[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Op een paar uitzonderingen na, kwam er normaal niemand in het bos. Dat had Zebediah wel prettig gevonden, al waren er grote stukken die hij vermeed sinds Noah hem niet meer kende. Hij drukte de herinnering aan de jongen weg. Die was al heel lang niet meer in zijn leven.
      ‘Je had ook hier verder kunnen gaan,’ merkte Zebediah op. Romeo mocht zich nu dan wel nonchalant gedragen, maar hij kende zijn vriend goed genoeg om van zijn gezicht te lezen dat hij had gewenst dat de dingen anders waren gegaan en hij kon daar al niet zo heel goed tegen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze knielde bij Fire neer, maar nog altijd durfde ze hem niet aan te raken. "Fire, we hebben met zijn allen dat bos uit gekamd en geen van ons is Zebediah tegen gekomen. En hoe groot is de kans dat nu precies deze nacht Zebediah in het bos aan het rond neuzen is? Hij kon onmogelijk weten dat we vannacht in het bos naar Onyx gingen zoeken." Ze ging zitten op haar billen en glimlachte even naar hem. "Daarnaast er lopen wel honderden, misschien wel duizenden beesten daar. Als Zebediah hem vind is de kans echt heel klein dat hij hem ook herkend."
      Het was wel gek dat Fox inderdaad niet was teruggekeerd. Maar de reden was vast nie Zebediah. Dat leek haar echt heel onlogisch. "Misschien is hij gewoon ergens in slaap gevallen. Bedenk dat dit een zware nacht voor hem was! Of misschien is hij wel out gegaan, net zoals ik als ik mijn gave teveel gebruik. Kan dat bij Fox?"

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik geloof niet dat er andere honden lopen.’ Fire zuchtte diep en wreef over zijn gezicht. ‘We weten niet wie er al bij Zebediah in het team zitten. Misschien is het wel een van mijn mensen en heeft die hem op de hoogte gebracht. Voor zo ver ik weet gaat hij niet out als hij zijn gave te veel gebruikt. Hij loop de helft van de tijd in een andere gedaante rond.’ Hij zuchtte diep. Maar wat ging hij dan doen? Hier de rest van de dag blijven zitten? Moest hij hem gaan zoeken? Als hij gelijk had en Zebediah hem had, dan waren ze niet meer in het bos. Dan kon Fire helemaal niets meer voor hem doen. Hij boog zijn hoofd en staarde naar het gras. ‘Maar als ik gelijk heb, is er verder niets wat ik voor hem kan doen.’ Hij kon hooguit Adams hulp inroepen, maar die jongen had officieel benieuwd nog niet eens zijn naam behaald en Fire had geen idee wat hij precies kon. Misschien wel helemaal niets.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een beetje onzeker stond het meisje in het bloemenveld. Boven haar zat onweer in de lucht, maar dat niet perse waar ze bang van was. Dit was een hallucinatie van Maaya, een levensechte. Vienna kon namelijk de bloemen echt ruiken, ze voelen als ze erdoorheen stapte. Het onweer denderde in haar oren en overstemde het geluid van zoemende bijen. Wat zou Maaya op haar afvuren? Vuur opnieuw, bijen die haar aanvoelen, geraakt worden door de bliksem? Ietwat nerveus liep ze rond, alsof ze daardoor het doel van Maaya met deze hallucinatie zou vinden. Toen de lucht opeens goud kleurde, dook het meisje ineen, bang voor de bliksemschicht, die niet kwam.
      In plaats daarvan kwamen er vliegende pony's uit de lucht vliegen, die om een of andere reden allemaal Yrla zijn gezicht hadden. Het zag er belachelijk uit, waardoor Vienna voor het eerst een voorzichtige glimlach op haar gezicht kreeg. Toen ze ook nog eens vals begonnen te zingen met de rauwe stem van Yrla hield ze het niet meer en kwam er toch een voorzichtig lachje over haar lippen heen. Ze ving een van de rozen op die pony-Yrla naar haar gooide en rook eraan. Het was net echt... De roos rook heerlijk. En ze voelde toch een lichte blos op haar wangen zakken toen ze de woorden verstond. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naar de dansende zingende pony-Yrla's. En ze wist heel zeker dat ze hem dit nog heel lang zou inwrijven.

