The Boys Of 27C || Speeltopic - Speeltopics

Niet iedereen maakt goede keuzes in zijn of haar leven. Vaak hebben deze foute keuzes niet hele grote gevolgen. Tja, je bent 5 dollar lichter of je krijgt net niet die baan, maar het heeft geen permanent effect op je toekomst. Het is niet leuk, maar je komt er wel. Toch zijn er ook keuzes, die je hele leven op z'n kop kunnen zetten. Dit hebben de jongeren van blok 27C ook wel gemerkt.
Sydney School for Problematic Adolescents is een gevangenis voor criminele jongeren. Ze kunnen hier terrecht van hun 12e tot en met hun 25ste, daarna gaan ze ofwel terug de samenleving in, ofwel door naar Sydney State Penitentiary. De jongeren kunnen hier zitten van iets kleins als herhaaldelijk rijden onder invloed en diefstal tot moord en brandstichting. Ze zitten hier (een deel van) hun straf uit, krijgen heropvoeding en psychologische hulp waar nodig en worden voorbereid op de rest van hun leven, binnen of buiten de muren. Toch gebeurt er meer binnen de muren.
In blok 27C zitten jongens van de leeftijd tussen de 18 en 25 jaar. Ze zitten er allemaal om een andere reden. Sommigen zullen na hun tijd hier teruggaan de samenleving in, terwijl anderen nooit meer buiten de muren zullen komen. Het is een bonte verzameling jongeren en de medewerkers hebben zeker ook aan de bewoners van blok 27C hun handen vol. Nu het cellenblok vol zit is de groep hechter dan ooit. Het is binnen hun 'woonblok' net een studentenhuis, waarin de vreemdste dingen kunnen gebeuren.


• Rollen •
• Michael Gordon Clifford • Mensensmokkel, ontvoering, verkrachting, aanranding, bedreiging • Markiplier
• Ashton Fletcher Irwin • Verkrachting, openbare seksuele activiteiten, openbaar dronkenschap, rijden onder invloed, bedreiging, mishandeling • Wyrm
• Luke Robert Hemmings • Roofoverval, doorverkoop van gestolen goederen, poging tot moord • The_Glue
• Calum Thomas Hood • Drugs dealen, mishandeling, bedreiging, illegaal wapenbezit, naaktlopen • Bain
• Luca Pasqualino • Roofoverval, doodslag, verzet bij arrestatie • Hadassa
[R]• • • Balloo
• Harry Edward Styles • Doodslag • Hiro
• • •


• Instituutregelement •

Op overtreding van elk van deze regels staat 7 tot 14 dagen isolatie per overtreding.


The Story


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

• Het Begin •
Het is woensdag middag en iedereen zit aan zijn lunch, boterhammen met veggiemite en een glas melk. De jongens bespreken onderling wat ze 's middags gaan doen. Sommigen hebben net een paar uur staan sporten, dus die zijn nodig toe aan een douche voor ze iets anders gaan doen. Anderen maken zich juist klaar om te gaan sporten. Weer anderen komen net uit de bibliotheek en gaan daar zo naartoe terug. Weer anderen zullen straks zich wenden tot creatieve bezigheden.

