[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya rolde met haar ogen. ‘Wat een briljante gedachte. Alsof we dáár nooit eerder aan hebben gedacht.’
      Ze had hem losgelaten, drie jaar lang.
      Maar Onyx haar niet – en zo was hun vete begonnen.
      Vorig jaar hadden ze opnieuw de strijdbijl begraven. En toch was het weer misgegaan.
      Nu zou ze hem kunnen eindigen. Dat kwam doordat ze nu niet bang meer voor de voorspelling hoefde te zijn en omdat ze inzag dat al de pijn de afgelopen jaren voor niets was geweest. Onyx’ woede zou mogelijk alleen maar toenemen en hij zou weer te ver gaan enzovoort, enzovoort.
      Dit zou niet anders worden dan een jaar geleden. Bovendien was het bullshit wat Yrla zei. Dat dit hen ongelukkig maakte. Dat was niet zo. Ze was niet ongelukkig – ze was eerder onverschillig. Het enige waar ze spijt van had, was het feit dat ze Onyx überhaupt van zich had afgeduwd. Maar dit hele gedoe met Jester? Daar was ze niet rouwig om – behalve dan dat ze er bijna door gestorven was. Zij had echter niets anders gedaan dan hen ontmaskeren. Eerst had Jester zijn ware gezicht laten zien, daarna Onyx. Dat Onyx daarna zo ver van zichzelf vervreemd was dat hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest, daar kon zij ook niets aan doen. Hij had zelf die zwakte toegestaan.

[ bericht aangepast op 22 juli 2020 - 13:43 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam merkte dat Merrin sneller begon te ademen. Er moest van alles door zijn hoofd gaan, maar hij zei niets hardop. Adam trok zijn hand weer terug van Merrins gezicht en gaf een kneepje in zijn hand. ‘Wat voor straffen waren dat?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Wil je daar iets over zeggen? Probeer – probeer anders maar hardop te zeggen wat er door je heen gaat.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij merkte dat ze terug was op het sarcastische norse. En dus zweeg hij maar. Hij ging er maar niet over in discussie, misschien dat het later kon. Als ze elkaar beter kenden. Alhoewel. "Werkelijk? Heb je het uitgesproken en echt los kunnen laten, Maaya? Je verdedigt hem nog altijd." Yrla voelde hoe zijn ogen dicht zakten, maar iets in zijn achterhoofd bleef knagen. "Beantwoord die vraag maar niet," zei hij zachtjes.
      Hij had namelijk het idee dat dat wel eens een nieuwe ruzie kon uitlokken. En daar had hij nu echt geen zin in. Even keek hij naar het plafond. Ging hij nu echt al slapen zonder op Jester en Onyx gecheckt te hebben? Hij mocht dan wel niet helemaal lekker zitten met Jester vandaag, maar hij moest nog even kijken toch? En hij mocht dan boos zijn op Onyx, maar hij moest ten minste weten of Onyx het overleeft had.
      Hij had eigenlijk geen zin om naar beneden te gaan en Jester te zien. De hele dag had de jongen nog nauwelijks een woord tegen hem gezegd, was alleen op komen dagen met Dezi, had zijn plan gedeeld en was er weer vandoor gegaan. Er was niets meer gezegd over zijn berichten van die nacht, niets gezegd of gevraagd wat er die ochtend met Zebediah was gebeurd. Te achteloos gedaan over de bedreiging van Azumi. Fersephone had hem toevertrouwd dat Jester alleen woest had gedaan en bijna had gedaan of ze gek was.
      De jongen had niets vertelt of gedaan met het feit wat Onyx hem gisteravond had aangedaan. Hij voelde zich gepasseerd, om een of andere reden. Hij was niet naar Yrla toe gekomen, ondanks het feit dat Yrla hem was wezen zoeken. Iets wat Jester misschien nog niet eens wist. Hij was niet eens naar zijn oude beste vriend gekomen voor hulp of iets, terwijl dat heel vroeger wel zo was. En dat stak, het feit dat hun vriendschap zo veranderd was stak.
      Maar toch, misschien moest hij niet klagen. Jester had ook een kut dag gehad vandaag. Al was het niet echt van hem af te zien de weinige keren dat hij Jester gezien had vandaag. Het was gewoon de zakelijke Jes, die de Panthers bijeen riep om wat voor elkaar te krijgen. Maar misschien had hij zelf ook niet genoeg zijn best gedaan zijn beste vriend te spreken, als hij Jester nog zo kon noemen. Met een zucht sloeg hij de dekens van zich af en liet Maaya voor het was. Hij haalde zijn badjas van het haakje en liep toen toch naar beneden. Nog altijd wist Yrla niet waar hij goed aan deed, maar als Jester niet zou reageren op zijn hulp nu, dan was het gewoon klaar. Deze onzekerheid over hun vriendschap maakte Yrla gek namelijk. Het feit dat hij nauwelijks wist wat hij moest doen. Of de ander überhaupt hem wel vertrouwde. Hij keek even om naar Maaya. "Slaap lekker," zei hij voor hij de kamer verliet en naar beneden liep om te kijken of Onyx wakker was.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 9:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Geen eten, huisarrest, opgesloten zitten in mijn kamer, soms geslagen of geschopt. Van alles." Merrin ging steeds zachter praten. "Toen we voor dat hek stonden, hoorde ik mijn moeder gewoon in mijn achterhoofd zeggen dat het verkeerd was, dat ik het niet mocht doen." Merrin zuchtte zachtjes, tranen rolden over zijn wangen heen op het moment. "Ik vond het echt heel moeilijk om onder dat hek heen te kruipen, echt heel moeilijk. Ik moest daar echt voor over mijn angst stappen, maar ik moest je helpen Onyx te vinden." Hij schudde helemaal, terug bij de gedachte van dat moment. Hij voelde de gevoelens zo weer over zich heen komen. "En toen ik eenmaal aan de andere kant van het hek stond, keek je me nauwelijks aan. Je deed er zelfs een beetje achteloos over dat ik het zo moeilijk vond. En dat terwijl ik gewoon alleen even je hand vast wilde vast houden. Maar je keek niet eens naar me. Je wilde zelfs een stukje van me vandaan lopen. Dus ik kwam niet los van dat gevoel. De angst en het verdriet bleef hangen. En toen opeens die gil klonk. Die combinatie trok me terug in een flashback. I- ik was bang dat Richard me kwam straffen. Ik was bang dat hij Marisse ergens iets aandeed. En toen zag ik opeens een schim. E- en en, ik weet niet. Ik raakte gewoon in paniek."
      Dat laatste schreeuwde hij bijna. Het was verschrikkelijk om eraan terug te moeten denken en nu hij er echt over praatte, sloeg de paniek weer aan.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam voelde zich verward omdat hij helemaal niet had meegekregen dat het zo’n strijd voor Merrin was. Ja – hij had wel door dat Merrin het niet leuk vond, maar het was geen moment in hem opgekomen dat er en trauma aan ten grondslag lag.
      ‘Ik snapte het inderdaad niet zo goed. Waarom je over regels nadacht terwijl er iemand aan het sterven was. Maar ik wist niet – ik wist niet dat je hier zo mee worstelde. Dat je vroeger zo snel en erg gestraft werd.’ Hij streelde zachtjes door Merrins haren, hij merkte wel dat het hem nog steeds hoog zat. En dat was natuurlijk logisch. ‘Bedankt dat je het me verteld hebt. Nu kan ik er voortaan rekening mee houden en je beter steunen als we een keer een regel moeten breken. Ik was gestrest, ik denk dat ik het daarom niet aanvoelde.’ Hij keek zijn vriendje aan, hij vond het echt rot dat zijn vriendje zo in paniek was geweest en dat hij het niet gemerkt had.
      ‘Sorry. Het moet heel rot hebben gevoeld dat je dacht dat ik je negeerde.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ja... "Beetje," zei hij met een kleine glimlach, om Adam niet een volledig schuldgevoel te geven. Hij kroop in de richting van zijn vriendje en kroop heel dicht tegen hem aan. Hij wilde nu eigenlijk alleen nog maar een knuffel. Een hele dikke knuffel van Adam. En daarna gewoon in slaap vallen. Dan was het allemaal weer voorbij, voor deze dag....

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam sloeg zijn armen om Merrin heen toen hij tegen hem aankroop. Zijn hart ging ietsje sneller bonzen nu ze zo dicht tegen elkaar aan lagen. Hij drukte een paar kleine kusjes tegen Merrins lippen waardoor de steen in zijn maag iets begon af te brokkelen en hij zocht naar Merrins blik. ‘Ik hou van je.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya was in tweestrijd. Enerzijds had ze echt geen zin om naast die zwaar ademende kneus te blijven liggen, anderzijds wilde ze zich ook niet laten kennen. Het leek haar toch wel een leuk vooruitzicht om in Jesters gezicht te kunnen wrijven dat ze met zijn op één na beste vriend in een bed had geslapen. Moest toch best pijn doen. Eerst had ze zijn vriendschap met Onyx verknald, nu kon ze met Yrla aan de slag. Zoiets had ze gewoon nodig. Haar pijlen op Onyx richten had geen zin meer – maar waarom niet degene die haar plaats had geprobeerd in te nemen? Die zo’n softie van Onyx had gemaakt? Misschien kon zij wel het tegenovergestelde van hem doen. Onyx had zichzelf verloren en dat kwam door Jester. Het was tijd dat híj zijn grenzen eens flink overschreed.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik hou ook van jou," zei hij met een kleine glimlach, voor hij weer in Adams armen vluchtte. Het was heerlijk om zo naast Adam te liggen en voor hij het wist, viel hij in slaap. Totaal uitgeput van de hele dag.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire had zijn kiezen op elkaar geklemd. Hij begreep Fersephones machteloosheid maar al te goed. Romeo was niet gevoelig voor dreigementen, tenzij hij er vrij zeker van was dat diegene die zou uitvoeren. Hij wist dat de jongen zich bij hem uit de buurt stond omdat hij zijn maatje zo ongeveer verkoold had, maar hij wist óók dat Fire geschorst zou worden als hij dat nog eens bij een leerling deed.
      ‘Ik weet het ook niet,’ gaf hij met tegenzin toe. ‘Natuurlijk moeten we hem niet zijn zin geven. Maar een of ander plan bedenken om hem onder de duim te houden, dat zie ik ook alleen maar verkeerd aflopen. Tenzij we hem letterlijk ergens opsluiten,’ mompelde hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

"Opsluiten?" Vroeg ze verward. "Voor hoe lang dan? Tot het moment dat Fayr en ik hier weggaan? Dat kan nog wel zes jaar duren!" Natuurlijk konden ze hem Opsluiten, ergens had Fire een punt. Maar dat zou betekenen dat ze zes jaar voor dat rotjong zou moeten zorgen. Want ergens hem Opsluiten en aan zijn lot overlaten, hij mocht dan wel haar zus hebben bedreigd, maar dat zag ze toch ook niet helemaal zitten. Maar ze wist niet of ze wat anders wist. "Ik kan proberen hem voor de gek te houden?" Vroeg ze aarzelend

---

It's never gonna happen, Guys.

