[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Gelukkig,' zei ze opgelucht. 'Met de kinderen gaat het ook goed,' zei ze. 'Ik heb nog iets voor jullie meegebracht, als je het mee kunt nemen tenminste.' Ze had vlug een rugzakje ingepakt met spullen die misschien nog van enig nut konden zijn. 'Ik heb een schoon gewaad voor je meegebracht en voor Michelle een schone jurk van mij..' Ze vonden het vast niet prettig om al dagen in dezelfde kleding rond te lopen. Ze had geen sleutel van Michelles woning, dus haar eigen kleren had ze niet mee kunnen brengen. 'Twee tandenborstels en wat tandpasta en wat water.' Ze hing hem over Kato's rug en raakte even liefdevol zijn wang aan.
'Winnie heeft deze voor je getekend, even gauw,' zei ze zachtjes en ze drukte een opgevouwen papier in zijn hand. 'Als je aan de kinderen denkt kun je altijd even naar ze kijken. Wat is ze toch een tekentalent hè?' Glimlachte ze.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Dankbaar pakte Michelle het gewaad aan. De jurk die ze nu aanhad was gescheurd en vies en ze vond het lief dat Cordelia aan haar had gedacht.
'Dankjewel,' zei ze. 'Hopelijk is dit gedoe over als we weer terug zijn en worden we weer toegelaten .'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja, ik hoop het ook,' knikte Cordelia. 'En geen dank, het was wel het minste wat ik kon doen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato glimlachte met een weemoedig gevoel in zijn maag. Het voelde niet fijn om Cordelia hier zomaar achter te laten en al helemaal niet zonder zijn kinderen nog eens gezien te hebben. Hij wist wel dat het te riskant was om ze mee te nemen buiten de muur, maar hij miste hen meer dan hij konder woorden kon brengen. Zelfs tegenover Cordelia.
Hij trok haar weer in zijn armen en wachtte zwijgend op Athiabbe en Javelin.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Cordelia snoof zijn vertrouwde geur op en drukte haar gezicht tegen zijn gewaad.
'Je hoeft toch nog niet direct weg?' vroeg ze. 'Kunnen we nog heel even praten?' Hij knikte zwijgend en Cordelia vroeg zich af waar ze moest beginnen.
'Mijn ouders zijn terug,' begon ze. 'Ik weet niet goed wat ze willen, maar dat is mijn grootste zorg niet. Het gaat meer om wat Leona me straks kwam vertellen. Ze.. ze vertelde me dat Sean er is, buiten de muren. Hij wil me zien.' Ze beet op haar lip. 'Ik weet niet wat ik moet doen,' zei ze wanhopig.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato sperde zijn ogen open. En Qako had haar zo buiten de muren geleid!
'Je blijft binnen de muren,' zei hij dringend. 'Zodra ik weg ben, brengt Qako je veilig terug. Hij kan toch niet binnen komen.'
Het kon Kato maar weinig schelen wat Sean van haar moest. Cordelia had wel eens verteld over de mensen in de dierentuin en Kato wist dat ze had geleden onder hun zorgen. Het was Camuel geweest die haar had bevrijd... Hij had haar de vrijheid gegeven, maar uiteindelijk ook geprobeerd om haar en haar zus te bijten. Kato wilde niet dat ze weer in de handen van een of andere gek zou vallen en hij wist dat hij de man een been zou afbijten wanneer hij hem ooit onder ogen zou komen.
Hoe had hij dit eiland gevonden? Het zou niet mogelijk moeten zijn voor mensen om hier te komen. Waarom was hij nog niet gevangengenomen of gedood? Kato begreep niet dat Leona hem zomaar zijn gang had laten gaan. Zij zou toch ook wel weten dat mensen niet te vertrouwen waren? Zeker niet als bleek dat ze juist opzoek waren naar wezens zoals zij.
Hij streek door Cordelia's haren en hoopte dat Athiabbe een beetje opschoot, zodat Cordelia veilig terug kon keren. Dat zou echter ook betekenen dat hij eerder afscheid van haar zou moeten nemen, maar als dat betekende dat zijn vrouw en kinderen veilig waren, had hij dat er voor over.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Dat beloof ik,' zei Cordelia. 'Ik heb geen idee wat hij wil. Of het niet überhaupt een valstrik is of wat dan ook. Het nieuws dat hij hier is bracht me ineens allemaal nare herinneringen waar ik niet over na wil denken. Die zijn te pijnlijk.'
Kato zei niets naar hield haar wel ietsje steviger vast toen ze dat zei. Het voelde fijn. Veilig.
'Ik weet dat je het nooit leuk vindt als ik deze dingen tegen je zeg,' begon ze. 'Maar je kent me, dus ach.' Ze glimlachte flauwtjes. 'Beloof je me dat je voorzichtig zult zijn? Dat je goed op jezelf let? Ook op Athi en Michelle? ' Ze hield zijn handen vast. 'Ik wil je graag heel terug.' Haar mondhoeken krulden omhoog. 'Ik ga je missen lieve grote knuffelbeer, en ik hou van je.' Ze klampte zich ineens stevig aan hem vast en voelde er veel voor om hem hier vast te binden zodat hij niet weg kon. Ze keek in zijn bruine ogen en besefte dat het weken, zelfs maanden zou duren voor ze hem weer zou zien.
'Kom weer bij me terug. Bij ons.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Aaah. c;