---

Bowties were never Cooler

Luca Pasqualino.
Ik vertel Ashton over de grondwet. Dat het negen thema's heeft en dat het eerste thema over de grondrechten gaat en dat het hoofdstuk drieëntwintig artikelen telt en dat het over gaat dat je elkaar met respect moet behandelen en dat je iemand niet mag veroordelen over geloof of ras en dat soort dingen. Ik vraag aan hem of ik een stukje zal voorlezen. Het zijn voornamelijk belangrijke regels en misschien saai voor een leek als Ashton, maar wel belangrijk voor mijn studie. Hij knikt, maar staat dan toch op en het is even ongemakkelijk tot hij zegt dat hij naar het toilet gaat en ik knik. 'Dat is goed, ik wacht hier wel' vertel ik hem en ik zie hem zijn cel uitlopen. Ik schuif wat ongemakkelijk over het bed heen, want ik vind het maar niks als ik alleen in z'n cel ben. Het is zijn persoonlijke ruimte. Om wat te doen te hebben blader ik wat door mijn boek heen. Maar mijn aandacht word afgeleid van het boek als ik opeens geschreeuw hoor en ik herken de stem van Ashton. Ik spring op en ik laat mijn boek op het bed vallen en ik ren Ashton's cel uit, in de richting van het geluid en ik zie tot mijn grote afgrijzen dat hij de cel van Harry binnen stormt en schreeuwt dat hij hem haat. Harry snapt er niks van, dat hoor ik aan hem. Ik snap er zelf de ballen ook niet van, wat hem bezield. 'Ashton'! Ik hoop dat als hij mij hoort dat hij dan tot bezinning zal komen, maar ik geloof niet dat het werkt. Ik ren achter hem aan en ik begin aan z'n arm te trekken. 'Ashton, kalmeer'! Als hij doorslaat moet hij de isoleercel in en dat wil niemand.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Ik keek hoe Harry's lichaamstaal veranderde toen ik de sokken in de cups had gestopt. Ze werd opeens zelfverzekerd, haar ogen straalden. Het was wel duidelijk dat zij nu ook zag, wat ik al tijden en tijden zag. Haar tattooages kwamen op een of andere manier nog beter uit dan zonder. Ik verstrengelde voorzichtig onze vingers, wat iets veroorzaakte wat nog veel ongewoner was dan de onbehouwen knuffel van daarnet. Ze kuste me. Het was extreem kort, maar het deed mijn hart drie slagen overstaan en me stralen. Het maakte me helemaal warm en tintelend van binnen. Ik keek haar even stralend aan en gaf haar een klein kneepje in haar hand. "Heel erg graag gedaan, Harry." zei ik zacht. Ik was nog niet uitgepraat of Ashton bleek een probleem te hebben met het meisje, wat ik nu stiekem in mijn vriendinnetje noemde in mijn hoofd. Harry liet me los en deed een paar stapjes naar achter, voor zover dat in een cel kon, waardoor ik haast automatisch zo breed mogelijk voor haar ging staan. "Je hebt niets misdaan, Hazzaza. Hij is gewoon doorgedraaid." probeerde ik Harry op haar hart te drukken, terwijl ik mijn ogen op de woeste kullenbol gericht hield. Ik zette me schrap en bracht mijn handen omhoog, om een stoot uit te delen als het nodig was. Intussen was ook Luca aan komen stormen, die probeerde Ashton tegen te houden. Ik kraakte mijn knokkels nog even en was echt klaar om het meisje achter me met hand en tand te verdedigen. Het maakte me geen zak uit of ik hiervoor naar isolatie ging. Hij zou Harry met geen vinger aanraken. Over mijn lijk dat het zou gebeuren. Hij mocht me dan net van achter hebben genomen, kapot hebben geneukt, en elke beweging deed nogsteeds pijn, maar niemand deed mijn Harry pijn. Ik was dan misschien wel een klootzak, een botte eikel, maar zeker niet harteloos. Mijn ogen waren iets versmald, en Ash zou echt op zijn sodemieter krijgen als hij maar iets probeerde.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Ze vroeg wat ze gedaan had en mijn ogen knijpen zich samen. "Je weet het, je weet het heel goed," grom ik. "Ik wou het niet, ik wou het niet. Ik haat je." Maar al voor ik op hem af kan vliegen stapt er iemand voor haar en trekt iemand anders aan mijn arm. "Ga weg! Ga weg, ga weg." Ik probeer me los te trekken, maar het moment dat het me gelukt is storm ik niet op haar af, maar barst ik in huilen uit en niet zo'n beetje ook. Met tranen en tuiten, zo kan je het wel noemen. Normaal zou ik me er dood voor schamen, ik hou er niet van me openbaar zo breekbaar open te stellen, absoluut niet. Nu heb ik niet eens door dat er iemand staat. Ik ben gewoon bang, bang voor Julia, bang voor Harry, Harry met borsten, Harry als vrouw. Ik heb het niet eens door als er een bewaker komt, dat merk ik pas als ik weg wil rennen maar tegengehouden word. "Laat me gaan, laat me gaan," jammer ik, compleet in tranen. Ik ben zwak, ik heb het laten gebeuren, ik heb haar het idee gegeven, het is mijn eigen schuld geweest en ik heb een meisje verkracht. Ik ben de vuile hoer, ik ben het monster hier.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Het was me ook niet gegund om een paar seconden zeker te zijn van mezelf, dat werd per direct afgestrafd door Ashton die schreeuwde dat hij me haatte. Ik begreep er niks van, ik had nog nooit iets verkeerds gedaan om hem boos op me te laten worden en waar dit vandaan kwam, ik had geen idee. Hij kwam wel erg dreigend over dus ik zocht gelijk mijn toevlucht door achteruit te lopen tot ik niet verder kon, zo ging het altijd. Het was niet helemaal hetzelfde, want dit keer had ik iemand die voor me opkwam en me beschermde. Ik vroeg de woedende jongen wat ik had gedaan, waarop Calum reageerde dat ik niks fout had gedaan, maar Ashton dacht daar anders over. Hij gromde dat ik het wel wist, dat hij het niet had gewild en nogmaals dat hij me haatte. Op dat moment kwam Luca er ook nog eens bij en begon aan zijn arm te trekken en de jongen brak gewoon toen hij uiteindelijk los kwam. Ik wist niet wat er was gebeurd dat hem zo had gebroken, maar ik wist wel dat ik mezelf er erg goed in kon herkennen. Ik wilde naar hem toe, hem troosten. De angst was weg en vervangen door begrip. Ik deed een stap naar voren en legde mijn hand zacht op Calum's arm. "Het is oké, het is zijn schuld niet," fluister ik tegen hem in de hoop dat hij zijn houding laat varen. Dit was precies hoe ik had gereageerd in het begin, vol woede en agressie, maar zodra die dunne laag weg was bleef er niets over, niets dan pijn. Ik wilde echt graag naar hem toe, ik was er alleen erg voorzichtig mee omdat hij onvoorspelbaar was op dit moment. De bewakers hadden het kabaal natuurlijk gehoord en waren nu ook ter plaatse. "Ashton?" probeerde ik zacht, zonder mijn toch nog erg veilige plek naast Calum te verlaten. "Het was niet jouw schuld," voegde ik er toen aan toe. Wat er precies was gebeurd wist ik niet, maar ik wist wel hoeveel ik eraan had gehad om dat te horen, dat ik het niet zelf had uitgelokt. Zoiets werd niet uitgelokt, nooit. Ik beet licht op mijn lip en keek naar de jongen naast me, om zijn hand voorzichtig in beide van mij te nemen. Dat had ik wel even nodig, dit bracht namelijk veel omhoog, waarvan ik sommige dingen allang had verdrukt. De bewaker mocht denken wat hij wilde, maar je mocht niemand zijn of haar steun zomaar ontnemen, op wat voor manier dan ook.

