{RPG} Phobia (celebrities) ~ 1 - Speeltopics

Phobia

Cora Keegan • Eerste kledinglaag

"Hier raak ik van in de war." Clint schudde zijn hoofd. "Waarom doe je dit? "Waarom doe je dit? Je moet je niet inhouden voor mij, hoor. Plus; je emoties achterhouden werkt niet altijd positief. Ik weet niet wat er mis is, maar sterk zijn heeft niets te maken met hoe je je emoties onderdrukt, maar net met hoe dapper je bent om ze te tonen aan de rest van de wereld. Niemand is perfect, en iedereen heeft een vat met emoties. Zit het vat te vol, dan loopt het over, en dan heb je geen keuze meer." Zijn woorden kwamen hard aan, maar ik slikte de brok in mijn keel behoedzaam weg. De spiegel die Clint me voorhield, toonde niet alleen dat ik alsmaar de schijn hoog probeerde te houden voor anderen, maar ook voor mezelf. Altijd had ik mezelf gedwongen om te glimlachen, maar nu deze man mijn neus op de feiten drukte, besefte ik dat mijn waterige glimlach geen cent waard was. Misschien was mijn glimlach veel waard als hij werd vastgelegd op beeld en werd bewerkt door professionals, maar een simpele foto heeft nog nooit iemands ware persoonlijkheid beschreven. Achter die foto, en ook achter alle fototoestellen, schuilde enkel een gebroken glimlach. Een glimlach die men op een enge manier bewerkt, zodat hij volmaakt lijkt.
Al snel krulden mijn mondhoeken weer omlaag en slaakte ik een zucht.
"Je hebt gelijk." Ik haalde één hand door mijn halflange, blonde haren. "Weet je hoe vervelend het is als je alsmaar moet glimlachen, omdat je baas je dat opdraagt? Mijn mening telt niet. Ik moet alsmaar glimlachen voor de klanten, de fotografen en mijn collega's. Je wordt erin gesleurd, je wordt verplicht om je eigen emoties te manipuleren tot dé perfecte foto. Zelfs als er geen camera in de buurt is, moet er worden geglimlachd. Je raakt er moedeloos van." Het luchtte op om tegen Clint te praten en om eens mijn verdriet, pijn en woede eruit te gooien. Alles wat ik normaal gesproken deed, werd gefilterd door een masker. Een masker dat ik zelfs op mijn ogen plaatste als ik naar bed ging. "Ik wil zo graag alles goed doen. En ik wil niet dat iemand denkt dat ik ongelukkig ben."
Blij dat ik een deel van mijn diepgewortelde ongelukkigheid eruit had gegooid, ontspande ik een groot deel van mijn spieren en gooide ik de warme dekens van mijn fragiele lichaam af. Clints shirt vouwde ik op en legde ik naast me op het bed.
"En wat heeft het Rad van Fortuin hier mee te maken?" vroeg ik zodra ik klaar was, en mijn stem weer zo zacht en breekbaar als normaal klonk. Niet zo breekbaar als daarnet, maar wel nog steeds flinterdun, alsof ik van kristalsuiker was gemaakt.

[ bericht aangepast op 2 mei 2014 - 0:50 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Clint Keith Rogers

