[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zonder iets te zeggen duwde ze de twee iNets in Fox' handen en liet zich naast Onyx op haar knieën vallen. Zijn voorhoofd voelde klam aan en zijn ogen waren gesloten. In het halve licht dat door de open deur naar buiten viel kon ze niet zien hoe bleek hij was, maar het feit dat hij nergens meer op reageerde bewees wel hoe erg het moest zijn. De jongen zat ónder het bloed. De stof van zijn mouwen was compleet doorweekt en het kostte geen moeite om de wonden te vinden die dat hadden veroorzaakt. Over de gehele lengte van zijn beide armen liepen diepe sneden en zijn huid was donker bevlekt. Maar het bloedde niet. Trillend pakte ze zijn arm op en raakte voorzichtig de wond aan.
      IJs. Er lag een laag ijs over de huid heen, die het bloed tegenhield en waarschijnlijk de enige reden was dat de jongen voor haar nu nog adem haalde. Fayr keek even onzeker om naar Fox, maar die stond zwaar tegen de muur aangeleund op haar iNet te turen. Hoe kwam dat ijs daar? Het draakje van Dezi cirkelde ook nog door de lucht, ondanks dat die bij Jester in zijn kamer zou moeten zijn. Had die het gedaan? Fayr had geen idee, maar ze hielp Onyx niet door zich daar druk om te maken. Ze haalde een paar keer diep adem en haalde de energie van haar gave naar boven. Eerst die wonden maar eens dicht.
      Maar zodra ze de energie naar Onyx wilde sturen in een poging de huid te laten dichten, stootte ze pardoes tegen dat ijs aan. Het smolt niet door Onyx' lichaamswarmte en ook niet door de hare toen ze haar eigen handen er overheen legde. En het ijs was héél, niet gebroken. Dat kon ze niet repareren en het hield de huid tegen als ze de wond probeerde te dichten.
      "Fox..." zei ze hoofdschuddend, terwijl er paniek door haar borst heen sijpelde. "Ik- ik kan hem niet helen. Het ijs zit in de weg."

[ bericht aangepast op 26 juli 2020 - 17:42 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox had vluchtig een berichtje naar de anderen gestuurd en richtte zich daarna tot Fayr. Zolang het ijs er was, kon ze niets doen. Dat moest eerst smelten. Maar hoe? Fire was nog niet terug. Azumi zat op zijn schouder en keek mee, maar ze leek niet in staat te zijn om het ijs te laten smelten. Was Dezi daartoe wel in staat? Ze kon vast kou controleren zoals Fire dat bij warmte kon.
      ‘Ik ga Dezi halen,’ zei hij tegen het meisje. ‘Zij kan er vast voor zorgen dat het ijs smelt.’
      Hij had zich net omgedraaid toen hij gebeld werd. Zijn iNet had hij nog in zijn hand. Op het schermpje zag hij dat het Adam was. Direct begon zijn hart sneller te kloppen. Zat hij in de problemen? Hij zou niet zomaar bellen.
      ‘Hé,’ zei Fox terwijl hij zijn iNet tegen zijn oor drukte. Onderwijl bleef hij in een gehaast tempo in de richting van zijn eigen campus lopen.
      ‘Hoi Fox. Mer eh – Mer en ik zijn verdwaald in het bos. En we zijn ook elkaar kwijtgeraakt. Ik hoopte eh, dat je ons misschien zou kunnen helpen.’
      ‘Natuurlijk,’ zei Fox meteen. Hij kreeg het warm van de gedachte dat Adam hem voor hulp wilde inschakelen. ‘Ik moet alleen eerst nog wat anders doen zodat Onyx geholpen kan worden. Daarna ga ik naar jullie op zoek.’ Hij aarzelde even. ‘Vind je het goed als ik jullie kamer binnenga om kleding van beiden te pakken? Zo heb ik Onyx ook gevonden.’
      ‘Natuurlijk.’
