Quizlet High School || 2 - Speeltopics

      Ik zie dat Jo opstaat, tot mijn verbazing. Is ze dan toch niet boos? Mensen, en dan vooral meisjes, zijn raar.
      'Meen je dat? Ik bedoel, ik heb je net pijn gedaan en..'
Ik rol even met mijn ogen.
      'Nee, ik maak een grapje en laat je hier achter,' zeg ik wat binnensmonds.
Ik weet dat ik aardig moet blijven, maar soms zijn die snotapen zo achterlijk, dat ik er niets tegen kan doen.
      'Euhm, sorry..'
Dat had ze nu ook al meerdere keren gezegd. Hoe lang moet ik haar excuses nog aanhoren?
      'Ik ben er niet helemaal bij vandaag, nouja eigenlijk sinds vanmiddag pas niet, want ja, toen kreeg ik die klap op mijn hoofd en..'
Ze valt alweer stil, alsof ze nu pas nadenkt over wat ze eigenlijk heeft gezegd. Het is me al eerder wel opgevallen dat ze wat impulsieve trekken heeft. Zoals toen ik haar bij de boom sprak en ze zich versprak over haar relatie met Rumple. Jo is niet bepaald goed in het bewaren van geheimen. Iets wat zorgelijk is, gezien ze nog wel eens dingen door zou kunnen praten aan Rumple. Het kan waarschijnlijk geen kwaad op te passen met wat ik haar allemaal vertel.
      'Sorry, ik praat een beetje teveel..'
Ik haal even diep adem. Blijf aardig, Levi. Ondertussen begin ik verder de trap op te lopen. Ik wil hier graag weg zijn voor de volgende leswissel. Niet iedereen hoeft mijn mooie brandwond te zien.
      'Je praat inderdaad nogal veel. Misschien moet je je hoofd zo eens na laten kijken.'
Ik kijk even haar kant op, al blijf ik wel goed opletten waar ik mijn voeten neerzet. Het zou immers nogal falend zijn als ik zo languit op de trap zou liggen.

      Na mijn opmerking blijft ze midden op de trap stilstaan. Ik loop rustig verder, in de verwachting dat ze enkel een grote mond op zal zetten en dan wel weer volgt, maar zowaar verbaast ze me voor de zoveelste keer vandaag.
      'Ik weet wat je denkt, je bent bang dat ik alles ga doorvertellen aan Rumple, maar nee, dat doe ik niet. Ik verspreek me alleen bij mensen die ik kan vertrouwen..'
Voor een fractie van een seconde worden mijn ogen groter. Gelukkig kijk ik net op tijd weg. Hoeveel mensen op deze school kunnen gedachten lezen? Ik vind het een zorgelijk iets. Want hoeveel is ze dan wel al niet te weten gekomen in het afgelopen uur?
      'Óf, als ik een gat in mijn hoofd heb..'
Ik knik, al ben ik niet overtuigd. Rumple heeft nog steeds veel invloed op haar, ook al is het misschien nu niet meer direct. Het is haar angst voor hem. Zijn dreigementen om alles en iedereen in één klap aan de kant te vegen. Zou dat de reden zijn waarom Rumple haar haar hart terug heeft gegeven? Ondertussen heeft Jo me weer ingehaald en komt ze naast me lopen.
      'Heb je hulp nodig?'
Het is grappig hoe ze opeens van toon veranderd. Voelt ze zich dan echt in zoverre op haar gemak bij me? Nee, er moet iets achter zitten. Desondanks weet ik niet precies waar ze het over heeft, wat de hulp betreft. Waarschijnlijk doelt ze op mijn been, maar ik ben toch prima in staat om trap te lopen? Oké, misschien loop ik iets trager dan normaal, maar zelfs dat valt nog wel mee.
      'Ik red het wel. Het is mijn scheenbeen maar.'
Rustig loop ik door, terwijl ik Jo vanuit mijn ooghoeken in de gaten houdt. Nu zijn we nog alleen, bedenk ik me. Als ik haar nog wat vragen wil stellen, dan moet ik dat nu doen. Ik besluit mijn kans te gebruiken.
      'Zeg Jo, wat voor krachten bezit je eigenlijk zoal? De vuurbal daarnet was redelijk indrukwekkend, namelijk.'
Uit de toon waarop ik de vraag stel valt niets af te leiden. Het is ook een vrij onschuldige vraag. Desondanks vind ik het fijn te weten wat ik precies aan haar heb. Hetzelfde geldt voor Cat, maar die zal ik vanavond wel aanspreken.

      'Je scheenbeen is een erg belangrijk en gevoelig stukje van je lichaam, het doet veel pijn maar je zet er ook veel steun op..'
Oké, ik moet haar gelijk geven wat dat betreft. Desondanks heb ik wel ergere pijn te verdragen gehad. Zolang ik er niet dood aan ga, zal ik niet zo gauw hulp nodig hebben. Ik blijf stug doorlopen. Ik merk dat ze me kort bestudeerd na mijn vraag over haar krachten. De conclusie die ik eruit trek is dat ze me niet volledig vertrouwd. Verstandig. Ik had haar voor haar kop geslagen als ze iemand na één dag al volledig vertrouwd. Vooral iemand als ik. Jo geeft aan over dezelfde magie te beschikken als Rumple. Iets dat ik interessant vindt, ook al weet ik nog altijd niet goed wat duistere magie inhoudt. Het klinkt in ieder geval verontrustend.
      'Maar ik ben een kind dus ik kan het nog niet zo goed als mijn vader, maar dat komt nog wel..'
Ik kijk even opzij. Enerzijds ben ik verbaast dat ze er zo op gebrand lijkt haar magie net zo goed onder controle te kunnen krijgen als haar vader. Het geeft me hoop opdat ze misschien toch nog ooit in staat zal zijn zich tegen hem te verzetten. Ook ben ik er meer en meer van overtuigd dat zij degene is die haar vader kan verslaan, als ze dat zou willen. Misschien niet alleen. Misschien heeft ze een sidekick als Cat nodig. Maar samen kunnen ze waarschijnlijk een heel eind komen. Terwijl ik daaraan zit te denken, geeft Jo aan helemaal geen gedachten te kunnen lezen. Gelukkig maar. Die gedachten lezers werken me behoorlijk op mijn zenuwen.
      'Maar waarom wou je het weten?'
Ik haal even nonchalant mijn schouders op.
      'Ik was nieuwsgierig geworden. Daarnaast lijkt iedereen op deze school over de meest vreemde gaven te beschikken. Het is voor een normaal iemand als ik handig te weten voor wie ik op moet passen.'
Bovenaan de trap kijk ik kort om me heen. Er is nog altijd niemand te zien, gelukkig. Het zou naar zijn als mensen ons zouden horen praten hier.

      Jo begint te lachen op het moment dat ik mijn reden heb gegeven. Ik vraag me af wat er zo grappig aan is.
      'Oh je bedoelt zo'n Avan typje? Die altijd en overal je gedachten rond speurt..'
Jo blijft lachen. Ik haal even mijn schouders op.
      'Onder andere.'
Die Avan was niet de enige. Ik kan me het meisje nog wel herinneren dat me op de een of andere manier kon besturen. Waarschijnlijk zijn er nog wel meer voorbeelden op deze school, helaas.
      'Gelukkig kan hij niet je geschiedenis bekijken. Dat kunnen sommige ook, die kunnen zien waar je aan gedacht hebt... ook erg gevaarlijk...'
Ik frons even. Oké, het is dus erger dan ik dacht. Als zo'n persoon hier echt rondloopt, dan heb ik geloof ik een probleem. Iemand die in één keer al mijn geheimen kan achterhalen? Het idee alleen al bezorgt me zowat kippenvel. En ik heb nooit, maar dan ook nooit last van kippenvel.
      'Wil je soms dat ik met je mee ga doen tegen mijn vader?' zegt Jo uit het niets.
Ik werp weer een blik opzij. Tot mijn verbazing zie ik een lach op haar gezicht. Ik dacht dat ze niet wou vechten? Ach, wat maakt het uit.
      'Jij bent waarschijnlijk één van de weinigen die daadwerkelijk een kans tegen hem maakt, als je niet de enige bent.'
Rechtstreeks antwoord geven op haar vraag doe ik niet. Ik wil de keuze immers aan haar laten. Of eigenlijk wil ik haar eerder gewoon het idee geven dat ze een keus heeft. Eigenlijk heeft ze namelijk helemaal geen keus. Kom op, niemand wilt zijn hele leven lang gepest worden door een ouder.
      'Moet ie verbonden worden met ijs?' vraagt Jo nog.
Ik kijk zelf even naar mijn been. De brandwond lijkt een tweedegraads te zijn, dus ijs is waarschijnlijk wel zo verstandig. Ik knik. Beter heeft die Nel een icepack in dat hok van haar liggen. Anders kan ik weinig meer doen dan de wond een beetje koelen met koud water en ik heb geen zin om een uur met mijn been onder de kraan te zitten.

