Quizlet High School || 2 - Speeltopics

      Jo schudt haar hoofd als antwoord op mijn vraag. Het zou me niet zo heel erg moeten verbazen, maar dat was werkelijk waar de enige reden die ik voor haar kon bedenken om hier te komen. Wat is eraan de hand? Mijn antwoord op die vraag volgt "gelukkig" snel genoeg.
      'Mijn vader..' zegt ze, terwijl de tranen in haar ogen springen.
Ik zucht diep. Wat heeft die idioot nu weer gedaan? Hij begint werkelijk waar het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Deze man kent geen grenzen.
      'Mijn vader was er..'
Ik zie hoe de muur die ze heeft opgebouwd af begint te brokkelen. Nog voordat ik iets terug kan zeggen, rent ze op me af en begint ze me te knuffelen. Ik ben verbaasd. Oprecht verbaasd. Ik kan me namelijk niet herinneren wanneer iemand me ooit een knuffel heeft gegeven. Het voelt wat ongemakkelijk, wat deels komt door ons lengteverschil. Ik sla voorzichtig een arm om haar heen, als teken dat ik het oké vindt dat ze bij me uit komt huilen. Normaal gesproken zou ik dit nooit geaccepteerd hebben, maar iets zegt me dat dit voor nu de beste aanpak is. Zelfs al is het niet mijn gebruikelijke manier. Op dat moment realiseer ik mij iets. Wat als Erwin mij hier niet heen heeft gestuurd om mij te "straffen"? Wat als hij mij hierheen heeft gestuurd in de hoop dat ikzelf wat zou leren? Tch, Erwin. Hij heeft ook altijd een plan.
      'Kom, laten we even ergens anders heengaan,' stel ik voor, gezien vooral Nel hier niets van mee hoeft te krijgen.

      Jo begint te knikken.
      'Ja is goed..'
Vervolgens laat ze me los en vlucht ze als het ware de deur uit. Ik draai me om naar Cat.
      'Ik ben zo terug,' zeg ik tegen haar.
Ik ga Jo achterna. Nog net zie ik haar een trap af lopen. Ik versnel mijn pas om bij te blijven, maar merk algauw dat ze daar, beneden op de trap, plaats heeft genomen. Haar gezicht heeft ze verborgen in haar handen. Het is apart om te zien hoe een meid die vanochtend nog zo'n grote mond had nu niets meer is dan een zielig hoopje mens. Een enkele seconde kijk ik op haar neer. Daarna kom ik naast haar zitten. Zwijgend kijk ik toe hoe ze daar uit zit te huilen. Tenminste, voor even. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Nog altijd is een arm om iemands schouder slaan niet bepaald mijn specialiteit. Zelfs praten kan ik nog beter dan dat. Of eigenlijk, praten over praktische dingen. Troostende woordjes zijn nu ook geen specialiteit van me. Eigenlijk alles dat niet met een zwaard op te lossen is, is geen specialiteit van me. Hoe triest, als je er zo over nadenkt.
      'Jo, wat is er nu precies aan de hand?'
Ik vraag me af of het haar nu wel lukt om uit haar woorden te komen. Anders zal ik toch dat "knuffelen" moeten proberen, om haar te laten stoppen met huilen.

      Het lukt Jo gelukkig ditmaal wel om haar verhaal te doen, ook al kost het haar duidelijk wel wat moeite. Bij het deel van het teleporteren vraag ik me wel direct af hoe ze dat voor elkaar krijgt. Het is namelijk wel heel toevallig dat ze precies naar Rumple teleporteert. Of heeft hij daar soms ook invloed op gehad? Ik neem me voor deze vraag te stellen zodra ze klaar is. Het kan nooit kwaad meer te weten te komen over.. dit monster.
      Wanneer ze klaar is met haar verhaal, blijf ik even stil. Ik laat het allemaal even goed inzinken en denk erover na. Pas wanneer ik alles enigszins op een rijtje heb gekregen, trek ik mijn mond open. Het koste me moeite, want het laatste dreigement brengt mijn bloed aan de kook. Desondanks.. Hij onderschat mij als hij denkt er zo makkelijk mee weg te kunnen komen.
      'Je hebt je hart dus terug. Je bent niet meer onder zijn controle?'
Het is de eerste vraag, naast de vraag die ik eerder heb bedacht dan, die in me opkomt. Stel dat ze niet meer onder zijn controle is, dan kan ze op den duur hem behoorlijk dwars zitten. Zij kent hem het best van iedereen op deze school. Het brengt mijn eerdere ideeën weer naar boven. De ideeën die ik had voordat Rumple compleet de controle over Jo nam voor mijn neus. Als dat nu niet meer kan gebeuren, dan maakt de school een serieuze kans dit monster uit de weg te helpen. Maar voordat ik echt met plannen kan komen, zal ik Jo verder uit moeten horen. Ik moet alles weten. Niets mag aan het toeval over worden gelaten.

