The Boys Of 27C || Speeltopic - Speeltopics

Niet iedereen maakt goede keuzes in zijn of haar leven. Vaak hebben deze foute keuzes niet hele grote gevolgen. Tja, je bent 5 dollar lichter of je krijgt net niet die baan, maar het heeft geen permanent effect op je toekomst. Het is niet leuk, maar je komt er wel. Toch zijn er ook keuzes, die je hele leven op z'n kop kunnen zetten. Dit hebben de jongeren van blok 27C ook wel gemerkt.
Sydney School for Problematic Adolescents is een gevangenis voor criminele jongeren. Ze kunnen hier terrecht van hun 12e tot en met hun 25ste, daarna gaan ze ofwel terug de samenleving in, ofwel door naar Sydney State Penitentiary. De jongeren kunnen hier zitten van iets kleins als herhaaldelijk rijden onder invloed en diefstal tot moord en brandstichting. Ze zitten hier (een deel van) hun straf uit, krijgen heropvoeding en psychologische hulp waar nodig en worden voorbereid op de rest van hun leven, binnen of buiten de muren. Toch gebeurt er meer binnen de muren.
In blok 27C zitten jongens van de leeftijd tussen de 18 en 25 jaar. Ze zitten er allemaal om een andere reden. Sommigen zullen na hun tijd hier teruggaan de samenleving in, terwijl anderen nooit meer buiten de muren zullen komen. Het is een bonte verzameling jongeren en de medewerkers hebben zeker ook aan de bewoners van blok 27C hun handen vol. Nu het cellenblok vol zit is de groep hechter dan ooit. Het is binnen hun 'woonblok' net een studentenhuis, waarin de vreemdste dingen kunnen gebeuren.


• Rollen •
• Michael Gordon Clifford • Mensensmokkel, ontvoering, verkrachting, aanranding, bedreiging • Markiplier
• Ashton Fletcher Irwin • Verkrachting, openbare seksuele activiteiten, openbaar dronkenschap, rijden onder invloed, bedreiging, mishandeling • Wyrm
• Luke Robert Hemmings • Roofoverval, doorverkoop van gestolen goederen, poging tot moord • The_Glue
• Calum Thomas Hood • Drugs dealen, mishandeling, bedreiging, illegaal wapenbezit, naaktlopen • Bain
• Luca Pasqualino • Roofoverval, doodslag, verzet bij arrestatie • Hadassa
[R]• • • Balloo
• Harry Edward Styles • Doodslag • Hiro
• • •


• Instituutregelement •

Op overtreding van elk van deze regels staat 7 tot 14 dagen isolatie per overtreding.


