[MSV] Het Instituut voor Bijzondere gevallen * 16 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Goed dan,' zei Cordelia langzaam. Ze streek met haar hand langs Liae's hoofdje en maakte een zacht sussend geluidje toen ze dreigde te gaan huilen. 'Vertel maar.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Richard Field leunde achterover in zijn bureaustoel en vouwde zijn handen in elkaar. Zijn haren begonnen grijs te worden en zijn donkergroene ogen keken een van zijn medewerkers serieus aan.
‘Ik zal je eerlijk bekennen dat ik niet blij ben dat je vertrekt, voor hoelang dat ook mag zijn. Aan de andere kant kan ik het wel begrijpen.’
‘Dank u.’
‘Is het echt nodig? Ik bedoel – zul je er wijzer van worden?’
Hij knikte. ‘Ja. Het is heel belangrijk voor me. Ik heb haar jarenlang verzorgd, en ik moet haar zien. Nu ik weet waar ze zich mogelijk kan bevinden moet ik het zeker weten.’
Richard glimlachte kortstondig. ‘Als jij denkt dat dat de beste keuze is, zal ik je daar volledig in steunen. Neem zolang de tijd als je nodig hebt. Onze deur zal hier altijd voor je open blijven staan.’
Sean keek zijn baas dankbaar aan. Hij had het enorm getroffen met zijn huidige werkgever. Hij had hem veel verteld, en gelukkig steunde Richard hem daarin. Het was een beste man.
Fields kwam overeind uit zijn bureaustoel. ‘Op dit moment kan ik niet meer voor je doen dan je hand te schudden en je veel succes te wensen in je zoektocht.’
Sean grijnsde en schudde Richards hand. ‘Dank u.’
‘Wanneer vertrek je?’
‘Nu. Mijn spullen zitten in de jeep. Alles is ingepakt.’
‘Je laat er werkelijk geen gras over groeien he?’ lachte Fields. ‘Ga dan maar gauw jongen. Ik zal de dieren gedag voor je zeggen. Weet wel dat North Carolina Zoo niet meer hetzelfde zal zijn zonder jou.’
‘Ik kom wel weer terug, dat beloof ik.’
‘Dat weet ik toch, ga nu maar! Je tijd is kostbaar!’ Fields gaf Sean een klap op de schouder. Sean grijnsde weer en knikte opgetogen. Hij verliet zijn geliefde dierentuin en startte zijn jeep. Algauw reed hij met volle vaart over de snelweg, op weg naar het vliegveld. Zijn hart bonsde voortdurend als een bezetene tegen zijn borstkas. Het ging eindelijk gebeuren. Na al die jaren had hij haar misschien gevonden. Acht lange jaren. Hoe zou ze eruit zien? Zou ze nog steeds net zo mooi en onschuldig zijn als toen ze vijftien was? Zou ze het geluk gevonden hebben, zou ze vrienden hebben gemaakt? Al die vragen spookten continu door zijn hoofd en met een gelukkig gevoel stemde hij zichzelf gerust dat hij haar dat hopelijk spoedig zelf zou kunnen vragen.

---

Sean klikte zijn veiligheidsriem vast en schoof het kleine schermpje omhoog, zodat hij naar buiten kon kijken. Hij lette niet op de mensen die hun plekje zochten in het toestel, maar liet zijn gedachten afdwalen. Hij dacht terug aan zijn lange zoektocht. Het eerste jaar in Amerika had hij alles willen vergeten. Hij had Haxby uit zijn geheugen willen verbannen, maar gaandeweg was hij erachter gekomen dat dat niet kon. Het was een onderdeel van zijn leven, net zoals dat een onderdeel van Cordelia’s leven was. Sean had nooit begrepen hoe ze had weten te ontsnappen, of beter wie haar had laten ontsnappen. Zelf had ze dat namelijk niet gekund. Het maakte voor nu ook niet uit, hij wilde het haar allemaal vragen. De gedachte bij het horen van haar stem bezorgde hem kippenvel op zijn armen en hij leunde met zijn hoofd tegen de wand van het toestel. Het was zeker niet makkelijk geweest om haar te vinden, en zelfs nu wist hij niet eens zeker of hij het wel bij het rechte eind had. Hij was eerst in zijn eentje op onderzoek uit gegaan, maar hij had er noch de connecties noch de middelen voor gehad. Toen Richard Fields, zijn werkgever, hem confronteerde dat iets of iemand zijn werk belemmerde, speelde hij open kaart. Hij vertelde zijn baas het hele verhaal en vertrouwde hem alles toe. Gelukkig bleek Fields een betrouwbaar iemand. Fields beloofde Sean te helpen met zijn zoektocht. Ze hadden urenlang in zijn kantoor doorgebracht, mogelijke opties met elkaar doorgenomen. Seans kreeg het welkomstwoord van de piloot en de veiligheidsfilmpjes al niet eens meer mee, want hij sukkelde langzaam in slaap. Pas uren later werd hij wakker door plotselinge turbulentie en hij schoof het schermpje weer een klein stukje omhoog.
‘Goedemiddag, dames en heren. U voelde net enige turbulentie, we verwachten dat dit over enkele minuten voorbij zal zijn. Over een kwartier zetten we de landing in, en naderen we het eiland Hawaï. Als u over enkele minuten uit het raam kijkt zult u het eiland in de verte misschien al zien.’ De piloot maakte zijn praatje af en Sean tuurde aandachtig naar buiten. Zijn zoektocht zou nu pas echt beginnen.

