The Boys Of 27C || Speeltopic - Speeltopics

Niet iedereen maakt goede keuzes in zijn of haar leven. Vaak hebben deze foute keuzes niet hele grote gevolgen. Tja, je bent 5 dollar lichter of je krijgt net niet die baan, maar het heeft geen permanent effect op je toekomst. Het is niet leuk, maar je komt er wel. Toch zijn er ook keuzes, die je hele leven op z'n kop kunnen zetten. Dit hebben de jongeren van blok 27C ook wel gemerkt.
Sydney School for Problematic Adolescents is een gevangenis voor criminele jongeren. Ze kunnen hier terrecht van hun 12e tot en met hun 25ste, daarna gaan ze ofwel terug de samenleving in, ofwel door naar Sydney State Penitentiary. De jongeren kunnen hier zitten van iets kleins als herhaaldelijk rijden onder invloed en diefstal tot moord en brandstichting. Ze zitten hier (een deel van) hun straf uit, krijgen heropvoeding en psychologische hulp waar nodig en worden voorbereid op de rest van hun leven, binnen of buiten de muren. Toch gebeurt er meer binnen de muren.
In blok 27C zitten jongens van de leeftijd tussen de 18 en 25 jaar. Ze zitten er allemaal om een andere reden. Sommigen zullen na hun tijd hier teruggaan de samenleving in, terwijl anderen nooit meer buiten de muren zullen komen. Het is een bonte verzameling jongeren en de medewerkers hebben zeker ook aan de bewoners van blok 27C hun handen vol. Nu het cellenblok vol zit is de groep hechter dan ooit. Het is binnen hun 'woonblok' net een studentenhuis, waarin de vreemdste dingen kunnen gebeuren.


• Rollen •
• Michael Gordon Clifford • Mensensmokkel, ontvoering, verkrachting, aanranding, bedreiging • Markiplier
• Ashton Fletcher Irwin • Verkrachting, openbare seksuele activiteiten, openbaar dronkenschap, rijden onder invloed, bedreiging, mishandeling • Wyrm
• Luke Robert Hemmings • Roofoverval, doorverkoop van gestolen goederen, poging tot moord • The_Glue
• Calum Thomas Hood • Drugs dealen, mishandeling, bedreiging, illegaal wapenbezit, naaktlopen • Bain
• Luca Pasqualino • Roofoverval, doodslag, verzet bij arrestatie • Hadassa
[R]• • • Balloo
• Harry Edward Styles • Doodslag • Hiro
• • •


• Instituutregelement •

Op overtreding van elk van deze regels staat 7 tot 14 dagen isolatie per overtreding.


The Story


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

• Het Begin •
Het is woensdag middag en iedereen zit aan zijn lunch, boterhammen met veggiemite en een glas melk. De jongens bespreken onderling wat ze 's middags gaan doen. Sommigen hebben net een paar uur staan sporten, dus die zijn nodig toe aan een douche voor ze iets anders gaan doen. Anderen maken zich juist klaar om te gaan sporten. Weer anderen komen net uit de bibliotheek en gaan daar zo naartoe terug. Weer anderen zullen straks zich wenden tot creatieve bezigheden.

