OUAT||A New Curse|| Speeltopic 2 - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 21:00 ]

---

Never grow up, it's a trap.

Het meisje verlaat al snel weer de winkel, waar ik blij om ben. Ondertussen was er ook een jongeman de winkel binnen gekomen, maar ik besteedde geen aandacht aan hem, hij vroeg immers ook niet om aandacht. "Ik heb totaal geen idee waar je het over hebt..." gaat Jo overdreven verder. Dat duivelse kind van Gold zit mij gewoon uit te lachen, ze speelt momenteel met vuur, letterlijk. Er verschijnt een vuurbal in mijn hand. Met alle plezier gooi ik hem nu naar haar hoofd. maar op dat moment schieten er verschillende beelden van Quinn, Hendrik en Henry in mijn gedachten voorbij. Ik moest sterker zijn dan dit, ik had nu immers ook light magic. Ik ging mij nu niet laten kennen door zo'n rotkind, dat plezier gunde ik haar niet. De vuurbal in mijn hand liet ik verdwijnen en zet vervolgens een glimlach op. "Het geeft niet, als je nog iets te binnen schiet hoor ik het graag." Triomfantelijk draaide ik mij om en verliet de winkel. Ze wilde dus spelletjes spelen, nou ik wist er ook nog wel een paar. Ik heb genoeg personen die er voor zullen zorgen dat ik de juiste informatie ontvang. Ik liep terug naar mijn huis, om een nieuw plan te gaan maken.

---

When you believe your dreams come true

Elsa stopte met ijsberen en ze staarde naar haar handen. Ze sloot haar ogen daarna. Had ik nu iets verkeerds gezegd? Blijkbaar was ik tot haar doorgedrongen, want langzaam verdween al het ijs weer. Elsa's ogen gingen weer open, maar ze sloeg ze direct neer. "Sorry, sorry, sorry" stamelde ze. "Dit gebeurt soms, het wordt beter maar soms verlies ik nog de controle. Ik wilde je niet ongemakkelijk laten voelen." ik dacht dat Elsa haar krachten beter onder controle had dan ik, maar ik begon nu toch te twijfelen. Nou ja ze kon er wel goed mee overweg. Ik had enkel mijn vuurbal nog maar laten zien, het was wel altijd mijn favoriete spreuk geweest. Elsa stopt eindelijk met ijsberen, waar ik blij mee ben, en neemt plaats in een stoel. "Dat boek was onze enige hoop, en nu hebben we niks." zuchtte ze. "We weten dat we geen enkele Gold kunnen vertrouwen." mompel ik zachtjes. Ik wilde dat Hendrik dat ook spoedig zou inzien. "Mr. Gold is nog nergens verschenen, dus hem kunnen we ook niet opzoeken." ik trek een bedenkelijk gezicht. "Wat zeg je ervan dat we een bezoekje gaan brengen aan de bibliotheek. Daar moet toch vast iets te vinden zijn?" Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit "Die bekende is mijn peetvader..." sist Ariël op een boze manier naar Hades. "Het was mijn eigen fout... Man..." Hades schonk daarna geen aandacht meer aan Ariël. "Waar...." Hades en ik kijken tegelijkertijd de kant van Ariël op. "Waar wacht je op..." ik zie dat ze probeert een klein glimlachje te geven, maar dat lukt niet door de pijn. "Ga wraak nemen..." Hades moet lachen om Ariël terwijl ik de beide serieus aankijk. "Ik ben niet van de wraak." zeg ik dan. Waardoor Hades een zucht laat rollen. "Wat wil je dan? Naar Regina? Je weet wat ze je heeft aangedaan." ik blijf stil en kijk Hades strak aan. "Naar Emma? Ik denk dat je dan een haak tegen je keel krijg." ik sla mijn ogen neer richting de grond. "Wie heb je dan nog over?" aan de blik van Hades zie ik dat hij net alsof doet dat hij denkt. "Wat denk je van Archie? Leuk toch een gesprekje met hem? Of toch naar Granny?"