      Het lijkt erop alsof ze nadenkt. Ik blijf rustig afwachten. Uiteindelijk vertelt ze me dat Rumple geen controle meer heeft over haar. Dat is goed nieuws. Zeer goed nieuws. Zo goed, dat ik het eigenlijk amper kan geloven. Want waarom zou Rumple zo roekeloos zijn om zijn macht over haar op te geven? Daar moet een reden achter zitten. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Het scheelt dat ik steeds meer bij begin te komen van mijn confrontatie met Rumple daarnet. Het is fijn om in ieder geval van het gevoel af te zijn dat ik hoognodig wat bij moet slapen. Ik mag hopen dat dat gevoel eenmalig is, want het zou niet best zijn als ik iedere keer instort wanneer ik de confrontatie aanga. Alleen Jo's volgende woorden trekken me uit die gedachte.
      'Maar alsjeblieft Levi, ga niet met hem vechten, ga hem niet proberen te verslaan, ga niets van hem stelen..'
Ik kijk weer opzij, verbaasd, al probeer ik mijn gezicht in de plooi te houden. Wat zegt ze nu?
      'Alsjeblieft, hij is te sterk..'
Ja, hij is sterk. Dat moet ik beamen. Ik heb niet voor niets Cat daarnet tegengehouden. Maar is hij sterk genoeg om tegen een heel team op te kunnen? We hoeven hem immers niet alleen te verslaan. Zelfs ik zie dat. Ik, Levi, die helemaal niet zo goed is wat teamwork betreft. Wanneer ik zeker weet dat ze uitgesproken is, kom ik overeind. Met mijn rug naar haar toegedraaid, begin ik te spreken. Dit is iets dat ik bewust doe, want zo moet ze wel tegen mij opkijken. Enkel mijn gezicht draai ik enigszins haar kant op, zodat ze enkel de rechterhelft kan zien.
      'Luister, Jo. Als niemand hem stopt, dan zal hij zijn gang kunnen gaan. Als hij zijn gang kan gaan, dan wordt het nooit beter. Het is oké als je bang bent voor hem, maar ik leg me er niet zo makkelijk bij neer. Ik hou er immers niet van als iemand mij onder controle heeft.'
Wanneer ik klaar ben met mijn verhaal, draai ik me weer naar haar toe. Mijn gezicht houdt ik nog altijd in de plooi. Mijn blik is op haar gericht. Ik ben benieuwd of ze nu weer zal proberen me tegen te houden, ook al zal het niet veel uithalen. Ik heb mijn keuze allang gemaakt. Alleen een onverwachte wending zou nog roet in het eten kunnen gooien.