      ‘Red je het nog even alleen?’ vroeg Fox. Adam klonk redelijk rustig, maar een pikdonker bos was nou niet echt een plek voor iemand met paniekaanvallen. Niet zonder iemand die hem kon bijstaan, in elk geval.
      ‘Ja. Ik heb mijn enkel verstuikt dus ik kan niet echt ergens heen,’ klonk het aarzelend. ‘Maar gelukkig is Onyx gevonden en leeft hij nog. Dat is het belangrijkste.’
      Fox glimlachte. ‘Zo is het. Het komt goed met Onyx. En met jullie ook.’ Hij grijnsde scheef. ‘Ik kom jullie zo redden.’
      Hij beeldde zich automatisch de blos op Adams wangen in en kreeg het er zelf ook warm van.
      ‘Vergeet je cape niet,’ klonk het plagend.
      Fox grinnikte. ‘Ik vrees dat ik daar geen tijd voor heb. Ik ga ophangen goed? Ik zou het liefst uren met je blijven kletsen maar er hangen levens van af, weet je wel.’
      ‘Succes. En alvast bedankt.’
      ‘Tot zo.’
      Voor de eerste keer sinds Jester zijn knuffel afgeslagen had, trokken zijn mondhoeken weer omhoog. Hij stak zijn iNet weer weg en begon te rennen.
      Eenmaal bij zijn campus aangekomen, rende hij naar de kamers van de meiden. Hij liep naar de kamer van de Naamloze en bemerkte dat de deur op slot stond. Hij veranderde in een spin, kroop door een spleet en veranderde weer in zichzelf.
      Dezi lag al te slapen.
      ‘Nou,’ mompelde hij. ‘Het is tijd om de draak te wekken.’ Hij knipte het licht aan, schudde aan haar arm en deed meteen weer een stap naar achteren. ‘Wakker worden, ik kom je niet wakker kussen.’
      Zijn blik bleef even hangen op de dansende vlammen in de vensterbank. Het maakte de kamer bijna gezellig.
      Dezi kwam overeind, wreef over haar gezicht. ‘Wat is er?’ Haar stem klonk schor.
      ‘Het is tijd om een leven te redden, in plaats van er eentje te verzieken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dezi keek verdwaasd naar de jongen die opeens in haar kamer stond. Zijn woorden waren scherp, maar zijn postuur was weinig indrukwekkend vergeleken met dat van Fire en zijn stem was jongensachtig. Voordat ze wat kon zeggen, veranderde hij echter in een stier en ramde de deur eruit. Ze knipperde met haar ogen. Hij oogde meteen een stuk gevaarlijker.
      Ze gleed uit haar bed vandaan. Blijkbaar wist deze jongen ook precies wat ze op haar kerfstok had. ‘Wat kan ik doen?’ Als er inderdaad een manier was om iets goed te maken van alles wat ze verkeerd had gedaan, dan wilde ze die kans grijpen.
      De stier was weer in de jongen veranderd. Hij keek haar met iets samengeknepen ogen aan. ‘Kom eerst maar mee.’
      Dezi trok wat meer kleding aan en liep toen achter de jongen aan.
      ‘Hoe heet je?’ vroeg ze aarzelend terwijl ze naast hem ging lopen.
      ‘Fox,’ antwoordde hij bars. ‘En denk maar niet dat we vrienden met elkaar gaan worden.’
      Oké. Duidelijke taal.
      Dan hoefde ze in elk geval geen moeite te doen en dus liep ze achter hem aan naar een ander gebouw. Haar eigen campus. Op de veranda van het huis lag een bleke jongen met donker haar. Ze herkende hem van de foto die Yrla had laten zien – dat was Onyx. De jongen die haar gezicht had opengesneden. Azumi sprong op toen ze haar zag.
      ‘Onyx heeft zijn polsen doorgesneden,’ deelde Fox mee. ‘Azumi heeft het bloeden gestopt door een deel van zijn armen te bevriezen, maar zolang er ijs omheen zit kan Fayr niets doen.’