---

Bowties were never Cooler

Calum Hood
Ik legde voorzichtig een hand op haar knie en aaide er zacht overheen. Haar woorden maakte me wel weer duidelijk hoe erg het was. Ze zou zich nooit helemaal fijn voelen zolang we hier zouden zitten, en daar kon ik niets aan doen. Zacht aaiend over haar knie en met haar hand nog losjes vast las ik mijn pagina door. Toch kon ik me al snel niet zo goed meer concentreren toen het eenmaal stil was geworden tussen ons. Ik speelde wat afwezig met zijn vingers, in de hoop geconcentreerd te blijven, maar dat lukte niet zo goed. Zeker toen ze me kusjes op mijn wang, kaak en hals begon te geven. Ik ademde rustig, in de hoop ook rustig te blijven. Ik legde voorzichtig mijn arm van haar knie om haar lichaam heen. Nog even probeerde ik me nog op de tekst te concentreren, maar het lukte echt niet. Ik draaide langzaam mijn hoofd naar haar toe en drukte een kus op haar hoofd. Nu herrinderde ik me wat, iets wat ik vanochtend binnen had gekregen. "Ik heb wat voor je. Wacht een momentje." zei ik, voor ik met nog een kus op haar voorhoofd mijn boek dichtsloeg en rustig opstond, om naar mijn cel te lopen. Ik had vanochtend bij de post een pakketje binnen gekregen van mijn zus, waarom ik had gevraagd bij haar vorige bezoek. Nu werd alle post wel doorgespit die binnen kwam, maar niet per deel van de gevangenis, waardoor dit erdoor was gekomen. Ik haalde het kleine pakje in bruin papier uit mijn kast en liep terug naar de bibliotheek. Ik had Mali gevraagd of ze me een paar van haar oude trainingsBH's wilde sturen. Het was misschien niet veel, maar hopelijk kon het Harry toch helpen zich meer een volwaardige vrouw te voelen. Ik ging weer naast haar zitten en legde het pakje op haar schoot. "Van mijn zus. Er zit volgens mij nog een briefje voor je bij, maar daar heb ik niet naar gekeken. Ik hoop gewoon dat het je een goed gevoel geeft. In mijn ogen ben je al prachtig, en zal je altijd prachtig zijn, maar dit maakt hopelijk de dysphoria iets minder." zei ik zacht, voor ik haar een heel zacht een heel kort klein kusje op haar lippen gaf. Misschien ging ik te ver, waarschijnlijk veel te ver, maar het voelde goed op dit moment. Misschien was ik te vrij, maar hopelijk werd ze niet boos op me. Ik hoopte gewoon dat ze in elk geval het pakje kon waarderen. Wat er ook gebeurde, ze waren nu voor haar, wat ze er ook maar mee wilde doen.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Dat de grondwet de belangrijkste wet van de staat is weet ik nog net en wat het inhoud weet ik een beetje, maar daarna houd het al snel op. "Oké?" zeg ik maar en zucht dan. "Eerlijk? Dat klinkt doodsaai." Mijn studie verveeld me al het grootste gedeelte van de tijd, maar soms is het nog een beetje oké, het is in ieder geval niet zo saai dan dit, of zo klinkt het dan. "Hoelang moet je nog?" vraag ik hem, ik heb geen idee hoelang de studie rechten duurt. Ik heb er nooit over nagedacht rechten te gaan studeren, met voornamelijk de reden dat de kans op een baan voor mijn soort heel klein zal zijn. Wie wilt nou een advocaat huren die iemand verkracht heeft, die de meest stomme dingen heeft gedaan in zijn leven, die waardeloos is? Laat staan gevraagd worden als rechter, met een strafblad ben je daar eigenlijk per definitie voor afgeschreven. Waarom ik dan kinderarts word en denk dat -dat wel wat word? Dat doe ik niet, maar ik moest iets en dit leek me oké, dit was nog iets wat ik wou doen. Ik kan het niet, maar ik zou het wel willen. Ergens dan, het is nooit mijn droom geweest, maar als ik dan iets moet doen, tsja, oké, wat betreft studie dit dan maar. "Waarom besloot je die bank eigenlijk te overvallen?" vraag ik hem ineens. Om daarna mijn lippen weer stijf op elkaar te klemmen. Dat was nou het perfecte voorbeeld van een ontactische vraag. Totaal ontactisch. Maar ik vraag het me serieus af. Hij heeft zijn woedeaanvallen, maar een slecht persoon is het niet. Ik bedoel, ik ben gek, dat weten we allebei. Maar hoe kwam hij bij een overval en hoe kwam hij erbij mensen te vermoorden?

