{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Rebecca Amy Somers

Ik lach luid door zijn rare kronkel, in een poging mijn vingers te ontwijken. Wanneer zijn pogingen om mijn handen vast te grijpen ook weer mislukken, word ik plots tegen hem aan gedrukt. Lichtjes geschrokken kijk ik hem recht in mijn ogen, maar een warme glimlach siert al snel mijn lippen. Ik zie hoe een lichte blos zich over zijn gezicht verspreidt en richt mijn ogen op zijn mond. De manier waarop hij op zijn lip bijt, laat opnieuw een warmte door mijn lichaam verspreiden.
"Nu kan je me niet meer kietelen" Langzaam knik ik. Maar ik kan nu wel iets anders, schiet er door mijn hoofd, terwijl mijn blik nog steeds op zijn lippen gericht is. Geschrokken door mijn eigen gedachte, voel ik mijn gezicht rood worden, terwijl ik verlegen een beetje wegkijk.

{Haha, klinkt logisch genoeg! (:}


Venya Bjornson

Ik wil haar antwoorden dat ik eigenlijk geen dorst heb, wanneer ik zie dat haar blik wazig wordt. Alsof ze begint te dagdromen. Dan plots voel ik een natte kou zich op mijn buik nestelen. Geschrokken haal ik met een luide zucht adem, maar glimlach dan snel om haar gerust te stellen.
"Geen zorgen, ik heb er nog een paar meer." glimlach ik, in de hoop dat ze zich niet te ongemakkelijk zou voelen. "Ja, misschien moet ik dat meteen maar eens doen, voor hij helemaal aan mijn buik plakt." zeg ik dan lachend.
"Anders gaan we samen op zoek naar onze kamer? Ik zit op de eerste verdieping, kamer 5. En jij?" Glimlachend sta ik op en neem mijn koffer alvast bij de hand. Ik zou nu inderdaad wel graag snel vertrekken om mijn T-shirt te verwisselen, liefst van al voor mijn warme pyjama.

{Dat is een slimme manier om hun boven te krijgen!}

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

Ze knikte en ze keek weg. Waarschijnlijk had ik nu te veel van haar gevraagd. Misschien vond ze het helemaal niet fijn dat ze op me lag. Ik bedoel na alles wat ik haar aangedaan had. Maar dit was Amy niet- niet de Amy die jij kent zei een stemmetje in mijn hoofd. Twijfelend keek ik naar haar maar doordat ze weg keek werd ik alleen maar onzekerder. Ik kwam overeind waardoor ze op mijn benen terecht kwam en ik dicht bij haar zat en haar geur opsnoof die zoals altijd hetzelfde leek te ruiken. Alsof er geen tijd verstreken was, alsof zij het was. Ik beet op mijn lip terwijl ze op mijn benen zat, waar ik haar eerlijk gezegd ook niet kwijt van wilde. Ik pakte haar hand beet waar ik naar keek en mee speelde. ‘Amy.’ Ik zuchtte en stopte meteen weer. Ik wilde het haar vertellen- straks was het echt Amy. Ik moest het weten en ik zou er zo nooit achter komen.
‘Weet je nog toen ik vroeg dat je me bekend voor kwam?’ zei ik haast fluisterend terwijl ik haar met grote ogen aankeek. Waarschijnlijk zou ze me hierna gestoord vinden.