Ik knikte tevreden toen haar gezicht haar echte gemoedstoestand liet zien. Terwijl ze haar hand door haar haar haalde, sprak ze me toe: "Je hebt gelijk. Weet je hoe vervelend het is als je alsmaar moet glimlachen, omdat je baas je dat opdraagt? Mijn mening telt niet. Ik moet alsmaar glimlachen voor de klanten, de fotografen en mijn collega's. Je wordt erin gesleurd, je wordt verplicht om je eigen emoties te manipuleren tot dé perfecte foto. Zelfs als er geen camera in de buurt is, moet er worden geglimlachd. Je raakt er moedeloos van." zegt ze, het lijkt een ontlasting voor haar. Een geheim dat ze bewaarde en ze er nu, om het lomp te zeggen, uitflapte tegen mij, Clint, een bijna wildvreemde. ze gooide de dekens van zich af en vouwde mijn shirt op, om het vervolgens naast haar neer te leggen. "En wat heeft het Rad van Fortuin hier mee te maken?" vraagt ze dan zacht, met een stem die bijna lijkt te breken.
"Wel," begin ik mijn verhaal en start met het uittrekken van mijn shirts. "Het rad van fortuin is een soort van balans eigenlijk, als er veel geluk is, dan zal het gewicht aan dat uiteinde zwaarder worden en zal die kan op de pijl komen te staan. Op dat moment gaat alles goed. Je bent gelukkig, je hebt het goed en je hebt superieure dagen." vertel ik terwijl ik opmerk dat ik helemaal geen shirt meer aan heb. Omdat ik me toch nergens voor schaamde begon ik ook mijn broeken uit te doen. "Maar als je ongelukkig bent zit al het gewicht weer aan die kant van het rad. Je voelt jezelf slecht, je bent ontevreden en niets zit mee. Bedenk dan dat in zo een dieptepunt het enkel beter kan gaan." zeg ik terwijl ik met enkel mijn boxer nog aan kledingstukken van tussen de rommel vis."Dus ook al ben je depri, bedenk dan dat het rad alleen omhoog kan. Ook al kost het je tranen om het weer te keren, probeer het." zeg ik dan terwijl ik het setje dat ik bij mekaar hebt gezocht aantrek. "Weet je wanneer je echt hulpeloos bent?" vraag ik dan en hak de knoop door om het toch te vertellen. "Als je je makker in honderd stukjes ziet spatten voor je neus. En van als je je eigen bloed niet meer kan onderscheiden van dat van een ander. Het klinkt macaber, ik weet het, maar het is zo. Machteloos ben je dan, het laatste wat je ziet zijn zijn smekende ogen, een seconde later is hij dood. Een brandplek waar hij stond is alles wat er nog overbleef van hem." zeg ik, mijn handen in mijn haar, om ze niet te ballen. Ik kan mijn gevoelens tonen, maar ik haatte het om machteloos te staan. Ik weiger toeschouwer te zijn van alle slechte dingen die gebeuren. Iedereen sterft, maar meestal leven de besten het minst lang. Terwijl de dader er mee weg kwam en zijn boeltje pakte.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Cora Keegan • Kleding

"Wel." Clint begon zijn shirts uit te trekken en deed zijn verhaal. Ik besloot om hetzelfde te doen, trok de warme kledij uit totdat ik enkel nog een topje aanhad, waarna ik mijn favoriete trui met een cartoon van Mickey erover trok. "Het Rad van Fortuin is een soort balans eigenlijk, als er veel geluk is, dan zal het gewicht aan dat uiteinde zwaarder worden en zal die kan op de pijl komen te staan. Op dat moment gaat alles goed, je bent gelukkig, je hebt het goed en je hebt superieure dagen." Inmiddels was het bovenste deel van zijn lichaam ontbloot, maar ik trok me er weinig van aan. Als ik een fotosessie met een jongen moest doen, zag ik zo vaak ontblote lichamen. Ik besloot om ook mijn broeken uit te doen, totdat ik nog enkel een legging droeg en besloot dat het er wel mee door kon. De trui viel ietsjes groter, waardoor het uiteinde over mijn billen viel.
De rest van Clints verhaal hoorde ik aan, maar de woorden verzamelden zich als een grote brij in mijn hoofd en zorgden enkel voor verwarring. Er was te veel informatie, waardoor ik uiteindelijk niet meer luisterde. Totdat Clint iets vertelde waardoor ik kippenvel kreeg.
"Weet je wanneer je echt hulpeloos bent? Als je -je makker in honderden stukjes ziet spatten voor je neus. En als je -je eigen bloed niet meer kunt onderscheiden van dat van een ander. Het klinkt macaber, ik weet het, maar het is zo. Machteloos ben je dan, het laatste wat je ziet zijn -zijn smekende ogen, een seconde later is hij dood. Een brandplek waar hij stond is alles wat er overbleef van hem." Clint eindigde zijn verhaal en ik keek hem met een blik vol afschuw aan. Vergeleken met zijn traumatisering, leken mijn herinneringen op aanstellerij. Clint was zijn vriend verloren, hij had gezien hoe zijn vriend op brute wijze werd afgeslacht.
"Het spijt me verschrikkelijk," zei ik zachtjes, terwijl er een steek door mijn hart ging en een blik van medelijden in mijn pupillen verscheen. Ik had hier geen andere woorden voor. "Maar ik ben wel blij dat je me dit hebt verteld. Ik weet hoe lastig het is om iemand iets toe te vertrouwen, vooral als het onderwerp zo pijnlijk is." Ik had nog nooit iemand over mijn aanranding verteld, bang dat ik mijn baan zou kwijtraken en mensen me zouden benadelen. Misschien zou ik er ooit over willen praten, aangezien ik er wel behoefte aan had, maar het gewoon niet durfde.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Clint Keith Rogers

