[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Het spoortje humor ontging Onyx. 'Ik zal het morgen voorstellen.'
Hij snapte wel dat Jester zijn kamer niet wilde opgeven, maar Onyx geloofde niet dat de jongen werkelijk een goede nachtrust zou hebben, twee meter van iemand af die gedreigd had hem open te rijten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester trok een wenkbrauw op. "Jouw feestje..." Hij kwam overeind en deed een stap bij het bed vandaan, waardoor zijn blik op Azumi viel. "Ohja. Dezi is terug." Hij hing de deken over zijn arm en keek Onyx weer even aan. "Niemand weet waarom. Haar geheugen is ze kwijt— compleet gewist. Na overleg met de rest en met Fire slaapt ze bij de Lions voor de komende week, Azumi blijft 's nachts bij mij. Vandaar je bed. Zo kan Dezi niet alsnog 's nachts transformeren. Om ervoor te zorgen dat de Rhino's niet konden kutten met de waarheid, heb ik haar in grove lijnen verteld wat er maandag is gebeurd. Ze leek geschokt- wat toch goed nieuws lijkt, dat ze het niet redelijk vond ofzo, maar we kijken het nog even aan. Vannacht heeft ze zelfs geholpen. Met jou. Azumi was de eerste die je vond en heeft waarschijnlijk je leven gered. Slaap lekker."
      Jester deed een poging tot een soort glimlach en trok de stoel daarna terug naar het bureau, waar het leeslampje nog altijd brandde. Hij trok een kladblok uit de la en krulde daarna met deken, pen en zijn eerdere notities weer op in de stoel. Hij zat met zijn rug naar de kast toe, zodat hij Onyx van opzij in de gaten kon houden. Vermoeidheid trok aan zijn lichaam, maar slapen deed hij toch niet. Er moest iemand wakker blijven voor Onyx en hij had zelf nog bergen emotionele shit om uit te mogen pluizen.
      All-nighter, here I come.
      In ieder geval had hij toen met Fox al wat slaap kunnen pakken.

[ bericht aangepast op 30 juli 2020 - 15:29 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Slaap lekker.
      Jester toonde hem dan wel een soort glimlach, maar zijn toon had iets bitters. Het voelde sowieso als een hele omslag toen hij het verhaal over Dezi oprakelde, wat hij op zo’n manier afsloot dat Onyx niet eens kon reageren. Was dat voortaan hoe hun contact zou verlopen? Het klonk nu al koud. Maar misschien hoorde dat er wel bij, als je geen vrienden meer was. Hij wist het niet. In wezen had hij geen enkel idee hoe hij nu ánders tegen Jester zou moeten doen dan voorheen, behalve door meer afstand te houden en niet onnodig tijd met hem door te brengen. Met een onderdrukte zucht draaide hij zich op zijn zij en staarde naar de muur. Of het nou was wat hij wilde of niet – het maakte het niet makkelijker of minder pijnlijk. Het voelde zelfs een beetje alsof Jester zijn facade weer had laten zakken. Onyx leefde nog, wekte niet de indruk dat hij weer een mes langs zijn pols zou halen – verdere bezorgdheid was dan ook niet nodig. Jester had zijn plicht weer gedaan.
      Hij probeerde zijn gedachten een andere kant op te sturen, maar de omslag in Jesters toon maakte hem weer aan het twijfelen. Zelfs al was er niets om over te twijfelen want ze wáren geen vrienden meer. Niettemin verlangde hij nog wel met hart en ziel naar die verbinding die er net nog was geweest. Zijn ademhaling werd zwaarder terwijl opnieuw de tranen in zijn ogen prikten. Hij wist helemaal niet hoe hij dit alleen moest doen. Dit kón hij ook gewoon helemaal niet. Wat was hij aan het doen? Zichzelf en Jester beloftes doen die hij nooit kon waarmaken? Hij kneep zijn lippen op elkaar.
      Je hebt er eerder in je eentje voorgestaan. Je kunt dat opnieuw.
      Hij herhaalde en herhaalde het in zijn hoofd, maar de overtuiging bleef uit. En dus stuurde hij zijn gedachte de andere kant op. Dezi was terug. Zonder geheugen, dat wel. Hoe zou Adam zich voelen? Kwamen zijn flashbacks terug? Kon hij nog wat voor hem betekenen of had hij nu genoeg aan Merrin?
