[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Ja." Jester bleef even stil en draaide de brief nog eens om. De stilte groeide verder en hij probeerde het nog eens bij het stemmetje met de handig gekleurde bolletjes wol met de vraag om die uitslag over zijn emoties, maar het deurtje in zijn hoofd bleef potdicht en de emoties een chaos waar hij begin en einde niet meer uit ontwarren kon. Wat moest hij nou? Het was niet alsof er een crash-course bestond voor het praten met je ex die je bespeeld en gedumpt had maar daar achteraf toch spijt van had en het alleen maar deed omdat 'ie zelf zo'n fucked up leven had en daarom nu zelfmoord gepoogd had te plegen. Jester was ook alleen maar aan het improviseren.
      Hij keerde het velletje weer ondersteboven. "Scary Vibes," begon hij daarna, in een soort vlaag van vastberadenheid en valse moed en hoop. "Kijk me aan. Alsjeblieft."

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 23:10 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Nee.’
      Het klonk zacht. Zwak. Want die nickname deed zijn ogen vollopen met tranen. Hij was als de dood dat hij zou gaan janken als hij Jester nu aankeek. Hij had het allemaal zo goed uitgedacht, had Jester nooit meer hoeven aankijken en nu lagen al zijn plannen op de schroothoop en wist hij niet meer wat hij met zichzelf of met iemand anders aanmoest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Nu boog Jester zich wel naar voren (valse hoop en vastberadenheid, going at it again) en legde zijn hand op Onyx' arm. "Jawel. Want ik wil heel zeker weten dat je het volgende hoort. Heldere communicatie enzo." Hier zou hij hebben gegrinnikt als de situatie niet was hoe hij was. "Daar zijn we niet zo goed in."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ónyx was daar niet zo goed in. Het zat hem dwars dat Jester dacht dat het aan hem lag. Tenslotte had Jester met niemand anders communicatieproblemen. En Onyx communiceerde amper met anderen. Hij wist dat hij Jester meer verschuldigd was dan een brief en dus draaide hij zich om. Hij kwam half op zijn hand terecht. Die wilde hij wegtrekken, maar er gebeurde niets. Nu pas werd hij zich bewust van het feit dat het doof aan voelde. Ongemakkelijk schoof hij iets naar achteren, zijn hand lag als een nutteloos stuk vlees naast hem.
      Er was in elk geval nog één lichaamsdeel dat hij wél naar het hiernamaals had geholpen. Met een beetje mazzel viel de rest straks ook nog uit. Met tegenzin richtte hij zijn hoofd op, al hield hij zijn blik op de hand op zijn bovenarm gericht. Zo weinig gevoel als er in die hand zat, zo heftig leek de huid onder Jesters aanraking te sputteren. Even schoot zijn blik naar die van Jester, maar daarin kijken zorgde alleen maar voor een doffe pijn in zijn borst.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester had half-en-half verwacht dat de jongen simpelweg zijn hand van zich af zou schudden, of er misschien zelfs naar zou slaan. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan draaide Onyx zich daadwerkelijk om en het kostte even een paar seconden om die gebeurtenis te kunnen verwerken. Voor heel even was zijn blik zelfs omhoog geschoten, hoewel die nu bleef rusten op Jesters hand.
      Wel, hij had de aandacht die hij wilde. Nu nog iets... goeds ermee doen.
      Wat was goed dan?
      Iets waardoor hij zich straks in ieder geval beter ging voelen. Zij allebei.
      Iets wat die verdomde pijn eens de deur kon wijzen.
      "Gisteren heb je mijn hart gebroken. Op de meest wrede manier die ik me kan indenken."
      Ja. Wauw. Goed begin, man.
      "En toch houd ik nog steeds van je." Halverwege die zin hield zijn stem het niet meer vol en brak. Het erge was ook gewoon dat het waar was. Hij leerde er verdorie niet eens iets van. De hele reden dat hij compleet in de crisis-mode zat, de hele avond sinds hij wist in welk gevaar Onyx verkeerde, was omdat hij verdomme nog steeds van hem hield. Ondanks álles. "Je was nooit een project voor me," ging hij verder, een oorlog beginnend tegen de tranen achter zijn ogen. Zijn stem had hij ondertussen maar opgegeven."Geen disfunctionerend familielid, niet iets dat ik moest fixen. Ook geen last— je was mijn vríend, man."
      Hij keek naar Onyx gezicht en wilde dat hij kon ontkennen dat hij zijn spieren aanspande om weg te kunnen schieten als dat nodig was na de volgende worden die hij ging zeggen. Iets met openrijten enzo, toch? In ieder geval was het geen liedje.
      "Mijn leven is niet beter zonder jou erin. It fucking sucks."

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 23:54 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij houdt nog steeds van me.
      Onyx kon er met zijn hoofd niet bij. Hij wist dan ook niet wat hij moest zeggen. Toen Jesters stem brak, brak er ook iets binnen in hem. Hij had zijn vriend zo vreselijk veel pijn gedaan – en toch geloofde Jester dat hij niet zonder hem kon.
      Onyx geloofde dat niet echt. Jester had nu nog een gebroken hart, maar uiteindelijk zou hij wel aan Onyx’ afwezigheid gewend zijn geraakt. Misschien dat hij dit alleen maar zei omdat hij wilde dat Onyx zich onmisbaar voelde, zodat hij er niet alsnog een einde aan zou maken.
      Na een korte aarzeling bracht hij zijn linkerhand naar zijn schouder, legde hij hem over die van Jester en gaf een kneepje. Wat moest hij nou zeggen? Hij voelde zich verscheurd. Aan de ene kant wilde hij zó graag proberen de scherven bij elkaar te rapen en kijken of ze hun vriendschap nog konden lijmen en anderzijds wíst hij gewoon dat dit niet de laatste keer was dat hij de jongen keihard is gekwetst.
      ‘Je moet me loslaten, Kleintje.’ Er rolde een traan langs zijn wang. Die wilde hij bruusk wegvegen, ware het niet dat zijn hand nog steeds dienst weigerde. ‘Ik had je hiervoor gewaarschuwd, al snap ik dat jij niet kon bedenken dat iemand zo… vernietigend kon zijn. Maar nu weet je het.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry en ik-laat-je-nooit-alleen-liedjes stouw ik een mes in je borst en ik rijt je open als een fucking vis.
      Heel geruststellende flashback, man. Echt, thanks hiervoor.
      Onyx' hand op de zijne zond een tinteling door zijn arm, maar de vlinders in hun racecarts hadden eindelijk eens een grammetje gezond verstand en bleven uit. Voor het eerst sinds maanden. Jester meende het wat hij gezegd had. Dat hij, ondanks alles, nog steeds van Onyx hield. Daar was hij al een hele tijd geleden mee begonnen en dat hield ook niet zomaar op. Maar na langer dan vijf jaar een kamer met hem te delen, was het Onyx dan toch gelukt. Jester was bang voor hem.
      Bang voor de volgende zin die hij zou uitspreken, voor de volgende beweging die hij maakte, voor de volgende consequentie die zijn daden zouden hebben. Als Onyx zou opstaan met de bedoeling hem een knuffel te geven, zou Jester achteruit deinzen. Great. En dan iemand blijven vertellen dat je toch nog van hen houdt, alleen een beetje van een afstandje. Tragisch, dat was het.
      "Dat ik van de ene op de andere dag een post-apocalyptische wereld in ben gehuppeld, is mijn probleem," schoot Jester terug. "Dat zei ik al tegen je op het muurtje voor de school toen je voor de eerste keer het in je domme kop haalde om me zo te willen beschermen." Of hij het nu bewust deed of niet, maar dat antwoord was geen 'ik-laat-je-nooit-meer-alleen'. En al helemaal geen liedje. Jester beet op zijn lip en zocht naar de juiste woorden. De dingen die hij wel kon zeggen, zonder dat zijn hele lichaam op scherp stond en hij zich rot zou schrikken zodra Onyx één keer te snel bewoog.
      "Luister, ik- ik weet dat Maaya een gat ter grootte van China in je zelfbeeld geslagen heeft." Jester liet zijn blik nu ook rusten op hun beide handen, want hij had een punt om te maken en daar ging wel even een verhaal aan vooraf en hij hield het niet vol om Onyx de hele lengte daarvan aan proberen te kijken. "Je schreef zelfs in je brief nog dat je het eigenlijk niet kon geloven dat mijn vriendschap echt was. Dude, je geloofde niet eens dat ik op jou verliefd kon zijn nadat jíj me ernaar vroeg en ik het recht in je gezicht toegaf. Waarom zou ik immers? Jij bent het maar. Voor jou tien anderen, die stuk voor stuk beter zouden zijn dan jij. Toch?"
      Het was pijnlijk om te zeggen, vast nog pijnlijker om te moeten horen, maar het was waar.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het kwam heus niet alleen door Maaya. Het kwam meer doordat hij psychisch gewoon niet in orde was, gewelddadig was en omdat pijn – aan anderen of zichzelf – de eenvoudigste manier was om met dingen om te gaan. Zijn zelfbeeld was laag omdat iedereen hem jarenlang links had laten liggen. Niet alleen Maaya. En ook niet dóór Maaya – het kwam gewoon door wie hij was. Met of zonder Maaya. Ook Jester had pas interesse gekregen toen andere opties waren weggevallen. Hoe hij het ook wendde of keerde, zo was het gewoon. En dat begreep hij maar al te goed, want daar had hij het zelf naar gemaakt. Hij trok zijn hand weer van die van Jester af. Dit waren geen dingen waar hij over wilde praten, die hij wilde uitleggen.
      ‘Ik geloof dat je verliefd op me was,’ bromde hij en hij draaide zijn hoofd weer zo dat hij naar het plafond kon staren. ‘Dat betekent niet dat ik het kan begrijpen. Natuurlijk zie ik heus wel in dat we goede gesprekken hebben, dat we gelachen hebben samen. Maar ik snap niet dat het opweegt tegen alle shit. En dat zou het ook niet moeten doen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Niet? Voor mij was het meer dan alleen een goed gesprek, Scary Vibes. Zonder jou was ik een klier en een pestkop, die de afgelopen vijf jaar weinig anders heeft gedaan dan lopen kutten met de naamlozen en stomme grappen uithalen waar niemand wat mee opschoot. Frankly meer Madcap dan de wereld gebruiken kon. Mét jou? Toen was ik iemand die besloot Merrin te helpen zijn naam te halen. Die leider werd van onze afdeling en een verbond met de Lions heeft gestart. Ik denk niet dat die Zuivering me ook maar iets had kunnen schelen als ik niet met jou had opgetrokken. Dan waren we nu de helft van onze afdeling al permanent kwijt en deelde Dezi nog steeds de lakens uit. Dat is pas een horror verhaal."
      "Met jou werd ik heel iemand anders en eerlijk gezegd is die gozer een stuk leuker dan Madcap. Misschien viel ik pas op je terug toen Yrla verdween, maar ik had evengoed naar iemand anders kunnen trekken. Dat deed ik niet." Jester trok de deken weer omhoog tot over zijn schouders. Half wilde hij zich weer opkrullen in de stoel, maar hij durfde eigenlijk niet. "Herinner je je vorig jaar?" ging hij zachtjes verder en deed zijn best om er niet aan te denken dat hij nog steeds ieder moment verwachtte te moeten opspringen.
      "Na je eindbattle met Maaya? Als ik Dezi zo tegengekomen zou zijn, of Fersephone, of iedere willekeurige Lion die je je maar kan indenken, zou ik ze uitgelachen hebben en verder zijn gelopen." Aardig- nee. Maar met het goede voorbeeld van Ryan en de (om eerlijk te zijn) ophitsende factor van Yrla erbij, was Jester echt geen leuke gast, de jaren hiervoor. Merrin had met een reden echt een hekel aan hem gehad. "Toen deed ik bij jou al anders dan bij de rest. Dat is echt niet- pas sinds de Zuivering zo, of sinds Yrla's verdwijning.
      Het voelde alsof hij dit al veel eerder had moeten zeggen. Anderen hadden dit met sociale signalen misschien wel op kunnen pakken, of in ieder geval een beetje. Onyx niet. Dikke kans dat niets hiervan ooit bij hem was opgekomen.
      "En wat ik nu zonder jou ben? Out of control. Vanochtend deed ik zo kut dat ik Fox aan Zebediah deed denken, vanmiddag heb ik het vertrouwen van Adam volgens mij flink aan gort geholpen en het scheelde heel weinig of ik zou het niet eens gemerkt hebben dat Romeo zijn façade heeft laten vallen en Fayr bijna van het dak geduwd heeft. Ik- ik heb je nodig om mezelf te kunnen zijn, oké? En alle shit- welke shit? Als we ruzie hebben? Dat komt door Maaya, of Dezi, of Tony, of gewoon de volgende klootzak die het weer op ons gemunt heeft. Ik houd van je. In welke fucking bui dan ook."

[ bericht aangepast op 30 juli 2020 - 12:31 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had het er nooit bij stilgestaan, dat Jester behulpzamer was geweest dan hij bij anderen zou hebben gedaan. Zijn laatste woorden raakten hem hard – en toch was hij het niet overal mee eens. Dat hij zich vandaag kut had gedragen, kwam puur doordat Onyx zijn hart de dag ervoor verbrijzeld had. Iedereen zou zich daardoor kut gedragen hebben en Onyx had zichzelf zelfs bij iedereen vandaan gehouden omdat hij anders niet voor de gevolgen kon instaan.
      Hij keek Jester weer aan en zuchtte vermoeid. ‘Ik weet dat je van me houdt. Maar misschien is dat juist wel de reden dat je me moet loslaten. Het werkt niet, Jes. We hebben het geprobeerd, ondanks dat ik mezelf niet vertrouwde. En dat wantrouwen in mezelf was terecht, want ik heb je zo erg gebroken dat mensen je op Zebediah vonden lijken. Het tegenoverstelde van wie je bent. Zie je dan niet in dat ik dat niet meer wil?’ Hij sloot zijn ogen even, de vermoeidheid begon aan hem te trekken. ‘Ik wilde niet meer leven omdat ik bang was dat ik je nóg meer pijn ging doen, doordat je me zou haten en ik niet met die pijn kon omgaan. Jij hebt me nu bewezen dat je zelfs na wat ik gister deed nog van me houdt. Dat maakt die angst ietsje kleiner, maar jij blijft die angst wel triggeren. Ik heb je nodig om niet helemaal sociaal geïsoleerd te raken en we moeten gewoon over belangrijke dingen kunnen praten, maar ik denk echt dat je voor de andere dingen… iemand anders moet zoeken. Gewoon – om je vrije tijd mee door te brengen, om dingen mee te delen. Want al die dingen die je net opnoemde, die gingen niet mis omdat ik niet bij je was. Die gingen mis omdat ik je op je ziel had getrapt.’
      Hij merkte dat hij nerveus werd van de stilte die daarop volgde. Hij hoopte dat Jester het snapte. Op deze manier kon hij zichzelf nog een kans geven zonder dat hij helemaal de handdoek in de ring wierp – zelfs al had hij geen flauw idee hoe hij dat zonder Jester moest klaarspelen. Maar constant bang zijn om zijn vriend pijn te doen, dat wilde hij niet. Niet na alle heftige ruzies die ze de afgelopen twee weken hadden gehad en die steeds iets meer in Jester en hemzelf kapotgemaakt hadden. Als ze nu weer samen probeerden door te gaan, hun hechte band probeerden terug te krijgen, was hij bang dat het alleen maar erger misging. Net zoals het bij Maaya en hem van kwaad ot erger ging.
      ‘Wat ik jou heb aangedaan is vreselijk en het zal je tijd kosten om daarvan te helen. Nu zit je nog in een soort roes dat je me moet overhalen om te blijven leven, maar de boosheid en de pijn komen echt wel weer terug en ik ken mezelf – ik voel dat niet aan, ik zal niet op mijn woorden letten en de switch op het moment zelf ook niet begrijpen en voor je het weet roep ik weer allerlei afgrijselijke dingen.’

[ bericht aangepast op 30 juli 2020 - 13:29 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester bleef een lange tijd stil na Onyx' woorden. Echt iets om terug te zeggen had hij niet. Het was een vreemde mengeling tussen opluchting en teleurstelling die hij niet helemaal thuis kon brengen. Hij hield van Onyx, maar hij wilde niet terug naar hoe het was. Niet naar hun relatie en ook niet naar de enorm hechte vriendschap die het daarvoor geweest was, met allesverslindende kussen tussendoor. Dat wilde hij niet. Durfde hij niet. Wat dat betreft had Onyx gelijk. Als de crisis straks was afgewend, zat hij nog steeds met zijn pijn en hij wist niet zeker of hij er wel bij Onyx bij terecht wilde. Hij was bang dat het antwoord 'nee' zou zijn en het alternatief helemaal niemand.
      "Oké," zei hij na een tijdje. Zijn stem klonk moe en zo voelde hij zich ook. "Dus wat nu?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dit was precies wat Onyx wilde – en toch deed het fucking veel pijn toen Jester instemde. Het was het beste, hield hij zich voor. Maar waar hij donderdag nog had geloofd dat hun relatiebreuk tijdelijk was, was hij nu bang dat hun héle vriendschap nooit meer het daglicht zou zien.
      Maar voor Jester was het het beste. Daar was hij van overtuigd.
      Hoe hij zelf de boel op orde moest krijgen, daar had hij nog geen idee van.
      ‘Nu?’ herhaalde hij. ‘Nu wil ik voor ik weer ga pitten weten wat de fuck Dezi’s mormel in mijn bed doet.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Nee- ik bedoelde tussen ons. Gewoon... kamergenoten?" Voor nu negeerde hij de opmerking over Azumi maar even en hij hoopte maar dat Azumi zelf dat ook even kon volhouden. Eerst had hij behoefte aan duidelijkheid- een label waar hij mee werken kon.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

'Misschien,' zei hij aarzelend. 'Of misschien dat Yrla zijn kamer wil delen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Als jij graag bij hem wil gaan liggen, be his guest. Hij snurkt."
      Als Fox hierbij was, had dat hem vast een grinnik opgeleverd.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.