{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

6 april 2014 - 20:15

Gibigianna 15113

Phobia

Net wanneer ze in grote geldproblemen zitten, krijgen (beroemde) mensen over de hele wereld een onschuldig ogende brief toegestuurd. Zodra ze de brief openen, zien ze hoe hen wordt aangeboden zeer veel geld te verdienen, als ze alleen maar gedurende twee weken in een huis in de Alpen gaan samenwonen. Volgens de brief gaat het over een project om te onderzoeken hoe mensen reageren, wanneer ze moeten samenleven met vreemden, anderstaligen en misschien aparte karkaters. Alleen om daar twee weken te gaan overnachten zouden ze elk 250 000 euro krijgen.
Degenen die besluiten om ervoor te gaan, moeten de brief ondertekent terugsturen. Nog geen week later krijgen ze opnieuw een brief in de brievenbus. Ze moeten onmiddellijk vertrekken naar het vliegveld. Voor iedereen zijn vliegtickets betaald en bij de brief gestoken. Veel tijd om te twijfelen is er niet, want over enkele uren vertrekken de vliegtuigen al. Wie de vlucht mist, krijgt geen 250 000 euro. Daar aangekomen worden ze verder via helikopter naar het huisje gebracht, er leidt immers geen weg heen.
Zodra iedereen het zich knus heeft gemaakt in zijn kamer, gaan plots alle deuren op slot.

Vanaf dat moment hebben ze door dat er iets niet pluis is. De dagen daarna ondergaan
ze zware psychologische martelingen. Soms samen, soms alleen. Ze zien nooit
iemand anders, dan de mensen die net als hen gevangen zitten. Het enige teken
van verder leven is de stem die soms door het huis heen schalt en hen bevelen geeft.
Uiteindelijk zal iedereen breken. Of dat het eindpunt is of niet, hangt af van je karakter.
Sommigen zullen breken en nooit meer de oude worden. Anderen zullen breken en…
Verder op weg gaan in een andere wereld. In die wereld vinden ze alleen degenen terug
die net als hen sterk genoeg waren om te overleven. En ook daar hebben ze een opdracht…
Pas zodra die voltooit is, zullen ze weer vrijgelaten worden en kunnen terugkeren naar huis,
naar hun geliefden. Maar wat zal het hen kosten om zover te geraken?
Wie zal afvallen en wie houdt vol?

Wat is de bedoeling van deze RPG?

Het zal zich in twee delen afspelen. In het eerste delen komt iedereen aan in het huisje. Jullie gaan naar jullie kamer en gaan slapen. Midden in de nacht worden alle deuren plots op slot gedaan. Vanaf dat moment zullen zich psychologische martelingen zich opvolgen. Het kan hier gaan over zorgen dat iemand niet meer kan slapen door luide muziek tot Russische roulette. Tijdens dit deel kunnen mensen afvallen door bijvoorbeeld zelfmoord, omdat ze helemaal krankzinnig werden.
In het tweede deel gaat het verder met de mensen die het eerste deel hebben overleefd en doorstaan. Zij bevinden zich net op hun breekpunt, maar zijn nog sterk genoeg om te overleven. Ze bevinden zich dan plots in een soort droomwereld, alleen wel allemaal tegelijk in dezelfde. Daar zullen ze moeten samenwerken om te kunnen overleven. Opdrachten in verband met hun grootste angsten zullen gegeven worden en pas zodra ze alle angsten verslagen hebben, kunnen ze terug naar hun lichaam en terug naar huis.

Regels:
*Er is geen maximum aantal personages (dat is omdat je een van je personages natuurlijk mag laten afvallen gedurende het eerste deel of het tweede deel)
*16+ is toegestaan, maar onder spoiler en met waarschuwing bij (zo hoeven de mensen die het niet willen lezen, dat ook niet)
*Alleen Illwill of Stannis maak de topics aan.
*Ik geef geen minimum aan woorden. Kies voor jezelf wanneer je je reactie waard vindt om te posten.
*Naamsveranderingen doorgeven (en ook even waarschuwen als het met hoofdletter I ipv. L is)
*Geweld en schelden mag IC maar niet OOC.
*Je personage mag zowel een beroemd persoon zijn als een zelfverzonnen personage.
*Niet iemand zijn personage besturen zonder toestemming.
*Niet iemand zijn personage doden of verwonden zonder toestemming.
*Minstens 1 keer per week reageren (tenzij goede reden)
*Geen perfecte personages.
*Heb respect voor elkaar.
*OOC tussen [ * ( { #.