‘In ieder geval totdat we een betere manier hebben bedacht om ervoor te zorgen dat hij niemand wat doet.’ Hij had geen idee wat ze anders kon doen, maar dat betekende niet dat er ook geen andere manier was. Hij fronste lichtjes toen ze met een andere suggestie kwam. ‘Hem voor de gek houden? Hoe wil je dat doen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De stilte in de huiskamer leek haast een levend wezen. Fayr zat op een stoel aan de keukentafel, met het iNet van zowel Vienna als haarzelf al voor zich. Het was drie kwartier geleden nu, sinds de rest was gaan zoeken. Drie kwartier, waarin met iedere minuut de kans kleiner werd dat ze Onyx op tijd zouden vinden en het risico alleen maar groeide dat de schade te groot zou zijn voor haar om nog op te kunnen lossen.
      Fayr betrapte zichzelf erop dat ze op haar nagels zat te bijten en trok gauw haar handen bij haar mond vandaan. Ze wilde wel geloven dat het goed zou komen, dat Nenya's waarschuwing op tijd zou zijn, maar de angst dat Yrla straks binnenkwam met het dode lichaam van hun afdelingsgenoot zoemde onder haar huid en had zich vastgehaakt in haar hoofd.
      Hoeveel leven moest er nog in iemand zitten voordat zelfs zij hen niet meer kon redden? Zoveel had ze niet geoefend met het helen van mensen. Het waren altijd- kleine verwondingen geweest. Een geschaafde knie, of een sneetje. Alleen het helen van botten had ze echt veel aandacht aan besteed, zodat ze tenminste zichzelf kon helpen als ze weer eens iets brak. Maar dat was simpel. Stukjes van een puzzel in elkaar zetten, iemand terugbrengen van het randje van de dood- dat was iets heel anders. Fayr wist niet eens meer hoe ze het in de eerste plaats voor elkaar had gekregen om Adam te helen. Wat had ze eigenlijk gedaan? De herinnering van de lijkbleke jongen flikkerde over haar netvlies voor ze het tegen kon houden, maar niet wat ze precies met de helende energie gedaan had. Wat als ze het straks niet meer kon?
      Het scherm van Vienna's iNet lichtte op en Fayr trok met een ruk haar handen bij haar mond vandaan. Het bericht kwam van Fox, maar voor ze de voorvertoning kon lezen vroeg het stomme ding om de toegangscode. Gestrest haalde ze het papiertje van Vienna snel naar zich toe en tikte de code in, waarna de vergrendeling open ging en het homescherm verscheen. Fayr beet op haar lip terwijl ze zo snel als ze kon de conversatie met Fox opende.

Heb hem gevonden. Ik breng hem naar de campus. Hij is bewusteloos.

Bewusteloos. Fayr wist misschien niet heel veel van zelfmoordpogingen, maar ze wist wel dat het een heel, heel slecht teken moest zijn dat Onyx niet meer bij was. Haar stoel kletterde naar achteren toen ze overeind kwam en met de twee apparaatjes in haar handen naar de voordeur rende.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De vlucht naar de campus was maar kort. Fox liet Onyx voorzichtig op de grond zakken en veranderde terug naar zijn eigen gedaante. Fayr stond al op de veranda met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hem naar binnen tillen zou niet lukken, die gozer was bijna twee meter en Fox was niet bepaald een bodybuilder. Een zucht schoot tussen zijn lippen door en hij leunde vermoeid tegen de muur aan. Hij was het gewend om veel tijd in zijn dierengedaante door te brengen, maar wanneer hij gestrest was, vrat het veel meer energie. 'Kan ik iets doen?' vroeg hij. 'Als je me een iNet geeft, kan ik in ieder geval ook de andere Panthers op de hoogte stellen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn iNet ging af en hij stond binnen drie seconden stil, het bos als een dreigend silhouet voor hem.

Heb hem gevonden. Ik breng hem naar de campus. Hij is bewusteloos.

Gevonden.
      Onyx was gevonden. Bewusteloos, maar in leven.
      De besef dat hij de jongen niet kwijt was —nog niet— sloeg als een stormram door zijn lichaam en Jester zakte van opluchting haast door zijn knieën. Fox had Onyx gevonden. Zijn adem schuurde als brandende kolen in zijn keel, maar het kon hem niks schelen. De campus. Daar zou Fox hem heen brengen, naar Fayr. Jester duwde zichzelf overeind en draaide zijn rug naar het bos toe. Daar moest hij ook heen. Om te helpen. De lul die hem gedumpt had en zonder wie Jester ondanks alles nog altijd niet leven kon.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.