      Jo werpt me een boze blik. Ik blijf haar koel aankijken. Haar boze blikken maken totaal geen indruk op me.
      'Ik ben niet bang voor hem.. Ik wil je gewoon niet verliezen, oké?'
Het is ergens vreemd om dit meisje dit te horen zeggen. Ze kent me pas een dag en dit gaat om iets veel groters dan mij. Zelfs al zou ik sterven, dan zou het voor een goed doel zijn. Tenzij niemand mijn werk door zou zetten, natuurlijk. Maar dit is iets waar ik gewend aan ben geraakt, het risico te sterven. Het doet me gewoonweg bijna niets meer. Niet na alle gevechten die ik al heb gevochten en alle kameraden die ik onderweg ben verloren.
      'Ja, hij doet me pijn, maar dat betekent niet dat ik bang voor hem ben..'
Desondanks klinkt het alsof ze bang is voor hem. Waarom zou ze zich anders zoveel zorgen maken? Dat doe je alleen als je bang voor iemand bent. Tch, waarom moeten mensen zich zo nodig "groot" houden terwijl het zo overduidelijk is? Jo is ondertussen overeind gelopen en komt tegenover me staan. Ik blijf haar rustig aankijken, terwijl ze verder gaat met haar "preek".
      'Levi, jij bent bijna het eerste persoon dat ik aardig vind, waarbij ik me niet bedreigt voel, ik wil echt niet dat je iets overkomt..'
Wow, wat? Het verbaast me echt dat ik nu al zoveel voor haar "beteken". Ik snap het niet. Heb ik vandaag toch iets goeds gedaan, sociaal gezien?
      'En door op te staan kom je niet veel verder.. Hij is sterker, sterker dan duizend man, hij kan iedereen in 1 opslag vermoorden, als hij het had gewild had hij jou al lang kunnen vermoorden, dat wil hij niet, hij wil eerst een reden hebben en met je "spelen". Net zoals bij mij, hij had me al lang kunnen vermoorden als Belle er niet was geweest en als hij het niet zo leuk vond om mij pijn te doen..'
Ik denk even na, zonder mijn blik af te wenden, ook al heeft zij dit ondertussen wel gedaan. Het is overduidelijk dat ze hier moeite mee heeft. Het doet haar enorm veel. Maar dat betekend niet dat het mij veel hoeft te doen.
      'Ik weet dat hij sterk is. Ik heb het immers zelf gevoeld daarnet. Het is niet voor niets dat ik Cat en jou weg heb gestuurd. Maar nogmaals, als niemand opstaat, dan gebeurt er ook niets. Hij kan nu al "spelen" met me wat hij wilt, want hij heeft mijn hart toch al. Alleen heeft zijn macht ook een zwakte. Hij is geen weerstand gewend. Denk jij dat hij weet wat hij moet doen als hij daarmee te maken krijgt? Nee, want hij is geen vechter. Er is een manier om zijn kracht te kunnen weerstaan. Ik heb het zelf gevoeld. Als we erachter komen hoe dat precies zit en we zo een manier kunnen vinden om het tegen hem te gebruiken, dan zijn we dichterbij een overwinning dan jij misschien denkt. En ja, misschien vallen er slachtoffers. Maar er vallen nu ook slachtoffers, zoals het meisje dat nu in de ziekenboeg ligt. Het maakt dus geen verschil als wij niets doen.'
Voor de zoveelste keer vandaag voel ik me net een Jaeger. Het is eng dat ik die snotaap steeds beter begin te begrijpen. Misschien is het zelfs een beetje ongezond. Zo ben ik namelijk niet. Of toch wel? Wat maakt het verder ook uit. Die Rumple moet gewoon op zijn plek worden gezet, zodat ik weer terug naar huis kan. Want één ding is zeker; zolang Rumple mijn hart heeft, zit ik hier vast.