Wat moet ik weten?

Naam:
Leeftijd: (min. 18)
Beroep:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Angst/fobie: (liefst 2)
Extra: (misschien reden geldtekort)

Als er mensen zijn, die graag een personage maken, dat het eerste deel van de RPG niet zal overleven, dan zou dat heel handig zijn. Ik zou graag een paar mensen hebben die afvallen door zelfmoord of die gewoon stoppen met eten of iets zoals dat. Hoe hij/zij sterft mogen jullie natuurlijk zelf bedenken. Laat de creativiteit maar stromen!
Als je een tweede character aanmaakt, maar hier niet veel mee reageert, is dat dus niet erg. (zolang het ooit maar sterft, *sadistisch lachje*) Ik dacht dat het gewoon wat meer drama en actie zou geven als er ook wat afvallers zijn. Dit personage moet ook niet zo uitgebreid en gedetailleerd aangemaakt worden, als je dat niet wil.
Verder is het in het tweede deel ook mogelijk je personage te laten sterven, maar dat wordt later duidelijker. (:

Hoe ziet het huis eruit:

Het huis
De slaapkamers
De badkamer
De eetzaal
De ramen zijn van gepantserd glas (onbreekbaar) en de deuren kunnen automatisch worden gesloten (kan je niet open wrikken met een speldje dus)

Personages:
Meisjes:
*Aimee Isabella Lee ~ Caelestis |5|
*Cora Keegan ~ Hartnett |4|
*Grace Soldra ~ Dreamlight |6|
*Janel Meilani Parrish ~ Hartnett |7|
*Megan Scott ~ Apofylliet |7|
*Rebecca Amy Somers ~ Illwill |6|
*Ruby Ann Monroe ~ Amourable |2|
*Venya Bjornson ~ Illwill |1|

Jongens:
*Alexander Finnegan Vazwinsky ~ Mascot |5|
*Alfie Dilaurentis ~ Flensjex |6|
*Campbell Saunders ~ Leora |5|
*Clint Keith Rogers ~ Mascot |2|
*Jonah Hale ~ Eichen |1|
*Samuel 'Sam' George Claflin ~ Hartnett |4|
*Sebastian Vettel ~ Stannis |3|

Kamerindeling:
1e verdieping:
~~-Kamer 1: Alecia Beth Moore~~
-Kamer 2: Grace Soldra
-Kamer 3: Megan Scott
~~-Kamer 4: Ruby Ann Monroe~~
-Kamer 5: Venya Bjornson
-Kamer 6: Alexander Finnegan Vazwinsky
-Kamer 7: Campbell Saunders
-Kamer 8: Jonah Hale
-Kamer 9: Sebastian Vettel

2e verdieping:
-Kamer 1: Aimee Isabella Lee
-Kamer 2: Cora Keegan
-Kamer 3: Janel Meilani Parrish
-Kamer 4: Rebecca Amy Somers
~~-Kamer 5: Spencer Taylor Brooks~~
~~-Kamer 6: Alfie Dilaurentis~~
-Kamer 7: Clint Keith Rogers
-Kamer 8: Samuel 'Sam' George Claflin
~~-Kamer 9: Norah Savannah-Grace Chantelle Lynn~~

Story
Lijst martelingen
Rollentopic
Praattopic

We beginnen, wanneer iedereen in het huis aankomt. De helicopter is dus net geland op het terrein vlak voor de deur van de villa. Er is geen ontvangstcommitie, er is alleen een blad papier zichtbaar opgehangen. Daarop staat dat er voor het slagen van het onderzoek niemand zal zijn die hen helpt of de weg wijst. De kamerindeling is ook aangegeven op het blad. Iedereen slaapt alleen op de kamer. Aan jullie dus de keus of jullie meteen jullie kamers opzoeken of eerst nog even kennis maken met iedereen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 18:59 ]
“To live will be an awfully big adventure.”

17 april 2014 - 20:36

takiwatanga 54391

Alecia Beth Moore

Al een tijdje zat ik op mijn kamer. Het beviel me best wel goed eigenlijk, maar man, wat had ik behoefte aan een beetje frisse lucht. Ik liep richting het raam en toen ik er stond probeerde ik het te openen. Het gaf alleen niet mee. Ik rammelde er nog een paar keer aan, maar het raam besloot om voor geen meter mee te geven en daar baalde ik van.
'Oke, dan proberen we de deur maar...' mompelde ik in mezelf.
Ik liep naar de deur en probeerde ook deze te openen, maar ook de deur gaf niet mee. Toen het raampje in de badkamer ook niet meegaf, begon ik lichtelijk in paniek te raken.
'Kalm blijven Alecia, kalm blijven' mompelde ik.
Ik ging op mijn bed zitten, liet mezelf achterover vallen en sloot mijn ogen. Ik hield dit echter niet lang vol en ik begon dingen naar de deur te smijten. Al vloekend over het feit dat hij niet open wilde. Toen hij hierna nog niet openging, liep ik er naartoe en begon er tegenaan te slaan en te schoppen.
'Laat me eruit!' brulde ik.

[ bericht aangepast op 17 april 2014 - 20:38 ]
26 - 02 - '16

17 april 2014 - 20:37

Dillinger 32539

Happiny schreef:
Cora Keegan • Kleding

Clint liep met een regelmatig tempo naar binnen. "Mooi uitzicht." Hij lachte kort, hoewel hij een tikkeltje afwezig leek te zijn. Zijn grijsblauwe ogen waren gefocusd op het raam, waardoor ik hem onbegrijpend aankeek. Ik begreep niet wat er nou zo speciaal kon zijn aan deze ramen, maar mijn vraag werd al snel beantwoord zodra Clint mijn eerdere vraag van daarnet besloot te beantwoorden. "En over wat ik net zei, kom kijken. Ik zei 'vreemd omdat ik naar het glas keek. Zie je hoe dik dat is? Zulke glazen hadden we ook in de jeeps bij het leger. Extra dik en gepantserd glas. Ik vroeg me af of het was om ons binnen te houden? Of iets anders buiten?" legde hij uit, terwijl ik dichterbij kwam en het glas van het raam nauwkeurig bekeek. Het leek inderdaad dikker dan nodig te zijn.
"Er zitten toch een paar beroemdheden in dit huis? Misschien doen ze dit zodat hen niks overkomt," opperde ik zwakjes, hoewel mijn excuus nogal flauw klonk vergeleken met Clints uitleg. Stiekem begon ik me een beetje zorgen te maken, vooral omdat ik niet meer wist wat hier gaande was. Er moest meer achter dit verhaal zitten. Het klonk ook allemaal veel te mooi om waar te zijn; Een geldbedrag winnen als je in een droomhuis zou overnachten met verschillende mensen. Het klonk veel te gemakkelijk. Toch besloot ik om niet direct van het ergste uit te gaan.
Ik ging op mijn tenen staan en pakte Clints beide schouders voorzichtig vast, waarna ik hem behoedzaam wegtrok bij het raam. "Laten we ons niet opwinden, oké? Ze zullen wel een speciale reden hebben gehad om dat glas te plaatsen." Ik probeerde zo gerustellend mogelijk te klinken en te glimlachen, hoewel ik me eigenlijk niet zo op mijn gemak meer voelde. "Laat het even rusten en vertel eens wat meer over jezelf. Ik ben een en al oor."

Clint Keith Rogers

"Er zitten toch een paar beroemdheden in dit huis? Misschien doen ze dit zodat hen niks overkomt," oppert ze dan. "Ja, beroemdheden met geldproblemen zitten hier, om er geen doekjes om te winden." zeg ik sarcastisch. Ze pakt zacht mijn schouders vast en trekt me naar achteren. "Laten we ons niet opwinden, oké? Ze zullen wel een speciale reden hebben gehad om dat glas te plaatsen. Laat het even rusten en vertel eens wat meer over jezelf. Ik ben een en al oor." zegt ze dan. "Ik wind me niet op, ik maak me er zorgen over." zeg ik terwijl ik niet meteen doorheb wat haar tweede vraag is. Iets later dringt het tot me door. "Oh, ehm, ik hou er niet van om over mezelf te praten, het laat me slecht voelen. En daarbij, ligt het aan mij of is het hier kouder aan het worden?"

