[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het ging tegen zijn natuur in om Fersephone niet achterna te gaan, maar hij forceerde zichzelf toch te blijven staan. Als hij zijn gave niet onder controle had, zou hij ook niet willen dat er anderen gewond raakten. De nabijheid van anderen zou haar stress alleen maar verergeren. Hij zou haar straks wel gaan zoeken. Met een beetje hulp van Fox had hij haar waarschijnlijk zo gevonden.
      Hij tuurde het donkere bos in. Af en toe kraakte er wat of klonk er een knal. Het was een veilige plek om jezelf af te reageren, zei hij tegen zichzelf. Toch zat er een onbestendig gevoel in zijn maag. Kon ze ook zichzelf pijn doen door haar gave? Zelf was hij tegen zijn eigen vuur beschermd, maar hij wist dat er genoeg anderen waren die zichzelf wél schade konden doen door hun gave. Haar zusje had te veel van haar gave gevergd. Als het nu misging met Fersephone, kon het meisje haar niet helpen. En wat betekende dit voor Onyx? Had Fayr hem buiten levensgevaar kunnen brengen of niet? Hij wierp een blik op zijn telefoon, er waren echter nog geen nieuwe berichten binnen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Fayr?" Jester kon het blonde meisje maar net opvangen toen ze in elkaar zakte, zo ongeveer net zo bleek als Onyx en met gesloten ogen. "Fayr!" Heel even had hij een déjà vu en verwachtte voor een halve seconde dat er nu ook bloed uit háár armen zou stromen. Maar dat gebeurde niet en het meisje bleef bewegingsloos in zijn armen liggen.
      Compleet out. Was Onyx zo ver heen geweest? Jester wist dat de tweeling bewusteloos raakten als ze te ver waren gegaan, maar hij kon zich eigenlijk geen moment heugen waarop dat bij Fayr was gebeurd. Die was in tegenstelling tot Fersephone altijd beheerst en voorzichtig. Tot nu, blijkbaar. Dezi kwam naast hem staan en hij keek even dankbaar naar haar op.
      "Beperking van haar gave," legde hij kort uit, terwijl hij voorzichtig Fayr aan haar overgaf. "De gang in, de deur door en dan de eerste kamer. Linkerbed, uit mijn hoofd." Zijn blik viel op het glinsterende rood op Fayr's handen en ondanks dat hij dat niet wilde, aarzelde hij toch. Het voelde vreemd om aan Dezi te vragen om het bloed weg te vegen, of Fayr haar schone pyama aan te laten trekken. Behalve dat Dezi Fayr nu helemaal niet meer kende en het meisje een vreemde voor haar was, had Fayr vandaag al een ontmoeting met een psycho moeten doorstaan en hij geloofde niet dat ze er heel vrolijk van zou worden dat een tweede met amnesia haar vervolgens uit zat te kleden. Maar het meisje kon ook moeilijk in haar bebloede kleren blijven slapen en Vienna was nog nergens te bekennen.
      Fayr compleet weerloos achterlaten in Dezi's handen was een rare beslissing om te moeten maken.
      A leap of faith, voor iemand waarvan hij niet wist of ze het wel echt verdiende.
      "Zou je... ook willen proberen of je het bloed van haar handen af kan krijgen? En haar iets schoons aantrekken?" Jester keek even weer naar Onyx (geen verandering) en daarna terug naar de twee meiden. "Fayr is... ze zou zich halfdood schrikken als ze onder het bloed wakker wordt." Hij kon het ook wel doen, maar als eerste was hij een jongen en als tweede moest er ook iemand bij Onyx blijven. En als er herinneringen plotseling weer terugkwamen, had Fayr in ieder geval niet echt iets van Dezi te vrezen. Daarnaast zou iemand hem naar een volgende wereld moeten helpen voordat hij van Onyx' zijde zou wijken, dus dat liet weinig andere opties over.
      Het meisje nam Fayr van hem over en knikte.