"Het spijt me verschrikkelijk," zei ze meelevend. "Maar ik ben wel blij dat je me dit hebt verteld. Ik weet hoe lastig het is om iemand iets toe te vertrouwen, vooral als het onderwerp zo pijnlijk is." zegt ze en ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op. "Soms moet je gewoon teruggeven wat iemand aan jouw geeft." zeg ik en denk kort na. "Ken je Game of Thrones? Daar gebruiken ze een zin in een vreemde taal, Valar Morghulis. All men must die. Die zin is de harde waarheid, ieder mens moet sterven hoe dan ook," zeg ik spijtig en leg mijn blik op de deurknop. De kou was nog altijd niet uit de kamer uit. "Wat dacht je van verhuizen naar mijn kamer en daar verkassen? De kou blijft echt overal inzitten, trust me on that one. En ik zou gezelschap leuk vinden in dit gekkenhuis." stel ik voor. Ik voelde me hier allesbehalve veilig, en ik zou niet willen dat Cora iets overkwam. Ik wil haar kunnen beschermen, redden en ondersteunen, dingen die ik voor mijn makker niet kon doen toen.
[Ik ben niet geweldig tevreden, maar hopelijk kan je er wat mee]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Cora Keegan • Kleding

"Soms moet je gewoon teruggeven wat iemand aan jou geeft." Clint leek even na te moeten denken, waarna hij weer verder praatte. "Ken je Game of Thrones? Daar gebruiken ze een zin in een vreemde taal. Valar Morghulis. All men must die. Die zin is de harde waarheid; ieder mens moet sterven, hoe dan ook."
Alsof ik weer de jonge Cora, de Cora met twee vlechtjes en linten in haar haren was, luisterde ik aandachtig naar Clint, terwijl ik mijn benen heen en weer bewoog. Hoewel het onderwerp erg gevoelig lag, was het toch interessant om naar hem te luisteren. Clint wist waar hij over praatte, en hij wist zijn woorden mooi uit te leggen. Daarnaast was ik geen praatgraag, maar luisteren daarentegen vond ik fijn. "Wat dacht je van verhuizen naar mijn kamer en daar verkassen? De kou blijft echt overal inzitten, trust me on that one. En ik zou gezelschap leuk vinden in dit gekkenhuis."
"Ben jij bang voor de dood, Clint?" vroeg ik opeens, waarna een nieuwsgierige blik in mijn ogen verscheen en ik vragend opkeek. Misschien was het een vreemde vraag, een vraag die mensen normaal niet aan vreemden zouden stellen. Maar aangezien Clint en ik al meer hadden gedeeld met elkaar dan we met onze bloedeigen verwanten zouden doen, beschouwde ik ons niet meer als vreemden van elkaar. "En ja, ik ga graag met je mee. Ik zou hier toch niet meer met een veilig gevoel kunnen slapen." Ik vond het al verschrikkelijk om helemaal alleen te moeten slapen, laat staan dat de temperatuur opeens zou dalen en de deuren in de sloten bleven hangen. Ik zou wegkwijnen van mijn eigen gegil.
Een rilling gleed over mijn rug en ik kwam vluchtig overeind, waarna ik naar Clint liep en zijn shirt teruggaf. Mijn ravenzwarte koffer pakte ik weer op en mijn hemelsblauwe sporttas hing ik weer over mijn rechterschouder. Ik glipte behendig langs Clint door en opende vervolgens de deur, waarna ik opgelucht naar buiten liep en ik een aantal keren moest knipperen. Het besef dat ik daarnet nog vastzat en bijna in paniek was geraakt, begon langzaamaan tot me door te dringen.
"Welk kamernummer heb je ook alweer?"

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Clint Keith Rogers

Ze wiebelde een beetje met haar benen tijdens mijn uitleg, terwijl ze me geboeid bekeek. Toen ik haar vroeg om mee te gaan naar mijn 'vertrek', werd tot mijn verbazing, mijn voorstel beantwoord met een vraag. "Ben jij bang voor de dood, Clint?" vroeg ze terwijl ze me nieuwsgierig bekeek. "En ja, ik ga graag met je mee. Ik zou hier toch niet meer met een veilig gevoel kunnen slapen." zei ze vervolgens en ik zag een flits van angst terugkeren in haar gezicht. Ze gaf me met een lichte beweging mijn shirt terug en ik propte het ding bij mijn andere spullen. Ik zag hoe ze haar zware tassen uit de kamer sleepte. "Welk kamernummer heb je ook alweer?" vroeg ze, nog alvorens ik de kans had om op iets te antwoorden. Ik glimlach bij het feit dat ze mee wil. "Nummer Zeven, mijn geluksgetal. En op je eerste vraag, nee, dat ben ik niet, ik heb er vrede mee. Ook al zou ik vechten voor mijn leven en dat van anderen," antwoordde ik eerlijk en kijk haar recht aan bij het antwoord. Ik wist dat recht aankijken iets was dat me eerlijk deed overkomen, of ik nu loog of niet. Ik slinger mijn tas weer over mijn schouder en neem haar sporttas ongevraagd uit haar handen om die over mijn andere schouder te slingeren en door de gang naar mijn kamer te lopen. Met mijn elleboog open ik de deur en zet een stap naar binnen. De kamer was zo goed als identiek, wat best beangstigend was. Ook hier zat weer gepantserd glas in de ramen. Om er voor te zorgen dat de deur niet dichtsloeg, nam ik een van mijn oude shirts en rolde die op om hem vervolgens tussen de deur te stoppen. "Zo, nu kan hij normaal niet meer op slot," zeg ik terwijl ik uitdrukkelijk met mijn handen tegen elkaar sla alsof er vuil of stof aan hangt.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Cora Keegan • Kleding