The Story


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

• Het Begin •
Het is woensdag middag en iedereen zit aan zijn lunch, boterhammen met veggiemite en een glas melk. De jongens bespreken onderling wat ze 's middags gaan doen. Sommigen hebben net een paar uur staan sporten, dus die zijn nodig toe aan een douche voor ze iets anders gaan doen. Anderen maken zich juist klaar om te gaan sporten. Weer anderen komen net uit de bibliotheek en gaan daar zo naartoe terug. Weer anderen zullen straks zich wenden tot creatieve bezigheden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik had dit niet aan zien komen, niet nu in ieder geval. Daarom was het ook mijn eerste reactie om compleet op te spannen. Ik wilde Calum niet kwetsen, maar ik was slecht in omgaan met situaties als deze. Dat hij me dit ooit ging vragen had ik me al een tijd geleden bij neergelegd want het was duidelijk wat hij voor me voelde, maar dit was onverwacht en ik had even nodig om het kunnen verwerken. Ondertussen had hij me losgelaten en het deed bijna fysiek pijn om hem te zien. In de hoop hem op te fleuren kwam ik twijfelachtig bij hem op schoot zitten. Ik zei erg graag ja tegen hem, het zou alleen niet eerlijk zijn als ik hem dan niet vertelde wat hij zich op de hals haalde. Ik was niet altijd zo meegaand als nu en gingen zeker dagen zijn dat ik helemaal niet wilde dat hij me aanraakte omdat ik teveel last had van mezelf, ik wilde niet dat het uit het niets zou komen voor hem en dat hij dacht dat het aan hem lag. Om mijn woorden kracht bij te zetten kuste ik Calum zacht, om zo te tonen dat ik echt meende wat ik zei en ik dit niet alleen deed vanwege zijn overredingskracht. Die was trouwens toch nihil daarnet, dus dat telde niet eens. Ondanks dat hij mijn gezicht tussen zijn handen nam wist ik nog weg te kijken. Zijn woorden waren zo lief, ik verdiende het gewoon niet. Het was lang geleden dat iemand me op deze manier geliefd had laten voelen en het was fijn. Ik kroop dicht tegen zijn borst aan en drukte mijn lippen kort tegen zijn kaaklijn. Mijn vingers gleden zacht en gefascineerd van zijn hals naar de contouren van zijn sleutelbenen, welke scherp afstaken bij zijn huid. Ik voelde me wel schuldig dat ik hem dingen hiermee ontnam, dat was absoluut niet de bedoeling. "Weet je, ik ben niet helemaal gek. Ik weet dat jij ook behoeftes hebt, zeker na vandaag en ik ken je verleden, en ehm, ik ben daar niet echt het meest geschikte persoon voor. Maar, ik kan het proberen? Als je me echt nodig hebt? Ik moet er ooit overheen komen, het is al meer dan een jaar geleden. Dat is lang genoeg en ik word gek van mezelf," mompelde ik, met duidelijke twijfel in mijn stem. Gemakkelijk voelde ik me hier niet bij, maar hij was een van de weinigen die ik überhaupt vertrouwde en echt leuk vond, het moest er ooit van komen. Misschien niet nu, maar mijn voorstel stond.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Hij noemt me lieverd, lieverd, waarom noemt hij me zo? Alleen mijn moeder heeft me ooit zo genoemd, toen ik klein was. Ziet hij me als een klein broertje? Dat wil ik niet. Op de één of andere manier voelt dat zo verkeerd, klinkt dat zo verkeerd in mijn gedachten. Nee, dat is niet op de één of andere manier, dat is om die stomme crush of hoe je het ook wilt noemen. Hij zou er voor me zijn en als ik hem los laat en beschaamd aanstaar zegt hij dat ik altijd bij hem terecht kan. Hij steekt zijn hand uit en zijn vingers gaan over mijn gezicht, waarschijnlijk om een traan weg te vegen. Met de achterkant van mijn hand ga ik over mijn gezicht, om de rest ruw weg te halen. "Nee, bedankt," schud ik mijn hoofd met een klein glimlachje. Eigenlijk wil ik dat hij weg gaat, ik wil alleen zijn, maar toch voelt zijn gezelschap prettig. Ik weet dondersgoed waarom ik hem niet weg kan sturen en ik weet ook dondersgoed waarom ik me nu extra ongemakkelijk voel. Ik bloos lichtelijk om mijn gedachten, al mijn gedachten. "Sorry voor mijn gedrag, ik uh, ik denk dat ik mijn medicijnen ben vergeten bij de lunch." Dat ben ik niet, dat zou bijna niet kunnen, ze letten er strikt op. Maar ik kan doen alsof, weet hij veel. Dat excuus zal ik bij Calum en Harry oo kmaar moeten gebruiken, al zal ik de laatste sowieso nog moeten spreken.

---

Reality's overrated.

Calum Hood
Het was fijn om te weten dat Harry me toch in elk geval een beetje zag zitten. Ik wist dat ik een hurk was, maar ik wilde het gewoon proberen en was blij dat zij het ook aandurfde. Ik was hier namelijk niet goed in. Emoties waren ook nieuw voor mij, zeker op deze manier. Ik voelde haar na mijn woorden dichterbij me kruipen, waardoor ik mijn armen wat steviger om haar heen sloot. Ze was zo lief, zo schattig, en ze was nu echt de mijne. Ik genoot enorm van haar aanrakingen en neuriede zachtjes tot ze weer begon te spreken en ik mijn kop hield. Ik luisterde stilletjes naar haar woorden en speelde met haar haren. Toch vond ik het niet leuk dat ze zich haast gedwongen voelde om binnen afzienbare tijd seks te hebben. Ik zuchtte zacht en drukte een kus op haar voorhoofd. "Harry, nee. We doen dit langzaam en op jou tempo. Ik had dit vandaag gewoon niet moeten doen en ik heb er enorm veel spijt van. Als je eraan toe bent, dan kunnen we het proberen, zolang je dat niet bent neem ik meer dan genoegen met alles waar je wel klaar voor bent." zei ik rustig. Ik wilde echt niet dat ze iets zou doen waar ze niet achter stond, zeker niet als ze nog bang was. Ik drukte mijn lippen zacht nog even op haar kruin. Ik hield me maar in en als dat betekende dat ik tot mijn dood geen seks zou hebben, dan was dat maar zo. Tuurlijk werd ik wel seksueel gefrustreerd, maar daar waren vast wel oplossingen voor te vinden. "En als je eraan toe bent, doen we het gewoon rustig en gaat het om jou genot, niets anders." zei ik rustig. Ze was een erg geschaad en angstig meisje, maar ook al was ze dat niet, wilde ik me niet direct op iemand dwingen voor wie ik zulke sterke gevoelens had. "We hebben hier nog jaren samen, en daarna hopelijk ook nog een tijd erbuiten. Als je dat wil natuurlijk." zei ik met nog een klein kusje op haar neus, voor ik mijn hoofd op haar schouder liet rusten. Het was niet dat ik echt moe was, maar wat rust kon nooit kwaad als je het kon krijgen. Het was hier namelijk eigenlijk altijd enorm hectisch en daarom greep ik maar elke kans om te ontspannen in rust en stilte, zeker nu het ook nog eens met mijn vriendinnetje in mijn armen was. Vriendinnetje: Het woord wat me nu elke keer aan het blozen maakte zodra ik eraan dacht.