      Jester glimlachte vermoeid. "Thanks. Je bent een held." Terwijl Dezi met Fayr wegliep pakte hij weer de doek van tafel die Dezi daar neer had gelegd, met ondertussen een scherp oog op Azumi die op de bank was gaan zitten. Het draakje was van Dezi's schouder gehupt zodra hij binnen was gekomen en had de rest van de tijd op de bank zitten kijken. Misschien lag het aan hem, maar hij kon zich niet herinneren dat ze dat eerder gedaan had. Nouja, hij had de draak heus wel vaker zonder Dezi gezien, maar Azumi was de hele avond al bij hem en Fox geweest en nog steeds bleef ze nu rustig op een afstandje zitten. In plaats van constant op Dezi's schouder.
      Adam kon dat in ieder geval vast waarderen, voor zolang het duurde.
      Jester begon met het puntje van de doek het bloed eerst van Onyx' gezicht te vegen en begon daarna aan zijn armen. Vanbinnen voelde alles nog als één grote chaos van emoties en Jester wist niet welke het verdiende om de hoofdrol te spelen. Boosheid? Bezorgd? Verdriet, gekwetst of opgelucht? Hij had geen idee, dus koos hij geen van allen en besteedde gewoon al zijn aandacht aan het wegvegen van het bloed en nergens anders aan.
      "Fucking idioot," mompelde hij daarna en bewees tegenover zichzelf dat hij gewoonweg niet in staat was om langer dan vijf seconden zijn kop te houden. Hij deed nog een tweede poging en werd na zeven seconden gered door de bel in de vorm van Yrla die de kamer in liep en kuchte.
      Jester draaide zich om. "Yr," zei hij, op een manier die meer klonk als een opgeluchte zucht dan een naam van iemand. "Je bent terug." Dat was goed. Nog iemand die helpen kon, en iemand die hij wél compleet vertrouwde. Hoelang geleden was het bericht van Fox verstuurd? Zouden de anderen niet ook al binnen moeten druppelen?
      "Niet zo goed als het zou moeten. Fayr heeft hem geheeld," reageerde hij op Yrla's vraag en hij draaide zich weer terug. Onyx had nog steeds niet bewogen en zag er nog even dood uit als eerst, zij het niet dat zijn borst heel langzaam een heel klein beetje rees en daalde. "Hij- heeft zijn polsen doorgesneden. Fayr heeft de wonden gedicht en daarna nog iets geprobeerd, maar ging daarna out. Dezi legt haar nu op haar kamer. Die was gehaald om te helpen." Jester beet op de binnenkant van zijn wang. "Ik weet niet waarom hij niet wakker wordt. Dat zou... wel moeten."
      Tenzij er iets was met Maaya.
      Zo koud was het niet -niet voor iemand met een normale reactie op temperatuur- maar hij had haar wel bewusteloos en bloedend achtergelaten. Jester mompelde een vloek (alweer). "Yr, er is nog iets. Ik ben net via de Rhino's gegaan om Maaya op te halen. Ik hoopte dat die zou weten waar hij zou zijn." Tja, en hoe ging hij nu verklaren dat Maaya ook begon te bloeden? Als hij nog meer mensen over die bloedband ging vertellen (nu wist de tweeling het ook al) dan zouden Maaya en Onyx vast hun krachten bundelen om hem als beloning af te maken. "Ze raakte gewond en we strandden bij een oude schuilkuilder, aan de oostkant van het terrein. Daar heb ik haar achter moeten laten." Hij keek voorzichtig peilend naar Yrla's gezicht. "Zou je haar misschien kunnen zoeken? Had nooit gedacht dat ik je zou vragen dat kreng te helpen, maar enfin. We leven in rare tijden en straks geeft ze ons nog de schuld als ze een nacht onder de sterren heeft mogen doorbrengen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Oké. Hij had het idee dat Jester al iets te maken had met het feit dat Maaya haar wonden dicht waren. Dat had hij al uiterst vreemd gevonden. Waarom zou Jester Maaya helpen? Had hij iets te maken met haar wonden? En dan nog beter: waarom zou hij eerst Maaya achterlaten om daarna aan hem te vragen of hij haar kon zoeken? Hij keek met opgetrokken wenkbrauw naar Jester. De jongen zag er beroerd uit, alsof hij vannacht gestorven was in plaats van de jongen op de bank. Hij ging de reden niet vragen, niet nu. Daar was het moment niet voor. Yrla ging naast Jester staan en keek neer op de zwart harige jongen op de bank. "Dat is al geregeld." Meer zei hij niet, meer hoefde Jester ook niet te weten op het moment. Dat kwam wel een andere keer. Onyx was belangrijker. Jester was belangrijker