      Hij voelde zich ontzettend nutteloos. Jester had zijn leven zin gegeven, leek het wel, en nu viel dat nut weg en begon hij toch weer in stilte te wensen dat hij gewoon dood was gegaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Uiteindelijk lag het kladblok er alleen maar voor de vorm. Er zat een knoop in zijn maag, die langzaam was gaan groeien sinds Onyx zich weer op zijn zij had gedraaid en was gaan slapen. Had niet eens iets gezegd over Dezi— hoewel Jester de 'slaap lekker' er misschien ook wel te snel achteraan had gegooid om daar ruimte voor over te laten. Wist hij veel. Straks waren ze niet eens kamergenoten meer omdat Onyx liever bij Yrla sliep. Hij had dan wel gezegd dat ze af en toe best nog diepe gesprekken met elkaar konden hebben, maar als ze niet eens vrienden waren... hoe kon dat dan?
      Zijn ogen prikten en hij dook nog een stukje verder in elkaar. Onyx leefde nog, maar het voelde evengoed nog steeds alsof hij de jongen kwijt was. Een doffe pijn had zich in zijn borst genesteld en met dat Onyx' ademhaling steeds regelmatiger werd, voelde Jester zich meer en meer alleen. Echt alleen. Er was niks meer om uit te praten, geen hoop dat het ergens nog een beetje goed kon komen; dit wás het uitpraten.
      Geëindigd bij de conclusie dat ze straks niet eens meer kamergenoten zouden zijn. Zo goed als vreemden. Hij moest maar iemand anders vinden om zijn vrije tijd mee door te brengen. Niet meer met Onyx. Niet meer met Yrla. Ja, het leven zat hem echt mee. Misschien dat Fox het niet al te erg vond om wat vaker af te spreken. Films kijken enzo. En verder...
      Verder wilde hij over het toekomstbeeld van hemzelf in zijn eentje niet nadenken, want daar werd hij hondsdepressief van. Dus in plaats daarvan haalde hij zijn iNet tevoorschijn en stuurde een kort berichtje rond naar alle Panthers dat Onyx was bijgekomen en nu sliep. Hij zond het bericht ook naar Fire en opende als laatste de conversatie met Fox. Die wist het natuurlijk al, dat Onyx wakker was geworden, maar die zou toch controleren of iedereen thuis was gekomen? Hij had nog niets gehoord, tot nu toe en het zat hem net niet helemaal lekker.

Hij slaapt nu weer.
Waren alle meiden inderdaad terug?

-J


Jester drukte op verzenden en stopte zijn iNet weer ergens tussen de stoel en hemzelf. Hij had het ding nu op trillen gezet, zodat als Fox zou antwoorden, Onyx er niet van wakker zou schrikken. Met de deken stevig om zich heen, zakte Jester uiteindelijk ook langzaam weg in een lichte slaap. Om de zoveel tijd schrok hij weer even wakker als er buiten een geluid klonk, maar nooit echt lang.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 14:33 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla
- Voor fester en Jenyx-

"Dat weet ik ook wel," zei hij zachtjes. Hij luisterde naar hoe Jester verder zijn vraag beantwoordde, wat hem lichtelijk verbaasde. Jester was in het verleden wel eens open tegen hem geweest, maar nooit zo open. Misschien was hun vriendschap dan toch nog niet zo koud geworden dat ze niet meer met elkaar konden praten en elkaar vertrouwden. Misschien konden ze het wel als vanouds weer opbouwen, door weer echte vrienden te worden. Misschien kon de afwezigheid van Onyx hen wel dichter bij elkaar brengen. Ze zouden gewoon weer lol gaan trappen, op een andere manier, maar lol. Hij keek naar het verdrietige gezicht van Jester. Zijn blik sloeg bij hem in als een bom. Zijn woorden nog veel erger.
      De moed zonk Yrla direct weer in zijn schoenen bij het horen van die woorden. Zijn laatste zin wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Hij wilde zo graag schreeuwen dat hij echt was, dat hij hier zat voor zijn vriend, midden in de fucking nacht, terwijl iedereen op een oor ging liggen.
      Yrla had altijd tegen Jester op gekeken, maar om de jongen nu zo verslagen te horen. Het deed hem verschrikkelijk veel zeer, maar hij wist niet wat hij ermee moest. En dat vond hij nog wel het ergste. Met de oude Jester had hij geweten hoe hij moest handelen, hadden ze ook wel elkaar gesteund als het nodig was, zeker toen ze gingen proberen hun herinneringen terug te halen. Toen Jester erachter was gekomen wat zijn ouders gedaan hadden, toen was hij ook verslagen geweest. Maar op dat moment was er geen breuk in hun vertrouwen en Yrla zag nu ook wel in dat dat oude vertrouwen hij sinds de verwijdering van hun herinneringen nooit meer terug had gekregen, wat nu al twee jaar terug was eigenlijk. En in die tijd was het vaak echter wel met een lolletje voorbij en klaar. Yrla voelde tranen van machteloosheid langs zijn ogen prikken. Bij iedereen wist hij hoe te handelen, behalve bij zijn voormalig beste vriend.
      Bij Fersephone moest hij gewoon 'kut' roepen, des noods wat slopen en nog meer scheldwoorden, als ze wilde praten dan deed ze het zelf wel en dan was het klaar. Bij Vienna was het vooral luisteren en veel knuffels, de negatieve gedachten tegen praten.
      Voor het eerst zag Yrla echt de Jester die hij geworden was, niet zijn oude vriend die hij al maanden miste. En met een schok besefte hij dat die persoon niet meer bestond, alleen nog in een paar fucking herinneringen waarvan hij nu wenste dat hij ze niet terug had. Yrla schraapte zijn keel en wendde zijn blik af, zodat Jester zijn machteloosheid niet kon zien.
      "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen," bekende hij eerlijk. In zulk soort gevallen kon je maar beter eerlijk zijn. "Ik ben er nog. Ik ben echt. En ik weet dat we de laatste tijd niet lekker gingen, maar ik doe echt mijn best." Zo, had hij het toch gezegd. Hij deed zijn best toch? Dit gesprek, zijn zoektocht, zijn steun voor het plan, hun gesprek van laatst, het free runnen. Het was nog niet veel, maar een begin, niet waar? Hij wist niet wat Jester nog meer van hem kon vragen. "De school is echt, het feit dat je alle Panthers achter je hebt staan. Dat ze luisteren naar je leiding. Dat je Merrin en Adam hebt geholpen. Net zoals je mij weer terug op de aardbodem hebt geholpen." Zodra de eerste zin eruit was, was Yrla op dreef. "Je hebt een bondgenootschap met de Lions gesloten, misschien wel de kans gecreëerd om tussen beide houses nieuwe vriendschappen te laten ontstaan. Dat is echt, Jester. Of Onyx nu deel uitgemaakt heeft van dat proces of niet. Je hebt het wel voor elkaar gekregen."
Yrla keek even neer op de slapende Onyx.