[haha sorry maar toen ik je zin las ‘Maar ik kan wel iets anders.’ Moest ik denken aan een verkrachter achter een bos die vals in zijn handen wrijft. Whuuut Naomi wtf is jouw gedachten? Sorry moest er wel ff uit ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Grace Soldra
Na een tijdje te hebben gepraat loop ik weg van Alfie. Hij lijkt me echt aardig. Hij doet tenminste niet zo stom tegen mij zoals iedereen doet. Gelukkig heet hij me de weg naar mijn kamer uitgelegd. Er bleek dus ergens een briefje te hangen, met de kamer indeling. Niet zo handig voor mij, maar nu ik weet hoe het zit voelt het al beter.
Ik doe de deur van mijn kamer dicht en draai me om. Hier ergens zou dus mijn bed moeten zijn. Als er iemand bij me zou zijn zou alles een stuk productiever werken, omdat de aardige jongeman of jongedame die bij me is, me dus had kunnen vertellen waar alles staat, in plaats van nu de hele kamer te moeten rondlopen. Ik begin bij de muur aan de rechterkant. Al vrij snel komt mijn hand in aanraking met iets wat waarschijnlijk een televiesiescherm is. Die gedachte is goed nieuws. Als blinde ben ik de laatste jaren een stuk beter gaan denken. Waar een televiesie is, moet je er wel naar kunnen kijken. Dat doe je uiteraard niet staand, dus als het goed is, staat tegenover de tv een bank, of nog beter, het bed waar ik graag in zou willen slapen. Ik loop van de tv af en zoals ik al had verwacht bots ik tegen iets aan. Na een iets verder onderzoek kom ik erachter dat dat iets, het bed is. Dat is een nogal handige ontdeking, bedenk ik me als ik mijn nachthemd aanheb en vredig weg zak in een droom.

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 18:43 ]

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

Aimee Isabella Lee
"Geen zorgen, ik heb er nog een paar meer." zegt ze met een glimlach. "Ja, misschien moet ik dat meteen maar eens doen, voor hij helemaal aan mijn buik plakt." vervolgt ze lachend.
"Anders gaan we samen op zoek naar onze kamer? Ik zit op de eerste verdieping, kamer 5. En jij?" Ze staat op en pakt haar koffer alvast. "Echt heel erg sorry." zeg ik om haar duidelijk te maken dat ik het erg vind. "Ik ben al op mijn kamer geweest. Mijn kamer is op de tweede verdieping, kamer 1." zeg ik terwijl ik ook opsta. "Is het goed dat ik met jou meega?" Het is misschien een beetje een brutale vraag, omdat ik dit meisje nog niet echt ken, maar mijn verlegenheid moet maar eens over zijn. Bovendien, wat is er erg aan die vraag?

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Rebecca Amy Somers

Ik schuif een heel klein beetje achteruit, zodra hij overeind komt, zodat ik hem niet in de weg zit in die beweging en op zijn benen terecht kom. Mijn blik richt ik nu op hem, omdat ik dat fijn vind. Ik kijk hem liever recht in zijn ogen dan ze zo wanhopig te ontwijken. Zijn ogen zijn het waard om recht in te kijken.
Glimlachend kijk ik naar zijn gezicht, terwijl hij zachtjes met mijn hand speelt. De manier waarop hij daarna mijn naam zucht, laat me meteen beschermend voelen. Ik merk dat er iets aan de hand is en wil hem daarmee helpen.
"Weet je nog toen ik vroeg dat je me bekend voor kwam?" zegt hij dan, als een fluistering. Ik kijk hem recht in zijn ogen terug aan, terwijl ik met een glimlach knik. "Ja..." begin ik zachtjes, maar weet niet goed waar hij heen wilt. "Als je denkt dat ik echt een model ben, nee hoor." glimlach ik er dan achterna, ik wou gewoon wat te zeggen hebben, een reactie geven die uit meer bestond dan twee letters.

{Haha! Okeeey }

Venya Bjornson

"Het is echt niet erg!" zeg ik nog eens overtuigd en met een brede geruststellende glimlach. Wanneer ze vraagt of het goed is als ze mee gaat, knik ik snel. Met alle plezier zelfs, ik heb veel liever gezelschap dan alleen te moeten zijn. "Volg me maar, je bent altijd welkom." grijns ik dan. Even staat mijn gezicht twijfelend, eigenlijk weet ik niet goed welke kant ik op moet. "Euhm, is het goed als ik jou volg? Ik weet de weg nog niet naar de kamers." ik haal met een schaapachtig lachje mijn schouders op. "Ik ben trouwens blij dat je mee gaat. Niet alleen om me de weg te wijzen, maar ik ben ook liever niet alleen." beken ik dan. Nu ik toch zo goed in gesprek ben, laat ik liever alles los.

