250 | | | A pirates treasure | | | Speeltopic - Speeltopics

”Yo, ho, haul together, hoist the colors high. Heave ho, thieves and beggars, never shall we die.” Het is de 17e eeuw. Moord, chantage, afpersing. Wanneer je dit tegenkomt is het een grote kans dat er piraten langs zijn geweest — en één crew komt speciaal op in gedachten: The Seas Rose. Ze zijn gevreesd door al en zeker geen lichtgewichten.       Net zoals nu zijn ze niet van plan om tegengehouden te worden en ze gaan door weer en wind. De kapitein van The Seas Rose heeft namelijk een missie: Een magisch object zoeken dat beschikt over de kracht van leven en dood. Echter wordt de crew wat anders verteld. Namelijk dat ze naar een van de grootste schatten op zoek zijn — waardoor het avontuur weliswaar anders kan verlopen. Rollen: • Kapitein • Homerus —— Eadwig Osmond Winthrop • 55 • 1,13 • Stuurman • Assassin —— Cain Valentine • 35 • 1,2 • Scheepsarts • Tarrant —— Crimson-eye Rogue (Blackwood) • 33 • 1,1 • Kok • Morticia —— Edmund Keagan • 33 • 1,3 • Daveed —— Eleazar Hamilton • 25 • 1,7 • Nakamura —— Bone • 36 • 1,12 • —— • —— • Kwartiermeester • Shireen —— Victoria Arche • 27 • 1,1 • Doktersassistente • Chivalry —— Cordelia Grace Morgan • 26 • 1,4 • ANTI —— Asparanza Ayres • 31 • 1,7 • Ziegler —— Monica Kassandra Lopez • 25 • 1,8 • XY —— Evangeline Sophia Rutherforth • 25 • 1,11 • Valkyries —— Sitka Skythe • 29 • 1,12 Regels: • Je mag meerdere personages aanmaken, mits je deze niet verwaarloost. • Geen ruzies, behalve in de RPG zelf. • Geen perfecte rollen! Iedereen heeft minpunten. • Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf. • 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven. • In deze RPG moeten de posts 250 woorden bevatten. • Let op je spelling en grammatica. • Deze RPG is van Tarrant & Assassin. Begin: Het schip ligt in de haven van Port Royal, de thuisbasis van 'The Seas Roses'. Ze zijn bezig om de laatste voorbereidingen te treffen voordat ze weggaan om op hun 'schat' te jagen. Ze hebben zo goed als alle voorraad aan boord gehaald en de bemanning wordt terug verwacht op het schip om te vertrekken. Het is momenteel 10 uur 's ochtends, lichtelijk bewolkt en 23 graden. Over twee uur zullen ze uitvaren. Topics: Praattopic: 1 - 2 - 3 Rollentopic: 1 Speeltopic: 1

“Work like a captain. Play like a pirate.”

[ bericht aangepast op 9 aug 2016 - 22:43 ]

---

Your make-up is terrible

- MT.

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

MT.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

MT

---

how dare you speak of grace

MT

---

"One has to learn to read, as one has to learn to see and learn to live," - Vincent van Gogh

---

Na mijn laatste nacht aan land doorgebracht te hebben met twee lichtekooien, heb ik mijn geld er wel zo'n beetje doorheen gejaagd. Maar ja, waar moet ik anders mijn geld aan uitgeven? De warme zonneschijn op mijn huid wekt me en ik ga slaperig overeind zitten. Als ik door het open raam naar buiten kijk, zie ik dat het al later in de ochtend moet zijn. Eigenlijk had ik op het schip moeten zijn, maar ze kunnen me vast wel iets langer missen.       Ik duw een verloren been en een laken van me af zodat ik uit het bed kan stappen. Ik kleed mezelf weer zo goed als aan, wat nog best een heel werk is, voordat ik de kamer verlaat en op weg ga naar het schip. Onderweg koop ik nog een stuk brood, waarbij ik ruzie maak over de prijs en uiteindelijk de helft voor betaal. Al etend zwerf ik een stuk door de straten van Port Royal, waar het al druk is, voordat ik bij de nog drukkere haven aankom. Ons schip ligt daar prominent terwijl de laatste ladingen ingeladen worden. Het blauwe water erachter schittert in het zonlicht.       Ik prop het laatste stuk brood in mijn mond en bevestig mijn riem water beter terwijl ik via de loopbrug het schip oploop. Ik knijp mijn ogen halfdicht tegen het zonlicht dat in mijn oog schijnt en probeer de bemanning te spotten om te zien wie er al allemaal aan boord zijn. Helaas heb ik ook een lichte kater en leun ik tegen de reling van het schip aan terwijl ik een boze blik werp op een paar mensen op de kade die een hoop herrie maken.

---

Your make-up is terrible

[ bericht aangepast op 30 juni 2016 - 21:13 ]

---

"One has to learn to read, as one has to learn to see and learn to live," - Vincent van Gogh

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Victoria "The Lady" Arche Quartermaster • 27 'Daar naartoe, alsjeblieft.' zei Victoria tegen een van de loopjongens van Port Royal, die ze toch al zeker tien keer eerder had zien rondlopen. Ze wees de richting die ik bedoelde hem nog na met het penseel in mijn hand. Dit was de eerste keer dat ze deze jongen naar een schip wees, en niet naar een magazijn om goederen in op te slaan om te verhandelen. Haar schip. Of, nou ja, het schip van Captain Standal natuurlijk, maar Victoria was er desalniettemin trots op dat ik mezelf quartermaster van The Seas Rose kon noemen.       De rest van de bemanning had zich nog niet laten zien, maar Victoria was na haar nacht in de lokale herberg al vroeg opgestaan, om ervoor te zorgen dat het schip vaarklaar werd gemaakt. Bijna alles was al aan boord. Vers water, eten, buskruit, de benodigde wapens...       Ze wreef nog even de slaap uit haar ogen, terwijl de felle zon al op haar neerscheen. Ze had eindelijk nog de kans gehad om gisteravond met een paar oude vrienden uit Port Royal herenigd te worden, en ja, dat was wel laat geworden. Dat weerhield Victoria er echter niet van om met opgeheven hoofd dit nieuwe avontuur in te gaan. Wellicht zou dit nieuwe begin haar al het oude laten vergeten.       'Alles compleet, miss?' vroeg dezelfde loopjongen die alweer terug was gekeerd uit het ruim. Victoria bekeek de lijst in haar handen; met deze laatste spullen, zou de gehele lijst afgewerkt zijn.       'Ja. Bedank de rest van de jongens voor me.' antwoordde ze, en uit de kleine buidel aan haar riem haalde ze een muntstuk tevoorschijn, dat hij hebberig aannam, waarna hij meteen terug rende naar het pakhuis.       Victoria had de hele ochtend nog geen bemanningsleden gezien, behalve Captain Standal al aan boord van het schip in de verte, maar Cain Valentine liep haar door de menigte voorbij zonder haar op te merken. Ze besloot hem rustig achterna te gaan, en volgde hem naar het schip.       'Je bent vroeg.' Victoria wist dat Captain Standal het niet tegen haar had, maar ze liep langs hen heen om haar lijst en penseel ergens neer te leggen, en sprak toen toch.       'De lading is compleet, Captain. Het enige wat we nog nodig hebben is een bemanning die opdaagt, and we're good to go.'

[ bericht aangepast op 30 juni 2016 - 21:17 ]

---

how dare you speak of grace

ASPARANZA AYRES Met een bonkend hoofd werd Asparanza wakker. Ze had nooit echt goed overweg kunnen gaan met alcohol — iets wat je niet echt zou verwachten van een piraat. Na één drankje was ze al gevloerd, bij wijze van spreken. Het licht dat door de gordijnen scheen, maakte dat Asparanza haar ogen sloot en zich chagrijnig omdraaide. Ze schoot echter meteen weer overeind toen ze de harige benen van een man naast haar voelde. Doordat de zon hun kamer in scheen kon ze goed zien hoe de man eruit zag en een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Hij was knap en had een mooie baard; iets wat Asparanza altijd wel aantrok. Hoewel ze niet meer helemaal wist wat ze die nacht allemaal had gedaan, had ze er geen spijt van. Het was immers haar laatste nacht op land. Stilletjes verliet ze het bed en zorgde ze ervoor dat ze proper gekleed was voordat ze naar buiten ging.       Toen ze over de kade wandelde merkte ze al enkele crewleden van het schip op. Een verlangen om hen op te zoeken had ze niet, ze zou na vandaag namelijk een lange tijd met hen doorbrengen op zee. De tijd die ze nog voor haarzelf had, wilde ze graag goed spenderen.       Haar aandacht werd getrokken door een klein winkeltje dat allerlei hebbedingetjes leek te verkopen. Geen zin om zich al te presenteren op het schip, liep ze schuifelend het winkeltje in. Ze liep alle spullen langs en kocht uiteindelijk alleen een broodje. Het muntstuk dat ze aan de man gaf was één van haar laatste en de man nam het gretig aan.       Uiteindelijk besloot ze zich toch te begeven naar The Seas Rose. Het schip had ze al opgemerkt van een grote afstand — je kon het niet missen. Een gemeende glimlach verscheen op haar gezicht en hoewel ze nog een lichte kater had, was haar humeur er ineens veel beter op geworden. De zilte zeelucht, de woeste stormen, de rovingen, ze kon niet wachten om erachter te komen wat haar allemaal te wachten stond. Ze begroette iedereen die al aan boord was en nog altijd glimlachend, begaf ze zich naar de reling van het schip zodat ze goede zicht had op de kade van Port Royal, want voor een lange tijd zou ze geen land meer zien en dat was allemaal oke voor haar.

[ bericht aangepast op 30 juni 2016 - 21:26 ]

---

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

Mt. (Post komt morgen)

---

Aan niets denken is ook denken.

Crimson-eye Rogue. "Aye, lass," grijnsde hij naar (volgens hem) een goeduitziende vrouw, die hij voorbij liep in een drukke straat — vol met goeduitziende vrouwen, dus eigenlijk wist hij niet waar hij moest kijken. "Wanna shiver me timbers?"       Abrupt hoorde de man een vrouwelijke gil. 'Blijf van me af!'       "'K heb alti'd iets met mooie lass's in gevaar," sprak hij, wanneer hij de gil hoorde en hij grijnste. Misschien dat ze hem zo dankbaar was, hij een cadeau kreeg op de vroege morgen? Die gedachte liet hij natuurlijk niet vliegen en hij wist niet hoe snel hij er moest zijn. Het ontbrak hem in iedergeval niet aan verbeeldingskracht.       De man kwam uit bij een eethuis, waar hij zich herinnerde dat hij nog drank kreeg. Direct viel zijn oog op de mooie dame. Ze was met een grote man aan het ruzie maken — hij twijfelde er bijna over na om hem wel weg te jagen, maar toch wilde hij zijn 'cadeau'. "Weet yer, me lass zegt dat yer 'n lange wandeling moet nemen en ni't terug mot komen," viel hij de man in de reden.       'Zegt zij dat? Ha.' De man lachtte en sloeg zijn armen over elkaar.       Rogue hield zijn hoofd schuin, "'R komt toch wel geluid u't me bakkes, toch?" Er was een andere man bij komen staan, die de vrouw overduidelijk kende, want ze gebaarde de man weg te halen. Zo, dat had hij toch mooi opgelost, dacht hij en hij wreef in zijn ruwe handen.       'Ik ken jou!' Sprak de vrouw hardop, van verbazing, uit het niets. Het was niet iets alsof hij dat niet eerder had gehoord, dus hij kreeg een charmante, grote glimlach op zijn gezicht.       "Ja? De King of Swords, baby!" En hij hield zijn armen uiteen, alsof de vrouw elk moment in zijn armen zou springen, en hij bewoog zijn boventorso zo heen en weer alsof hij haar wilde verwelkomen. Kom me hier, lass, in me scheepsarmen.       Hij kreeg een klap tegen zijn gezicht aan. "Wa—"       'De laatste keer dat je hier was, heb je mijn zus bedrogen, jij.. —'       "Je zus?" Hij keek, bijna betrapt en schuldig, naar zijn ooghoeken. 'Ellen.' "Ah —" Hij kwam wat dichterbij met zijn gezicht.       "Wie is Ellen?" Zijn drankadem bereikte haar gezicht, waardoor ze haar gezicht optrok en vroeg: 'Heb je gedronken? Ik weet dat jij het bent. Ze omschreef je als een knappe zwerver met halflang haar,' zijn glimlach werd groter — als de egoïst dat hij was. '.. maar een listige en bedrieglijke man.' Zijn glimlach verdween.       "Dat zou zo kunnen, maar me drank lass.. Daar is zeker geen kans meer op om dat mee te krijgen?" Zijn oog leek bijna verdrietig. De vrouw leek beledigd en gaf hem nogmaals een klap tegen zijn gezicht, waarna ze iemand een knik gaf.       "Maar.. me drank.." Mompelde hij zielig, wanneer hij het restaurant uit werd gebonjourd door dezelfde man die de voorgaande had weggewimpeld.       Met gehangen hoofd liep hij terug naar het schip.