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik probeer Ashton uit te leggen wat de grondwet is en ik geloof wel dat hij het zo ongeveer snapt, of hij doet alsof zodat ik het niet nog een keer aan hem hoef uit te leggen. Misschien is dat het laatste wel het geval, maar dat zou ik ook niet eens raar vinden, In het begin had ik ook zo iets van wat doe ik hier en waarom doe ik deze opleiding, maar daarna wist ik weer waarvoor ik het deed en ging ik door. Ik grinnik een beetje als hij zegt dat het doodsaai klinkt. 'Rechten is ook saai de helft van de tijd, het is veel lezen' leg ik hem uit, 'Je moet alle regeltjes van de staat weten' Ik haal een hand door m'n haar en luister naar z'n vraag. 'Ik moet nog een jaar en daarna kan ik kiezen tussen advocatuur, die opleiding duurt dan drie jaar of rechter of officier van justitie en die duren zes jaar' zeg ik met een zucht, 'Dus ik ben nog lang niet klaar' Ik schud mijn hoofd en ik sla een bladzijde om. Al die regels, daar zou je toch gek van worden. Ik blijf stil als hij plotseling aan me vraagt waarom ik die bank ging overvallen. Ik weet het zelf eigenlijk niet. Misschien was het wel een schreeuw om aandacht omdat mijn moeder aan de drank zat en mijn stiefvader zijn handen niet thuis kon houden en mijn biologische vader was alleen maar bezig met mijn half broer- en zus. 'Voor de aandacht' breng ik dan uit, het is misschien wel niet eens een legitieme reden, maar voor mij is het dat wel. 'Ik wilde stoer doen en ik had toch een vergunning voor een pistool en een geweer en van het een kwam het ander' Ik sluit mijn mond weer en staar naar de letters in het boek. Die drie mensen die ik heb neergeschoten verschijnen nog altijd in mijn dromen, maar ik heb er geen spijt van gehad. Zo'n gek ben ik dan ook weer wel en ze noemde me zelfs een psychopaat in de rechtbank.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was een stuk minder erg om dit te doen nu ik het eenmaal gewoon had gedaan, ik moest minder twijfelen en meer meegaan met wat ik dacht dat kon helpen. Dit was nog best fijn en kon ik net zo goed kijken of ik ook comfortabel was met iets meer dan dit. Zacht drukte ik mijn lippen meerdere malen tegen zijn huid aan en glimlachte lichtjes, helemaal toen Calum zijn arm verplaatste om me heen. Vreemd genoeg voelde het haast natuurlijk om daardoor dichter tegen de jongen aan te kruipen. In principe kon ik best nog wel even blijven zitten, maar hij had duidelijk andere plannen. Na een kus op mijn hoofd vertelde hij dat hij iets voor me had, wat mijn nieuwsgierigheid direct aanwakkerde en ik keek hem schuin aan. Niet zo heel geduldig wachtte ik af, ondanks mijn problemen was ik nog steeds een erg nieuwsgierig persoon en had geen tot zeer weinig geduld. Ik ging verzitten in kleermakerszit en tikte met mijn vingers op mijn benen om de tijd door te komen. Lang kon het niet duren en dat deed het dan ook niet voor Calum terug. Met twinkelende oogjes volgde ik hem en keek vragend naar het pakje dat hij op mijn schoot legde. Hij legde vaag uit wat erin zat en even wist ik echt niet meer wat ik moest zeggen, ik kon niet beseffen dat hij überhaupt genoeg om me gaf om over me te praten tegen zijn zus, laat staan dat ik dan ook nog iets kreeg. De kus die hij me gaf lokte niet eens een angstige reactie uit zoals ik anders wel gedaan zou hebben, het was allemaal een beetje overwelmend. Ik kon wel gokken wat de inhoud was en in een impuls vloog ik hem om zijn nek. "Dank je, dit betekent echt heel veel voor me," fluisterde ik tegen zijn kaak aan en moest mezelf tegenhouden om niet weer opnieuw emotioneel te worden. Dit was zo belangrijk voor me, meer dan hij zou kunnen bevatten. Nu pas merkte ik wat ik aan het doen was en blozend ging ik weer op mijn eigen plek zitten. Om mezelf een beetje af te leiden maakte ik de doos voorzichtig open, er was inderdaad een briefje, maar het leek me beter om die te lezen als ik alleen was. Niet rot bedoeld, maar dat was voor mezelf fijner. Ik keek naar de maten die erop en ik beet met een glimlach toen ik zag dat de omtrek in ieder geval mijn maat was. Ik had het al eerder gehad, maar dat was van me af genomen. "Ik wil ze passen," mompelde ik zacht en keek vanuit mijn ooghoeken naar Calum. Deels wilde ik dit in mijn eentje doen gezien ik niet bepaald er van hield om meer van mezelf te laten zien, maar ik wilde wel zijn mening hebben, dus hopelijk begreep hij de subtiele hint om die knoop voor me door te hakken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Hij legt uit dat het nog wel een hele tijd zal duren voor zijn studie afgerond is. "En weet je al wat je wilt kiezen?" ga ik eropin. Hij valt stil bij mijn stomme vraag, mijn tactloze vraag. Toch beantwoord hij het en nog eerlijk ook. En ondanks onze verschillende levens en misdaden begrijp ik het heel goed, al zijn die moorden voor mij ook een groot vraagteken. "Het gevoel van eenzaamheid, op welke manier dan ook, is één van de akeligste dingen die er is." Ik heb me ook eenzaam gevoeld, heel erg, het was een trigger voor het snijden en nu nog zou ik het graag willen doen, nu nog zijn er meer dan genoeg momenten dat ik zou willen dat ik een mesje zou kunnen pakken en mijn polsen kon laten bloeden, al zijn het maar kleine druppeltjes. Snijden is gek, in eerste instantie heb je het idee dat je niks openhaalt, dat er niks met je gebeurt, dat het mislukt is, je blijft doorgaan, en doorgaan en doorgaan, je voelt het wel, een beetje, amper eigenlijk en pas als je halve onderarm vol zit stop je, om dan de volgende dag de andere arm vol te maken en daarna naar de volgende arm te gaan, tot je weer over hetzelfde littekenweefsel een snijd. je weet niet eens zo goed waarom je het doet. Maar je weet wel dat je het moet doen, ieder moment van de dag. Je hebt de drang, want het zal je troosten. Uiteindelijk maakt het alles alleen maar erger, maar toch blijft die drang daar. Littekens vallen mensen ook niet op, ze zien het niet, zelfs al zijn ze nieuw en felrood. Het is zo makkelijk, je huid open te maken. Niemand zal er ooit achter komen en er is ook niemand die het wat uitmaakt. En zij die het doen voor aandacht zullen er uiteindelijk mee schreeuwen, maar ik heb het nog nooit verteld, aan niemand, ja, het is mijn psycholoog opgevallen, het staat in mijn dossier, daar word nou eenmaal gelet als je de gevanenis ingaat. Maar ik heb er nooit over gesproken, met geen woord. Zijn woorden maken mij weer ongemakkelijk en mijn hand gaat weer over mijn arm, wrijvend ditmaal. Vooral links, het stuk vlak onder de binnenkant van mijn ellenboog, daar deed ik het voor het eerst en dat bleef mijn favoriete plek. De andere arm ook en het ging vanzelf sneller naar beneden, maar daar drukte ik, buiten eht aardappelmesje in mijn vingers, voor het eerst mijn moeders scheermes tegen mijn arm. Ik weet nog precies hoe het voelde, er gebeurde niks en op dat moment verwarde dat me alleen maar meer. Kon ik dit nou ook niet, kon ik zelfs dit niet? Pas toen de wonden begonnen te branden en kleuren had ik door wat ik gedaan had, maar nog altijd amper. Het heeft me nooit gechoqueerd, of wat dan ook, maar het is wel en deel van mijn leven geworden. Net als de seks voor geld, de drank en alles wat daarbij komt.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik leg Ashton uit dat het nog een hele tijd gaat duren voordat ik echt klaar ben met studeren. De opleiding tot advocaat duurt maar drie jaar en is korter dan die van rechter of officier van justitie. Daar doe je maar liefst zes jaar over en ik vind het alle drie even leuk, maar diep van binnen weet ik ook wel dat een jongen zoals ik, voor niks zal leren en dat niemand een ex-bajesklant als rechter of advocaat wil. Maar toch ga ik door, want ik wil nu eenmaal een vak leren en als mijn tijd erop zit, dat ik dit mag verlaten, dan zie ik het wel weer hoe ik mijn leven verder indeel. 'Dat weet ik nog niet' beantwoord ik uiteindelijk Ashton's vraag, 'Het lijkt me alle drie wel wat. Ik heb nog een jaar om er over na te denken' Ik glimlach een beetje, maar die vervaagt al snel als hij aan me vraagt waarom ik die bank heb overvallen en het bleef stil. Na een tijdje antwoord ik dan naar waarheid dat het de aandacht was. Want toen kreeg ik eindelijk aandacht, al was het dan geen positieve aandacht. Zelfs toen die agenten me in elkaar sloegen omdat ik hun geliefde collega's had vermoord, bleef ik lachen, want ik had de aandacht die ik wilde hebben. 'Ik ben heel lang eenzaam geweest' zeg ik dan als Ashton zegt dat eenzaamheid een van de akeligste dingen is. 'Ik heb geen spijt' zeg ik hard, 'Ik zou het zo weer hebben gedaan' Ik knak met mijn vinger en kijk naar de jongen die naast me zit. Ik durf er eerlijk over te zijn en dit heb ik ook meerdere malen tegen mijn psycholoog gezegd. Ik ben niet gauw bang, maar als droom, dan zijn het meestal nachtmerries en dan proberen mijn slachtoffers mij te vermoorden en dan is het zo realistisch dat ik soms wel schreeuwend wakker word. Dat is het enige wat ik vrees, als ik slaap val, wat er dan gaat gebeuren. Ik weet wat Ashton heeft gedaan, het is minstens zo erg. 'Waarom besloot jij..' Ik beet op m'n lip en zocht naar de goede woorden en ik had geen idee of hij er over wilde praten. 'Waarom heb jij het gedaan?

