Quizlet High School! - Speeltopics

      Niemand lijkt schuldbewust te kijken, of juist enorm geamuseerd. Lastig. Of de dader weet uitermate goed zijn gezicht in de plooi te houden, of de dader is gewoonweg gevlucht. Wat laf. Een meisje komt naast me staan en begint tegen me te praten.
      'Meneer, wat is er hier gebeurd?'
Ik kijk even opzij. Wauw, ik word aangesproken met meneer, ondanks ik er volgens de meesten vrij jong uit zie en ook nog eens klein ben. Er is nog hoop.
      'De vuilnisbak stond in de brand.'
Ondertussen sein ik naar de groep mensen die buiten staat dat de kust weer veilig is. Ik heb geen idee of ik dat eigenlijk wel mag doen, maar wat boeit het. De sproeiers gaan onderhand uit, doordat er geen rook meer is en het ziet er niet naar uit dat de vuilnisbak zo opnieuw in de fik zal gaan vliegen. Dat mag ik tenminste hopen, want met alle vreemde dingen die op school gebeuren zou het me eigenlijk niet eens verbazen. Precies op dat moment zie ik in de hand van het meisje een zwaard. Maar niet zomaar een zwaard, nee. Dat zou te normaal zijn. Het is een bloedrood zwaard. Alsof het daadwerkelijk van bloed is.
      'O, wacht het is as...'
Het meisje begint enorm te blozen en richt haar blik tot de grond. Ik heb voor de zoveelste keer vandaag geen idee wat eraan de hand is.
      'Sorry meneer.'
      'Eh, is al goed.'
Afkappen die zooi. Straks springt er nog een demon tevoorschijn die mijn hand vast wilt komen houden om vervolgens al mijn geheimen te ontrafelen en dat wil ik niet hebben.

      En vervolgens laat het meisje haar zwaard op de grond vallen. Ze werpt me nog een verontschuldigende blik en maakt zich dan uit de voeten. Oké, dat was vreemd. Ik sta nog te twijfelen of ik achter haar aan moet of haar aan haar lot over moet laten, wanneer een jongen en een meid op mij af komen lopen. Ik herken het meisje van de les. Jo, een van de nablijvers straks. Dat belooft weinig goeds.
      'Wat een gedoe hè? Op de eerste schooldag nog wel..'
De jongen kijkt me grijnzend aan en blaast de rook van zijn sigaret in mijn gezicht. De jongen heeft lef. Veel lef.
      'Alles beter dan een stel testosteron bommen zonder een greintje verstand.'
Ik kijk hem strak aan. Mijn gezichtsuitdrukking nog altijd onleesbaar. Als deze jongen werkelijk denkt me zomaar op de kast te kunnen krijgen door me zo uit te dagen, dan kent hij mij duidelijk nog niet. En denk maar niet dat ik mij zomaar ga laten kennen. Nee. Mijn irritatie vier ik wel bot op het trainingsveld. Met mijn 3d manoevre kit. Daar heb ik echt behoefte aan, ook al helpt het me aan "thuis" herinneren.

      De jongen negeert mijn opmerking. Zelfs zijn gezicht vertrekt niet. Is dit dan één van de zeldzame exemplaren die niet bij het minste en geringste op zijn of haar tenen is getrapt?
      'Weten jullie al wie het gedaan heeft?' vraagt hij vervolgens, terwijl hij doorgaat met roken.
Smerige gewoonte, dat roken. Desondanks keur ik het niet volledig af. Ieder z'n ding. Het stinkt alleen verschrikkelijk en ik ben nu eenmaal een schoon persoon. Het meisje naast hem vraagt om een sigaret, waarna hij me er ook eentje aanbied. Ik sla het af met een gebaar, maar hij geeft me niet eens de tijd om te reageren.
      'Iemand als verdachte ofzo..'
Waarom gaat hij er zo op door?
      'Ik arriveerde hier pas later, dus ik heb niemand gezien. Het zal vast wel op camera staan,' reageerde ik vrij nonchalant.
Ik kijk de jongen aan en doe een poging zijn gezicht te lezen. Hij staat daar enkel een beetje stom te grijnzen, wat me doet denken aan het begin van mijn carrière bij de Survey Corps. Toen keek iedereen nog op mij neer. Letterlijk. Het is blijkbaar een kwestie van tijd, voordat mensen uiteindelijk inzien dat je geen zielig scharminkel bent. Want dat is één ding dat ik zeker niet ben.

      De twee beginnen te kibbelen over het feit dat Jo niet mag roken. Hoe kinderachtig en hoe cliché. Het valt me op dat Avan steeds breder begint te grijnzen als Jo bozer op hem wordt. Wat een eigenaardig figuur. Hij doet me denken aan iemand die ik ken. Of, nou ja, kende. De jongen haalt een hand door zijn haar en richt zijn aandacht vervolgens weer op mij.
      'Meisjes..' zegt hij hoofdschuddend.
Ik negeer het. Deels omdat ik me niet ga mengen in dit kinderachtige gekibbel, deels omdat ik niets kan met de hele "meisjes"-opmerking.
      'Hoe zit het eigenlijk met het nablijven?'
Het lijkt erop dat de jongen mijn nonchalante houding probeert te spiegelen. Komt het voort uit onzekerheid, of probeert hij soms iets te verbergen? Een ding weet ik in ieder geval zeker; deze jongen staat op de absentielijst die in mijn tas zit.
      'Jo en jij worden vanmiddag om vier uur in mijn lokaal verwacht.'
Ik kijk de jongen strak aan, deels omdat ik benieuwd ben naar zijn reactie, deels omdat ik mij uitgedaagd voel door de ondeugende twinkeling in zijn ogen, die met zijn grijns matcht. En het is een uitdaging die ik mooi niet uit ga. Dat mag deze jongen weten ook.