250 | | | A pirates treasure | | | Speeltopic - Speeltopics

      Het was niet aan haar voorbij gegaan dat Cain's gezicht op dit moment werd gesierd door een oprechte glimlach. Het was duidelijk dat ze een onderwerp had aangesneden dat hem daadwerkelijk interesseerde: het schip. Er was duidelijke passie te horen in de woorden die hij haar toesprak — iets wat ze altijd kon waarderen in een persoon. Op passie en compassie draaide de wereld, had iemand haar ooit gezegd. Nu wist zij dat het voornamelijk om geld ging, maar dat maakte de betekenis niet minder mooi, of waar.
      ‘Het lijkt klein, maar er zit een flink mechanisme aan vast. Onder ons wordt het steeds groter. Probeer het roer maar eens naar stuurboord te trekken. Een klein beetje maar, dan merk je wel hoeveel weerslag je krijgt en voel je de kracht. De schroef achter het schip is groter dan jij en ik. Daarom is de stuurman zo belangrijk voor de kapitein, het moet een man zijn die hij totaal vertrouwd met zijn schip.’
      Reagerend op zijn woorden, gaf ze een zachte duw naar rechts. Zoals verwacht veerde het stuur amper mee, en bemerkte ze inderdaad dat er een flinke tegenslag werd gegeven. Ondanks haar minieme poging, bleef The Seas Rose steevast op de horizon afvaren. Een gegeven dat er voor zorgde dat er ook een glimlach op haar gezicht verscheen. Misschien omdat ze zich voorstelde dat zij het roer was: slechts een klein detail op een veel groter schip — terwijl ze sterker was dan men zou verwachten, en niet iedereen haar zomaar kon besturen in de richting die ze wilden.
      ‘Ik heb de verkeerde positie gekozen, denk ik.’ Cordelia leunde naar voren, toeziend hoe het schip vanaf hier door de golven sneed. Kalme wateren, deed niets af aan de ervaring. Ze had eerlijk gezegd niet gedacht ooit nog eens achter Cain's roer te staan. Technisch gezien was het van Wreckbeard — maar iedereen wist dat Cain stuurde. ‘Bedankt voor de les.’ Ze wierp een blik opzij, waar Cain nog altijd met één hand op het roer stond, waarna ze losliet en een kleine stap achteruit zette. De glimlach stond nog op haar gezicht toen ze een slok van haar drank nam, met de rug van haar hand over haar mond streek en de kleine flask vervolgens omhoog hield.
      ‘Eerlijke compensatie?’ Cordelia had namelijk niet het idee dat hij stond te springen om één van haar verhalen.

      ‘Zolang je mijn positie maar niet inpikt!’ Cordelia grinnikte zacht, haar hoofd schuddend. Het was niet bij haar opgekomen dat die positie iets voor haar zou kunnen zijn. Het was al lastig genoeg om als vrouw zijnde op een schip te komen als zwabberaar. Nee — ze hield het bij wat ze had. Dat was al meer dan de meesten kregen. Ze keek toe terwijl Cain van haar drank dronk, zich onbewust afvragend waarom ze nooit de moeite had genomen hem te leren kennen. Wellicht had ze hem in haar gedachten vreselijker afgeschilderd dan hij werkelijk was. Zijzelf nam nog een slok voor ze de flask terug in haar riem stopte, waar haar hemd er netjes overheen viel.
      ‘Ik heb wel de juiste positie gekozen. Ik ben blij dat ik geen dokter ben. Waar haal je het geduld vandaan om vervelende mensen te helpen?’ De grijns die volgde maakte dat de jongedame zelf eveneens glimlachte. Leunend op een houten vat staarde ze een tijdje naar de golven voor ze zich opnieuw op Cain richtte.