---

Bowties were never Cooler

Luca Pasqualino.
Ik vertel Ashton dat ik er voor hem ben, en dat meen ik, daar over zou ik niet liegen. Je kunt maar beter vrienden zijn met de mensen die bij je in gevangenis zitten, want anders word het letterlijk een hel. Gelukkig voor mij en Ashton zijn we al vrienden, dus dat scheelt, al hebben we elkaar de laatste jaren erg weinig gezien en zagen we elkaar pas hier weer. Toch duwt hij me weg en trekt hij z'n knieën op en kijkt me aan en ik zie ook wel dat hij zich schaamt, vanwege zijn uitval naar Harry toe. Als hij wil praten, dan kan hij gewoon bij me terecht. Het zal niet zo zijn als bij de psycholoog, maar toch kan het helpen als je er ook met vrienden over hebt. Ik wil een verdwaalde traan bij hem weg vegen, maar hij slaat mijn hand weg en mijn hand valt slapjes neer in de leegte. 'Sorry' mompel ik, ik weet eigenlijk niet eens waarvoor ik mijn excuses aanbied, omdat ik aan hem zat zonder toestemming? Hij heeft niks nodig als ik vraag of ik iets voor hem kan doen en ik bijt op m'n lip en ik kijk naar de jongen voor me. 'Dat kan gebeuren' zeg ik dan, maar eigenlijk geloof ik hem niet, maar dat zeg ik natuurlijk niet, want dan word hij weer boos op mij. 'Wil je dat ik weg ga'? vraag ik hem dan maar op de man af. Het is beter als ik direct ben, dan kan hij het gewoon tegen me zeggen en dan zal ik zonder morren zijn cel verlaten en dan ga ik maar weer leren, afhankelijk hoe laat het is. Ik kom overeind, want zo lang op m'n hurken blijven zitten, doen mijn knieën niet goed en ik kijk afwachtend de jongen voor me aan.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was niet dat ik er nou zo op gebrand was om dit te haasten, maar ik vond het oneerlijk tegenover Calum dat ik zoveel van hem ontnam. Dat kon ook niet goed zijn en ik voelde me er erg schuldig om. Ik stelde hem voor dat ik het kon proberen als dat nodig was, na een jaar bijna niemand me aan te laten raken werd dat misschien wel tijd. En als ik iemand moest kiezen dan deed ik het -het liefste met hem. Ik durfde de jongen niet aan te kijken, ik voelde me niet op mijn gemak hiermee en ik was lichtelijk bang voor hij ging reageren, waarom wist ik niet zo goed. Het verbaasde me dat hij zo rustig reageerde en zoveel geduld voor me wilde opbrengen, wat ik zelf nooit van hem zou vragen, of niet durfde. Ik glimlachte een beetje en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. "Ik weet dat het je spijt. Ik heb je allang vergeven Cal, echt. Ik vind het gewoon rot dat ik dat ook niet voor je kan betekenen," mompelde ik. Het was nog steeds onvoorstelbaar voor me dat hij me sowieso leuk vond, in mijn ogen was dat vrijwel onmogelijk. Ik knikte een beetje toen hij zei dat als het zover was dat het om mij zou draaien en we nog meer dan genoeg tijd hadden voor alles. Over buiten de gevangenis hadden we het nog wel een keer, ik durfde nu niet te zeggen hoe we er over een aantal jaar voor stonden. Hij drukte een kus op mijn neus en mijn vingers gleden langzaam over zijn borst terwijl ik nadacht, om te besluiten dat ik het hem toch moest vragen. "Mag ik vragen waarom je me leuk vind? Het is niet alsof ik je zoveel kan bieden en ik ben niet bepaald de gezelligste hier," zei ik zacht. Mijn onzekerheid zat zoals altijd in de weg en dan had ik een paar gegronde redenen nodigen waarom hij me niet zomaar zou verlaten voor iemand die beter was dan ik, iemand die hij wel verdiende. Ik verstopte mijn gezicht in zijn hals en krulde me zo ver als mijn lichaam toeliet op om mezelf klein te houden, ik hield er niet van om op te vallen, zelfs nu niet bij Calum. Dat ging ook nooit anders worden, maar zo erg hoefde het niet te zijn, niet met mensen die me ondanks alles wel zagen staan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Calum Hood
