Regina Mills 'The Evil Queen'
“The Evil Queen is inside me, always trying to get out”
Met een ruk schoten mijn ogen open, boomtoppen reikten aan de hemel. Moeizaam kwam ik overeind, hoelang had ik hier gelegen? Minuten, uren, dagen? Langzaam stond ik op en klopte mijn kleding af. Rustig nam ik de omgeving in mij op, dit was niet the enchanted forest. Deze plek kende ik maar al te goed, ik had het namelijk zelf gecreëerd. Nouja vroeger, dit keer niet. Vlagen herinneringen kwamen naar boven drijven. Iemand had een nieuwe vloek uitgesproken, ik wist niet wat deze vloek inhield, wat mij ongerust maakte. Wat ik wel weet is dat ik er alles aan had gedaan om deze vloek te stoppen, ik wilde eindelijk een keer de held spelen in mijn verhaal. In the enchanted forest was ik eindelijk gelukkig, ik had mijn eeuwig durende strijdbijl met Snow begraven en kon me eindelijk focussen op mijn geluk. Met Robin en zijn dochter leidde ik een gelukkig leven en ik had mijn kinderen opgezocht. Langzaam was ik begonnen met het herstellen van onze band, eindelijk zou ik een goede moeder voor ze zijn. Maar nu was dit alles verpest, het maakte mij boos, woedend, laaiend. De persoon die mij dit heeft aangedaan zou er voor boeten, al was dat het laatste wat ik zou doen...
In een vlot tempo beende ik door het bos, richting de bewoonde wereld. Eerst wilde ik weten hoe Storybrooke er dit keer aan toe was, wie waren er allemaal terecht gekomen. Op straat zag ik de oorspronkelijke bewoners van de eerste vloek rondlopen, toch liepen er ook wat onbekende mensen tussen. Mijn blik viel plotseling op een blondharig meisje, wat ik als Elsa herkende. Als zij hier was zou het beteken dat mensen uit andere werelden hier ook terecht zijn gekomen. Dit zou het aantal onbekende mensen verklaren. Mijn adem stokte toen ik het zwart harige meisje naast haar zag. Dit kon niet waar zijn, er verscheen een lach op mijn gezicht die direct verdween. In een paarse wolk verdween ik en belande in mijn huis. Ik zakte neer achter mijn vertrouwde bureau en haalde wanhopig een hand door mijn haar. Mijn dochter was hier, hier in Storybrooke. Het zou betekenen dat Hendrik hier ook ergens zou zijn. Wat moest ik doen? Dolgraag was ik naar haar toegegaan en had ik mijn Quinn in mijn armen genomen. Maar hoe zou ze reageren? Ik weet dat ze nog steeds boos op mij is omdat ik haar al die tijd in de steek heb gelaten voor mijn eigen belang. En nu is ze zelf beland op de plek waar ik al die tijd heb gewoond, zonder haar, zonder Hendrik. Weliswaar had ik haar opgezocht toen we weer terug waren in the enchanted forest, er was contact geweest, er was een start gemaakt. Maar ze haatte me, dat kon ik voelen. Ik wilde zo graag de moeder zijn die ze al die jaren gemist heeft, maar ik kon het niet opbrengen om nu de confrontatie aan te gaan. Ik besloot eerst maar te onderzoeken met wat voor vloek ik te maken had en belangrijker, wie de vloek had uitgesproken. Ik stond op en pakte uit één van de glazen kasten een glas en een fles whisky. Het verbaasde mij dat alles in Storybrooke zo intact was gebleven. Ik schonk de drank in en dronk het glas leeg. Met wat alcohol kon ik beter nadenken. Een belangrijk feit was dat ik mijn magie nog had, dit was een goed teken. Ik kon maar één persoon bedenken die deze vloek uit zou kunnen spreken, Rumplestiltskin.
Ik zette mijn glas op tafel en veranderde met een knip van mijn vingers mijn outfit. Hierna verliet ik het huis en begon aan mijn weg richting de winkel van Mr. Gold, diep in gedachten verzonken.
When you believe your dreams come true
