Dit topic gebruiken we nog niet, alleen als de eerste niet meer kan.
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School || 2 - Speeltopics
-
14 juli 2016 - 20:38
19 juli 2016 - 1:01
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
'Trouwens, moet je iets hebben voor die wonden?' vraagt hij maar voordat ik kan antwoorden voel ik een helse pijn door mijn lichaam gaan, ik krimp in elkaar, hoe kon hij dit nou doen? Hij had me al zoveel pijn gedaan! 'Meneer de leraar, de enigste die zich kan verzetten tegen mijn bevel, wat jullie ook van plan zijn, voer het niet uit jij zou op de gruwelijkste manier gemarteld en gedood worden.' het komt zo mijn mond uit, ik kijk Levi aan, de tranen springen in mijn ogen als er ik nog meer pijn voel. Hij bleef maar knijpen, 'Laat Jo met rust anders betekent dit haar dood.' ik krijg haast geen adem als Levi nog iets zegt,
"Pap hou op!" schreeuw ik zo hard dat je het door de hele school kon horen, denk ik... Ik begon te huilen, dit kon ik er niet bij hebben. Die helse pijn door mijn hele lichaam, ik ha al zoveel pijn. "Pap ga weg, alsjeblieft..." huil ik nu, zachter, "Ik hou het niet vol..." ik probeerde me nog te verzetten tegen de pijn en de tranen maar mijn hoofd kon het niet aan, ik zou kracht moeten zetten maar ik had een gat in mijn hoofd. Langzaam ontspande ik mijn lichaam, ik kon niets doen tegen de pijn. Ik kon me er beter aan overgeven, het deed meer pijn maar het moest wel, anders zou ik het misschien niet eens overleven. Ik pakte het gras vast en er gleed nog een traan over mijn wang, mijn hartslag was verdubbelt net zoals mijn ademhaling...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
19 juli 2016 - 1:07
19 juli 2016 - 1:18
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, Confused & Angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Jo begint te schreeuwen. De tranen springen in haar ogen, door de enorme pijn die ze te verdragen krijgt. En ik kan niets doen. Het maakt me woest. Wat een laf persoon is deze Rumple. Een beetje zijn eigen dochter op afstand martelen. Hoe kun je? Zelfs mijn oom was niet zo erg. Ik zie hoe Jo zich overgeeft aan de pijn en besluit dan naast haar neer te knielen.
'Jo, vecht ertegen. Het is te verbreken, oké. Dat weet ik.'
Mijn ogen blijven op haar gericht, maar ik raak haar verder niet aan. Ik weet niet of dat wel zo veilig is. Het laatste dat ik wil is dat ik haar nu nog meer pijn doe. Er is er maar één die nu pijn verdient en die houdt op dit moment Jo's hart vast. Het volgende moment hoor ik van ergens achter me gegil komen. Ik maak mijn blik los van Jo en werp een blik over mijn schouder en zie dan nog net hoe een leerling levenloos in elkaar zakt. Dat is de druppel. In een reflex kom ik overeind.
'Kom dan. Heb het lef om je gezicht hier te tonen, in plaats van stiekem leerlingen te martelen en te vermoorden. Heb het lef om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden.'
Ik kijk om me heen, wetend dat hij toch niet op zal komen dagen. Natuurlijk doet hij dat niet, tenzij hij zich nu misschien door mij uitgedaagd voelt en zin heeft in nog meer bloed. Het is misschien ook verschrikkelijk dom van mij om hem zo openlijk uit te dagen. Hij is nu eenmaal vele malen machtiger. Maar als hij die dolk echt bij zich draagt.. Als ik hem af zou kunnen leiden, zodat iemand anders de dolk kan stelen.. Het plan begint zich langzaamaan te vormen in mijn hoofd. Ik blijf staan waar ik sta, namelijk naast Jo. Ik zou haar zo te hulp kunnen schieten indien nodig, maar ik sta nu klaar om haar en mezelf koste wat kost te verdedigen.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
19 juli 2016 - 1:28
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik krijg de rillingen, die rillingen die zeggen dat je zoveel pijn hebt dat je lichaam het niet meer aankan. Op een gegeven moment knielt Levi bij me neer,
'Jo, vecht ertegen. Het is te verbreken, oké. Dat weet ik.' ik rol met mijn ogen, alsof hij er verstand van heeft, ik heb dit al, laten we zeggen zolang ik leef...
Het liefste wat ik wil is mijn hart terug, geen pijn kunnen voelen door Rumple... Als de pijn eindelijk is opgehouden hoor ik nog een korte sorry van Rumple.
"Klootzak..." sis ik maar ik heb geen idee of hij me nog hoort. Dan zie ik ineens een meisje neervallen, Rumple... Ik zie dat Levi boos aan het schreeuwen is maar blijft bij mij staan, ik voelde de boosheid in me op komen, daar ligt iemand dood te gaan! "Verdomme Levi, ga naar haar toe..." sis ik boos naar hem, hopend dat hij naar het meisje toe gaat, "Ik red me wel..." zeg ik er nog snel achteraan. Ik sluit mijn ogen en denk aan een mooi leven buiten dit alles,
Ik gebruik magie om mijn stem in Rumple's hoofd te krijgen, "Vermoord me dan, ik heb nu toch te veel pijn, vermoord me, alsjeblieft..." zeg ik tegen hem.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
19 juli 2016 - 1:58
Cat
Ergens gilt iemand. Jo zit met haar ogen gesloten. Meneer de Sicpack staat vlakbij haar. Ik ren naar haar toe. Ik wil wat zeggen, maar het lukt niet. Pas nu besef ik hoe zwaar het is om geen stem te hebben. Plotseling herinner ik me iets; Chace! Zijn moeder was de medicijnwolf, en kon ook iets maken waardoor je je stem terugkreeg. Snel appte ik hem waarin alles uitgelegd wordt. Ik kniel bij Jo. We kunnen misschien niet via de stem communiceren, maar misschien wel anders. Ik doe mijn best, want een Cat Queen zijn is niet zonder magie. Ik kan misschien, misschien als ik heel erg mijn best doe, contact opnemen met Jo via mijn gedachtes. Het is een bizar idee, maar wie weet werkt het.
Ik ga naast haar zitten, en haal diep adem. Dan concentreer ik me. Eerst voel ik niets, maar dan voel ik een soort glijdend gevoel in mijn hoofd. Ik adem zwaar; dit kost me veel energie. Ik voel me opeens afgesloten van de wereld. Echt praten kan ik niet, wel een soort denkstem laten praten. 'Jo!' roep ik vertwijfeld. 'Jo!'
Ik hoop dat ze een stem in haar hoofd hoort die dit zegt. Ze is wel een zeer machtige dochter van Rumple,
Het moet lukken, toch?[ bericht aangepast op 19 juli 2016 - 1:59 ]
Never grow up, it's a trap.
19 juli 2016 - 9:29
shairell schreef:
Gabrielle ''Gabriel'' Red
Ik ben het heksje van de nachtelijke klokkentoren (talking to Rachel)Weetje, ik ben gewoon een gelukkig meisje. Ik heb een leuk leven en een leuke nieuwe vriendin. Een leuk gezin en een leuke toverstaf. Een leuke nieuwe school en vooral heb ik een leuk nieuw leven, maar hoe kan ik dat zeggen? Dat kan toch niet? Ik ben er pas net en heb pas 1 vriendin, Rachel. Ik heb lessen gemist en de directrice was ook niet echt meteen op de eerste indruk aardig, ze leek me een strenge sloddervos, met een Brits of Engels accent. Nu sta ik kou te verkleumen buiten de school terwijl ik bij zwaardvechten moest zijn, maar raad eens? Ik zie die leraar gewoon hier staan. En ik zie blondje en een rare vrouw. Ik loop op haar af en tik zachtjes op haar schouder. 'Wilt u mijn vriendin alsjeblieft neer zetten en even vertellen wat u aan het doen bent alstublieft?' Ik kijk haar lief aan en daarna werd mijn blik iets serieuzer. 'Waarom heeft u haar op u rug, dat is erg ongepast. En ook erg onbeleefd. Ze is tenminste wel degene die hulp nodig heeft, moet ik jou als een zak meel behandelen of zo!'
(je bent mijn vraag "Wat gebeurd er hier allemaal?" vergeten
)
19 juli 2016 - 9:35
19 juli 2016 - 14:42
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted & Angry
× Mentions: Jo, Cat & Earlinde
'Verdomme Levi, ga naar haar toe..'
Ik kijk achterom. Ja, ik zou met liefde naar haar toe gaan, maar ik heb geen idee wat Rumple van plan is en gezien het meisje nu al bewegingloos op de grond ligt, ga ik ervan uit dat het al te laat is.
'Ik red me wel..'