Every villain is a hero in his own mind.

Satyr schrok op toen er iemand op de deur bonsde. Het was al laat en eigenlijk zou er niemand meer buiten moeten zijn, waardoor hij zowel angstig was als zich zorgen maakte. Was het de moordenaar? Of was er iemand in nood?
Hij liep naar de deur toe en vervloekte het feit dat er geen raampje in zat. Voorzichtig deed hij de deur op een kier.
'Ahti?' vroeg hij verontrust toen hij haar zag staan. 'Wat is er aan de hand?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ze haalde even diep adem en starde hem met grote ogen aan, omdat ze nauwelijks iets kon zien in het donker. Ze vervloekte haar wolvenogen, omdat ze Satyr graag recht in de ogen had willen kijken tijdens haar afscheid.
'Ik kom afscheid nemen,' zei ze zacht. Ze was bang dat iemand hen afluisterde en deed voorzichtig een pas dichter naar de deur en daarmee ook dichter naar Satyr. 'Mijn broer en ik gaan terug naar huis...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Wat?' vroeg hij ongelovig. 'Waar komt dat zo opeens vandaan? Ga je nu weg? Wie moet je diensten dan overnemen?'
Hij begreep er niets van. Had ze haar vertrek niet kunnen aankondigen? Hoe moest het café ooit draaiende blijven onder zijn hulp?
Er waren nog veel meer redenen waarom hij niet wilde dat ze vertrok, al was hij niet in staat om ze te benoemen. Hij wist alleen dat er een hevig verdriet aan hem knaagde.

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe wenste dat ze zou kunnen huilen en hoewel er een brok in haar keel zat, waren er geen tranen.
'Het idee speelde al langer door Kato's hoofd en ik heb gezegd dat ik mee wilde als hij zou vertrekkens dat is nu...'
Het deed haar pijn dat hij zich meer om het café bekommerde dan om haar en ze begon zich af te vragen waarom ze eigenlijk naar hem toe was gegaan.
'Het spijt me... Limany kan voor me invallen als je hulp nodig hebt. Dat wil ze vast wel...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr zuchtte diep. Hij vond het helemaal niets dat ze wegging. 'Die moet ik helemaal inwerken,' mopperde hij. 'Ik heb het al druk zat.'
Hij rechtte zijn schouders en wist dat het niet helemaal eerlijk was dat hij zo reageerde, maar hij had hier gewoon niet op gerekend.
'Kom je wel terug?'

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe deed nog een stap naar hem toe en pakte zijn hand. Ze wilde dat hij het begreep, dat hij het erg zou vinden dat ze weg was. Niet vanwege het café, maar...
'Ik weet het niet. Het hangt er vanaf of mijn familie nog leeft.' Ze keek hem niet in de ogen en wenste dat hij haar zou omhelzen. 'Het komt wel goed...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Satyr wist niet wat hij moest zeggen. Hij trok zijn hand terug en kon wel in huilen uitbarsten. Hij was behoorlijk aan haar gehecht geraakt en ze was er voor hem geweest toen er niemand anders was. 'Oké...' zei hij, niet wetend wat hij verder nog kon zeggen. 'Nou... het beste dan maar.'

Every villain is a hero in his own mind.