---

Because I love him, do I need another reason?

[De Story is aangepast]

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Dat mijn handen worden vastgepakt doet me in eerste instantie angstig piepen en verstijven, waarna ik toch weer adem begin te halen - al is het tempo ietwat hoog. Er word niks met mijn handen gedaan, we worden enkel vastgehouden, het lijkt niks kwaads. Maar als ik zie dat zij het is schrik ik toch weer even. Angst begint weer over te nemen tot er gepraat word en dan zit ik er weer, ik zeg dat het niet mijn schuld was. "Dat was het wel," piep ik. "Ik heb het uitgelokt, ik heb het laten gebeuren. En daarbij, het kan niet, ik stel me gewoon aan, het is niks, niks." Ik schud mijn hoofd en vouw mezelf in elkaar, maar me zo snel mogelijk om in mijn knieën te huilen. Langzaam kom ik tot bedaren, maar besef me daarbij ook dat ik in paniek ben geraakt om ziets raars. Waarom? Ik heb absoluut geen probleem met het feit dat Harry eigenlijk een ander geslacht is, maar ik heb er wel problemen mee dat hij een vrouw wilt worden. Waarom doen borsten me zoveel? Waarom hou ik mezelf voor de gek en blijf ik maar doen alsof het zo erg was wat er gebeurd is met Julia? Waarom val ik er zelfs Harry om aan? Ik ben gek, daarom zit ik hier ook. En op dit soort momenten vraag ik me af of ik ooit nog wel vrij moet komen. Of ik het wel waard ben. Nee, dat ben ik niet, dat is iets wat ik weet. Maar sommige mensen zijn egoïstisch en willen toch rond blijven lopen. Ben ik één van die mensen? Ja, ondanks dat ik hier niks te doen heb ben ik er nog altijd. Alhoewel, van dat egoïsme begin ik te winnen en misschien krijg ik mezelf op een dag zo ver te stoppen die pain in the ass te zijn. "Het spijt me," snik ik, gedoeld op Harry. "Ik- ik- ik wou je niets doen, echt niet. Sorry." [/grey]