[ bericht aangepast op 17 april 2014 - 20:39 ]
Sidera nostra contrahent solem lunamque

17 april 2014 - 20:38

Fagerman 4603

Aimee Isabella Lee
"Alles komt goed hoor. We komen hier sowieso weg. Nu slaapt vast iedereen, maar morgen roepen we gewoon om hulp en ramt desnoods zo'n gast een deur uit. Heb je niet gezien wat voor types erbij liepen? We komen hier wel uit." probeert Venya me te kalmeren. Langzaam probeer ik weer op te staan. Inmiddels zijn de gebeurtenissen weg uit mijn hoofd. "Sorry" zeg ik zacht. "Ik weet niet hoe dit komt." Dat was waar. Ik had soms wel flisten van die avond in mijn hoofd, maar niet zo vaak, duidelijk en lang als hier. Waarschijnlijk lag het aan dit huis. Er waren hier gewoon heel veel dingen die me eraan lieten denken. Ik merkte opeens dat ik het erg koud had. Er ging een rilling door mijn lichaam en op mijn armen was kippenvel te zien. "Heb jij het ook zo koud?" vroeg ik.

[ bericht aangepast op 17 april 2014 - 20:39 ]
you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

17 april 2014 - 20:48

Gibigianna 15113

Venya Bjornson

"Sorry. Ik weet niet hoe dit komt. Ik glimlach, terwijl ik mijn schouders ophaal. "Heey, t'is niet erg. We komen hier wel uit. We zijn gelukkig samen." Stel je voor dat ik hier nu alleen op de kamer zat. Ik zie hoe een rilling door haar lichaam gaat. "Heb jij het ook zo koud?"
"Ja, inderdaad, ik merkte het net ook op. Ik zal eens op de airco kijken." glimlach ik. Met een glimlach sta ik op en loop naar het witte apparaat aan de muur. "Hij staat op min dertien!" roep ik geschokt uit. Meteen probeer ik het apparaat warmer te zetten, maar waar ik ook op druk niets verandert. "Hij wil niet... Ik weet niet wat hier aan de hand is, maar... Het is niet goed." Het lijkt alsof het spookt of zo. "Misschien moeten we..." begin ik, terwijl ik richting Aimee terug loop, maar ik kan mijn zin niet afmaken. Een geschrokken gilletje verlaat mijn lippen, wanneer het plots donker wordt. Snel na elkaar wordt de kamer niet en wel verlicht door felle lichtflitsen. "Ah, verdomme!" Ik kan helemaal niet tegen dit soort dingen. Ik struikel naar achteren en val op mijn kont, terwijl ik mijn ogen bedek om ze tegen het licht te beschermen.

“To live will be an awfully big adventure.”

17 april 2014 - 22:06

Dillinger 32539

[Expendables went Thrones]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

18 april 2014 - 10:45

R3HAB 12456

Campbell Saunders
‘Het is hier nogal koud geworden, niet?’ hoorde ik haar opeens zeggen. Ik keek op en door alle commotie van daarnet was ik niet bewust van de kou tot nu. Nu het mijn lichaam omklemt van alle kanten.
‘Staat hij nu op min?’ ze stond op en liep naar de airco maar toen ik haar wilde volgen hoorde ik haar al zeggen. ‘Hij staat op min dertien.’ Ik schrok. Dat had ik toch eerder moeten merken, toch?
‘Wat is er aan de hand? Misschien moeten we iemand zoeken die kan helpen?’
Ik knikte. ‘Ja blijf hier, ik ga wel even iemand halen.’ terwijl ik naar de deur liep viste ik snel nog een trui uit mijn koffer die ik snel nog aan Amy gaf- of Rebecca. Zodat ze tenminste het iets minder koud had; hoopte ik. Ik zette mijn hand aan de deurklink. Ik drukte hem omlaag en toen ik hem open wilde trekken leek er geen beweging in te komen. Ik pakte met twee handen de deurklink en probeerde het nog eens maar deze keer harder maar de deur bewoog geen enkele millimeter.
Ik draaide mij om waar ik Amy nog zag staan. Wat moest ik haar zeggen? Zachtjes probeerde ik het nog een keer maar nog steeds ging de deur niet open.
‘Amy?’ Hoe moest ik nou zeggen dat we in een kamer opgesloten waren van -13? We hadden beter naar haar kamer moeten gaan want deze kamer leek niet goed gemaakt te zijn.
‘De deur wilt niet open. Ik denk dat iemand ons per ongeluk opgesloten heeft, ofzo.’
Snel liep ik naar de airco terwijl ik nog een paar knoppen indrukte maar in plaats van dat de airco versprong deed hij niks terwijl op het schermpje -13 bleef branden. Mijn armen zaten onder het kippenvel en onbewust vroeg ik me af tot iemand zou komen om ons vrij te laten, of de airco te repareren. Zou het zo koud zijn door het hele huis?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

18 april 2014 - 12:14

Gibigianna 15113

Rebecca Amy Somers

"Ja blijf hier, ik ga wel even iemand halen" terwijl hij richting de deur liep, toverde hij een trui tevoorschijn uit zijn koffer en gaf hem nog snel aan mij. Met een glimlach nam ik die aan en deed hem snel aan. "Dankje." zei ik zacht en voelde me al een klein beetje warmer worden. Ik keek toe, terwijl hij worstelde met de deur en zuchtte wanneer hij mijn naam zei. Ik wist al wat ging komen. "De deur wilt niet open. Ik denk dat iemand ons per ongeluk opgesloten heeft, ofzo" Hij liep terug naar de airco, maar die deed niets en bleef gewoon op -13 staan. Onbewust ging ik wat dichter tegen hem aan staan, zodat ik zijn warmte wat meer kon voelen. "Wat nu?" fluisterde ik zacht, mijn stem een beetje vervormd door angst. "Wat moeten we-" maar voor ik mijn zin kon afmaken, viel het licht plots uit, om vervangen te worden door korte felle flitsen van wit licht, die de kamer steeds verlichtten en dan weer niet. Met een gilletje duw ik mijn gezicht tegen zijn schouder aan om mezelf zo af te sluiten van dat irritante geknipper.

“To live will be an awfully big adventure.”

18 april 2014 - 16:22

Gibigianna 15113

De stem

Geconcentreerd staar ik naar de schermen voor me. Enkele kamers zijn leeg, dus daar hoef ik niets aan te doen. Een zonde dat er zoveel bij elkaar op dezelfde kamer zitten, maar met de mentaliteit van tegenwoordig kon het natuurlijk niet anders. Het experiment is ondertussen al bij een 3-tal kamers bezig.
"Eerste verdieping kamer vijf en zeven, check. Tweede verdieping kamer zeven..." Ik laat mijn blik naar het juiste scherm glijden en knik. "Check." Mijn handen beginnen over de knoppen en toetsen voor me te zweven, terwijl ik ook de andere kamers waar mensen in aanwezig zijn activeer. "Laat het spel beginnen..." Rustig leun ik achterover, terwijl ik vol genoegen toekijk hoe sommigen al wanhopig aan de deur staan te rammelen. Dit gaat de goede kant op. Zo zal ik het doel wel berijken... Ik krijg ze wel zover. Tenminste, sommigen van hen. Om zeker te zijn dat iedereen echt wakker is, neem ik een microfoon erbij. Als ik daarin spreek is mijn stem door het hele huis of in de kamer die ik wil te horen. Ik besluit dus dat iedereen mijn stem mag horen en begin met een gemene lach. "Welkom... Het experiment is begonnen!" lach ik luid en uitbundig. Ik zorg dat mijn stem zeer gemeen klinkt. Tevreden met mezelf zet ik de microfoon weer uit en leun nu helemaal achterover in mijn stoel. Mijn voeten laat ik op de tafel voor mij rusten en mijn handen plaats ik achter mijn hoofd, terwijl ik het spektakel voor me bekijk. Af en toe zet ik het geluid in een kamer aan om te horen wat de mensen daar te zeggen hebben.

“To live will be an awfully big adventure.”

18 april 2014 - 16:47

DreamLight 187

Grace Soldra
Langzaam doe ik mijn ogen open, het is raar, maar na al die jaren verwacht ik nog steeds dat ik iets zal zien. Ik denk niet dat dat ooit zal wennen. Ik draai me om om weer te gaan slapen, maar als mijn arm boven de deken uitkomt, trek ik hem van schrik heel snel terug. Het is hier ijskoud. Dat is ook raar, waarschijnlijk ben ik daardoor ook wakker geworden. Waar zal de airco zijn? Voor zoiets heb ik echt hulp nodig, hoe stom ik het ook vind om dat toe te geven. Ik kan de airo zelf simpelweg niet vinden. Zuchtend stap ik uit bed en loop ik naar de deur. Hulp hebben is vervelend, maar het is ook vervelend om dood te vriezen. Het lijkt elke seconde wel kouder te worden. Als ik voel dat mijn hand de deur raakt, laat ik hem zakken tot ik de deurklink heb gevonden. Als ik hem indruk verstijf ik. De deur gaat niet open. Paniekerig probeer ik het nog een aantal keer, al weet ik dat het niet lukt.
'Welkom...Het experiment is begonnen!' Ik gil omdat ik zo schrik van de stem. Hij klinkt helemaal niet meelevend. Eerder gemeen, alsof hij dit alles heeft veroorzaakt. En als het experiment nu is begonnen, wat gaat er dan allemaal nog komen?

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

18 april 2014 - 18:10

Kalinda 10484

Cora Keegan • Kleding

"Ja, beroemdheden met geldproblemen zitten hier, om er geen doekjes om te winden," opperde Clint, waardoor mijn wangen rood begonnen te kleuren en ik een stapje naar achteren nam. Hoewel hij wel gelijk had, lag het onderwerp wel gevoelig. Ik was ook een 'beroemdheid' met geldproblemen. Ik zat hier omdat ik steeds werd afgewezen. Ik was niet meer nodig als model. Ik was afgekeurd, verstoten en afgedankt.
De rest van zijn woorden hoorde ik al niet meer, omdat ik mezelf vanbinnen aan het afbreken was. Mijn mentale gesteldheid begon door Clints onschuldige zinnetje nu al achteruit te gaan. Misschien moest ik mezelf niet meer voor de gek houden; ik was gewoon de zwakste schakel.
Opeens realiseerde ik me dat er kippenvel op mijn armen begon te ontstaan. Een rilling liep over mijn rug en ik beet zachtjes op mijn onderlip, terwijl ik mijn armen beschermend om mezelf wikkelde. Clint maakte ook een opmerking over de temperatuur, waardoor ik instemmend knikte.
Ik wilde opperen dat er misschien iets mis was met de verwarming in het huis, maar zodra ik een stem door het huis hoorde galmen, realiseerde ik me dat dit niet zomaar een ongelukje was geweest. "Welkom... Het experiment is begonnen!" lachte de stem.
Mijn bloed leek in ijs te veranderen. Mijn lichaam verstijfde en mijn pupillen werden zo groot als schoteltjes. Clint had gelijk gehad. Dit was vreemd. Het was vreemd dat er gepantserd glas was, het was ook veel te makkelijk om een geldbedrag te verdienen in dit paradijsje. Dit paradijs was in een ware nachtmerrie veranderd, en dit was pas het begin.
Terwijl mijn blik op oneindig leek te staan en ik begon te klappertanden van de kou, probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven en het niet uit te schreeuwen van paniek. Ik slikte de brok in mijn keel weg en dwong mezelf om die verstarde houding te laten varen, hoewel ik nog steeds uitzag alsof ik in shock verkeerde. "Wat nu?"

[ bericht aangepast op 18 april 2014 - 18:11 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