"Geef het tijd, Jes. Vooral jezelf. Als Onyx wakker wordt, kan hij zichzelf vast uitleggen. En er zijn dan denk ik twee dingen die kunnen gebeuren. of Onyx blijft zijn vervelende zelf en gaat op hetzelfde pad verder of die lul opent eindelijk zijn ogen en gaat eraan werken." Een lichte woede stapel de zich nu onder zijn huid op. Hij keek even met een kleine glimlach naar Jester. "Maar wat er ook gebeurd Jester, jullie zijn allebei niet zo alleen als jullie denken."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox bleef voor een van de deuren in de meisjesvleugel staan en klopte aarzelend aan, heel hard hopend dat het niet Vienna was die zou opendoen. Hij moest echter controleren of de meiden terug waren en wie er ook opendeed, hij zou vragen of zij de andere twee kamers zachtjes kon controleren zonder anderen wakker te maken. Een beetje nerveus wipte hij op zijn tenen. Na alle verwijten die ze vandaag naar zijn hoofd had geslingerd, zat hij er niet echt op te wachten dat ze hem dit ook nog kwalijk nam. Maar hij deed het voor Jester, nam hij zich voor. Hij wilde gewoon weten of iedereen in orde was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was best awkward geweest. Twee jongens die pasgeleden nog hevig verliefd waren geweest, hadden elkaar gekwetst en het nu een soort van uitgepraat zonder dat ze wisten dat er een derde persoon bij was die alles kon horen. Ze had met beiden te doen. Ze kon zien, horen en vooral vóélen dat de twee van elkaar hielden en dat de oplossing die Onyx had aangedragen voor hen beiden een teleurstelling was. Beide jongens kende ze al een lange tijd. Ze kende Onyx’ chagrijnige buien, de vele keren dat hij zich afzonderde en het contact dat hij altijd had afgehouden. Jester had ze zien groeien van een jongen die gepest werd naar een jongen die zelf pestte. Op de een of andere manier hadden ze elkaar gevonden. Hun verschillen maakten waarschijnlijk een sterk front van hen, al kon ze zich goed voorstellen dat het soms ontzettend moeilijk was. Maar goed. Zelf was ze verliefd op een jongen die dacht dat ze een beest was, dus het was nog altijd minder hopeloos dan haar eigen situatie. Zij kónden in elk geval nog communiceren, al ging het soms met moeite. Haar gedachten dwaalden af naar Yrla. Stel dat ze er ooit in slaagde om terug te veranderen, wat zou dan het eerste zijn dat ze tegen hem zou zeggen? Ze had het idee dat ze hem zo goed kende en hij kende haar helemaal niet. Waarschijnlijk sloeg ze dicht. Ze vond zichzelf niet het type dat dichtsloeg, maar ze had gezien hoe Fox zich dagenlang moest voorbereiden op een simpel ‘hoi’ wat hij vervolgens negen van de tien keer nóg niet kon zeggen. Ze had dan ook niet al te hoge verwachtingen van haarzelf, ze had tenslotte al in geen zes jaar tegen iemand gepraat. En als het zo doorging, zou ze nooit meer met iemand praten ook.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ja— Dat weet ik—" Jester probeerde Yrla nog te onderbreken, maar de jongen preekte er aan één stuk door op los en zelfs Jester kreeg er niet fatsoenlijk een speld tussen zonder de jongen midden in een woord te moeten onderbreken. Hitte begon te kolken in zijn maag— eindelijk weer eens een emotie die hij kon herkennen en plaatsen. Een welkome afwisseling van de rest. Irritatie. Het frustreerde hem dat Yrla hem niet begreep en dat hij moest uitleggen wat hij bedoelde. Onyx had hem er gisteren compleet ingeluisd en Jester was met open ogen in de val gelopen omdat hij de leugen niet gezien had, en Yrla dacht dat hij op het punt stond zijn verstand te verliezen omdat hij niet meer wist of de grond onder zijn voeten eigenlijk wel bestond?
      Nee, Maaya's hallucinaties waren een heel stuk praktischer. Onyx' nachtmerries waarschijnlijk ook. Hij was voor hen beiden gaven niet bang, want die kon hij aan. Zonder, dat was de ware nachtmerrie.
      Yrla kwam ondertussen aan bij het Onyx-deel van het gesprek en ongeveer rond dat moment gaf Jester het op. Als hij van de afgelopen dagen nog íets geleerd had, was dat hij vooral zijn zelfbeheersing niet moest verliezen als het ging om zijn vrienden, want dan had hij daarna geen vrienden meer over. Slechte zaak. Hij had het resultaat ervan moeten ervaren en hij vond het niet voor herhaling vatbaar.
      Dus hij liet de hitte ook weer gaan. Liet in plaats daarvan de onbegrijpelijke brei maar weer terugkeren en probeerde zichzelf te overtuigen dat dit niet hetzelfde was als de controle uit handen geven. Hij had alleen even wat tijd nodig om het goed door te kammen, dat was het. Daarna snapte hij zichzelf heus weer. Die frustratie en irritatie waren uiteindelijk gevaarlijker als hij zich daarmee inbeeldde controle te hebben, maar daarmee weer nieuwe dingen kapot maakte. Yrla was Onyx niet, maar er was wel degelijk iets dat Jester naar de tering kon helpen als hij verkeerd reageerde.