Ik streelde zacht over haar wang toen het duidelijk werd dat ze zich schuldig voelde over het niet toe zijn aan seks. Ik vond het best erg dat ze zich daar rot over voelde, zelfs al, eigenlijk vooral, was het mijn schuld. Ik drukte haar op het hart dat we tijd zat hadden en als ze er dan wel klaar voor was het om haar genot zou draaien en niet om het mijne. Ik wist wel hoe ik mensen moest verwennen achter gesloten deuren en zodra ze het oprecht wilde proberen, zou ik dat ook aan haar laten zien. Ze bleef in stilte tegen me aan zitten en tekende met haar koele vingers over mijn borst. Het voelde fijn, vreemd vertrouwd, maar bovenal natuurlijk. Ik aaide zacht over haar rug en haar schenen en genoot van de kalmte om ons heen. Toen ze dan toch de stilte verbrak, werd haar onzekerheid alleen maar duidelijker. Ze had duidelijk zo'n lage dunk van zichzelf dat ze niet eens zag wat voor een geweldig persoon ze wel niet was en wat ze allemaal te bieden had. Ik verplaatste een hand naar haar haren, om er zacht over te strelen, terwijl haar warme adem die tegen mijn nek sloeg een vreemde, maar prettige, sensatie gaf. "Ten eerste heb je meer te bieden dan je zelf denkt, lief. Je bent aardig, vergevingsgezind, het liefste meisje ooit, bescheiden, misschien zelfs iets te bescheiden, zorgzaam, en ga zo maar door. Daarbij ben je ook nog eens een prachtige dame, slank met magische donkere krullen en betoverende groene ogen. Je geeft liefde waar je kan en hebt begrip voor iedereen. Je bent bijzonder, in elk opzicht, en juist dat maakt je zo leuk. Je bent nu misschien gebroken, bang, en onzeker, maar dat hoeft niet zo te blijven, en als het wel blijft is het ook niet erg. Het is deel van jou, en een dame als jij verdient gelieft te worden op elk mogelijk vlak." zei ik, voor ik voorzichtig met een vinger haar kin iets optilde en mijn lippen kort en liefdevol op die van haar drukte. "Relaties zijn niet makkelijk, maar ik durf het aan als jij dat ook durft. Je bent het namelijk meer dan waard." Dit gefluister kwam recht uit mijn hart. Ik geloofde namelijk echt dat, ondanks wat ze zei, ik haar niet verdiende in plaats van andersom. Ik hoopte nu gewoon dat ze dit, dat ze mij, een kans wilde geven.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
In een redelijk vertrouwde omgeving als deze was het simpeler om toe te geven aan mijn aanhankelijke kant, om toe te laten dicht bij Calum te blijven zitten. Op zich was het best fijn en gaf het een soort gevoel van veiligheid, al wist ik dat ik het niet zo snel nog een keer zou doen hierna. Mijn vingers verkenden de structuur van zijn borst door zijn shirt heen, ik zou het anders niet zo snel durven om eerlijk te zijn en zo was het ook best. Hij deed me op mijn gemak voelen, voor zover dat ging, en dat was een hele prestratie kon je wel zeggen. Dat zat me best dwars, ik was geen gemakkelijk type en wat had ik nou helemaal dat hij iets in me zag. Ik snapte het in ieder geval niet. Het beste was om het Calum gewoon te vragen, dan wist ik dat weer en het was vast goed om een keer te horen wat ik wel goed deed, in plaats van wat er verbeterd moest worden. Toch verstopte ik mijn gezicht direct, ik vond het moeilijk om hem aan te kijken, of iedereen wat dat betrof, als ik iets had gevraagd waarvoor ik me schaamde of als iemand me een compliment gaf. Ik bloosde om wat hij allemaal opnoemde, voor een groot deel dacht ik er toch echt anders over, maar ik ging hem niet onderbreken. Persoonlijk kon ik niet geloven dat er zoveel goeds over mij te vertellen viel, alsnog weerhield het me er niet van hem net zo zacht terug te zoenen. Nog iets wat ik niet vaak uit mezelf ging doen, dat kon ik gewoon niet, maar ik ging er wel in mee als hij het initiatief nam. "Ik durf het wel, denk ik. Langzaam aan, toch?" zei ik zacht. Iets sneller dan langzaam werd het hem waarschijnlijk al niet, gezien ik nu al moeite had met hem alleen te knuffelen zonder te panikeren. Ik wilde wel, echt waar, mijn lichaam liet het simpelweg niet toe. Het reageerde dan zoals een jaar geleden, compleet in paniek als ik werd aangeraakt of op een bepaalde toon tegen me gesproken werd. Nog steeds kon ik niet tegen schreeuwen, maar dat was altijd al zo geweest. "En, wat ga jij vanavond tijdens therapie vertellen?" vroeg ik met een kleine glimlach. Dat was meestal zo, de vooruitgang van iedereen, tegenslagen en mededelingen, al bestond het van mij vooral uit het laatste, gezien ik als de dood bleef voor de reactie van anderen, vooral van de jongen die minstens evenveel gebroken was als ik.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashron Fketchron Iwrin

Als ik uit omhandigheid en in de snelle poging mijn tranen weg te vegen, alsof hij het dsn niet gezien zou hebben, met mijn arm zijn goedbedoelde hand wegsla mompeld hij een sorry. Ik word rood en schud mijn hoofd, nee, het was niet zo bedoeld, het maakte me lichtelijk ongemakkelijk, maar ik wou zijn hand niet weg hebben, als ik eerlijk ben juist het tegenovergestelde. Ik wil zijn hand op mij en niet alleen om een traan weg te vegen. "Nee," zeg ik zachtjes als hij vraagt of ik wil dat hij weg gaat. "Nee." Ik vinr hrt nirt fijn dat hij mijn zwakte ziet maar ik wil wel dat hij hier is, ik wil wel dat hij bij mij is. Ik zou graag op zijn schoot eillen nestelen, ik zou graag in zijn armen willen kruipen, ik zou graag mijn lippen in zijn nek drukken en deze een weg laten wandelen richting zijn lippen, om hem hjer te zoenen. Eerst langzaam, traag en onschuldig, ern kus, daarna maak ik er een zoen van, loom, maar deze loopt op, naarmate het vuur ook oplaait, het lustvuur. Dan zou ik mijn vingers met de kleine haartjes van zijn nek laten spelen en deze zouden hier voorzichtig in verwikkeld raken. Ik wret hoe het is om hem te zoenen, ik kan het me niet meer precies herrineren door alled wst er gebeurd is en de slcohol die een rol speelde, maar ik weet wel dat ik er irts voelde, irts vorlde dat me die idiote crush deed beseffen. Ik wil weten hoe het was, ik eil het me herrineren, ik moet het me herrineren. Ik moet weten waarom ik het zo warm heb met hem in de buurt. En daar is maar één manier voor. Dus pak ik zijn kraag vast en druk ik mijn lippen op die van hem. Een paar seconden, minn lippen bewrgen een beetje, mqqr dan laat ik los en deins ik nog verder achteruit, mijn hoofd tussen mijn knieën verborgen. "Sorry, ik eh, zonder medicijnen dorIik hele rare dingen, heheh?" Het komt er niet erg zeker uit nee, maar het is een beter excuus dan alle andere troep fie ik kan bedenken, aka niks, want op het moment zit mijn hoofd vol, met hem.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik verontschuldig mezelf bij Ashton als hij mijn hand wat onhandig weg slaat en het enige wat ik wilde doen, was zijn tranen weg vegen. Ik haat het als andere mensen waarmee ik goed bevriend ben, huilen, dan wil ik het liefst, ze opvrolijken, maar op dit moment weet ik niet goed hoe ik met de situatie om moet gaan. We hebben het tenslotte over Ashton, waar ik al zo lang een crush op heb en soms weet ik gewoon niet wat er door die jongen heen gaat. Ik vraag aan hem of ik misschien weg moet gaan, maar dat wil hij ook niet, dus dan blijf ik maar zitten op de plek waar ik zit en ik staar maar wat naar de grond en ik weet niet wat ik dan tegen hem moet zeggen. Ik kijk hem verward aan als hij me bij m'n kraag pakt en even flits er door mijn hoofd dat hij boos op me en dat hij nu tegen me gaat uitvallen, maar het tegenover gesteld gebeurd en hij drukt zijn lippen op de mijne en even kan ik niks anders doen, dan hem aan kijken, maar dan zoen ik hem uiteindelijk terug. Het duurt kort, te kort naar mijn idee en hij trekt zich weer terug en ik kijk hem aan. 'Wat..'? is het enige wat ik tegen hem kan zeggen en ik probeer een verklaring te vinden. Die vlinders in mijn buik zijn ook weer opgelaaid naar die kus van Ashton. Ik ben verward en ik knik als hij het op de medicijnen gooit, maar dan schud ik mijn hoofd weer. Ik kan ook over die grens heen gaan, maar ik moet er wel op letten, dat we beide niet straks gesnapt worden door de bewaking. 'Ik..Ashton..' Ik frons en trek hem dan aan zijn shirt naar mij toe en ik weet niet eens wat ik doe, maar dan zoen ik hem en zijn lippen op de mijne voelen gewoon goed, dat ik ze er niet vanaf durf te halen.