Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Worried about Sirius || Insanely mad at James, as usual
Ik was blij dat mijn laatste woorden gecombineerd met de knipoog na het verdriet en de schrik toch een grijns op Black zijn gezicht toverde. Terwijl ik in gedachten verzonken voor mij uit staarde, merkte ik hoe Black zijn hand over mijn schouder legde en zijn kin op mijn hoofd legde. Ik liet hem begaan en ging gemakkelijk tegen hem aanzitten. Het voelde vertrouwt en veilig, maar niet op zo'n manier dat ik er meer achter zou zoeken. Gewoon vriendschappelijke veiligheid en warmte. Iets waar ik al een tijdje behoefte aan had, sinds het hele oorlog gebeuren een beetje tussen mij en Severus in was gaan staan, hoewel ik dat niet aan de rest liet merken. Natuurlijk had ik mijn vriendinnen nog en ik was dol op hen, maar toch was het fijn om even gehuild te hebben en nu lekker dicht tegen Black aan te zitten. Ik miste immers mijn beste vriend en niet mijn vriendinnen, ook al was Severus er wel nog voor mij, mocht ik hem nodig hebben. Het was dit jaar toch anders geworden. Er stond meer druk op en ik vroeg mij steeds vaker af of dit nog wel kon, gezien hij omging met mensen die mijn soort weg wilden hebben. Je vrienden kon je kiezen, had ik gezegd, maar die keuze was ook niet altijd even makkelijk.
'Weet je Red, je hebt gelijk. Het is niet slim om het allemaal in me te houden, maar dat heb je zelf ook wel gemerkt net. Bedankt. Zodra ik James, Remus en Peter in een goede situatie tref zal ik met ze praten.' Een goedkeurend geluidje verliet mijn lippen, terwijl er een zelfvoldane glimlach op mijn gezicht was verschenen. Dan zou het vast allemaal goed komen. Op de één of andere manier had ik toch wel wat vertrouwen in arrogante Potter en al helemaal in Remus. Zelfs in de soms wat onhandige Pettigrew. In mijn lichaam nestelde zich voor even dat gelukzalige gevoel dat alles wel goed zou komen, maar precies op dat moment vloog de deur open, waardoor ik uit mijn trans werd gehaald en ik ietwat verward naar Potter staarde, voor ik mij besefte dat hij hier vast niet blij mee zou zijn, zoals het er nu voor hem uitzag in ieder geval. Ik zuchtte ongelukkig en verborg mijn handen even geërgerd in mijn gezicht, nog voor het onheil daadwerkelijk begon.
'Jij fucking klootzak.' Het klonk zacht, maar de woorden moesten hard aankomen bij Black. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan. Hoe had ik even van de rust kunnen genieten, terwijl ik wist dat Potter binnen kon komen om vervolgens meteen het slechtste van zijn beste vriend te denken? Net nu Black hem zo hard nodig had. Ongewild was ik tussen hun vriendschap komen te staan. 'Hoe durf je.' Kwaad smeet hij zijn tas weg, waardoor ik toch wel lichtelijk schrok. Dat hij het niet leuk vond, oké, maar hij leek echt héél boos. Dat verbaasde mij toch ergens wel, want we hadden immers geen relatie of wat dan ook. We hadden helemaal niks, alleen standaard ruzie. Ik merkte ondertussen dat Black zo slim was om zijn armen terug te trekken, maar ik was teveel gefixeerd op Potter zijn kwade gelaat om te kijken wat Black zijn verdere reactie was. 'Waar the hell komt dit vandaan!?' Nu pas wist ik mijn hoofd in Black zijn richting te draaien, terwijl ik een zachte "sorry, ik ga dit fixen" mompelde, maar ik had het idee dat dit niet bij hem binnenkwam.
