[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kato lag met zijn kop op zijn voorpoten te luisteren naar de omgeving. Ze hadden een klein vuur ontstoken vlak bij de ingang van de grot waar ze zich deze nacht zouden schuilhouden. Het was een oersaaie dag geweest en Kato wist niet hoeveel hij er hiervan aan zou kunnen. Hij zat niet zozeer te wachten op gevaar of avontuur, maar ze waren zo afgesloten van wat er zich in het dorp afspeelde, dat de spanning hem nog wel eens teveel zou kunnen worden. Hij kon enkel hopen dat zijn broers gauw weer terug zouden komen met nieuws over het dorp.
Hij wist alleen helemaal niet of hij daar nog wel naar terug wilde keren. Hij had er niets en hij kon niets voor Cordelia doen. Misschien was het maar beter als ze weg zouden gaan. Of hij in ieder geval. Buiten de muren was toch niets te doen en hij vermoedde dat Venomis zijn aanwezigheid binnenkort ook wel zat zou zijn. Dan zouden hij en Michelle op haar menu belanden, wat hij niet echt een prettig vooruitzicht vond.
Hij kwam overeind en veranderde weer in een man, zodat hij met Michelle kon praten. Hij besloot maar met de deur in huis te vallen.
‘Waarom gaan we hier niet gewoon weg?’ vroeg hij. Hij had niet echt geluisterd naar het gesprek tussen haar en Fynx en het kon hem ook niet echt wat schelen. Het klonk niet erg interessant. ‘We kunnen hier toch niets doen.’ Bovendien brandde het verlangen om er achter te komen of zijn thuisland nog bestond nog steeds in zijn binnenste. Als dat zo was, kon hij Cordelia en de kinderen ophalen en terugkeren naar huis. Als ze hem nog wilden zien tenminste.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Michelle keek hem verbaasd aan. 'Weggaan? Maar waar naartoe?'
Als Kato besloot te vertrekken dan zou ze met hem meegaan, al was het alleen maar omdat ze hier absoluut niet in haar eentje wilde achterblijven.
Bovendien wist Michelle dat ze de stad voorlopig toch niet in mochten gaan en het voelde nu alsof ze gewoon aan het wachten waren totdat iets hen zou verslinden.

[ bericht aangepast op 4 mei 2015 - 13:24 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Venomis en Rodey liepen naar het gat dat ze altijd gebruikten om uit de stad te ontsnappen, maar deze keer bleek het te zijn gedicht.
'Wat is dit nou weer,' bromde ze geïrriteerd.

Every villain is a hero in his own mind.

'Het is niet te hopen,' zei Cordelia. Deze nonsens moest voorbij zijn.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Blijkbaar doen ze hun werk beter dan we hoopten,' mompelde Rodey die Zipp aan zijn staart trok toen hij probeerde om over de muur te klimmen. 'Dat gaat niet lukken.'
Hij speurde met zijn ogen de muur af, maar zag nergens een opening. Toch wist hij dat er ergens nog een moest zijn, want ook de zeemeerminnen konden het dorp verlaten om te zwemmen.
'Kom.'
Hij trok zowel Venomis als Zipp met zich mee in de hoop de andere opening te vinden. Misschien dat die open mocht blijven of nog niet ontdekt was.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik loop al een tijdje met het idee om terug te keren naar mijn thuisland,' antwoordde Kato. 'Misschien is er een vulkaanuitbarsting geweest, maar misschien ook niet.' Hij wilde gewoon weten wat er van zijn familie terechtgekomen was. Zouden ze er nog zijn?

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Dat is makkelijker gezegd dan gedaan,' zuchtte Satyr. 'Misschien moeten we een staking organiseren.'

Every villain is a hero in his own mind.