"Nummer zeven, mijn geluksgetal. En op je eerste vraag, nee, dat ben ik niet. Ik heb er vrede mee. Ook al zou ik vechten voor mijn leven en dat van anderen." Clint boorde zijn ogen in de mijne en doordat hij me zo priemend aankeek, wist ik dat hij niet aan het liegen was. De handeling gaf me net dat extra beetje zekerheid, alsof hij me op deze manier nog beter wist te overtuigen van zijn zaak.
"Je zou er vrede mee hebben, ongeacht de situatie?" vroeg ik me hardop af, waardoor ik te laat was om een protest uit te brengen zodra Clint mijn sporttas uit mijn handen had gegrist. Zonder er nog enige aandacht aan te besteden volgde ik hem maar, wetende dat ik de tas toch niet terug zou krijgen voordat we op zijn slaapkamer waren. Ik had pas een aantal uren met Clint doorgebracht en ik leek hem nu al beter te kennen dan ik had verwacht. Hij was een doorzetter, wellicht een tikkeltje koppig en erg opmerkzaam. Hij merkte dingen op waarvan ik niet eens wist dat die details aanwezig waren.
Zodra we in Clints kamer stonden, merkten we direct dat de kamer identiek was aan de mijne. Ik besefte direct dat het geen toeval was en ik slikte onhoorbaar, hoewel Clint direct één van zijn shirts tussen de deur stopte om ervoor te zorgen dat deze niet weer zou dichtslaan. "Zo, nu kan hij normaal niet meer op slot."
"Dat valt nog te betwisten," mompelde ik, terwijl ik nadenkend richting de deur keek en ik peinzend op mijn onderlip beet. Dit was net een spookhuis, en ik wist zeker dat we nog voor meer verassingen zouden komen te staan dan enkel deze. Voorlopig bleef ik dus pessimistisch.
Mijn koffer zette ik neer in een hoekje, waarna ik mezelf uitrekte in een poging om mijn spieren te doen ontspannen. Daarstraks was ik de gehele tijd gespannen geweest, waardoor ik nu zo stijf was als een hark. Ik grinnikte zachtjes bij de gedachte, hoewel deze al snel verdween zodra een andere gedachte de plaats in mijn hoofd opeiste. "Trouwens, wat denk jij? Wat zou men bedoelen met het experiment? Denk je dat dit een grap is, of zouden er nog meer enge dingen gaan gebeuren?"

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Clint Keith Rogers

"Je zou er vrede mee hebben, ongeacht de situatie?" vroeg ze toen. Ik haal mijn schouders op. "Wat bedoel je met de situatie?" vroeg ik om verduidelijking te krijgen. "Dat valt nog te betwisten. Trouwens, wat denk jij? Wat zou men bedoelen met het experiment? Denk je dat dit een grap is, of zouden er nog meer enge dingen gaan gebeuren?" vroeg ze na een binnenpretje en een grinnik die er bij gepaard ging. "Ik denk, dat dit nog lang niet gedaan is en dat ze ons in de gaten houden. Een grap betwijfel ik, omdat de 'bouw en inkleding' zo goed is. Het is perfect gepland, ze wisten waar ze mee bezig waren." zeg ik hoofdschuddend. "Ik zou in staat zijn om die ramen er uit te halen met speciaal materiaal, maar ik vrees dat dat niet aanwezig gaat zijn." zeg ik vervolgens met een grimas. Dit beviel me niet, helemaal niet. Het was net alsof je een dreigbrief kreeg. Een dreigbrief die vertelde dat de persoon die hem gestuurd had jou wel kende zonder dat jij hem kende en dat was alles behalve aangenaam om eerlijk te zijn.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Jonah Hale
Janel volgde me naar buiten en zuchtte. Ik wist precies hoe ze zich voelde, opgelucht omdat we de kamer uit waren. Ze leunde tegen de inmiddels gesloten deur en keek me aan zonder iets te zeggen. Ik trok mijn wenkbrauwen heel lichtjes op en keek ook zonder iets te zeggen terug.
'We zouden wat gaan drinken, toch? Ga je mee?' Janel had de stilte verbroken en ergens was ik blij dat ze iets had voorgesteld. Ik had nog totaal geen zin om weer een kamer binnen te gaan - bang voor wat ons daar te wachten zou kunnen staan - en het idee van een drankje, 't liefst alcoholisch, was haast te mooi om waar te zijn. Zou Janel drinken? De gedachte schoot door mijn hoofd en eigenlijk hoopte ik dat Janel iemand was waarmee je dronken kon worden zonder er te veel bij na te denken. Gewoon drinken.
'Na u,' ik gebaarde met mijn hand naar het trappenhuis en deed een stapje naar achter om zo de weg vrij te maken voor Janel. Ik gaf haar echter niet de kans om weg te lopen, want ik pakte haar hand vast. Ik wist vrijwel zeker dat ik van plan was om iets te gaan zeggen, maar dat was ik allang vergeten.
'Sorry,' zei ik ietwat beschaamd, waarna ik haar hand weer losliet en ik die van mij achter mijn rug deed. Op de één of andere manier was het Janel gelukt om me te intimideren. Normaal zaten alle meisjes achter me aan en dit keer voelde het meer alsof ik achter háár aan zat. Ik vroeg me af of het echt Janel was die ik leuk vond, of dat ik gewoon naar die aandacht verlangde? Of was het gewoon omdat we zojuist één van de meest angstaanjagende dingen in mijn leven samen hadden doorstaan?

Cora Keegan • Kleding

"Wat bedoel je met de situatie?" vroeg hij.
Ik haalde mijn schouders eventjes op en trok een bedenkelijk gezicht, terwijl ik me een situatie probeerde in te beelden. "Nou, stel je eens voor dat je met een aantal vrienden gaat stappen. Jij en een ander steken de straat over en worden geschept door een dronken autobestuurder. Zou je er vrede mee hebben, mochten jullie beiden overlijden aan jullie verwondingen?" De situatie die ik beschreef klonk nogal cru, en ik realiseerde me dat dit niet iets was wat vaak uit mijn mond zou komen. Lieve woordjes, zachte verontschuldigingen en onschuldige lachjes waren de voornaamste dingen die je met mij zou kunnen associëren.
Clint beantwoordde ook mijn vraag over het experiment: "Ik denk, dat dit nog lang niet gedaan is en dat ze ons in de gaten houden. Een grap betwijfel ik, omdat de 'bouw en inkleding' zo goed is. Het is perfect gepland, ze wisten waar ze mee bezig waren." Hij schudde met zijn hoofd. "Ik zou in staat zijn om die ramen er uit te halen met speciaal materiaal, maar ik vrees dat dat niet aanwezig gaat zijn."
"Met andere woorden; we wachten onze dood af?" vroeg ik peinzend, hoewel de paniek in mijn stem lichtelijk leek door te schemeren. Ik probeerde het te verdoezelen door zo rustig mogelijk te kijken en mijn spieren te dwingen om te ontspannen, maar ik was nooit goed geweest in het verstoppen van de ondertoon in mijn stem. Ik was een gesloten iemand en vertelde nooit zo snel wat er met me aan de hand was, maar mijn stem was als een open boek. Ik verraadde alles met mijn stem, en zodra iemand dat besefte, was ik gemakkelijk te doorgronden.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Janel Parrish • Kleding