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ashton gaat op weg naar het toilet en ik blijf maar in z'n cel zitten en wachten tot hij terug komt. Tot ik rumoer hoor een stukje verderop en ik herken de stem van Ashton. Hij lijkt wel boos en ik sta op en laat mijn boek en de rest op zijn bed vallen en ik ren naar het tumult toe. Ashton lijkt wel geflipt en zegt keihard tegen Harry dat hij hem haat en Harry, de goedzak die hij is, snapt het niet. Evenmin als ik er wat van snap. Ik pak Ashton bij z'n arm vast en probeer hem te kalmeren, maar de jongen luistert niet en maakt aanstalten om Harry te slaan en barst dan tot ieders verbazing in huilen uit. 'Ashton' zeg ik zachtjes en ik wrijf voorzichtig over z'n rug. Ik heb geen idee wat hem zo boos en verdrietig maakt en als ik deze keer goed naar Harry kijkt, zie hij er wel een beetje uit als een meisje en misschien is dat wel de reden dat Ashton zo overstuur is. De bewakers zijn er natuurlijk ook weer meteen bij en bekijken het hele gebeuren met argus ogen. Harry vind dat het niet de schuld van Ashton is en Ashton is het daar niet mee eens als hij zegt dat hij het heeft uitgelokt en ik begrijp het allemaal nu niet meer. Misschien ben ik gewoon te dom in dat soort dingen. Troostend wrijf ik over z'n rug, ook om hem te laten weten dat ik er voor hem ben. 'Het is goed Ash' vertel ik hem zachtjes. 'Het was vast je bedoeling niet' Ik bijt op m'n lip en werp nog een blik op Harry en Calum. Calum kijkt ontzettend boos en dat kan ik ergens ook nog wel begrijpen, hij probeert Harry ook alleen maar te beschermen, maar voor wat? Het is ieder geval iets wat voor Ashton heel moeilijk is om mee om te gaan.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Ashton vloog op Harry af, en ik stond klaar om een verdedigende klap uit te delen, zodra hij er een uitdeelde, maar gebeurde niet. Hij stortte tijdens zijn eerste klap compleet in en viel neer op de grond van de cel. Ik blijf hem toch met argusogen aankijken, bang voor een nieuwe plotse uitbarsting, maar Harry had er duidelijk een ander idee over. Ik keek haar met grote ogen aan en liet mijn handen toen zakken, maar ik bleef breed staan, klaar om, elk moment dat Ash ook maar een verkeerde beweging maakte richting Harry, ertussen te springen. Ik hield mijn armen dan wel laag, maar nogsteeds een laag over haar buik heen om haar zo weer achter me te schuiven waar nodig. Inmiddels waren er bewakers bij gekomen, die geen idee hadden wat ze hiermee aanmoesten. Ash leek het er echt heel moeilijk mee te hebben, en ook echt spijt te hebben, maar toch was ik nog wat argwanig. Ik keek naar Luca en legde een hand op de arm van de oudste jongen hier. "Luca, neem jij hem anders mee naar zijn cel. Dan kan hij daar wat kalmeren en weer tot rust komen." zei ik tegen hem, voor ik naar de bewakers keek. "Er is hier duidelijk niets aan de hand. Ga maar weer terug naar je post." zei ik tegen ze. Misschien was het iets brutaal, maar ze hadden hier echt geen plek in dit alles. Ik draaide me hierna om en sloeg mijn armen voorzichtig om Harry heen, om haar dicht tegen me aan te houden. We waren ongeveer even lang, maar ik vond het nogsteeds heel fijn om haar beschermend tegen me aan te drukken. "Gaat het met je?" vroeg ik zacht en voorzichtig. Ik was heel bang dat Ashton zijn harde woorden, zijn beledigende woorden, haar pijn hadden gedaan en onzekerder hadden gemaakt dan ze al was. "Je bent prachtig." fluisterde ik er zacht achteraan, voor ik haar weer langzaam losliet. Toch deed ik het niet helemaal, en hield haar hand nog vast. Ik had niet veel zin om haar echt los te laten, zeker niet voor ze zich weer even goed voelde als wat ik zag bij haar eerste blik in de spiegel met de gevulde bh. Even had ik de zelfverzekerde vrouw gezien die ze verdiende te zijn. Ik verstopte even mijn gezicht in haar prachtige glooiende krullen, die heerlijk roken en prettig warm waren. Ik drukte zacht een kusje in haar nek, voor ik me weer naar Luca en Ashton draaide. Het leek steeds minder logisch dat Ash uit zou vallen, waardoor ik me ook meer kon ontspannen en weer meer kon genieten van de aanwezigheid van de prachtige dame, wiens had ik echt de komende tijd niet meer zou loslaten als het aan mij lag. Intimiteiten mochten misschien niet, maar ze konden niets doen tegen handen vasthouden, toch?