---

'Darling, just hold on'

Ashton Fletcher Irwin.

Luca zegt dat hij lang eenzaam is geweest en ik voel me bijna schuldig tegenover hem. Schuldig omdat ik wel mijn moeder en Lauren en Harry heb. Ze hebben me dan misschien laten gaan, maar nu komen ze me weer af en toe opzoeken en ik begrijp het ook wel, mijn moeder wist gewoon niet wat ze met haar zoon moest, haar zoon die zich zo onverklaarbaar droeg, de zoon die losgeslagen was. Ze heeft me dan wel laten gaan, maar ze had me nu een tweede kans gegeven. Daarbij zijn er nooit problemen geweest over mijn geaardheid, niks. Maar hoe hij zegt dat hij het zo weer gedaan zou hebben, dat is iets waar ik me niet kan plaatsen. Ik denk niet dat ik ooit iemand zou kunnen vermoorden, niet expres in ieder geval, maar ik had ook niet voorspeld dat ik iemand zou verkrachten, dus ik kan niks zeggen. Zijn vraag aan mij zat er aan te komen en ik slik, om op te kijken, in zijn ogen en mijn hoofd te schudden. "Daar praat ik niet over," zeg ik dan kortaf. Ik knipper, het is niet eerlijk dat hij daarnet eerlijk antwoord gaf en ik dat niet doe, maar ik kan geen antwoord geven, zelfs mijn psycholoog weet niet van mijn verkrachting af. En dat is niet de schuld van alles, dat was ik zelf, ik was zelf zo zwak en stom, noch is het mijn stoornis. "Ik zou wel kunnen zeggen dat ik het niet meer wil doen, ik voel voor de mensen, maar ik kan het niet zeggen, ik kan het me niet eens meer goed herinneren, als ik weer een waas voor mijn ogen krijg zou ik het zo opnieuw kunnen doen." Ik haal mijn schouders op. "Het boeit niet, ik deed het gewoon oké? Ik dacht gewoon 'laat ik wat stoms doen en de gevangenis ingaan', want daar had ik zin in." Ik weet niet waarom, maar deze vraag maakt me boos, ik laat het nog niet merken, maar iets aan mijn klemtoon toont het al en mijn vuisten zijn in mijn schoot gebald.

