The Boys Of 27C || Speeltopic - Speeltopics

Niet iedereen maakt goede keuzes in zijn of haar leven. Vaak hebben deze foute keuzes niet hele grote gevolgen. Tja, je bent 5 dollar lichter of je krijgt net niet die baan, maar het heeft geen permanent effect op je toekomst. Het is niet leuk, maar je komt er wel. Toch zijn er ook keuzes, die je hele leven op z'n kop kunnen zetten. Dit hebben de jongeren van blok 27C ook wel gemerkt.
Sydney School for Problematic Adolescents is een gevangenis voor criminele jongeren. Ze kunnen hier terrecht van hun 12e tot en met hun 25ste, daarna gaan ze ofwel terug de samenleving in, ofwel door naar Sydney State Penitentiary. De jongeren kunnen hier zitten van iets kleins als herhaaldelijk rijden onder invloed en diefstal tot moord en brandstichting. Ze zitten hier (een deel van) hun straf uit, krijgen heropvoeding en psychologische hulp waar nodig en worden voorbereid op de rest van hun leven, binnen of buiten de muren. Toch gebeurt er meer binnen de muren.
In blok 27C zitten jongens van de leeftijd tussen de 18 en 25 jaar. Ze zitten er allemaal om een andere reden. Sommigen zullen na hun tijd hier teruggaan de samenleving in, terwijl anderen nooit meer buiten de muren zullen komen. Het is een bonte verzameling jongeren en de medewerkers hebben zeker ook aan de bewoners van blok 27C hun handen vol. Nu het cellenblok vol zit is de groep hechter dan ooit. Het is binnen hun 'woonblok' net een studentenhuis, waarin de vreemdste dingen kunnen gebeuren.


• Rollen •
• Michael Gordon Clifford • Mensensmokkel, ontvoering, verkrachting, aanranding, bedreiging • Markiplier
• Ashton Fletcher Irwin • Verkrachting, openbare seksuele activiteiten, openbaar dronkenschap, rijden onder invloed, bedreiging, mishandeling • Wyrm
• Luke Robert Hemmings • Roofoverval, doorverkoop van gestolen goederen, poging tot moord • The_Glue
• Calum Thomas Hood • Drugs dealen, mishandeling, bedreiging, illegaal wapenbezit, naaktlopen • Bain
• Luca Pasqualino • Roofoverval, doodslag, verzet bij arrestatie • Hadassa
[R]• • • Balloo
• Harry Edward Styles • Doodslag • Hiro
• • •


• Instituutregelement •

Op overtreding van elk van deze regels staat 7 tot 14 dagen isolatie per overtreding.


The Story


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

• Het Begin •
Het is woensdag middag en iedereen zit aan zijn lunch, boterhammen met veggiemite en een glas melk. De jongens bespreken onderling wat ze 's middags gaan doen. Sommigen hebben net een paar uur staan sporten, dus die zijn nodig toe aan een douche voor ze iets anders gaan doen. Anderen maken zich juist klaar om te gaan sporten. Weer anderen komen net uit de bibliotheek en gaan daar zo naartoe terug. Weer anderen zullen straks zich wenden tot creatieve bezigheden.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

De lijnen vormen samen een gestalte, een gestalte op een stuk hout, midden op de ruige zee. Het is iets, iets om mijn emoties kwijt te raken. Ik raak er in verzonden, in mijn trance zoals ik alleen kan raken als ik teken of schilder misschien. Tot ik hier uit gerukt word door Luca, mijn geliefde Luca, hoor de ironie op het moment, ja, ik ben echt even pissig. "Hallo," zeg ik een neppe en veel te brede lach op mijn gezicht. Door een klein beetje te gaan verzitten laat ik mijn schaduw over het papier vallen, zodat het hopelijk minder opvalt, als ik het snel weg duw breng ik er juist de aandacht naar, zo stom ben ik nou ook weer niet. Mijn vingers plukken aan mijn lippring en ik kijk hem aan, gepiercde wenkbrauw opgetrokken. Hij zegt dat het hem spijt en dat hij te ver ging. Oké? Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik ermee aan moet en ik haal mijn schouders op. "Het maakt niet uit, maar het sloeg nergens op. What the fuck Luke, ik mag doen wat ik wil? Dat jij ouder bent dan ik, dat jij hier net wat langer zit, dat wij elkaar al langer kennen maakt helemaal niks uit." Misschien is het ook wel een beetje het alphamannetje dat nu in me naar boven komt, het zou kunnen, de persoon die over anderen wilt domineren en er dus niet tegen kan als ze dat over hem proberen te doen. "Moet je niet leren?" vraag ik hem, ondanks dat ik hem heb gezegd dat het niet uit maakte ben ik nog wel een beetje stug, tsja, zo snel ben ik niet in vergeven en al zie ik dit niet als vergeven, ook om mijn irritatie weg doen vloeien over een bepaalde persoon heb ik wat tijd nodig.