      Lopen op eieren. Over-fucking-al.
      "Je bedoelt het goed man," antwoordde Jester uiteindelijk. "But you fucked it up again, bro." Hij deed nog een halve poging om de juiste intonatie die erbij hoorde eraan toe te voegen, maar het lukte maar half. Hij hoopte maar dat Yrla in de afgelopen drie maanden niet vergeten was dat dit Jesters— Madcaps manier was om gewoon mede te delen dat er iets niet gelukt was. Meestal gevolgd door een grinnik, maar dat kon hij echt niet opbrengen. Maar hij nam het de jongen niet kwalijk, dat hij hem niet begrepen had. Niet echt. Jester slaakte een zucht en haalde een hand door zijn haar. "Ik bedoelde wat anders," mompelde hij. "Maar het is niet belangrijk, laat maar zitten."

[ bericht aangepast op 30 juli 2020 - 23:54 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

"Nee," reageerde hij verrassend scherper dan hij van zichzelf verwacht had. "Ik laat het niet zitten." Dat zou de oude Yr misschien gedaan hebben, dacht hij teleurgesteld over zichzelf. "Natuurlijk is het belangrijk, anders zou je een er niet zo hij zitten." Hij zuchtte. Dit deed Jester nu altijd als het even niet ging zoals hij wilde. Meteen de handdoek in de ring gooien, het was de reden dat ze de laatste jaren geen diepe gesprekken hadden gehad. Yrla had het zo gelaten.
      De jongen dacht even na over zijn volgende woorden. De eerste opmerking deed zeer, heel veel zeer. Dat Jester toegaf dat hij weer verkeerd zat, maakte hem misselijk, gaf een steek in zijn buik. Hij wist dat hij fout had gezeten oké? Hij maakte regelmatig fouten, maar nu Jester erop wees was het extra zuur.
      Hij had willen uitvallen naar Jester dat hij het niet zo kon waarderen. Ook hij was moe, misschien er ook wel een beetje door geïrriteerd. Hij voelde zich ontzettend kut, ook hij was niet on aangedaan door alle gebeurtenissen. En toch dat hij hier voor Jester. Maar Jes bedoelde het vast niet zo. Hopelijk. Hij moest gewoon even doorbijten en doen wat hij ook altijd bij Vienna deed op dit soort momenten, het was niet dat Vie hem nooit geen pijn had gedaan.
      "Sorry," zei hij zachtjes. Het woord voelde nogal zuur aan in zijn mond, omdat het de geïrriteerde emoties miste die hij voelde, maar waar nu geen plek voor was. "Misverstand I guess. Ik.." Hoe bracht hij dit? Iets persoonlijk delen was het terugkrijgen niet? Maar hij had dit twee jaar verzwegen en wist niet of hij het wel kon of wilde delen. Maar hoe kon hij verwachten dat Jester open naar hem was als hij dat zelf niet was. Yrla keek naar Onyx op bed, weigerde verder Jester aan te kijken, bang dat zijn onzekerheid of irritatie te zien was op zijn gezicht. "Ik nam gewoon aan dat je zoiets wilde horen. Omdat..." Hij kon dit niet.... "Omdat dat de woorden waren die ik graag had willen horen toen Vie..." Verder ging hij niet. Jester moest het zelf maar invullen. Ja hij had een fout gemaakt. Hij had een fout gemaakt door te denken dat Jester nu net als Yrla was. Dat hij datgene was voor Onyx wat Yrla altijd was voor Vienna. Misschien had hij het gehoopt, zodat hij eindelijk iemand gevonden had die wist hoe hij zich voelde in die maanden. Maar Jester was meer een nieuwe Vienna op het moment, iemand diep in de put waar hij zelf niet uit kwam. Al was Jester tien keer koppiger dan Vienna waarschijnlijk. Al was hij hopelijk daardoor niet lastiger te helpen.
      Tranen stonden aan de rand van zijn ogen. Kut Onyx, met zijn kut zelfmoord. En zijn kut complex. Dit had gewoon niet mogen gebeuren, het haalde teveel omhoog. En Yrla hoopte dat het niet ook nog op zijn schouders kwam om voor de zwart harige jongen te zorgen. Daar had hij de energie niet voor, zeker op dit moment niet. "Ik kan ook gewoon luisteren," zei hij zachtjes, om niet te verdwalen in herinneringen met Vienna. Hij durfde eindelijk opzij te kijken naar Jester. "Maar ik kan niet in je hoofd kijken, Jester. Zeker niet na drie maanden uit beeld geweest te zijn, en zelfs dan ben ik er nog slecht in. Deze situatie is vergelijkbaar en toch anders dan toen. En jij bent anders dan ik. Gaat anders met dingen om. Dus dat vraagt vast een andere reactie. Maar om te weten wat ik voor je kan doen, heb ik niet genoeg aan een zin om te weten wat er in je omgaat. Op het moment kan ik alleen reageren op de manier zoals ik het ervaren heb." Zo, had hij toch nog netjes zijn fout rechtgetrokken zonder beledigend te zijn toch? Yrla liep naar het ijskasteel, waar hij tot zijn verrassing Azumi vond. Het draakje moest hen gevolgd zijn. Met een kleine glimlach aaide hij het dier over zijn kop.
      "Dus," sloot hij zijn verhaal af. "Als je me nodig hebt, dan ben ik er gewoon. Maar ook voor mij is het even zoeken wat ik voor je kan doen. We hebben niet meer zo'n heftige situatie gehad sinds het moment dat je erachter kwam dat je ouders.." Hij zweeg, met grote ogen. Fack Yrla!! Klootzak dat je bent. Je bent gewoon aan het verkloten op het moment. Jes mag met recht boos op je zijn nu. "Sorry sorry. Vergeet dat." Yrla kon wel door de grond zakken en wenste op dit moment dat zijn gave onzichtbaarheid was.

[ bericht aangepast op 31 juli 2020 - 4:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "...sinds het moment dat je erachter kwam dat je ouders..." Yrla stopte abrupt met praten en spijt flitste over zijn gezicht, zijn ogen groot van schok. "Sorry, sorry. Vergeet dat." De jongen zag eruit alsof hij het liefst ieder moment door de grond heen wilde zakken, bevroren op zijn plek naast het ijspaleis. Het was zo stil in de kamer dat je een veertje zou kunnen horen vallen.
      Zijn ouders? Jesters gedachten voelden traag als stroop. Wat wist Yrla van— waar was Jester ooit achtergekomen? De geschrokken uitdrukking op Yrla's gezicht verried het einde van de zin die hij niet had uitgesproken: goed nieuws was het niet geweest. Had hij zich herinnerd wie zijn ouders waren- of wat er met hen gebeurd was? L-leefden ze misschien niet meer? Was dat wat Yrla niet had kunnen zeggen? Dat hij geen familie meer hád?
      Daar gaan we weer...
            Jíj weer?
      Heb je niet wat beters te doen dan je hiertegen verzetten?
            Er is altijd wat—
      Oh, leggen er vaker vrienden en liefdes van je leven voor je neus het loodje? In dat geval, voel je vrij om me te negeren.
            Ik heb hem toch gered? Er is niks wat ik nu—
      Jij hebt helemaal niks gedaan. Ga je nu echt hiermee bezig? Egoïst.
            Verrader. Flikker op uit mijn hoofd.
      Ah, had je zoiets niet ook tegen hem gezegd? Kijk eens hoe goed dat heeft uitgepakt, hmm?
            Dit is anders. Ik wil mijn herinneringen terug en jou uit mijn hoofd!
      Laat het verleden met rust, Uk. Je wil er niks mee te maken hebben. Luister naar je vriend. Vergeet het.
      Jester slikte en schudde even met zijn hoofd. Waar ging hun gesprek ook alweer over? Flarden van Yrla's woorden kwamen terug en hij deed zijn best om ze weer aan elkaar te puzzelen tot degelijke zinnen. Hij moest het loslaten. Van zijn ouders. Het maakte niet uit. Onyx lag op het bed en daar moest zijn aandacht nu naar uitgaan. Niet naar zijn eigen persoonlijke shit.
      Yrla had zijn excuses aangeboden. Daar moest hij ook nog iets mee doen.