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

Ze keek me recht in mijn ogen aan wat mij ongemakkelijk liet voelen. Ik was er nog steeds niet over uit of ik het wel durfde te vertellen. ‘Ja, als je denkt dat ik echt een model ben, nee hoor.’
Ik keek haar voor een seconde aan waar ik een glimlach zag maar ik keek gauw weer weg. Als ik haar aan keek wist ik zeker dat ik het niet durfde.
Ik speelde nog even met haar hand en zuchtte zachtjes. Ik moest het nu wel vertellen.
‘Een paar jaar geleden was er een meisje die er hetzelfde als jou eruit zag. Jullie hebben zelfs de zelfde naam.’ Ik glimlachte triest naar haar hand.
‘Ze is overleden en..’ ik zweeg weer terwijl mijn hand stopte met de hare te spelen en ik de tranen die in mijn ogen stonden probeerde tegen te houden.
‘Ik dacht dat jij haar was. Maar dat is dom om te denken, natuurlijk.’ Vervolgde ik snel.

haha omfg Campbell is nu bang voor je reactie

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Norah Savannah-Grace Chantelle Lynn

Toen ik mijn kamer had gevonden, opende ik de deur en stapte naar binnen. Wauw. Dat was het woord. Het bed was groot en prachtig en voor mij voldeed het op het eerste oog al direct aan al mijn eisen. De hele kamer deed dat. Het was simpelweg perfect. Ik was van plan om direct naar iedereen te stappen om gedag te zeggen, me voor te stellen, etcetera. Maar het leek me geen goed idee, misschien vonden mensen me dan raar. Ik wilde niet dat mensen achter mijn rare angsten kwamen. Vooral horror gaf me de rillingen. Bij het kijken van een horrorfilm wordt ik paniekerig, hysterisch, panisch. Alsof mijn hoofd volledig vastloopt, het klopt gewoon niet meer. Mijn fantasieën slaan op hol, ik voel de pijn van een snijdend mes, wanneer dit wordt vertoond in een film. Ik spuug van binnen, maar ben tegelijkertijd ook verdrietig. Het is gewoon niet te beschrijven.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Rebecca Amy Somers

"Een paar jaar geleden was er een meisje die er hetzelfde als jou eruit zag. Jullie hebben zelfs de zelfde naam. Ze is overleden en... Ik dacht dat jij haar was. Maar dat is dom om te denken, natuurlijk." Tussen zijn woorden door houdt hij soms even pauzes, alsof hij ze maar moeilijk uit zijn mond geperst krijgt.
"Dat is niet volledig waar." zeg ik na een tijdje hem gewoon aankijken. "Mijn naam is niet Amy, tenminste... Amy is mijn tweede naam." Even bijt ik op mijn lip en snap nu heel goed waarom hij zo vaak pauzes had gehouden net. Het is inderdaad niet makkelijk, maar als hij zijn verhaal aan mij kan doen, moet ik toch ook even wat van mezelf bloot geven. "Na de dood van mijn ouders... Ik wou mijn echte naam niet meer horen, ik wou niet steeds herinnerd worden aan hoe zacht en liefelijk mijn moeder de klanken in haar mond nam en hoe mijn vader zo vaak een liedje leek te maken van mijn naam alleen... I-ik heet..." Nu kwam het moeilijkste gedeelte. Sinds ik van leven verandert ben, heb ik die naam nooit meer gehoord. Om hem nu zomaar met iemand te delen maakt het me eigenlijk best moeilijk... "Rebecca..." fluister ik zacht. Mijn blik is ondertussen op mijn schoot gericht, terwijl ik de tranen uit mijn ogen knipper. Het is vreemd om die naam in mijn mond te hebben. Het doet zoveel pijn, maar tegelijk is het een last die van mijn schouders valt. Dit geheim delen met iemand anders is geen verkeerde keuze geweest...