[ bericht aangepast op 1 juli 2016 - 0:50 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Hangend tegen de reling van de kade vervulde de jonge vrouw met lange zwarte haren de rol van omstander. Dit deed ze wel vaker als ze niet hoefde te werken. Met haar donkerbruine ogen observeerde ze op subtiele wijze mensen, op zo’n wijze dat niemand het door zou hebben. Niet dat het subtiel hoefde, iedereen om haar heen leek zo druk in de weer dat ze haar niet snel zouden opmerken. Ze hield van dit observeren omdat ze altijd al geïnteresseerd was in mensen, hoe ze zich gedroegen en wat hen bezighield. Dat betekende niet dat ze een heel sociaal persoon was. Liever was ze eerst toeschouwer, zodat ze al dingen zou zien van mensen voordat ze deze gedragingen niet meer zo aandachtig kon waarnemen omdat een deel van haar aandacht verslapte door interactie met diegene. Daarbij kwam altijd dat ze meende dat als je eerst naar iemand kijkt vanaf een afstandje, zonder met diegene om te gaan, je al heel wat dingen van diegene kon weten.
Althans, dat probeerde ze dan. Soms maakte ze er een spelletje van. Dan bedacht ze in haar hoofd wat voor beroep die persoon zou hebben, of hij of zij kinderen zou hebben en allerlei andere dingen, om vervolgens iets dichterbij te komen en heel stiekempjes een gesprek te onderscheppen.

De wind ging door haar haren en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze hield van de wind, het gaf haar het gevoel van vrijheid. Maar dit was enkel een voorproefje van de wind die ze zouden hebben op het schip. Zeewind was van een veel ruigere aard en paste goed samen met de woeste golven die ongetwijfeld op hun pad zouden komen. Ze hield van op zee zijn, dat gaf haar namelijk het gevoel van ultieme vrijheid. Enkel water om je heen konden anderen misschien beschouwen als iets dat je niet altijd wilde hebben, zij kon niet wachten om weer op de zee te zijn. Een beetje dromerig keek ze naar alles wat zich voor haar afspeelde. Zij had geen haast. Ze kon vanaf hier al wel het schip zien, zag toe hoe het werd ingeladen, maar maakte nog geen aanstalten om er heen te gaan. Ze was iemand die niet te laat kwam maar ook niet te vroeg. Naar haar mening kwam ze gewoon altijd precies op tijd. Het had naar haar zeggen ook geen nut om in de weg te staan als het schip nog ingeladen werd.

Even later merkte ze op dat ze wellicht iets te lang was zitten dagdromen. Het was niet dat er minder mensen waren, maar ze kon wel vanaf hier opmerken, dat er een aantal figuren op het schip waren gekomen. Ze haalde haar handen van de reling af en liep richting het schip. Terwijl ze liep ging haar hand naar haar haren om daar een staart van te maken. Zoiets was toch altijd praktischer als je werkte en wellicht werd het ook meer gewaardeerd aan boort. Aan boort gekomen was ze wel zo sociaal om iedereen even te begroeten met een kort hoofdknikje. Ze was echter niet zo dat ze gelijk een heel gesprek met iemand ging aanknopen. Ze zag Asparanza bij de reling staan en ging naast haar staan, ook leunend tegen de reling. Haar gaf ze een glimlach ter begroeting. Dit was een mooie plek om nog even een laatste glimp van het land mee te krijgen voordat ze voor langere tijd geen land meer zouden zien.