---

Bowties were never Cooler

Luca Pasqualino.
Ik probeer Ashton te kalmeren, te troosten door zachtjes tegen hem te praten. Ik heb geen idee wat hem zo verdrietig maak en ik besef dat ik eigenlijk vrij weinig van hem weet, sinds we beiden in de gevangenis zitten. Misschien wil ik ook niet alles weten en misschien wil hij ook wel niet dat andere mensen weten wat er nu eigenlijk aan de hand is. Niemand weet wat er in z'n hoofd om gaat. Ik voelde een hand op m'n arm en ik keek naar de jongen van wie de arm was. Calum. Eerst was ik nog boos op hem, boos omdat hij aan Ashton had gezeten en ik had ook heus wel door dat, dat jaloezie was. maar nu voelde ik geen boosheid meer. Ik voelde alleen maar bezorgdheid jegens Ashton. 'Ja, dat zal ik doen' zeg ik met een kleine knik en ik pakte voorzichtige Ashton's hand vast. 'Kom Ash, dan gaan we naar je cel' Ik beet op m'n lip en ik hoor Calum nog heel brutaal tegen de bewakers zeggen dat ze maar weer terug naar hun post moeten gaan. Er is tenslotte niks aan de hand. Alleen maar een verdrietige jongen en verder niks. 'Kom' Ik loop langzaam de cel van Harry uit, met Ashton naast me en we lopen langzaam richting zijn cel en als we daar aangekomen zijn, laat ik hem voorzichtig op het bed zitten. 'Hey' Ik ga voor hem op mijn hurken zitten en kijk de jongen aan. 'Het is goed, ik ben er' zeg ik met een voorzichtige glimlach en ik sla wat aarzelend mijn armen om hem heen. Als hij dat niet wil, kan hij dat zeggen en dan zal ik hem los laten, maar het kan ook zo maar zijn dat hij nu net dat stukje genegenheid nodig heeft en heel voorzichtig wrijf ik over z'n rug heen.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Nee, het was Ashton's schuld niet. Als ik iets in het afgelopen jaar had geleerd was het wel dat het nooit de schuld was van degene die was verkracht. Ik wilde de jongen zo graag knuffelen, maar ik had zo het idee dat Calum het niet toe zou laten als ik iets dichterbij kwam dan dit, dat maakte zijn arm voor mijn lichaam wel duidelijk. "Zoiets kan niet uitgelokt worden, Ash, het was jouw schuld echt niet. Of wil je zeggen dat ik het ook heb uitgelokt? Elke dag opnieuw? Je stelt je echt niet aan, geloof me," zei ik tegen hem. Ik wilde niet zeggen dat ik er zelf al overheen was, want dat was verre van waar, maar ik had kunnen accepteren dat de fout niet bij mij had gelegen. Voordat ik weer zo open en aanhalig werd zoals voor dit alles, zou er nog een lange tijd overheen zijn gegaan. Hij zei dat het hem speet, dat hij me nooit wat aan had willen doen en dat geloofde ik zonder moeite. "Het geeft niet, Ashton. Ik weet hoe moeilijk het is," zei ik tegen hem. Calum zorgde ervoor dat de bewakers weer langzaam afdropen en dat Luca de gebroken jongen weer met zich meenam. Ik zuchtte wat trillend en sloeg mijn armen om Calum's nek. Zijn armen voelden vreemd veilig en het was lief dat hij zich zo'n zorgen om me maakte. "Het gaat prima, hij meende niet wat hij zei," antwoordde ik. Dat wist ik zeker, maar het deed wel een beetje pijn, wat hij niet hoefde te weten. Ik glimlachte om zijn compliment en liet met enige tegenzin los, al was het fijn dat hij mijn hand vast bleef houden. Een zachte giechel rolde over mijn lippen om de kus die in mijn nek werd gedrukt. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van, dus liet ik hem zelf los zodat ik mijn blouse weer aan kon doen, wat nu een stuk natuurlijker voelde dan eerst. Ik ging op mijn bed zitten in kleermakerszit en klopte uitnodigend naast me. Op dit moment had ik er vrij weinig behoefte aan om terug naar de bibliotheek te gaan, lezen kon later nog en hier was net wat meer privacy. "Ik maak me zorgen om die jongen, het is duidelijk dat hij alles wegstopt en het alleen deels uit met seks," zei ik zuchtend. Iedereen ging er op een andere manier mee om en als dit voor hem hielp, prima, maar dat was nogal lastig hier. Toch nam ik deze kans om Calum wat beschuldigend aan te kijken, hoewel ik hem had vergeven, ik vond het gewoon leuk om reacties uit te lokken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Harry praat alsof hij het weet, maar hij weet het niet, dat kan toch niet? Hij moet hij weten dat ik het met een meisje heb gedaan en mezelf voor de gek zit te maken dat ik het niet wou. Waarom niet? Omdat ik spijt heb waarschijnlijk en nu en excuus probeer te zoeken. Ik word mee geleid, door de sterke armen van Luca, van Luke, Lukey. Hij laat me op het bed zitten en slaat dan ineens zijn armen om me heen. Ik haat knuffels, ik haat ze echt, maar toch voelt het zo goed, toch voelt knuffelen zo goed en vooral deze knuffel, hier op dit moment in zijn armen. Ik begin opnieuw te huilen, in zijn schouder. Tot ik opnieuw weer langzaam rustig word. Dan maak ik me snel los en zoek ik afstand. Ik trek mijn knieën op en kijk hem aan. Beschaamd. Ik heb me compleet idioot en onverklaarbaar gedragen, ik lijk wel gek en eigenlijk ben ik dat ook. Ik heb het vaak genoeg gehoord, zowel in de gevangenis als erbuiten en het is waar. Ik doe rare dingen, ik kan mezelf niet altijd even goed inhouden, ik begon te flippen om een man met tieten, ik ben emotioneel nog instabieler als een gans, ik heb iemand verkracht, mensen mishandeld, ik doe mezelf voor dat ik verkracht ben, ik denk dat die dingen toch wel het begin van gekte zijn.

