{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Samuel Claflin • Kleding

Het meisje moest lachen om mijn opmerking. Hoewel sommige mensen het als beledigend zouden opvatten, deed ik dat niet. Ik voelde me over het algemeen niet zo snel beledigd en ik was eigenlijk maar al te blij dat ze mijn opmerking zo luchtig mogelijk beantwoordde. Ik hield ervan als mensen zichzelf wisten te ontspannen, vooral als er een goede sfeer in de lucht hing.
"Ik heet Ruby Ann Monroe," stelde het meisje zichzelf voor, terwijl ze haar hand naar mij uitstak. "Maar je mag me ook gewoon schoonheid blijven noemen, hoor." Haar stem bevatte een speelse ondertoon, waaruit ik kon opmaken dat ze zich niet beledigd voelde door mijn ietwat directe opmerking. Andere meisjes hadden het al lang verkeerd kunnen opvatten, maar zij niet.
"Die naam past wel bij je." Ik was namelijk van mening dat een meisje dat Ruby heette een blondine moest zijn. Terwijl ik het meisje nogal opvallend bekeek, begon ze met haar handen te spelen en keek ze ietwat verlegen naar me op. Vergeleken met mij was ze klein te noemen, hoewel ik er bijna zeker van was dat elk meisje die in dt huis rondliep kleiner dan ik was.
"Dus, Sam." Ruby's stem deed me uit mijn gedachten opschrikken. "Bestaat er enige kans dat jij me later misschien naar mijn kamer kunt begeleiden?"
Een glimlach krulde rondom mijn lippen en aangezien ik nogal een casanova was, speelde ik het spelletje mee. "Natuurlijk, juffrouw Monroe. Met plezier, zelfs." Ik trok mijn wenkbrauwen op een speelse manier op en grinnikte vervolgens, als teken dat ik haar aan het plagen was. "Welke kamer zoeken we? Ik zou namelijk niet willen dat een dame zoals jij haar koffer helemaal alleen naar haar slaapruimte moest dragen." Gelukkig had mijn moeder me altijd erop gewezen dat ik me als een echte heer moest gedragen, iets waar ik haar nu innig dankbaar voor was. De meeste vrouwen hielden immers wel van een man met manieren.

[ bericht aangepast op 8 april 2014 - 22:33 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ruby Ann Monroe
De uitrdrukking die Sam op zijn gezicht kreeg nadat ik hem had gevraagd of hij me naar mijn kamer zou willen begeleiden liet me glimlachen. Ja dit was zeker een jongen die wist hoe hij een meisje moest inpakken en ik moest toegeven dat hij charmant was maar zo makkelijk was ik nou ook weer niet te vangen. "Natuurlijk, juffrouw Monroe. Met plezier, zelfs." zei Sam waarna hij verder ging "Welke kamer zoeken we? Ik zou namelijk niet willen dat een dame zoals jij haar koffer helemaal alleen naar haar slaapruimte moest dragen." Mijn linker wenkbrauw heef ik iets omhoog. "Nou dat was ik toch al niet van plan, jij leek me het perfecte slachtoffer om mijn koffer naar boven te tillen." Gelukkig sloeg mijn stem niet over terwijl ik dit zei, dan had hij me zeker nooit geloofd. Ik trappelde ongeduldig met mijn voeten op de trede onder me terwijl ik Sam recht aankeek. Ergens in mijn achterhoofd kon ik me nog herinneren dat mijn kamer zich op de eerste verdieping zou bevinden. Maar het leek me leuker Sam eerst een extra trap op te laten lopen. "Lets go!" Ik sprong op waardoor mijn koffer achterover viel en ikzelf er ook bijna achteraan ging en greep Sam bij zijn hand om rechtop te blijven staan en om hem omhoog te hijsen. Er krulde zich een glimlach om mijn lippen bij mijn gedachte. Misschien is het toch niet altijd een pluspunt om een sexy, ladies man te zijn Sam. Ik draaide me om naar Sam terwijl ik langzaam achterstevoren naar boven begon te lopen.