      "H-het is oké," bracht Jester uit. Hij kreeg het voor elkaar om zijn schouders een stukje op te halen. "Ik zit gewoon anders in elkaar dan jij. Zoals ik al zei; je bedoelde het goed." Kijk, hij kon best naar Zebediah luisteren. Die kutgozer was zelf een egoïst. Misschien had Jester zijn herinneringen ook wel terug kunnen geven, als die lul hem niet had opgedragen daar nooit meer mee bezig te zijn. Jester was er nu voor zijn vriend- en voor Onyx. 2-0 voor meneer ik-plan-massamoord-voor-de-lol. Voor nu.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Iedereen was al weg, voordat het tot Nenya doordrong dat ze nu alleen moest gaan zoeken. Zelf stond ze ook al buiten, maar bleef toen even aarzelend op het pad staan. Eerst zou ze met Fayr gegaan zijn, maar nu zij achterbleef en Vienna niet mocht gaan zoeken, was er niemand meer over om samen met haar te gaan. Dus was ze alleen.
      Daar zou ze vast ook niet aan doodgaan. Ze had zich in de Arena zelfs nog een tijdje staande kunnen houden. Dan kon ze dit ook best. Het meisje trok haar iNet uit haar zak en zette de zaklamp aan. Dat brak tenminste nog een beetje door het donker heen en daarna begon ze te rennen, zo snel als haar benen haar konden dragen. De sporthallen had Yrla haar heen gestuurd. Niet een plek waar ze zou verwachten Onyx te vinden, maar als hij echt graag dood had gewild, zou hij misschien juist zo'n plek opzoeken waar niemand aan zou denken, juist omdat het zo voor de hand lag.
      Haar adem brandde in haar longen en na een tijdje moest ze wel vertragen omdat ze het anders niet langer volhield. Ze was al bij het hoofdgebouw van de school en ze zakte even op het bankje langs het pad neer om weer wat op adem te komen. Haar borst zwoegde op en neer, maar al na een paar seconden wilde ze al overeind komen. Ze moest verder, anders- anders kwam haar profetie toch nog uit.
      Het besef trof haar toen pas. Ze had iedereen gewaarschuwd, toch? Misschien was de toekomst dan nu ondertussen wel veranderd! Meteen deed ze haar ogen dicht en deed haar uiterste best om haar concentratie weer terug te vinden. Ze hoefde alleen maar precies hetzelfde moment op te zoeken en dan had ze haar antwoord. Misschien kon ze er zelfs wel achter komen wáár hij gevonden werd.
      Maar deze keer bleef alles een kolkend grijs en zag ze helemaal niets.
      Oké. Oké, dat was niet goed. Nenya deed haar ogen weer open en beet op haar lip om ervoor te proberen te zorgen dat ze niet van de stress ging huilen. Onyx had haar nodig. Ze moest zich even vermannen. Ze had haar Naam nu, ze kon dit best! En als ze niet tot morgen in de toekomst kon kijken, dan deed ze het op dezelfde manier als tijdens het toernooi. Tien seconden. Dan kon ze sneller de plekken afzoeken. Slim zijn.
      Maar met haar gave of niet, Onyx was nergens te bekennen. Niet bij de sporthallen, of eromheen. Ze had net de laatste plek vooruit verkend met haar gave, toen haar iNet begon te rinkelen en de verlossende boodschap van Fayr binnenkwam.
      Hij was gevonden.
      Ze was zonder zaklamp weer teruggelopen over het pad. Bij de school was ze Astreal nog bijna tegen het lijf gelopen, die blijkbaar het hele gebouw had doorzocht. Ook alleen, maar Nenya was daar eigenlijk wel blij mee. Stel je voor dat Tony erbij was geweest. Nu gaf ze een gemompelde sorry en een halve zwaai en gingen ze weer ieder hun eigen weg. Het donker duwde om haar heen, maar ze liep liever zonder licht, zodat ze van een afstandje niet te zien was. De waarschuwing van Jester hing nog duidelijk in haar hoofd. Alleen met zijn tweeën op pad. En dat was voor overdag! Maar als er nu al Rhino's liepen, konden die haar in ieder geval niet makkelijk vinden en ze kwam koud en moe, maar helemaal ongedeerd weer terug aan bij de campus.