[ bericht aangepast op 22 feb 2015 - 19:22 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Haliae vertelde precies wat haar was overkomen. Dat ze sinds haar dood nooit rust had gehad, dat ze al jaren ronddoolde en uiteindelijk Cordelia weer gevonden had. Dat ze dacht dat Cordelia de enige was die haar kon zien, maar uiteindelijk bleek Erich haar te kunnen horen. Ze vertelde dat hij haar geholpen had en haar had verteld over de alien. Ze had zijn lichaam overgenomen, vertelde ze, en nu 'leefde' ze weer. 'Ik begrijp hoe vreemd dit in je oren moet klinken,' zuchtte Haliae. 'En ik begrijp het volledig als je me niet gelooft. Maar ik heb je vreselijk gemist en ik wil heel graag dat je me wel gelooft.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia wist niet of ze zich dit allemaal verbeeldde of dat het werkelijkheid was. Die klap tegen de badrand was misschien toch harder geweest dan ze dacht.
'Ik moet nadenken,' mompelde ze. 'Misschien is het beter als je gaat.' Het klonk zo onwerkelijk, alsof het te mooi leek om waar te zijn. 'Het spijt me, maar ik wil graag even alleen zijn.' Ze sloeg haar ogen neer en keek haar niet aan.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Haliae zei niets meer en draaide zich om. Het was logisch, maar toch een teleurstelling. Ze had zoveel geduld gehad en nu ze eindelijk weer een lichaam had, was haar geduld vrijwel op. Ze stak enkel nog haar hand naar Cordelia op en besloot toen naar de zee te gaan, om te ontdekken of haar nieuwe lichaam ook onder water kon ademen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia legde Liae in haar wiegje en streek met haar vinger langs haar witte vacht. Ze was weer in een wolfje veranderd en krulde zich op als een kat. Cordelia legde een dekentje over haar heen en draaide toen de deur op slot. Het begon buiten al te schemeren en de lucht had een haast vreemde, donker paarsige kleur. Wat was er toch allemaal gebeurd.. Wanneer was hun leven zo gecompliceerd geworden? Waarom waren er altijd zorgen? Mensen die verdacht werden van moord, iemand die opstond uit de dood. Was het nog niet allemaal genoeg? Cordelia liet zich een beetje verslagen op de bank zakken en wenste dat Kato er was, zodat hij haar stevig vast kon houden. Het leek alsof hij al heel lang weg was, en ze miste hem. Hij zou haar nooit geloven als ze hem hierover zou vertellen. Hij geloofde niet in een leven na de dood. Deed zij dat wel? Ze had er nooit zo over nagedacht. Ze had heel lang gerouwd om Haliae's dood, en uiteindelijk had ze het een plekje weten te geven. Dit zette alles ineens op zijn kop. Zulke dingen bestonden toch niet? Niemand zou haar geloven als ze het vertelde. Ze liep naar het raam toe en sloeg haar armen beschermend om zichzelf heen. Uiteindelijk zou alles wel weer goed komen. Toch?

