[RPG • 250] Are you the one? [Speeltopic • 1] - Speeltopics

De stemming was omgeslagen door mijn vraag en ik kon mezelf wel even voor mijn kop slaan. Wat was ik toch ook een heerlijk subtiel mens. Safiya grijnsde als een boer met kiespijn.
      ‘Dat klopt,’ zei ze kortaf. Nou dat was in ieder geval duidelijk. Ik had dus wel gelijk... Ze leek het even moeilijk te krijgen en ik voelde me iet wat schuldig. Ik was hier nog geen uur – misschien nog niet eens aan halfuur – en ik had al een gevoelige snaar bij iemand geraakt. Lekker bezig. ‘Abu Dhabi, Verenigde Arabische Emiraten,’ zei ze er uiteindelijk nog achterna. Na een heel ongemakkelijke stilte. ‘Maar goed, daar ben ik al een tijd niet meer geweest.’ En ik besloot er verder niet meer op in te gaan. Ik was misschien onsubtiel, maar ik kon nog net wel signalen oppikken. Safiya maakte behoorlijk duidelijk duidelijk dat ze het niet wilde hebben over haar afkomst. Gelukkig zorgde mijn anekdote ervoor dat de gespannen sfeer als sneeuw voor de zon verdween. ‘Ah, dat klinkt bekend in de oren. Mijn broer heeft mij opgegeven. Hij was het zat dat ik nooit echt verliefd ben geweest.’ Ik lachte en keek naar haar op hetzelfde momenten als toen ze naar mij keek. ‘En wat was de reden van jouw beste vriendin om jou op te geven?’
      ‘Ze vond het hoogtijd dat ik eens aan een serieuze relatie zou beginnen, gezien ik eh–’ ik fronsde even en keerde me wat meer naar Safiya ‘–laten we zeggen dat ik behoorlijk enthousiast ben als het neerkomt op relaties, maar dat ik al snel mijn enthousiasme verlies zodra ik er eentje heb.’ Nou wauw, dat klonkt fout. Hopelijk kwam ik niet op haar over als een wanhopige, harteloze trut.

Jade leek iet wat verrast toen ze zag dat ik geen moeite leek te hebben met het tillen en optillen van haar koffer. Niets was echter minder waar. Haar koffer was namelijk wel degelijk zwaar. en hier juichtte ik even omdat-dat rijmde xd Echter liet ik dat niet merken en tilde ik – de galantie zelf zijnde – voor haar, zonder te klagen over het gewicht ervan, haar bagage naar binnen. Fijn hè, zo'n rolkoffer als je 'm niet kunt rollen.
      ‘Ik woon al heel mijn leven in New York,’ zei Jade. Ik verplaatste mijn aandacht van de koffer weer richting haar en glimlachte. Ditmaal was zij degene die weg leek te dromen. Zou ze last hebben van heimwee? ‘En jij?’ Inmiddels stonden we in de schaduw van het resort en dat voelde toch wel alsof we een oase in een woestijn hadden bereikt. ‘Waar kom jij vandaan?’ Ik glimlachte naar het roodharige meisje en zette de koffer neer eenmaal we binnen stonden.
      ‘Ik ben geboren in Carmel, een schildersplaatsje in California, 'in de buurt'–’ ik maakte quotation mark gebaren, omdat er toch ruim 120 kilometer tussen zat ‘– van San José.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Maar ik woon nu al een tijdje in Los Angeles. Eerst voor mijn studie en nu gewoon... tja.’ Ik glimlachte schaapachtig naar haar. Waarschijnlijk vond ze dat ik te veel praatte – but that's just how I roll. ‘Wil je trouwens dat ik 'm ook gelijk voor je op een kamer zet?’ vroeg ik en knikte naar haar koffer.