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Samuel Claflin • Kleding

Zodra Ruby haar linkerwenkbrauw omhoog trok, realiseerde ik me dat ze minder makkelijk in te palmen bleek te zijn dan ik had gehoopt. Haar antwoord bevestige mijn gedachten: "Nou, dat ik toch al niet van plan. Jij leek me het perfecte slachtoffer om mijn koffer naar boven te tillen."
Aangezien ik ook op de tweede verdieping moest zijn, besloot ik om twee koffers mee naar boven te zeulen. Mijn koffer was niet zo zwaar en ik kon gemakkelijk twee koffers tillen als ik me een beetje inspande. Toch probeerde ik mezelf eraan te herinneren dat Ruby niet zo onschuldig was als ze leek, hoewel ik die gedachte direct vergat zodra Ruby overeind sprong en daarbij haar koffer omver gooide. Ze greep mijn hand vast zodat ze zelf niet zou vallen en aangezien ik geen vreselijke reflexen had, wist ik mijn spieren op tijd aan te spannen zodat ze niet op de grond belandde.
"Doe voorzichtig. Dadelijk doe je jezelf nog pijn." Mijn stem bevatte dit keer een serieuze ondertoon, als teken dat ik het meende. Als er namelijk iets was waar ik niet tegenkon, was het een confrontatie met iemands pijn. Daardoor raakte ik van streek. En hoe.
Gelukkig kon Ruby nog glimlachen en draaide ze zich in mijn richting, waarna ze achterstevoren de trap begon te beklimmen. Ik keek haar even met een vernauwde blik aan, waarna ik mijn hoofd langzaam schudde en haar hand weer vastpakte. "Draai je om. Ik wil niet dat je valt." En als ze zich niet zou omdraaien, zou ik haar koffer niet meenemen. Je mocht het gerust een tikkeltje kinderachtig vinden, maar ik kon er echt niet tegen als iemand zichzelf op welke manier dan ook in gevaar bracht. Ik was niet voor niets beschermend, misschien zelfs overbeschermend.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ruby Ann Monroe
"Doe voorzichtig. Dadelijk doe je jezelf nog pijn." Sam's woorden speelden zich enkele keren in mijn hoofd af. Ik kon me dan altijd wel voordoen als een sterke vrouw die altijd alles met veel plezier en overgaven deed maar dat was echter niet altijd het geval. Natuurlijk ben ik graag spontaan en doe ik het liefst alle avontuurlijke dingen die al mijn vrienden ook altijd ondernemen maar helaas kan ik dat niet altijd. Nadat Sam mijn hand had vast gepakt en me nogmaals had verteld dat ik echt voorzichting moet zijn omdat hij niet wil dat ik val gaf ik het op. Niet dat ik er zoveel lol in had om achterstevoren een trap op te lopen, toch was zijn blik de moeite wel waard geweest. Ik draaide me om en liet mezelf een rondje onder zijn arm doordraaiden, wat makkelijk kon met mijn lengte vergeleken bij hem en liet zijn hand los. Misschien was het niet erg netjes van me om hem eerst met twee koffers naar boven te laten lopen. veel kon ik er echter niet meer aan veranderen omdat Sam mij al voorbij was gelopen. Mijn hand gleed over de leuning terwijl ik in langzame pas nog een verdieping naar boven liep. Door de ramen kon je steeds verder het beschneeuwde landschap bekijken. Op de plek waar de helicopter ons had afgezet was de sneeuw weggewaaid en waren er groene graszoden te zien. "Oh shit, volgens mij sliep ik wel op de eerste verdieping." Zei ik nadat ik mijn aandacht weer op Sam en de koffers had gericht. Natuurlijk had ik medelijden met hem maar stiekem was het ook wel leuk om hem een lesje te leren. Mijn eerst serieuze blik veranderde langzaam in een steeds breder wordende glimlach en ik hoopte alleen maar dat Sam er niet erg boos om zou worden.

[ bericht aangepast op 8 april 2014 - 23:23 ]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Campbell Saunders

Ze glimlachte vriendelijk naar me. ‘Amy Somers.’ Ik knipperde even met mijn ogen terwijl ik haar bleef aankijken. Ze leek op Amy en ze had dezelfde naam- alleen de achternaam was anders. Was het haar dan toch? Was Amy niet dood? Maar ik had haar toch zien begraven worden? Rare gevoelens kwamen naar boven en het huis begon steeds meer een kwelling te worden dan een oplossing voor een probleem.
‘Ook een slokje?’ hoorde ik opeens haar vragen waardoor ik me hoofd van haar afdraaide.
‘Nee, dank je.’ zei ik waarna ik naast haar ging zitten en haar zijdelings aan keek. Het kon niet waar zijn dat Amy leefde- maar ze leek zo op haar.
Ik draaide me stilletjes naar haar toe terwijl ik de contouren van haar gezicht bekeek. Ik kon haast geen verschil herkennen, maar als het Amy zou ze toch anders gereageerd hebben? Waarschijnlijk wilde Amy me niet eens zien. Ik had gefaald. Ik had sinds haar dood een fobie tegen poppen gekregen. In iedere pop kon ik haar blik zien en haar afschuwelijke gegil van de pijn. Ik voelde tranen steken achter mijn ogen maar ik negeerde die. Ik moest het weten.
‘Ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Samuel Claflin • Kleding

Zodra Ruby mijn serieuze blik zag, gaf ze het op en draaide ze zich om, waarna ze een rondje onder mijn arm doordraaide. Al snel liet ze mijn hand los en bleef er een leeg gevoel achter, iets waardoor ik eigenlijk een beetje verbaasd was. Ik besloot om er niet te veel aandacht aan te besteden en begon de trappen te beklimmen, terwijl ik beide koffers achter me aanzeulde. Zodra ik aan de laatste trede wilde beginnen, schalde Ruby's stem weeral door de ruimte.
"Oh shit, volgens mij sliep ik wel op de eerste verdieping."
Ik keek met een ruk op en plaatste de koffers op de overloop, waarna ik me richting de bloedmooie dame draaide en haar beschuldigend aankeek. Toch was ik niet boos, verre van, zelfs. Ik kon niet zo snel boos op iemand worden, en zeker niet op een meisje zoals Ruby.
Ik schudde mijn hoofd en slaakte een zucht, waarna ik mijn armen voor mijn borstkas kruiste. "Je stelt me teleur, Ruby." Een voorzichtige glimlach krulde rondom mijn lippen. "Laten we dan eerst naar mijn kamer gaan. Dan brengen we jouw koffer dadelijk naar jouw kamer toe."
Ik zou haar nog wel terugpakken voor haar daad, zo kinderachtig was ik dan wel weer. Toch pakte ik beide koffers weeral beet en liep ik richting het einde van de gang, waar op de voorlaatste deur een sierlijke acht werd afgebeeld. Ik zette de bagage neer en opende de houten deur, waarna ik de slaapkamer betrad en ik eventjes goedkeurend rondkeek.
"We hebben tweepersoonsbedden, schoonheid."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ruby Ann Monroe
Sam keek me beschuldigend aan, langzaam krom ik elkaar terwijl hij met grote stappen mijn kant op kwam lopen. Ik wilde net mijn excuces aanbieden maar Sam was me voor. "Je stelt me teleur, Ruby." Mijn hoofd zakte naar beneden, misschien kon hij toch niet zo goed tegen grapjes, of vond hij me misschien toch niet echt aardig. Tot mijn opluchting had hij een brede grijns om zijn lippen en haalde ik opgelucht adem. Ook al hield ik wel van grapjes maken, ik werd wel graag aardig gevonden en al helemaal door Sam, op de een of andere manier liet hij me op mijn gemakt voelen hier en dat gevoel wilde ik het liefst zo lang mogelijk vasthouden. "Laten we dan eerst naar mijn kamer gaan. Dan brengen we jouw koffer dadelijk naar jouw kamer toe." Hoorde ik hem zeggen en ik knikte kort waarna ik een warme glimlach in zijn richting schoot. Samen liepen we richting een van de achterste deuren en wachtte ik geduldug totdat Sam het slot had opengedraaid en de kamer had bekeken. "Wauw." piepte ik toen ik eenmaal binnen stond en mijn ogen de gehele ruimte in zich hadden opgenomen. Niet alleen was de kamer ruim en stond er een mega groot bed, ook was het uitzicht om bij weg te dromen. Hopelijk ziet mijn kamer er ook zo uit en zo niet dan wordt dit vast en zeker mijn toevluchtsoord. Ik leunde rondkijkend tegen het portier. "We hebben tweepersoonsbedden, schoonheid." Ik draaide mijn hoofd zogenaamd vol verbazing zijn kant uit. "Gelukkig wel." Zei ik speels terwijl ik op mijn tenen naar Sam toe liep. Recht voor zijn gezicht stopte ik, zijn hele blikveld was nu gevuld met mijn gezicht, als ik nog iets dichterbij kwam zouden onze lippen elkaar raken. Even bleef ik zo staan, de spanning opbouwend waarna ik weer op mijn gehele voet ging staan zodat hij weer over mij geen kon kijken. Zonder nog enige aandacht aan Sam te besteden liet ik me op mijn rug in zijn bed vallen. "Ik slaap namelijk als een zeester." Om mijn opmerking kracht bij te zette spreidde ik mijn armen zover als ik kon.