      Yrla keek even stil neer op de jongen op de bank. Waarom had hij dit gedaan? Hij begreep dat het niet lekker was gelopen tussen Jester en hem. Maar was dat de reden om er een eind aan te maken? Hij had juist van Onyx verwacht dat hij zelfmoord een zwakke uitgang vond. Dat hij het iets vond voor lafaards, een uitweg die mensen namen als ze bang waren voor het leven. Wat had hem er dan toe gezet om dit te doen? Yrla zag hem nog altijd niet aan voor een lafaard. En het was toen ook niet zoals toen bij Vie. Zij was niet echt bewust geweest van wat ze gedaan had, maar Onyx had hier echt voor gekozen. Hij had een mes op zijn pols gezet en bewust geprobeerd om zichzelf te vermoorden. Yrla merkte dat zijn woede in zijn lichaam aanzwol. Hij was woest op Onyx, verschrikkelijk woest. En dat had niets te maken met het feit dat hij Jester zo pijn had gedaan of zichzelf. Dat had te maken met het feit dat hij gedacht had dat Onyx sterker was dan dit en niet voor zo'n laffe uitweg als dit zou kiezen. Was hij niet zelf degene die had gezegd dat als je genoeg goede daden deed, dat je misschien de balans wel weer vond? Hij had zijn eigen advies in de wind gegooid en had gewoon de touwtjes van de weegschaal proberen door te snijden. Was het schuldgevoel zo groot geweest dat hij er maar niet mee wilde leven? Of was het als een straf voor hemzelf geweest, net als Vienna bij zichzelf had gedaan. Zij had zichzelf gestraft voor haar schuldgevoel, terwijl zij niet eens de schuldige was.
      Yrla balde zijn vuist in woede. De zelfmoordpoging van Onyx haalde misschien nog wel meer herinneringen en gevoelens naar boven dan Damon gisteren had gedaan. Damon had gewoon gisteren het vat open gekrikt en Onyx had het er nog eens lekker ingewreven. Daarom was hij woest op Onyx. Hij had dit niet een tweede keer willen meemaken, het feit dat gewoon nog een vriend voor zijn neus bijna zelfmoord pleegde. Dat hij weer de angst had moeten voelen iemand kwijt te raken. En dan was Onyx misschien wel iemand waar hij minder om gaf dan om Vienna, maar alsnog, hij was een Panther. Hij maakte deel uit van hun huis. Hij haatte de jongen erom op het moment, haatte hem dat hij zo zwak was geweest.
      Yrla wendde zijn blik af, voor hij een woedeaanval zou krijgen of iets. Voor hij weg zou lopen, omdat hij zijn emoties niet onder controle had. Hij was hier voor Jester, niet voor die klootzak op de bank die het gelukkig overleeft had. Zijn ogen gingen over de roodharige jongen naast hem. Yrla had het vage gevoel dat Jester iets voor hem verzweeg. Er was te weinig gezegd. Maar wat? "We kunnen hem beter naar boven brengen, voor iedereen hier binnen komt donderen."

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 10:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dat was al geregeld? Wat bedoelde Yrla daar nu mee? Jester had fronsend opzij gekeken, precies op tijd om de opgetrokken wenkbrauw aan Yrla's kant ook te kunnen zien. Het duurde even tot het tot hem doordrong dat hij er zo ongeveer uit moest zien alsof hij recht uit een scene uit een horrorfilm gestapt was en Maaya was gevonden in een plas bloed. Zulke goeie buddies waren ze niet, kwestie van 1 + 1. Hij had dan wel gezegd dat ze gewond was geraakt, maar dat was ook weer niet helemaal waar.
      Maar Yrla besteedde er verder geen aandacht aan en Jester liet het onderwerp maar gaan met een knikje van zijn hoofd. Straks, als Onyx wakker was, konden ze Yrla het misschien gewoon vertellen. En als Onyx dat niet wilde, verzon hij zelf maar een betere smoes. Maaya was voor nu in ieder geval weer ergens binnen en niet buiten aan het doodvriezen, dus er was niets wat die gozer tegenhield om gewoon zijn ogen open te doen.