---

Reality's overrated.

Calum Hood
Voor het eerst ooit reageerde Harry niet verschrikt of bang. Ze kuste zacht en zorgde voor een vrolijke glimlach op mijn gezicht. Dit had ik echt niet verwacht, maar wat volgde had ik nog veel minder verwacht. Ze gooide zich haast tegen me aan in een stevige emotionele knuffel. Ik drukte nog een kusje op haar wang en sloeg mijn armen stevig om haar heen, maar los genoeg dat ze zich makkelijk los kon maken als ze dat wilde. Ze was echt een schatje en echt heel schattig zo in haar enthousiasme. Ik was echt dolblij dat ik, eigenlijk mijn zus, haar zo blij kon maken met niet eens zo veel. Dat viel ook af te lezen uit de stralende blik op mijn gezicht. Ik voelde hoe ze toch weer rechtop ging zitten met blozende wangen. Ik drukte een kusje op haar rode wangetje, terwijl ze het pakje uitpakte. Haar gezicht straalde ook helemaal, zeker toen bleek dat ze het uiteindelijk paste. De bhs zouden haar gelukkig passen en daardoor was dit kado ook niet nutteloos. Ik haalde een hand door mijn haren en keek haar aan. Bij haar stralende, maar toch twijfelachtige, glimlach bij de woordjes over passen. Ik streelde zacht over haar wang en glimlachte naar haar. "Toe maar. Zal ik helpen?" vroeg ik voorzichtig. Ik wist niet of ze dat wel wilde, maar de keuze was aan haar. Als ze het niet wilde zag ik het wel als ze het ding eenmaal aan zou hebben. Als ze me er wel bij wilde hebben zou ik graag helpen en haar hopelijk gerust kunnen stellen dat ze perfect was, no matter what. Dat was ze in mijn ogen namelijk zeker. Ik wilde gewoon dat ze zich goed voelde in haar eigen vel, ik gaf om haar op een andere manier dan wie dan ook voor haar, daarom had ik dit ook gevraagd. Toch pakte ik wel haar hand, want naar de cellen zouden we zoizo moeten. Ik zou namelijk wel graag zien hoe ze eruit zag met de bh, zelfs al was het met een shirt erover. Nu zou ik dat waarschijnlijk zoizo wel zien, maar goed. Ik sprong haast op van het bankje en trok haar enigsinds voorzichtig mee. "Kom" zei ik zacht en enthousiast. Onder het lopen floot ik een vrolijk deuntje. Dat zo'n klein gebaar haar zo blij kon maken. Mijn zus had er vast ook nog een lief en sterkend berichtje bij gestopt, haar kennende. "Ik weet zeker dat ze je prachtig staan, Harry. Alles staat jou prachtig, dus daar twijfel ik niet aan." zei ik tegen haar toen we voor haar cel stonden. De mijne lag er twee verderop, waar ik vanavond hopelijk de kans zou hebben een bedankje te schrijven aan Mali. Ik gaf haar een klein kneepje in haar warme hand. "Toe dan. Pas maar. Ik zal ervoor zorgen dat niemand deze van je afneemt, voor zover dat kan." zei ik vrolijk, al moest ik het laatste stukje ttwijfelend toevoegen, toen ik de cipier als een havik naar ons zag kijken. Het was z'n werk wel, een beetje privacy zou wel heel fijn zijn.

[klaar]

[ bericht aangepast op 28 maart 2015 - 19:10 ]

---

Bowties were never Cooler

Luca Pasqualino.
Ik vertel Ashton dat ik heel lang eenzaam ben geweest en eigenlijk ben ik dat nog steeds. De bezoekjes die ik krijg zijn van mijn mentor die een keer in de maand komt en mijn vader heb ik nog maar een keer gezien sinds ik hier zat en zelfs toen was hij meer bezig met zijn andere familie. Anna en Jesse voelen niet als mijn familie, het zijn vreemde voor me. Mijn moeder heb ik heel even kort gezien in de rechtbank en mijn stiefvader was bij haar en daardoor kreeg ik niet de kans om haar te spreken. Niet dat ik dat wilde. Ik wilde alleen maar weg. Voor andere mensen is het gek als ik zeg dat ik het zo weer zou hebben gedaan. Een bankoverval, drie mensen vermoorden en dan nog hevig verzetten bij mijn arrestatie. Het was me allemaal om de aandacht te doen en de kick die je daarvan krijgt is echt geweldig. Alleen ik begrijp het, zelfs mijn psycholoog begrijpt me niet. De vraag waarom hij het heeft gedaan brand op mijn lippen en ik heb de moed om het hem te vragen en ik zie dat hij meteen een gesloten houding aan neemt en ik weet onbewust dat ik te ver ben gegaan. Hij wil er niet over praten en dat kan ik nog wel begrijpen. Het is niet niks van wat hij allemaal op z'n kerfstok heeft staan en ik weet zeker dat ik de helft daarvan niet eens weet. 'Het spijt me' zeg ik zachtjes, 'Ik had het je niet moeten vragen' Ik bijt op m'n lip als hij verder gaat met praten en ik merk aan alles dat het hem boos maakt en aarzelend leg ik een hand op z'n rug. 'Het is goed Ash' zeg ik zacht, 'Je hoeft het me niet te vertellen als je dat niet wil' Heel voorzichtig streel ik over z'n rug, in de hoop dat het hem kalmeert. Nooit hebben we zulke serieuze gesprekken met elkaar gehad, zelfs niet toen we klein waren en ook niet op de middelbare en toen we elkaar tijdelijk uit het oog verloren. 'Het is goed' zeg ik nogmaals en ik laat mijn hand op zijn rug liggen.