Kato zuchtte. Was dat handig? Hij kon niet van zijn kinderen verlangen dat ze een gevaarlijke en misschien wel zinloze tocht zouden ondernemen en van Cordelia evenmin, maar hij wist dat zij hem overal zou volgen waar hij maar ging.
Hij wist echter niet of ze hier wel veilig zouden zijn. Misschien wel, als ze zich zou weten te beheersen en Kato zou niets voor haar kunnen doen als hij hier buiten de muren moest blijven.
'Misschien is daar wel niets. Dat kan ik mijn kleintjes niet aan doen,' gaf hij toe. Het voelde laf om ze in de steek te laten, dat wist hij wel, maar aan de andere kant moest hij er achter zien te komen of er ergens anders een plek voor hen was om op te groeien. Een betere plek. 'Denk je dat ze hier veilig zouden zijn? Voor een tijdje?' Het feit dat hij die vraag stelde, zei eigenlijk al genoeg, maar hij wilde gewoon een geruststellend antwoord horen. Ergens, diep van binnen, had hij zin keuze namelijk al gemaakt.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Wyatt dacht dat zijn dag niet meer stuk kon toen hij verlost was van de mitella's. Zijn linker arm was nog gespalkt en de rechter zat ook nog in het verband, maar hij kn zich weer als een vrij man bewegen. Voor zo ver dat ging nu de stadspoorten dicht waren en er een avondklok was ingesteld. Toch voelde hij zich merkwaardig op zijn gemak en hij besloot om het café te mijden, hoewel hij snakte naar een biertje of iets anders kouds te drinken. Athiabbe werkte daar immer en hij had geen zin om haar te zien. Ze was nooit langsgekomen toen hij in het ziekenhuis lag, wat hij aan de ene kant wel begreep, want ze was boos geweest toen ze zijn armen brak. Aan de andere kant was het helemaal niets voor haar om niets van zich te laten horen. Wyatt kende haar beter dan hij wist en stiekem had hij verwacht - zelfs een beetje gehoopt - dat ze zou komen.
Het was beter zo.
Hij liep de tuinen in die ooit van Minkabh waren en waar Emily en Baiel waren getrouwd. Emily en Baiel.. Wyatt had geen idee hoe het met zijn vriendin ging. Ze stond er nu alleen voor, zonder Baiel en Wyatt baalde dat hij zo weinig voor haar had gedaan en had kunnen doen.
Niet veel later stond hij voor de deur van haar hotelkamer, waarvoor hij toch door het café had gemoeten. Hij had Athiabbe gezien en ze hadden elkaar even in de ogen gekeken. Zij had zijn armen gezien en hij had pijn en verdriet in haar ogen ontwaard. Hij ademde even diep door zijn neus en negeerde het gevoel van spijt dat dat in hem opriep en was naar boven gelopen.
'Em!' zei hij en hij klopte op het hout van de deurpost. 'Ik ben het!'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik denk het wel,' zei Michelle eerlijk. 'De Raad heeft het welzijn van kinderen altijd erg belangrijk gevonden en ik geloof niet dat dat veranderd is.'
Al wist ze niet zo goed wat ze met een klein wolfje zouden doen. Als het geen anderen aanviel, zou het misschien geen gevaar lopen, maar dat kon Michelle niet zeggen. Toch was het op het water ook niet ongevaarlijk. Zeker niet met haar erbij.

Every villain is a hero in his own mind.

Kato knikte. Dankbaar.
Hij bedacht dat het beter was om inderdaad eerst zelf te gaan kijken. Misschien werd hij wel meteen van het eiland afgejaagd. Of erger.
'Misschien moeten we het maar doen dan,' opperde hij aarzelend. Het vervallen hotelletje zou hen mogelijk kunnen helpen met het vinden van een boot. Er moesten meer reizigers zijn die hier kwamen en misschien was een van de boten die ze zelf hadden gebruikt om hier te komen nog in tact.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ja, daar heb ik ook al over nagedacht,' zei Cordelia peinzend. 'Alleen ben ik bang wat daar de gevolgen weer van zullen zijn. Straks zetten ze de stakers nog in de gevangenis, of wat dan ook. Dat kan ik mijn kleintjes niet aandoen, en als Kato daar achter zou komen zou hij het me nooit vergeven,' mompelde ze. Het had haar al heel veel moeite gekost zijn vertrouwen terug te winnen na Liae's geboorte. Naast Kato's welzijn waren de kinderen nu haar prioriteit en het was haar taak om ze te beschermen.
'Ik kan het me niet veroorloven om nu zulke grote risico's te nemen, al zou ik dat nog zo graag willen.' Ze zuchtte diep en staarde naar de grond.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 17:43 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Michelle realiseerde zich plotseling dat er niet eens iemand was van wie ze afscheid hoefde te nemen. Ze woonde hier al een aantal jaren, maar ze had met niemand echt nauw contact onderhouden. Ze schaamde zich ervoor en tegelijkertijd verwonderde ze zich erover hoe makkelijk ze Kato had toegelaten in haar leven.
'Wil je nog een boodschap voor Cordelia achterlaten?'

Every villain is a hero in his own mind.

Kato knikte.
'Ik geloof dat onder andere mijn schoonzus erg graag mee wil,' gaf hij toe. 'Dus ik wil haar ook graag op de hoogte brengen.'
Hij zou op Qako wachten die het nieuws kon overbrengen aan de rest van zijn familie en dan zou hij wel zien wat er zou gebeuren. Hij en Javelin hadden destijds aangegeven graag mee te willen. Hij wist alleen niet of Javelin al voldoende hersteld was om te kunnen reizen, maar dat zou hij wel van Qako horen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nee.. het is een lastig dilemma. Het enige dat we kunnen doen is hopen dat het allemaal gauw voorbij is.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?