---

Reality's overrated.

[Bain -> TonyTurtlePerry]

---

Bowties were never Cooler

Calum Hood
De cipier ging direct na mij achter Ashton aan, wat te verwachten was. Ik bleef even staan, voor ik terug naar de tafel strompelde. Daar was Harry al verdwenen, wat mijn schuldgevoel alleen maar erger maakte. Ik wilde dit rechtzetten, voor zover dat kon. Ik pakte mijn boek due maar op en begon richting de bank te strompelen, waar Harry zich eigenlijk altijd naartoe terugtrok. Ik draaide uiteindelijk de laatste hoek om en zag haar inderdaad op de bank zitten, huilend met het boek wat ze net aan het lezen was stevig tegen zich aan geklampt. Voorzichtig kwam ik dichterbij, maar met elke stap kreeg ik meer lood in mijn schoenen en werd mijn schuldgevoel erger. Uiteindelijk ging ik voorzichtig naast haar zitten en legde stilletjes mijn boek weg, voor ik mijn handen voorzichtig om de haren vouwde. Ze pasten er altijd perfect in, al waren de mijnen net ietsje groter. "Het spijt me, okay, schoonheid. Ik had het niet moeten doen, maar een kloppend lid tegen je achterste is moeilijk te negeren, noch te weerstaan, als je zo lang al droogstaat."Mijn stem was niet meer dan een fluistering, zodat de wachters het niet zouden horen. "Een man heeft behoeftes, maar geloof me alsjeblieft als ik je smeek om vergiffenis met oprechte spijt." fluisterde ik verder. Met wat moeite wist ik intussen haar hand ietsjes los te wrikken, zodat ik de rug weer zacht met mijn lippen kon beroeren. "Mijn enige echte prinsesje." mompelde ik zacht, voor ik toch iets dichterbij haar kwam zitten. Ik wist wel van haar afkeer tegenover menselijk contact af, maar probeerde toch keer op keer mijn geluk een beetje uit, in de hoop haar grenzen stukje bij beetje langzaam op te rekken. Tuurlijk kostte dat tijd, maar ik was dan ook al een hele tijd bezig met langzaam maar zeker haar vertrouwen winnen. Het was lastig, maar ze was het zeker waard. Misschien vonden velen het vreemd, dat ik mijn droomvrouw achter de tralies in een jongensgevangenis had gevonden, maar het leek er verdacht veel op. Waarschijnlijk zou het nooit echt iets worden, zeker niet hier binnen de muren, maar een jongen mocht toch hopen? Misschien dat ik ooit wel een kusje of twee, drie, bij haar kon lospeuteren, maar nu was wat flirten zonder dat ze wegkroop al een hele opgave. Daarbij waren relaties verboden, dus zou een kus stelen van haar prachtige lippen nog wat planning vragen, alleen al om niet in isolatie gestopt te worden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik was nooit het type geweest om hardop te huilen, ik hield het verdriet liever bij mezelf zodat ik anderen er niet mee op hoefde te zadelen. Het enige waaraan je kon merken dat ik in de put zat waren de sporen die de mascara achterliet op mijn wangen. Mijn verwachtingen waren weer eens te hoog geweest, maar nu had ik geen idee meer wat ik wel kon verwachten. Ik begreep het niet en ik wilde het niet begrijpen als het iedere keer opnieuw zo afliep. Het eindigde altijd in pijn, of dat nou fysiek of mentaal was. Ik hield het boek pijnlijk stevig tegen mijn borst gedrukt, maar op dit moment was het de enige houvast die ik had en die mocht ik niet loslaten. Ik was zo druk bezig met proberen niet in te storten en al het harde werk van het afgelopen jaar teniet te doen, dat ik niet merkte dat ik in gezelschap was. Toen ik dat wel merkte keek ik geschrokken op naar Calum en wendde mijn blik net zo snel af. Zo snel vergaf ik niet dat ik hem nu al wilde, of meer durfde, aan te kijken. Hij omklemde mijn handen met de zijne en begon aan een gefluisterd excuus. Ik luisterde, maar het drong niet bepaald tot me door. De woorden wel, maar de bedoelde betekenis erachter niet. "Ga je dat iedere keer als excuses gebruiken?" vroeg ik zacht. Normaal sprak ik al op zachte toon omdat ik een hekel had aan mijn eigen stem en nu helemaal omdat je er te duidelijk in kon horen hoe ik me voelde. "Je zei altijd dat ik het waard was om voor te wachten. Waarom loog je tegen me?" ging ik verder en liet gebeuren dat hij mijn hand iets los kreeg en er een kus op drukte. Zelfs de koosnaam die hij voor me gebruikte kon me niet opvrolijken en dat hij dichterbij kwam zitten hielp niet. Ik liet het toe omdat ik niet anders kon. "Je weet hoe belangrijk vertrouwen voor me is en hoe moeilijk het is om iemand te vertrouwen, hoe kan ik dat dan als ik weet dat je ondanks iedere belofte zo weer een ander hebt?" Er was tegen me gezegd dat het me kon helpen om mijn vertrouwen een beetje bij iemand te leggen en daarop te bouwen, het leek er alleen op alsof dat ieder moment volledig kapot gemaakt kon worden. Dan kon ik weer opnieuw beginnen en het was al zo moeizaam, ik wist gewoon niet of het al die paniek weer waard was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Luca Pasqualino.
De concentratie om te leren is weg en ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind. Want nu begin ik te malen over Ashton en ik heb nu het gevoel dat ik te overdreven heb gereageerd. Maar ik kan er niks aan doen dat ik jaloers ben en dat ik hem ontzettend leuk vind. Ik zou uren naar hem kunnen staren en dan iedere keer weer wat nieuws aan hem ontdekken wat ik leuk vind aan hem. En daarom ben ik nu ook op weg naar Ashton, om hem te vertellen dat het me spijt, want door mij is hij nu boos op me. Als ik in z'n cel kom, begroet ik hem zachtjes en hij begroet me terug, maar niet met zijn gebruikelijke glimlach. Ik weet precies wanneer hij oprecht glimlacht en wanneer niet en deze keer doet hij dat niet. Ik luister naar zijn woorden als ik hem vertel dat het me spijt en dat ik misschien wel te ver ben gegaan en de toon in z'n stem is niet mis. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Je hebt gelijk' mompel ik dan maar om wat te zeggen te hebben. 'We hebben niks met elkaar, we zijn gewoon vrienden en ik moet niet zo claimend of beschermend of whatever over je zijn' Ik rolde met mijn ogen om arrogant over te komen, maar dat mislukte totaal en ik wrijf in mijn handen. Dat ik duidelijk het verbruid bij hem heb en dat hij nog niet erg vergevingsgezind is, merk ik aan hem als hij vraagt of ik niet moet leren en misschien leg ik het wel verkeerd uit dat hij me weg wil hebben. 'M'n concentratie is weg' zeg ik simpel, 'En ik krijg er een punthoofd van en ik weet nu al dat ik ga zakken voor die toets omdat die klootzakken zo nodig de hele grondwet moeten opgeven voor die verdomde toets en ik weet het gewoon niet meer' raas ik naar hem uit en ik stel me op zijn kwetsbaarst naar hem op als ik mijn zorgen naar hem uit en dat gebeurd echt vrij weinig. 'En ik ben gewoon bang dat ik het niet haal en dat ik moet stoppen, want mijn mentor is ook een klootzak eerste klas en argh..' Ik stop met praten en ik steek mijn handen in de lucht om ze daarna in mijn haren te gooien en er daarna aan te trekken. Hij zal wel denken dat ik gek ben en hij heeft er niks aan als ik een breakdown heb, maar voor nu lucht het toch wel even op en zelfs dit vertel ik weinig aan mijn psycholoog.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Ik had duidelijk haar vertrouwen geschonden, alles geschonden. Ik verdiende dit en zat dan ook eigenlijk als een geslagen puppy naast haar op de bank. Ze had echt compleet gelijk. Ik had nee moeten zeggen, Ash moeten wegduwen, trouw moeten blijven, maar het had zo goed gevoeld om na tijden weer wat actie te krijgen. Ik probeerde het met nog een lief gebaar iets te redden, maar het werkte niet. Even bleef ik stil, om alles te laten bezinken, voor ik dan toch mijn mond open trok. "Ik weet hoe belangrijk het voor je is, hoe moeilijk het is, maar zo was het niet. Ik wilde m'n zeep pakken, die was gevallen, en Ash zat al bijna in me. Ik heb geen gevoelens voor hem, nooit gehad, en zal ik ook nooit hebben. Al mijn gevoelens zijn alleen van en voor jou. Het was niet de bedoeling, nooit geweest, en elke keer als ik het zei, was het geen leugen. Je bent het waard om te wachten, ik ben alleen de gestoorde idioot die niet heeft gewacht. Ik wil je nogsteeds helpen met je zelfvertrouwen, als je mijn hulp nog wil dan. Maar weet alsjeblieft dat jij veel te goed bent voor mij. Je verdient een goed leven met een lieve jongen, niet een domme drugsdealer, die alleen maar studeert om later hondjes te kunnen helpen en knuffelen, en die niet door heeft hoe geweldig je bent tot het te laat is." zei ik, voor ik zacht nog een kusje op haar wang drukte. "Het spijt me zo erg dat ik je vertrouwen heb geschaad. Dat was nooit de bedoeling. Je verdient het niet, je verdient gelukkig te zijn." zei ik zacht, voor ik weer iets van haar wegschoof en mijn boek weer op mijn schoot legde. Ik sloeg de pagina open waar ik was gebleven en zuchtte. Ik had er geen zin in, absoluut niet, maar ik zou wel moeten. Nogsteeds was ik niet zeker of ik nu naar isolatie zou moeten of niet. Nu hoopte ik van niet, maar je wist het maar nooit hier. Ik kon net zo goed op mijn flikker krijgen voor het niet opruimen van mijn cel en alsnog een paar dagen in het kleine hokje moeten zitten. Ik kon me maar slecht concentreren, zowel door de schudgevoelens, als de aanwezigheid van Harry, die het altijd al wat moeilijker maakte om te concentreren. Toch moest ik dit leren en Harry ook de tijd geven om zichzelf wat bij elkaar te rapen.