      ‘Tussen jou en mij ben ik ook geen dokter.’ Ze haalde haar schouders op, alhoewel ze uiteraard wel het één en ander had geleerd van Rogue en eveneens mensen hielp. ‘Ik heb geen romantische passie om de redder in nood te zijn.’ Dat is namelijk wat men vaak van haar dacht: dat ze de held van het schip wilde spelen. ‘Het geeft een soort voldoening om iemand te helpen. Om bij ze te zijn wanneer ze het moeilijk hebben. Op zee is iedereen uiteindelijk toch alleen. . .’ Het was niet haar bedoeling om af te dwalen, dus schraapte ze haar keel en haalde ze nogmaals haar schouders op. ‘Er zijn vrijwel nooit lastige gevallen. Als ik mijn geduld dreig te verliezen gooi ik ze gewoon vol met drank. Dan worden ze vanzelf rustig.’ Bovendien hielp ze enkel mensen die geholpen wilden worden — maar dat voegde ze er niet aan toe. Vervelende piraten, die hun kans trachtten te grijpen bij haar, schoof ze zonder pardon door naar Rogue. Buiten de lachsalvo van zijn kant, hadden ze daar allebei geen problemen mee. Als assistent hoefde ze gelukkig niet over veel kennis te beschikken. Het was vooral kijken, leren en uitvoeren. Het was zeker geen typische piratenfunctie: maar ze beschouwde zichzelf dan ook niet als een piraat. Meer een avonturier die toevallig op dit schip terecht was gekomen, en geen intentie had om het te verlaten. Dat klonk een stuk beter, niet waar?

      Cain was duidelijk niet helemaal comfortabel met het werk wat ze deed — Cordelia nam hem dat niet kwalijk. Soms had zijzelf ook moeite met het uitvoeren van bepaalde dingen. Het was niet alleen fysiek zwaar, maar mentaal bleven die dingen je ook bij. Ze was er niet trots op, maar soms vloog ze diep in de nacht overeind door een nachtmerrie waarin ziektes en wonden en doden haar achtervolgden. Kippenvel spreidde zich uit op haar armen toen ze er bij stil stond, waardoor ze deze over elkaar sloeg.
      ‘Het is een vak apart. Mensen helpen. Erg nobel.’ Nobel. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze Cain, hoe hij het leek te menen. Enerzijds betekende het inderdaad dat ze iedereen zou redden. Maar om de juiste beweegredenen? Ergens wilde ze gewoon niet van het schip gezet worden, en inmiddels was ze zo aan de routine gewend dat ze er niet eens meer als de goedheid vanuit haar hart zag.
      ‘Zo zou je het kunnen noemen.’ Het was geen antwoord dat er mee instemde, noch tegenin ging. Spelend met de hem van haar blouse, gleden haar ogen over het rustige wateroppervlak. De zee weerkaatste in haar blauwe ogen, beide poelen vol leven en geheimen.
      ‘Maar nu weet ik wel dat als ik extra vervelend ben tijdens mijn behandeling, ik extra drank krijg! Dat klinkt nog eens als een goed voordeel.’ Eén van haar wenkbrauwen trok geamuseerd de hoogte in, waarna ze haar hoofd schudde en hem een afkeurend duwtje gaf.
      ‘Oh, let op mijn woorden Valentine: als jij in de ziekenboeg komt zal ik Rogue met alle liefde op je afsturen.’ En Rogue deelde zijn drank niet. Er kwam een mistroostige glimlach op haar gezicht te staan. Op de één of andere manier hadden al deze mannen zo hun problemen. Cordelia vroeg zich onbewust af of haar drink compagnion nog altijd ergens ineengedoken benedendeks bevond — of zich inmiddels had vergrepen aan een andere dame. Ze zuchtte, proefde de zoute wind op haar lippen plakken. Cain en de jongedame stonden niet geheel alleen, merkte ze op toen een scheepsjongen hen passeerde, helaas voor de jongeman in kwestie had de stuurman hem ook al opgemerkt. Terwijl hij snauwde dat hij iets moest gaan doen, ving ze de groene blik van de jeugdige meevaarder. Ze probeerde met een glimlach de harde woorden iets te verzachten, maar hij wendde zijn blik af en ze zag een glimpse van rode wangen voor hij uit het zich verdween.