[ bericht aangepast op 1 juli 2016 - 13:24 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

---

De eerste die ik opmerk, is de kapitein. Standal Clarkson, de enige man die boven mij stond op dit schip. Ik vertrouw hem niet zo, maar een beetje wantrouwen voor je eigen kapitein kan nooit kwaad. Eigenlijk vertrouwde ik bijna niemand en Stan is dan nog een redelijk goede vent. Misschien is dat wel de reden dat ik hem niet zo vertrouw. Ik merk hem niet alleen op, hij merkt mij ook op en spreekt me gelijk aan.       "Je bent vroeg."       "Ben niet voor niks de stuurman," opperde ik, met een schorre stem, als antwoord.       Ik volg Victoria Arche met mijn ogen terwijl ze langsloopt. Ze legt iets neer en komt vervolgens terug om iets te zeggen. Ik luister er niet naar en verlaat het tweetal om het dek over te steken en het trappetje af te lopen om benedendeks te komen. Hier is het donker. Het licht van een lantaarn verlicht het beneden dek wel, maar dat stoort mijn ogen niet zo als het zonlicht. Het lijkt me een beter idee om nog eventjes hier te vertoeven, tot mijn hoofdpijn weer een beetje wegtrekt, wat meestal redelijk snel gaat als ik eenmaal wakker ben.       De hakken onder mijn schoenen maken een klakkend geluid op de houten vloer en het galmt lichtelijk door het stille ruim heen. Met een klein glimlachje rond mijn smalle lippen bekijk ik de voorraden. Het voelt goed om weer een missie te hebben en ergens achteraan te gaan, zeker omdat het een schat is. Normaal varen we wat rond langs de handelsroutes en overvallen we handelsschepen. Soms halen we een vette buit binnen, soms niet. Er is zelden goud aan boord, normaal gesproken moeten we de handel nog doorverkopen op Port Royal.       Iets te nieuwsgierig open ik een houten kist, die dicht genageld zit. Het krat opent met een gekraak en onthult wat erin zit. Helaas is het niet waarop ik gehoopt had, namelijk een mooie voorraad alcohol. Mijn kater wegdrinken is ook altijd een goed idee, al ben ik niet van plan om dronken aan boord te zijn en zo de reis te beginnen. De terugweg is altijd een ander verhaal, zeker als we een goede buit hebben. Dat is wel een feestje waard. Toch wacht ik normaal liever tot we weer aan land zijn voordat ik los ga.

[ bericht aangepast op 1 juli 2016 - 20:32 ]

---

Your make-up is terrible

MT

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Als Monica een keuze had gehad, was ze allang teruggegaan naar Spanje. Het probleem was dat die keuze er niet was, omdat de optie om naar Spanje te varen er überhaupt niet was. Monica zat niet alleen vast op een schip, ze had geen geld of een manier om richting huis te gaan. Voorlopig zat ze dus nog vast op The Seas Rose en dat feit bedierf dagelijks haar goede humeur.       Ze stond op het kleine stukje zand dat Port Royal als strand beschouwde terwijl ze uitkeek op de woeste golven verderop in de zee. Monica had geen problemen met varen, dat vond ze heerlijk zelfs. Het probleem lag bij het schip waar ze zich op bevond. Vanaf jongs af aan had ze een bloedhekel aan piraten. Dat waren voornamelijk vooroordelen geweest, maar nu ze leefde met piraten waren de meeste vooroordelen gewoonweg feiten geworden voor haar. Ze had al honderd keer overwogen om toch in Port Royal te blijven, maar daar zou haar weg net zo goed ophouden. Daarom stapte ze weer in haar bruine laarzen en wandelde ze richting de loopbrug om het schip op te gaan. Monica had voor de handigheid haar donkere haren in een vlecht gebonden met een stukje stof zodat niks ervan in haar gezicht zou komen.       Ze betrad het schip en ze zag dat er al aardig wat van de bemanningsleden aanwezig waren. Kort wierp Monica nog een blik over haar schouder naar het stadje dat veilig aan de kust lag. Ze verlangde naar thuis, naar haar familie, naar Mattheo. Het was al bijna twee jaar geleden dat ze hen voor het laatst gezien had en het deed iedere dag nog even veel pijn. Monica rook de geur van Rum al. Ze was zelf nooit een drinker geweest, maar door dit leven kreeg ze gauw de neiging om wel naar de fles te grijpen. Maar wonder boven wonder vond Monica Rum verschrikkelijk. Bij de smaak alleen al voelde ze de rillingen over haar lijf. Daarom vond ze het ergens ook bewonderenswaardig dat de piraten er zoveel van konden drinken. In een oogwenk keek Monica naar Captain Standal en opnieuw voelde ze irritatie opborrelen.       'Hou je in, Monica' fluisterde ze haarzelf toe.

[ bericht aangepast op 2 juli 2016 - 10:37 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking