[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oh, ik zie geen enkele reden om je wat aan te doen hoor. Met jou een bed delen is toch weer een middelvinger in Jesters gezicht. Helemaal mooi.’ Maaya grijnsde in het donker. ‘Ik vond Dezi aan onze tafel uitnodigen al een interessante ontwikkeling, maar dit is echt tien keer beter.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij schudde zijn hoofd. Het zag er niet uit alsof het beter met hem ging. Merrin had ook haastig zijn handdoek van het haakje getrokken en droogde even haastig zijn lichaam ermee af. Al gauw volgde hij Adam naar hun slaapkamer, terwijl hij de handdoek in zijn hand vasthield. Het zag er niet uit of het goed ging, Adam had zo plots de douches verlaten.. "Adam, het is niet erg. Als het niet gaat, dan is het ook goed he." Merrin sloeg zijn arm om de schouder van Adam heen en drukte en kus in zijn haar. Adams eigen haar drupte nog van de douche na en de druppels lagen nog op zijn schouders. Merrin wreef zachtjes met zijn handdoek door Adam zijn haar heen en veegde de druppels van zijn schouders.
      "Wat gebeurde er? Of heb je het er nu liever niet over?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Oke, ze haatte Jester dus overduidelijk. Al wist hij niet zo goed waarom. Hij ging er maar niet naar vragen, misschien als hij gewoon meeging in de flow - die hij gek genoeg nu wel gezellig vond - dat er wat uit zou komen. Deze Maaya was in ieder geval al beter dan de kille bitch van eerder. Haar opmerking over Dezi vroeg hij ook maar niet naar, ook al was hij rete nieuwsgierig. Blijkbaar was dat ook al geweest om Jester een hak te zetten. Jes moest wel iets gedaan hebben, wat Maaya echt niet kon hebben.
      "Ik vraag me af of hij het überhaupt gelooft als je het hem vertelt." Waarschijnlijk niet, het was te ongeloofwaardig. Als iemand hem drie dagen geleden verteld had dat hij nu met Maaya in bed zou liggen, zou hij het zelf ook niet geloofd hebben. Yrla grijnsde. "Misschien moet je het aan dikken met een paar smerige details. Dan heb je vast de poppen aan het dansen."

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 21:57 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Natuurlijk gelooft hij dat. Het is te idioot om het uit mijn duim te zuigen. Al denk ik dat je meer te duchten hebt van Onyx. Tenslotte was ik de reden dat hij vannacht bijna doodging en jij bent zo’n geweldige vriend dat je met zijn aartsvijand in bed gaat liggen. Geen wonder dat hij je vriendschap afwees.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam sloot zijn ogen even toen Merrin zachtjes met de handdoek langs zijn schouders streek. Daar focuste hij zich veel liever op, in plaats van die stomme herinneringen. Toch wist hij dat erover moest leren praten. Merrin meenemen in het helingsproces. ‘Ik was daar niet meer geweest sinds… Onyx me daar onderkoeld vond. Onder de douche waar jij stond. En ik… ik zag steeds maar beelden van hoe ik daar gelegen moet hebben. Lijkbleek en bewusteloos en onder de wonden. En – en toen kreeg ik het benauwd en was het of de muren op me afkwamen…’ Hij beet op zijn wang. En nu was Onyx degene die lijkbleek en bewusteloos was. Het gaf hem een heel wrang gevoel.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Daar had ze een punt. Hij had er voor Onyx willen zijn. De jongen had zo eenzaam geleken dat Yrla er voor hem wilde zijn. Maar als Onyx zelf niet wilde, dan ging Yrla er niet aan trekken. Zijn aanbod voor vriendschap stond, Onyx moest zelf weten wat hij met dat aanbod deed. Het was zijn keuze.
      Yrla ging er iets beter voor liggen. Hij legde zijn hoofd op het kussen en schoof iets dichter naar Maaya, omdat hij op de rand lag. Zijn lichaam schuurde hierdoor langs de hare heen, maar Yrla had nooit echt moeite met lichamelijk contact. "Dat is dan zijn verlies," zei hij ineens een stuk zachter en een stuk serieuzer. Hij keek naar Maaya naast hem. Nu zijn ogen aan het donker gewend waren, kon hij de contouren van haar gezicht zien. "Neem me niet verkeerd. Maar ik heb vrienden om me heen, mensen die me heel dierbaar zijn. En daarnaast ben ik sociaal genoeg om snel nieuwe vrienden te maken als dat nodig is. Als Onyx mijn vriendschap afwijst, heeft hij alleen zichzelf ermee. Hij is degene die zijn eigen vrienden maar op een hand of misschien zelfs een vinger kan tellen. En laten we eerlijk zijn, erg sociaal is hij niet." Yrla zuchtte. Waarom vertelde hij dit aan Maaya? Het was gek. Nu hij haar opgevangen had en een grapje gemaakt hadden, leek de lucht veel helderder tussen hen. Er was meer openheid gekomen. "Je had gelijk, Maaya," zei hij uiteindelijk. "Wat ik vergeten was, is dat Onyx zelf ook niet onschuldig is. Ik heb alleen het gevoel dat hij doet alsof hij onschuldig is. Hij trekt overal zijn handen vanaf, als het in zijn ogen maar gerechtvaardigd is. Maar dat wil nog niet zeggen dat wat hij doet ook echt goed is." Dat was sowieso al zijn grootste frustratie de laatste tijd. Hij veroordeelde Yrla op wat hij gedaan had, maar Onyx was ook niet onschuldig, zoals Yrla altijd al gezegd had. "Deze zelfmoord heeft hij zelf net zo goed in de hand gewerkt door verkeerde keuzes te maken. Als ik met de weinige informatie jullie verhalen aan elkaar knutsel heb ik het idee dat jullie elkaar geterroriseerd hebben voor de afgelopen jaren. Hij zit net zo goed fout. En hij mag jouw dan als zijn aartsvijand bestempelen, maar dat betekent niet dat ik het moet doen toch? Dan zou ik namelijk jou wel veroordelen op je fouten en hem niet. Dus als ik met Onyx om kan gaan, ondanks wat hij gedaan heeft, dan kan ik dat toch ook met jou? Als hij er niet mee kan leven dat ik met je omga, Maaya, dan is dat zijn probleem."

[ bericht aangepast op 22 juli 2020 - 7:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Hee!" Merrin gaf een kus op de slaap van Adam. Hij keek zijn vriendje met een kleine glimlach aan. "Het is voorbij nu." Hij ging op zijn knieën voor Adam zitten, zodat hij Adam aan kon kijken. "We hebben je toen geholpen. En natuurlijk was het even schrikken, maar wat daarna gebeurd is, geeft ook aan hoeveel we om je geven. Onyx was best wel onrustig voor zijn doen, maakte zich zorgen om je. En ondanks het feit dat wij elkaar niet spraken op dat moment, kon ik je echt niet alleen laten. Jester en ik hebben alles gedaan om je weer op te peppen en je weer de oude te krijgen." Hij veegde even met zijn hand over de wang van Adam. "Het is wel heel dapper van je dan dat je daar naar binnen ging. Maar gelukkig was het maar een nare herinnering. Zoiets gaat echt nooit meer gebeuren. Daar zorg ik des noods persoonlijk voor."

[ bericht aangepast op 22 juli 2020 - 7:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het waren lieve woorden die Merrin sprak, al zorgde de laatste zin toch voor een ongemakkelijk gevoel. Net was Merrin ook weggerend. Wie zei dat dat een volgende keer niet weer gebeurde? Hij schaamde zich voor zijn gedachten. Fox had net uitgelegd waarom Merrin dat had gedaan en hij begreep het. Toch was er een stemmetje in zijn hoofd dat verdacht veel op Dezi leek en dat fluisterde dat Merrin hem nooit zou kunnen beschermen. Dat ze maar één keer hoefde te gillen om er voor te zorgen dat Merrin hem in de steek liet. En zelfs als Merrin wél bleef, wat kon hij dan doen? Ze maakten allebei geen kans tegen haar klauwen, ze kon hen zo van de grond tillen en met hen doen wat ze wilde.
      ‘Ik zal me even omkleden,’ mompelde hij.
      Hij voelde zich er zo rot over. Merrin was zo lief, hij wilde zich zo graag beter voelen door zijn woorden maar er was gewoon iets in zijn binnenste wat koud bleef en wat pijn bleef doen.
      Hij wachtte tot Merrin was opgestaan en draaide zich toen van de jongen af om zich boxer aan te trekken. Daarna schoof hij onder de dekens.