“To live will be an awfully big adventure.”

Venya Bjornson

Het is de hele tijd al zo gezellig met Aimee dat ze ondertussen nog steeds in mijn kamer zit. Ondertussen heb ik me snel even omgekleed, in een warme knusse pyjama, zodat ik relax kan verder praten met haar. We zitten elk op een kant van het bed, terwijl we nog steeds kletsen over van alles en nog wat. Glimlachend wieg ik heen en weer, terwijl ik in kleermakerszit naar Aimee kijk.
"En toen kuste hij me! Hij-" ik stopte midden in mijn lachwekkende verhaal over hoe mijn eerste kus verlopen was met een jongen die iets teveel gedronken had. Een zachte klik was mijn oren binnen gedrongen. "Wat was dat?" vraag ik dan plots, een beetje verward en op mijn hoede. "Het klonk... Het klonk alsof de deur op slot ging." Snel spring ik overeind en loop richting de deur, waar ik even achterdochtig mijn hand op leg. In een poging de deur te openen, duw ik de klink naar beneden, maar het heeft geen enkel nut. De deur zit muurvast.
"We zitten vast?!" merk ik dan geschrokken op.

“To live will be an awfully big adventure.”

Ruby Ann Monroe
Langzaam opende ik mijn ogen terwijl kippenvel zich snel over mijn gehele lichaam verspreidde. Door de slaap die nog in mijn ogen zat was de ruimte om me heen wat wazig en kon ik de vreemde lichtflisten niet goed plaatsen. Mijn arm lag nog altijd over Sams middel heen en hij had me beschermend tegen zich aangetrokken. Met de grootste moeite probeerde ik me zonder een al te grote worsteling onder zijn grip vandaan te draaien. De vreemde lichtflits van net was ook verdwenen en zeker niet afkomstig uit deze kamer, waar ik in eerste instantie van uit ging, aangezien alle lichten netjes uit waren. Op mijn tenen liep ik zo snel als ik kon richting het regelingsmechanisme van de airco. Voor de zekerheid keek ik of de schuifdeur naar het balkon wel echt dicht zat aangezien de gevoelstemperatuur maar bleef dalen. Mijn vingers gleden over verschillende knoppen tot ik de juiste had gevonden om de temperatuur mee aan te passen. Mijn hele lichaam trilde ondertussen als een rietje. Hoevaak ik ook op de bedieningsknoppen bleef drukken de -13 bleef onveranderd op het beeldscherm staan. "Sam er is iets mis met de airco." Ik stopte allebei mijn handen in de mouwen van mijn shirt, als ik hem met mijn blote handen aan zou raken hoefde ik geen warm welkom vanuit zijn kant te verwachtten. Nadat ik hem lichtjes aan zijn schouders had geschud om hem wakker te maken, als de kou dat ondertussen niet al gedaan had, liep ik richting de deur om hulp te gaan halen. Als ik nu niks zou doen zo dit echt niet goed aflopen, vooral niet voor een kouwkleum zoals ik. "Heb jij de deur opslot gedaan?' In mijn stem was duidelijk paniek te horen terwijl ik met mijn handen hardhandig aan te klink trok en Sam met een verbaasde blik aankeek.

