{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Campbell Saunders

‘Misschien lijk ik wel op een actrice of een beroemd model ofzo.’ Ik keek naar haar terwijl ze lachte wat me direct aan Amy deed denken. Een glimlach verscheen rond mijn lippen bij de gedachte aan haar. Zij was de enige geweest die mij kon laten lachen in moeilijke tijden.
‘Hmm, acteren ka nik helemaal niet…Dus ik ben geen verborgen Hannah Montana-achtig persoontje. Zingen kan ik ook niet en een model.. Tja, denk jij dat ik model kan zijn?’
Zonder na te denken antwoordde ik al. ‘Zonder twijfel hoewel ik niet wil dat de modellenwereld je uiterlijk verpest.’
Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en snel keek ik naar mijn handen. Het was waar dat ze mooi was. Ze was net zoals Amy en ze heette allebei ook nog zo. Ik keek weer naar Amy. Ze was beeldschoon net zoals mijn herinnering. Zelfs de geur leek ik te herkennen van Amy wat mij in de war liet maken. Het was gewoon Amy maar ook weer niet. Met een rood hoofd besefte ik dat ik haar aan staarde en zweeg maar ik kon zo gauw geen enkel gepaste vraag bedenken.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers
"Zonder twijfel hoewel ik niet wil dat de modellenwereld je uiterlijk verpest." antwoordt hij dan tot mijn verwondering, zonder na te denken. Even kijk ik hem alleen verwonderd aan. Ik had wel verwacht dat hij niet onvriendelijk ging zijn en zou zeggen dat ik te lelijk was, maar deze reactie kwam zo snel dat ze echt oprecht leek. Ik zag zijn hoofd rood worden en kon me heel goed voorstellen dat mijn hoofd daar nu niet voor moest onder doen.
Na een tijd besefte ik dat we nu al een tijdje zonder iets te zeggen naar elkaar keken. Om wat te doen te hebben, nam ik een slok van mijn cola. Aarzelend open ik mijn mond en zeg dan maar gewoon het eerste wat in me op komt. "Meen je dat?" vraag ik dan aarzelend.
Mijn hele leven was ik de stille, de nerd, degene zonder vrienden en ambitie. Ik hoorde niet bij de rest, ik viel er buiten. Dat had ik waarschijnlijk zelf veroorzaakt, aangezien ik zelf geen contact zocht en eerder mensen van me af duw, zodra ik merk dat ze te dichtbij komen. Verlegen veeg ik een pluk haar achter mijn oor en kijk naar mijn knie ondertussen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

‘Meen je dat?’ zei ze aarzelend. Haar wangen waren rood gekleurd zoals ze altijd had wanneer ze enthousiast of verlegen was. Meteen schudde ik deze gedachten weg. Dit was een andere Amy.
‘Je bent puur, Amy. Niet zoals de andere meisjes en dat maakt jou uniek.’ Zei ik met een glimlach tegen haar waarna ik zachtjes een vinger onder haar kin legde om haar hoofd iets omhoog te tillen waardoor ik recht in haar ogen keek.
Ondanks dat ze zo dichtbij leek was ze zo ver weg. Dit was niet de Amy die ik kende. Ik wist niks van dit meisje ondanks dat er herinneringen opspeelde van mij en Amy vroeger. Ik was altijd bij haar omdat mijn vader altijd zich bezoop en mij vervolgens pijn wilde doen. Hij was verslaafd geworden. Nooit heb ik de vrolijke man gekend die op sommige fotos afgebeeld waren met mijn moeder. Die foto’s waren middels verbrand toen mijn vader zag in zijn dronken bui dat ik in de fotoalbum keek.
‘Denk niet te min over jezelf, Amy.’ Het klonk als een fluistering maar het was echter duidelijk hoorbaar.