      "Eens." Het kostte een extra dosis wilskracht om overeind te komen. Tja, hoe gingen ze Onyx naar boven krijgen? Die gozer woog een ton en Yrla was heus sterk en ook zeker een stuk groter dan Jester, maar die kon ook niet à la prince charming de damsel omhoog zeulen. En de trap op slepen was ook weer zo cru. "Hoe krijgen we hem de trap op?" besloot hij gewoon maar te vragen. Misschien dat Yrla wel een antwoord had of uit pure koppigheid toch ging proberen Onyx te dragen en met wat extra hulp van Jester zelf bereikten ze misschien de bovenkant van de trap wel zonder gewonden.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Simpel," zei hij, terwijl zijn mondhoek even trok in een poging tot glimlach. Yrla duwde Jester zachtjes iets opzij en schoof daarna een arm onder Onyx schouders en een onder zijn knieën. Hij keek Jester even kort aan. "Doe de deuren voor me open," zei hij met een kleine glimlach. Hij wachtte heel even, spande zijn spieren aan en tilde toen Onyx in een keer op.
      Onyx was een stuk zwaarder dan Maaya, maar het was nu ook weer niet dat hij een ton woog of zoiets. De 100 kilo haalde hij waarschijnlijk niet eens. Waren die krachttrainingen toch nog ergens goed voor. Al was het natuurlijk wel een voordeel dat Yrla bijna net zo lang was als Onyx. Jester zou het waarschijnlijk niet redden met zijn korte beentjes. "Je onderschat me," zei hij met een kleine glimlach. Zoals je voor mijn gevoel wel vaker doet. Yrla schudde de gedachte uit zijn hoofd. Niet aan denken op dit moment. Hij knikte Jester toen naar de deur. Het was ook weer niet zo dat hij dit uren vol ging houden. Dus ze moesten opschieten naar boven.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 10:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Als jij straks je nek breekt en jullie beiden van de trap kachelen, kom ik je persoonlijk nog een keer vermoorden," beloofde Jester, die Yrla even twijfelachtig aanstaarde en daarna gauw voor hem uitliep om straks inderdaad de deur naar hun kamer open te doen. Yrla volgde een stukje langzamer, maar kreeg wonder boven wonder wél Onyx helemaal en zonder brokken de trap op.
      Een vlaag kou streek langs zijn armen toen Jester de deur van hun slaapkamer openduwde. Het ijspaleis van Azumi stond nog steeds in zijn volle glorie op Onyx' bed en het zag er niet naar uit dat dat binnenkort ging veranderen. "Leg hem maar op mijn bed," zei Jester tegen Yrla, voordat hij er zelf goed en wel bij stilstond of hij dat eigenlijk wel wilde. Het voelde zo natuurlijk om zich zorgen te maken, om naast Onyx te willen blijven zitten net zolang tot alles weer goed was, dat hij af en hoe heel even vergat dat de zaken anders in elkaar staken.
      'Dus hier komt mijn biecht, Jester.' Onyx' stem siste in zijn hoofd. 'Ik haat je. Ik haat je zo fucking erg.'
      Jester slikte en de herinnering vervaagde weer. Hij deed een stap opzij zodat Yrla er makkelijk langs kon en wreef onbehaaglijk over zijn blote armen.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 9:14 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi had het doodvermoeide meisje naar haar kamer gedragen. Op het verzoek van Jester maakte ze haar armen en gezicht schoon totdat er geen bloed meer te zien was, maar ze voelde er niets voor om haar schone kleren aan te trekken. Dat was sowieso een welhaast onmogelijke opgave wanneer iemand niet kon meehelpen. Slaap was nu wat het meisje nodig had, ze overleefde het wel met wat bloedspatten op haar kleren. Wel trok Dezi haar schoenen uit en legde een deken over haar heen.