---

'Darling, just hold on'

Ashton Fletcher Irwin.

Zijn hand op mijn rug, het helpt niet, die streling, in mijn herinneringen ging het langzaam naar beneden. Luca mag dan wel iets tussen zijn benen hebben hangen, maar op het moment voelt ook lichamelijk contact met hem niet helemaal prettig. Dus schuif ik weg, om hem af te schudden. Ik weet mijn mondhoeken omhoog te krullen. "Het geeft niet, in eerste instantie was het mijn vraag. Jij beantwoorde het alleen, dat is meer dan ik van je had kunnen vragen. Het spijt mij." Ik wriemel met mijn vingers. Ik weet niet hoe ik ooit heb kunnen denken dat het een verkrachting was, een aanranding nog niet eens. Een vrouw kan een man niet verkrachten, dat is onmogelijk. Hoe ik dat in mijn hoofd heb kunnen halen. Het is zielig hoe dit me nog steeds zoveel doet, hoe het me nog steeds bang, boos en verdrietig maakt. Ik ben net een klein kind, bang voor de monsters onder het bed en huilend omdat ze een papiersnee hebben opgelopen tijdens het spelen. Ik zucht. Terug naar zijn studie. Rechten zijn misschien dan saai, maar ik wil over naar een ander onderwerp. "Wil je die wetten verder uitleggen?" vraag ik snel, om mijn hand door mijn nog altijd vochtige haar te halen. Tsja, je zou denken dat het snel zou drogen omdat het 'jongenshaar' is, maar omdat het zo dik, wild en klitterig is schiet het niet heel erg op.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik leg mijn hand op z'n rug, om hem zo te proberen te kalmeren, maar het werkt alleen maar averechts en hij schuift van me weg. Mijn hand valt krachteloos op mijn schoot en ik bijt op m'n lip. Hij verontschuldigd zich, dat hij er mee begon en dat ik toen maar de vraag ook stelde, maar ik weet nu dat ik dat eigenlijk niet had moeten vragen. Hij heeft er duidelijk moeite mee. 'Sorry' zeg ik dan nog maar een keer en dan is het onderwerp echt afgesloten en blijft het een tijdje stil tussen ons. Ik bladder wat ongemakkelijk door mijn boek heen en dan hoor ik hem vragen of ik die wetten nog verder uit kan leggen en ik knik. 'Dat wil ik wel doen' zeg ik met een glimlach en ik blader terug naar het begin van het eerste hoofdstuk. 'Je hebt negen hoofdstukken' vertel ik hem, 'Allemaal met een eigen thema' Ik wijs op het eerste hoofdstuk. 'Het eerste hoofdstuk gaat over de grondrechten, en in dit hoofdstuk zitten drieëntwintig artikelen over hoe je elkaar met respect moet behandelen en dat je niet mag discrimineren vanwege Godsdienst, ras en dat soort dingen' Ik kijk naar hem. 'Ik kan wel een stukje voor je voorlezen als je dat wilt'? vraag ik hem dan met een schuine glimlach. Ik ben allang blij dat hij het probeert en dat we nu normaal tegen elkaar kunnen doen. Het zat hem duidelijk dwars toen ik over dat andere begon en ik besluit dat ik het daar niet meer over ga hebben, tenzij hij er zelf bij mij, mee komt en hij er over wil praten. Al zal ik dan ook niet echt de ideale gesprekspartner zijn, want in sommige situaties weet ik gewoon niet hoe ik moet reageren.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Hij leek het niet erg te vinden dat ik hem zo overviel door mijn armen om zijn nek te slaan, het was een impuls en anders zou ik dit nooit zomaar gedaan hebben. Daarom trok ik al snel terug en bloosde lichtjes, waarna ik de doos openmaakte in de hoop dat het niet zo duidelijk was. Die poging was al snel verpest door de kus die Calum op mijn wang drukte en ik beet licht op mijn lip. Ik bestudeerde de inhoud, het briefje bewaarde ik voor later als het rustiger was. Ik glimlachte toen ik zag dat de maat voor mij goed was, dat was alvast een zorg minder voor me. Het was echt zo lief dat hij aan me had gedacht want het zou me echt beter doen voelen, de extra stof alleen al. Ik wilde ze graag passen, maar ik twijfelde er een beetje over of ik hem daar bij wilde hebben. Daarom zei ik het zo dat hij voor mij kon kiezen. Zijn reactie deed me kleintjes knikken, ik had toch liever dat hij erbij was. Als ik iemand moest kiezen was hij het wel. Het duurde niet lang voor Calum opsprong en ik me gewillig mee liet trekken, mijn ene hand ferm in de zijne en in de ander het geopende pakje. Zijn vrolijkheid was aanstekelijk en ik had het idee dat de glimlach op mijn gezicht niet snel meer weg te vagen was. Ik bloosde om zijn lieve woorden, niet wetend wat ik erop moest zeggen, dit verraadde toch al wat ik ervan vond. Hij gaf een kneepje in mijn hand en moedigde me een beetje aan. "Oké, oké. Ik ga al," mompelde ik met een zwakke glimlach en liep mijn eigen cel in, waar ik het pakje neerlegde op het smalle bureau. Vanuit mijn ooghoeken keek ik wat onzeker naar hem en besloot toch met mijn rug naar hem toe te gaan staan, ik voelde me gewoon niet prettig genoeg over mijn eigen lichaam. Ik trok mijn shirt uit en pakte een van de bh's. Het was dat ik er al ervaring mee had dat het gemakkelijk ging om aan te trekken en ik kon niet anders dan tevreden zuchten. Het voelde goed, zekerder, ook al had ik op dit moment geen enkele