[ bericht aangepast op 29 aug 2016 - 23:29 ]

---

If no one else will defend the world then I must

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

Ik hoor het belletje van de deur, een man komt binnenlopen, Regina schenkt er geen aandacht aan maar ik ga zo wel naar hem toe, als we deze 'zakelijke' dingen hebben besproken. Er verschijnt een vuurbal in de hand van Regina, ik grijns, zo dat ging snel, ik kan mezelf best beschermen tegen zo'n vlammetje... Toch leek ze zich te bedenken en liet de vuurbal verdwijnen. In plaats een boos gezicht geeft ze me een glimlach, "Het geeft niet, als je nog iets te binnen schiet hoor ik het graag." Triomfantelijk draaide ze zich om en liep de winkel uit. Tja dacht het dus eve niet! Ik ga haar niets vertellen, dan verraad ik mezelf. Het is grappig, zoveel mensen in paniek door wat ik doe, voelt eigenlijk best wel extreem machtig.
Mijn blik valt op de man, "Kan ik u ergens mee helpen?" vraag ik, "Als u voor mijn vader komt, Gold, die is er niet...." zeg ik maar snel voordat hij er ook over begint.

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes
De Man moest om mij lachen, is dit positief of negatief? Omdat ik het niet echt begrijp besluit ik het te negeren, boeiend...
"Ik ben niet van de wraak." Oh My God, serieus? Meent hij dit!? "Wat wil je dan? Naar Regina? Je weet wat ze je heeft aangedaan." de twee kijken elkaar aan, oehhh, gesprek wat waarschijnlijk nergens naar lijd, altijd leuk, niet dus... "Naar Emma? Ik denk dat je dan een haak tegen je keel krijg." aha, weer een zwakke plek dus, "Wie heb je dan nog over?" De man doet alsof hij nadenkt, ik vind hem echt geniaal, ik mag hem! "Wat denk je van Archie? Leuk toch een gesprekje met hem? Of toch naar Granny?" volgens mij komt het er op neer dat hij niemand heeft om naartoe te gaan. Toch tolt alles even, "Wat dacht je van Jo?" vraag ik, "Jo Gold, altijd leuk om een gesprek mee te voeren..." zeg ik sarcastisch, "Maar je moet doen wat je zelf wilt..." zeg ik, denkend aan vroeger toen ik dat dus niet deed en heel lang bij Davy heb moeten wonen.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

"We weten dat we geen enkele Gold kunnen vertrouwen." mompelt Quinn zachtjes. Ik staarde Quinn even aan en knikte langzaam. Ze zei in ieder geval niet dat ik een monster was, maar ik wilde niet weten wat er nu in haar hoofd omging. "Mr. Gold is nog nergens verschenen, dus hem kunnen we ook niet opzoeken." Ze trekt een bedenkelijk gezicht. "Wat zeg je ervan dat we een bezoekje gaan brengen aan de bibliotheek. Daar moet toch vast iets te vinden zijn?" Bij deze woorden klaart mijn gezicht een beetje op, dat was nog niet zo'n gek idee. Jo kon ons dan wel belazeren, maar misschien was er juist in de bibliotheek wat te vinden. "Je bent geweldig!" zei ik enthousiast en sprong overeind. Snel krabbelde ik op een briefje dat wij een nieuw spoor achterna gingen, zodat Anna niet ongerust zou zijn. "Kom we gaan."glimlacht ik naar Quinn. Elk nieuw plan gaf mij weer een sprankje hoop. Ik wachtte niet op Quinn en liep al vast naar buiten. Ze zou mij vanzelf wel volgen. Nadat ik de straat uit was gelopen zag ik aan de overkant van de straat een bekende lopen. Snel draaide ik mij om, om te kijken of Quinn al bij was. "Hé, is daar loopt je moeder." zei ik zachtjes.

---

When you believe your dreams come true

Rumplestiltskin
Uk voelde dat Regina magie gebruikte maar zich om de een of andere reden bedacht iets zei rn daarna vertrok. Het meisje kwam naar me toe.
'Kan ik u ergens meehelpen?' Vroeg ze, ik wende me naar haar toe moest ze nou echt naar mij toe komen? Wel blijkbaar runt zeibdeze winkel nu.
'Als u voor mijn vader komt, Gold die is er niet.' Zei ze ik knikte, eerst claimde ze de achteenaam die ik vroeger hier gebruikte en nu claimd ze ook nog mijn dochter te zijn? Wie denkt ze wel niet wie ze is, the dark one heeft geen kinderen al zou het wel die droom verklaren maar goed er zijn zoveel dingen die ik me niet kan herinneren, me vaag kan herinneren of zelfs pijn doet als ik het me probeer te herinneren.
'Ik zoek een soort van boek, gewoon een boek om aan een vriendin kado te doen.' Lieg ik.
Ik kijk even de winkel rond voordat ik me weer naad die meisje wens.
'Zeg die man, jou vader...' ik zucht even voordat ik verder ga. "Ik hoor verschillende verhalen de een zegt dat hij dood is terwijl de ander zegt dat hij verdwenen is. Wat is het nou? Weet jij het?'

Wanneer ik het voorstel heb gedaan om naar de bibliotheek te gaan, zie ik dat Elsa al iets vrolijker is. "Je bent geweldig!" zegt ze enthousiast. Wow een compliment... Grootmoeder Cora was dan wel lief voor me, maar tijdens het oefenen van mij magie kreeg ik nooit een compliment en hier in Storybrooke had ik er al een aantal gekregen. Het was hier eigenlijk zo slecht nog helemaal niet. Ik volgde hoe Elsa opeens opsprong uit haar stoel en op een briefje iets krabbelde. Waarschijnlijk was dit briefje voor Anna, die nog eten aan het halen was. "Kom we gaan." zei Elsa glimlachend naar mij. Nog voordat ik was opgestaan was Elsa al buiten. Ik had echter niet zo'n haast en echt goed rennen met deze hakken lukte me niet. Ik pak mijn jas en trek deze aan. Wanneer ik buiten kom, zie ik gelukkig dat Elsa nog wel op me aan het wachten is. "Hé, is daar loopt je moeder." krijg ik als eerste te horen als ik bij Elsa ben. Ik werp een blik naar de overkant en zie inderdaad dat mijn moeder daar loopt. "De bibliotheek is de andere kant op." ik geef Elsa een klein duwtje tegen haar schouder, zodat ze de goede richting opkijkt en met haar rug naar mijn moeder staat. "Volgens mij was het iemand anders." zeg ik vervolgens terwijl ik alvast begin te lopen. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Ik bedenk me net dat ik naar niemand kan als Ariël opeens iets zegt. "Wat dacht je van Jo?" vraag ze, "Jo Gold, altijd leuk om een gesprek mee te voeren..." het klinkt vrij sarcastisch, maar de naam Gold brengt me wel op een idee. "Maar je moet doen wat je zelf wilt..." zegt ze. 'Gold," spookt het door mijn hoofd. "Ik ga gebruik maken van deze tijd." zeg ik tegen Hades, terwijl ik mijn Jack al heb gepakt en richting de deur ren. "shit, sleutels!" ik ren terug. "Je maakt een verkeerde keus Graham." zegt Hades. Ik kijk naar hem om. "Ik zou Regina's gezicht wel eens willen zien wanneer je voor haar neus opduikt." Hades fronst een aantal keer met zijn wenkbrauwen. "Of zou Emma, Hook verlaten voor jou?" Het liefst zou ik mijn pistool pakken en op hem schieten, maar ik weet dat het geen effect heeft. "Nee," zeg ik enkel, "Je kan gaan." zeg ik nog snel tegen Ariël. Ik wil weer wat tegen Hades zeggen, maar hij is al weg. Ik zucht en ren vervolgens naar de auto toe.