      En nu? Ze moest vast terug naar de campus van de Lions. Hopelijk kon ze het vinden. Ze liep nog even terug naar de woonkamer, daar was echter niemand meer. Zelfs haar draakje was verdwenen. Het gaf haar een wrang gevoel. Het was duidelijk dat het dier het geen probleem vond om van haar gescheiden te zijn. Zachtjes zuchtend verliet ze de campus.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij legde Onyx gauw op het bed neer. Zoals hij had gezegd, had Jester hem wel kunnen vertrouwen. Hij keek even op naar het kasteel dat Azumi had gebouwd. "Misschien moet je dat even weg laten halen." Yrla glimlachte even kort naar Jester. Hij merkte aan zichzelf dat hij aan het uitstellen was. Hij was bang voor wat Jester zou zeggen op zijn vraag, bang dat zijn vriend hem weer zou negeren. Zoals Yrla lichtelijk het gevoel had dat hij dat de halve dag al deed. Toch moest hij het vragen. Helemaal nu Jester eruit zag, alsof hij in een plas met bloed gedoken was.
      "En hoe is het met jou?" Vroeg hij lichtelijk onzeker.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 10:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester humde maar wat als antwoord. Dat ijskasteel moest inderdaad weg, nu Onyx terug was. Ging Azumi vast leuk vinden. Maar misschien zag ze er heil in om te proberen een nieuwe versie aan het plafond te maken ofzo. De gebeurtenissen van vannacht veranderden weinig aan het feit dat het draakje 's nachts bij hem zou blijven.
      Hij was niet voorbereid op Yrla's vraag. Even bleef het stil in de kamer, haast alsof iedereen zijn adem inhield. Er had onzekerheid doorgeklonken in Yrla's stem. Het gebeurde niet vaak en het duurde dan ook even voordat Jester het echt had herkend. Onzekerheid. Waarom? Omdat hij niet goed wist of hij er überhaupt naar moest vragen? Of Jester überhaupt wel antwoord zou geven?
      Misschien dat laatste.
      Ik heb er met niemand over gepraat.
      Het was nog altijd deprimerend, maar ergens ook zijn eigen schuld. Vragen hoe het ging hoefde niet per se altijd op de Jester-manier (of van Fox) waarbij je volhield tot je antwoord had en antwoord géven hoefde ook echt niet op de Smaug (of Onyx) manier, waarbij je pas na de twintigste herhaling van de vraag antwoord gaf. Het kon ook gewoon met een bezorgde blik, of zo'n voorzichtige vraag als die van Yrla nu. Nog steeds wilde Jester liever geen antwoord geven. Gewoon de vraag wegwuiven of negeren. Dan hoefde hij er als eerste zelf niet over na te denken en als tweede hoefde niemand anders te zien wat een zooitje het vanbinnen was.
      Maar hij was Onyx niet, verdorie, en als hij het inderdaad deprimerend vond dat hij er niet eens met Yrla over gesproken had, dan moest ook hijzelf daar iets aan doen.
      Jester slikte. "Niet goed?" Hij haalde ongemakkelijk zijn schouders op en zijn blik landde na een zwerftocht door de kamer uiteindelijk op zijn bebloede handen. "Een combinatie van zo ongeveer iedere emotie uit het woordenboek, dus dat gaat lekker." Voor een halve seconde wenste hij dat Fox hier ook was. Hij wist niet echt waarom, maar met die jongen erbij voelde het makkelijker om te vertellen wat er wel allemaal precies in hem omging. Hé, hij begreep het ook niet, maar het was wel zo.
      "Ik leef nog, dus dat is best een prestatie na afgelopen nacht." Hij keek zijn vriend niet aan en viste in plaats daarvan een washand uit de kast en begon het bloed op zijn eigen handen weg te poetsen. "Ik weet het niet, man. Ik ben aan de ene kant boos, aan de andere opgelucht, aan de volgende gekwetst en aan de laatste wantrouwig. Die is het kutste van allemaal, maar helaas ook de enige constante factor." Hij wreef over de muis van zijn hand. "Zelfs Maaya had een paar minuten nodig voor ze geloofde dat ik inderdaad zijn leven wilde redden. Als je trouwens je air-horn zoekt, die staat nog ergens bij de Rhino's in de gang. Ik wist niet waar ze sliep. Aardig vonden ze me allemaal toch al niet."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Oké, hij wist niet zo goed hoe hij hierop moest reageren. Wat kon zijn airhorn hem nu schelen op het moment? Het ging meer om Jester zelf. Natuurlijk waren er wel eens dingen voorgevallen tussen hen, en was de een of de ander wat overkomen. Maar meestal had Yrla steun bij Jester gevonden, nu dat andersom moest, wist hij niet zo goed hoe hij zijn vriend kon helpen. Zeker niet omdat in zijn achterhoofd dat stemmetje bleef zeuren dat Jester hem niet vertrouwde, dat hun vriendschap niet meer bestond. Dat hij kon doen wat hij wilde, maar dat het toch nooit genoeg zou zijn.