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 21:35 ]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Samuel Claflin • Kleding

Mijn droomloze slaap veranderde langzaamaan in een vreemde fantasie. Sneeuwvlokjes begonnen voor mijn ogen te dwarrelen en mensen worstelden met mijn ledematen. Een siddering sneed door mijn lichaam en teisterde mijn ruggengraat en al snel sprak de zangerige stem van Ruby me toe.
Zodra er een tweede siddering door mijn lijf trok, besefte ik dat ik wakker begon te worden. Ik realiseerde me nu pas dat Ruby tegen me praatte en dat ik warmte miste, veel meer warmte dan voorheen. De warmte van Ruby's lichaam én de warmte van deze ruimte leken ineens verdwenen te zijn.
"Heb jij de deur op slot gedaan?" vroeg ze opeens, terwijl een paniekerige ondertoon de controle in haar stem leek over te nemen.
Ik schudde langzaam mijn hoofd, waarna ik overeind kwam en in Ruby's richting liep. Ik greep de klink met beide handen vast en rukte er een aantal keren aan, waarna een verraste uitdrukking mijn gezicht sierde. De temperatuur begon steeds onprettiger te worden en het feit dat we hier opgesloten zaten, maakte me onrustig. Ik wist niet welke gek een grap met ons probeerde uit te halen, maar erg humoristisch vond ik dit niet.
"Trek iets warmers aan, je trilt," wees ik Ruby op de feiten, terwijl ik haar een bezorgde blik toewierp. Ik sloeg een aantal keren op de deur en riep om hulp, maar het bleek allemaal tevergeefs te zijn. Blijkbaar kon niemand ons horen, of er was meer aan de hand dan dat.
Ik besloot om me eerst om Ruby te bekommeren en liep naar mijn koffer toe en viste mijn lichtgrijze hoodie eruit, waarna ik hem in de richting van het rillende meisje wierp. Hoewel ik het zelf nogal koud had, besefte ik ook dat een oversized hoodie haar beter zou opwarmen dan haar eigen kleding. En aangezien ik er absoluut niet tegen kon als een ander mens leed, nam ik de kou graag op de koop toe. En daarbij droeg ik een warme trui, dus erg veel zorgen maakte ik me niet.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Campbell Saunders

Tranen voelde ik opkomen terwijl ik ze met al mijn kracht tegen hield. Ondanks alles kon ik het niet laten om mijn buik naar achteren en voren te bewegen als een soort van schokken.
‘Dat is niet volledig waar.’ Zei ze plotseling. ‘Mijn naam is niet Amy, tenminste… Amy is mijn tweede naam. Na de dood van mijn ouders…IK wou mijn echte naam niet meer horen, ik wou niet steeds herinnerd worden aan hoe zacht en liefelijk mijn moeder de klanken in haar mond nam en hoe mijn vader zo vaak een liedje leek te maken van mijn naam alleen… I-ik heet.’ Ze zweeg weer terwijl ik haar aanstaarde. Zij had veel meer ellende dan mij en dan zat ik een beetje egoïstisch in mijn eigen ellende gaar te koken.
Zachtjes wreef ik over haar rug als teken dat ik er voor haar was toen ze; ‘Rebecca.’ Zachtjes fluisterde.
Ik zweeg even. Niet wetende welke woorden goed haar leed konden verzachten want dat was onmogelijk en dat wist zij en ik even goed.
‘Je hebt twee mooie namen en als jij het fijner vind dat je Amy genoemd word door vroeger.’ Ik zweeg even. ‘Wie ben ik dan om je minder prettig te laten voelen.’ Ik sloeg mijn armen strakker om haar heen en duwde haar dicht tegen me aan waardoor haar geur prettig mijn neus tegemoet kwam ondanks ik redelijk teleurgesteld was dat ze niet de echte Amy was. Ze had gewoon zoveel op haar geleken. Het was te mooi om waar te zijn.
Zachtjes wreef ik over haar zij aangezien haar andere zij tegen mij aan zat.
‘Ik kan niet zeggen dat alles goed komt, Amy. Maar ik wil er wel voor je zijn.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