      Er was niemand geweest, maar het was duidelijk dat Onyx al naar boven was verplaatst. Dat kon ze zien aan de bebloede handdoeken naast de bank en de rode spetters op de grond. Na even aarzelen had het meisje de sporen opgeruimd en was daarna doodop naar haar kamer gegaan. Al na een paar seconden nadat haar hoofd haar kussen had geraakt, was ze in slaap gevallen.
      Tot er iemand op de deur geklopt had en haar gewekt had. Half nog steeds in dromenland kwam Nenya overeind en schuifelde naar de deur. Even was er een prikje angst dat er nog wat mis was, maar toen ze de deur open deed was het niet Jester die er stond. Of Yrla. Of zelfs Fayr. Het was Fox.
      "Hé," zei ze schor. "Alles oké?"

[ bericht aangepast op 31 juli 2020 - 14:04 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Hé! Ja – op zich wel. Jester heeft me gevraagd of ik wil checken of iedereen is thuisgekomen. De jongens zijn er allemaal – en jij dus ook. Kun jij stilletjes kijken of de andere dames er zijn? Dan worden ze niet onnodig wakker en het is minder creepy dan wanneer ik naar binnen sta te gluren.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Nenya wreef even in haar ogen terwijl Fox antwoord gaf. De bevestiging dat alle jongens al veilig terug waren, stelde haar wel een beetje gerust. En ze begreep inderdaad wel dat Fox niet zomaar de kamer van Vie en Fersephone kon binnenlopen. "Oh, ja tuurlijk." Ze glimlachte naar hem en viste gauw nog even een vest van een stoel- op de gang was het een stukje frisser dan in haar warme bed, en stapte de deur door. Haar eigen eerste impuls was ook om te kloppen, maar dan zouden er inderdaad mensen wakker worden en dat vonden ze vast vervelend. Dus opende ze de deur van Fayr en Vienna zo zachtjes mogelijk. Het licht van de gang viel de kamer in, op de slapende omtrekken van de twee meiden.
      Check, die waren er. Net zo zachtjes deed ze de deur weer dicht en stak haar duim op naar Fox voor ze verder ging naar de kamer van Fersephone. Voorzichtig duwde ze de klink omlaag. Het ene bed was natuurlijk leeg, maar toen Nenya naar het andere keek, kwam ze tot de ontdekking dat daar ook niemand in leek te liggen. "Fersephone?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze verder de kamer in stapte. Maar het meisje was er niet.
      Ze liep weer naar buiten en schudde haar hoofd. "Fersephone is er nog niet.."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij glimlachte even naar Jester. Zijn antwoord gaf niet veel meer input aan het verhaal en toen zijn blik naar Onyx afdwaalde, had Yrla ook wel in de gaten dat dit misschien niet het moment was. Misschien was het ook wel te laat op het moment, en misschien moest hij maar eens kijken of zijn gast niet ondertussen zijn kamer aan het afbreken was. Hij liep op Jester af en gaf een nogal onhandige, halve knuffel. Het was niet iets wat ze vaak deden, en Yrla voelde zich niet helemaal op zijn gemak bij, maar zoiets hoorde erbij toch? "Als je me nodig hebt, je weet me te vinden," zei hij toen hij Jester losliet. Hij legde even een hand op Jester zijn schouder, voor hij langs Jester heen in de richting van de deur stapte. In deuropening keek hij heel even om naar de jongen met het zwarte haar.
      "Ik weet dat je nu waarschijnlijk geen oog dicht doet tot hij wakker is. Maar je moet ook een beetje voor jezelf zorgen oké? Ik kom je morgenochtend anders wel aflossen. Kun je in ieder geval even ontbijten en douchen en dat soort shit." Hij glimlachte even kort naar Jester. "Moet ik mijn wekker ervoor zetten?" zei hij met een lichte grijns. Jester moest weten dat hij in ieder geval niet tot lunchtijd zou ontwaken, alhoewel - al Maaya hem die kans gaf om zo lang uit te slapen.

---

It's never gonna happen, Guys.

'Is ze misschien in de badkamer?' opperde hij. 'Zou je daar nog even willen kijken?'

[ bericht aangepast op 31 juli 2020 - 15:20 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.