      "Ik heb je nog gezocht vannacht," begon hij zachtjes. "Met trui en alles in de aanslag voor je, maar kon je nergens vinden." En je reageerde niet op mijn berichten. Maar dit was niet het moment om verwijten te maken. Als dat het al was. Hij had het in ieder geval gezegd, dat hij er was geweest. Ergens wilde hij niets liever op het moment dan dat zijn vriend gewoon zou vertellen wat er was, of misschien zou vragen hoe het met hem ging. Dat zat er niet in. "Ben blij dat je de nacht doorgekomen ben zonder kleerscheuren." Hij glimlachte even kort naar Jester, stond daarna op toen hij merkte dat zijn vriend niet keek. Hij legde een hand op de schouder van zijn vriend.
      "Dat Onyx je zo verschrikkelijk gekwetst heeft, betekent nog niet dat je hem dood wenst. Natuurlijk ben je opgelucht dat hij er nog is, je gaat niet van de een op de andere dag hem haten. En zelfs mensen die je haat, wens je de dood nog niet toe volgens mij. Je wilt gewoon graag het goede in mensen zien en doen." Yrla glimlachte naar zijn vriend. Hij kon begrijpen waarom Jester boos en opgelucht was. Dat was hij ergens zelf ook. Al probeerde hij die gevoelens op het moment zelf weg te drukken. "Waarom wantrouwig?" vroeg hij dan ook. De enige emotie die hij niet begreep.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 10:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Het scheelde weinig," gaf Jester toe, met de nodige tegenzin. Hij was immers zelf naar buiten gerend, terwijl hij had moeten weten hoe stom dat was. "Je bedoelde het goed en achteraf waardeer ik dat, echt, maar ik kon... niemand om me heen hebben. Waarschijnlijk zou je me zonder Fox ook nooit gevonden hebben trouwens, want zelfs ik wist niet meer waar ik was tegen de tijd dat ik mijn emoties weer een beetje onder controle had en mijn vingers weer kon bewegen." Jester haalde zijn schouders op en wierp een blik opzij. Hij had niet geweten dat Yrla echt was gaan zoeken en die gedachte liet hem al iets beter voelen. Hij had het kunnen raden, maar om het recht uit zijn mond te horen dat hij meer moeite gedaan had dan enkel een berichtje, was fijn.
      Dat Yrla een hand op zijn schouder legde (als steunbetuiging, in plaats van een vriendschappelijke klap of om hem dichterbij te trekken om een plannetje uit te leggen) was nieuw. De jongen had opzich gelijk en dat wist Jester ergens vanbinnen ook wel. Hij wenste Onyx niet dood. Dan had hij niet al deze moeite gedaan. Zijn boosheid was niet eens om het feit dat Onyx zijn hart gebroken had. Eerder vanwege de beslissing om zomaar zijn leven te beëindigen. Geen... wraak-boosheid ofzo. Eerder eentje die voortkwam uit zorgen (en iets was waar hij mee zou moeten ophouden, want ze waren immers geen vrienden meer). Yrla's laatste vraag had hij niet echt verwacht. Zo close waren ze niet, de laatste tijd en hij had eigenlijk niet verwacht dat de jongen er echt naar zou vragen. Waarom was hij wantrouwig? Jesters blik zwierf weer terug naar de bewusteloze jongen op het bed en er verkrampte iets in zijn borst.
      Deel twee van het fack-Jester plan.
      Als hij een beetje zijn best doet en tegen een paar mensen zegt dat het hem spijt, dan uiteindelijk vast nog eens.