Ik zucht. Goed, als ze er echt zo van overtuigd is, dan kan ik wel de kant van het meisje oplopen. Zolang ik haar dan maar enigszins in de gaten houdt. Dat is het moment dat Cat onze kant op komt rennen. What the f*ck, waarom gaat ze niet naar dat andere meisje toe? Ohja, die twee zijn natuurlijk bevriend. Relaties staan ook echt alles in de weg. Het is niet de eerste keer dat ik daarmee wordt geconfronteerd. Bijvoorbeeld die ene keer dat een cadet ons allemaal in gevaar heeft gebracht om een vriend te redden. Cat knielt naast haar neer. Goed, nu ze met z'n tweeën zijn, kan ik wel met "een gerust hart" gaan kijken wat er is gebeurd. Ik snel naar het meisje toe en kniel naast haar neer. Algauw zie ik een mes uit haar rug steken. Ik kijk om me heen, maar zie niemand meer staan. Of wel? Nog voordat ik kan zien wie het is, is de persoon weer verdwenen. Verdomme. Ik kom overeind en til het lichaam op. Ik herken het meisje als Earlinde.
'Cat, Jo, ik wil dat jullie maken dat jullie hier wegkomen. Het maakt me niet uit waar jullie heen gaan, zolang jullie dit plein maar mijden.'
Vervolgens begeef ik me met het lichaam naar de zijingang van de school. Ik weet dat deze normaal gesproken niet wordt gebruikt en als hij al wordt gebruikt, dan is dat alleen door het personeel. Leerlingen hebben immers niets te zoeken hier. De kans is dan ook klein dat ik iemand tegen zal komen. Hoe minder mensen ik tegenkom, hoe beter.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
19 juli 2016 - 15:08
Vale Skia Nihil
"I am a Shadow of a Girl"
"Het is 1 van mijn oude vrienden... Vriendinnen eigenlijk... Rachel K. Green Wil je heel het verhaal weten?" ik keek hem aan, wat denkt hij nou? Dat ik vraag wat er aan de hand is en dat ik dan niet het hele verhaal wil horen!??!!?
"Ja natuurlijk..." zeg ik kalm.
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ineens komt Cat naar me toe. Ze praat niet tegen me maar probeert me iets te seinen in mijn hoofd. "Jo?" ik antwoord terug, "Ja Cat, ik kan je horen..." ook via mijn gedachten. 'Cat, Jo, ik wil dat jullie maken dat jullie hier wegkomen. Het maakt me niet uit waar jullie heen gaan, zolang jullie dit plein maar mijden.' ik doe even mijn ogen dicht, "Cat ga weg, nu, ik red mezelf wel. Jij moet nu kat worden en rennen!" met die woorden liet ik mezelf verdwijnen en kwam ergens anders weer terecht. Ik keek om me heen, waar was ik? Nu pas zag ik het, ik was mijn Rumple zijn 'huisje' ik wou terug lopen maar ik was even te erg in shock, hij had trouwens ook nog niet geantwoord op mijn vraag dat hij me ging vermoorden. Dat verbaastte me. Ik bleef even naar het huis kijken en ging toen zitten, de hoofdpijn kwam weer toe en ik bedacht me dat ik beter kon liggen. Kijkend naar boven, ik zag de wolken, hopend dat Rumple het gehad heeft, of me zou vermoorden of hij moet me met rust laten. Ik hou het niet meer vol, hij doet me zoveel pijn dat ik er niet meer tegen kan en me eraan moet overgeven.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
19 juli 2016 - 15:36
19 juli 2016 - 15:50
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik deed mijn ogen dicht en dacht weer eens aan een beter leven, zonder een vader als Rumple. 'Lig je lekker?' ik schokte even, zo schrok ik. Mijn ogen zaten dicht maar gingen even scheel. "Nee..." zeg ik nors. Moest hij serieus altijd komen!? Ik deed mijn ogen open en zag hem met mijn hart, even kwam er een brok in mijn keel, mijn hart... Ik ging zitten en keek kalm naar mijn hart, "Nou, wat wil je gaan doen?" vraag ik aan hem, hij zou nooit naar me toe komen als hij niet iets van me wou, "Wil je erbij zijn als je je eigen kind vermoord door het hart kapot te maken?" ik kijk hem aan, zou hij het serieus doen? Hij heeft me al zoveel pijn gedaan vandaag. Zou hij me nog meer pijn willen doen? Nouja, willen altijd maar doet hij het ook? Want het gebeurt niet vaak dat hij het zo erg doet.
Ik keek weer even naar mijn hart, het was best wel donker, wel rood, maar niet heel veel meer, "Of wil je je kind gewoon nog meer pijn gaan doen?" ik kijk hem aan, deze keer niet kalm maar meer boos. Al ben ik best bang, het doet allemaal nog wel pijn.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
19 juli 2016 - 15:55
19 juli 2016 - 16:07
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Rumple schudde zijn hoofd, 'Nee dearie, ik geef je jou hart terug.' hij boog zich naar voren en stopte mijn hart in mij. Ik wou nog zeggen dat hij dat niet moest doen want dan word ik verdrietig maar het hart zat er al in. 'Alsjeblieft.' zegt hij terwijl ik hem even aankijk, het gevoel van vrijheid heb ik niet terug, er is iets... Hij heeft op de een of andere manier nog macht over me, tenminste, zo voelt het... Na hem even heb aangekeken voel ik het, ik word verdrietig.
'Jij bent ook echt een onhandelbare rotkind!'
'Voelt dat goed Jo? Dat wil je toch, je wilt toch je lieve pappie boos maken?'
'Of niet dan? geef dan toe? je vindt het toch leuk als ik zo tegen je doe, daarom breng je jezelf toch altijd maar weer in problemen?'
'Dan had je maar niet zo als een verwend nest moeten gedragen dan was het makkelijker geweest om je op te voeden!'
'Jij verdient het niet om gelukkig te zijn, jij verdient het niet om te leven, je bent waardeloos.'
Tranen liepen over mijn wangen, vooral bij de laatste zin, "Jij verdient het niet om gelukkig te zijn, jij verdient het niet om te leven, je bent waardeloos." mompelde ik zacht. Ik begon te huilen, hoe kon hij me dit aandoen!? Ik keek Rumple aan, You words have Power, use them Wisely, schoot ik naar hem toe via mijn gedachten. Daarna wende ik mijn blik af en begin te huilen, wat vervolgens verschrikkelijk veel pijn deed aan mijn hoofd, "Whats wrong with me?" vroeg ik aan hem, boos en verdrietig. Ik wist nu niet welke emotie ik moest gebruiken. Ik keek hem weer aan, mijn ogen helemaal betraand, wachtend op zijn reactie die ik stuurde via mijn gedachten en mijn vraag.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
19 juli 2016 - 16:26
19 juli 2016 - 16:35
Cat||Leerlinge
Jo verdween. Verdomme, dacht ik, ze is weg. Ik kreeg een appje van Chace, over hoe ik mijn stem kon terugkrijgen. Ik moest een spreuk uitvoeren daarvoor. Tja, dacht ik, dit is niet het perfecte moment, maar dat is het eigenlijk op deze school nooit, dus doe ik het nu maar.
Ik ga op de grond zitten en verander me in een kat. Nu komt het moeilijke deel. Ik concentreer me en denk aan de stem als ik zing. Zingen was altijd een hobby, voordat ik op deze school kwam zat ik in een rockbandje. Ik probeer te zingen, en het lukt! Ik heb mijn stem terug! Jezus, wat ben ik blij dat ik de Cat Queen ben.
Mister Sixpack (oftewel Levi) zei dat we weg moesten gaan. Ik grinnik. Ik weet dat hij ons wil beschermen, maar het punt is dat dat niet hoeft. Ik schrik als ik zie dat hij het lichaam van een meisje in zijn armen heeft. Dit eindigt nu. Wie dit spel ook bedacht heeft, het gaat stoppen en hij/zij verliest. Ik loop op mister Sixpack af.
'Hé Sixpack,' zeg ik. 'Ja, dat probleempje met mijn stem is weer opgelost.
Met alle respect, Mister Spierbal, maar ik ga niet weg. Rumple kiest vaak en graag de zwakke uit, en dat ben ik niet. Niet dat zij zwak is', ik knik naar het meisje, 'maar het was op zo'n onverwacht moment dat zelfs Hercules niks zou kunnen doen. Maar nu is iedereen waakzaam.
Luister Levi, ik weet niet wat voor een leven jij wilt, maar ik wil geen opgejaagd leven. Als ik nu wegren heb ik dat.
En ik heb eerlijk gezegd al genoeg weggerend. Altijd als ik bang was rende ik weg. Maar dat ligt nu achter me, want toen was ik een kind. Maar nu ben ik volwassen.
Dus ik ga niet meer wegrennen, maar ik word nu eindelijk volwassen.
Ik ga proberen mensen te beschermen, en ik ga mensen waarschuwen rond de campus.
Want wij zijn sterk, dus is het dan niet onze taak?
Laat me alsjeblieft gaan, Spierbal.'[ bericht aangepast op 19 juli 2016 - 16:38 ]
Never grow up, it's a trap.