      ‘Wil je vertellen wat er gebeurde?’ vroeg Adam zijn vriend. Het was nu tijd dat hij zijn eigen gevoelens aan de kant schoof en naar hem luisterde. Hij was op zijn zij gaan liggen en ondersteunde zijn hoofd met zijn elleboog. ‘Fox vertelde al dat je een soort flashback had.’ Hij reikte met zijn vingers naar voren en verstrengelde die met die van Merrin.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya schoof ietsje van Yrla weg. Ze wist niet wat ze beklemmender vond, het lichamelijk contact op een ontspannen manier of zijn woorden. Openheid als dit was ze niet gewend. Dat gebeurde niet in haar House. Niemand deelde zomaar zijn gedachten. De enige die haar ooit had verteld wat hem écht bezighield, was Onyx. Het maakte iets in haar los, een verlangen naar iets wat er al heel lang niet meer was. Kon ze dat ooit nog terugkrijgen? Diep vanbinnen wist ze van niet. Er was véél te veel gebeurd.
      ‘Onyx is niet iemand die schuld op anderen afschuift,’ zei ze. ‘En ik denk niet dat hij iemand anders de schuld gaat geven van het feit dat hij zichzelf wilde doden. Dat was zijn besluit.’ Ze rolde op haar rug en staarde naar het plafond. ‘Als je denkt dat hij niet met schuld worstelt, ken je hem niet eens een klein beetje.’
      Als iemand moeite had met schuld erkennen, was zij het wel. Haar eigen angst had haar in een monster veranderd en ze had haar beste vriend aangevallen. En voor wat? Voor een profetie die ze dáárdoor bijna had laten uitkomen. Een profetie die alles geoorloofde. Zolang ze hem maar op afstand hield. Hoe veel pijn ze hem ook deed – zolang ze maar niet weer onafscheidelijk werden maakte het niet uit. Het doel moest bereikt worden, ongeacht de middelen. Al die tijd had ze het verkeerd geïnterpreteerd. Ze wáren onafscheidelijk, wat ze ook deden. Dat had niets te maken met een hechte vriendschap, maar met een band die geen van hen echt begreep.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn woorden kwamen totaal niet aan. Het feit dat Adam er niet eens op reageerde en zich er niet beter door voelde, zorgde voor een knoop in zijn maag. Het leek wel alsof hij sinds gisteren weer tien stappen terug had gedaan, nu Dezi er weer was. Het raakte hem dat Adam zo van slag was en hij zocht wanhopig naar woorden om Adam te helpen, maar hij wist niet wat hij nog meer kon zeggen. "Misschien kunnen we je langzaam aan de badkamer laten wennen weer?" deed hij nog een poging. "Dan douche je beneden en doen we boven eerst alleen onze tanden poetsen. Tot je er weer klaar voor bent."
      Adam reageerde echter niet. En Merrin voelde zich verschrikkelijk machteloos. De hele dag was het hem aardig gelukt om Adam zijn gedachten weg te houden van Dezi, maar uit deze gedachte kon hij hem blijkbaar niet krijgen. De hele dag was het hem gelukt Adam aardig op te vrolijken, maar hij wist niet meer hoe hij Adam uit deze bui kon krijgen.
      Merrin stond op om uit zijn kast een boxershort voor zichzelf te pakken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Adam van zich afdraaide toen hij zijn boxer aantrok en dat gaf Merrin helemaal een misselijk gevoel. Ze waren de laatste tijd zo open naar elkaar geweest. Hoe kon het dat Adam zich nu weer zo ongemakkelijk bij hem voelde? Adam ging gewoon onder de dekens liggen, alsof er niets aan het handje was. Toen Merrin er met een zucht naast kwam liggen, voelde hij gelukkig wel hoe Adam zijn vingers met de zijne verstrengelde. Toen hij echter begon over het bos, had Merrin allang geen zin meer om erover te vertellen. Adam zijn bui lag hem zo zwaar op de maag dat het oneerlijk voelde om over zijn eigen gevoel te praten. Hij keek naar zijn vriendje en voelde zich ontzettend schuldig. Maar Merrin begreep wel dat Adam zijn verhaal gebruikte om onder zijn eigen gevoel vandaan te duiken. Merrin wist dus alleen niet of het wel de juiste tijd was om dit te vertellen, zijn verhaal was ook niet licht namelijk.
