Quizlet High School! - Speeltopics

Hier inschrijven, en info: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178911
Je moet je eerst ingeschreven hebben, dan pas kun je meedoen.
Hier is het speeltopic.
Veel schrijfplezier!
We beginnen bij een normale eerste schooldag.

---

Never grow up, it's a trap.

---

De warmte op het schoolplein liep op, het was inmiddels zelfs lekker te noemen buiten. Iphigeneia had het maar gewaagd met een ietwat blootgevende outfit, bestaande uit een zwarte leren rok, een wit t-shirt en een bijpassende blazer. Het risico om zonder panty aan naar buiten te gaan had ze ook maar genomen. The risk definitely payed off, ze had het zeker niet te warm en zag er ook nog een leuk uit. De iPhone die in de palm van haar rechterhand rustte wurmde ze weer terug in haar tas. Iphigeneia was al een tijd de troste eigenaresse van een Céline tas, gekocht van haar eigen geld. Het was een prachtig ding, die tevens erg compact was. Al haar spullen paste er makkelijk in, ze was er ook uiterst tevreden mee. In de eerste instantie had ze liever een grotere tas gekocht, van een ander merk. De blondine had haar blik gezet op een Hermès Birkin, maar nadat ze had gerealiseerd dat er al een in haar kast stond, taaide ze er toch van af. De leren buitenkant van haar dure accessoire wreef tegen haar hand toen ze haar telefoon erin deponeerde. Tevens hing haar suède, op maat gemaakte blazer over het hengsel van de tas heen. Het was een speciaal geschenk van haar vaders kant van de familie, van haar grootvader om specifiek te zijn. Ze droeg hem dan ook met trots, als de weersomstandigheden het toelieten. Aan haar voeten droeg ze haar favoriete soort schoenen, een klassieke zwarte hak mét puntneus. Hierdoor stond de dame hoger dan ooit tevoren, zo rond de honderdachtenzestig centimeter. Haar lange lichaam torende gewoon al boven de rest uit, maar ze voelde nu zeker een reus. Reus was misschien de verkeerde benaming. Aangezien haar achtergrond prefereerde Iphigeneia het woord amazone. Amazonen waren in de Griekse mythologie een groep vrouwelijke strijders, bekend om hun geweldige strijdkunsten. Het was dus een groep waar Ivy erg tegen opkeek.       De realiteit kwam weer binnensluizen toen ze werd aangesproken door Genoveva, haar beste vriendin zonder twijfel. De twee hadden een aardige historie met elkaar en ze was een van de weinige die wist van Iphigeneia's stressstoornis, naast Francisco natuurlijk. Nova was te beschrijven als haar rots in de branding, het tweetal stond altijd voor elkaar klaar. "Ik wilde jou net hetzelfde vragen..." Een zachte lach kwam achter de lippen van de zwartharige dame vandaan. Dit zette Ivy ook aan tot een korte grinnik, de dames waren erg op elkaar ingesteld. "Ach ja, whatever." Dit zorgde voor een kort snuif van Iphigeneia, "We volgen zo wel iemand naar de les en anders komen we maar te laat, had ik net ook." De dame uit district twee trok even haar beide wenkbrauwen op en keek naar Genoveva, waardoor ze een stuk naar beneden moest kijken. Haar goede vriendin was, zelfs met schoenen aan, amper één meter zeventig."Eerste uur gemist, tweede te laat en natuurlijk niet te vergeten een heel gezellig gesprek met mijn mede-halfgoden. Gaat er altijd bij." Haar toon ging van vrolijk naar quasi-sarcastisch, wat haar een grijns van Ivy's kant opleverde. "Klinkt gezellig, ik kan niet wachten." Stemde ze maar in. Punctualiteit was één van haar persoonlijke kwaliteiten, en dat wilde ze zo houden. "Als de bel wel gaat zoeken we naar een bekend gezicht en zetten we de achtervolging in." Mompelde ze, haar vervolging kwam er op een grappende manier uit. "Net als de televisieshows waarbij er een dashboardcam bij de politie op het panel zat." Ze lachte kort om haar eigen grap totdat ze zich realiseerde dat ze zwaardvechtles had gemist, net nu dat ze een van de betere leerlingen was. Ze besloot dat het wel zo netjes zou zijn om haar leraar een berichtje te sturen, via sms. Levi had Iphigeneia op het level in vertrouwen genomen dan ze zijn telefoonnummer had. Het typen begon, ze hoorde haar lange nagels tikken op het beeldscherm. From: Iphigenia To: Mr. Ackerman. (Levi) Message: Beste meneer Ackerman, sorry dat ik vandaag niet u les kon bijwonen. Ik zal er de volgende les natuurlijk zijn en hoop dat hier niet al te serieuze consequenties aanzitten. Hopelijk tot de volgende les! Groetjes, Iphigeneia Snow.       Iphigeneia was niet voor niets de favoriete leerlinge, die status moest ze natuurlijk behouden. Haar behendigheid met zwaarden was ook zeker gestegen nadat ze les begon te krijgen van Ackerman. Ze was ook een van de weinigen die de man ook serieus nam als leraar, die geen grapjes maakte of meteen wilde vechten. Zwaardvechten was echt een les die Ivy koos om te leren. Haar specialiteit van de dolk en werpmessen kwamen ook altijd goed van pas. "Ik hoop dat we zo vechtkunst hebben. Je wilde die vervelende meisjes toch wat laten zien?" Met een grijns van oor tot oor keek ze Genoveva aan. "Let's go get them."