      Het spelletje winnen gaat wel vaker ten koste van hemzelf.
      Waarom wantrouwig? Onyx lag op het randje van de dood en nog steeds zeurde er een 'wat als...' achterin zijn hoofd. Wat als ook dit allemaal een strategisch bedachte move was om Jesters vertrouwen te winnen en daarna voorgoed te breken? Wat als hij in zijn haat inderdaad zover zou gaan? Wat als dit niet de eerste keer was dat hij bijna stierf aan zijn poging tot wraak? Wat als het hem niet kon schelen als hij er inderdaad dood aan ging, omdat hij Jester dan toch alsnog met een Mount Everest aan schuldgevoel opzadelde?
      Je wilt gewoon graag het goede in mensen zien en doen.
      Ja, en dat had hij geweten ook. Misschien als hij beter had opgelet, dat hij de signalen eerder die avond al herkend had. Dat Onyx het helemaal niet zo goed bedoelde. Volgens Fox pas na alles met Damon en of Jester dat geloofde wist hij nog niet, maar zelfs toen waren er momenten geweest dat hij het had moeten zien. Niet zo fucking goedgelovig had moeten zijn, en dan was de klap misschien minder hard geweest. Het goede willen zien in mensen had hem bijna het leven gekost.
      Jester beet op de binnenkant van zijn wang. "Omdat ik niet weet wat echt is en wat niet."
      Damn, dat was nog eens kut. Maaya had gelijk, er hoefde niet eens een gave aan te pas te komen. Ergens was het toch wel even ontzettend ironisch dat de twee mensen die de realiteit konden verbuigen nu de personen waren waar hij oorlog mee had, maar dat die zelfs zonder hun gaven al dit effect voor elkaar konden krijgen. Dat werd nog leuk als de nachtmerries en hallucinaties wél kwamen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox was onder de deur gekropen om te zien of Jester hier daadwerkelijk was en om te zien of ze niet in een diep gesprek verwikkeld waren. Onyx lag echter op het bed waar Fox en Jester nog niet zo lang geleden samen film hadden gekeken. Hij sliep – of hij was nog steeds buiten bewustzijn. Dat laatste hoopte hij toch niet. Als iemand zo lang buiten bewustzijn bleef, kon dat nooit een goed teken zijn. Wie weet hield de jongen er wel hersenletsel aan over. Terwijl er ook zonder letsel al genoeg misging in dat hoofd.
      Jester zat op de stoel achter zijn bureau, een deken om zich heen gewikkeld terwijl hij naar Onyx staarde. De blik in zijn ogen had ongeveer de temperatuur van het ijskasteel waar Azumi het zich weer makkelijk had gemaakt.
      Hoewel hij terug onder de deur kon gaan om fatsoenlijk aan te kloppen, deed hij dat toch niet. Misschien werd Onyx wakker en kon Fox niet meer ongezien de brief geven. In plaats daarvan transformeerde hij tot zijn eigen gedaante en zette een paar stappen naar Jester toe.
      ‘Hé,’ zei hij zachtjes tegen de jongen. Zijn blik gleed weer af naar het bijna-lijk in het bed. Hij zag er op de een of andere manier nog kwetsbaarder uit dan toen hij hem had gevonden. ‘Is onze Sleeping Beauty diep in slaap of heeft ie een magische kus van me nodig?’
      Zijn mondhoek krulde toch ietsje omhoog. Tenzij hij diep, diep in coma was zou hij daar binnen no-time door bij zijn positieven komen.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 12:44 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Fox," Jester schrok op uit zijn overpeinzingen en — niet heel subtiele — gestaar en verloor daarbij bijna de deken die hij om zijn schouders geslagen had. Hij hees de zoom weer iets omhoog en draaide zich na een laatste blik af van het bed en toe naar de Lion achter hem. De deur had hij niet open horen gaan, maar hij was eerlijk gezegd te moe om zich druk te maken over hoe Fox binnen was gekomen. Met zijn gave was dat vast niet moeilijk. "Hé," reageerde hij zacht. Hij wist niet wat Fox hier kwam doen, maar op de een of andere manier gaf zijn aanwezigheid Jester wat rust.