      "Ja," begon hij aarzelend. "A- aan vroeger. Damon heeft misschien toch iets meer in me los gemaakt dan ik dacht," zei hij zachtjes. Hij keek even naar Adam, hij wilde het niet nu vertellen. want hij wist zeker dat Adam zich super schuldig ging voelen. En als hij al in zo'n verschrikkelijke bui was. Zou hij boos worden. "Weet je zeker dat je het nu wilt weten? Het is echt geen leuk verhaal hoor."

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla moest een klein beetje grinniken. "Weet je dat ondanks alles je Onyx nog steeds verdedigt?" vroeg hij haar. "En dat je al tienduizend keer gezegd heb dat ik Onyx helemaal niet ken?" Hij glimlachte kleintjes naar haar, al betwijfelde hij of ze dat wel zag in het donker. Maar hij had haar aan het praten, en hij wilde deze openheid volhouden. Daar zat toch al een beginnetje in voor een vriendschap. En hij was er nog altijd van overtuigd dat een aardige Maaya beter was dan de andere Maaya.
      "Ik heb trouwens nooit gezegd dat Onyx de schuld afschuift. Maaya, ik vertel je wat ik zie. Onyx is misschien voor ons wel de meest gesloten persoon van het huis. Voor een buitenstaander als ik zie ik een norse jongen, die de wereld buitensluit. En hij wekt de indruk dat in alles wat hij doet dat hij zich absoluut niet schuldig voelt. Dat alles volgens hem gerechtvaardigd is. Toevallig weet ik dat hij dat kan, want ik heb er met hem ooit over gesproken. Maar ik heb mijn vriendschap aangeboden aan Onyx, wil niet zeggen dat we dat al zijn en dat ik door en door weet wat er in zijn hoofd omgaat." Hij keek even peilend naar Maaya. Er was een vraag die heel brandend in zijn hoofd zat. Maar hij wist niet of hij hem wel kon stellen, want hij wilde minieme band die hij nu met Maaya aan het opbouwen was niet verpesten. Misschien moest hij haar maar gewoon waarschuwen.
      "Oke. Je hoeft de vraag niet te beantwoorden. Maar ik ben echt ontzettend nieuwsgierig. Sorry alvast." Yrla gaapte even overduidelijk en ondanks het interessante gesprek, werd het steeds lastiger zijn ogen open te houden. "Waarom is Onyx zo belangrijk voor je?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Er waren momenten dat hij het niet fijn vond om aangeraakt te worden – of vooral báng was dat hij het niet fijn vond – maar steeds als Merrin zijn kwetsbaarheid liet zien, wilde hij niets liever dan tegen hem aan kruipen en hem stevig vasthouden.
      Hij schoof ietsje dichter bij zijn vriendje, trok zijn hand los en legde die tegen zijn wang. ‘Ik weet dat het ook niet makkelijk voor jou is,’ zei hij. ‘Dat ik het… zo moeilijk heb. Ik zie echt wel dat je ontzettend je best doet en ik weet niet hoe ik eraan toe was geweest als jij er niet voor me was, Mer. Maar het hoort niet zo te zijn dat er geen ruimte is voor jouw gevoelens en voor jouw angsten. Wat er ook in je hoofd omging – ik geloof niet dat je me zo maar alleen in het bos zou achterlaten. En ik vond dat moeilijk,’ gaf hij toe, ‘dat je me alleen liet op het moment dat er gevaar dreigde. Maar juist daarom wil ik weten wat er met je gebeurde. Want ik weet – ik weet dat je me niet zo maar zou achterlaten. Dat het iets heel ergs was wat er door je heen ging, waardoor je de grip op de werkelijkheid verloor. Net zoals ik die soms verlies,’ voegde hij er zachtjes aan toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya staarde nog steeds naar boven. Ging ze daar antwoord op geven? Het ging hem niks aan. Het ging niemand wat aan. Tegelijkertijd was er toch een soort drang om woorden aan haar gevoelens te geven. Bovendien was ze moe, te moe om echt na te denken over de consequenties van vanavond. Ze was bijna doodgegaan. Erger kon het leven niet worden.