---

If no one else will defend the world then I must

Als Quinn naast mij komt staan werpt ze een blik naar de overkant van de straat. "De bibliotheek is de andere kant op." Waarna ze mij een klein duwtje tegen mijn schouder geeft, zodat ik de andere richting opkijk en met mijn rug naar haar moeder sta. "Volgens mij was het iemand anders." zegt ze vervolgens terwijl ze alvast begint te lopen. Ik snapte het niet, wilde ze dan helemaal niet naar haar moeder toe? Wat was er tussen hen gebeurt, dat ze elkaar blijkbaar zo haten. "Wil je niet naar haar toe? Ik weet vrij zeker dat Regina het was." vroeg ik. Ik rende snel Quinn achterna, zodat ik naast haar kwam te lopen. Met Regina's hulp zouden we waarschijnlijk sneller de vloek op kunnen lossen. Maar ik wilde Quinn ook niet dwingen iets te doen wat ze niet wilde. Ze was eigenlijk de eerste vriendin, als ik dat zo mag noemen, die ik ooit gehad heb, naast Anna. Mij hele jeugd heb ik in het paleis gespendeerd en het is nog maar sinds kort dat de mensen in Arendelle mij niet meer haten. Kristoff is een goede vriend, maar dat is toch anders dan meiden onder elkaar.

---

When you believe your dreams come true

Jo Mari Gold The Dark Angel
"She is 10% Luck, 20% Skill..."

'Ik zoek een soort van boek, gewoon een boek om aan een vriendin kado te doen.' ik kijk de man onderzoekend aan, wedden dat hij liegt? Van mijn vader geleerd, heel handig, niet 100% betrouwbaar maargoed, 'U liegt..." zeg ik kalm. Toch kijkt de man even om zich geen maar kijkt dan weer naar mij,
'Zeg die man, jou vader...' ik kijk hem verrast aan, oh fijn, gaan we het over mijn vader hebben... "Ik hoor verschillende verhalen de een zegt dat hij dood is terwijl de ander zegt dat hij verdwenen is. Wat is het nou? Weet jij het?'
"Ik heb geen idee meneer, ik heb hem al erg lang niet meer gezien, aan de ene kant ben ik blij, hij deed me veel pijn, aan de andere kant mis ik hem..." langzaam kijk ik de man weer aan, wat was er toch met hem? "U loog daarnet, waarom bent u hier?"

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes
"Ik ga gebruik maken van deze tijd." zegt hij tegen de man en loopt weg, oh wauw, dat ging- een helse pijn ging weer door mijn lichaam, ik houd dit niet lang vol of ik ga knock out! Opeens komt de sheriff terug gelopen, meteen begint de man te praten "Je maakt een verkeerde keus Graham." hij zal het wel weten, die man is slim en cool! "Ik zou Regina's gezicht wel eens willen zien wanneer je voor haar neus opduikt." Eigenlijk snap ik hier helemaal niets van maargoed "Of zou Emma, Hook verlaten voor jou?" Het blijft even stil, "Nee," zegt de sheriff, oh wauw, wat een antwoord! "Je kan gaan." ik zucht, oh dat had ik al lang kunnen doen maar ik heb pijn die M- oh wauw, die man is ook verdwenen- nee, serieus? Dat vergeten ze? Weer gaat er een grote schok door mijn lichaam, op een ogenblik gaat mijn gouden ketting- met gouden munt- strak om mijn keel waardoor ik bijna stik. Ik val op de grond en val in een diep zwart gat.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