      Dus zij moest dat ijs weghalen? Hoe? Ze keek het draakje even aan. Die sloeg haar vleugels uit en kwam op haar schouder zitten. Ze moest haar instinct maar vertrouwen… Ze hurkte bij de bewusteloze jongen neer. Hij zag er niet uit alsof er nog een hoop leven in zat. Zou ze hem wel helpen? Dankzij hem had ze een litteken.
      Een verdiend litteken, Dezi.
      Ze zuchtte zachtjes. Als ze wilde laten zien dat ze niet meer dezelfde Dezi was, moest ze goodwill tonen. Ze legde haar hand op Onyx’ pols, voelde het ijs onder haar hand. Met wiebelende vingers trok ze de kou eruit vandaan. Direct begon het weer te bloeden.
      Ze richtte zich tot het blonde meisje.
      ‘Eerst de ene arm, dan de ander?’
      Fayr knikte.
      ‘Top,’ zei Fox. ‘Dan ga ik eens naar het bos om ervoor te zorgen dat iedereen vannacht in een bed slaapt.’
      In plaats van de campus de rug toe te keren, liep hij naar binnen toe. Dezi keek hem even na en verloor toen haar interesse. Hij deed maar waar hij zin in had. Zelf zakte ze op de grond neer en keek naar de lijkbleke jongen, afwachtend of ze Fayr nog ergens mee kon helpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zodra Dezi haar handen wegtrok, was het ijs verdwenen en daarmee ook de barrière die Onyx' leven had gered. Helderrood bloed stroomde in angstwekkende snelheid weer over Onyx' armen en Fayr zei voor de tweede keer in haar leven het F-woord van de schrik. Plotseling was het weer een situatie van leven en dood geworden, in plaats van de griezelige stilte van eerst.
      Voordat ze verder erover kon nadenken reikte Fayr naar Onyx' pols en riep haar gave weer aan, zodat de zoemende energie zich gretig onder haar huid verzameld had zodra ze de bewusteloze jongen aanraakte. Ze wist niet echt hoe ze haar gave sturen moest, deze keer. Behalve het sluiten van de wond moest ze er ook voor zorgen dat alles weer perfect zou genezen, zonder dat Onyx straks geen gevoel meer had in zijn handen omdat hij ergens een zenuw had doorgesneden. Alleen de huid zich laten sluiten was bij lange na niet genoeg.
      Dezi zat nog altijd naast haar en had verder niets meer gezegd. Fox was- weg. Ergens anders. Dit kwam op haar neer om te fixen. Fayr slikte de paniek weg die zich opbouwde in haar keel en probeerde net zo kalm te zijn als het meisje naast haar. Ze moest gefocust blijven. Haar gave was ervoor bedoeld om dingen weer te repareren die kapot waren, dus dit kon ze. Fayr kneep haar ogen dicht en probeerde zich voor te stellen hoe ze de tijd terug draaide en alles zich weer netjes aan elkaar hechtte, zoals het geweest was vóór Onyx er een mes doorheen gehaald had. Haar gave knetterde zacht als antwoord.
      Een golf van vermoeidheid trok door haar lichaam, tegelijk met het moment dat het tot Fayr doordrong dat er geen warm bloed meer over haar vingers stroomde. Ze deed haar ogen weer open en keek angstvallig naar beneden. De geur van koper maakte haar haast misselijk, maar toch rechtte ze haar rug en zocht voorzichtig naar de sneden die er eerst gezeten hadden. Onyx' arm glansde in het halve licht, maar haar vingers gleden enkel over gave huid en niets anders.
      Zijn linkerarm was geheeld. Ze was al op de helft. Fayr haalde sidderend adem en boog zich voorover om zijn andere arm op te pakken. Die zou ook gewoon lukken. Zo moe was ze heus niet. Straks deed hij zijn ogen open en dan was alles goed. Dan hadden ze hem gered. De scherpe kou van het ijs kwam onverwacht en Fayr kromp onbewust een stukje in elkaar toen ze het aanraakte. Alweer gaf het geen centimeter mee en ze hief haar blik op naar Dezi.