The female is the deadliest of the species. You are either with me, or against me.

---

Up with the sun. Gone with the wind.

---

---

'Hoe bedoelt u, ik moet toch doen wat er van me verwacht word? Ik wou komen vragen of u een vriendschappelijk potje zwaardvechten wou spelen,' zegt ze liefjes. Dit meen je niet.       'Het is niet een echt gevecht, maar gewoon voor de leuk.' Het meisje went haar blik even af, maar kijkt me daarna weer glimlachend aan.       'Alstublieft?' Deze snotapen hebben echt niets beters te doen dan docenten lastig vallen. Dat kan niet anders.       'Dan mag je achteraan in de rij aansluiten, want er zijn ook al andere leerlingen geweest die me uit zijn komen dagen.' Mijn blik is nog steeds op haar gericht. Ondertussen denk ik nog eens na over mijn woorden, terwijl ze me met dezelfde onschuldige blik aan blijft kijken. Ik krijg niet de indruk dat ze me uit wil dagen puur om te kijken of ze me volledig de grond in kan trappen. Nee, ik krijg echt de indruk dat ze een vriendschappelijk potje wilt duelleren. Misschien dat ik haar dan de kans toe moet geven? Niet nu uiteraard, want ik moet de absentielijst zo maar eens door gaan geven van afgelopen les. Het idee om te gaan trainen heb ik al volledig overboord gegooid. Deze leerlingen hebben al zoveel van mijn vrije tijd verspild..       Ik went mijn blik af, op het moment dat ik mijn mobiele telefoon in mijn broekzak voel trillen. Ik was al helemaal vergeten dat ik dat ding ook nog bij me had en mag waarschijnlijk van geluk spreken dat hij het nog steeds doet, ondanks de onverwachte douche van vanochtend. Ik vis het ding, dat niets meer is dan een Nokia baksteen, en lees het berichtje. Vervolgens haal ik een hand door mijn haar, terwijl ik eens diep nadenk. Haar naam staat inderdaad op de nablijf lijst, omdat ze absent was, maar ik weet dat het een heel serieuze leerling is die zoiets niet gauw met opzet zou doen. Moet ik nu dan toch een oogje dichtknijpen? Ik kan het eigenlijk niet maken tegenover de rest van de klas, wat me eigenlijk weinig boeit, maar daarnaast ben ik wel redelijk anti voorkeursposities. Ik besluit haar maar gewoon een berichtje terug te sturen met het slechte nieuws. from: Levi to: Iphigeneia Snow message: Alle spijbelaars worden om vier uur in mijn lokaal verwacht. Kort maar krachtig, zoals mijn berichten altijd waren. Ik kan het nu eenmaal niet maken om uitgebreid te gaan sms'en voor de neus van een leerlinge. Daarnaast vind ik sms'en en telefoons überhaupt verschrikkelijk, hoe praktisch ze soms ook kunnen zijn. Het leidt de meeste leerlingen alleen maar af in de les. Als laatste moet ik ook toegeven dat ik het typen van een sms'je extreem vermoeiend vind. Drie keer op hetzelfde knopje klikken om een bepaalde letter te krijgen, verschrikkelijk. Nu kan ik natuurlijk ook zo'n hypermodern ding aanschaffen, maar wat moet ik daar nu mee? Ik stop mijn telefoon weer weg en richt me weer tot de leerling die voor mij staat.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Elisa McGarrett