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Toen Harry me terugzoende maakte mijn hart haast letterlijk een sprongetje door mijn borstkas. Ik had het dus niet helemaal verknalt en deed dat ook niet door voorzichtig mijn grenzen af te tasten. Ik wilde haar niet ongemakkelijk maken, noch dingen doen die ze niet wilde, maar ik wilde toch weten wat ik van haar mocht, wat absoluut niet, en waar we aan konden werken volgens haar. De grenzen mocht zij allemaal opstellen, en ik zou me eraan houden, zonder morren, Haar woordjes die volgden toen ze onze lippen weer had gescheiden, deden me glimlachen en knikken. "Gewoon rustig en wat we ook proberen, zodra je stop zegt, stoppen we. Je bent me nooit iets schuldig, nooit." mompelde ik zacht. Ik wilde het niet te zwaar maken, maar dit moest ze weten. Ik wilde haar nergens toe dwingen, en zelfs al zouden we ver gaan, zouden we het nogsteeds kunnen stoppen op elk moment dat ze wilde. Bij haar vraag haalde ik mijn schouders wat op. "Geen idee. Ik heb de laatste tijd weer last van wat afkickverschijnselen, en ik mis mijn familie, maar dat is allemaal niets nieuws. Daarbij help jij enorm met beide problemen." zei ik eerlijk. Ik wist van haar wat ze wilde vertellen, al wist ik niet hoe de rest, en vooral Ashton, daarop zou reageren. Als hij maar iets probeerde kreeg hij met mij te maken, isoleer of geen isoleer. Ik drukte zacht een kusje op haar wang en draaide een van haar krullen om mijn vinger. "Blijven we hier de rest van de middag knuffelen, of gaan we iets anders doen?" vroeg ik aan het meisje. Mij maakte het weinig uit. Ik wilde gewoon bij haar zijn, meer niet. Zolang ik bij haar was maakte het me allemaal geen zak uit. Ik beet wat verleidelijk op mijn lip en drukte een speels kusje op haar neus. "Zeg maar wat je wil doen, prinses. Ik hou van je." zei ik zacht met een verliefde grijns op mijn gezicht. Hoe ze zo nu en dan, tussen het ademhalen door met haar neus wiebelde, was echt heel schattig. Zoveel was schattig aan haar, en met de dag leerde ik meer kleine dingetjes die haar nog specialer en leuker maakte. Mijn zus wist ervan, mijn ouders ook, maar niet dat het nu ook echt officieel was. Ik liet mijn hoofd op haar schouder rusten, maar hield haar wel in de gaten. Als ze het niet vond kunnen stopte ik weer, maar eerlijk gezegd zat ik zo wel heel erg lekker. Het geschade meisje was heel fragiel, maar ik wist zeker dat ze eroverheen kon komen, gewoon met tijd, geduld en heel veel liefde.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik moest het gewoon nog eens vragen, voor de zekerheid. Ik dacht niet dat hij me dwingen voor dingen, niet nadat hij zo lief voor me was geweest. Maar als ik er zo aan terugdacht, zo was mijn ex ook geweest. Ontzettend lief en geduldig, tot ik iets deed wat hem niet had gezind en toen was alles omgeslagen. Nu wilde ik niet doemsdenken, ik was er gewoon op de mogelijke gebeurtenissen voorbereid, al hoopte ik erg dat het niet nodig hoefde te zijn. Ik zuchtte en besloot het onderwerp te veranderen naar iets wat hopelijk wat luchtiger was, ik was ook oprecht benieuwd wat Calum vanavond ging vertellen. Begrijpend knikte ik toen hij zei dat hij zijn familie miste en bloosde een beetje om de woorden dat ik hem daarbij hielp het beter te maken. Zelf miste ik mijn moeder en zus ontzettend, maar ik begreep ook wel dat ze niet zomaar een tripje naar een ander continent konden maken om mij te bezoeken, hoewel ik altijd mijn vader nog had. Ik schreef ze wel zo vaak ik kon, maar dat was niet hetzelfde. Over de afkickverschijnselen kon ik niet meepraten, ik had een keer geblowd en verder had ik nooit echt behoefte aan gehad, ik vond het best zo. Niet wetend haalde ik mijn schouders op bij zijn vraag. Normaal spendeerde ik mijn dagen volledig in de bibliotheek en dit was anders. Niet slecht, gewoon anders. Ik wilde dat antwoord geven toen hij er iets aan toevoegde en ik hem verbaasd aankeek om de woorden dat hij van me hield. Dat Calum me leuk vond, oké, maar dat hij ook echt van me hield kon ik niet zo snel verwerken. In de verwarring die volgde verplaatste ik mijn gewicht iets, wat niet helemaal goed ging en ik hem per ongeluk omver duwde en ik bovenop hem terecht kwam. "Wat zei je?" vroeg ik zacht, ongelovig en ontwetend wat ik had veroorzaakt. Ik was nou eenmaal een beetje lomp, maar wat verwachtte je ook van iemand die niet kon wennen aan diegene zijn eigen lichaam. Vol onbegrip bleef ik hem aankijken. Het kon niet tot me doordringen, zowel dat hij het al zo snel zei als dat hij überhaupt zulke gevoelens voor me kon ontwikkelen. Het kwam te dichtbij me, werd te persoonlijk en dat kon ik niet hebben. "Dat meende je niet. Neem het terug," zei ik, mijn stem licht trillend, net als de rest van mijn lichaam. Ik wilde niet zo dramatisch reageren, maar in mijn ogen was 'ik hou van je', geen positief iets, eerder het omgekeerde en ik wilde niet dat hij het tegen me zei.