      ‘Charmant als altijd, Cain. Ik moest me ook maar weer eens nuttig gaan maken.’ Niet dat ze dacht dat Cain ooit zo tegen haar zou praten. ‘Tenzij jij het niet alleen af kan.’ Ze knikte naar het stuur, dat niet leek alsof het veel supervisie nodig had. Ze vroeg zich af of hij ook ooit was begonnen als zo'n zwabber jongetje — maar kon het zich amper voorstellen.

      Na de bewuste dag dat ze aan het roer had gestaan — was Cordelia volledig teruggevallen in de gewoonlijke routine die ze aanhield. Poolshoogte nemen bij de zwakkere, ziekere, lichtgewonden. Ze spendeerde verrassend weinig tijd met haar drank, iets wat aangaf dat haar iets dwars zat. Ook had ze zich opvallend afgezonderd. Alsof dat zou helpen de knopen uit haar gedachtes te krijgen. Tot haar spijt had het niets geholpen, en liep ze nog altijd rond met bedenkingen.
      ‘A — ah, niet zo strak!’ Knipperend keek de jongedame neer op haar handen, welke delicaat maar stevig een lus knoopten in een lap om een been. Het opgedroogde bloed maakte donkere vlekken op haar vingers. Haar ogen gleden mild omhoog naar het gezicht van de man, welke rood was aangelopen.
      ‘Het spijt me, Roger.’ Liet ze hem op sussende toon weten, alhoewel haar gedachten al snel genoeg opnieuw afgleden. Ze bestudeerde haar werk voor ze gebaarde dat hij zijn broek weer kon aantrekken. De stakker had een haak in zijn been gekregen, maar het was verder geen kwestie van leven of dood geweest. Terwijl de man haar desondanks bedankte, waste ze haar handen in een tobbe nabij de kruk. Het aanzicht van bloed was altijd een luguber iets, hoe onschuldig ook.
      ‘Etenstijd, princess.’ Cordelia keek fronsend op bij het horen van de oude bijnaam. Inmiddels was ze er toch wel aan gewend geraakt dat mensen haar anders noemden. Uiteraard zouden er altijd mannen blijven die haar koppig een juffie zouden noemen. Alsof ze zich opnieuw zou moeten bewijzen. In plaats van hem af te snauwen, zoals ze gewoonlijk zou hebben gedaan, knikte ze enkel voor ze opstond. Voor ze echter koers zette naar de kombuis, nam ze eerst een paar slokken van haar flask. De prikkende substantie maakte haar min of meer helder, en zonder verdere aarzelingen sloot ze aan bij de mannen die al op weg waren naar hun eten. Ze nam zich voor ook wat mee te nemen voor de zieken die zich onmogelijk naar Teddy toe zouden kunnen begeven.
      Ze bereikte haar oude werkplek op tijd om te kunnen zien hoe Teddy en Cain lijnrecht tegenover elkaar stonden; een tafereel waaronder ze het liefst rechts omkeer had gemaakt. Als er iets was waar Cordelia haar ogen om zou kunnen rollen, was het wel de dosis mannelijke drama aanboord.
      ‘Gentlemen,’ begroette ze het tweetal, waarbij ze naast Cain tot stilstand kwam. Dicht bij genoeg om te zien wat het was waar Teddy in had staan roeren. ‘Als ik dit ruik heb ik bijna spijt dat ik me heb laten wegjagen,’ wat het ook was waar ze mee bezig waren, ze was niet van plan te zien hoe de haantjes op elkaar in zouden hakken. Bovendien rammelde haar maag, en was ze niet van plan als een schaduw te beluisteren waar dit over ging. Dit was de eerste avond dat ze haar eten zelf ging halen, de voorgaande had ze het veel te druk gehad.
      ‘Bezwaar als ik er ook een paar meeneem voor beneden Teddy?’ Ze vouwde haar handen achter zich, terwijl haar ogen opzij gleden naar Cain. Hem had ze niet meer gesproken sinds het sturen.