Meisje ~ 12 jaar ~ FC: Ryan Newman

Het is hier echt zo saai, ik kan eigenlijk beter naar mijn lokaal gaan. Ik pak mijn rugzak en loop naar het lokaal. Waar was het ook alweer? Ik pak mijn telefoon om op mijn rooster te kijken. B212, oké, ik weet waar dat is. Ik loop de aula uit en dan de trap op, het moet hier ergens zijn. Ik kijk op de deuren van de lokalen. B209, het moet hier ergens in de buurt zijn. Ik zie Mimmi bij een lokaal staan, ik denk dat het dat lokaal is. Ik denk dat het heel moeilijk moet zijn voor Mimmi om in een rolstoel te zitten. Ik loop naar het lokaal en zwaai naar Mimmi. 'Hallo, hoe gaat het met je?.' Ik luisterde naar haar antwoord en stelde daarna weer een vraag. 'Heb je lekker gegeten?' Ik had lekker gegeten, mijn broodje was echt heel lekker. De school krijgt mijn complimenten voor lekker eten. Ik ga tegenover Mimmi staan en luister of ze nog iets wilt zeggen. Ik bedenk me net iets, ik vraag het maar even snel. 'We hebben nu toch Engels?' Ik dacht van wel, maar ik weet niet of ik verkeerd heb gekeken of zoiets.

Rumplestiltskin
Ik zag Jo schrikken en ze keek me aan. 'Wat heeft wat te betekenen?' vroeg ze poeslief terwijl ze nog een trekje nam. Wat een arrogante rotkind is het toch ook. 'Wat denk je zelf kind?' zei ik op een dreigende toon. Langs haar stond een meisje dat zich wel heel erg haar best deed om haar lach in te houden, er ontsnapte toch een maar die lachje vond ik verdacht veel op het gespin van een kat lijken, ik keek haar aan een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. Ik keek hoe ze haar telefoon en headset pakte.
'Meneer, dat heet roken. R-O-K-E-N. Moet u ook eens proberen, wordt je vrolijk van, dat kan u wel gebruiken.'
Ik grinnikte even en keek van Jo naar het meisje. 'Ik wordt vrolijk van het vermoorden van vervelende arrogante mensen.' ik lachte even. 'En geloof ik staan er hier twee mensen die graag willen dat hun kop van hum romp verwijderd wordt.' met een vinger wees ik naar ze. 'Ze zeggen dat roken dodelijk is, maar jullie zouden eerder dood gaan door mijn toedoen dan door die smerige sigaretten.' met magie toverde ik bij beide de sigaretten weg.
'Misschien moeten jullie ook maar eens bij mij komen na blijven, ik heb nog wel wat klusjes zoals het opstropen van de huidjes van de kinderen die ik heb gevangen.' ik grijnsde naar ze. 'En later worden jullie mijn avondmaal.' Oke, ik at geen mensen, en ik deed al helemaal geen kinderen vangen, maar leerlingen een beetje bang maken, wel ze moeten immers weten wie ze zich hier voor zich heeft en dat er niet te spotten valt met the dark one.

[ bericht aangepast op 14 juli 2016 - 11:59 ]

Na een tijdje zie ik Elisa mijn kant op komen. Ik ken haar nog niet zo goed omdat ze uit de wereld van Once upon a time komt.
"Hallo, hoe gaat het met je?" vraagt ze.
"Met mij gaat het prima, en met jou?" vraag ik vriendelijk met een kleine glimlach. Vervolgens vraagt ze of ik lekker heb gegeten. Niet de meest standaard vraag, maar dat maakt me niet uit.
"Ik heb prima gegeten," zeg ik "niet het meest geweldige eten, maar dat maakt me niet uit,". Ik hoor haar nog zeggen dat zij heerlijk heeft gegeten. Opeens komt Elisa met de vraag of we Engels hebben.
"Volgens Victoria hebben we Wiskunde," antwoord ik daarop "We zitten in ieder geval bij het goede lokaal, ik zie vanzelf wel welk vak we hebben. Geen van beide vakken wekt mijn interesses.". Wiskunde ligt mij namelijk niet en Engels al helemaal niet, aangezien ik dyslexie heb omdat mijn hersenen geprogrammeerd voor de talen zoals Oud Grieks en Romeins/Italiaans. Ik kan daarom enkel goed Engels praten. Je moet niet aan mijn vragen om een Engels opstel te schrijven want dan zal ik er compleet in falen en dat is iets waar ik geen intresse in heb.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

'Wat denk je zelf kind?' zei hij op een dreigende toon, het enige wat ik kon doen was grijnzen, hij vond me vervelend, dat doet me goed. . Cat kon een klein lachje niet onderdrukken en pakte daarna meteen haar mobiel en zette een liedje op.
'Meneer, dat heet roken. R-O-K-E-N. Moet u ook eens proberen, wordt je vrolijk van, dat kan u wel gebruiken.' zegt ze, hierbij kon ik een lachje niet onderdrukken. Het was een goede, Cat is wel aardig, niet aardig dat ze vriendelijk is, maar gewoon een beetje mijn type...
'Ik wordt vrolijk van het vermoorden van vervelende arrogante mensen.' ik voelde me meteen aangesproken, man die gast heeft psychische problemen! Zijn eigen kind willen vermoorden. 'En geloof ik staan er hier twee mensen die graag willen dat hun kop van hum romp verwijderd wordt.' met een vinger weest hij naar ons. 'Ze zeggen dat roken dodelijk is, maar jullie zouden eerder dood gaan door mijn toedoen dan door die smerige sigaretten.' ineens zijn mijn sigaretten weg, ik kijk hem boos aan, "Moet je altijd alles bederven? Net als ik het een keer leuk heb kom jij er weer tussen door!" ik irriteer me mateloos aan hem. Daarnet ook al onder de les, ik ben niet bang voor hem en dat weet hij zelf ook, ik zal altijd tegen hem in gaan, dat weet hij ook...
'Misschien moeten jullie ook maar eens bij mij komen na blijven, ik heb nog wel wat klusjes zoals het opstropen van de huidjes van de kinderen die ik heb gevangen.' hij grijnsde, ik keek hem arrogant aan, 'En later worden jullie mijn avondmaal.' ik grijnsde, "Ja joh, je eet helemaal geen kinderen! Mij krijg je niet bang, ik ken je langer als vandaag..." ik stop even, "Jammergenoeg..." zeg ik er snel achteraan en kijk hem aan, diep in zijn ogen, alsof ik alles kon zien, maar ik zag alleen leegte. "En waarom zou je ons laten nablijven? We blijven al na vandaag!" ik sla mijn armen over elkaar. Denkt hij nou serieus dat we naar hem gaan luisteren? Ik zie dat Cat niet echt aan het luisteren is, ze gaat een beetje op in de muziek,
"Ik denk niet dat een ouwe zak zoals jij mij kan dwingen om je te helpen met je eigen vieze klusjes..." sis ik naar hem, ik weet dat ik ooit, ooit een keer vrij zou zijn, vrij van hem, vrij van zijn gezeur, vrij van de mensen die zeggen, 'Jij bent de dochter van The Dark One... Je vader heeft iets van mij, en ik wil het terug..." en dat ik dan weer antwoord, "Oké, en wat heb ik daarmee te maken?" "We ruilen je gewoon in..." dat er dan weer een lachje op mijn gezicht komt en ik dan weer terug zeg, "Dan kan je lang wachten, hij houd niet van zijn kinderen..."
Even verdwijnt mijn lach op mijn gezicht, wat nou als mijn vader om me had gegeeft, was ik dan ook zo geworden? Misschien had ik wel een goede band met hem... Misschien waren we dan wel een gelukkige familie, misschien had ik wel minder ruzie met hem, misschien... misschien was ik dan dochterwaardig...
Een fijn onderwerp is het zeker niet... Natuurlijk zou ik heel graag willen dat ik hem niet als vader had, aan de andere kant misschien ook niet. Maar eigenlijk weet ik een ding wel, als ik vroeger beter mijn best had gedaan was ik nu misschien wel dochter waardig geweest... Het deed me altijd veel pijn als hij dat zei, niet dochterwaardig, dan voelde het net dat ik helemaal niet waardig was, en waarschijnlijk was ik dat ook, en niet alleen in zijn ogen... waarschijnlijk ook in de ogen van Levi, de directrice, kinderen uit onze klas en nog veel meer.
Ik keek hem weer aan, wachtend op hoe hij zou reageren, hij kon uitbarsten, hij kon ook rustig blijven, bij hem wist je het nooit...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Kuan-Yin Mirai~ Het nerdje


an mag je achteraan in de rij aansluiten, want er zijn ook al andere leerlingen geweest die me uit zijn komen dagen.' zegt
hij en ik knik. 'Sorry voor het aanbod en verstoring van u rust, meneer Ackerman.' Hij begint dan op zijn telefoon iets te doen,
maar ik ben niet degene die je privé berichten gaat meelezen. Ik loop weg en laat per ongeluk mijn kleine mesje vallen, dat ding waarmee
ik mijn zwaard op kan roepen door mijzelf te steken. Eigenlijk voel ik me wel weer alleen. Ik sta stil en merk dat ik iets vergeten ben...
'Waar is dat ding?' Ik kijk om me heen en vind mijn mesje niet. Ik ben hopeloos zonder mijn zwaard, of mijn mesje. Ik bedenk me om te bedenken
waar ik voor het laats ben geweest, al mijn stappen na gaan dus... 'Fijn.'

---

~

Dominique Annabelle Smith
opening song

MY HEART IS A GHOST TOWN

Een indringer, Beaudine. Ik krijg bloedlust en giechel meisjesachtig. Iedereen heeft iets meisjesachtigs in zich, dit is mijn minpunt. Ik merk dat ik zin heb om naar Jo te gaan, dus doe ik mijn haar in een staart en verdwijn op 'Hallo mijn kind.' Zeg ik pal achter Jo terwijl ik heel groot en breed moet grijnzen. Heerlijk is het toch, pijn in de morgen. 'Laat je vader en kijk even goed naar wat ik nu doe.' Ik wijs naar een hoek waar ik even later naar toe loop. Dan grijns ik naar een jongen en mijn tanden blikkeren, dan springen de aders van de jongen open en stroomt er bloed overal uit hem, hij valt neer in zijn eigen plas bloed en een paar jongeren rennen op de jongen af. 'Hij is dood.' Ik knik en leg mijn hand in het bloed. 'Morsdood.' De woorden doen me wel een beetje goed. 'Dit is niet genoeg, de heer is nog altijd kwaad. Op wie zou jij ooit nog wraak willen nemen, Jo? Ik kan het voor je regelen als je wil. Ik kan iedereen vermoorden desnoods.' Ik loop op een meisje af en lok haar naar het donkere hoekje waar niemand ons zou kunnen zien. 'Let op.' Ik loop naar het hoekje waar het meisje ook is en even later klinkt er een gil, ik hang haar op en schrijf met bloed de woorden: #1. Dit is het begin, het begin van een groot bloederig pad, blijkbaar een bloedpad. 'Mijn eerste slachtoffer is Dineke Woops, een brugklasser. Wat zielig voor haar, had ze maar die vijf dollar wel aan haar moeder gegeven vijf jaar geleden.' Ik grinnik om mezelf. 'Kom zo naar de verboden gangen, we gaan Beaudine zich dood laten schrikken! Dat verdiend dat kreng, niet waar?'

[ bericht aangepast op 14 juli 2016 - 16:39 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Odette Beatrix Noordhof

Ik keek op, mijn moeder heeft me van de Volturi gered dus ik ben haar dankbaar, maar dit? Dit was een hel.
Een school-school. Een school met gore uniformen waarvan ik moet kotsen of anders mensen mee uitlach,
wel stil natuurlijk. Nu loop ik er zelf in, ik loop door de gangen waar niemand loopt en mijn voetstappen krijgen
een angstaanjagende echo. Ik moet er eerlijk gezegd om lachen. Ik zie al snel iemand die me wel bevalt, een meisje
die er wel angstvol uitziet, maar is in gesprek met The Dark One, wat me licht verbijsterd. Er is nog een meisje waarvan
net de sigaret is verdwenen bij haar aan het staan, ik loop op haar af en glimlach. 'En wie ben jij?'