---

Reality's overrated.

Calum Hood
Toen Luca ermee instemde Ashton af te voeren, richtte ik me weer op de dame in het gezelschap. Ik trok haar stevig tegen me aan in mijn armen en vroeg of het wel goed met haar ging. Zo bleef ik gewoon even staan,rustig om haar en mezelf te kalmeren. Dat was na dit alles namelijk wel nodig. Gelukkig zei ze dat het goed ging met haar, zelfs al hoorde ik een kleine twijfel in haar stem. Ze brak niet en leek in elk geval iets van het zelfvertrouwen die de kleine voorgevel haar gaf te hebben behouden. Ik strooide nog een paar keer een liefkozing naar haar toe, maar de laatste bleek toch wat veel van het goede. Ik sloeg mijn ogen schuldbewust neer en wachtte tot ze me weg zou sturen. Dat gebeurde niet. In plaats daarvan klopte ze na even op haar bed en kwam ik rustig naast haar zitten. Mijn hand legde ik voorzichtig op haar knie, waar ik zacht met mijn duim over de stof van haar broek wreef. Door de bloes zag je al bijna niets meer van de nepborsten, maar het ging waarschijnlijk meer om het idee en het gevoel. Bij haar woorden keek ik haar aan. Zelf vond ik seks, drugs en rock 'n roll drie hele goede manieren om overal vanaf te komen. Vooral sporten en muziek stonden erg hoog op m'n lijstje, maar seks zou ik ook, tot nu toe dan,nooit nee tegen zeggen. Drugs was ik al even vanaf, wat ik nu ook wilde blijven, maar als ik weer buiten zou zijn was ik niet zeker of dat kon. Haar beschuldigende blik deed me snel,als een geslagen pup omlaag kijken. "Sorry" zei ik zacht, voor ik toch mijn lippen weer heel kort haar wang liet beroeren. Ik was nu eenmaal een heel aanhankelijk kind, dat was ik altijd geweest en zou ik altijd blijven. Misschien was het vreemd voor een jongen, of niet stoer, maar ik had het zo nu en dan gewoon nodig. Niet altijd, maar zeker nu ik een groot deel van mijn onschuldige gewoontes ook had moeten opgeven, zoals naaktlopen en 's nachts muziek schrijven,was het veel erger geworden, gewoon omdat ik delen van mezelf niet kon en mocht uiten. De laatste keer dat ik naakt van de douches naar mijn cel liep, was ik in elkaar geslagen door twee wachters. Ik wist inmiddels dus wel beter. Ik keek weer naar het meisje naast me en nam haar hand vast. Mijn bruine ogen zochten haar groene kijkers. "Harrietta? Zou je mijn vriendinnetje willen zijn?" vroeg ik heel zacht en misschien toch wel heel onzeker. Dit had ik nog nooit gedaan, zeker niet bij iemand die ik zo enorm leuk vond als dit meisje, en ik was heel bang voor een afwijzing.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ondanks dat ik merkte wat hij probeerde en ik het erg lief vond, was de kus ik mijn nek toch een stuk minder. Dat was voor even te dichtbij dus stapte ik weg en liet Calum los, dan kon ik meteen mijn kleding weer aantrekken en alles bedekken. Het was een stuk prettiger zo, hoewel ik met deze jongen erbij er minder last van had. Ik ging op mijn bed zitten en nodigde hem uit erbij te komen. Ik was niet blind, ik zag heus wel dat hij zich er rot om voelde, maar dat was nergens voor nodig. Iedereen had grenzen en als die bereikt werden was het nog niet zo erg. Ik kroop tegen zijn zijde aan en glimlachte een beetje om de hand die hij op mijn knie legde en liet een korte zucht gaan. Ik mompelde dat ik me zorgen om Ashton maakte, na alle tijd dat hij hier was had hij nog maar miniscule vooruitgang gemaakt en de manier waarop hij ermee omging was ook niet geweldig. Bij die woorden kon ik het niet laten beschuldigend naar Calum te kijken, die gelijk wegkeek en zich verontschuldigde. Geruststellend gaf ik een kneepje in zijn bovenbeen. Ik vergat nooit, maar ik vergaf wel. Ik humde zacht om de kus die hij op mijn wang gaf, ik genoot er best van dat hij zo aanhankelijk. Het was in ieder geval aandacht die ik zeker niet onprettig vond. Zacht legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder en sloot mijn ogen, voor mij was dit een van de veiligste plekken in de gevangenis en dan was ik net iets makkelijker. Toch keek ik weer op toen hij mijn hand vastpakte, nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. Zijn woorden verrasten me en in een reflex verstijfde ik compleet. De laatste keer dat ik dat had gehoord resulteerde erin dat ik uiteindelijk hier terecht kwam, maar Calum was anders. Ik kon horen hoe onzeker hij was en mijn reactie hielp daar vast niet bij, dus kroop ik voorzichtig op zijn schoot en aaide met mijn vrije hand over de zijne. "Luister. Ik ben niet de makkelijkste, ik schrik van elk klein ding en heb om helemaal niks al een paniekaanval. Ik vind het niet leuk om mezelf te showen en dat zal ook nooit zo zijn, ik zal nooit zijn als iemand die ook werkelijk als vrouw is geboren. Als je dat geduld voor me kunt opbrengen en accepteren zal ik altijd ja zeggen, ik wil gewoon niet zo egoïstisch zijn om jou met al mijn problemen op te zadelen," mompelde ik tegen hem. Ik kon niet tegen mezelf liegen en zeggen dat ik hem niet leuk vond, maar dan kon ik hem wel alvast waarschuwen. Ik plaatste mijn hand op Calum's wang en kuste hem zacht, het bleef zijn keus en die zou ik hoe dan ook respecteren.

---

Because I love him, do I need another reason?

Calum Hood
Ik voelde me best wel schuldig dat ik over haar grens was gegaan. Dat was nooit mijn bedoeling geweest. Toch ging ik voorzichtig naast haar zitten en bood mijn excuses aan. Niet veel later deed ik hetzelfde voor de stunt met Ashton iets eerder vandaag. Ik voelde me echt steeds schuldiger tegenover dit meisje, het meisje wat ik zo graag de mijne zou willen noemen. Ik gaf haar een kus op haar wang, nadat haar kneepje in mijn been me weer wat had gesterkt. Ik was dan wel aanhankelijker hier binnen dan buiten deze muren, maar zij leek in haar cel ooo veel aanhankelijker dan erbuiten. Misschien was het ook wel dat al dit gekroel me een idee gaf, al was het een idee waar ik erg onzeker over was. Ik pakte voorzichtig haar hand in de mijne en vroeg het toen toch maar, onzekerder dan ik het had willen laten klinken. Het feit dat ze eigenlijk direct compleet bevroor, deed me haar loslaten en verslagen wegkijken. Ik was dan ook enorm verbaast dat ze bij me op schoot kroop,niet alleen omdat ik het verstijven als een duidelijke nee had opgevat, maar ook dat ze dit überhaupt durfde. Ik keek haar met grote verbaasde kijkers aan en luisterde aandachtig naar haar woorden, als een kind dat een spannend sprookje werd voorgelezen. Pas toen ze het alles afsloot met een kus van haar heerlijk zachte lippen, kwam ik uit de trance waarin ik zat. Voorzichtig legde ik een hand op haar andere wang en kuste haar heel zacht terug. Niet dat ik het lang aanhield, maar dat hoefde ook niet. Ik trok langzaam terug met een stralende glimlach op mijn gezicht. Ik legde mijn tweede hand ook op haar wang, zodat ze me aan moest blijven kijken. "Lieve Harry. Ik wil je graag met alle mogelijke liefde helpen met al je problemen, groot en klein. Ik wil er voor je zijn, wat er ook gebeurt. Ik zal je blijven steunen wat er ook gebeurt. Ik heb oneindig veel respect voor je dat je durft toe te geven dat je trans bent en het beste voor jezelf wil doen, maar dat verandert niets aan mijn gevoelens. Het maakt me niet uit of je in een mannen of vrouwenlichaam bent geboren. Ik vraag je nu of een prachtige dame als jij mijn vriendinnetje wil zijn. En wat voor hordes we onderweg moeten overwinnen en hoe dat uitpakt zien we wel weer als we in de buurt van elke horde komen." zei ik stralend. Ik liet haar gezichtje los en sloeg mijn armen stevig om haar slanke lichaam heen. Als wie of wat ze zich identificeerde maakte me weinig uit, al had ik er wel respect voor, mijn gevoelens voor haar bleven hetzelfde, of ze zich nu een jongen, een meisje, allebei, of geen van beide voelde.

---

Bowties were never Cooler

Luca Pasqualino.
Calum vraagt of ik met Ashton de cel van Harry wil verlaten en misschien is dat maar het beste. Ashton is helemaal overstuur en misschien kan ik hem troosten of ook niet, maar dat zie ik dan vanzelf wel. Ik leid hem mee, Harry's cel uit, over de gang en ik zie een bewaker die ons in de gaten houdt als een havik, maar het kan me niet veel schelen. Ashton is verdrietig en heeft nu even wat rust nodig. Ik neem hem mee naar zijn eigen cel en ik laat hem op het bed zitten en dan ga ik voor hem op mijn hurken zitten en ik sla mijn armen om hem heen en ik knuffel hem. Ik vertel hem dat het goed is en dat ik er voor hem ben. Hij reageert erop door te huilen tegen mijn schouder aan en ik sus hem en ik wrijf zacht over z'n rug. 'Het is goed, lieverd' Ik bijt op m'n lip als ik dat zeg, in de hoop eigenlijk dat hij het niet heeft gehoord. Mijn kleding word nat, maar dat is wel het minste van mijn zorgen. 'Ik ben er voor je Ash' fluister ik in z'n oor. Vrij onverwachts laat hij me toch los en trek zijn knieën op en hij kijkt me ietwat beschaamd aan. 'Als je er over wilt praten, je kan bij me terecht' zeg ik hem dan zacht, maar ik zal het ook respecteren als hij dat niet wil. Dat kan ik niet van hem verwachten. Ik bijt op m'n lip en ik steek mijn hand uit en ik streel voorzichtig een verdwaalde traan van z'n gezicht af en ik glimlach voorzichtig naar hem. 'Heb je iets nodig'? vraag ik hem dan, 'Kan ik wat voor je pakken'? Zorgzaam ben ik wel, zeker voor de mensen die ik mijn vrienden kan noemen en dat is ook het geval met Ashton.

---

'Darling, just hold on'