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Luca mompelt dat ik gelijk heb en ondsnks dat mijn gevorlrns voor hem gewoon iets stoms zijn maken zijn volgende woorden niet heel blij. Toch knik ik, dat is immers waar ik het over had toch, dat is wat ik wou horen. Mijn vraag beantwoord hij met een hele heisa aan ratels en als hij klaar is en aan zijn haar begint te trekken zucht ik, mijn zwartomlijnde blik is ondertussen verzacht. "Kom maar binnen," zeg ik uiteindelijk. "Ik ken het probleem, het is bij mij standaard, tenzij ik heel vrolijk ben, ik weet niet wat dat is maar dat hoort er blijkbaar bij? Anyway, misschien helpt het je om er een soort samenvatting van te maken en die dan aan mij te presenteren? Als ik het begrijp ken je in ieder geval de grote lijnen. En stop alsjeblieft aan je haar te trekken, straks valt het uit en kan ik het niet meer vastgrijprn tijdens de seks en dat zou erg jammer zijn." Ik knipoog bij mijn grapje, al zou ik die seks graag willrn. Jeetje, heel graag. Zelfs als hij kaal xou zijn ben ik zeker dat hij nog aantrekkelijker is dan alle andere gevangenen bij elkaar. Ik heb me altijd afgevraagd waarom Luca geen wereldbekend model is voor Calvin Klein, of een acteur misschien. Ik zou naar zijn films kijken en hem op de foto in ondergoed? Jum. De seks gaat er jammer genieg nooit komen, ot misschien eenmaal zoals ik Calum zover heb gekregen, maar meer dan die dronken zoen en misschien een keertje een snelle beurt zal ik niet krijgem, hoeveel alleen zijn aanzicht me alleen al opwind en hor warm hij me doet voelen maakt niet uit. Toch moet ik even slikken om de dingen die ik metbhem wil doen, ik moet me er overheen zeyten, in ieder geval nu.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik luister stilletjes naar de woorden van Ashton en ik weet eerst niet wat ik moet zeggen op zijn uitbarsting, maar daarna moet ik toch zeggen dat hij gelijk heeft, en dat ik hij niet van mij is en dat ik hem niet kan claimen en dat we niks meer dan vrienden zijn. Natuurlijk vind ik dat niet leuk om te zeggen, want ik wil graag dat er meer is, maar dat kan simpelweg gewoon niet. En als hij dan aan me vraagt of ik niet moet leren, leg ik dat uit dat hij me weg wil hebben uit zijn cel en ik begin een hele preek te bazelen over mijn studie en uit pure frustratie trek ik aan mijn haren, wat nog best wel zeer doet. Uiteindelijk zegt hij dat ik binnen mag komen en ik ga aarzelend op het bed zitten en kijk naar de jongen voor me. 'Ja, daar was ik al mee bezig, maar het is droge kost en het is moeilijk om je er door heen te worstelen' zeg ik lipbijtend als hij zegt dat ik er misschien een soort samenvatting van moet maken. Ik keek hem even vreemd aan toen hij zei dat ik niet meer aan mijn haren moet trekken, dat als het uitvalt dat hij er niet meer aan kan trekken tijdens de seks en ik voel gewoon dat ik begin te blozen en dat mijn wangen zo rood als tomaten worden. Het is maar een grapje, toch? 'Ja' zeg ik dan half grappend, 'Dan word ik kaal en dat is ook geen gezicht' Ik vouwde mijn handen en probeerde er niet aan te denken hoe de seks tussen ons zou zijn, maar ik kan er niks aan doen als ik dat beeld toch voor me zie. Ashton die mijn naam kreunt en me smeekt om verder te gaan. Ik kneep m'n ogen dicht en ik voelde mijn lengte groeien in mijn broek en ik legde snel mijn handen op mijn kruis en probeerde aan iets heel anders te denken. 'Ik kan mijn spullen wel halen' zeg ik dan wat schor, ''Misschien dat er dan samen naar kunnen kijken, al snap jij er misschien niet veel van' Ik opende mijn ogen weer en keek naar de jongen met zijn natte haar en mijn verbeelding gaat er weer mee aan de haal als ik denk aan een bezwete Ashton. 'Stop' mompel ik dan in mezelf en ik bijt op mijn lip als ik besef dat Ashton dat zeker gehoord moet hebben en ik durf hem nu eigenlijk niet aan te kijken.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Was het echt teveel gevraagd om een iemand te hebben om te kunnen vertrouwen, maar een persoon. Ik kon dit niet zonder back-up en dan had ik het niet over mijn psycholoog, eerder iemand van mijn eigen leeftijd. Toch was dit een van de weinige keren dat ik uitsprak wat me er op het hart lag en wat ik daarvan vond. Het kon niet zo doorgaan, weer gebeuren, als Calum ooit wilde dat ik mezelf volledig voor hem open zou stellen, wat sowieso een lange weg was. De stilte en de spanning die er hing was verschrikkelijk, dus was ik nog best blij dat hij die verbrak. Met mijn blik strak op de grond gericht hoorde ik hem aan, deel van mij wilde hem niet eens geloven, dat was mijn verdedigingsmechanisme, maar verder wilde ik niets liever dan elk woord geloven. Ik kende het risico als ik het liet voor wat het was en ik wist niet meer wat ik moest doen. Tot