[ bericht aangepast op 14 juli 2016 - 19:35 ]

---

~

Cat

Ik schrik. Dat meisje, had ze nou serieus mensen vermoordt?
Ik kon het niet geloven... De eerste schooldag, en er werden nu al mensen gedood?!
Mijn god. Ik keek naar Jo. Dit kon ze toch niet echt gaan doen?
'Jo,' zeg ik in paniek. 'Dit kan je niet maken.' Ik zie of hoor haar reactie niet, het ruist in mijn oren van paniek. 'Jo! Doe dit alsjeblieft niet.'
Ik kijk naar haar vader. Plotseling komt er een kalmte over me heen. Ik weet niet zeker of Jo mensen gaat vermoorden, maar ze is wel zo opgevoed.
Daar kan ze niets aan doen. Maar ik weet wel precies wat ik moet zeggen tegen haar.
'Jo, luister naar me,' zeg ik rustig. 'Jo, ik weet dat mij niets gevraagd is, maar als ik jouw was zou ik dit nooit doen. Weet je waarom niet?
Omdat ik een te sterke wil heb. En ik weet dat jij die ook hebt. Dat hebben we gemeen.' Ik haal even diep adem. Dit heb ik zelfs Chace niet verteld, maar ik ga het nu wel aan Jo vertellen.
'Ik heb tegen iedereen gelogen. Mijn vader is namelijk dood. Hij zei altijd dat ik voorzichtig moest doen, maar ik luisterde niet. Op een dag redde hij me, maar ging zelf dood.'
Ik probeer mijn tranen weg te knipperen, maar er ontsnapte toch een. Ik zucht diep en ga dan verder.
'Jarenlang gaf ik mezelf de schuld. Ik ga er bijna aan kapot. Ik vond het zo afschuwelijk dat ik zelfs bijna naar het kwaad ben gegaan.
Maar ik ontmoete Chace en bedacht me. Alsnog was ik verdrietig, zo verdrietig dat ik een keer bijna zelfmoord wou plegen. Omdat ik dacht dat niemand van me hield.
Godzijdank merkte Chace het en die heeft me tegengehouden.' Ik slik.
'Jo, je hebt geen liefde gekregen van je vader, maar hij houdt wel van je. Dat zie ik. Tenminste, dat hoop ik te zien.
Jo, ik weet zeker dat jij iemand verloren hebt, net zoals je vader ongetwijfeld heeft. Ik vind dat erg naar voor je en weet hoe dat voelt. Maar het hoeft niet zo te zijn.'
Ik keek haar recht in de ogen. 'Je kunt liefde vinden, want Jo, je bent een fantastisch mens. Sterk, mooi, slim... Ik zou erg graag vrienden willen zijn, ook al wil jij dat zelf niet.'
Ik keek naar Rumple. 'Kijk naar je vader. Je wilt toch niet zo worden als hij?
Hij werd zo om zijn zoon te beschermen, en heeft heel hard moeten vechten om uiteindelijk nog liefde te vinden, en dat mislukte bijna. Ik denk dat jij zo wilt worden om jezelf te beschermen. Maar Jo, dat is niet nodig.
Want liefde is ook een beschermingsmiddel, als mensen echt van je houden, doen ze er alles aan oom je te beschermen.
Ik weet dat jij hier een te sterke wil voor hebt Jo. toen je me redde van de directrice mocht ik je meteen, omdat ik wist dat je sterk was.
Maar als je nu met haar meegaat en haar helpt, dan laat je zien aan de wereld dat je makkelijk om te kopen bent.
En Jo, we weten allebei dat dat niet zo is.'
Ik keek haar weer recht in de ogen.
'Dus de keus is aan jou, Jo.
Wil je sterk zijn en liefde hebben?
Of zwak van binnen zijn, en alleen zijn?
Jij bent aan zet.'

---

Never grow up, it's a trap.

Jupiter Stephanie Demeter

||Jupiter||Daughter Of Persephone||God Of Hell

Ik nam een cracker van de zenuwen, ik ben de koningin van de humor, of de stresskip van de buurt. Nerveus liep ik de school binnen en zag al dat iedereen met elkaar aan het praten was, ik was gewoon te laat. Snel liep ik op iemand af en keek om me heen. Ik zag een paar jongens, een paar meiden, en een alleenstaande jongen. Snel liep ik op hem af. Een jongen die er duister uitzag, maar waarvan ik niet zeker wist of dat echt zo was. Kom op Jupiter, je kunt het. 'Ik ben Jupiter.' Ik sloot mijn ogen en werd licht rood. 'Sorry, ik...' Ik ben gewoon nerveus, maar als ik dat echt zou zeggen zou deze school mijn dood worden. 'Nog een keer', lachte ik, maar ik kon niet echt meer stoppen. Stom! Daar stond ik dan te grijzen te wachten op een antwoord van een jongen die nu zou denken dat ik raar was, want ja dat ben ik ook wel. En ja, het is echt eng. Weetje, ik kan zijn gedachten lezen... Dan kan ik de waarheid zien.. Nee niet... niet... niet nu... Ik ken hem niet eens en ik bewandel meteen zijn gedachten, dat is fout. 'Aangenaam, ja, Jupiter dus.'

