250 | | | A pirates treasure | | | Speeltopic - Speeltopics

      ‘Daar heeft hij vast geen bezwaar tegen als je maar even met je mooie ogen knippert. Wie weet werkt het voor mij ook wel, want ik sta hier te verhongeren.’ Ietwat verbaasd keek de jonge vrouw Cain aan — voornamelijk omdat ze het idee had dat hij het enkel gebruikte om Teddy uit zijn tent te lokken. Deze liet zich echter niet vangen, want hij bracht het er vanaf met het voorstel dat Cain hetzelfde zou moeten proberen. Alhoewel haar aandacht vooral was blijven hangen op het feit dat hij haar wel degelijk een compliment had gegeven. Na al die tijd voelde ze zich soms nog redelijk opgelaten als er zulke momenten tussen hen voorvielen. Cordelia had er graag voor gezorgd dat de soep benedendeks zou komen en zij de benen had kunnen nemen — maar nog voor ze een stap had kunnen zetten, voelde ze hoe een plotselinge opschudding van het schip ervoor zorgde dat ze haar evenwicht verloor en een ontmoeting met de vloer maakte. Ze kreunde eerder van schok dan pijn — maar voelde wel degelijk de branderige schaving die het hout op haar ontblote onderarm had achtergelaten. De val verbijtend, duwde ze zich al snel weer overeind om poolshoogte te nemen door de ruimte. Mannen die waren gaan zitten om te eten, haastten zich in het rond om naar boven te klimmen. Op dat moment zat Cordelia al volledig in haar element als doktersassistente. Een aanval betekende gewonden. Gewonden betekenden dat ze nodig was: en nodig zijn zorgde er automatisch voor dat ze Rogue moest zien te vinden.
      ‘Probeer het niet te besterven,’ er kwam een halfhartig glimlachje op haar gezicht te staan dat ze beide mannen probeerde mee te geven, voor ze het op een lopen zette. Ze schoot in de eerste instantie de ruimte binnen waar ze normaliter zieken of gewonden behandelden, omdat dat de plek was waar ze haar uitrusting had laten staan, om vervolgens in snelle bewegingen naar boven te rennen. Haar verzuurde benen eenmaal op het dek, herinnerden haar eraan dat iets meer fysieke beweging binnenkort geen overbodige luxe zou zijn.
      Op het moment echter dat ze zich bovendeks bevond, kwam het slagveld al op haar af. Kogels die rondvlogen als confetti en schreeuwende stemmen die haar niet hielpen te onderscheiden waar de gewonden zich bevonden. Cordelia voorkwam een tweede maal te struikelen door een ton vast te grijpen. Een rilling kroop over haar rug bij het zien van het gesneuvelde piraat. Ze kende hem niet, maar niemand verdiende het om zo te sterven. Ze was echter niet gefocust op de doden, maar hen die ze nog wel kon helpen. Sneller dan verwacht vond ze Rogue, die zich al over de gewonden had gebogen.
      ‘Met de verkeerde Spanjaard geslapen?’ Opperde ze om haarzelf af te leiden van het gutsende bloed dat uit een wond van een tweede gewonde gleed. Geheel geoefend verpakte ze de aangedane bovenarm, de man in kwestie sussend aangezien deze alles behalve minder pijn zou voelen de komende tijd. Ze keek kort omlaag, naar haar eigen arm, en herinnerde zich er aan die te behandelen zodra dit voorbij was. Als het voorbij was.
      ‘Wie kan ik helpen!?’ Ze trachtte boven het overige geschreeuw uit te komen, maar hoefde zich maar kort te verplaatsen om een volgende stakker te voorzien van wat broodnodige hulp. Alles om ervoor te zorgen dat ze zo snel mogelijk mee zouden kunnen vechten. Dit schip hield zichzelf niet varende. Als ze zonken, dan kwam dat omdat ze niet genoeg hadden gedaan.