nu toe had ik persoonlijk ondervonden dat Calum op zich een goede jongen was, ik mocht niet iedereen over een kam scheren en aannemen dat ze waren zoals mijn ex. Ik ademde scherp in toen hij een kus op mijn wang drukte en draaide me een klein beetje zodat ik hem aan kon kijken. Hij leek serieus te menen dat het hem speet en om eerlijk te zijn had ik weinig zin om boos op hem te zijn. Ondertussen was hij wat van me af gaan zitten en ik slikte moeizaam. Kleine stapjes, bleef ik mezelf zeggen, kleine stapjes. Ik zuchtte diep en legde mijn hoofd voorzichtig tegen zijn schouder aan. "Doe dat nooit meer, alsjeblieft," mompelde ik stilletjes en trok mijn benen op. Misschien dat ik hier heel veel spijt van ging krijgen, maar met de manier waarop hij me altijd had behandeld was dat misschien een gebroken hart ook wel waard. "Ik zou graag willen dat je me helpt, met zowel vertrouwen leggen bij anderen als mijn eigen zelfbeeld als je het kan opbrengen naar al mijn gezeik te luisteren. Wat zou je ervan vinden als ik vanavond tijdens de therapie voorleg of ik weer mag beginnen met de hormonen?" Ik beet op mijn lip, ik wilde het zelf ontzettend graag en ik had het er al over gehad met de psycholoog, die met het bestuur had gesproken, maar ik vond zijn mening en die van de rest toch erg belangrijk. Veranderingen zouden niet heel snel duidelijk worden, maar als ik hier toch nog jaren zat ging je het wel merken en ik wilde niet dat er anders over me gedacht ging worden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Hij zegt dat hij al bezig was met een samenvatting en ik knik. Hij bloost en dat is best grappig eigenlijk. Ik schud mijn hoofd. "Ik weet zeker dat je er zelfs dan nog goed uit zou zien." Iets gebeurt er, hij lijkt even in zijn eigen wereld en knijpt dan zijn ogen dicht, om zijn handen te verplaatsen, op die manier waarop je zou denken dat hij iets zou verbergen, iets hards. Zijn woorden zijn dan ook schor en ik grinnik zachtjes, waar word Luca geil van? Als hij weg gaat werpt hij nog een blik op me en opnieuw lijkt het te gebeuren, waarna hij een "Stop," mompelt.
      Net als eerder trek ik een wenkbrauw op, al ditmaal om een andere reden. "Stop?" vraag ik heb geamuseerd. "Probeer je daar iets te verbergen, Lukeypukey? Is er iets waar je hulp mee nodig hebt?" Waar zijn spontane opgewondheid vandaan komt? Geen idee, maar grappig vind ik het wel. Daarbij is zijn stem zo ook opwindend, jeetje, nog meer dan normaal. Alsof zijn uiterlijk en manier van bewegen dat nog niet genoeg is. Daarbij vind ik zijn karakter ook leuk, ja, hij heeft zijn woedeaanvallen, maar toch. Misschien vind ik hem wel meer dan een beetje leuk, misschien vind ik hem leuker dan ik ooit iemand gevonden heb, maar hardop toegeven zou ik het niet, echt niet. Ik ben niet verlegen, maar na het voorval geloof ik niet meer in relaties, in de liefde. Ik ben een hoer, hoe kan die ooit een relatie aangaan? Niet. Dus blijft dit voor mijzelf.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik begin hard te blozen als Ashton het over seks begint te hebben en ik moet er zeker weten uitzien als een rode tomaat. Ik probeer nog een grapje te maken dat ik dan kaal word en dat het dan geen gezicht is, maar het kwaad is al geschied, als ik dan allemaal verbeeldingen in mijn gedachtes, de reveu passeren en ik kreeg er gewoon een stijve van als ik me dat allemaal in beeld en natuurlijk heeft Ashton het door, want hij begint te grinniken en ik mompel mezelf een halt toe, maar het heeft weinig nut als je met een beginnende erectie in de cel van degene staat die je leuk vind. Ashton vind het allemaal iets te amusant en vraagt aan me of ik iets te verbergen heb. 'Ja..Nee..misschien' zeg ik uiteindelijk met schorre stem als hij me vraagt of ik ergens hulp mee nodig heb. Ik kan toch moeilijk aan hem vragen of hij me af kan trekken of zelfs met die mooie mond een blowjob kan geven. Dat kan ik niet maken en ik ben er ook niet zo zeker van of ik daar een weekje of misschien wel twee weken isoleer voor over heb. Ik haal diep adem en keek naar de jongen voor me die het echt amusant lijkt te vinden. 'Ik ga mijn boeken halen' piep ik dan en snel loop ik de cel uit om naar die van mij te lopen en mijn boeken op te pakken. Ik blijf een momentje staan en haal nog eens diep adem om mezelf af te koelen. 'Goede zet Luca' zeg ik smalend tegen mezelf en ik kan mezelf wel slaan omdat ik mezelf zo voor schut heb gezet bij hem. Als ik zeker weet dat ik ben afgekoeld, loop ik terug naar Ashton. 'Daar ben ik weer ' zeg ik met een zucht en ik ga voorzichtig op z'n bed zitten. Mijn wangen voelen nog steeds warm aan, maar ik negeer het en ik sla het grote wetboek open.