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Luca is overduidelijk verward als ik hem zoen, zo compleet out of nowhere. Ik zal je vertellen, hij is niet de enige, nee dat is hij absoluut niet. Ik zoende hem en hij zoende mij terug. Dat hij ne daarna opnieuw zoent helpt de verwarring niet, niet echt. En ik zoen hem dan ook terug, maar laat hem dan los. "Waarom?" vraag ik hem, mijn hazelkleurige ogen verwijd. "Waarom zoende je me terug en opnieuw? Wat?" De vraag is er natuurlijk ook waarom ik hem in eerste instantie zoende, maar dat heb ik tegenover hem al een soorr van verklaard en zelf weet ik de reden ook. Maar waarom zou hij me niet wegduwen en weglopen? "Luca?" Was het omdat ik een hoer brn en hoeren zijn getraind dus goede seks wil je en goede seks zul je krijgen, zoals iedereen dat schijnt te denken, wwmt dsn voel ik me eigenlijk alleen maar viezer. En al lag dat met Calum er niet ver vanaf, dat was anders, Calum is gewoon een afdelingsgenoot en hij ging in op minn aanbod. Als dit Luca's idee was dan wil ik wel dat hij weggaat, al heeft hij gelijk en id het heel normaal. "Dat was toch niet alleen omdat je seks met me wilt want ik ben een hoer en nu kan het gratis en je hebt altijd al zo'n vies straatwezen willen doen? Want dan wil ik dat je vertrekt en wel nu," zeg ik duister met mijn kiezen op elkaar geklemd en een frons in mijn wenkbrauwen.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik ben helemaal in de war, als Ashton me zoent en ik blijf eerst als versteend zitten, maar dan zoen ik hem toch terug. De laatste en de enigste keer dat we elkaar zoende, was toen we allebei flink dronken waren en ik heb geen idee of Ashton zich dat nog kan herinneren, maar ik kan me dat nog wel voor de geest halen. Toch trekt hij zich daarna terug en we kijken elkaar verward aan en het stomme is, dat ik hem weer opnieuw wil zoenen, dat ik opnieuw zijn lippen op de mijne wil voelen en dan doe ik het ook nog. Ik druk mijn lippen op de zijne en ik zoen hem en hij zoent me weer terug en opnieuw voel ik die vlinders, maar dan trekt hij zich terug en vraagt waarom ik hem terug zoende en opnieuw zoende. 'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen' kaats ik dan terug. Waarom zoende hij mij? En waarom zoende hij me terug. De volgende woorden maken me boos, ziet hij het dan niet? 'Nee.. shit Ashton..' Ik sta abrupt op, misschien moet ik maar weg gaan. 'Nee, zo is het niet' Ik knijp in m'n handen en kijk kort naar de jongen die nog op het bed zit. 'God, ik..ik vind je leuk' Ik kan me wel voor m'n kop slaan dat ik dat tegen hem zeg. Hij vind mij niet leuk op de manier zoals ik dat doe, maar die kus. Onze zoen, het verward me. Ik moet hier weg, voordat hij boos op me word, voordat hij me gaat uitschelden. Ik weet niet meer wat ik doe, maar ik doe het op de automatische piloot. Ik bijt op m'n lip en ik pak mijn spullen van het bed. 'Ik zie je vanavond wel, bij de groepstherapie' mompel ik stilletjes. Ik heb onze vriendschap op het spel gezet vanwege een stomme zoen en door mijn liefdesverklaring, wat een idioot ben ik ook. Ik kijk hem niet meer aan en ik draai me om, om zijn cel uit te lopen en naar de mijne te gaan. Ik ben compleet in de war.