"Na u." Jonah gebaarde met zijn hand richting het trappenhuis en hij nam een stapje naar achteren, waardoor ik kon doorlopen. Maar nog voordat ik naar Jonah had kunnen glimlachen, had hij mijn hand vastgepakt en keek ik met een ietwat verwarde blik naar hem op. Ik trok mijn wenkbrauwen een stukje op en wachtte geduldig af totdat hij iets zou zeggen, hoewel ik niet wist wat ik moest verwachten. Jonah had me namelijk al vaker verrast vandaag.
"Sorry." Opeens liet hij mijn hand weer los en stak hij die van zichzelf achter zijn rug. Ik kon merken dat hij zich schaamde. Had hij iets willen zeggen, maar krabbelde hij op het laatste moment terug? Of had hij gewoon zonder toestemming mijn hand vastgepakt, bedoeld als een vriendelijke interactie?
Ik kantelde mijn hoofd een tikkeltje naar links en schudde vervolgens de flinterdunne plukjes haar, die waren ontsnapt aan het elastiekje waarmee ik alles vanmorgen nog bijeen had gebonden, uit mijn gezichtsveld. "Ik weet niet wat je wilde zeggen, maar je hoeft je nergens voor te verontschuldigen." Vervolgens glimlachte ik hem toe, waarna ik richting het trappenhuis liep en naar beneden begon te lopen, verwachtende dat Jonah me zou volgen. Jonah zette me aan het denken, vooral omdat ik nieuwsgierig was en ik nu niet wist wat hij had willen zeggen. Normaal gesproken zou ik iemand hebben ondervraagd totdat ik een antwoord kreeg, maar ik wist dat ik Jonah het beste niet op zijn zenuwen zou werken. Waarschijnlijk zou hij enkel geïrriteerd raken en zou ik een ruzie uitlokken, en ik wilde geen ruzie krijgen met hem. Jonah was mijn enige vriend in dit huis en ik had hem nodig, hoe graag ik dat laatste ook wilde ontkennen. Ik was namelijk niet graag afhankelijk van anderen, maar op dit moment kon ik het niet anders verwoorden. Zonder Jonah zou ik nu al lang in paniek zijn geraakt.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

-

[ bericht aangepast op 3 mei 2014 - 19:55 ]

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Norah Savannah-Grace Chantelle Lynn

Bang sluit ik de deur weer, ik wilde hier weg. Het leek net op de overval. Ik was boven in mijn kamer, werken aan een nieuwe choreografie, toen de deur plotseling werd ingetrapt en er werd geschreeuwd dat ik naar beneden moest komen. Ik was vreselijk geschrokken, maar liep toch zachtjes de trap af. De overvaller duwde me tegen de deur en schopte me in mijn maag. Als versteend keek ik toe hoe al mijn geld werd meegenomen, niet protesterend, enkel uit angst.
Ik schrik op uit mijn gedachten door een enorm harde klap en gil het uit. Ik race de trap af, naar de meiden die bij de voordeur staan. 'Wat was dat?' gil ik, ik was erg geschrokken. Toen besefte ik me pas dat ik de meisjes niet kenden. 'Sorry, ik ben Norah.' stelde ik me voor, nog lichtjes trillend van de klap. De meiden waren vast helemaal doorgedraaid na de… 'Wacht,' vervolgde ik, 'hebben jullie het ook gehad. De… De marteling? Of… zoiets?' Ik hoopte dat het ze niet zou raken, misschien vonden ze me iets te hard en ik wilde zeer zeker niet dat ze me niet mochten. Ik wilde niet populair zijn, maar ik wilde gewoon niet dat ik bekend stond als een slecht mens.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Clint Keith Rogers

Ik plant mijn lichaam op het brede bed, zonder mijn schoenen uit te doen want zo netjes was ik helemaal niet, en antwoord op de rest van haar vragen. "Hmm, goede situatie. Ja ik zou er nog steeds vrede mee hebben, en ik zal zolang ik kan vechten om in leven te blijven. De bestuurder mocht wel dronken zijn, maar welke problemen had hij?" antwoord ik eerlijk op haar vraag. Mijn oprechtheid vandaag verbaasd me. "Met andere woorden; we wachten onze dood af?" vervolgde ze dan met lichte paniek in haar stem. "Hmm ik weet het niet, experimenten zijn meestal om dingen uit te testen. Tenzij ze chemicaliën gaan testen op ons, maar dat lijkt me weinig waarschijnlijk." zeg ik bedenkelijk terwijl ik mijn hand door mijn bruine haar haal. Toen plots ongevraagd mijn maag gromde, besefte ik pas hoeveel honger en dorst ik had. In een opwelling wilde ik Cora op mijn rug zetten, maar bedacht me toen dat dat niet zo slim was. Tot ik plots een ander idee kreeg. "Cora, flip alsjeblieft niet,maar ik ga je op mijn rug zetten en vanaf dan ben je mijn rugzak die ik meeneem op mijn zoektocht naar eten en drinken in dit gekkenhuis. Vanaf nu is mijn rugzak mijn leven, dus als mijn rugzak flipt, flip ik ook," waarschuw ik haar op voorhand en zet haar met gemak op mijn rug om vervolgens de kamer uit te wandelen. Met haar op mijn rug wandel ik op een stevig tempo de trap af waar op het gelijkvloers een groep meisjes staat. "Hallo dames," zeg ik en wandel verder. "Ik hoop dat mijn rugzak niet te snel jaloers wordt," mompel ik tegen mezelf. Ik wandel een paar deuren door en bekijk elke kamer tot we in de keuken komen. "Hier zijn we dan!" zeg ik zo opgewekt mogelijk om de grimmige sfeer weg te krijgen van wat er net was gebeurd.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Cora Keegan • Kleding

"Hmm, goede situatie. Ja ik zou er nog steeds vrede mee hebben, en ik zal zolang ik kan vechten om in leven te blijven. De bestuurder mocht wel dronken zijn, maar welke problemen had hij?"
Ik wilde zijn vraag beantwoorden, maar Clint praatte alweer verder en beantwoordde al mijn eerdere vragen, waardoor ik er al geen speld meer tussen leek te kunnen krijgen. Ik besloot dat het niet veel uitmaakte en liet hem gewoon uitpraten, wetende dat hij diegene was die het meeste praatte van ons twee. En dan zeggen mensen dat vrouwen hun mond niet kunnen dichthouden.
Opeens hoorde ik Clints maag rommelen, waardoor er een zwakke glimlach van vermaak rondom mijn lippen krulden en ik hem grinnikend aankeek. Net toen ik op het punt stond om hem te vragen of we naar beneden zouden gaan om iets te eten te gaan halen, zorgde Clint ervoor dat ik even perplex stond.
"Cora, flip alsjeblieft niet,maar ik ga je op mijn rug zetten en vanaf dan ben je mijn rugzak die ik meeneem op mijn zoektocht naar eten en drinken in dit gekkenhuis. Vanaf nu is mijn rugzak mijn leven, dus als mijn rugzak flipt, flip ik ook." Zijn stem had een waarschuwende ondertoon en ik begon zachtjes te lachen, aangezien zijn woorden best komisch hadden geklonken. Maar zodra hij me écht op zijn rug had gezet, besefte ik pas wat er gaande was. Ik perste mijn kaken stevig op elkaar, sloeg mijn benen rondom zijn middel en wikkelde mijn armen rondom zijn brede bovenlichaam, terwijl ik mijn best deed om het feit te negeren dat Clint me daarnet zonder pardon op zijn rug had gezet. Aan de ene kant was ik opgelucht dat hij me had voorbereid, maar aan de andere kant wilde ik niets liever dan met beide benen op de grond staan.
De hele rit had ik gepiekerd, waardoor ik helemaal niet had beseft dat we al lang beneden waren, nog voordat ik het op een schreeuwen had kunnen zetten van angst. Verbaasd keek ik op zodra Clint een groepje meiden begroette, om vervolgens tegen zichzelf te mompelen dat hij hoopte dat ik niet snel jaloers werd.
Ik gaf hem een plagende trap tegen zijn middel met mijn linkervoet. "Als je zo doorgaat, heb ik niet geeneens zin meer om speciaal voor jou jaloers te worden."
Hij liep verder, bekeek een aantal kamers en al snel had hij de keuken gevonden. Hij benadrukte het feit dat we er waren met een opgewekte ondertoon, waarna ik me snel van zijn rug liet zakken en ik weer twee hoofden kleiner was dan hem. Stiekem baalde ik dat ik mijn pumps niet had aangetrokken, in plaats van mijn bruine, met nepbont beklede, laarsjes.
"En nu? Ga je voor me koken?"

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."