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

"Ik zal mijn best doen, maar kan helaas niet beloven." Hij gaf een knipoog naar Jester, om toch een soort van luchtig af te sluiten en liep toen naar zijn eigen kamer.

---

It's never gonna happen, Guys.

Met Yrla's vertrek keerde ook de stilte terug in de kamer. Onyx was nog altijd buiten westen, Azumi lag stilletjes opgekruld in haar ijspaleis en Jester voelde niet de neiging om nu eens een lange monoloog te starten. Integendeel. Hij haalde een hand door zijn haren en liep naar de kast toe, waar hij een zachte fleecedeken tevoorschijn haalde. De kant van de kamer waar Azumi haar ijspaleis gebouwd had, voelde aan als maximaal 10 graden en de kou straalde door naar de andere kant. Gewikkeld in een deken zakte hij uiteindelijk in de rieten stoel neer die in de hoek van de kamer had gestaan en begon met wachten.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Wauw, Fire was wel heel erg aan het doemdenken. Fersephone keek hem een beetje ongemakkelijk aan. Ze wist niet zo goed of ze dit wel zo leuk aan hem vond. "Ik denk dat je geen gelijk hebt. Als Fox nu als hond rondloopt, dan is hij als hond sowieso te snel voor Zebediah en ruikt hij hem op een kilometer afstand. Kan me niet voorstellen dat Fox zelf Zebediah opzoekt. Er is vast iets anders gebeurd." Fersephone zuchtte. Ze had geen zin om weer terug het bos in te gaan. En ze had het idee dat Fox zich wel redde. De jongen zou echt niet zo dom zijn om weer recht in Zebediah zijn armen te lopen. Waarschijnlijk was het gewoon net als zij, misschien was hij ook wel wezen schuilen van de regen. Ze keek op naar Fire en zuchtte. "Laten we eerst even onszelf opfrissen. We zijn beiden moe en om eerlijk te zijn Fire, je stinkt echt verschrikkelijk," lachte ze zachtjes. Ze stond op. "Mocht Fox dan straks nog niet terug zijn, dan gaan we dan nog wel een keer zoeken." Ze hoopte dat dat hem beter liet voelen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire begreep dat hij overkwam als iemand die zich veel te druk maakte. Maar zij kende Fox niet en ze kende Zebediah niet. Ze mocht zich dan wel niet kunnen voorstellen dat Fox Zebediah zelf zou opzoeken, maar hij kon dat wel. Zeker nu hij hoopte dat Kris nog in leven was. Fox was makkelijk te manipuleren, dat was nu eenmaal zo. Als Zebediah iets van Fox wilde, hoefde hij Kris’ naam maar te noemen en hij zou als een hondje achter de jongen aanlopen. Toch gaf hij maar een knikje en kwam hij overeind. De smurrie was allang van zijn huid verdwenen, maar dat gold niet voor zijn kleding. Bovendien begreep hij dat Fersephone het zat was na al die tijd in het bos en dat ze naar haar afdelingsgenoten terug wilde. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en liet zijn huid afkoelen omdat het inmiddels nog maar heel lichtjes miezerde en hij straks toch zou gaan douchen.
      ‘Ik zie niet meer zo scherp door het gebruik van mijn gave,’ zei hij. ‘Dus ik weet niet precies hoe we moeten lopen zonder in het meer te belanden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya gaf het meisje een knipoog toen ze haar hand terugtrok en Vienna haar ogen opende, daarna stond ze op en verliet de kamer. Het was vroeg, nog een uur of zeven. Grote kans dat Onyx nog niet op krachten was. Zelf voelde ze zich immers ook een beetje wiebelig en hijgde ze lichtjes toen ze bovenaan de trap was. Toch zette ze door en liep naar de slaapkamer van Onyx toe. Hij kon er moeilijk wat op tegen hebben, toen zíj vorige jaar haar dieptepunt had bereikt, was hij ook doodleuk haar slaapkamer binnengekomen. Dus dat mocht ze best als een uitnodiging opvatten. Ze gooide de deur open. Jester zat in een bureaustoel en zijn hoofd schoot direct met een rukje omhoog. Onyx was zichtbaar nog in dromenland. En op het andere bed lag een ijskasteel.
      ‘Je verveelde je vannacht?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen aan Jester. Voordat hij kon antwoorden, kwam het mormel van Dezi opeens uit het kasteel vandaan en keek haar grommend aan. ‘Nee maar. Jullie beginnen al aan huisdieren. Een beetje voorbarig zou ik zeggen – al hoorde ik dat jullie vrijdag ook al bereid waren het huwelijksbootje in te stappen. Al is die nogal snel gezonken, hmm?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ah ze had dus gelijk gehad toen ze het gevoel kreeg dat hij haar niet zag. "Don't worry, ik breng je wel terug. Dat is wel het minste wat ik kan doen nu je de halve nacht op me gewacht heb toch?" Ze stond op en Fire volgde al snel haar voorbeeld. De hitte rondom Fire koelde iets af, maar toch keek ze ietwat onzeker naar hem. Hoe moest ze dit gaan doen? Met haar stem leiden kon wel erg lang gaan duren. En om nu een arm om hem heen te gooien was ook niet echt haar ding. Maar ze moest toch iets. "Kan ik je nu gewoon aanraken?"
      Toen je Fire knikte, pakte ze twijfelend zijn pols vast En trok hem zachtjes achter haar aan. Het veroorzaakte een lichte blos op haar wangen, waarvan ze blij was dat Fire hem nu toch niet zou zien. Zo dicht op Fire lopen en hem aanraken zorgde er echter wel voor dat ze het weer iets warmer kreeg en stiekem liep ze iets dichter op hem dan misschien nodig was. Gewoon om een beetje van zijn warmte te pikken. "Ik hoop dat ik zo een beetje kan slapen," zei ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was niet zo dat hij blind was. Hij kon niet ver kijken en daardoor de weg moeilijk bepalen, maar als Fersephone gewoon naast hem liep ging het prima. Het voelde alleen nogal lomp omdat te gaan uitleggen, dus hij knikte maar gewoon toen ze vroeg of ze hem kon aanraken. Misschien omdat hij dat stiekem ook wel wilde, al schoof hij die gedachte meteen weer aan de kant. Haar vingers voelden koel om zijn pols en de aanraking zorgde ervoor dat zijn eigen temperatuur weer ietsje omhoog ging. Hopelijk zou ze er niets van merken.
      ‘Gelukkig zijn we vandaag vrij,’ zei Fire. Een gesprek was goed – dat leidde hem af van die vingers om zijn pols en het idee dat hun bovenarmen soms langs elkaar wreven. ‘Of heb je veel huiswerk waar je vandaag aan wilde werken?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze rolde met haar ogen. Huiswerk, in het weekend. Nooit! Alleen als het misschien echt moest voor een toets die ze op maandag had. "Nope, ik maakt nooit huiswerk in het weekend. Mijn weekend is mijn weekend, geen school toegestaan. Bij hoge uitzondering voor een toets," zei ze dan ook. Misschien moest ze daarbij maar niet vertellen dat ze alleen het hoognodige maakte en dat ze een neus gekregen had voor de momenten wanneer docenten haar controleerde. Of ze jatte soms stiekem een werkboek van een andere Panther en pende wat over. Of deed met haar ogen dicht gewoon een aantal meerkeuzevragen beantwoorden. De docenten keken er toch niet serieus genoeg naar. Nou ja, de meeste niet. Het enige huiswerk wat ze altijd netjes af had was dat van Cackle, omdat ze zonder ook echt in de problemen kwam. "Dus ik heb nog de hele dag voor mezelf." Ze keek op naar Fire. "En jij? Had je plannen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