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Blijkbaar vielen mijn woorden helemaal verkeerd bij haar. Eerst zag ik alleen wat verbazing, wat me nog hoop gaf dat ik het niet had verkloot, maar dat ze gewoon verrast was dat iemand dit tegen haar zei. Het was misschien wat vroeg, maar zolang ik het meende, zag ik er geen enkel probleem in om het te zeggen. Ze verplaatste haar gewicht iets en ik kukelde omver, waardoor de nu bovenop me lag en ik wat zacht grinnikte. Ik wist ook wel dat dit niets was, maar dit samen met mijn onzekerheid over haar reactie, zorgde voor het gegrinnik. Ze leek alleen maar ongeloviger te worden en toen ze haar mond weer opentrok, beet ze met een trillende stem toe waarvoor ik had gevreesd. Dit was echt verkeerd gevallen, maar ik meende het en wilde het niet terugnemen, want ik had er geen spijt van dat ik het had gezegd. Ik had er spijt van dat ik haar zo liet voelen, maar niet voor mijn gevoelens voor haar. "Dat kan ik niet, prinses. Het spijt me enorm als mijn woorden je pijn doen en ik beloof je ze nooit meer uit zal spreken als je dat wil. Maar ik meen het en kan het niet terugnemen, mio amore." zei ik zacht, voor ik nog een kus op haar voorhoofd drukte. Ik sloot stil mijn ogen en bleef stil liggen. Het was aan haar om nu te bepalen wat ze wilde doen. Ik wilde haar echt niet ongemakkelijk maken, haar pijn doen, echt niet, maar ik had me gewoon niet in kunnen houden. Ik zuchtte zachtjes en streelde met mijn vingertoppen heel licht over haar onderrug. Ik deed het wel gewoon over haar kleren heen, want dit was al ongemakkelijk genoeg en ik wilde haar niet wegjagen, maar ik vond het zo fijn om haar gewoon aan te raken en haar bij me te hebben. Mijn voeten stonden nog gewoon op de grond van haar cel, en ik zou zo weer op kunnen staan als het moest, maar ik lag niet oncomfortabel, al lag ik wel met mijn hoofd tegen de muur. Als ze wilde konden we zo ook een tijdje blijven liggen, blijven praten. "Als je wil kan je wel een keer met mij mee als mijn familie er is. Dat vinden ze vast leuk en dan zie je ook eens anderen dan degenen hierbinnen. Maar alleen als je wil natuurlijk." mompelde ik, terwijl mijn hersenen gewoon wat rare spinsels loslieten. Ik wist zeker dat Mali het erg leuk zou vinden om het meisje wat ze had geholpen echt te ontmoeten, en misschien wilde Harry haar wel persoonlijk bedanken. Ik ging haar nergens toe dwingen, nooit, en gezien lieve goedbedoelde woorden al fout vielen, was ik nu nog veel voorzichtiger dan een minuut of twee geleden.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Hij zoent me en al zoen ik hem eerst terug ik duw hem niet veel later weg, waarna ik hem vraag waarom hij dat deed. Hij antwoord bot en heeft hoog gelijk. "Ik ben mijn medicijnen vergeten, had ik dat niet gezegd? Daarbij is het toch wel duidelijk dat ik rare dingen doe zonder reden. Wat is jouw excuus? " Als je een verklaring gaat zoeken voor alles wat ik doe ben je lang bezig, heel lang, dat zal ik je vertellen. Misschien had ik mijn volgende woorden niet uit moeten spreken, misschien denk ik te slecht na over mijn medemens en misschien moet ik er niet meteen vanuit gaan dat iedereen hetzelfde denkt. Maar toch, het is eigenlijk altijd zo. In dit geval niet. Luca heeft wel een reden, een reden die ik misschien nog wel moeilijker te geloven heb. En al vind ik hem ook leuk, ik zeg niks als hij weggaat. Vraag je -je af waarom niet? Ik ben bang, ik ben een lafaard en dit jaagt me de zolder op. Ik heb geen idee hoe ik hier mee om moet gaan, dus zeg ik geen woord. Als hij eenmaal weg is sta ik op, maar niet om naar mijn cel te gaan, nee, ik ga naar Harry's cel, om hier aan te kloppen voor ik mijn hoofd om de hoek steek. Mijn blik valt op een geklef en het doet mijn ogen rollen. Ergens zou ik graag zo met Luca zitten, maar dat idee maakt me ook benauwd. Niet omdat het met hem is, maar omdat ik het ben. Ben ik het wel waard? Nee, dat weten we allemaal. Mijn waardigheden ben ik wel verloren, dus wat voor zin heeft het? En hij is een moordenaar, ik ben dan misschien niet veel beter, maar dat maakt het toch ingewikkelder. Maar nu moet ik met Harry praten. "Kan ik met Harry praten?" vraag ik zachtjes. "Ik beloof geen poot uit te steken." Harry moet mijn verontschuldigingen aanhoren, dat is nu even belangrijk, daarna maak ik me wel weer druk over de situatie met Luca.

---

Reality's overrated.