      'Dat van dat meisje? Dat deed hij per ongeluk, hij moest zijn kracht even kwijt omdat hij boos was op zichzelf..'
Het komt eruit alsof het niets is. Iets dat ik persoonlijk nogal vreemd vindt. Het is precies wat ik bedoel. Rumple vormt een gevaar. Hij maakt nu al alles en iedereen met de grond gelijk als hij bij wijs van spreken alleen al zijn kleine teen stoot. Ze snapt me niet.
      'En wat jij hebt gevoeld is niets, niets vergeleken hij kan doen. Geloof me, zoals je me nu ziet, soms ik het erger en dan heeft hij nog steeds niets alles op me afgereageerd. Dit wat ik nu heb is niet zo heel erg. Ik kan in ieder geval nog ademen..'
Ook dat heb ik niet gezegd. Of wel soms? Tch, wat doet het ertoe. Ik heb het niet bedoeld als "ik heb alles gevoeld en het is niks dus we kunnen hem wel aan". Misschien is ze nog te emotioneel om helder na te kunnen denken. Het zou me niets verbazen. Misschien zou het gescheeld hebben als Cat erbij was geweest. Die wilt het tenminste wel tegen Rumple opnemen. Wederom doet Jo's boze blik me maar weinig. Probeert ze me soms te intimideren?
      'Je... Bent... Niet... Sterk... Genoeg...'
En ik kan me ook niet herinneren wanneer ik dat ooit heb gezegd. Ik ben geen één of andere protagonist die denkt met mijn zwaarden iedere vijand met de grond gelijk te kunnen maken om zo de wereld te redden. Jo's boze blik is zo onderhand overgeslagen in totale woede. Althans, zo lijkt het. Nog altijd kijk ik haar aan. Dat is maar goed ook, want uit het niets vuurt ze een vuurbal op me af. Ik weet nog net op tijd achteruit te stappen, waardoor alleen mijn linker broekspijp vlam vat en ik hardop begin te vloeken. Jo begint het direct te doven en biedt nog haar excuses aan. Ik word er enkel een beetje chagrijnig van. Die kids met hun krachten. En ik heb alleen maar een stel zwaarden. Ik kijk naar mijn been. Enkel mijn scheenbeen is enigszins verbrand, maar de schade is "gelukkig" beperkt gebleven. Wel doet de wond meer pijn dan een normale brandwond. Irritante snotaap met haar emoties.
      'Ik geloof dat ik even mijn been moet gaan koelen.'
Mijn gezicht heeft nog altijd dezelfde koele uitdrukking. Het is alsof het me niets doet, afgezien van het gevloek van daarnet dan. Desondanks heb ik er wel degelijk last van. Met op elkaar geklemde kaken loop ik richting de trap.
      'Denk trouwens maar niet dat dit me ervan weerhoudt dit door te zetten. Ik heb nooit gezegd dat ik sterk genoeg ben, evenals dat ik dit alleen zou gaan doen. Ik ben niet de enige die onder deze dreiging uit wilt en ik ben bereid daar een enorme prijs voor te betalen, als het moet.'
Na dat te hebben gezegd, begin ik de trap te beklimmen.

      Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Jo op de trap gaat zitten, met een verslagen uitdrukking. Onwillekeurig vraag ik me af waar ze aan denkt. Ook vraag ik me af of ik misschien nog iets zou moeten zeggen tegen haar. Iets van bemoedigende woorden, ofzo. Maar gezien ik geen idee heb wat ik dan zou moeten zeggen, besluit ik mijn mond te houden.
      'Pap waarom doe je me dit aan!?'
Ik blijf halverwege de trap stilstaan en kijk even om naar haar. Ze lijkt echt wanhopig. Kan ik haar hier alleen achterlaten? Ik heb zo'n gevoel dat ik het antwoord op die vraag weet. In stilte vervloek ik Erwin met zijn "goede" ideeën. De volgende keer mag hij me rechtstreeks naar een sociale vaardigheidscursus sturen in plaats van dit gedoe.
      'Jo, kom je nog?'
Ik blijf staan waar ik sta en kijk over mijn schouder naar haar. Mijn gewicht heb ik op mijn rechterbeen gezet, zodat ik mijn verbrande been kan ontzien. Niet dat het veel uitmaakt, of iets dergelijks. Ugh, waarom heeft ze zo'n kort lontje? Oja, omdat haar vader dat ook heeft. Nog altijd ben ik ervan overtuigd dat zijn kracht ook zijn zwakte is. Dat hij niet gewend is dat mensen het tegen hem op durven te nemen en dan ook daadwerkelijk een kans maken. Op de één of andere manier moet er een weg zijn om zijn magie als het ware te slim af te zijn. Maar hoe? Hoe ben je iemand te slim af die je niet eens aan hoeft te kijken om je te kunnen vermoorden? Het is waarschijnlijk alleen iets dat Jo kan weten. Het is echt te hopen dat Jo van gedachten veranderd. We hebben haar hulp nodig, als we het tegen hem op willen nemen. Ik kan me niet vaak genoeg realiseren hoe belangrijk haar rol is in dit gevecht.