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Rebecca Amy Somers

De jongen leek nogal overdonderd. Snel ging ik mijn woorden na, in de hoop dat ik toch niets overdreven stom of beledigends had gezegd, maar ik kon maar moeilijk wat vinden. Zodra hij mijn aanbod afsloeg om een slokje cola te nemen, haalde ik mijn schouders op en nam zelf nog een slokje. Hij was nogal stil en keek me zijdelings aan.
"Ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken." zei hij toen en ik keek hem verwonderd aan. Even bekeek ik hem goed, maar ik kon niets bekend ontdekken.
"Het spijt me, ik zou niet weten van waar wij elkaar zouden moeten kennen." Ik voelde me een beetje schuldig. Zelf wist ik niet meteen waarom. Volgens mij had ik gewoon het gevoel dat ik hem teleurstel met dit antwoord. Twijfelend keek ik hem aan.
"Hoezo?"

[ bericht aangepast op 9 april 2014 - 17:30 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Samuel Claflin • Kleding

"Wauw," piepte Ruby zodra ze de slaapkamer zag, waardoor ik zachtjes grinnikte. De kamer zag er inderdaad adembenemend uit en stiekem hoopte ik dat ik een bijbehorende badkamer had, aangezien ik niet zo graag een badkamer deelde. Toch was ik tot nu toe erg verrast; als ik hier twee weken zou moeten verblijven om tweehonderdvijftigduizend euro te verdienen, was dit een eitje. Het leek te makkelijk te zijn voor woorden, hoewel er in mijn achterhoofd een stemmetje zei dat er wel een addertje onder het gras moest zitten.
Ik drukte het gevoel weg en focuste me weer op Ruby, wie inmiddels op haar tenen stond en voor mijn neus was gaan staan. Haar speelse toenadering was me niet ontgaan en ik hield mijn adem in zodra ze zich naar me toe boog. Heel even leek het alsof ik haar zachtroze lippen voor de eerste keer zou gaan proeven, maar in plaats daarvan liet ze zich weer zakken. Ze liet zichzelf op het bed vallen en spreidde haar armen, terwijl ze zei dat ze sliep als een zeester.
Ik schudde mijn hoofd en grinnikte zachtjes, waarna mijn gegrinik langzaam overging in gelach. Ik had kunnen verwachten dat dit meisje een tikkeltje gek zou zijn. Gek op een goede manier. Ze was lief, bloedmooi en daarnaast ook nog eens erg humoristisch. Ze was weliswaar een tikkeltje kinderachtig, maar dat sierde haar op de een of andere manier.
Ik liep langzaam naar het bed toe en boog een stukje voorover, waarna ik met mijn onderarmen op de rand van het bed leunde en in haar gezichtsveld kwam te hangen.
Ik boog me nog iets naar voren en keek haar met een speelse blik aan. "Zeesterren zijn nogal kwetsbaar. Ben jij ook zo kwetsbaar, Ruby?" Ik kantelde mijn hoofd een beetje en beet zachtjes op mijn onderlip, terwijl ik haar grijsblauwe ogen nauwkeurig bestudeerde.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ruby Ann Monroe
Ik hoorde Sam zijn gelacht door de kamer bulderen terwijl ik heerlijk met mijn ogen gesloten op zijn matras lag. Wat mijn intensies waren geweest en waarom ik überhaupt zo prominent voor hem was gaan staan was nog een raadsel. Mijn gedachte raasden van alle mogelijkheden die in me opkwamen. Ja, Sam was zeker een knappe man, en zijn persoonlijkheid trok me erg aan. Zijn vriendelijke gebaren deden me goed en zijn humor zorgde voor een lach op mijn gezicht. Aan de andere kant was hij een echte ladies man, wie anders zou een meisje schoonheid noemen terwijl ze nog een compleet vreemde voor hem is. Sams adem streek gelijdelijk over mijn gezicht wat kietelde, door de verschuiving van de drukpunten in het matras voelde ik hoe dichtbij hij nu moest zijn. Mijn ogen opende ik langzaam en was ik in eerste instantie verblind door het felle licht van buiten. Sam zijn gezicht kwam nog iets dichterbij. Blijven ademen Ruby, moest ik mezelf herinneren. "Zeesterren zijn nogal kwetsbaar. Ben jij ook zo kwetsbaar, Ruby?" Zijn ogen kregen die speelse blik terwijl hij aan het praten was. Als ik nog rechtop had gestaan zou ik letterlijk door mijn knieën zijn gezakt van emotie. Even sloot ik mijn ogen weer, genietend van de gelijkmatige adem die over mijn gezicht streek. Mijn gedachtes maakte me gek. Je gaat niet met een man zoenen die je net enkele uren geleden hebt ontmoet, ben je helemaal gek geworden zo ben je niet opgevoed. De gedachte aan mijn moeders opmerking maakte me weer rustig. Terwijl ik mijn ogen weer openden duwde ik plagerig tegen Sams borstkas aan. "Mmm, ik deel nooit mijn zwakte met types zoals jij." Ik schoof iets naar achteren waardoor ik nu in kleermakerszit in het midden van zijn bed zat en klopte uitnodigend met mijn rechterhand op de lege plek voor me. "Misschien ben jij wel juist heel zwak." Opperde ik terwijl ik zijn gezicht grondig inspecteerde opzoek naar emotie.

