[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kern schreef:
(...)

Haha thanks. Hier krijg ik echt inspiratie van :'D

O. Ja. Ik moet natuurlijk wel minstens 500 woorden neerpennen Ik wist al niks op jouw ding :'P

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Athiabbe was stil. Het was Kato al meteen opgevallen, maar ook tijdens haar rustpauzes was ze opmerkelijk stil. Kato herinnerde zich dat ze vroeger zo ontzettend irritant was geweest en de oren van zijn kop had kunnen praten, maar nu zong ze niet eens. Tijdens hun schooltijd hadden ze een hechtere band gekregen, maar sinds ze op Hawaï woonden, was daar weinig van te merken. Kato was in het begin alleen maar bezig geweest met het bewijzen van Wyatts slechte bedoelingen en dat had hun band niet echt goed gedaan.
Hij wist nu echter niet wat hij moest doen. Het was overduidelijk dat zijn zusje ergens mee zat, maar Kato was zelf geen prater en ging moeilijke onderwerpen veel liever uit de weg. Er was verder ook niemand die veel zei. Het was de beurt aan Kato en Pagelino om te roeien en naast het geluid van de riemen die rezen en daalden in het water, was het stil.
Kato strekte zijn armen en bracht de riem daarmee weer in het water. Het gezicht van Michelle, die tegenover hem zat, was het enige wat hij kon zien en na een tijdje merkte hij dat hij naar haar aan het staren was. Hij wist niet goed waarom en probeerde zich ergens anders op te concentreren, maar dat lukte niet echt.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Michelle voelde zich toch niet zo op haar plaats tussen alle halfwolven. Behalve Kato was er geen die ze goed kende en hoewel ze niet bang voor hen was, wist ze dat zij allemaal familie van elkaar waren. Zij had niemand meer. De plek waar ze naartoe was gevlucht en waar ze zich de afgelopen jaren een beetje was gaan thuisvoelen, was haar ook ontnomen, waardoor ze nu de zee overstak, op weg naar een eiland waar misschien wel niets meer van restte. Stilletjes zag ze hoe het eiland kleiner en kleiner werd, Toen het uit zicht verdween, begon ze een beetje in paniek te raken. Wat zou er gebeuren als het begon te stormen en ze overboord viel? Of als het ging regenen? Ze had natuurlijk wel een goed regenpak meegenomen dat haar tegen een normale regenbui zou moeten beschermen, maar ze liep wel veel risico op zee! Toch zag ze in dat ze weinig alternatieven had gehad. Zonder Kato zou ze het ook niet lang hebben volgehouden buiten de muren.

Every villain is a hero in his own mind.

Met een hol gevoel in zijn maag had Qako toegekeken hoe zijn familie van hem waren weggedreven. Intussen waren er al enkele dagen verstreken. De rust was ng niet teruggekeerd in het dorp, maar de wetenschap dat Kato en Michelle onderweg waren naar een betere plek, stemde hem zowel gerust als angstig. Er had hen in de tussentijd al van alles kunnen overkomen en dat zou hij nooit met zekerheid kunnen weten. Misschien meerden ze aan op het mooie Montserrat en kwamen er achter dat alles nog oké was. Qako wist dat hij het hen dan niet kwalijk kon nemen dat ze besloten om te blijven, maar het betekende wel dat hij hier vast zat, samen met Gyab, Cordelia en zijn neefje en nichtje.
Qako was veel bij hen, omdat Cordelia niet in haar eentje kon rondkomen. Bovendien moest er af en toe iemand op de kinderen passen en nu Javelin er niet meer was, had Limany ook meer vrijheid die ze wilde benutten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