---

'Darling, just hold on'

Calum Hood
Het was angstvallig stil tussen ons, wat verre van prettig was, maar ik ging het niet beter maken door meer te zeggen. Ik schoof dus maar een beetje van haar af en begon te lezen in mijn boek. Het was nu geen prettige situatie voor ons, maar het was nu aan haar wat ze ermee deed. Ik sloeg net de pagina om toen ik Harry's hoofs langzaam en voorzichtig op mijn schouder voelde zakken. Dat was voor het eerst en het deed me heel speciaal voelen. Alsof ze me toch nog durfde te vertrouwen. Ik pakte voorzichtig haar hand en wreef met mijn duim over de rug ervan. Het was echt een eer dat ze me zoveel vertrouwde, nogsteeds. Sommigen zouden nu meer die grenzen gaan uitzoeken, maar ik was alleen maar blij met deze tweede kans en ging nu nog veel harder mijn best doen om haar vertrouwen nooit meer te schaden. Ik voelde hoe ze haar benen optrok en gaf haar een zacht kneepje in haar hand. "Nooit meer." bevestigde ik. "Ik vind het veel te geweldig dat je me een tweede kans geeft. Ik verdien het niet en ben je er echt eeuwig dankbaar voor." mompelde ik zacht. Dit was misschien nog wel een understatement. Toen ze weer zacht begon te praten luisterde ik in stilte, en heel aandachtig, terwijl ik langzaam mijn vrije hand op haar slanke knie legde. Het verbaasde me maar weinig dat ze met hormonen wilde beginnen, dat was echt iets wat ze verdiende en wat haar hopelijk beter zou laten voelen. Wel verbaasde het me dat ze me nogsteeds zo vertrouwde. Ik was er wel enorm blij mee, begrijp me niet verkeerd, maar ik had het ook compleet begrepen als ik weer een tijdje de koude schouder had gekregen. "Ik luister heel graag naar alles wat je te vertellen hebt, wat het ook is, en het zou een eer zijn je proberen te helpen de sterke zelfverzekerde vrouw te worden, die je verdient te zijn en die diep van binnen in je verscholen zit." zei ik rustig. "En wat je ook beslist te doen, ik sta achter je en zal proberen je er zo goed mogelijk doorheen te slepen. Je zal altijd een prachtige dame zijn in mijn ogen, en ik hoop dat je het ook ooit zal zien." zei ik zacht. Dit was echt de waarheid en niets anders. Ik zou haar steunen wat er ook gebeurde en hoopte dat de hormonen haar goed zouden doen. Dat ze zich dan vrouwelijker zou gaan voelen en ook meer zelfvertrouwen zou krijgen. Ik drukte een kus op haar wang en richtte me toen toch weer op mijn boek, in een stilte die nu toch een stuk prettiger was dan een paar minuten geleden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was allemaal erg onwennig voor me om zo tegen iemand aan te zitten en ik wist niet precies hoe ik me erbij voelde, maar aangezien ik nog niet de drang had gekregen om zo ver mogelijk van hem af te gaan zitten dacht ik dat het wel goed zat. Voor deze keer geloofde ik Calum, hij had het me beloofd, dus dan zag ik er ook geen kwaad in om te proberen mijn grenzen te verschuiven. Verrassend genoeg had ik er weinig problemen mee dat hij mijn hand pakte en het kalmeerde me dat hij er met zijn duim over streek. Wel zei ik tegen hem dat hij dit nooit meer moest doen, het was al niks voor mij om tweede kansen te geven en zelfs hij kreeg er geen derde. Ik glimlachte lichtjes om zijn reactie, ik hoopte maar dat het goed ging. Ik mocht hem oprecht, wel meer dan alleen gewoon mogen en het zou me kapot maken om dat kwijt te raken. Onbewust had ik toch meer vertrouwen bij Calum gelegd dan ik had gewild, vandaar dat ik waarschijnlijk nu er makkelijker mee omging om hem te vergeven en zover dat kon te hervatten wat ik vandaag eigenlijk van plan was. Ik vertelde hem dat ik nog altijd graag zijn hulp had bij dingen en dat ik vanavond aan de rest ging voorleggen dat ik weer begon aan de hormonen. Voor mij zou dat echt helpen, bij meerdere dingen, maar ik bleef er onzeker over wat anderen ervan vonden. Ik gniffelde even om zijn antwoord, het was fijn om te horen dat in ieder geval hij me zou steunen en me niet anders ging zien. "Misschien dat ik over een paar jaar in de spiegel kan kijken zonder gelijk last te krijgen van dysphoria, maar ik moet sowieso wachten tot ik hier weg ben om operaties te krijgen. Hier laten ze dat alleen toe als het strikt noodzakelijk is." Ik zuchtte, ik moest mezelf voorhouden dat alles wat zichtbaar was als ik gewoon kleren aan had het belangrijkst was, zo kon ik het aan om zo lang te moeten wachten. Een glimlach vormde zich om mijn lippen om de kus op mijn wang en voorzichtig verstrengelde ik mijn vingers met die van hem. Behoefte om te lezen had ik niet echt meer, maar ik wilde Calum ook niet afleiden van het leren, ik wist immers dat het belangrijk voor hem was. Om toch maar iets anders te doen te hebben kon ik net zo goed kijken wat ik nu wel en niet durfde. Zacht drukte ik mijn lippen tegen zijn wang, kaak en daarna zijn hals. Officieel gezien waren we niet samen, maar ik betwijfelde dat hij er moeite mee had als ik dit uitprobeerde.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Wat hij zegt doet me alleen maar harder lachen. Nee zeggen heeft geen zin, ja zeggen is niet nodig en dat hele misschien slaat nergens op wat is dat voor antwoord, het staat hetzelfde aan ja, in dit geval dan. Zijn wanhopige gepiep dat hij zijn boeken gaat halen, het word steeds beter. Hij is even weg en ondertussen berg ik mijn tekening snel op. Niet veel later is hij terug en gaat op het bed zitten, om zijn boek open te slaan. Ik kijk er even naar. Uh, uhm. Nee, dat weet ik niet. "Leg eens uit." Afwachtend kijk ik hem aan. Mijn vingers roffelen over mijn getatoeëerde huid, ik kan de littekens voelen, maar ik heb al zo'n tijd niet meer gesneden (een jaar, sinds ik in de gevangenis zit) dat de littekens bijna niet meer zichtbaar zijn, daar helpen de plaatjes ook bij. Of ik ooit spijt heb van de skeletten, draken maar ook bloemen? Nee. Ik had de plek kunnen bewaren voor betekenisvollere plaatjes, voor inspirerende lyrics en quotes van voorbeelden. Ja, er zijn tatoeages die echt veel voor me betekenen, maar de meesten zijn gewoon daar. Wat ik moet doen met een chinees teken dat 'bami' betekenen weet ik niet, ik vond het gewoon grappig denk ik, het is het zelfde idee als de kameel op mijn teen, absoluut idioot. Ik heb enorme trek in een sigaret, maar om de één of andere stomme reden mag ik hier niet roken. Ik snap het nog steeds niet, waarom verbieden ze dat? Ik mag sporten en tekenen, maar roken is verboden? Ja, oké, ik heb ook zin in drank, altijd, hetzelfde probleem als de sigaretten, maar daar kan ik me nog enigszins in vinden. Ik weet wat ik deed onder invloed, ik weet wie ik ben onder invloed, maar toch kan ik niet stoppen, zelfs na de tijd wil ik nog elke dag drinken. Zelfs na alle gespreken geef ik mijn lichaam nog steeds weg. Ik ben hopeloos en dat voor mij Luca zit, die werkt aan een toekomst, laat mij tegenover hem alleen maar meer een mislukte creatie lijken.