[ab] ‘Onyx is een deel van mezelf. Een deel dat ik heb weggeduwd – op brute wijze. En je kan bepaalde aspecten van jezelf haten – maar als het er op aan komt, zal je altijd alles doen om je vege lijf te redden. Het is een instinct.’ Ze was even stil. ‘Zo voelde het altijd. Alsof we één persoon waren. Ik heb ons doormidden gescheurd en de pijn daarvan zijn we altijd blijven voelen. En zullen we altijd blijven voelen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was fijn Adam zijn waardering te horen. Hierdoor kreeg hij toch een beetje het gevoel alsof hij goed bezig was, dat er hopelijk toch iets van zijn daden bij Adam binnen kwam. "Natuurlijk zou ik je niet zomaar achterlaten!" zei hij lichtelijk geschrokken. Hij aarzelde nog eventjes, maar begon toen toch uiteindelijk. "Wat jij net had in de badkamer, ik d-denk dat ik dat wel kan vergelijken met wat ik in het bos meemaakte."
      Het voelde fijn dat Adam dichtbij was, maar het maakte ook dat zijn verhaal moeilijker werd. "Het begon eigenlijk al bij het hek," zei hij zachtjes. Hij voelde een blos naar zijn wangen stijgen. "I- ik vind het gewoon echt heel moeilijk om regels te breken. Dat komt omdat vroeger thuis dat vaak heel hard afgestraft werd. Als ik bijvoorbeeld al mijn speelgoedtrein liet liggen en het lag Richard in de weg, dan kwam hij me zoeken om me te straffen." Een huivering liep over zijn rug heen. Hij had nog nooit met iemand hierover gepraat, behalve zijn zus. En zijn zus begreep meteen alles, omdat ze in hetzelfde schuitje zaten. Zou Adam hem dom vinden? Zou hij het vinden dat het zijn eigen schuld was? Dat hij toch fout zat? Wat als Adam hem ook wilde straffen? Hij voelde paniek opkomen. Wat als Adam voor straf weg zou gaan? Zou hij dat doen? Hij kon niet zonder Adam, hij wilde niet...

---

It's never gonna happen, Guys.

Wauw. Wauw. Hij had echt antwoord gekregen. Hij hoopte nu maar dat ze morgen niet in paniek zou raken en met allerlei hallucinaties alsnog op de proppen kwam zetten, maar wauw. Met dat Maaya sprak, merkte hij dat hij Maaya steeds interessanter begon te vinden. Je zag het in eerste instantie niet, maar Yrla had het idee dat er heel veel pijn en verdriet achter het meisje schuil ging. In eerste instantie was hij zo verbaasd door het antwoord dat hij even niets zei, toen het antwoord er eenmaal was, was hij bang dat Maaya verschrikkelijk woest op hem zou worden. "Mag ik eerlijk met je zijn, Maaya? Ik weet niet hoe het voelt om zo een band met iemand te hebben. Degene met wie ik de grootste band heb, is Vienna. En ik zou echt niet weten waar ik heen moet als haar iets gebeurd." Eerst iets van jezelf vertellen, dat hielp Vienna vaak ook met openen.
      "Maar als ik jullie allebei zo zie, dan voelen jullie die pijn nog steeds, omdat jullie die ook zijn blijven voeden. Je hebt dat deel weggeduwd en natuurlijk doet dat pijn. Maar je blijft elke keer weer hout op het vuur gooien. Jullie blijven elkaar pijn doen. En daardoor zijn jullie beiden doodongelukkig." Ai, hij wist niet of hij die woordkeuze ging overleven. "Maar het wordt tijd dat je hem loslaat, Maaya. En dat zal in het begin echt heel moeilijk zijn, maar daardoor wordt de pijn wel minder. En Onyx moet ook jou loslaten natuurlijk. Jullie moeten elkaar laten gaan. En misschien zal het altijd voelen alsof hij een deel van je is. Maar als je dat gedeelte van jezelf pijn blijft aandoen, dan lijdt je daar zelf ook onder."
      Hij kon trouwens makkelijk praten over loslaten, zijn eigen schuldgevoel kon hij ook nog niet altijd loslaten. Maar dat wilde niet zeggen dat hij dat in de toekomst niet kon. En stiekem maakte zijn schuldgevoel nu deel van hem uit, het zou hem behoeden om nog een keer die fout te maken. Daar vergeleek hij het maar mee, in de hoop dat hij in de goede richting zat.

[ bericht aangepast op 22 juli 2020 - 11:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.