---

''Bad Girls Are The Best Girls.''

BastetCat schreef:
Cat

[

face=courier]Ik schrik. Dat meisje, had ze nou serieus mensen vermoordt?
Ik kon het niet geloven... De eerste schooldag, en er werden nu al mensen gedood?!
Mijn god. Ik keek naar Jo. Dit kon ze toch niet echt gaan doen?
'Jo,' zeg ik in paniek. 'Dit kan je niet maken.' Ik zie of hoor haar reactie niet, het ruist in mijn oren van paniek. 'Jo! Doe dit alsjeblieft niet.'
Ik kijk naar haar vader. Plotseling komt er een kalmte over me heen. Ik weet niet zeker of Jo mensen gaat vermoorden, maar ze is wel zo opgevoed.
Daar kan ze niets aan doen. Maar ik weet wel precies wat ik moet zeggen tegen haar.
'Jo, luister naar me,' zeg ik rustig. 'Jo, ik weet dat mij niets gevraagd is, maar als ik jouw was zou ik dit nooit doen. Weet je waarom niet?
Omdat ik een te sterke wil heb. En ik weet dat jij die ook hebt. Dat hebben we gemeen.' Ik haal even diep adem. Dit heb ik zelfs Chace niet verteld, maar ik ga het nu wel aan Jo vertellen.
'Ik heb tegen iedereen gelogen. Mijn vader is namelijk dood. Hij zei altijd dat ik voorzichtig moest doen, maar ik luisterde niet. Op een dag redde hij me, maar ging zelf dood.'
Ik probeer mijn tranen weg te knipperen, maar er ontsnapte toch een. Ik zucht diep en ga dan verder.
'Jarenlang gaf ik mezelf de schuld. Ik ga er bijna aan kapot. Ik vond het zo afschuwelijk dat ik zelfs bijna naar het kwaad ben gegaan.
Maar ik ontmoete Chace en bedacht me. Alsnog was ik verdrietig, zo verdrietig dat ik een keer bijna zelfmoord wou plegen. Omdat ik dacht dat niemand van me hield.
Godzijdank merkte Chace het en die heeft me tegengehouden.' Ik slik.
'Jo, je hebt geen liefde gekregen van je vader, maar hij houdt wel van je. Dat zie ik. Tenminste, dat hoop ik te zien.
Jo, ik weet zeker dat jij iemand verloren hebt, net zoals je vader ongetwijfeld heeft. Ik vind dat erg naar voor je en weet hoe dat voelt. Maar het hoeft niet zo te zijn.'
Ik keek haar recht in de ogen. 'Je kunt liefde vinden, want Jo, je bent een fantastisch mens. Sterk, mooi, slim... Ik zou erg graag vrienden willen zijn, ook al wil jij dat zelf niet.'
Ik keek naar Rumple. 'Kijk naar je vader. Je wilt toch niet zo worden als hij?
Hij werd zo om zijn zoon te beschermen, en heeft heel hard moeten vechten om uiteindelijk nog liefde te vinden, en dat mislukte bijna. Ik denk dat jij zo wilt worden om jezelf te beschermen. Maar Jo, dat is niet nodig.
Want liefde is ook een beschermingsmiddel, als mensen echt van je houden, doen ze er alles aan oom je te beschermen.
Ik weet dat jij hier een te sterke wil voor hebt Jo. toen je me redde van de directrice mocht ik je meteen, omdat ik wist dat je sterk was.
Maar als je nu met haar meegaat en haar helpt, dan laat je zien aan de wereld dat je makkelijk om te kopen bent.
En Jo, we weten allebei dat dat niet zo is.'
Ik keek haar weer recht in de ogen.
'Dus de keus is aan jou, Jo.
Wil je sterk zijn en liefde hebben?
Of zwak van binnen zijn, en alleen zijn?
Jij bent aan zet.'[/face]