---

Reality's overrated.

Luca Pasqualino.
Ik schaam me dood dat ik een stijve krijg van de woorden van Ashton en ik schaam me nog meer als hij dat ook door krijgt. En ik begin raar te praten als hij me vraagt of er misschien hulp bij nodig heb. Dat is dan toch ook niet normaal. Ik moet even weg bij Ashton, want anders gebeuren er zeker weten rare dingen en ik vertel hem piepend dat ik mijn spullen ga pakken, zodat ik even tot mezelf kan komen. In mijn cel aangekomen, pak ik mijn spullen en haal ik een paar keer diep adem en als ik zeker weet dat het weer goed gaat, loop ik terug naar Ashton. Hij zal ook wel denken dat ik gek ben en dat ik me raar gedraag, maar dat komt ook wel een beetje door hem. Ik vertel Ashton totaal overbodig dat ik weer ben en ik ga op het bed zitten. 'Het gaat over de grondwet' vertel ik hem dan, als hij vraagt om het uit te leggen. Voor een leek als Ashton zal hij er natuurlijk niks van snappen. 'De grondwet is de belangrijkste wet van de staat' leg ik hem dan zo goed mogelijk uit. Het boek in mijn handen verschuif ik een paar keer over mijn schoot en ik zie dat Ashton met z'n vingers tegen zijn huid aantikt en het leidt me eerlijk gezegd een beetje af. Ik heb geen idee wat die tatoeages allemaal beteken en sommige zien er uit als simpele kindertekeningen, maar ik zal hem er niet op veroordelen, als hij dat nou mooi vind. Ik heb er zelf ook wel een paar, maar die hebben allemaal betekenis en die zie je niet. 'De Grondwet bepaalt wie de macht in de praktijk uitoefenen in zo’n staat en hoe dat gebeurt ' probeer ik dan verder te gaan en ik kan met moeite mijn blik af halen van Ashton die met z'n huid bezig is. De Australische Grondwet regelt bijvoorbeeld wat de rol is van de ministers. Ook bepaalt de Grondwet hoe de andere wetten moeten worden gemaakt, wat de rechters doen, en wat het werk is van gemeenten en provincies. Bovendien stelt de Grondwet vast welke invloed en macht het Australische volk heeft in de staat' Het zou een wonder wezen als Ashton er iets van zou snappen, maar als ik het zelf maar snap, dan ben ik al tevreden.

---

'Darling, just hold on'