"Wil je niet naar haar toe? Ik weet vrij zeker dat Regina het was." hoor ik Elsa in de verte nog vragen, maar haar stem komt alweer wat dichterbij. Ze liep alweer naast me. "Zij kan toch ook naar mij toe?" zeg ik bot. Ik blijf even stilstaan en werp een blik naar de straat waar mijn moeder stond. "Sorry," bied ik mijn excuses aan. "Het was laf van me om zo tegen je te praten. Mijn excuses." Het was soms normaal om tegen iemand uit te snauwen, maar dat mocht ik nooit bij grootmoeder Cora. Ik moest direct mijn excuses aanbieden en was een tikje dat ik vandaag de dag nog steeds had. "Ik heb nu gewoon even geen gezin in een familiereünie met een vriendin erbij." ik had helemaal niet in de gaten dat ik Elsa mijn vriendin noemde. "Als ze echt wilt praten, dan weet ze me wel te vinden." ik loop weer verder richting de bibliotheek. "Hoe zit het eigenlijk met jou ouders? Jij woont alleen met je zusje." Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Ik start mijn auto en rijd de straat op weg naar het winkeltje van Gold. Al snel rijd ik voorbij Quinn en Elsa en even denk ik aan het feit dat Quinn een strafbaar feit had gepleegd, maar ik negeerde de twee meiden toch, want mijn aandacht werd door iemand anders aangetrokken. Een tweede Quinn liep daar over straat, Regina. Ik twijfel of ik langs moet rijden, maar besluit dan toch om een steegje in te rijden en daar even stil te blijven staan. Had Regina me gezien? Ze had sowieso een politieauto gezien, maar de bestuurder. Ik zakte wat verder onderuit in de stoel. "Waar ben ik meebezig?" mompel ik tegen mezelf. Ik was nog helemaal niet klaar voor een confrontatie met iemand.

---

If no one else will defend the world then I must

"Zij kan toch ook naar mij toe?" zegt Quinn bot. Ik schrik even van haar toon waarop ze de opmerking maakt. Ze blijft even stilstaan en werpt een blik naar de straat waar haar moeder stond. "Sorry," biedt ze haar excuses aan. "Het was laf van me om zo tegen je te praten. Mijn excuses." Ik knikte dankbaar. Ik kon wel merken dat ze was opgevoed als dochter van een koningin. Ook ik had geleerd dat het belangrijk was om ten alle tijden beleeft te blijven. "Ik heb nu gewoon even geen gezin in een familiereünie met een vriendin erbij." Ik knikte begrijpend en moest glimlachen om haar woordkeuze, ze zag mij dus ook als vriendin. "Het spijt mij ook, ik weet dat liever niet naar haar toe gaat" verontschuldigde ik mij. "Als ze echt wilt praten, dan weet ze me wel te vinden." antwoordde Quinn. Ze loopt weer verder richting de bibliotheek, waarna ik haar volg. "Hoe zit het eigenlijk met jou ouders? Jij woont alleen met je zusje." Weer knik ik. "Ik woon inderdaad alleen met Anna. Onze ouders zijn een aantal jaar geleden door een schipbreuk op zee overleden." Het verdriet sleet met de jaren, maar ik miste ze nog altijd elke dag. "Ik denk dat im daarom graag zie dat je naar je moeder gaat, ze kan er zomaar opeens niet meer zijn, snap je?" ging ik verder. "Maar je moet niets doen wat je niet wil" zei ik er snel achteraan. Zwijgend liep ik naast Quinn richting de bibliotheek. "Weet je, ik heb mijn gehele jeugd afgezonderd geleefd in het paleis. Ik had in die periode mijn krachten totaal niet onder controle en ik wilde Anna geen pijn doen." Het is een pijnlijke herinnering, maar het voelt goed om het een keer te kunnen delen met iemand. Om de één of andere reden vind ik het ook belangrijk dat Quinn mij beter leert kennen.

---

When you believe your dreams come true

Ik had de twee meiden zien lopen en zag dat Elsa mijn richting op keek, waarna Quinn al snel volgde. Even had ik de hoop dat ze naar mij toe zouden komen, maar Quinn duwde Elsa de andere kant op en langzaam verdwenen de meiden uit zicht. Ik zuchtte en vervolgde mijn weg. Waarom was mijn leven zo oneerlijk? Ik keek even op toen de auto van de sheriff voorbij zag komen. Ik wilde zwaaien, maar zag tot mijn verbazing dat Emma niet achter het stuur zat. Mijn adem stokte en met open mond keek ik de auto na. Dit kon niet waar zijn, ik wreef in mijn ogen en zag de politieauto nog net een hoekje omgaan. Het was hem echt, dat zweerde ik op het graf van mijn vader. Snel liep ik in de richtig waarin de auto was verdwenen. Ik moest moeite doen om niet te gaan rennen, met gemende gevoelens ging ik er heen. Hoe kon hij leven? Zou hij boos zijn? Beelden van hoe ik zijn hart verpulverde en hoe hij stierf brandden op mijn netvlies. Ik wilde hem zeggen hoeveel het mij speet, ik had hem nooit mogen vermoorden. Ik was nu weliswaar samen Robin, maar de gevoelens voor Graham zaten er nog steeds. Ik minderde vaart en liep langzaam het steegje in waar de politieauto stond. Vervolgens liep ik naar de zijkant van de auto en opende het portier. "Graham.." stamelde ik. Meer kon ik momenteel niet uitbrengen.

---

When you believe your dreams come true

Elsa knikt dankbaar naar mij nadat ik haar mijn excuses heb aangeboden. "Het spijt mij ook, ik weet dat liever niet naar haar toe gaat" verontschuldigde Elsa zich tegenover mij. Je kon merken dat we allebei uit een koninklijk gezin komen. Mensen, zoals Ariël, zouden vrij bot blijven. Elsa volgt mijn voorbeeld en loopt ook weer verder mee naar de bibliotheek. Elsa knikt weer opnieuw naar mij, als ik vraag naar haar ouders. "Ik woon inderdaad alleen met Anna. Onze ouders zijn een aantal jaar geleden door een schipbreuk op zee overleden." Dat had ik niet zien aankomen om eerlijk te zijn. Ze had op vrij jonge leeftijd haar ouders verloren. Mijn vader had ik nooit gekend, maar mijn moeder heeft mij ook op jonge leeftijd verlaten. "Ik denk dat ik daarom graag zie dat je naar je moeder gaat, ze kan er zomaar opeens niet meer zijn, snap je?" ging Elsa verder. "Maar je moet niets doen wat je niet wil" voegt ze er nog snel even achteraan. Het bleef even stil tussen ons. Ik moest bedenken hoe ik het zou vertellen over mijn moeder. "Weet je, ik heb mijn gehele jeugd afgezonderd geleefd in het paleis. Ik had in die periode mijn krachten totaal niet onder controle en ik wilde Anna geen pijn doen." ik kijk Elsa even bewonderend aan. "En kijk hoever je nu bent met je krachten." spreek ik haar moed in. "Mijn ouders hebben mij ook op jonge leeftijd verlaten, maar ik had dan nog wel mijn grootmoeder die voor mij zorgde." Natuurlijk wilde ik weer contact met mijn moeder, maar ik moest niet gelijk als een puppy naar haar toe rennen. Ze moest weten dat ik al vrij volwassen was en dingen op mij manier zou aanpakken. Ze moest eerst maar eens voelen hoe ik mij een lange tijd had gevoeld. Graham Humbert / / Sheriff of Storybrooke / / Outfit Vanuit mijn politieauto keek ik in de achteruitkijkspiegel en net toen ik weer weg wilde kijken, zag ik iemand het steegje inlopen. Ik kijk weer de achteruitkijkspiegel in en zie dat het Regina is die mijn kant opkomt. Ik sla mijn achterhoofd tegen de hoofdsteun aan. Ze had me dus herkent.... Ik kijk weer in de achteruitkijkspiegel en zie dat ze wat vaart mindert, maar nog steeds mijn kant komt oplopen. Ik zuchtte een keertje diep en raapte de moed bijeen voor een confrontatie met Regina. In mijn ooghoeken zie ik dat ze al bij het portier, die ze open doet. "Graham.." stamelde Regina. Het bleef daarna even stil. Ik had verwacht dat ze meer zou zeggen, maar ze kon blijkbaar even niks meer uitbrengen. Ik maak mijn gordel los en stap de auto uit. "Regina." zeg ik als begroeting met een klein knikje. "Dat is een tijd geleden." vervolg ik het gesprek. Meer kon ik momenteel niet uitbrengen.