"Je hebt twee mooie namen en als jij het fijner vind dat je Amy genoemd word door vroeger. Wie ben ik dan om je minder prettig te laten voelen." Onbewust moet ik toch een beetje glimlachen wanneer hij zijn armen strakker om me heen slaat. Zijn zachte aanraking aan mijn zij stelde me nog meer gerust en ik liet mijn hoofd met een zucht op zijn schouder zakken. "Ik kan niet zeggen dat alles goed komt, Amy. Maar ik wil er wel voor je zijn."
"Dat ben je al." fluister ik dan zachtjes. Een rilling loopt over mijn rug, waardoor ik mezelf dichter naar hem toe duw. "Het is hier nogal koud geworden, niet?" zeg ik dan, terwijl ik weer wat rechter ga zitten om richting de airco te kijken. "Staat hij nu op min?" Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om het schermpje van de airco te zien. Langzaam sta ik op en loop erop af om het beter te kunnen zien. "Hij staat op min dertien!" roep ik dan geschrokken uit. Snel druk ik op een paar knopjes in de hoop degene te vinden die de airco hoger zet, maar er verandert niets. "Wat is er aan de hand? Misschien moeten we iemand zoeken die kan helpen?" Ik draai me om, zodat ik Campbell recht aan kan kijken. Ondertussen sla ik mijn armen om mijn rillende lichaam heen, in de hoop warm te blijven.

“To live will be an awfully big adventure.”

Aimee Isabella Lee
Venya en ik kletsen op haar kamer over vanalles. Het is zo gezellig dat we niet echt meer letten op wat er verder in het huis gebeurd of hoe laat het is. "En toen kuste hij me! Hij-" stopte ze haar verheel over haar eerste zoen. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. "Wat was dat?" vraagt ze met een verwarde blik. Ik kijk haar niet begrijpend aan, wat was wat? Ik had niets gehoord."Het klonk... Het klonk alsof de deur op slot ging." zegt ze terwijl ze overeind springt en naar de deur loopt, waar ze haar hand op legt. Ze duwt de klink naar beneden, maar de deur gaat niet open. "We zitten vast?!" zegt ze dan geschrokken. Met een nog steeds verbaasde, maar nu ook geschrokken blik loop ik naar de deur. Ook ik probeer hem open te maken, maar het heeft geen effect. De deur gaat met geen mogelijkheid open. "Je hebt gelijk. Hoe kan dit?!" zeg ik zacht. "We zitten vast." Die laatste zin zorgt ervoor dat er opnieuw gebeurtenissen door mijn hoofd flisten. Dronken gelach, het donker. Tijdens Venya's verhaal had ik deze gedachtes buiten weten te houden, een dronken jongen lijkt zoveel op hem op die avond, maar dat we opgesloten zitten verergerd alles. Ik voel dat ik begin te wankelen en loop naar het bed om er op te gaan zitten. Ik doe mijn ogen dicht en adem een paar keer in en uit. Langzaam verdwijnen de beelden.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Venya Bjornson

Ik kijk toe hoe Aimee ook probeert de deur open te krijgen, maar ze komt tot dezelfde conclusie als ik. We kunnen niet meer weg. Dat feit lijkt iets anders bij haar los te maken. Geschrokken kijk ik toe hoe een geschokte blik op haar gezicht lijkt het geplakt, terwijl ze wankelend naar het bed loopt.
"Gaat het?" vraag ik dan verward, terwijl ik op haar af loop. Ik leg voorzichtig mijn hand op haar schouder, terwijl ik op mijn hurken voor haar zak, zodat ik een beetje op gelijke hoogte zit. "Alles komt goed hoor. We komen hier sowieso weg. Nu slaapt vast iedereen, maar morgen roepen we gewoon om hulp en ramt desnoods zo'n gast een deur uit. Heb je niet gezien wat voor types erbij liepen? We komen hier wel uit." glimlach ik. Zelf was ik niet honderd procent overtuigd, maar het belangrijkste is dat Aimee kalmeert. Langzaam loopt er een rilling over mijn rug. Er is hier iets aan de hand...

“To live will be an awfully big adventure.”