[ bericht aangepast op 15 maart 2015 - 14:55 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Cordelia deed die nacht geen oog dicht en toen ze de volgende morgen uit het raam keek was de lucht dan ook donker en somber. Net zoals zij dat was. Ze schoof de gordijnen nog wat meer open en haalde de kinderen uit bed. Ze had afgesproken met Emily en Winnie langs de markt te gaan om samen hun boodschappen te doen. Nykin zou ook even met Maerle kunnen spelen, want zo vaak zagen ze elkaar niet de laatste tijd. Het was wel prettig om even met Emily en Winnie te kunnen praten, maar Cordelia zei niets over haar ontmoeting met Haliae gisteravond.
'Je ziet een beetje bleekjes,' merkte Winnie op. 'Voel je je wel goed?'
Cordelia knikte. 'Ja hoor, het gaat prima.' Ze hield niet zo van liegen en vroeg of laat zouden die twee het toch wel uit haar los weten te trekken. Alleen was nu nog niet het moment. Ze moest eerst nog zelf van het nieuws bekomen.
'Zullen we even een kopje thee doen in het café? Ik denk dat Maerle en Nykin een glas limonade wel lekker zullen vinden,' stelde Emily voor.
'Prima idee,' knikte Winnie.
Cordelia stemde ook toe, maar bedacht zich toen plotseling iets. 'Gaan jullie maar vast,' zei ze. 'Ik moet nog even ergens heen. Zou jij Nykin en Liae vast mee willen nemen?' vroeg ze aan Winnie. Die knikte een beetje verbaasd en wisselde een blik met Emily. 'Ik ben zo terug,' beloofde ze. Ze wachtte niet op antwoord en verliet de markt. Het was rustig in het dorp, en de vrolijke stemming die normaal heerste leek verdwenen. Cordelia stapte het Raadsgebouw in en drukte op het belletje. Een man met twee grote klauwen als handen stond aan de balie en Cordelia schraapte haar keel.
'Goedemorgen.'
'Wat kan ik voor u doen?' Zijn ogen bestudeerden Cordelia schaamteloos.
'Ik wil weten hoe het ervoor staat met het onderzoek,' viel Cordelia gelijk met de deur in huis.
'Het onderzoek?' herhaalde hij. 'Over welk onderzoek hebt u het mevrouw? Met wie heb ik het genoegen?' Hij glimlachte een beetje schamper en Cordelia balde haar vuisten, wat hij niet kon zien door de hoogte van de balie.
'Cordelia Duskfury,' antwoordde ze. 'En u weet donders goed over welk onderzoek ik het heb.'
'Ik kan u geen informatie verschaffen over het onderzoek.'
'O, dus u weet wel waar ik het over heb?' Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Houd u dan niet van den domme. Is er al een DNA onderzoek gedaan?'
'Ik kan u geen informatie verschaffen over het onderzoek,' herhaalde hij.
Cordelia lachte vreugdeloos. 'Nee dus. En dat zal er ook wel niet komen, neem ik aan? Als dat al was gedaan, zouden jullie namelijk al geweten hebben dat mijn man die moord niet heeft gepleegd, en Michelle L'Oreall ook niet. Hun DNA zit namelijk niet op dat lichaam, of wat er ook van over is.' Haar stem werd lager en dreigender.
'Ik wil u vragen te vertrekken mevrouw, anders ben ik genoodzaakt u zelf naar buiten te begeleiden.'
'Wie zegt dat u zelf die moord niet heeft gepleegd?' vroeg Cordelia plotseling, die zich niet zomaar weg liet sturen. Ze knikte naar de klauwen van de man. 'Met die klauwen kunt u heel goed iemand verscheuren.' Haar ogen keken de man kil aan.
De man leek even met zijn mond vol tanden te staan en knipperde met zijn ogen. 'Pardon?' fluisterde hij.
'U hoort me heel goed,' zei Cordelia kalm.
De man bracht zijn hand naar zijn riem en Cordelia zag dat hij handboeien tevoorschijn haalde. 'Wat wilt u doen? Mij ook oppakken?' Ze leunde over de balie heen en greep de kraag van de man vast. Ze kookte van woede en moest zich beheersen. Buiten naderden al donkere onweerswolken.
'Zorg ervoor dat er een DNA onderzoek wordt gedaan. De dader loopt hier nog vrij rond, en gelet op de doelwitten zal het vast niet lang duren voor er een volgend raadslid aan de beurt is.'
'Is dat een dreigement?' siste hij.
'Alleen maar een waarschuwing,' antwoordde Cordelia. Haar blauwe ogen boorden zich in de zijne. 'Het is heel gemakkelijk om het onderzoek als afgedaan te beschouwen, maar weet dat jullie niet veilig zijn. Mijn man en onze vriendin zijn onschuldig. Dus voel je maar niet veilig hier. U hoort immers ook bij het Raadsgebouw, toch? Wie zegt dat ze het niet op alle medewerkers voorzien hebben?'
Ze liet zijn kraag los en keek de man vol walging aan. 'Prettige dag nog.'

[ bericht aangepast op 15 maart 2015 - 15:21 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Cordelia maakt zich wel verdacht zo.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Dat DNA en alles lijkt me vrij... onwaarschijnlijk dat ze dat weet of dat ze dat soort dingen in het dorp kunnen onderzoeken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hoezo zou ze dat niet kunnen weten?

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Hoe moet ze nu weten wat DNA is? Het is maar net of ze dat op school hebben geleerd of net en in het dorp kunnen ze die test toch allemaal niet doen. Daar heb je veel te ingewikkelde apparatuur voor nodig.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kan ze makkelijk op school hebben geleerd.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Maar het is dom om te eisen en ook dat ze daar zo op in gaan, want dat hebben ze niet. Maar okee.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ik heb veel moeite gedaan voor dat stuk dus ik ga het niet aanpassen. In plaats van er kritiek op te leveren zou je ook een stukje kunnen schrijven met iemand
Ik was allang blij dat ik eindelijk weer eens een lang stukje had..

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Helaas ben ik mentaal niet in staat om dat zomar te doen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes