Narcissa Black || Slytherin || Can't stop thinking of Lucius' lips
Ik verveelde mij, oh hoe ik mij verveelde aan de tafel van Slytherin. Misschien lag het gewoon aan mijn gezelschap, twee van de drie vriendinnen waarmee ik zat hadden nog last van de hoeveelheden alcohol die ze gisteren genuttigd hadden en de derde kon maar niet ophouden over haar bezorgdheid om Bree. Ik had haar al een aantal keren gezegd dat het mij helemaal niks kon schelen wie het haar had aangedaan -ik "vergat" er even bij te melden dat het deels het werk van mij was- en haar al verscheidene zure blikken toegeworpen, maar ze scheen dit niet te kunnen koppelen aan het feit dat ik het onderwerp misschien wat achterhaald vond. Bree was zo slim geweest te zeggen tegen de professors die langs waren geweest dat het allemaal haar eigen stomme schuld was en ze verder geen idee had wat er gebeurd was -het kon natuurlijk ook zo zijn dat dat echt waar was, gezien ook zij teveel gedronken had- en dus had ik niks te vrezen. Dat gold ook voor mijn partner in crime, Lucius Malfoy, waar we expres niet al te dichtbij waren gaan zitten. Althans, dat waren mijn intenties geweest. De drie meiden hadden mij simpelweg als makke lammetjes gevolgd.
Omdat ik niks beters te doen had, konden mijn ogen het niet helpen vanuit mijn ooghoeken Malfoy gaande te slaan. Veel verder was ik nog niet gekomen met het terughalen van mijn geheugen. Iets dat mij frustreerde. Ik was sowieso de gehele dag kwaad op mijzelf geweest dat ik niks meer wist van wat er gebeurd was. Gelukkig had ik hem verder nog niet onder ogen hoeven komen, waardoor ik mijn beschamende gedachten nog voor mij had kunnen houden zonder problemen. Bree was immers het onderwerp van de dag en niet het feit dat niemand precies wist waar ik de rest van de nacht was geweest. Dit bood mij de mogelijkheid om tijdens de meest saaie lessen in mijn gedachten de scenario's van wat er gebeurd kon zijn uiteen te zetten en te bedenken wat ik nou precies het ergste zou vinden, maar daar was ik nog niet helemaal over uit. Ook had ik geen idee wat ik nou van de blonde jongeman moest vinden of kon ik nu ook maar inschatten waar hij aan dacht. Onopvallend liet ik mijn blik over zijn gelaat gaan, aanschouwde hoe hij at, hoe zijn lippen het eten raakten. Snel keek ik weg. De hele dag al kon ik niks anders dan mij afvragen of we gezoend hadden, of zijn lippen de mijne zouden hebben geraakt en eigenlijk vervloekte ik mijzelf al om die gedachte alleen. Ik vond hem altijd al wel interessant, maar ik was toch zeker niet verliefd op hem? Waarom hield ik mij dan zo bezig met iets onbenulligs als zijn lippen, terwijl er misschien wel veel dommere dingen waren gebeurd, gezegd en gedaan!
Plots kwam er iemand op de lege plek naast mij zitten en sloeg zijn gespierde donkere arm om mij heen. Ik keek naar rechts en constateerde dat het Jackson was. Oh ja, die had ik natuurlijk flink laten zitten gisteravond. Dat was toch wat, had ik hem de hele avond hoop gegeven, was ik er vandoor gegaan met Malfoy. Arme jongen -not. Hij leek echter nog steeds in de waan dat ik ook maar een zier om hem gaf, hem leuk vond of zo.
'Narcissa, popje. Waar was je nou gisteren?' vroeg hij en keek even naar het eten op de tafel om de meest ordinaire met zijn vrije hand op te scheppen. Ik trok mijn neus op, waardoor mijn blik mogelijk nog zuurder stond. 'Ik hoorde van mensen dat je mij voor een zekere Malfoy had gedumpt. Ik wist natuurlijk dat je slechts zijn eer wilde redden, lief narcisje dat je bent, maar ik vroeg mij toch wel af waar je gebleven was. Mijn bed was akelig leeg vannacht.' Ik trok mijn wenkbrauwen op en wrong mij met zeer veel moeite onder zijn arm vandaan.
'Ik dacht dat je wel begrepen had dat ik niet van plan was om het bed met je te delen, gisteren niet en vandaag ook niet. Bij Merlijn, nooit zou ik mij inlaten met iemand die opschept door het over vreemdsoortige dreuzelactiviteiten te hebben,' zei ik hem met walging in mijn stem. De nonchalante uitdrukking die hij op zijn gezicht had gehad verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een paar kwaadaardig schitterende kijkers. Niet onder de indruk sloeg ik mijn armen nog over elkaar, maar verwachtte dan ook niet dat hij mijn vlecht vast zou grijpen en mij er hard aan naar beneden te trekken. Geschrokken en even helemaal mijn reputatie vergetend piepte ik en deed een wanhopige poging om mijn stok te vinden.
'Ik houd er niet zo van als het toch blijkt dat mijn meisje van mij gestolen wordt.' Ik maakte een protesterend geluidje, maar hield abrupt mijn mond, toen hij zijn stok tegen mijn keel zette en mij meer pijn deed door harder te trekken aan mijn haren. 'Maar ja, jij bent natuurlijk niet de schuldige.' Eindelijk liet hij mij los en wist ik mijn stok te vinden. Echter was hij al opgestaan en beende langs de tafel richting Malfoy. Het duurde een aantal tellen voor ik opstond en achter hem aan liep.
'Nou, het was wel mijn beslissing dat ik niet van jouw ben, ik ben van niemand,' riep ik hem toe, maar hij had zijn doel gevonden en het bleek hem niet meer uit te maken wat ik deed of zei.
(Pampampaaaaam. De drama meter stijgt.)
Happy Birthday my Potter!