maar goed dat ik zo goed kan typen op me mob

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Rebecca Amy Somers

"Je bent puur, Amy. Niet zoals de andere meisjes en dat maakt jou uniek. Zijn stem dwaalt mijn oren binnen, maar de eerste seconden wil ik zijn woorden niet geloven. Hij tilde mijn kin op en keek me recht in mijn ogen. Mijn adem schokte in mijn keel, terwijl ik hem met grote ogen aan bleef kijken.
"Denk niet te min over jezelf, Amy." fluistert hij dan. Nog lang blijf ik hem stil aanstaren. Hij had gewoon echt iets in me geraakt. Mijn hart klopt sneller in mijn borstkas, terwijl mijn ademhaling sneller over mijn lichtjes geopende lippen stroomt. Wat doet deze jongen toch met me? Is hij gewoon wat aan het dollen? Of meent hij echt wat hij zegt?
"Mijn moeder zei ook altijd zoiets..." fluister ik dan plots. "Ze vertelde me dat ik een exotische bloem was, die later bloeit dan de rest, maar de mooiste en helderst gekleurde bladeren zal dragen." Ik bijt nog steeds een beetje verlegen op mijn lip. "Ik mis haar.." Mijn stem breekt een beetje op het laatste woord.

{Haha, da's inderdaad wel handig (;}

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

‘Mijn moeder zei ook altijd zoiets. Ze vertelde me dat ik een exotische bloem was, die later bloeit dan de rest, maar de mooiste en helderst gekleurde bladeren zal dragen.’ Ze zei het fluisterend maar het was echter duidelijk hoorbaar.
‘Ik mis haar.’ Ik beet zachtjes op mijn lip en ik wist meteen wat ze daarmee bedoelde. Haar moeder was dood. Net zoals Amy en ze zouden niet terug komen. Toch had ik het gevoel dat ik Amy gevonden had en dat het mijn taak was om haar te helpen net zoals zij mij vroeger geholpen had. Toen ze het nog kon.
‘Ik denk dat je moeder heel wijs was en ondanks je verlies zou je er sterker uit komen dan je denkt.’ Zei ik met een glimlach tegen haar. Zachtjes pakte ik haar hand beet waar ik een bemoedigend kneepje in gaf. Ze moest weten dat ik er voor haar was wanneer ze iemand nodig had.

Auch kon niks beters verzinnen :x hate myself right now!

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Samuel Claflin • Kleding

Ruby antwoordde op een rustige manier op mijn vraag, hoewel ik een nieuwsgierige ondertoon in haar stem kon vinden. Ze zei dat ze het eerlijk vond, maar ze leek het echter jammer te vinden. Ik kon het haar niet kwalijk nemen; ik vertelde nou eenmaal niet zo graag iets over mezelf. Als mensen zo min mogelijk van mij wisten, konden ze me ook niet pijnigen of kwetsen.
Opeens liet het blonde meisje zich achterover vallen, waardoor ik weer omlaag moest kijken. Mijn ogen gleden peinzend over haar lichaam heen, waar ik nu een betere kijk dan daarnet op had. Het beviel me wel, als ik heel eerlijk mocht zijn.
"Als ik hier nog lang blijf liggen, moet je me straks nog naar mijn bed dragen," zei Ruby, waardoor ik zachtjes grinnikte.
Ik veegde een van haar goudblonde lokken uit haar gezicht en schudde mijn hoofd, waarna ik met mijn vingers héél eventjes over haar wang streek. Al snel trok ik mijn hand terug. "Ik zou je niet wakker willen maken. Waarschijnlijk leg ik alleen een extra deken over je heen." Ik zou namelijk voor geen goud willen dat een meisje zoals Ruby het koud zou krijgen.

[Sorry, dit is echt slecht. De volgende keer is het beter. Beloofd.]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Rebecca Amy Somers

"Ik denk dat je moeder heel wijs was en ondanks je verlies zou je er sterker uit komen dan je denkt." Zijn stem klinkt vriendelijk en troostend en zijn glimlach verlicht een beetje van het verdriet dat op mijn hart ligt. Mijn ogen gleden terug naar beneden, maar bleven hangen bij onze handen. Een glimlach speelt nu ook om mijn lippen.
"Wat is het toch met jou, Campbell? Mijn hele leven heb ik mezelf nooit bloot gegeven voor iemand en plots ben jij hier en komt er meteen achter dat mijn moeder er niet meer is en... T'is gewoon nogal... uniek. Ik heb nog nooit zo iemand ontmoet."
Langzaam sla ik mijn ogen weer op en kijk hem aan. "Ik kan niet zeggen dat ik je ergens van ken, maar ik kan nu wel zeggen dat ik het fijn zou gevonden hebben om jou al eerder gekend te hebben." glimlach ik dan.

{Ah, het is goed genoeg toch? (:
Ik kon ook niet meteen met iets anders komen.}

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

‘Wat is het toch met jou, Campbell? Mijn hele leven heb ik mezelf nooit bloot gegeven voor iemand en plots ben jij hier en komt er meteen achter dat mijn moeder er niet meer is en... T'is gewoon nogal... uniek. Ik heb nog nooit zo iemand ontmoet.’ Ik zuchtte onhoorbaar terwijl ik naar onze handen keek. Ik ging en kon haar nog niet vertellen over Amy. Voor mijzelf was het ook verwarrend het enige wat ik wist is dat ik nu bij Amy was, maar niet de Amy die in mijn armen stierf doordat ik tekort schoot in medicatie om haar te kunnen helpen. Ik had gefaald.
Sindsdien ze stierf ging ik op in mijn studie omdat dat haar enige wens was. Ik deed niks anders meer dan mijn neus in boeken verstoppen en de vrolijke jongen die Amy had laten verschijnen uit het puin verdween.
De dagen werden donkerder wat mij leek opslokken terwijl schuldgevoel mij achtervolgde. Maar nu was zij hier.
‘Ik kan niet zeggen dat ik je ergens van ken, maar ik kan nu wel zeggen dat ik het fijn zou gevonden hebben om jou al eerder gekend te hebben.’
Ik glimlachte. ‘Blijkbaar is de universum aan onze zijde.’ Ik zweeg even terwijl mijn duim zachtjes over haar hand wreef. Mijn blik ging weer langzaam naar haar ogen waar ik in haar blauwe ogen staarde die zo bekend voor mij leken.
‘Ik ben blij jou te ontmoeten, Amy.’

Pampampam Love is in the air

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Cora Keegan • Kleding

Nadat ik Megan en het andere meisje had achtergelaten, was ik naar boven gelopen. De drukte werd me nou eenmaal snel te veel en aangezien ik een gesloten persoon was, klikte de combinatie tussen mij en Norah niet zo zeer.
Terwijl ik mijn best deed om het zwarte koffer achter me aan te trekken, probeerde ik de pijn die de druk van mijn sporttas op mijn rechterschouder had veroorzaakt te negeren. Het gevoel begon langzaam in te werken op mijn armspieren en al snel was ik gedwongen om de felblauwe tas op te grond te laten vallen. Ik stond nota bene op de eerste verdieping, terwijl ik eigenlijk op de tweede verdieping moest zijn.
"Hé, jij daar, hulp nodig?" Het geluid van een plof klinkt achter me, waardoor ik eventjes verstijfde. Een zachte, onhoorbare piep van schrik ontsnapte uit mijn mond, voordat ik me langzaam omdraaide en in de ogen van een volwassen man keek. Ik schatte hem eind twintig, hoewel ik me ook kon vergissen.
Terwijl ik voelde hoe het schaamrood op mijn kaken verscheen en ik peinzend mijn tanden in mijn onderlip had geboord, haalde ik voorzichtig mijn schouders op. Mijn gezicht betrok eventjes toen een volgende pijnscheut door mijn rechterschouder trok, hoewel ik mijn best deed om het te negeren. "Mijn tas is nogal zwaar. Ik moet eigenlijk naar de tweede verdieping," antwoorrde ik stilletjes, waarna ik mijn blik op de grond focuste. Ik schaamde me dood. Ik wilde niet als de zwakste schakel worden gezien, maar deze man zou me vast en zeker niet veel meer waard vinden dan dat. Geweldig. Wat een goed begin, Cora.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ruby Ann Monroe
Sam liet zijn heerlijke grinnik opnieuw horen die ik ondertussen al als een vertrouwd geluid beschouwde. Nogsteeds vond ik het jammer dat hij zo gesloten was, natuurlijk kende we elkaar op heel kort en moest ik het waarschijnlijk gewoon meer tijd gunnen. Zonder het goed in me op te nemen zag ik hoe Sam een lok haar uit mijn gezicht haalde. Toch wist ik bijna zeker dat mijn pupillen twee keer zo groot werden toen hij heel kort met zijn vingers over mijn wang streek. Waarna hij te snel, bijna als een reflex zijn hand weer terug trok. Het leek wel alsof hij deze handeling niet had willen verrichten of niet wist hoe ik er op zou reageren, wat ik wel kon begrijpen. "Ik zou je niet wakker willen maken. Waarschijnlijk leg ik alleen een extra deken over je heen." Ik glimlachtte om zijn lieve opmerking, had was misschien geen openboek en het was af en toe moeilijk hoogte van hem te krijgen, toch waren zijn intensies wel goed. Rustig rustte ik op mijn ellebogen terwijl ik hem kalm aankeek. "Misschien is het toch beter als ik naar mijn kamer verhuis, ik wil ook nog even douche." Ik keek even naar de deur richting de hal zodat ik zijn reactie niet zag. Ik wilde geen valse hoop krijgen van een teleurgestelde reactie, aan de andere kant was ook niet klaar voor een afwijzing. Maar dat was ik eigenlijk nooit.

[Het was helemaal geen slecht stukje hoor, ik bied wel mijn excuses aan voor mijn sloomheid, maar ik type op mijn mobiel.]

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 22:05 ]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Rebecca Amy Somers

"Blijkbaar is de universum aan onze zijde." glimlacht hij, waarna hij even zwijgt. Zijn duim wrijft zacht over mijn hand, terwijl zijn blik langzaam weer de mijne vindt. "Ik ben blij jou te ontmoeten, Amy."
Mijn glimlach breidt zich uit over mijn gezicht, terwijl ik hem recht aan kijk. Met een verlegen lachje wend ik dan uiteindelijk toch mijn blik weer af. Mijn ogen vallen op de ramen recht tegenover ons, waarachter de lucht ondertussen al aardig donker wordt. Nu valt ook plots de vermoeidheid van de reis bij me binnen.
"T'is al laat..." mompel ik twijfelend. Ik wil niet nu al afscheid moeten nemen. Eigenlijk kan ik het sinds de dood van mijn ouders ook al niet aan om alleen te zijn. Ik heb totaal geen zin om weer zo'n angstige nacht te bewegen, omdat ik niemand dicht bij me heb, omdat ik bang ben dat ik plots de enige op de wereld zal zijn.
"Er is nog iets dat je van me moet weten. Nu we toch zo goed bezig zijn..." begin ik dan maar. Misschien hoefde ik vannacht niet zo eenzaam en bang te zijn. "Ik kan echt niet alleen zijn, Campbell. Zou het... Vind je het erg om..." ik kan mijn zin niet af maken. Hoe vraag je aan iemand die je net kent om je niet alleen te laten tijdens de nacht?

{Haha, zeker!}

“To live will be an awfully big adventure.”

Campbell Saunders

‘Het is al laat.’ Hoorde ik haar zachtjes mompelen terwijl haar blik op het raam gevestigd stond.
‘Er is nog iets dat je van me moet weten. Nu we toch zo goed bezig zijn. Ik kan echt niet alleen zijn, Campbell. Zou het, vind je het erg om…’
Een raar gevoel welde op in mijn lichaam. Iets in me zei dat ik het moest weigeren maar er was iets wat zei dat ik het juist moest doen. Dichter bij Amy dan dit kon ik toch nooit komen of was dit Amy? Nee, ik had haar zien begraven worden herhaalde ik in mijzelf toch voelde dit allemaal anders. Alsof ik Amy zag alleen leek ze nu gebroken in plaats van het sprankelende meisje die ik kende. Maar Amy had mij ook ooit geholpen en nu zou ik haar helpen.
‘Ik vind het niet erg, Amy. Ik begrijp het en als ik iets verkeerds doe moet je het zeggen, oké.’ Zei ik terwijl ik haar doordringend aankeek. Het laatste wat ik wilde was haar ongemakkelijk te laten voelen.

Dit word geweldig als er iets gebeurd! Twee panische k’nijnen in een kamer ^^ iets zegt me dat dit een leuke traumatische avond word.!

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Clint Keith Rogers

Ik kon zien dat ze zich geneerde voor haar toestand, het rood stond op haar wangen. Ik glimlachte haar toe. "Mijn tas is nogal zwaar. Ik moet eigenlijk naar de tweede verdieping," antwoordde ze zacht. Ik grinnik. "Wat fijn dat ik daar ook moet zijn." zeg ik vriendelijk. "Plus, ik heb al zwaardere lasten gedragen dan twee tassen." Ik hijs mijn tas en de hare op mijn schouders en wenk haar met mijn hoofd. "Kom je? Of blijf je daar liever staan?" Ik draai me om en wacht niet op haar en verwacht dat ze volgt.