---

If no one else will defend the world then I must

Rumplestiltskin
Het meisie keek me onderzoekend aan.
'U liegt..' zei ze kalm een zenuwachtig klein lachje verscheen even op mijn gezich, goh ze is ook nog slim, 'Ik heb geen idee meneer, ik heb hemmal erg lang niet meer gezien, aan de ene kant ben ik blij hij deed mij veel pijn, aan de andere kant mis ik hem.' Ik knikte. 'Wie doet zijn eigen kind nou pijn dan is het alleen maar goed dat hij weg is, nu kan hij je niet meer pijn doen.' Ik keek naar een bepaald voorwerp in de vitrinekastje.
'U loog daarnet waarom bent u hier?' Vroeg ze ik bleef kijken naar dat ene voorwerp.
' je bent een slimme meid.' Ik keek haar weer aan. 'Mevrouw Gold,' zei ik op een iet wat sarcasrische manier.
'Ik ben net nieuw hier en wilde gewoon een beetje de stad verkennen toen kwam ik deze winkel tegen, en dacht laat ik hier maar eens kijken.' Ik glimlachte even en keek daarna weer naar iets anders, een voorwerp dat me doet herinneren aan iets wat ik ooit gestolen had omdat het me later misschien goed van pas zou komen.

Quinn kijkt mij even bewonderend aan. "En kijk hoever je nu bent met je krachten." spreek ze uit. Deze woorden geven mij wat moed, het voelt goed om erkenning te krijgen die ik nooit had gehad. "Mijn ouders hebben mij ook op jonge leeftijd verlaten, maar ik had dan nog wel mijn grootmoeder die voor mij zorgde." Ik luisterde aandachtig naar Quinn's verhaal. Eigenlijk zaten er best veel overeenkomsten tussen onze levens. Hierdoor voelt het alsof je niet meer de enige bent die dit allemaal heeft meegemaakt. Ik begreep nu de wrok die ze voor haar moeder koestert. "Dankje dat je mij dit verteld, ik begrijp het nu. Ik zal er niet meer naar vragen en als jij er klaar voor bent om wel contact te zoeken dan kun je op mij rekenen." glimlachte ik en gaf Quinn een knuffel. Inmiddels hadden we de bibliotheek bereikt. "We gaan de vloek verbreken," zei ik nu met zelfvertrouwen. Dit alles had mij nieuwe hoop gegeven en ik wilde daar 100% voor gaan. In de bibliotheek ging ik de rijen af en verzamelde hier en daar een aantal boeken.

---

When you believe your dreams come true

De stilte die volgde leek uren te duren. Ik volgde de handelingen van Graham waarbij hij zijn gordel los maakte en uit de auto stapte. "Regina." zegt hij als begroeting met een klein knikje. "Dat is een tijd geleden." vervolgt hij het gesprek. Ik probeer zijn emoties te lezen, wat lastig is want hij laat niets los. Er is in ieder geval nog geen woede of teleurstelling in zin gezicht af te lezen, wat mij een sprankje hoop geeft. "Graham.. Het spijt mij zo" mijn stem trilde een beetje. Wat was er met de Regina aan de hand die haar emoties nooit liet zien? De gebeurtenissen van afgelopen jaar hadden mij inderdaad ten goede veranderd, al wist ik niet of ik daar nu zo blij mee was. Het deed pijn, ik heb het mijzelf nooit vergeven dat ik hem de dood heb ingestuurd. "Ik..ik" ik had moeite om de juiste woorden te vinden. "Ik had je nooit mogen vermoorden. Ik had nooit je hart mogen nemen." Ik wachtte zijn reactie gespannen af. "Zeg het maar," ik heb het verdiend. "Wel wil ik dat je weet dat ik veranderd ben," probeerde ik mijzelf toch nog een beetje te verdedigen.

---

When you believe your dreams come true