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Samuel Claflin • Kleding

Zodra Ruby merkte dat ik boven haar hing, sloot ze haar ogen weer en leek ze eventjes te genieten. Ik wist niet waarvan ze genoot, maar het deed me in ieder geval goed om te zien dat ze zich op haar gemak voelde. Hoewel ik af en toe een tikkeltje egoïstisch kon zijn en hier en daar een extra vriendinnetje achter de hand had, vond ik het toch belangrijk dat mensen zich op hun gemak bij mij voelde. Daarnaast zou ik ook nooit een vrouw misbruiken, op welke manier dan ook. Ik was weliswaar niet de meest betrouwbare man die je -je in een relatie kon wensen, maar ik zou nooit iemand bedriegen en misbruiken in een serieuze relatie. Ik had ook pas twee serieuze relaties achter de rug, maar dat betekende niet dat ik hartstikke onbetrouwbaar was. Tenzij ik de relatie niet serieus nam, hoefde je niet bang te zijn dat ik met iemand anders de lakens zou delen.
Opeens opende de blondine haar ogen en duwde ze plagerig tegen mijn borstkas aan, waardoor er een grijns rondom mijn lippen krulde. "Mmm, ik deel nooit mijn zwakte met types zoals jij," zei ze, waarna ze een stukje naar achteren schoof en op het midden van het bed ging zitten. Zodra ze op de zachte lakens klopte, ging ik voor haar zitten. "Misschien ben jij wel juist heel zwak."
Ik trok een grimas en rechtte mijn rug, waarna ik mijn schouders een stukje ophaalde. "Ik zou mezelf niet zwak willen noemen, hoewel ik wel een aantal zwaktes heb." En zolang zij de hare niet zou opbiechten, zou ik de mijne ook niet vertellen.
Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden terwijl ik het meisje aankeek, iets wat moeilijker bleek te zijn dan gedacht, aangezien haar grijsblauwe ogen mijn gezicht nauwkeurig aan het bestuderen waren. Ik zou er bijna van gaan blozen. Bijna, maar net niet.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Campbell Saunders