'James dit is niet… ik bedoel, ik snap dat dit- maar… echt serieus.' Hoofdschuddend verborg ik mijn gezicht weer half onder één hand, waarop ik mijn voorhoofd liet rusten. 'We hebben echt niet- z-ze heeft me alleen een drankje gegeven en- en w…we hebben gepraat m-maar…' Dit was echt de minst overtuigende poging om Potter te kalmeren ooit, maar aan de andere kant. Waarom was hij in Merlijns naam zó boos? Hij gaf Black niet eens de kans om het uit te leggen, maar trok gelijk conclusies! Gelukkig was ook Remus binnen gekomen -waar het dus blijkbaar goed genoeg mee ging om van de ziekenzaal af te mogen- die ook doorhad dat het misschien wel slim was om eerst om uitleg te vragen. Goddank was die wel verstandig. Echter schrok Black hier zo van -mijn vermoedens dat hij Remus leuk vond werden weeral bevestigd- dat hij van het bed af tuimelde, waardoor ik bezorgd overeind kwam. Hij was immers nog niet helemaal genezen en dus was het niet goed als hij viel of druk deed of wat dan ook. Hij moest rusten, vond ik en ik was de "behandelend arts" om het zo maar even te stellen.
'Black, voorzichtig. Anders kan je zo alsnog naar de ziekenzaal,' zei ik dus ook streng, hoewel dit allemaal wel heel zwak aankwam en overheerst werd door het "Potter is boos"-onderwerp. Black begon weer verder te praten, terwijl hij een trui zocht. Blijkbaar sloeg hij de raad volledig in de wind en was hij van plan hier zo snel mogelijk weg te komen.
'James, ik had last van die wonden en Lily ging me helpen met dat drankje en ze trooste me omdat ik pijn had en verder echt niks echt niet en…' Ik knikte rustig, terwijl mijn blik nu even gefocust was op Potter. Misschien zou hij aan mij kunnen zien dat het geen leugen was? 'Remus het is goed je te zien en fijn dat je beter bent.' Na deze woorden en Remus even aangekeken te hebben wende hij zich tot mij.'Bij nader inzien ga ik toch liever voor de Drie Bezemstelen als beloning voor die drankjes.' Hij verliet de kamer al, maar toch riep ik hem nog na.
'Nee Black, je weet wat ik je gevraagd heb, dat blijft staan.' Ik ging door dit hele akkefietje niet opeens Black opgeven en hem gewoon naar zijn ouders laten gaan. Potter zou het goed met hem maken, of hij nu wilde of niet, en hij ging Black helpen. Punt uit. Wat dat betreft was ik heel eigenwijs. Hierdoor richtte ik mij nu ook op van het bed en stapte op mijn blote voeten dreigend op Potter af.
'Jij achterlijke, jaloerse, egoïstische idioot dat je bent. Denk toch na man, waarom zou ik in Merlijns naam iets hebben met player nummer één van de school, jouw beste vriend notabene. Ik ben jou niet, ik verpruts geen vriendschappen voor mijn eigen plezier, zoals jij het mij onwijs moeilijk maakt om met mijn beste vriend om te gaan, zonder toe te moeten kijken hoe je hem treitert. Ik hélp mensen. Dat je überhaupt in je stomme kop haalt dat Black zoiets zou doen. Hij geeft zielsveel om je. En om Remus.' Ik duwde hard tegen zijn schouder aan en doorboorde zijn bruine ogen met mijn furieuze blik. 'Hij heeft je nodig en net als ik het voor elkaar heb dat hij accepteert dat hij jullie best om hulp kan vragen, dat dat geen schande is, kom jij binnen en verpest het allemaal weer even. Bovendien kan hij nu weer achteruit gaan, terwijl ik het net zo ver had dat hij goed genas. Je verpest ook echt alles met je kwallerige gedrag. Daarnaast ben ik helemaal niks van je. Niet je vriendin, niet je vrouw, niks. Vanwaar dus in Merlijns naam die jaloersheid?' Het was wel balen voor Potter dat ik net al flink wat woede op had gebouwd tijdens het gesprek met Black, want dat kwam er nu allemaal in één keer uit, maar ik was nu redelijk klaar. Ik ademde diep, waardoor ik weer iets rustiger werd en even om mij heenkeek, om op te merken dat we alleen waren.
'Waar is Remus gebleven?' vroeg ik verbaasd, wat mij op een idee bracht. 'Oh ja, reden nummer zoveel waarom ik niks met Black kan hebben. Heb je ooit wel eens gemerkt hoe hij over Remus praat? Hoe hij hem behandelt? Echt soms vraag ik mij af wat je met je hersenen doet, want op het ene moment lijk je ze te hebben en op het andere moment zijn ze plots weer foetsie.'
[ bericht aangepast op 26 okt 2014 - 22:49 ]
Happy Birthday my Potter!