      "Kan je...?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi had zwijgend toegekeken. Het meisje trok steeds iets bleker weg. Die tweede arm, hielden ze dat nog wel vol? En eigenlijk moesten ze Onyx naar binnen tillen. De kou had weinig vat op haar, maar dat gold niet voor de anderen. Dezi kende haar eigen krachten nog niet, maar iets vertelde haar dat zij hem wel kon tillen. Zeker met behulp van Azumi. Alsof het draakje haar gedachte hoorde, sprong ze op van de grond en landde op haar schouder.
      ‘Ik denk dat ik hem wel naar binnen kan tillen. Zullen we dat eerst doen? De kou doet jullie alle twee geen goed.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Pas toen Dezi er iets over zei, merkte Fayr de scherpe tintelingen in haar wangen op. De kou die zich als naaldjes in haar huid boorde en de manier waarop de wind ieder spoortje van warmte uit haar vingers zoog als hij langs haar huid gleed, die nat was van Onyx' bloed. Ze had geen seconde gedacht aan de kou. Maar Dezi had wel gelijk, goed voor Onyx kon het vast niet zijn. Straks raakte hij nog onderkoeld, zeker nu hij zo weinig bloed in zijn lichaam had zitten. Ze knikte en duwde zichzelf overeind en deed meteen een stapje naar achteren. Haar jurk kleefde aan haar knieën.
      "Lukt dat, denk je?" vroeg ze zachtjes. "Je hebt wel gelijk, hij is natuurlijk al de hele avond buiten ook- naar binnen is een goed idee." Fayr keek twijfelachtig naar de bleke jongen op de grond en naar Dezi. Als dit Jester geweest zou zijn, had ze geen seconde getwijfeld dat Dezi hem zo op zou kunnen tillen. Maar Onyx was de oudste van hun hele afdeling en met uitstek ook de grootste. Kon Dezi hem echt naar binnen krijgen? Fayr wist wel dat zij niet zou kunnen helpen. Niet alleen had ze al haar kracht nodig voor het helen zelf, maar ze was ook gewoon geen ster met zware dingen. Of- mensen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik heb geen idee,’ gaf ze toe. ‘Mijn instinct zegt van wel.’
      Ze zakte op haar knieën achter de jongen neer, tilde hem bij zijn schouders omhoog zodat zijn hoofd tegen haar bovenbenen steunde en liet toen haar armen onder zijn oksels door glijden. Met verstrengelde handen op zijn borst, kwam ze met opeengeklemde kaken overeind. Een tintelend gevoel stroomde vanuit haar schouder verder door haar lijf, het voelde net of Azumi haar kracht gaf.
      Ze slaagde erin om overeind te komen en deed langzaam stapjes naar achteren terwijl Onyx’ logge lichaam tegen haar bovenlichaam drukte. Zijn voeten sleepten over de grond, hij was immers veel langer dan zij. Stapje voor stapje zette ze naar achteren, vertrouwend op haar drakenkracht.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Dezi zeulde Onyx de campus in, door de hal naar de woonkamer. Fayr deed de deur achter hen dicht en volgde hen meteen. Het was binnen inderdaad een heel stuk warmer en in de tijd die Dezi nodig had om Onyx naar de bank te tillen, was zij naar de keuken gesneld voor wat handdoeken om het bloeden mee te kunnen stelpen terwijl zij bezig was met het helen van de sneden. Hoe meer bloed hij verloor terwijl zij haar werk deed, hoe meer energie het haar vervolgens weer zou kosten om dat te proberen bij te vullen.
      "Als je het ijs hebt weggehaald, kan je dan deze tegen zijn arm aan drukken?" vroeg ze Dezi, terwijl ze de huiskamer weer binnenkwam en zich op haar knieën naast de bank weer liet neerzakken. Fayr probeerde er maar niet teveel over na te denken hoe raar het was dat ze nu met Dézi nota bene het leven van Onyx probeerde te redden; de anderen waren allemaal weg en ze had gewoon hulp nodig.
      Voordat ze die gedachte helemaal af had kunnen maken, hoorde ze iemand luid de veranda oprennen en een seconde later ging de deur open. Voor heel even dacht ze dat het Romeo misschien was, die zijn dreigement waarheid kwam maken en de paniek snoerde zich rond haar keel tot ze geen adem meer kon halen. Maar het was Jester die de kamer in struikelde, niet de Rhino. Fayr zou een zucht van verlichting hebben geslaagd bij het zien van hun leider, behalve dat de jongen van top tot teen onder het bloed zat en haar hart voor de zoveelste keer die avond een paar seconden stil bleef staan.
      "Jester!" Geschokt kwam ze overeind, maar de jongen leek haar niet eens te horen. Of de angstaanjagende rode spetters op zijn gezicht en kleren te merken. Hij mompelde een rits scheldwoorden die Fayr nooit van haar leven zou willen herhalen, terwijl hij zonder antwoord te geven de kamer doorbeende en naast haar en Onyx neerknielde. Fayr kon alleen maar staren. Hij leek zelf niet gewond. Was dit bloed van hem? Had hij zichzelf alweer geheeld, of was er iets... anders gebeurd? Jester checkte Onyx' armen zonder verder ook maar te zoeken naar andere verwondingen, alsof hij al geweten had wat er gebeurd was. Had Fox hem dat verteld, via een sms? Fayr snapte er niets meer van en staarde ontzet naar de lugubere vlekken op zijn shirt.
      "Hoelang is hij al hier?" Jester zocht naar een hartslag.
      Fayr slikte. "Wat is er met jou gebeurd?"
      Pas bij haar vraag leek hij echt het bloed op zijn handen te zien en hij verstilde even. "Niet van mij," was daarna het antwoord waar ze het mee moest doen. Zijn blik gleed naar Onyx' linkerarm die nog altijd open lag en hij raakte voorzichtig het ijs aan dat over de wond heen lag, en fronste.
      "Dat was Azumi," zei Fayr zachtjes, voordat hij ernaar kon vragen. Het draakje zat nog steeds op Dezi's schouders en leek het gesprek te volgen alsof het alles begrijpen kon. Ze keek onzeker opzij naar het donkerharige meisje en Jester volgde haar blik. Merkte ook toen pas dat Dezi er überhaupt was, mompelde verrast nog een scheldwoord, begon half aan een vraag wat Dezi hier in (nog een vloek) deed en leek daarna te besluiten dat die vraag niet belangrijk genoeg was om af te maken.
      "Thanks, Elsa," mompelde hij in plaats daarvan en keerde zich weer naar Onyx.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zodra Jester erbij kwam staan, hipte Safira van Dezi’s schouder en ging op de rugleuning van de bank zitten. Nu iedereen afgeleid was door Onyx, was dit voor Dezi hét uitgelezen moment om Zebediahs opdracht uit te voeren. Safira hield haar dan ook scherp in de gaten. Ze besteedde echter geen aandacht aan Jester, maar zei tegen Fayr dat ze het ijs van Onyx’ arm ging weghalen.
      Terwijl Dezi de kou van zijn huid wegtrok, liet Safira haar blik op Jester rusten. Eerder op de avond had ze hem al met Fox over Onyx horen praten. Wat er precies gebeurd was, wist ze niet. Wel was het duidelijk dat de jongens in een paar dagen tijd een veel serieuzere relatie hadden gekregen en dat dat – door Onyx – ook heel kort geduurd had. Ze herkende Jester nu bijna niet terug. Ondanks zijn geringe lengte zag hij er luguber uit met dat bloed overal. Wat had hij in vredesnaam gedaan? Had hij in zijn paniek iemand aangevallen? Iemand zo toetakelen was eerder iets wat ze Onyx zag doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr had hem nog even blijven aanstaren, tot Dezi aankondigde dat ze het ijs ging weghalen en het blonde meisje leek op te schrikken. Ze knikte en drukte hem de handdoeken in zijn armen die ze vastgehouden had, met het commando om ze tegen Onyx' arm aan te drukken zodra het ijs weg was. Om nog meer bloedverlies te kunnen stoppen. Hoelang was hij al onderweg? Zeker twintig minuten sinds hij Maaya had achtergelaten. Het ijs had het bloed tegen gehouden, maar hoelang was hij daarvoor alleen geweest? Voor mensen die bewusteloos raakten door bloedverlies zag de toekomst er meestal niet zo zonnig uit.
      Hij klemde zijn kiezen op elkaar en bande de gedachten zijn hoofd uit. Onyx leefde nu nog en dat was het belangrijkste. Zodra het ijs weg was, begonnen de sneden onmiddellijk weer te bloeden, net zo heftig als die van Maaya geweest waren. Zo goed en kwaad als het ging hield hij de handdoeken tegen Onyx' arm aan, terwijl Fayr zijn pols vasthield en met een vertrokken gezicht van concentratie haar gave opriep.
      Verbeeldde hij het zich, of werd het bloeden minder erg? Jester durfde niet te kijken, maar waar de onderkant van de handdoek binnen de kortste keren doorweekt waren, bereikte het toch de bovenkant niet. Dat was een goed teken, toch? Alledrie waren ze doodstil terwijl Fayr haar werk deed en Jester zond een ongemerkt dankgebedje naar welke god die zin had om te luisteren, voor de aanwezigheid van een heler in hun afdeling.
      Een heler die zelf ook steeds bleker wegtrok.
      "Fayr?" Jester had zijn blik losgescheurd van Onyx' gezicht en fronste nu bezorgd zijn wenkbrauwen. "Gaat alles goed?"
      Het meisje vertrok enkel even haar gezicht en gaf een kort rukje met haar hoofd ten teken dat hij stil moest zijn. Jester blikte heen en weer tussen haar en Onyx en zocht toen (wat voelde als een zet van iemand die wel diep gezonken was) de blik van Dezi maar. Fersephone was laatst onderuit gegaan omdat ze haar gave teveel gebruikt had. Zou dat bij Fayr niet ook kunnen gebeuren?
      "Fayr?" herhaalde hij nog eens.
      Ze negeerde hem en trok na nog vijf ijzingwekkend stille seconden haar handen terug en deed haar ogen weer open. "Klaar," fluisterde ze schor. "Ik- ik ben oké. Niets aan de hand."
      Onyx lag nog even stil als altijd.
      "Ga even rustig zitten," reageerde Jester, die er geen woord van geloofde en zijn best deed het schreeuwende alarm in zijn hoofd te negeren dat blèrde dat als Fayr echt klaar was, dat de jongen wakker zou moeten worden. Hij keek weer opzij en haalde voorzichtig de handdoeken weg. Maar Fayr had gelijk; van de wonden was niets meer te zien en behalve het feit dat ze onder het bloed zaten, zagen Onyx' armen eruit alsof er nooit iets gebeurd was. "Dezi, kan je even een glas water voor haar halen uit de keuken?" vroeg hij, terwijl hij zich nu naar Fayr richtte en haar gezicht inspecteerde (en daarbij haar protesten negeerde).

[ bericht aangepast op 27 juli 2020 - 22:55 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi had een beetje het gevoel gehad dat haar aanwezigheid te veel was, maar weggaan had haar ook geen goed idee geleken. Wie weet konden ze haar nog gebruiken, of had Fayr straks gewoon iemand nodig die bij haar was. Ze gaf een knikje naar Jester, liep naar de keuken en vulde daar een glas met water. Toen ze weer terugkwam bij de andere, reikte ze Fayr het glas aan. Even zag ze in een flits hoe het glas brak, hoe ze de scherf in haar hand klemde en ermee naar Jesters keel uithaalde. Haar vingers trilden van schrik, zeker toen ze écht even haar hand wilde samenknijpen. Gelukkig werd het glas haar al uit handen genomen. Misselijk door het gewelddadige beeld dat net door haar hoofd had gespookt, richtte ze zich tot de bewusteloze jongen. Hoewel hij niet meer bloedde, was hij ook niet bijgekomen. Wat betekende dat? Hadden ze hem nu in een coma gebracht? Er liep een rilling langs haar rug bij de gedachte dat hij misschien wel nooit meer zou ontwaken. Wie had dit eigenlijk gedaan? Hij zelf? Kreeg hij ook van die gewelddadige flitsen – net als zij? Nerveus schoten haar ogen naar Jester. Het feit dat hij al onder het bloed zat, hield haar verbeelding ook niet bepaald op een afstand.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze was een beetje duizelig. Fayr legde haar handen onwennig om het glas dat Dezi haar aangereikt had en nam een paar voorzichtige slokken. Het hielp. De wereld kalmeerde weer een beetje en ze begon de stem van Jester weer te registreren en verstaan als begrijpelijke woorden, in plaats van een brei van geluid. Haar blik gleed naar Onyx.
      "Hij zou wakker moeten worden." Ze klonk een beetje schor.
      Jester keek stroefjes opzij en knikte uiteindelijk. "Ja."
      Even was het stil. "Misschien is hij teveel bloed verloren."
      "Of onderkoeld aan het raken," mompelde Jester en hij stak zijn pols uit om die tegen Onyx' voorhoofd aan te leggen. Ondanks dat hij dat probeerde te verkomen, liet het gebaar alsnog een roestbruine bloedvlek achter. Jester keek even kort om zich heen en viste de laatste schone handdoek van de tafel. "Zou je deze vochtig kunnen maken?" vroeg hij aan Dezi, die op een klein afstandje naar het gebeuren stond te staren. Hij keek Fayr nog eens aan terwijl hij de handdoek naar haar uitstak. "Thanks voor je hulp," voegde hij daar nog een tel later aan toe.
      "Hij zou wakker moeten worden." Fayr keek weer naar Onyx en zette het glas opzij.
      "Ik weet niet- Ho, wacht, wat ga je doen?"
      Fayr duwde zichzelf weer een stukje overeind en pakte Onyx' hand vast. Ze had geen idee waarom de jongen niet wakker werd, maar het voelde alsof zij erin gefaald had om daarvoor te zorgen. Zij was de persoon die hem zou helen. Dan moest hij ook wakker worden, en niet alsnog doodgaan. De zoemende energie was ondertussen eigenlijk maar nauwelijks zoemend te noemen. Eigenlijk alleen nog maar een lichte trilling. Maar dan kon ze tenminste dát nog aan Onyx geven, niet? Hij moest gewoon wakker worden!
      In de verte hoorde ze Jester nog protesteren, voordat ze het laatste restje van haar gave opriep en wegstuurde en daarna abrupt het licht uitging.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi had net de doek nat gemaakt toen Fayr onderuitging. Vlug beende ze terug en legde de handdoek op de tafel. Het meisje was uitgeblust. Ze had te veel van haar gave gevergd. 'Ik breng haar wel naar haar kamer, ze moet rusten. Waar slaapt ze?' vroeg ze aan Jester.

[ bericht aangepast op 28 juli 2020 - 7:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

"Wel, ik ben twee druppels water mijn zus. We kunnen hem tijdelijk voor de gek houden om zo een manier te zoeken om.." Ze voelde een vlaag duizeligheid haar overvallen en zette wankelend een paar stappen van Fire af. Haar energie vulde zich aan als een denderende kudde olifanten zich aan tot het moment dat het opeens stopte. Fayr moest zijn flauwgevallen, iets wat zij de week ervoor nog had gehad. De energie gonsde onder haar huid. Leek te kriebelen als een kudde spinnen die rusteloos heen en weer liepen. "Verdomme Fayr!" schreeuwde ze woest uit. Haar woeste uitbarsting had ervoor gezorgd dat het hek achter haar met een ontploffing tot stof verging. Fersephone schrok, iets wat niet veel meer gebeurde door haar gave. Ze had haar zusje nog zo gewaarschuwd! Ze had Fayr nog gewaarschuwd dat ze niet te ver moest gaan. Snapte ze dan niet dat het niet alleen was om zichzelf te beschermen, maar ook anderen? Snapte ze dan niet dat dit was waar Phone bang voor was?
