Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Not going out with James
Hij had het cakeje nog weten te vangen en gaf hem ook gewoon weer terug. Blijkbaar deed het hem dus vrij weinig dat ik hem met voedsel bekogelde. Wat een vreemde gozer was het soms toch ook. Ik vroeg mij stiekem af hoeveel ik bij hem zou kunnen maken, voordat hij boos op mij zou worden. Waarschijnlijk als ik Remus, Black of Pettigrew iets echt vervelends flikte zou hij wel boos worden, maar ik was hem niet. Ik zou dat nooit doen, ook al was het maar om hem uit te dagen. Ik negeerde de glimlach en de knipoog dus ook maar gewoon. Hij vond zichzelf vast heel wat nu ik niet meteen tegen hem begon te schreeuwen. Hoewel, vanochtend schreeuwde ik toch ook niet tegen hem? Ik schreeuwde sowieso niet altijd tegen hem volgens mij, ik zei wel standaard altijd nee, maar dat was logisch wat ik wilde niet met hem uit. Ondertussen was ik de hoofdpijn echt zat aan het worden, maar het leek erop dat Potter er toch een middeltje tegen wist.
'Volgens mij niet echt zoiets.. Al gaf mijn moeder mij vroeger wel eens een paar druppels Wiggenweld drank tegen de hoofdpijn. Dat kan je proberen?' Het kwam er allemaal redelijk nadenkend uit, waardoor ik slechts kon fronsen. Vooral omdat ik geen idee had wat Wiggenweld drank. Ik had in mijn jaren op Hogwarts heel veel geleerd, maar dit soort huis, tuin en keuken praat was toch niet echt iets wat je hier leerde. Eigenlijk zouden ze naast dreuzelkunde ook tovenaarskunde moeten geven voor dreuzeltelgen zoals ik. Hoewel, dat zou misschien alleen maar meer gezeik van Slytherin opleveren. Ik keek geduldig toe, terwijl Potter opzoek ging naar de Wiggenweld drank, of zoiets... Het zag er eigenlijk best grappig uit, want hij had het cakeje in zijn tanden vast en zocht op de ouderwetse dreuzelmanier. Pas toen dat echt niet bleek te werken, besloot hij zijn stok te pakken.
'Ik heb nog maar een klein beetje, maar je mag het wel hebben. Ik steel wel van Sirius of zo of neem het de volgende keer weer van thuis mee,' zei hij en ik was toch even verbaasd over zijn vrijgevigheid. Ik schoof iets opzij, zodat hij naast mij kon gaan zitten en pakte dankbaar het flesje aan. 'Ik hoop dat het helpt.' Ik beantwoordde zijn glimlach en bekeek nieuwsgierig het flesje. Wiggenweld drank, juist.
'Dankjewel. En je mag anders als je nodig hebt best mijn Huffelpuf, oftewel paracetamol, lenen.' Ik reikte vanaf het bed naar mijn tas waar nog een beker inzat in verband met dat Black mogelijk meerdere drankjes nodig kon hebben en ik geen bevuilde beker voor een tweede drankje had willen gebruiken. Echter was die nu dus nog gewoon schoon. Ik hield het fles je nog even voor mijn ogen voor ik het goedje in de beker deed en het opdronk. Het was haast magisch hoe het haast meteen de pijn verlichtte en ik mij eigenlijk gelijk een stuk beter voelde. Ik ging wat rechter en actiever zitten en legde de lege beker terug in mijn tas. 'Wauw, en even houd ik weer van magie zoals vroeger,' zei ik vrolijk. 'Serieus, veel beter dan paracetamol.'
'Maar weetje,' begon Potter over een ander onderwerp, waarbij ik argwanend naar de jongen naast mij keek. 'Als je nooit met me uitgaat, weet je ook niet hoe dat zou zijn en blijft die vraag voor eeuwig in je hoofd rondspoken.' Ja hoor, hij ging alweer verder op het uitgaan onderwerp. Ik zuchtte en duwde hem zachtjes, zodat hij niet meteen van het bed af zou vallen, maar hij hopelijk wel de voorzichtige grijns van zijn smoel zou halen. Echter liet ik niet bij een duw. Oh nee, nu kon hij het krijgen ook.
'Hmmm, hoe zou dat zijn. Eens even kijken. Dat zou betekenen dat ik met alleen jou zou zijn opgescheept en aangezien je niet meer kan praten over waarom ik met je uit moet gaan, moet ik waarschijnlijk een uur lang -als ik dat al uit zou houden- aanhoren hoe perfect en geweldig jij wel niet bent, want ja, waar zou jij anders over praten? Je bent immers dé geweldige James Potter toch?' begon ik sarcastisch. 'Oh ja en als je daar klaar mee bent, komt waarschijnlijk het gedeelte waarom jij zo geweldig bent -want daar kan je sowieso niet over ophouden- en waarom Severus dat niet is. Of ik moet verhalen aanhoren over hoe grappig jij en je vrienden wel niet zijn en hoe jullie de hele school geterroriseerd hebben en duizend regels overtreden hebben, want je bent zo avontuurlijk en geweldig. En dan na die weggegooide tijd die ik maar net aan overleefd heb, zal ik worden achtervolgt door de halve school met hooivorken en fakkels, want je fangirls vinden het gemeen dat ik je helemaal voor mijzelf houd, niet dat ik dat wil, maar dat hebben ze nu al niet door, laat staan als ik met je op date zou gaan,' ratelde ik aan één stuk door. 'Oh en dan, als ik ontsnapt ben aan al die gillende keukenmeiden en denk eindelijk veilig te zijn bij iemand die mij begrijpt, die mij al vanaf kleins af aan steunt, waar ik mij veilig en thuis bij voel, kom ik erachter dat ik hem vreselijk verraden heb. Oftewel, ik ben mijn beste vriend kwijt, omdat ik met de grootste eikel ter wereld uit ben gegaan, die hem alleen maar kan pesten en pijn kan doen. Logisch dat hij boos op mij is en mij nooit meer wil zien, dat had ik kunnen weten. Maar hé, ik weet wel hoe het is om uit te gaan met James Potter. Go ik!' Ik ademde even diep in en uit, aangezien ik alles toch redelijk verhit en snel achter elkaar had gezegd met de nodige gebaren en theatraliteit. Langzaam drong het tot mij door dat dit toch best wel gemeen klonk, nadat hij mij juist had geholpen. Great, nu was ik de slechterik en de gemenerik.
'Sorry Potter, maar ik vraag mij dus liever niet af hoe het zou zijn. Je hebt door je gedrag niet de beste reputatie bij mij opgebouwd en eigenlijk maakt één dag doen zoals je nu doet, dat niet echt goed. Nogmaals sorry, maar jij zou mij toch opeens ook een stuk minder leuk vinden, als ik Black zijn leven tot een hel zou maken, of dat bij Remus of Pettigrew zou doen?' vroeg ik hem, om het allemaal wat te relativeren.
Happy Birthday my Potter!
