislukte robot is.’
      Zebediahs hand schoot naar voren. Het speelbord kwam los van het bord en vloog door de lucht. Kris ving de witte koning en legde hem met een klap terug op de tafel. ‘Schaakmat.’
      Woede kolkte in zijn ogen.
      Kris grinnikte en gaf hem een knipoog. ‘Mislukte robot zei ik al. Aan je temperament mag je best nog een beetje sleutelen.’
      Hij draaide de gevallen koning rond.
      ‘Nu een potje zonder dat onze legers vlieglessen krijgen?’
      Zebediahs kaken waren strak. Uiteindelijk pakte hij toch zwijgend de stukken op en zette ze weer neer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil grinnikte. 'Dan is gym vast niet je favoriete les. Wat wel?' vroeg hij terwijl ze in de richting van het winkeltje liepen, waar een soort minicafetaria aan vast zat.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Met een rugzak over zijn schouder en een trolley achter zich aan, verliet Rory het vliegveld. Hij had niet heel veel meegenomen. Dat zorgde alleen maar voor gedoe. En gedoe had hij de afgelopen maanden al genoeg gehad. Zijn moeder had constant huilbuien en toen zijn vader hoorde dat hij op zoek wilde gaan naar zijn dode vriendje, wilde hij hem gelijk naar een gesticht brengen. Rory had niet de moeite genomen om het uit te leggen. Dat Aaron hem vanuit de toekomst had opgezocht, had hij zelf al amper kunnen geloven. Nu wilde hij echter uitzoeken hoe het allemaal zat, zelfs al wilde Aaron dat hij het liet rusten. Maar hoe kon hij? Aarons familie was dóód door die klootzakken. Wie weet hoeveel leed ze andere families aandeden en Rory was misschien wel een van de weinigen die ervan afwist. Hij toch niet níéts doen? Zijn beste vriend had hem geholpen om contact te leggen met anderen die een dierbare met vermeende krachten waren kwijtgeraakt en zo had hij Gonzales gevonden. Naar wie hij nu onderweg was.
      Hij liep de parkeerplaats op keek rond op zoek naar een donkergroene Ford Mustang GT uit 1965. Die kerel had een goeie smaak – dat stond vast. Het duurde niet lang voordat hij de wagen zag en hij floot even bewonderend. Als hij ooit geld had, wilde hij ook wel zo’n ding. Of een Harley. Hij liep naar de auto toe en gooide de kofferbak open om zijn spullen erin te stoppen.

[ bericht aangepast op 23 aug 2020 - 22:09 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Heb je haar nog weleens gesproken?’
      Adam keek opzij. Fox zat naast hem, hij was bezig geweest om zijn benen in die van een kangoeroe te veranderen, maar hij leek de gewrichten niet op elkaar aan te kunnen sluiten, waardoor hij nu een boek over dierenanatomie voor zich had liggen. Ze zaten aan de rand van het meer. Hier en daar zaten of liepen wat anderen, maar Adam vond het niet storend en hij kon zich hier beter concentreren dan binnen. Met zijn gavelessen ging het goed, zijn mentor had zelfs losgelaten dat hij over een week of twee-drie wel een naamexamen mocht afleggen. Het enige wat hij nog moest doen, was een gesprek aangaan met een inheemse. Inmiddels was er kleding voor hem vervaardigd zodat hij niet uit de toon viel. Nog steeds was hij zenuwachtig, maar hij had de Mexicaanse gemeenschap nu zo intensief bestudeerd dat hij al een paar woordjes had opgevangen en ze kwamen minder vijandig over dan hij aanvankelijk had gedacht.
      Hij volgde Fox’ blik en zag toen dat hij Dezi bedoelde, die met een paar Lions in het gras zat. Ze keek geen enkele keer zijn richting uit – gelukkig.
      ‘Nee,’ mompelde hij. ‘Yrla of Jester zit meestal naast haar tijdens de les. Niemand praat verder echt met haar.’
      Fox keek hem van opzij aan. ‘Zou je het willen?’
      Adam trok zijn schouders op. ‘Ik zou niet weten wat ik tegen haar moest zeggen.’
      Fox was een lange tijd stil. ‘Ben je nog bang voor haar?’
      Hij sloeg zijn ogen neer. Soms had hij nog steeds nachtmerries, ja. Al wist hij dat Onyx hem tweemaal per week een droom stuurde en vaak waren dat dromen waarin Merrin en hij Dezi de baas konden zijn met hun gaven, waardoor hij meer zelfvertrouwen kreeg. ‘Ik denk er niet meer de hele tijd aan,’ zei hij uiteindelijk. ‘Meestal gaat het wel goed. Maar soms schieten de herinneringen toch door mijn hoofd of word ik uit het niets overspoeld door angst of woede.’
      ‘Ik heb wel een paar keer met haar gepraat. Voor mijn gevoel is ze wel veranderd.’ Fox ving zijn blik. ‘Misschien geeft het je wat rust, als je dat ook ervaart. Als je weet dat de oude Dezi er niet meer is.’ Fox reikte naar zijn hand en legde zijn vingers over die van hem. ‘Ik wil best met je mee, als je het spannend vindt. Maar ik denk wel dat het een goede manier is om je trauma te verwerken. Nu blijft ze toch een beetje een baken van je angst en juist doordat je niet weet hoe je met haar moet omgaan, word je steeds herinnerd aan wat ze gedaan heeft.’
      Adam zuchtte zachtjes. Het had een advies kunnen zijn dat hij zelf had gegeven. Maar dan aan iemand anders. ‘Maar wat als ik haar herinneringen weer trigger? Nu gaat het goed – misschien slaat ze dan juist weer door.’ Met zijn vrije hand wreef hij over zijn gezicht. ‘Misschien als ik mijn naam heb gehaald. Dan – dan voel ik me minder machteloos.’ Hij dacht aan de jungle van Mexico waar hij al een paar keer doorheen geploeterd had. Daar kon hij haar achterlaten, na zijn examen. Dat hij daarmee kon dreigen, zou hem enorm veel gemoedsrust geven.
      ‘Ja, dat kan,’ glimlachte Fox. ‘Denk je dat je die al bijna krijgt?’
      ‘Ik mag over een paar weken examen doen,’ zei hij. ‘Ik denk dat ik mijn mentor moet meenemen, dat dat mijn examen is.’
      ‘Awesome.’ Hij liet zijn hand los en gaf hem een elleboogstootje. ‘En dan wil ik ook mee hoor! Ik reserveer alvast een reisje naar het faraonische Egypte!’
      Adam grinnikte zacht. ‘Ik zal het noteren. Maar de primeur is voor Mer, hoor.’
      Als hij durft.
      Maar dat zei hij maar niet hardop. Het ging best goed – hij wilde er gewoon van uitgaan dat Merrin mee zou willen. Hij hield tenslotte van geschiedenis.
      ‘Bah, wat cliché.’ Fox grijnsde. ‘Zullen we kijken of hij het nog al die tijd volhoudt, met Vladdy in het zwembad?’
      Adam geloofde dat dat wel goed ging. Merrin had bedacht dat Onyx maar eens met hem mee moest gaan zwemmen en hoewel Onyx wat had gebromd, had hij uiteindelijk toch zijn zwembroek aangetrokken.
      Een glimlach zweemde om zijn lippen. Onyx en Merrin – ze waren allebei supergoed bezig om aan zichzelf te werken. Hij keek weer naar de overzijde van het meer, naar Dezi.
      Misschien moet ik dat zelf ook doen. Niet alleen anderen advies geven, maar ook naar het advies van anderen luisteren.
      Zodra hij zijn naam had. Dan zou hij met haar praten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij viel al te erg op met zijn auto. Gelukkig was Panthom absoluut geen schijtbak en gooide hij zijn spullen gewoon in de kofferbak en kwam naast hem zitten, alsof ze elkaar al jaren kende. Hij bekeek de jongen schaamteloos van top tot teen. Nathaniël had niet geweten wat hij van de ander had moeten verwachten, al had hij altijd al een vaag vermoeden gehad dat de ander een man was. Als het nu een meisje was geweest, was hij waarschijnlijk totaal verbaasd geweest. Wat hij zag, beviel hem echter wel. Het zag in ieder geval niet uit als iemand die op zijn mondje gevallen was, dat kon hij wel gebruiken. "Phantom, neem ik aan?" Nathan trok een mondhoek op, liet zijn auto brullend tot leven komen en reed rustig van de inrijstrook weg. Pas toen hij op de snelweg weer reed, voelde hij zich weer een beetje comfortabel. "Ik heb het niet zo op drukke plaatsen, oude gewoonte." Dat was zijn uitleg waarom hij niet uit zijn auto gestapt was, meer dan dat kon de jongen naast hem niet verwachten. Nathaniël wisselde van baan en liet zijn Mustang gestaag de baan volgen. "Ik heb een lead voor een eventuele mogelijke locatie. Maar het is vier uur van hier. Wil je eerst een break of kunnen we door?" De dude had het hele land overgestoken om hier te komen, het was logisch als hij eerst een pauze wilde. Al kon Nathan niet wachten om weer op pad te zijn, wachten maakte hem rusteloos. Zijn moeder zou echter blij zijn met het gezelschap.

---

It's never gonna happen, Guys.

'Jij rijdt, dus ik zit wel best. Waar gaan we heen?' Rory liet zijn blik nieuwsgierig over de jongen heen glijden. Als hij had geweten dat hij er zó goed uitzag, was ie misschien zelfs zenuwachtig geweest. Hopelijk was hij niet de zoveelste homohater. Hun missie leek hem daar veel te belangrijk voor, maar je zou 't maar raden. 'Je mag me wel gewoon Rory noemen trouwens.' Nicknames buiten internet gebruiken vond ie dan weer lame.

[ bericht aangepast op 24 aug 2020 - 21:26 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had zijn schuilnaam die kon hij gebruiken. Maar aangezien ze op dezelfde missie waren en hetzelfde wilden, greep hij terug op de naam die hij had gekregen bij geboorte. "Nathaniël." Hij keek even in zijn spiegel en toen naar Rory. "We gaan naar Salem," zei hij met een halve glimlach. "Ironisch, vind je ook niet?" Nathan had Rory niet laten komen als hij geen serieuze lead had, dan was hij waarschijnlijk ook niet teruggekomen uit Europa. Ook al was deels daarvan ook de reden dat zijn moeder dat zo graag wilde. Hij sloeg af bij de afslag en reed de stad van Seattle verder in. "Maar eerst moet ik een tussenstop maken."
      Het verkeer was rustig in de stad, wat ervoor zorgde dat hij makkelijk tussen alle auto's door kon manoeuvreren. Hij stopte zijn auto strak langs de kant, maar liet de motor draaien. "Zo terug." Nathaniël viste zijn tas van de achterbank en liep een paar winkels voorbij en verdween toen een donker winkeltje halverwege de straat in. Een belletje rinkelde, toen hij naar binnen liep. Hij keek niet eens wat er aan de muren hing, maar liep direct naar de glazen balie. "Een bestelling voor McAddams." De oudere vrouwe achter de balie keek hem even wantrouwend aan, maar verdween toen naar achteren om zijn spullen te halen. Ze kwam terug met een brede vent en het handwapen wat hij besteld had. Daarna verdween ze weer echter achter in de winkel. "ID, please." Nathan gooide zijn fake-ID op de counter, een leven waar hij heel veel moeite voor had moeten doen om het te laten bestaan. Een background check was echter niet nodig, het was alleen maar voor de vorm. Nathaniël had de man achter de balie een gunst gedaan, die gunst kreeg hij nu terug. Soms was het toch handig mensen te kennen.
      De man knikte alleen maar, rekende officieel alleen een handwapen met hem af en natuurlijk munitie. Maar de tas die hij kreeg was groter, net als het bedrag wat hij afrekende en bevatte veel meer dan het handwapen wat hij gekocht had. Zonder al te veel moeite verliet Nathan de zaak weer en liep terug naar zijn auto die nog steeds stond te brullen. Hij gooide de tas op de achterbank en klom zelf weer achter het stuur. Hij keek Rory met een zweem van een glimlach aan en dook toen over zijn schouder om de doos te openen, waarin het wapen voor de subtiliteit voor de dag in verpakt was.
[tab"Voor als we echt in de shit zitten," zei hij geheimzinnig, terwijl hij Rory het semi-automatische wapen liet zien. Daarna trok hij het handwapen uit de tas en stak het uit in de richting van de jongen. "Zoals je gevraagd had. Neem aan dat je weet hoe je ermee om moet gaan?"

---

It's never gonna happen, Guys.