      Natuurlijk begreep ze dat Fayr alles deed om haar vrienden te redden. Maar wat moest ze zelf met zoveel energie? Ze keek op naar de blonde jongen voor haar en voelde opeens een golf angst haar overvallen. "Raak me niet aan," riep ze in paniek naar Fire. Ze wist zeker dat ze per ongeluk zijn botten zou breken of misschien wel zelfs verbrijzelen tot stof. Of misschien hielp ze hem wel gewoon om zeep. Phone stond in een tweestrijd. Ze wilde niets liever dan naar Fayr rennen, maar ze wist aan de andere kant dat haar gave haar tegen zou houden. Als ze Fayr alleen al aan zou raken, Fersephone wist niet of ze controle had over zoveel energie. Achter haar sprong spontaan de lantaarnpaal waar ze onder hadden gestaan. "B- blijf uit mijn buurt," zei ze angstig, terwijl ze steeds verder van Fire weg liep. De energie gonsde onder haar vingers en moedeloos keek Fersephone ernaar. Ze moest het kwijt, ze moest het ergens kwijt voor ze iemand... Iemand sloopte. Wat zou er dan met die persoon gebeuren? Ze wilde het niet weten.
      Angstig keek ze Fire aan, voor ze zich omdraaide en terug het bos in rende. Hoeveel kracht zat er nu achter haar gave? Hoe ver moest ze zijn om niemand pijn te doen of de schoolleiding weer op haar dak te hebben dat ze weer wat gesloopt had? Hun geduld zou een keer opraken..
      Een nieuwe knal liet een boom achter haar krakend en met luid geweld naar beneden gaan. Iets wat Phone aanzette nog harder te gaan rennen, ze had deze energie niet onder controle! Wat als het zou zijn als het lab? Of de sporthal? Zou het zijn als een bom die ontploft was of als de stenen die verguisde? dit keer had ze geen goed excuus als ze weer een gebouw zou slopen. Zou dit een reden zijn haar weg te sturen?

[ bericht aangepast op 28 juli 2020 - 10:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla sloot zo zacht als hij kon de deur achter zich. Even blikte hij in Onyx en Jesters kamer, maar de jongen lag er niet. Alleen een overweldigend ijskasteel, wat waarschijnlijk het werk van Azumi was. Met een kleine glimlach sloot hij de deur van de kamer weer. Die Azumi, ze had wel een plekje voor zichzelf uitgekozen in hun kamer. Met lood in zijn schoenen liep Yrla naar beneden. Daar zag hij Onyx op de bank liggen, met een geschokte Jester ernaast. Hij wilde heel graag wat zeggen, maar zijn stem bleef haken in zijn keel. Wat als Jester hem hier gewoon niet wilde hebben? Wat als het zoals de rest van de dag was? Dat hij niet bestond?
      Heel even keek hij naar zijn vriend die langs de doodstille jongen zat. Yrla wist echt niet hoe de jongen zich nu moest voelen. Was jij bang? Opgelucht? Verdrietig? Boos? Ten slotte was Onyx verpletterend tegen hem geweest, verschrikkelijk. En nu lag hij half dood hier. Jester had echter wel van Onyx gehouden, en daar stopte je niet met een dag mee. Oke, hij moest het maar gewoon doen. Jester zat hier alleen, als hij zijn aanwezigheid niet wilde, dan zou hij het vast vertellen. Dan wist Yrla ook waar het op stond. Al vond hij dat idee alleen al doodeng.
      Yrla kondigde zijn binnenkomst aan door even kort te kuchen. "Hoe is het hier?" Vroeg hij voorzichtig.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 9:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.