19 april 2014 - 3:02

Dillinger 32539

Clint Keith Rogers

"Welkom... Het experiment is begonnen!" Zegt een stem plotseling door het huis. Het klonk koud, net zoals de ruimte. Ik vloekte toen er wolkjes uit mijn mond kwamen. Cora leek bijna door de temperatuur te bevriezen, tot ze zichzelf herpakte. "Wat nu?" vraagt ze, volgens mij een beetje hopeloos. "Fuck, fuck, FUCK!" schreeuw ik in een woede-uitbarsting, ik moet en zal haar en mezelf in leven houden. Ik loop kordaat naar mijn tas en rits hem met, nu nog, warme handen behendig open en begin er T-shirts en truien uit te halen. "Kleed jezelf voor kouder weer, liefst in laagjes, dan kan je uittrekken wat te veel is." commandeer ik haar. Ik had geleerd te handelen in dit soort situaties, cool blijven (ha ha ha, ironisch) en nadenken. De deur!, denk ik plots en loop er naartoe. plooi een mouw rond mijn hand om te voorkomen dat ik me verbrand aan de ijskoude deurknop. Vast. Uit frustratie sla ik tegen de muur en begin verder te denken terwijl ik naar de airco loop en de temperatuur zie , minus dertien. Ik draai aan de knop maar niets helpt. Ik zou het geweten moeten hebben door de vensters. Ik vloekte binnensmonds en loop naar het bed waar ik op klop. "Kom hier, die dekens blijven niet warm."

Sidera nostra contrahent solem lunamque

19 april 2014 - 10:26

R3HAB 12456

Campbell Saunders

‘Wat nu?’ hoorde ik Amy angstig fluisteren. Ik haalde mijn schouders op maar direct ging het licht uit waardoor ik besefte dat ze het waarschijnlijk niet gezien had.
Plotseling kwam er korte felle flitsen van wit licht wat door mijn hoofd leek te snijden. Zo fel was het.
‘Welkom het experiment is begonnen.’ Hoorde ik opeens door onze kamer schallen. Mijn maag kromp ineen bij de woorden. Het experiment is begonnen? Wat was dit voor ziek spel?
Ondertussen leken mijn vingers en tenen bevroren te zijn terwijl ik mijn ogen niet durfden dicht te doen tegen het felle licht. Ik bleef enkel naar een punt van de kamer kijken terwijl ik Amy dicht tegen me aandrukte. Zolang haar maar niks overkwam.
Langzaamaan begon ik mijzelf misselijk te voelen door de lichten die fel aan en uit flikkerde. Automatisch sloot ik mijn ogen maar ik moest weten wat er zou gebeuren. Hoe kon iets wat goed leek zo snel veranderen in zo iets slechts?

Kunnen ze ook hallucinaties krijgen/ dingen zien die er niet zijn door het flakkeren van het felle licht naar donker of iets?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

19 april 2014 - 10:37

Kalinda 10484

Cora Keegan • Eerste kledinglaag

Opeens leek Clint de puzzel te hebben opgelost. Alle stukjes in zijn hoofd vielen in elkaar en de cirkel was compleet. Hij begon te vloeken en te schreeuwen, maar gelukkig deerde het me weinig. Ten eerste was ik veel te verward om direct te kunnen reageren op zijn woede-uitbarsting en ten tweede was ik het gewend als iemand begon te schreeuwen. Ik had al vaak genoeg met gefrustreerde en strenge fotografen gewerkt, dus dit was niks nieuws.
Zodra Clint me begon te commanderen, realiseerde ik me dat hij precies wist wat hij moest doen. Misschien had ik dan toch gelijk gehad over het feit dat hij bij het wellicht werkzaam was bij het leger. Ik besloot om er op dit moment niet naar te vragen en liep gewoon naar mijn koffer toe. Ik ritste deze open en begon mijn kleding eruit te vissen. Twee onderhemdjes, twee shirts en een warmere sweater. Aangezien ik al een legging droeg, trok ik een tweede legging en een broek uit het koffer. Zonder me iets van Clint aan te trekken - Hij was toch in zijn element en zou niet op mij letten - trok ik mijn trui uit en begon de andere kledij vlotjes aan te trekken, totdat ik geheel was ingepakt. Jammer genoeg had ik niet op deze temperaturen gerekend, aangezien ik dacht dat we enkel in een warm, knus huis zouden verblijven. Natuurlijk had ik truien mee, maar de meeste kleding die ik mee had genomen waren toch gemaakt van een dun materiaal.
Zodra ik mezelf warm had gekleed, deed ik weer wat Clint van me vroeg en ging peinzend op het bed zitten. Ik begon te piekeren, wetende dat ik in paniek zou raken als Clint me met zijn eigen lichaam zou proberen te verwarmen. Ik kon iemand namelijk wel aanraken, maar als iemand mij aanraakte, werd ik panisch. Noem het gerust aanstellerij, maar sinds ik voor het laatst met een onprofessionele fotograaf had samengewerkt was ik getraumatiseerd geweest. Ik kon zijn handafdrukken nog op mijn lichaam voelen branden.
Terwijl ik de nare gedachte uit mijn hoofd probeerde te verbannen, begon ik de dekens om mezelf heen te slaan en hield ik deze ook open voor Clint, hoewel ik voor de zekerheid naar het uiteinde was geschoven. Ik had er geen problemen mee om dekens te delen, helemaal niet zelfs. Maar ik stierf liever door onderkoeling dan dat ik opnieuw een ware nachtmerrie moest beleven. Nooit meer.

[ bericht aangepast op 19 april 2014 - 16:13 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

19 april 2014 - 16:10

Bishou 1676

Norah Savannah-Grace Chantelle Lynn

Plots hoorde ik een klik, waarna ik naar de deur rende, wetend dat deze op slot zaten. Wie had deze zieke grap bedacht? Hopend dat de deuren zometeen weer werden geopend, plofte ik opnieuw op het bed en bekeek de mooie dingen. Enkel omdat ik niet stil kon zitten, liet ik mijn benen bungelen en hield dit ongeveer vijf minuten vol. Ineens kreeg ik het koud. Waar was de airco? Kippenvel schitterde over mijn hele lichaam en al snel voelden al mijn spieren stijf aan. Een fel licht verschijnt plotseling, maar om de een of andere reden raak ik niet in paniek, terwijl ik dat altijd zou hebben gedaan. Het doet pijn aan mijn ogen en ik heb het gevoel dat ik langzaam aan het sterven ben, maar ik doe helemaal niks. Waarom niet? Ik heb geen idee.

[Sorry dat het zo kort is, ik heb nu weinig tijd…]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

19 april 2014 - 20:56

Olivie 846

Ruby Ann Monroe
Sam leek net zo verrast als ik was toen ook hij doorkreeg dat de deur inderdaad op slot zat. Er liep een rilling langs mijn ruggegraad die me bijna deed opspringen. Van jongs af aan was ik al nooit goed bestaand geweest tegen kou, maar dit had ik, gelukkig, nog nooit eerder mee gemaakt. "Trek iets warmers aan, je trilt," De opmerking die sam maakte was erg logish en toch knikte ik meerdere malen met mijn hoofd om maar in beweging te zijn en zo warmte te vervoeren. De koude lucht die zich in de kamer bevond werd mijn kant op gestuurd doordat Sam zijn lichtgrijze hoodie mijn kant op gooiden. "Dankje." mijn stem had niet langer een panniekerige ondertoon, daar in tegen vulden mijn ogen zich wel met tranen. Mijn handen tegen elkaar aan wrijvend liep ik richting het grote tweepersoonsbed waar we enige tijd geleden nog vredig lagen te slapen. Sam's trui gaf me wel iets meer warmte maar was niet bevredigend. Toch vond het het verschrikkelijk dat ik nu Sam zijn trui aan had terwijl hij het net zou koud had ik als ik. Mijn benen gooiden ik onder het dikke donsdekbed en klopte tweemaal op het lege stuk langs me als teken dat Sam daar kon gaan zitten. Als hij langs me ging zitten zou dat twee voordelen opleveren. Hij zou het warmer hebben omdat hij onder het dekbed zat en ik zou het warmer hebben door zijn lichaamswarmte. "Weet je zeker dat je -je trui niet zelf aan wil?" zei ik zacht terwijl ik mezelf nog verder in het dekbed wegstopte. "Welkom... Het experiment is begonnen!" Luidde het onverwachts en terwijl ik enkele ogenblikken geleden nog mijn onnozele tranen kon inhouden liepen ze nu van schrik wel daadwerkelijk over mijn tere wangen naar beneden. Ik had kunnen weten dat deze hele opzet veel te makkelijk was en dat er iets mis zou moeten gaan. Mijn ergste nachtmerrie was het om andere mensen mijn leven te laten overheersen en zoals het er nu naar uitzag, was dat wel aan het gebeuren.

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Index RPG Actieve Topics Zoek