      Fox' aanwezigheid gaf rust— geloofde je het zelf? Een vermoeide glimlach kroop om zijn lippen bij de opmerking van de jongen en Jester weerstond de neiging om over zijn schouder te kijken en te checken of er nog steeds niks veranderd was. Dat was het niet, namelijk. Onyx had zich het afgelopen uur niet bewogen en zou dat ook niet doen nu Jester met zijn rug ernaartoe zat. Ondertussen had Jester drie theorieën en met geen van elk was er een magische oplossing waardoor de jongen nu wakker zou worden (en Jester wist ook niet of hij dat wilde).
      1) Onyx' lichaam was doodop en had slaap nodig om weer te herstellen. Coma's waren heus niet altijd medisch mogelijk gemaakt, dat deed het lichaam soms zelf ter bescherming. Of misschien lag hij helemaal niet in coma en sliep hij gewoon diep. Fayr had hem geheeld. Er zou niets meer mis moeten zijn.
      2) Fayr had iets gemist en Onyx lag langzaam dood te gaan— iets wat hij niet controleren kon zonder Maaya (en zelfs dan misschien niet) of medische hulp, waarbij hij zou moeten uitleggen hoe Onyx er überhaupt zo aan toe was. Deze vond hij het meest akelig om over na te denken en toch had hij al met zijn eigen iNet in zijn handen gestaan en zich bedacht dat hij Maaya's nummer (nog steeds) niet had.
      3) Hij had zichzelf in slaap neuriet. Wat zou verklaren waarom hij zo diep sliep en wat mogelijk was zonder zijn instrumenten.
      Jester hoopte op het laatste.
      "Fayr heeft hem geheeld," legde hij uit. "Is er zelfs out door gegaan— ze heeft alles gedaan wat ze kon. Hij... zou wakker moeten worden." Hij trok de deken nog iets strakker om zich heen. "Ik weet niet waarom hij nog steeds zo is." Zijn blik gleed naar Fox' gezicht en die vage glimlach trok aan zijn mondhoek. "Ik denk dat als je hem wakker kust, dat het te abrupte einde van jouw verhaal gaat zijn," reageerde hij, met iets tussen een grinnik en een snuif in.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 13:16 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ach welnee. Iedereen wordt stiekem dolgelukkig van een kus van mij.’ Hij wiebelde zijn wenkbrauwen en hees zich op het bureau. ‘En zelfs als dat niet zo is – tja, soms moet je wat voor je medemens over hebben toch?’ Hij wierp weer even een blik op Onyx. Dat klonk inderdaad niet best, zoals Jester het zei. Hopelijk was hij gewoon kapot van alle emoties, ofzo. Hij leunde iets opzij en trok het velletje papier uit zijn achterzak. ‘Dit vond ik toen ik hem probeerde te vinden, in een oude wachttoren. Een afscheidsbrief aan jou.’ Hij zocht even naar Jesters blik. ‘Ik heb hem vluchtig doorgelezen, in de hoop dat hij naar een plaats verwees waar we zijn lichaam zouden kunnen vinden,’ zei hij eerlijk. ‘Misschien helpt het je om dingen een plekje te geven, als je het leest.’ Hij stak de brief naar Jester uit.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was alsof de hele wereld op pauze bleef staan toen Fox het blaadje uitstak. Gevonden in de oude wachttoren. Waar Onyx wist dat Jester zou zijn gaan zoeken, uiteindelijk. Waar het door hem gevonden zou zijn. Een brief— een suicide note. Jester blikte even onzeker op naar Fox terwijl hij het blaadje openvouwde en daar een hele pagina volgeschreven zag staan in dat losse, wiebelige handschrift van hem. Woorden de Onyx bedoeld had om zijn laatste te zijn. Allemaal gericht aan hem.
      Veel echter dan dit werd het niet.
      Of dit was het volgende zorgvuldig geplaatste schaakstuk om hem weer—
      "Wat staat er?" de vraag was eruit voordat Jester hem tegen kon houden. Hij keek onvast op van het papier naar de jongen voor hem. Ergens was hij bang voor het antwoord, voor wat Onyx geschreven had. Bang voor wat het zou betekenen. Bang dat het pijn zou doen —of juíst niet en daarom wel.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.