vorm van vulling. Ik beet op mijn lip en keek naar mezelf in de kleine spiegel die aan de muur hing, waarna ik naar Calum keek voor een reactie. Ik haalde een hand door mijn haar en draaide wat onzeker heen en weer. Dat onzekere ging nog niet zo snel weg helaas. "Wat denk je?" vroeg ik zacht. Ik dacht er niet eens aan dat ik nog nooit zo weinig aan had gehad tegenover iemand in een lange tijd, douchen deed ik vaak alleen als ik wist dat ik absoluut in mijn eentje was, en dat hij veel van de inkt en alle littekens overal op mijn huid nooit had gezien. "Bedank Mali heel erg van me, alsjeblieft," zei ik kleintjes en beet weer op mijn lip, het was zo lang geleden dat ik me een beetje goed over mezelf had gevoeld en ik kon geen woorden vinden om uit te drukken hoe dankbaar ik was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Calum Hood
Ik knikte bemoedigend toen Harry de cel in liep. Zelf bleef ik in de deuropening staan en probeerde niet te veel naar haar prachtige lichaam te staren terwijl ze een bh uitprobeerde. Het was moeilijk, want ze had echt een goddelijk lichaam, wat ik nooit echt direct zonder kleren had gezien, maar ik wist mezelf lang genoeg af te leiden door naar de spulletjes te kijken die haar cel een beetje als haar thuis maakte, net als mijn foto's van thuis en de paar plantjes. Toen ik haar zag bewegen richtte ik mijn ogen op haar. Na een blik viel mijn mond letterlijk open. Ze zag er altijd al fantastisch uit, maar dit maakte het alleen maar beter. Haar bovenlichaam zat onder de tattooages, nog veel meer dan het mijne, en onder de littekens, maar bovenal was ze gewoon bloedmooi. Haar eerste vraag ging compleet langs me heen, gewoon door haar schoonheid. Alleen de naam van mijn zus wist me uit de trans te halen en ik knikte niet veel later met rode wangen, omdat ik duidelijk had staan staren. Ik zou Mali zeker bedanken, al was het alleen al voor het feit dat ze dit had gedaan en Harry zo had kunnen doen stralen. Er miste nog een ding, maar daar kon ik wel voor zorgen. Ik zette voorzichtig twee stappen naar voren en pakte uit een halfopen la een paar sokken. Het zou niet veel schelen, maar deze dingen waren ook niet voor grote borsten gemaakt. Ik deed nog een stapje en keek haar toen eerst even aan. "Een momentje, dan kan je jezelf hopelijk ook zien als de prachtige dame die je bent." zei ik zacht, voor ik in elk van de cups een van de dikke, maar zachte, wollen sokken stopte. Ik wiebelde nog wat met ze, om te zorgen dat ze goed zaten, voor ik een kusje op haar wang drukte en een stapje terugdeed. "Kijk nu nog eens, schoonheid." zei ik zacht tegen haar, terwijl ik de intrigerende tekeningetjes van haar armen heel licht overtekende met mijn vinger. Sommigen waren wat slordig gezet, maar de meesten waren prachtig. Toch waren soms de lelijkste tattooages degenen met de diepste betekenissen. Met elk detail wat ik van haar leerde kennen, werd ze nog mooier. Het was misschien vreemd, maar zo voelde het wel. Ik, Calum Hood uit de Hood, werd soft en eigenlijk vond ik het niet eens zo erg. Ik vervlocht uiteindelijk onze vingers toen mijn hand die van haar had gevonden en glimlachte, terwijl ik naar ons zo in de spiegel keek. Dit was voor mij ook een beetje vreemd, vooral omdat ik voor Harry nog nooit zo'n relatie had gehad, maar op een of andere manier stelde dit beeld me ook wel weer gerust, alsof het zo slecht nog niet was. Dit was een beeld waar ik zeker wel mee kon leven, niet alleen nu, maar zeker ook als we uit deze hel zouden zijn. Alleen hopen dat zij dat ook zou willen.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Na mijn gedrag bied hij eerst zijn excuses aan, waarna ik zeg dat -dat niet nodig is en dat ik de persoon zou moeten zijn om dat te doen, waarna hij nog een sorry zegt, wat ik wegschud. Nadat ik heb gevraagd of hij het verder uit wilt leggen doet hij dit en zegt daarna dat hij wel een stukje voor kan lezen. Ik knik, maar sta dan op, nog altijd een beetje ongemakkelijk en daarbij moet ik echt naar het toilet. "Sorry, ik moet even naar de wc," mompel ik om mijn cel uit te gaan. Als ik langs Harry's cel ga valt mijn blik ergens op. Het was echt mijn bedoeling niet om te gluren, maar als ik in mijn ooghoek iets opvang verstijf ik en kan ik er alleen maar naar staren. Harry met borsten. Ze leek altijd wel een beetje op Julia, maar zo al helemaal. Beiden lang, slank, met chocoladekleurig haar. Maar niet alleen doet hij me aan Julia denken, hij heeft net als ik krullen, al zijn die van hem perfect en we hebben beiden tatoeages, al heeft hij er al veel, ik heb gewoon geen lege huid meer. En zijn ogen zijn ook een mengeling, blauw van Julia en groen van mij. Maar die borsten, die maken het gewoon af.
      Mijn woede begint te razen, woede op mijzelf en woede op Julia. Mijn angst voor het vrouwelijk geslacht speelt op. Maar ook de woede voor deze twee mensen. "Ik haat je," bries ik, tranen prikken in mijn ogen. "Ik haat je!" spuw ik uit voor ik op hem afstorm