(het is niet veel maar op gsm getypt)

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Samuel Claflin • Kleding

Haar pupillen waren ietsjes groter geworden. Het duurde niet lang en waarschijnlijk had Ruby het zelf niet door, maar ik had het toch opgemerkt. Het liefste was ik verder gegaan met het strelen van haar zachte, tere huid, maar aangezien ik haar reactie niet goed kon peilen, deed ik het niet. Ruby intrigeerde me. Op het eerste gezicht leek ze erg lieflijk en een beetje kinderachtig, maar er schuilde meer achter dat meisjesachtige masker. Een vlaag van onzekerheid, misschien. Ik kon het niet zo goed plaatsen, maar ik wist dat ik er achter zou komen. Ooit.
"Misschien is het toch beter als ik naar mijn kamer verhuis. Ik wil nog even douchen," zei ze opeens, waarna ze richting de deur keek en ik mijn wenkbrauwen eventjes peinzend omhoog trok. Ik wist dat ze het niet kon zien, maar ik wilde toch mijn verbazing tonen. Stiekem wilde ik dat ze nog niet wegging, iets wat ik al in tijden niet meer voor iemand had gevoeld. Nog nooit had ik gesnakt naar de aanwezigheid van iemand, maar nu Ruby wou vertrekken, merkte ik dat ik teleurgesteld was. Ze moest bij mij blijven.
"Ik heb ook een badkamer. Je koffer staat toch hier en de deur kan op slot. Je zou je ook hier kunnen douchen," stelde ik zo nonchalant mogelijk voor, waarna ik pas merkte hoe wanhopig mijn blik nu eigenlijk moest uitzien. Het voelde vreemd om zo snel gehecht te raken aan iemand, vooral omdat Ruby een jonge vrouw was. Ik was pas twee keer in mijn leven gehecht geweest aan een meisje; als ik mijn moeder niet meetelde. Het gevoel was fijn, maar toch akelig. Ik wilde niet zo snel gehecht raken aan iemand. Niet meer. Niet meer nadat mijn vertrouwen geschaad werd.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Cora Keegan • Kleding

Hij glimlachte me toe. Tenminste, dat dacht ik te zien zodra ik onder mijn lange, blonde wimpers doorkeek. Ze waren omlijst met een donkerbruine laag mascara, maar ik had toch nog genoeg zicht. Gelukkig.
"Wat fijn dat ik daar ook moet zijn," zei hij. "Plus, ik heb al zwaardere lasten gedragen dan twee tassen." Hij hijste zijn eigen tas en de mijne over zijn schouders en wenkte me, waarna hij zich omdraaide en verder liep. "Kom je? Of blijf je daar liever staan?"
Zonder mokken volgde ik, terwijl ik mijn koffer nog steeds achter me aantrok. De last die nu van mijn schouders was gehaald belemmerde me nu niet meer zo zeer, waardoor ik opgelucht kon ademhalen en ik gemakkelijker de trappen kon beklimmen. Zodra we bovenaan de trap stonden keek ik dankbaar in de richting van de man, wiens uiterlijk ik nog steeds niet goed had bekeken. Nu ik erover nadacht, besefte ik pas hoe intimiderend hij eruit zag. Hij was minstens tien centimeter groter dan mij, was nogal breed gebouwd en leek spieren te hebben waar men u tegen kon zeggen.
"Bedankt, um..." Ik realiseerde me nu pas dat ik zijn naam niet wist, laat staan dat ik mezelf had voorgesteld. "Mijn naam is Cora. Cora Keegan. Nogmaals bedankt voor het dragen van mijn tas." Ik glimlachte zwakjes, hoewel ik wist dat het er lieflijk uit moest zien dankzij mijn porseleinen poppengezichtje. Althans, mensen zeiden vaak dat ik een poppengezichtje had. Dat was eigenlijk de voornaamste reden waarom ik als model veel geboekt werd; op borstomvang, lengte en andere maten werd ik telkens afgewezen. Het was een tikkeltje ontmoedigend, maar niet geheel onbegrijpelijk.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."