      Ik zie Jo met haar ogen rollen. Als reactie erop sla ik mijn armen over elkaar. Mijn ogen blijven op haar gericht. Ze zal echt zelf deze keuze moeten maken. Ja, ik wil dat ze meehelpt, maar ik kan haar niet dwingen. Ik blijf even staan waar ik sta, terwijl ik haar reactie afwacht. Het lijkt alsof ze aan het denken is. Uiteindelijk begint ze te praten.
      'Weet je wat, ik doe mee..'
Ik kan het niet laten licht te glimlachen. Het antwoord klinkt overtuigend. Alsof ze er zelf in gelooft dat ze een kans maakt. Het doet me goed dat te horen. Ik had namelijk niet veracht dat ze zo snel in zou stemmen. Ik had verwacht dat het veel lastiger zou zijn om haar angst voor hem opzij te zetten. Alweer heeft ze me verbaasd, maar op een goede manier. Een heel goede manier zelfs. Als Cat en Jo hun krachten nu kunnen bundelen.. En wat wordt mijn rol dan? In vergelijking met hen ben ik gewoonweg de zwakste schakel. Het is iets dat ik niet gewend ben en dat me meer irriteert dan waarschijnlijk goed voor me is. Ik hou er niet van om anderen op te dragen hun levens op het spel te zetten om vervolgens langs de kant toe te kijken. Wat voor een leider ben ik dan? Niet dat ik binnen dit verband een leider zal zijn. Jo zal dat snel genoeg overnemen met Cat, gezien hoe koppig ze zijn. Zelfs al heeft Cat me belooft te luisteren. Maar goed, ik loop nu behoorlijk op de zaken vooruit.
      'Het is goed te horen dat je wilt vechten.'
Pas dan merk ik op dat ze ijs op mijn been aan het toveren is. Gezien ik dat totaal niet had verwacht en niet eens wist dat ze dat kon, schrik ik ervan en struikel achteruit, waarbij ik van de trap af val. Ugh, het gaat nog lang duren voordat ik gewend ben aan de krachten hier..

      Voorzichtig ga ik rechtop zitten. Fijn, nu heb ik niet alleen last van mijn scheenbeen, maar ook mijn knie, arm en hoofd. Het zit me niet mee vandaag. Ik geef de schuld deels aan het feit dat ik nog altijd moe ben. Wel neem ik me voor in het vervolg beter op te letten. Misschien is dit een goede les voor me. Ik moet hier altijd zorgen dat ik mijn hoofd erbij houdt, voordat er zo weer één of andere leerling komt die denkt me te kunnen pesten. Beter dat het dan met Jo gebeurt, dan met iemand anders.
      'Sorry, gaat het wel?'
Ik zet mijn goede arm tegen de grond en duw mezelf vervolgens overeind. Fijn, nu mag ik de trap opnieuw oplopen. Hallo, normaal gesproken overkomen dit soort dingen me nóóit. Wat is er met me aan de hand?
      'Weet je eigenlijk wel wat Dark Magic inhoud?' vraagt ze vervolgens.
Wanneer ik weer rechtop sta, strijk ik mijn kleding glad. Mijn blik is dan ook op mijn kleding gericht. Ik hou er gewoon niet van als het helemaal verkreukeld zit.
      'Ja, het gaan en nee, dat weet ik niet. In mijn "wereld" hebben we dat soort onzin niet.'
Wanneer mijn kleding enigszins gefatsoeneerd is, kijk ik even op. Het valt me op dat Jo glimlacht. Fantastisch, zij is in ieder geval geamuseerd. Ik begin de trap weer op te lopen, ervan uitgaande dat Jo wel weer meeloopt. Ik mag hopen dat ze geen andere trucjes bij me uithaalt, want ditmaal sta ik dat dus mooi niet toe.

      'Ik probeerde je alleen maar te helpen hoor!' roept Jo me boos achterna. Het zal wel, maar ze had me heus eerst kunnen waarschuwen voordat ze haar trucjes op mij uitvoert. Ik ben niet één of andere barbie pop die je kunt laten doen wat je wilt en waarop je kunt doen wat je wilt. Rustig loop ik door. De verwondingen die ik op heb gelopen zijn niet heel ernstig. Eerder gewoon wat irritant. Het zal morgen wel mooi blauw worden. Ach, ik ben wel wat gewend. Ik zie weer wat ijs op mijn been vormen. Nee, daar ben ik het dus niet mee eens. Ik haal een ice pack en daar doe ik het mee. Al die magische trucjes wordt ik spuugzat. Ik weiger gewoon dat er ijs op mijn been komt door haar. En het stopt, zowaar. Het kleine beetje dat erop zat verdwijnt niet, maar het wordt ook niet meer. Ik draai me om.
      'Ik dacht dat je geen gedachten kon lezen? Of heb je het soms weer goed gegokt?'
Ik doel op het feit dat ze stopte met het ijs op het moment dat ik eraan dacht dat ik het niet wou. Ergens kan ik wel waarderen dat ze er direct mee gestopt is. Ze drijft tenminste niet haar zin door, ook al had ik dat wel van haar verwacht. Opeens voel ik mijn oogleden weer zwaar worden. Ik frons. Wat is dit dan weer? Is dit haar volgende trucje?