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Toen het redelijk goed zat durfde ik weer naar Calum te kijken en vroeg wat hij ervan vond. Eigenlijk had ik dat net zo goed niet kunnen doen, want er kwam geen enkel antwoord uit de jongen. Ik werd er best ongemakkelijk van dat hij zo naar me staarde, maar ik wist dat hij het echt wel goed bedoelde en het meer een compliment was dan dat het vreemd was. Omdat ik de vervelende kant niet helemaal weg kon drukken keek ik naar de spiegel en zei dat hij Mali van me moest bedanken, het was heel wat dat ze dit deed, ze kende me niet eens. Vanuit mijn ooghoeken kon ik wel zien dat hij aan het blozen was en dat deed me zacht gniffelen, al werd ik daarna nieuwsgierig door wat hij deed. Ik had een idee van wat zijn bedoelingen waren, het was niet zo alsof ik dat zelf nog nooit had gedaan. Ik volgde precies elk van zijn bewegingen om niet verrast te worden en liet toe dat hij de sokken in de cups stopte. Na de kus op mijn wang deed ik gehoorzaam wat hij had gezegd en keek opnieuw in de spiegel. Het beeld klopte gewoon. Er was zoveel dat ik nog aan mezelf wilde veranderen, maar dit vaagde dat alles voor heel even weg. Het was niet veel, maar het gaf me ook hoop dat het goed zou komen met een beetje geduld. Zijn vingers gleden over de tatoeages op mijn arm, de lichte aanraking was fijn waar ik normaal gesproken een stap opzij had gedaan dus dit was ook absoluut goed tegenover mijn onzekere kant. Toen Calum onze vingers verstrengelde had ik net zo'n opwelling als daarnet en drukte mijn lippen op die van hem. Heel kort, maar ik meende het zonder twijfel. "Dank je," fluisterde ik nogmaals en ik kon het niet vaak genoeg zeggen. Toch bleek het weer eens dat geluk nooit lang duurde, want ik hoorde opeens een briesende Ashton vanuit de deuropening dat hij me haatte. Het moest wel over mij gaan, dat kon niet anders. De angst laaide op zodra hij begon te schreeuwen en naar me toe kwam, dus zette ik automatisch een paar stappen achteruit en liet Calum los. "W-wat? Wat heb ik gedaan?" probeerde ik nog. Dit leek veel te veel op wat er al zovaak met me gebeurd was en ik wist dat ik dan verder stil moest blijven, verzet maakte het alleen erger. Ik had geen idee waarom hij uit het niets zo kwaad op me was maar als er geen andere keus was zou ik het ondergaan.

---

Because I love him, do I need another reason?