'Niet zo veel bijzonders,' zei hij. 'We moeten morgen een verslag inleveren voor geschiedenis en ik had beloofd die van de anderen na te lezen. Voor het geval onze cijfers ook meetellen bij de Zuivering.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Als de deur niet zo hard was open geknald, dan had hij misschien nog kunnen hopen dat haar naargeestige stem een nachtmerrie was. Maar helaas. Maaya stond in de deuropening in al haar akelige glorie en dat was het beeld waarmee hij deze dag mocht gaan beginnen. De adrenaline sputterde nog even na in zijn borst en hoewel Jester zeker niet ontspande, zag het er ook niet naar uit dat hij meteen in actie hoefde te springen.
      "Oh, fuck off," verzuchtte hij en duwde zich overeind uit de stoel. Een snelle blik naar achteren vertelde hem dat Onyx gelukkig door Maaya's luide binnenkomst heen was geslapen en ook dat het pas net over zevenen was en daarmee veel te vroeg voor wat dan ook. "Heb je nooit gehoord van weekeind? Uitslapen?" Jesters blik gleed naar een grommende Azumi en zijn lippen krulden om in een halve glimlach. Die had in ieder geval meteen door dat Maaya foute boel was. Zijn waardering voor het draakje steeg weer eens een paar treden en hij was het al voorbij dat hij haar de afschuwelijke kou van het kasteel had vergeven.
      Jester richtte zijn blik weer op het meisje. "Tenzij je nu mij komt vertellen dat ik op het punt sta om dood te gaan, vind ik dit echt onnodig," merkte hij op, terwijjl hij naar haar toeliep en zijn armen over elkaar sloeg. Ze was in de deuropening blijven staan en hij schoof (misschien niet subtiel, maar dat was het plan ook niet) nu tussen haar en de rest van de kamer in. Tussen haar en Onyx in. "Wat moet je?"
      Hoe ben je binnengekomen?
      Ben je alleen?
      Wat zég je dat je komt doen en wat wil je echt?
      Waar heeft Yrla je gebracht gisteren en hoe zorgt dat ervoor dat je nu zo vroeg hier op de drempel van mijn kamer staat?
      Al die vragen volgden de ene op die hij hardop gesteld had, maar bleven (voor nu) alleen nog in zijn hoofd en onbeantwoord. Het meisje voor hem zag er nog steeds witjes uit —meer dan normaal— en gezond viel het niet te noemen. Maar ze stond rechtop en was in staat irritante opmerkingen te maken en Jester vond het ergens toch oneerlijk dat zij dat wel kon en Onyx niet.
      Misschien dat hij iets meer gestresst zou moeten zijn dat ze hier zomaar verschenen was, maar als ze hem opgefokt wilde hebben moest ze toch echt eerst iets meer haar best doen, of over een uurtje of vier maar terugkomen. Het was veel te vroeg voor bullshit en fuckery en zodra ze vervelend begon te doen zou hij haar de deur uitbonjouren met zijn gave, zonder twee keer met zijn ogen te knipperen. Hij had bijna zijn vr- Onyx verloren vannacht, hij verdiende een fucking pauze. Het kon hem de reet niet schelen wat ze zich nu weer in haar hoofd gehaald had, ze wachtte maar tot het een degelijk uur van de dag was om hen te terroriseren. Ze had twintig seconden en als er binnen die tijd geen dankjewel-voor-het-redden-van-mijn-leven uitkwam, was hij er wel klaar mee.

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 18:07 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ai, dat hoopte ze niet. Niet dat ze zelf het probleem was. Ze haalde prima cijfers. Ze was geen strever zoals Merrin, maar ze faalde ook niet zoals Yrla soms. "Ik hoop het niet," zei ze dan ook. "Al denk ik dat bij ons het niet een heel groot probleem zou zijn."
      Ze liep een beetje ongemakkelijk, met haar hand om zijn pols. Ze moest haar arm erdoor in een vreemde positie houden. En ze merkte aan zichzelf dat dit eigenlijk net niet was wat ze wilde. Ze wist alleen niet of ze het aan durfde om gewoon zijn hand te pakken. De gedachte alleen eraan al veroorzaakte een nieuwe blos. Ah, fack jou, phone. Doe niet zo moeilijk! Als hij het niet wil, merk je dat vast wel, weet je ook waar je staat op het moment. Wees niet zo'n watje! . Ze was gefrustreerd met zichzelf, vooral met haar onzekerheid. En dus overschreed ze zonder na te denken haar eigen schaamte, liet haar hand zakken en verstrengelde haar vingers met die van Fire.
      Ze keek even naar Fire op. "Hoeveel kan je nu zien eigenlijk?" Vroeg ze nieuwsgierig.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 18:41 ]

---

It's never gonna happen, Guys.