‘Het spijt me, ik zou niet weten waar wij elkaar van zouden moeten kennen.’ Automatisch sloeg ik mijn ogen neer en mijn hart leek leeg te lopen van verdriet. Ergens vond ik het jammer dat ze het niet was. Wat zou ik Amy graag terug willen zien. Ook al zou ze boos op mij zijn omdat ik gefaald had. Die woede was ik al gewend geraakt.
Iedere avond als ik probeerde te slapen zag ik haar voor me. De ene droom was anders dan de andere. Als ik haar probeerde te troosten werd ze woedend en schreeuwde ze verwijten naar mij die waar waren. Soms achtervolgde ze me. Althans dat denk ik. Ik heb nog nooit gedurfd om achterom te kijken. In poppen zie ik haar ook altijd terug. Daarom ga ik liever niet naar mijn oma. Haar huis zit vol met die dingen en ik word altijd gillend gek ervan wat zij niet begreep.
‘Hoezo?’ ik schrok op van het enkele woordje uit mijn gedachten en ik keek naar Amy en ik moest even denken waar we het weer over hadden. Ik ging haar echt niet vertellen over Amy- zij was Amy.
‘Je hebt gewoon een erg bekend gezicht denk ik. Vergeef me.’ Het laatste fluisterde ik zachtjes terwijl ik automatisch naar het dak keek. Ik wilde dat Amy me vergaf. Ik wilde naar Amy toe. Net toen ik dacht dat ik haar weer gevonden had bleek ze nog veder weg te zijn dan ik dacht.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ruby Ann Monroe
Zodra ik op het laken had geklopt had Sam gulzig plaats genomen. Van binnen liet dit me kort lachen. Het gaf een heerlijk gevoel om geliefd te zijn, al was het maar door kort gezelschap van een vriend, iedereen had dit soort momentjes nodig.
Het gezicht van Sam stond neutraal met af en toe een spieraanspanning wat hem een wat strenge uitstraling gaf, dit alles nam ik rustig in me op, toch kon ik niks ontdekken waaruit ik kon afleiden waar hij op dit moment aan dacht, helaas. "Ik zou mezelf niet zwak willen noemen, hoewel ik wel een aantal zwaktes heb." antwoordde hij op mijn eerder gestelde vraag. Nieuwschierig schoof ik wat heen en weer op het zachte en aanlokkende beddengoed en kruisde mijn armen over mijn benen. "Maar die ga je mij zeker niet vertellen. Wat fair is natuurlijk." antwoordde ik rustig. Toch vond ik het jammer nu niet meer over deze jongeman te weten te komen. Hij leek me niet bepaald het type dat zijn emoties zo op tafel gooiden wat hem juist nog intrigerender maakte. Nu ik me in deze rustige omgeving bevond merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was. Als ik het niet ongepast had gevonden had ik zo in zijn bed in slaap kunnen vallen. Ik rukte mijn ogen los van het gezicht voor me en liet me me beleid achterover vallen. Het zon licht wat door het grote raam aan de zijkant binnen kwam viel in banen over mijn gezicht en schouders wat heerlijk warm aanvoelde. Waarom wilde ik hier ook al weer weg? "Als ik hier nog lang blijf liggen moet je me straks nog naar mijn bed dragen."

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Rebecca Amy Somers

Ik kijk hem verwonderd aan, wanneer hij zijn zin eindigt met vergeef me." Vragend kijk ik hem aan.
"Dat is niet erg, ik heb het wel vaker gehoord." glimlach dan om hem gerust te stellen. Eigenlijk was ik een beetje aan het liegen. Ik kon me niet meteen een moment herinneren waarop iemand anders had gezegd dat ik hem of haar zo bekend voorkwam.
"Misschien lijk ik wel op een actrice of een beroemd model of zo." lach ik dan, in de hoop hem een beetje op te vrolijken, want deze sfeer voelde niet echt bepaald super. Ik voelde me ook niet close genoeg om ernaar te vragen. Mensen gaan niet meteen hun grootste geheimen en verdriet delen. Ik zou hem ook niet meteen vertellen over de dood van mijn ouders.
"Hmm, acteren kan ik helemaal niet... Dus ik ben geen verborgen Hannah Montana-achtig persoontje. Zingen kan ik ook niet. En een model... Tja, denk jij dat ik model kan zijn?" ik kijk hem lachend en met een vraag op mijn gezicht aan.

“To live will be an awfully big adventure.”

Keith Rogers
Met een bedenkelijk gezicht stap ik uit de helikopter de sneeuw in. Het witte tapijt kraakt onder mijn voeten en de kou slaat in mijn gezicht. Ik zet de kraag van mijn jas in mijn nek en slinger mijn zwarte sporttas over mijn schouder. Het zware gewicht zorgt er voor dat mijn biceps opbollen, maar het deert me niet in mijn snelheid. Mijn laarzen beschermen mijn voeten tegen de kou terwijl ik naar het huis stap. Ik werp een blik op de opgehangen papieren en lees ze grondig voor ik naar binnen ga. Er staat een groep jongeren in de hal. Na even nadenken besluit ik ze te laten voor wat ze zijn en neem de trap naar de hogere verdiepingen. Als ik op de eerste verdieping een meisje zie sukkelen met haar bagage wandel ik er naartoe en zet mijn tas met een plof neer op de grond. "Hé, jij daar, hulp nodig?" vraag ik en ik trek mijn jas uit. De rinkelende Army Tags om mijn nek vallen weer op hun plaats en ik stop ze achter mijn donkergrijze shirt.

Sidera nostra contrahent solem lunamque