De sfeer in het dorp werd er de dagen die volgden niet beter op. Athiabbe werd niet echt gemist in het café, want het was er allesbehalve druk. Afgelopen nacht had er wederom een moord plaatsgevonden, waarop de regels in het dorp waren nog meer waren aangescherpt: men moest nu eerst toestemming verkrijgen om zijn huis te verlaten. De avondklok gold bijna de hele dag. Het dorp voelde net een gevangenis en de dorpelingen werden steeds meer ontevreden. Steeds minder mensen geloofden dat Michelle en Kato niet achter de moorden zaten, terwijl de Raad volhield dat ze nog een handlanger hadden rondgelopen. Sommigen hadden lak aan de regels van de Raad en pakten hun boeltje om het dorp te verlaten. Enkelen enthousiastelingen riepen zelfs dat ze wel ergens anders een dorp zouden gaan stichten en anderen riepen dat de Raad beter compleet vernieuwd kon worden. Het was immers duidelijk dat het allemaal om een wraakactie ging.
Satyr wist niet zo goed wat hij met de situatie aanmoest. Hij voelde zich ongelukkig en het verlies van zijn vader drukte nog zwaar om hem. Hij wenste dat Athiabbe er nog was, maar ook zij had hem verlaten en hij had gevoel dat hij er helemaal alleen voor stond. Met een zucht stapelde hij de laatste afgewassen borden op. Hoe zou het met haar gaan? Zou hij haar nog eens teruzien?

Every villain is a hero in his own mind.

Hoewel er een verschrikkelijke sfeer in het dorp hing, voelde Emily zich beter dan ze zich in tijden had gevoeld. Ze was woest op de Raad, maar was tegelijk blij dat ze eindelijk weer iets anders voelde dan verdriet en de leegte die ze de laatste tijd constant had gevoeld.
Ze was naar het café gegaan om weer eens te werken. Het was lang geleden dat ze zin had gehad om te zingen, maar Meller paste op de kinderen, ze had net een kwartiertje gezwommen en ze voelde zich fris en gezond genoeg om weer eens het café in te gaan.
Na een paar nummers was dat enthousiasme weg geëbd: er waren zo weinig wezens dat ze het gevoel had dat ze voor zichzelf stond te zingen. Toen ze vroeg of ze pauze mocht, werd daar ook niet moeilijk over gedaan en niemand scheen het te merken dat het plotseling nog stiller was geworden.
In de keuken stond Satyr volledig in gedachten af te wassen. Emily twijfelde even, maar besefte toen dat ze in een zelfde soort schuitje zaten - ze waren beide een belangrijk persoon in hun leven kwijt en hadden er ineens veel meer verantwoordelijkheden bijgekregen dan ze konden dragen.
'Hé!' Ze groette hem zodat hij opkeek, voor ze haar hand even op zijn schouder legde en daarna de vaatdoek pakte om af te drogen. Het was niet haar taak, maar het zou hem weer tijd schelen en op die manier had ze even tijd om met hem te praten. 'Hoe gaat ie, Satyr?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Javelin had net een dutje gedaan op het dek en veranderde toen terug in een mens. Ze sloeg enkele doeken om haar lichaam en liep na een tijdje doelloos voor zich uit te staren naar de enige die op dat moment net als zij in gedachten verzonken leek te zijn. Michelle zat tegen de kajuit geleund, met flink wat dekens om haar heen, en keek naar haar handen. 'Hé!' Javelin was over het algemeen niet erg gericht op het maken van nieuwe contacten, maar ze wist als geen ander hoe Michelle zich voelde, als vreemde eend in de bijt. Javelin mocht dan wel net als de anderen een halfwolf zijn, maar toen zij naar Hawaï waren gereisd, voelde ze zich ook helemaal niet thuis. Door haar relatie met Qako was ze wel dichter bij de familie gekomen, maar nu hij er niet bij was voelde ze zich nog steeds niet één van hen; Michelle moest dat nog veel sterker hebben. 'Het is nog best fris, hè? Terwijl de zon toch volop schijnt.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Even wilde Satyr glimlachen en doen alsof alles oke was, maar hij wist dat niemand dat zou geloven. Daarom haalde hij zijn schouders op. 'Ik heb betere tijden gekend, maar het café houdt me in elk geval bezig.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Het zou fijn zijn als het wat drukker zou worden,' zei Emily. Ze hing de vaatdoek op haar schouder en begon het bestek in de laden te leggen. 'Maar tegenwoordig durft er niemand meer de straat op te gaan. En ze zijn niet eens bang voor de moordenaar; ze zijn bang voor de Raad...'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het is allemaal te gek voor woorden,' zuchtte Satyr. 'Ik durf te wedden dat mijn vader zich ontzettend voor hen zou schamen als hij wist hoe het er hier nu aan toe ging. Mijn buren zijn gisteren opgepakt omdat ze geen toestemming hadden gevraagd om naar hun zieke tante te gaan. Hoe moet dat nou? Straks zit iedereen in een cel. Daar is toch niemand mee geholpen?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ben er nog niet zeker van of het leven in een cel zoveel erger is dan het leven erbuiten,' zuchtte Emily. 'Als het zo doorgaat, is het hele dorp straks één grote cel.' Ze overwoog opnieuw of ze misschien gewoon in de zee moest gaan wonen. Ze hield niet van al die beperkingen, al die regels. Ze had die vrijheid nodig, evenals haar kinderen. Het zou ook fijn zijn om meer tijd in het water door te brengen, zonder daar toestemming voor te hoeven vragen. Ze wist alleen niet of ze Cordelia in haar huidige toestand zomaar achter kon laten. Haar zusje had hrt zwaar en Emily wilde haar niet in de steek laten. Ze wist alleen niet of dat haar prioriteit moest zijn, ot dat ze nu aan zichzelf zou moeten denken. Ze had zelf ook de nodige problemen die nog niet waren opgelost. Ze zou Cordelia mee kunnen vragen, maar wist eigenlijk wel dat Cordelia er nooit op in zou gaan. Ze was te veel bezig met Kato en de kans dat hij terug zou komen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Javelin haalde haar schouders op. 'Ik denk niet dat Hawaï voor mij als een thuis heeft gevoeld, maar ik geloof direct dat het er ooit beter was dan het nu is. Woonde jij er al lang?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Athiabbe staarde uit over zee. Het was niet haar taak om te roeien en ze benutte dat moment om haar spieren wat rust te geven. Intussen luisterde ze naar Michelle en Javelin. Het was de tweede keer dat ze deze reis met Javelin maakte, maar Athiabbe had haar daarna niet echt leren kennen. Ze was zo opgeslokt geweest door het nieuwe leven dat ze op Hawaï had moten leiden dat ze het meeste even helemaal vergeten was. Haar broers, Cordelia, haar neefje en nichtje. Wyatt...
Ze keek naar haar handen. Haar huid was dik en ruw geworden door het vele roeien. Hoeveel dagen waren ze eigenlijk al onderweg? Hadden ze voldoende wind gevangen en hoe lang zou het nog duren voor ze het eiland zouden bereiken? Kato kon enigszins kaartlezen, want ook dat had hij op het Instituut en in enkele boeken uit de stadsbibliotheek geleerd. Qako had hen een kaart geleend die daaruit afkomstig was en zodoende voeren ze al enkele dagen op de koers die Kato hen aangaf. Toch moesten ze er al bijna zijn. Er was al een flink deel van hun voedselvoorraad verbruikt en ook het water begon op te raken.
Voor zich zag Athiabbe de lucht langzaam betrekken. Aan de horizon verschenen enkele grijze wolken en die er enkele minuten geleden nog niet waren geweest. Ze hingen grimmig boven het wateroppervlak en leken steeds dichterbij te komen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr knikte een beetje afwezig. Hij wist dat het niet oké was zoals het nu ging, maar een alternatief wist hij ook niet.
'Er zou een goed onderzoeksteam moeten komen. Maar ja...'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja...' Javelin wist hoe Michelle zich had gevoeld. Op Montserrat had zij zich ook nooit op haar plek gevoeld, maar tot het einde was ze daar geaccepteerd en had ze haar leven daar opgebouwd. Ze had vrienden gehad - die haar hadden laten vallen toen ze tegen de dorpsraad in was gegaan - en ze ad haar oma, haar familie, gehad. En nu, op Hawaï, had ze Qako gehad, die nog het meeste in de buurt kwam van familie.
Ze wist niet zo goed hoe ze zou reageren als zou blijken dat Montserrat nog steeds in zijn oude staat verkeerde. Ze wilde het weten, maar was tegelijk ontzettend bang dat ze alles achter zich had gelaten voor niets. Ze wist dat ze nooit meer geaccepteerd zou worden door haar oude stam en zou ook niet willen blijven, maar teruggaan naar Hawaï om daar een verder leven op te bouwen, leek ook verkeerd... Uiteindelijk voelde ze zich nog altijd meer thuis tussen de halfwolven dan tussen al die andere wezens, zeker met de strenge maatregelen die er waren ingevoerd.
'Ik weet hoe dat voelt. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan de anderen,' vertrouwde ze Michelle toe. 'Op Hawaï, maar ook op Montserrat.'

[ bericht aangepast op 12 jan 2016 - 16:28 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain